Przestroga - ebook

Napisałam tę książkę, by pokazać Wam, jak zaskakujące może być życie. Wszystkie wydarzenia w niej opisane są prawdziwe, chociaż niejednokrotnie mogą wydawać się nierealne, a wręcz absurdalne. Nigdy nie sądziłam, że coś takiego może się komukolwiek przytrafić, a już na pewno nie mnie. Imiona bohaterów zmieniłam celowo, tylko po to, by ta książka była prawdziwą przestrogą, ale nie zniszczyła nikomu życia. Z drugiej strony, pewnie gros osób od razu będzie wiedziało, czyją historię opisałam. Być może jestem Twoją sąsiadką albo koleżanką z pracy. Może on był kiedyś Twoim kochankiem, a może jego żona po cichu zemściła się na Tobie, a Ty dowiadujesz się o tym po latach…

Z dedykacją dla mężczyzny, który kiedyś powiedział, że jego całe życie to jedno wielkie kłamstwo – wtedy, paradoksalnie, powiedział prawdę.Wstęp

Nazywam się Iga i jestem zwykłą, a wręcz przeciętną trzydziestoczterolatką. Prowadzę, a właściwie do teraz prowadziłam, normalne, poukładane życie. Rodzina, praca, znajomi – standard, bezpieczeństwo, monotonia. Zawsze byłam samodzielna, bo musiałam liczyć na siebie. Wcześnie zdecydowałam się wyjść za mąż, bo chciałam szybko wyprowadzić się z domu. Byłam typem buntowniczki i nigdy nie słuchałam rodziców. Chyba właśnie dlatego nasze relacje nigdy nie były poprawne. Bezustannie dążyłam do celu, pragnęłam osiągać sukcesy, być kimś, mieć coś. Pielęgnowałam swoje marzenia i wiedziałam, na czym mi zależy w życiu. Zaraz po ukończeniu studiów znalazłam wymarzoną pracę w szkole. Uwielbiałam uczyć i odkąd pamiętam, chciałam zostać nauczycielką. Mało ambitne? Może i tak, ale dla mnie praca miała być satysfakcjonująca, a właśnie nauczanie sprawiało mi radość i przynosiło spełnienie. Od początku łapałam świetny kontakt z młodzieżą i z każdej osoby byłam w stanie wydobyć to, co w niej najlepsze. Wierzyłam, że nie ma złych uczniów, a tylko nieodpowiedni nauczyciele. Moje dzieci wygrywały w konkursach i świetnie zdawały egzaminy, a ja byłam z nich dumna i stale służyłam wsparciem.

Praca wciąż była moją pasją. Powinnam być najszczęśliwszą kobietą na ziemi – w końcu miałam kochającego męża, wspaniałą córkę, satysfakcjonujący zawód, mieszkanie, samochód i psa. Wielu wystarczyłaby przecież albo rodzina, albo zatrudnienie. Czego chcieć więcej? A jednak czegoś chciałam. Nie umiałam się w pełni cieszyć tym, co miałam. Czegoś mi brakowało. Czułam, że tak naprawdę niczego dotąd nie przeżyłam. Do tego pojawiły się problemy zdrowotne. Podejrzewano guza nadnerczy i diagnozowano mnie w tym kierunku. Czekałam na rezonans, który dla mnie miał być wyrokiem. Do głowy wbiłam sobie, że ten guz na pewno istnieje. Zaczęłam myśleć, że to koniec, że umrę. Zazwyczaj rozsądnie podchodziłam do takich spraw, ale teraz wszystko mnie przytłoczyło. Postanowiłam, że muszę zmienić podejście do życia. Chciałam nauczyć się cieszyć wszystkim, co mam, zacząć wyjeżdżać z rodziną, spędzać czas z bliskimi. Moje plany szybko uległy jednak zmianie. W życiu nie można niczego planować, bo to i tak się nie uda.

