MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
-
W empik go
Przedstawienie katarów w Księdze Inkwizycji Bernarda Gui - ebook
Przedstawienie katarów w Księdze Inkwizycji Bernarda Gui - ebook
Artykuł przybliżający funkcjonowanie czternastowiecznej gminy katarskiej w świetle dzieła dominikańskiego inkwizytora Bernarda Gui.
| Kategoria: | Historia |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8104-267-3 |
| Rozmiar pliku: | 1,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Przedstawienie katarów w Księdze Inkwizycji Bernarda Gui
Od samego początku istnienia Kościoła powstawały i rozwijały się w jego łonie różnego rodzaju grupy odchodzące od przyrodzonej nauki rodzącej się gminy chrześcijańskiej. Już w pierwszym pokoleniu chrześcijan św. Paweł wskazuje na istotne rozłamy wśród braci wierzących (gr. schismata), oraz na stronnictwa (gr. hairesis). Św. Paweł napomina swego przyjaciela Tytusa pracującego w gminie chrześcijańskiej na Krecie, by wystrzegał się współbraci przewrotnych i grzesznych, którzy sami na siebie wydają wyrok. Były to jednak incydentalne przypadki błędnej interpretacji nauki Chrystusa. Chrześcijańska teologia późnoantyczna oraz rozwój Kościoła jako instytucji pod patronatem cesarzy rzymskich doprowadziły do ukształtowania się idei jedności Kościoła. Stopniowe formowanie się kanonu dogmatycznego i teologicznego dzięki działalności soborów powszechnych doprowadziło do ustalenia kardynalnych zasad wiary chrześcijańskiej. W konsekwencji wszelkie odstępstwa od przyjętej nauki Kościoła były traktowane jako sprzeniewierzenie się wierze i określane mianem herezji.
Jednakże masowe ruchy heretyckie, które Kościół uznał za niebezpieczne i próbował zwalczać wykrystalizowały się wraz z narodzinami w X w. cywilizacji chrześcijańskiej — christianitas — jak nazywano wspólnotę wszystkich chrześcijan. Umocnienie się politycznej i społecznej struktury kościelnej za sprawą kluniackiej idei reformy i odnowy Kościoła realizowanej przez papieża Grzegorza VII w XI wieku spowodowało narastanie w nim poczucia wrogości do innych grup społecznych, które przez chrześcijan postrzegane były jako znajdujące się poza nawiasem ich wspólnoty. Ponadto w ciągu kolejnych stuleci ruchy heretyckie poczęły się rozrastać, a ich herezjarchowie pozyskiwali coraz więcej zwolenników. Jednocześnie wierni Kościoła byli zarazem bardziej świadomi zagrożeń, jakie dla integralności ich wspólnoty stanowić mogły islam, judaizm, herezje i praktyki magiczne
Darmowy fragment
Od samego początku istnienia Kościoła powstawały i rozwijały się w jego łonie różnego rodzaju grupy odchodzące od przyrodzonej nauki rodzącej się gminy chrześcijańskiej. Już w pierwszym pokoleniu chrześcijan św. Paweł wskazuje na istotne rozłamy wśród braci wierzących (gr. schismata), oraz na stronnictwa (gr. hairesis). Św. Paweł napomina swego przyjaciela Tytusa pracującego w gminie chrześcijańskiej na Krecie, by wystrzegał się współbraci przewrotnych i grzesznych, którzy sami na siebie wydają wyrok. Były to jednak incydentalne przypadki błędnej interpretacji nauki Chrystusa. Chrześcijańska teologia późnoantyczna oraz rozwój Kościoła jako instytucji pod patronatem cesarzy rzymskich doprowadziły do ukształtowania się idei jedności Kościoła. Stopniowe formowanie się kanonu dogmatycznego i teologicznego dzięki działalności soborów powszechnych doprowadziło do ustalenia kardynalnych zasad wiary chrześcijańskiej. W konsekwencji wszelkie odstępstwa od przyjętej nauki Kościoła były traktowane jako sprzeniewierzenie się wierze i określane mianem herezji.
Jednakże masowe ruchy heretyckie, które Kościół uznał za niebezpieczne i próbował zwalczać wykrystalizowały się wraz z narodzinami w X w. cywilizacji chrześcijańskiej — christianitas — jak nazywano wspólnotę wszystkich chrześcijan. Umocnienie się politycznej i społecznej struktury kościelnej za sprawą kluniackiej idei reformy i odnowy Kościoła realizowanej przez papieża Grzegorza VII w XI wieku spowodowało narastanie w nim poczucia wrogości do innych grup społecznych, które przez chrześcijan postrzegane były jako znajdujące się poza nawiasem ich wspólnoty. Ponadto w ciągu kolejnych stuleci ruchy heretyckie poczęły się rozrastać, a ich herezjarchowie pozyskiwali coraz więcej zwolenników. Jednocześnie wierni Kościoła byli zarazem bardziej świadomi zagrożeń, jakie dla integralności ich wspólnoty stanowić mogły islam, judaizm, herezje i praktyki magiczne
Darmowy fragment
więcej..
