Przestrzeń Zewnętrzna 2. Niezwyciężony - ebook

Jeden

Jeśli idziesz przez piekło, nie zatrzymuj się.

Admirał Geary nie oderwał wzroku od wyświetlacza, na którym obserwował chaotyczne próby utworzenia formacji po ataku istot zamieszkujących ten system.

– Sama to wymyśliłaś?

– Nie – odparła kapitan Tanya Desjani. – To powiedzenie pewnego antycznego filozofa. Ojciec uwielbiał go cytować.

Geary skinął głową, skupiając więcej uwagi na ekranie niż na słowach podkomendnej. Przesłanie było wystarczająco jasne, jeśli uznać, że piekło to flota znajdująca się daleko poza granicami przestrzeni kontrolowanej przez ludzi. Flota wysłana z misją oszacowania sił i zdolności nowo odkrytych obcych inteligentnych istot. Flota, która pokonawszy naprawdę wiele przeszkód, przebiła się na drugi kraniec terytorium przeciwnika i natrafiła tam na jeszcze groźniejszego wroga. A może definicja piekła bardziej pasowałaby do wystrzelenia kapsuły ratunkowej na kilka sekund przed tym, zanim uszkodzony krążownik uległ samozniszczeniu, i do spędzenia niemal stulecia w hibernacji tylko po to, by po wybudzeniu, cudem uniknąwszy śmierci, Geary zrozumiał, że w czasie tak długiej nieobecności stał się żywą legendą. Admirał znów miał przed oczyma przebłyski wspomnień z tamtych chwil, przypomniał sobie własną reakcję na wieść, że wszystkie znane mu osoby dawno nie żyją, że wojna, która wybuchła w momencie jego zamrożenia, trwa od niemal stu lat, że ludzie, którzy go wybudzili, oczekują ze strony wielkiego Black Jacka Geary’ego ocalenia od pewnej zguby.

Zdołał ich jakimś cudem uratować, choć nadal nie dostrzegał żadnych podobieństw między bohaterem z legend i swoją skromną osobą. Potem wygrał wojnę ze Światami Syndykatu. A teraz musiał znaleźć sposób na ocalenie floty znajdującej się w odległym systemie należącym do Obcych, i to bez szans na jakąkolwiek pomoc ze strony ludzkości.

Nie dokonał jednak tego wszystkiego w pojedynkę. Bez wsparcia załóg i ludzi pokroju kapitan Desjani niczego by nie osiągnął. A ci, którzy nie polegli w bitwie, wciąż służyli na tych okrętach i stali za nim murem.

– Zanotowałem pani obawy, kapitanie – odpowiedział, stłumiwszy wspomnienia, by ponownie skupić się na teraźniejszości. – Nie zostaniemy tutaj dłużej niż trzeba.

Flota bynajmniej nie próżnowała. Wszystkie okręty umykały przed wrogiem, który zmierzał do zwarcia, a teraz, gdy zażegnano bezpośrednie zagrożenie, wiele jednostek zmieniło kurs i prędkość, aczkolwiek zarówno zgrupowanie floty, jak i lecące za nim wraki okrętów Obcych wciąż oddalały się szybko od gigantycznej fortecy strzegącej punktu skoku, w którym pojawiły się eskadry Sojuszu. Orbitująca wokół centralnej gwiazdy i strzegąca studni grawitacyjnej stacja bojowa była tak ogromna, że można by uznać ją za sztuczną małą planetę.

Eskadra niszczycieli przemknęła tak blisko kadłuba „Nieulękłego”, że na wielkim liniowcu rozległy się syreny alarmów kolizyjnych. Desjani zacisnęła zęby.

– Przekażcie dowódcom tych puszek, żeby trzymali się z dala od nas – rzuciła w kierunku wachtowego z działu łączności. – Admirale, proszę o pozwolenie na udzielenie panu pomocy w zaprowadzeniu porządku.

Geary spojrzał na nią z wyrzutem, choć zdawał sobie doskonale sprawę, że w tym momencie jego flota przypomina bardziej rój rozwścieczonych owadów niż zgrupowanie bojowe.

– Systemy manewrowe znalazły już rozwiązanie problemu, ale potrzebujemy jeszcze chwili, by ponownie sformować poprawny szyk i uniknąć zderzenia z wrakami.

Na szczęście znakomita większość wspomnianych wraków należała do Obcych. Z niszczyciela „Zaghnal”, który został trafiony tylko raz, nie zostało dosłownie nic. Głowice bojowe, w które wyposażono obcą jednostkę, były tak potężne, że rozniosły go na strzępy. „Niezwyciężony” także otrzymał co najmniej jedno bezpośrednie trafienie, które wyrządziło wiele szkód na lżej opancerzonym liniowcu. Na szczęście była to najgorsza wiadomość, jaka pojawiła się na wyświetlaczach. „Orion” znalazł się w polu rażenia dwóch eksplozji, gdy w ostatniej chwili zdołał zniszczyć okręty atakujące „Tytana” i „Tanuki”, ale pomimo licznych uszkodzeń meldował o utrzymaniu pełnej gotowości bojowej. Wiele innych jednostek donosiło o pomniejszych uszkodzeniach, ponieważ nawet próżnia nie była w stanie ochronić ich poszycia przed tak bliskimi i gigantycznymi eksplozjami.