Nigdy nie zapomnę tego dnia. Jedenastego października 2019 roku – piątek. Zmienił on całkowicie mnie i całe moje życie. Okazało się wtedy, że ja sama nic o sobie nie wiem. To przerażające, że człowiek nigdy nie może przewidzieć, jak zachowa się w danej sytuacji. Nawet jeśli mówisz, że coś zrobisz lub czegoś na pewno nie zrobisz – to nieprawda! Nikt z nas nie wie, czego dokona, gdy znajdzie się tam, gdzie w najśmielszych snach nie był. Ja też nie sądziłam, że mogę zachować się tak, jak się zachowałam. Że moje decyzje spowodują tyle problemów, a zarazem radości w moim życiu. Że dzięki temu przez niespełna dziewięć miesięcy przeżyję więcej niż przez trzydzieści cztery lata. Mówi się, że pewne rzeczy nie mogą się wydarzyć, a jednak na mnie spadła lawina zaskakujących sytuacji. Myślałam, że jestem twardą i rozsądną kobietą. Okazało się, że rozsądek nie idzie w parze z uczuciem. Byłam przekonana, że panuję nad swoim życiem – nic bardziej mylnego. Jedna chwila zapomnienia przemieniła moje życie prywatne, zawodowe, emocjonalne. Nigdy już nie będę tą Igą, którą byłam.Początek

Piątek. Mój ulubiony dzień tygodnia. Wstałam rano i jak co dzień popędziłam pod prysznic. To miał być bardzo intensywny dzień. Najpierw praca, potem rozmowa kwalifikacyjna w prywatnej szkole językowej, odbiór córki z przedszkola i na koniec impreza integracyjna z okazji Dnia Nauczyciela. Przygotowałam kawę, zabrałam ją ze sobą i pojechałam do pracy. Poranek jak każdy inny. W szkole wszyscy rozmawialiśmy o planowanym wyjściu i cieszyliśmy się na wspólne spotkanie. Rzadko się gdzieś razem wybieraliśmy i trochę nam tego brakowało. Skoro w końcu nadarzyła się okazja, wszyscy chcieliśmy bawić się jak najlepiej. Po lekcjach pobiegłam na rozmowę kwalifikacyjną. To było moje marzenie – zostać lektorką. I w końcu się udało! Zaproponowali mi pracę na bardzo dobrych warunkach, a ja ją bez wahania przyjęłam i byłam najszczęśliwszą osobą świata – spełnioną. Po wyjściu ze szkoły językowej od razu zadzwoniłam do męża, który co prawda mi pogratulował, ale nie okazał zbytniego entuzjazmu. Cóż, facet. W końcu oni cieszą się z nowego auta, a nie z nowej pracy żony. Na szczęście miałam przyjaciółki, które wspierały mnie we wszystkim. Zresztą wspierałyśmy się wzajemnie i motywowałyśmy do działania. Grono moich bardzo bliskich koleżanek było zróżnicowane, zarówno pod względem wieku, jak i charakteru. Łączyło je jedno. Były ze mną wtedy, kiedy ich potrzebowałam, cieszyły się moimi sukcesami i pomagały przetrwać porażki. Większość z nich wiedziała o mojej rozmowie o pracę i z zainteresowaniem dzwoniły, pytając o wynik. Cieszyły się, że spełniam marzenia, a ja prawie unosiłam się nad ziemią.

Po tym, jak dostałam nową pracę, pojechałam odebrać dziecko z przedszkola. Tam spotkała mnie kolejna miła niespodzianka. Wychodząc z budynku, zobaczyłam przyjaciela z lat młodości. Przystojnego faceta, którego zawsze otaczał wianuszek kobiet. Zmienił się bardzo przez te lata, ale dalej miał błysk w oku. On z kolei mnie nie poznał. Miałam wrażenie, że z brzydkiego kaczątka przeistoczyłam się w pięknego łabędzia. Fakt. Bardzo się zmieniłam. Miałam inny niż przed laty styl ubierania się, zapuściłam włosy, zaczęłam nakładać makijaż, dbać o siebie. Zauważyłam, że mężczyźni oglądają się za mną na ulicy. To było bardzo miłe, w końcu stałam się atrakcyjną, zadbaną kobietą, która emanowała pewnością siebie, a jej oczy lśniły ze szczęścia. Wszyscy dookoła dostrzegli moją metamorfozę. Wszyscy poza jedną osobą – moim mężem. Damian uważał, że nie musi mi prawić komplementów. Nie zwracał na mnie zupełnie uwagi. Dałam mu w życiu to, czego chciał najbardziej. Upragnioną, wyczekaną córkę. Kochałam Lusię najbardziej na świecie. Była wspaniałym dzieckiem. Niestety, odkąd przyszła na świat, dla Damiana byłam już tylko jej matką. Choćbym stanęła na głowie, nie zwróciłby na to uwagi.

