Przeminęło z Wiedźmą - ebook

Schnee pamięta stos.

W jej pamięci żyją woń dymu, blask ognia, krzyki tłumu. Ból połamanych rąk i poparzonych stóp. I coś jeszcze: świadomość nadciągającego mroku. To wspomnienie towarzyszy jej od najwcześniejszych lat życia. Powraca pod postacią koszmarów, najpierw fragmentarycznych, rozmazujących się wraz z promieniami słońca, wdzierających się pod powieki, potem coraz wyraźniejszych, pełnych szczegółów, coraz prawdziwszych.

Schnee pamięta: stos, płomień i własną śmierć.

– Dzień dobry, Weroniko.

Różnie ją nazywano – kiedyś, w tamtym życiu, którego urywki widywała we śnie, przywołane śpiewem syreny posłyszanym nad bałtyckim brzegiem, i którego wspomnienia budziły się w umyśle na widok krwi spływającej ze skaleczenia. Zapomniała część tych imion i tytułów, ale pamięta – był ktoś, kto wołał do niej Schnee, i ktoś, kto tytułował ją księżniczką, był ten, który nazywał ją „ukochaną”, i byli tacy, co twierdzili, że jest wiedźmą.

Te okrzyki: „wiedźma, wiedźma, spalić wiedźmę” są najżywsze w jej pamięci.

Pamięta: zanim na świat przyszła Weronika, była Schnee i była czarownicą, a lód i wiatr słuchały jej rozkazów.

– Jestem Adam. Chciałbym z tobą porozmawiać.

Oczy mężczyzny są wodniste, niewielkie, otoczone siateczką zmarszczek. Jego dłonie – miękkie, pulchne, nienawykłe do miecza ani ciężkiej pracy. Schnee opuszcza wzrok na własne ręce, drobne, blade, delikatne. Dłonie kogoś, kto nigdy nie walczył o życie. Kogoś, kto nigdy nikogo nie zabił. A przecież pamięta: pamięta, że próbowano ją zabić, że ją zabito, że wcześniej i ona zabiła. Pamięta, jak na bieli jej skóry wyglądała krew. I nagle zaczyna rozumieć, że potrafiłaby sprawić, że serce mężczyzny o wodnistych oczach zamarznie, przestanie bić. Nawet teraz, gdy jej dłonie są słabe i małe, gdy straciła większość wspomnień i część dawnych zdolności, wciąż zdołałaby go uśmiercić. Opuszki palców zaczynają swędzieć, igra na nich magia, obco brzmiące słowa tańczą na języku i Schnee uśmiecha się do siebie, bo pamięta, wreszcie pamięta – jak sięgnąć po własną moc, której nie dopatrzyli się w niej współcześni czarodzieje.

– Opowiesz mi o sobie?

Jestem czarownicą.

Umarłam, mając lat dwadzieścia dwa.

Chyba kochałam. Chyba byłam kochana. Nie wiem, pamiętam różne rzeczy: i ogień, i mury białego miasta, obcy język, i szum innego morza, las i zimę, i oczy niebieskie jak niebo, najbardziej błękitne z błękitnych. Pamiętam dotyk, uśmiech, kroki tańca, pocałunek i odłamki przeklętego lustra. Pamiętam krew, las, ucieczkę w ciemności, lód.

Pamiętam zimno, gdy mnie uśpiono i próbowano wyrwać duszę.

Nie pamiętam uczuć. Zabrał je ogień.

Spłonęłam na stosie. Pamiętam, dobrze pamiętam ogień. Pamiętam ciemność.

Wróciłam.

Byłam Schnee, ale przestałam nią być. Nazywają mnie Weroniką, ale Weronika to dziecko, którym też już nie jestem.

Byłam, jestem, zawsze będę czarownicą.

Mogłabym cię zabić, wiesz?

Nie jest Schnee. Nie jest Weroniką. Ale zawsze była, jest i będzie czarownicą.

– Mam na imię Weronika i mam dwanaście lat – mówi i opowiada o swoich siostrach, o morzu i programie przyrodniczym, który wczoraj oglądała.

Czarownica pamięta. Teraz już pamięta wszystko, wie, że sny nie są tylko snami i że wcale nie zniszczyła pokoju w ataku szału, że naprawdę rozmawiała z syreną. Wie, o czym śpiewa wiatr. Mężczyzna o miękkich dłoniach i wodnistych oczach nie usłyszy od niej tego, co poprzedni psychiatra dziecięcy. Wtedy, gdy jeszcze nie wiedziała, co znaczą jej sny, gdy wszystko – koszmary, wizje, szepty, ale i świat dokoła – zdawało się iluzją.

Później, gdy matka niematka rozmawia z Adamem, czarownica stoi przy oknie, dłoń przyciska do szyby. Jej własne odbicie zamazuje się, zmienia i przez moment widzi nie bladą, ciemnowłosą dziewczynkę, tylko kobietę, dorosłą, o długich, czarnych lokach. Ale to przecież też nie ona: ta kobieta spłonęła na stosie. Może kiedyś nią była, lecz nie będzie nią nigdy więcej.

Nie popełni jej błędów.

– Pani córka nie przejawia żadnych oznak zaburzeń, wręcz przeciwnie, jest nad wyraz inteligentna. Kłopoty ze snem mogą wynikać z…

– …ona potrzebuje leków! – Matka podnosi głos, a czarownica pamięta jej rozmowę z ojczymem, oczy pełne łez, rozpaczliwy ton i te słowa: „nie mogę, nie mogę już dłużej”.

Odbicie się rozmywa.

Matka wypada z gabinetu, woła ją i czarownica wie, że tutaj już nie wrócą, ale zaraz znajdzie się kolejny psychiatra, a na nocnym stoliku pojawią następne buteleczki pełne leków. Idzie jednak za kobietą posłusznie, i tylko na szybie pozostaje szron, ułożony w kształt niewielkiej dłoni.

Nie popełni błędów Schnee: tym razem uwolni się w chwili, którą sama wybierze, na własnych zasadach.