Przesłanie Chirona - ebook

PRZEDMOWA DO WYDANIA II

Współczesna astrologia nie jest tworem jednolitym. W jej obrębie rozwija się obecnie wiele nurtów, z których jedne skłaniają się ku metafizyce i duchowości, inne zaś usiłują flirtować z nauką i uczynić z astrologii dyscyplinę ścisłą. Jedni wybierają klasyczne i tradycyjne rozwiązania, innych zaś ciekawi astrologia psychologiczna, humanistyczna albo karmiczna. Jedni będą kładli nacisk na opisywanie i przewidywanie konkretnych wydarzeń, podczas gdy drudzy skupią się na opisie człowieka, jego kondycji i potencjałach. Wszystkie te odcienie astrologii zarysowały się już przed II wojną światową, ale w gruncie rzeczy to po niej rozpoczął się ich dynamiczny rozwój. Kolejny wyraźny przełom nastąpił dopiero pod koniec XX wieku, kiedy przed astrologią otworzyły się zapomniane i nieznane dotąd horyzonty. Z jednej strony bowiem zaczęto ponownie odkrywać zdobycze astrologii hellenistycznej, średniowiecznej i renesansowej, a więc odkrywano przeszłość i korzenie; z drugiej zaś strony kierowano się ku przyszłości i nowym obserwacjom astronomicznym, zwłaszcza tym, które otworzyły przed nami zupełnie nowy obszar transneptunowych planetek krążących w tzw. pasie Kuipera.

Mimo że przez ostatnie dziesięciolecia w astrologii dokonał się wyraźny postęp, to jednak nigdy nie zapomniano o podstawowej zasadzie, na której ufundowana jest cała filozofia astrologii. Ta zasada została dobrze opisana w pierwszej zwrotce słynnego, starożytnego traktatu alchemiczno-ezoterycznego Tabula Smaragdina Hermesa Trismegistosa. W sparafrazowany sposób brzmi ona następująco: „Jak na górze, tak na dole”. Bez względu na to, w którą stronę astrologia będzie się rozwijać, ta zasada nigdy nie przestanie obowiązywać. I to właśnie z tego powodu nie wolno nam ignorować nowych obiektów odkrywanych na niebie, obojętnie, który nurt astrologii jest nam bliższy. Astrologia traktuje Układ Słoneczny jako swoisty makrokosmos, dlatego widzi w nim archetyp powszechnego porządku i wzór dla mikrokosmosu, jakim jest człowiek. Każda zmiana, która pojawia się na niebie, to znak. Każda odkrywana planeta to budzenie się nowego archetypu, skok ewolucyjny oraz zapowiedź zmiany, jaka dokona się w globalnym micie świata. Odkrycie w 1977 roku małego ciała niebieskiego, które później otrzymało imię centaura Chirona, to również zapowiedź ważnej modyfikacji mitu świata.

Chiron tym się różni od pozostałych nowo odkrywanych obiektów, w tym także planet, że niemal natychmiast po ogłoszeniu odkrycia, przyciągnął uwagę astrologów, którzy z wielkim entuzjazmem wzięli go na swój warsztat. W niespełna miesiąc opublikowano efemerydy i uzgodniono astrologiczny symbol Chirona, który zresztą bardzo szybko został przez wszystkich zaakceptowany. Rok później astrologowie skupieni wokół Zane’a B. Steina zaczęli wydawać biuletyn The Key, w którym zamieszczano materiały poświęcone wyłącznie obserwacjom Chirona. W 1979 roku Zane B. Stein opublikował pierwszą książkę na temat nowo odkrytego obiektu – The Meaning of Chiron, która zresztą do dziś jest czytana. Od tego czasu ukazało się na całym świecie mnóstwo książek i artykułów. Chiron stał się początkowo symbolem nowych czasów, Nowej Ery zmierzającej do ustanowienia światowego pokoju, ale później dostrzegano w nim również katalizator ważnych przemian społecznych.

Zainteresowanie Chironem z upływem lat wcale nie słabło. Wręcz przeciwnie, wieści o tej małej planetce docierały do wielu krajów, w tym także do Polski. Pod koniec 1995 roku, a więc ponad 12 lat temu, pracowałem nad pierwszą swoją książką, która dwa lata później ukazała się w wydawnictwie Studio Astropsychologii. Była to dość obszerna, a zarazem pierwsza na naszym rynku tego typu publikacja poświęcona Chironowi, którą zatytułowałem Przesłanie Chirona. Od tamtej pory pogłębiło się moje rozumienie tej małej planety, więc gdy Wydawca zwrócił się do mnie z propozycją reedycji książki, postanowiłem wprowadzić pewne zmiany do poprzedniego wydania.

Największe zmiany obejmują pierwsze trzy rozdziały książki, które w dużej mierze napisałem na nowo. Uzupełnione zostały informacje o odkryciu Chirona, poszerzone są też rozważania na temat interpretacji mitu o centaurze Chironie. Z kolei w części, gdzie analizuję aspekty Chirona, dodałem podrozdział zawierający wstępne uwagi odnoszące się do nowo odkrytej „planety” Eris i jej znaczenia w konfiguracjach z Chironem. Całkowicie zmienił się natomiast rozdział ostatni, w którym analizuję kilka przykładów położenia Chirona w horoskopach znanych ludzi. Spore uzupełnienia dotyczą także bibliografii. Poza tym zasadnicza zawartość książki się nie zmieniła, bo i przesłanie Chirona wciąż jest takie samo.