Tego dnia nie chciałam się przejmować domowymi problemami. Wróciłam z Lusią z przedszkola i zaczęłam przygotowywać się do wieczornego wyjścia na kręgle. Perspektywa relaksu w gronie znajomych z pracy była bardzo miła po tak emocjonującym dniu. Niby zwykły piątek, ale ja czułam się jakoś inaczej, miałam nieodparte wrażenie, że coś się wydarzy, tylko nie miałam pojęcia co. Mąż wrócił z pracy, a ja, wraz z koleżanką, pojechałam na kręgielnię. Wszyscy zaczęli się powoli schodzić i biegać do baru. Przyszedł też Artur, mój kolega ze szkoły. Atrakcyjny czterdziestolatek, z którym zawsze lubiłam rozmawiać i z którym nigdy nie łączyło mnie nic poza sprawami zawodowymi. Podszedł do baru i dotknął – zdawałoby się przypadkiem – mojej ręki. Niby nic, zresztą Artur lubił flirtować i chyba robił to zupełnie nieświadomie. Wszyscy bawiliśmy się doskonale, grając w kręgle, jednak impreza powoli dobiegała końca. Szefowa zaproponowała zmianę lokalu i tak w szóstkę znaleźliśmy się w pubie na Starym Mieście. Świetnie nam się wszystkim rozmawiało, a czas płynął wyjątkowo szybko.

W końcu zostaliśmy tylko my: Artur i ja. Siedzieliśmy, rozmawiając o niczym, kiedy on zaproponował, żebyśmy poszli gdzieś potańczyć. Sama nie wiem dlaczego, ale bez wahania się zgodziłam. Przecież nie powinnam. Po co szukać wrażeń? Artura znałam od dwóch lat i szłyszałam opinię, że jest kobieciarzem. Często w pracy opowiadał o swoich potajemnych wyjściach na dyskoteki. Zawsze w złym świetle przedstawiał swoją żonę. Skoro była naprawdę tak beznadziejna, to nic dziwnego, że wychodził do klubów. Dla mnie był jednak tylko kolegą z pracy, a ja jestem przecież bardzo silną kobietą, która potrafi powiedzieć „nie”. W końcu nie ma nic złego w posiadaniu kumpli. Zawsze dobrze dogadywałam się z facetami, bez żadnych podtekstów. Poza tym – on był niemalże ósmym cudem świata według niektórych moich koleżanek, więc dlaczego miałby w ogóle zainteresować się mną. Koleżeńskie wyjście i tyle. Spacer do klubu był długi i bardzo przyjemny, niezobowiązujący i wypełniony rozmową. Kiedy dotarliśmy na miejsce, zamówiliśmy piwo i wciąż gadaliśmy. Trochę potańczyliśmy i znowu wróciliśmy na miejsce przy stoliku. Po dłuższej chwili wyszliśmy na taras na dachu. Było chłodno, ale gazowe ogrzewacze tworzyły bardzo fajny klimat. Nie wiadomo kiedy zaczęliśmy trzymać się za ręce. To było cudowne uczucie, jakbym cofnęła czas, miała osiemnaście lat, jakbyśmy nie mieli rodzin – istnieliśmy tylko my i blask ognia. Czułam się bardzo dobrze w jego towarzystwie, bezpiecznie i wyjątkowo. Najgorsze było to, że nie odczuwałam strachu, żadnych wyrzutów sumienia i nie widziałam nic złego w tym, że mając męża, jestem w klubie z kolegą i pozwalam, żeby trzymał mnie za rękę.

W pewnym momencie na tarasie pojawiła się grupka młodych ludzi, którzy zaczęli z nami rozmawiać. Tłumaczyli nam, jak fajnie razem wyglądamy i że jesteśmy świetną parą. Zaprzeczaliśmy, a oni mówili, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Oboje się z tego śmialiśmy, ale kiedy spojrzeliśmy sobie prosto w oczy, nie wiem dlaczego, pocałowałam go. Artur oddał pocałunek. Całował nieziemsko. Spojrzał mi ponownie w oczy i znowu całował. Nie przestawaliśmy przy tym trzymać się za ręce. Wbrew temu, że chciałam w nim widzieć tylko kolegę, było mi z nim dobrze. Resztę wieczoru, a właściwie połowę nocy, spędziliśmy w klubie, całując się namiętnie i nie zwracając uwagi na nic i na nikogo. Artur był troskliwy, nawet do toalety nie pozwalał mi chodzić samej. Czekał na mnie tak, jakby się martwił. Nie byliśmy pijani i oboje wiedzieliśmy, co robimy. Tańczyliśmy, chodziliśmy, trzymając się za ręce i przytulaliśmy się w klubie pełnym ludzi. Żadne z nas nie próbowało tego przerwać. Obojgu nam było błogo i nie chcieliśmy się rozstawać. Po pierwszej w nocy zadzwonił do mnie mąż. Przerwałam pieszczoty, żeby odebrać telefon. Nie czułam strachu ani wyrzutów sumienia. Odebrałam i spokojnym głosem obiecałam, że wrócę niedługo.

Zakończyłam rozmowę, a Artur dalej mnie całował i przytulał. W ten sposób upłynęła nam kolejna godzina. To było doświadczenie magiczne, wyjątkowe i nierealne. Przed drugą przyszedł jednak czas powrotu. Udaliśmy się do szatni po rzeczy, wzięliśmy za ręce i poszliśmy w kierunku windy. Czekając na nią, całowaliśmy się i tuliliśmy do siebie. Wyszliśmy z klubu wciąż złączeni rękoma i co chwilę wymieniając pocałunki na ulicy. Dorośli ludzie, którzy zachowywali się jak gówniarze i w ogóle nie myśleli o konsekwencjach. Co ja sobie myślałam, robiąc to z kolegą z pracy? Mam wrażenie, że w mojej głowie panowała totalna pustka. Dałam się ponieść. Może dlatego, że w domu brakowało mi namiętności i szaleństwa? Może dlatego, że uczucie między mną a mężem się wypaliło? Sama nie wiem. W końcu dotarliśmy do głównej ulicy. Zamówiliśmy dwie taksówki i wróciliśmy, każde do swojego domu. Nigdy dotąd tak się nie zachowałam, nigdy! Najgorsze było to, że nie miałam żadnych wyrzutów sumienia, a przecież mężatce z dwunastoletnim stażem nie wypada całować się namiętnie przez kilka godzin z żonatym facetem. Co ja zrobiłam? I dlaczego było mi z nim tak dobrze?

W domu dopadły mnie obawy. Jak on się zachowa? Czy będziemy mogli normalnie pracować? Miliony myśli przebiegały mi przez głowę, a wśród nich obrazy. Zamykałam oczy i widziałam jego twarz, czułam smak jego ust i jego zapach na swoich dłoniach. W końcu zasnęłam pełna niepokoju. Z samego rana zobaczyłam na telefonie wiadomość. Napisał. Bałam się czytać, ale w końcu ciekawość pokonała lęk. Zachował się bardzo odpowiedzialnie. Zapytał, czy nie miałam w domu żadnych problemów, i dał znać, że odwiózł córkę na zajęcia. To były proste zdania, które sprawiły, że przestałam się bać tego, co będzie w pracy, kiedy zobaczymy się twarzą w twarz. Była sobota, a do szkoły wracaliśmy dopiero we wtorek. Miałam czas na myślenie i podejmowanie decyzji. Zdradziłam męża. Tak, dla mojego męża pocałunek to zdrada, a dla mnie – nie wiem, mąż nigdy mnie nie zdradził, przynajmniej nic o tym nie wiedziałam. Ciężko oceniać coś, czego nigdy się nie przeżyło. Moje małżeństwo właściwie nie istniało. W niedzielę mieliśmy obchodzić dwunastą rocznicę ślubu. Nie wiedziałam, co robić, z Arturem było mi tak dobrze. Ale ja i romans? Jak to możliwe? Postanowiłam, że przez nadchodzące dni powalczę sama ze sobą. Chciałam zrobić wszystko, żeby mąż mnie zauważył, żebym poczuła się z nim lepiej niż z niedoszłym kochankiem, żebym nie chciała romansu, tylko normalnego życia. Za wszelką cenę pragnęłam kochać męża i czuć się przez niego kochaną. Walczyłam bardzo intensywnie przez trzy dni, ale mąż nie wykazał nawet odrobiny zainteresowania moją osobą. Nie wziął mnie za rękę, nie przytulił, nie kochał się ze mną. Artur przez cały czas pisał. Pisał zwyczajnie, po koleżeńsku. Nie zostawił mnie samej z tym, co się wydarzyło.