Interpretacja Chirona należy dziś do standardów współczesnej astrologii. Świadczą o tym choćby światowe rynki, na których pojawia się coraz więcej nowych pozycji na temat tej małej planety. Nikt już obecnie nie tworzy astrologicznych programów komputerowych nieuwzględniających pozycji Chirona, bo taki produkt uważano by za wybrakowany. Chiron po prostu zdobył uznanie astrologów, ponieważ sprawdził się jako silny i wyrazisty sygnifikator, którego nie można pominąć w interpretacji horoskopu. Z powodzeniem stosuje się go niekiedy nawet w astrologii horalnej słynącej ze swego nieugiętego konserwatyzmu i żelaznych reguł, które są tak sztywne, że rzadko kiedy jakiekolwiek nowinki przenikają do tej obarczonej dużym rygoryzmem astrologii.

Ale Chiron nie jest żadną infantylną nowinką ani też modą astrologiczną, która prędzej czy później przemija. Chiron cały czas nas zaskakuje. Najpierw ogłoszono go dziesiątą planetą, później uznano za zagubioną planetoidę, następnie, gdy odkryto „braci” Chirona – Pholusa i Nessusa – zaliczono go wraz z nimi do odrębnej klasy ciał niebieskich, tzw. Centaurów, które przybyły do nas z obrzeży Układu Słonecznego, by ostatecznie stwierdzić, że Chiron przejawia również aktywność kometarną i jest czymś na kształt pół komety i pół planetoidy, tak samo jak w mitologii jest on pół koniem i pół człowiekiem.

Mimo że Chiron nie jest planetą, to jednak jego oddziaływanie w horoskopie bywa niekiedy zaskakująco silne. On po prostu zachowuje się jak planeta. Co więcej, Chiron może być również swoistym kluczem do całego horoskopu, stać się symbolem wyzwolenia, wyrazem wolnej woli, a więc przejścia z ograniczonego i ciasnego świata Saturna do wolności reprezentowanej przez Urana. Na horoskopowe znaczenie Chirona można również patrzeć od strony psychologii transpersonalnej. Kim Wilber, twórca tej dyscypliny, wyodrębnił w swym opisie struktury i ewolucji świadomości tak zwany poziom centaura utożsamiany z bramą otwierającą fazę transpersonalną. A przecież Chiron w astrologii stanowi bramę do świata Urana, Neptuna, Plutona i Eris, czyli właśnie do planet transpersonalnych. Warto dodać, że Kim Wilber przedstawił tę fundamentalną teorię w 1977 roku, kiedy ukazała się jego książka Spectrum of Consciousness. Było to więc w tym samym roku, w którym odkryto pierwszą centaurową planetkę, a moment ten zresztą okazał się przełomowy dla rozwoju psychologii transpersonalnej. Chiron rzeczywiście jest więc tym skokiem ewolucyjnym, który z całą swą archetypową mocą zapowiada każda nowo odkryta planeta, każdy ważny obiekt dostrzeżony na niebie. Zmiana na niebie symbolizuje zmianę na ziemi, mikrokosmos wciąż przegląda się w makrokosmosie, bo przecież „jak na górze, tak na dole”.

Można uprawiać astrologię bez Chirona, ale nie można bez niego w pełni zrozumieć horoskopu, bo Chiron to klucz pozwalający otworzyć drzwi do świata, z którego wyszliśmy i do którego kiedyś powrócimy; do świata, który jest ludzki, a jednocześnie ponadludzki; który jest pierwotny, a zarazem boski. Chiron to po prostu klucz do Duszy Świata.

Piotr Piotrowski

Bydgoszcz, 6 października 2007 roku

www.piotrpiotrowski.comWSTĘP

Przesłanie Chirona powstało w wyniku moich przemyśleń i refleksji, do których przyczyniły się obserwacje Zane’a B. Steina, jednego z pierwszych zachodnich astrologów zajmujących się tematyką Chirona, założyciela, w 1978 roku, Stowarzyszenia Badań nad Chironem. Książka ta została napisana głównie z myślą o osobach interesujących się astrologią oraz o praktykujących astrologach, pragnących rozszerzyć swój warsztat pracy, bowiem temat Chirona jest w Polsce mało znany, a przez to niedostępny szerszemu odbiorcy. Celem mojej pracy była chęć zwrócenia uwagi na specyficzną rolę Chirona w horoskopie, którą trudno porównać do oddziaływania którejkolwiek z poznanych dotąd planet. Z uwagi na poruszaną problematykę, która nie należy do podstawowych elementów astrologii, lecz stanowi możliwość wzbogacenia istniejącego już systemu, nie definiowałem fundamentalnych pojęć astrologii, takich jak domy, aspekty, czy tranzyty, gdyż Czytelnik może tę wiedzę zdobyć w innych publikacjach. Przedstawiłem teoretyczne rozważania i uzasadnienie przypisywanych tej nowo odkrytej planetoidzie określeń, jej znaczenie w poszczególnych znakach Zodiaku, domach, aspektach z innymi planetami, a także jej rolę w astrologii tranzytowej, porównawczej oraz w innych działach tej wiedzy. W ostatnim rozdziale omówiłem znaczenie Chirona w horoskopach znanych osób, ukazując jednocześnie kierunek, w którym można interpretować Chirona. Jednakże analiza tych horoskopów nie jest holistycznym ujęciem, jakim powinna być interpretacja każdego kosmogramu, lecz jedynie próbą adaptacji funkcji reprezentowanych przez tę planetkę do podstawowego języka pojęć astrologicznych. Temat Chirona może budzić wiele kontrowersji. Wierzę jednak, iż Przesłanie Chirona, będąc pierwszym w Polsce, nie stanie się ostatnim słowem napisanym o tej „planecie”.

Piotr Piotrowski

Bydgoszcz, 20 lutego 1996 roku

Peryhelium Chirona