W końcu przyszedł dzień powrotu do pracy. Czułam lęk, stres i niewiarygodne napięcie. Kiedy się zobaczyliśmy, wymieniliśmy uśmiechy. Tak mijały kolejne godziny aż do piętnastej, a wtedy mieliśmy w końcu okazję porozmawiać jak dorośli ludzie. Okazało się, że oboje czujemy, że spędziliśmy ze sobą wyjątkowy czas. Podjęliśmy wspólną decyzję o tym, że chcemy się spotykać. Byłam bardzo podekscytowana. Nie myślałam o tym, co będzie dalej. Spłynęło na mnie uczucie szczęścia, bo znowu się pocałowaliśmy. Tym razem bez grama alkoholu we krwi i w pełni świadomie. Było cudownie. Nikt mnie nigdy tak nie całował. Czułam się z nim naprawdę niezwykle, jakbym była nastolatką. Wiedziałam, że Artur miewał kobiety na boku. Zapytałam go wprost, czy aktualnie się z żadną nie widuje i ile ich w jego życiu było. Odpowiedział, że w tej chwili nie ma nikogo, i przyznał się do jednego romansu sprzed lat. Co ciekawe, był to również romans w miejscu pracy. Rozsądna kobieta pewnie by się wycofała. A ja? Uznałam, że czeka mnie fajna przygoda z kimś, kto jest w tym doświadczony i poprowadzi mnie za rękę. Nauczy, jak mam postępować w romansie.

Wieczorem zadzwonił. Umówiliśmy się na kolejny dzień, a właściwie wieczór. Ustaliliśmy zasady naszych kontaktów. Właściwie to on wszystko ustalał, a ja grzecznie się do tego dopasowywałam. Obiecaliśmy sobie kasować SMS-y i nie dzwonić do siebie, kiedy jesteśmy w domu. Nie wiedzieliśmy, co z tego będzie, ale chcieliśmy spróbować. Przed snem wysłał mi wiadomość o treści: „dobranoc”. Jedno słowo, które sprawiło, że śniłam o nim. Do pracy zaczęłam chodzić coraz bardziej zadbana. Kiedy tylko go widziałam, uśmiech sam pojawiał się na mojej twarzy. A on? Patrzył na mnie tak, że rozpływałam się przy każdym spojrzeniu. Nie potrafił oderwać ode mnie wzroku. Nic dookoła go nie rozpraszało. Musieliśmy być bardzo dyskretni, choć niesamowicie nas do siebie ciągnęło. Szukaliśmy kontaktu, chcieliśmy choć na chwilę poczuć swój dotyk. Zamykaliśmy drzwi, wspólnie trzymając klamkę, przekazywaliśmy sobie wielokrotnie klucz do sali, niby przypadkiem szturchaliśmy się w pokoju nauczycielskim i czekaliśmy na koniec zajęć oraz na wieczorne spotkanie. Umówiliśmy się na parkingu pod jednym z większych centrów handlowych. To zabawne i dziwne, ale zbiegiem okoliczności zatrzymaliśmy się obok siebie na parkingu dla tysiąca samochodów. Dla nas to było przeznaczenie. Zostawiłam tam swój samochód i już jego autem pojechaliśmy w ustronne miejsce, całą drogę trzymając się za ręce.