– Udało nam się wywinąć – podsumował Geary. – Zauważyłaś, czego dokonał „Orion” w ostatniej fazie starcia?

– Niestety nie – odparła Desjani. – Musiałam zająć się manewrowaniem, by nie staranował nas „Dreadnaught”.

– Muszę pogadać z moją krewniaczką, gdy tylko znajdę wolną chwilę – mruknął.

Jane Geary wydawała się do tej pory kobietą spokojną i niezawodną, a w każdym razie na pewno nie przejawiała skłonności do przesadnego ryzyka. To jednak należało już do przeszłości. Teraz szalała „Dreadnaughtem”, jakby dowodziła nie pancernikiem, lecz zwykłym okrętem liniowym. Geary połączył się z „Orionem”, wywołując komandora Shena w nadziei, że nowe problemy nie przytłoczą go, zanim skończy zajmować się starymi.

Twarz komandora rzadko zmieniała wyraz, zatem i tym razem admirał nie był zaskoczony jego kwaśną miną.

– Jak sprawuje się pański okręt? – zapytał.

Mógł sprawdzić to na wyświetlaczu, gdzie systemy floty umieszczały każdą informację wprowadzoną do komputerów, i korzystał z tej opcji bardzo często, ponieważ był to najszybszy i najprostszy sposób sprawdzenia statusu jednostek. Tylko czasami robił wyjątek od tej reguły, gdy wolał wysłuchać opinii ludzi znajdujących się na miejscu. Ich wypowiedzi zawierały bowiem wrażenia i detale, których na próżno szukać w automatycznie generowanych raportach.

– „Orion” nadal może brać udział w walce. – Oschła odpowiedź Shena zdawała się przeczyć twierdzeniu Geary’ego. – Straciłem siedemdziesięciu jeden ludzi, z czego trzydziestu poległo, a reszta odniosła rany, w tym pięciu bardzo poważne. Dwoje z nich może wymagać szybkiego transferu na jednostki desantowe celem kontynuowania leczenia. Z pozostałymi przypadkami poradzimy sobie w pokładowym ambulatorium. Główny napęd został wyłączony, ale damy radę go naprawić. Większość uszkodzeń znajduje się w górnej części strefy dziobowej bakburty. Mamy rozszczelnienia pancerza, uszkodzenia przedziałów od całkowitego zniszczenia do nieznacznych strat. Odseparowaliśmy tę część kadłuba na czas wykonywania remontu. Wszystkie systemy uzbrojenia i sensory znajdujące się w tej części okrętu zostały wyłączone z użycia, co w dłuższej perspektywie ograniczy zdolność bojową „Oriona” o dwadzieścia procent. Wiele systemów w innych częściach okrętu wymaga naprawy z powodu przeniesienia energii uderzenia przez poszycie i elementy nośne, ale z tym szybko damy sobie radę.

Tak optymistycznego podsumowania ze strony dowódcy „Oriona” Geary jeszcze nie słyszał.

– Widziałem, że ocaliliście „Tytana” i „Tanuki”. Te jednostki zostałyby bez wątpienia zniszczone po trafieniu ładunkami zdolnymi do tak poważnego uszkodzenia pancernika. Pan i pańska załoga dochowaliście wierności tradycji floty i z pewnością nie zawiedliście oczekiwań waszych przodów.

– Po to przecież zostały stworzone pancerniki – odparł opryskliwie Shen. – Wyręczyliśmy załogi liniowców, ponieważ same miały w tym momencie problemy i nie mogły opanować sytuacji. Proszę przekazać kapitan Desjani, że to powiedziałem.

– Nie wolałby pan powtórzyć jej tego osobiście?

– Nie, sir.

– Jest obok mnie.

– Zatem już usłyszała moje słowa, sir... – Shen zamilkł na moment. – Wpadliśmy w niezłe tarapaty. Myślałem, że stracimy więcej okrętów. Ciekawa taktyka. Czy to już wszystko, admirale?

– Nie. Proszę meldować na bieżąco o stanie waszych rannych. Przyślę do was „Tsunami”, jeśli uważacie, że przyda się wam ich szpital. No i zajmijcie się tym napędem. Naprawcie go najszybciej jak to możliwe. Jeśli zetrzemy się ponownie z mieszkańcami tego systemu, „Orion” może potrzebować pełnego ciągu. Kapitan Smythe zadba o to, by mechanicy z „Kupuy” pomogli wam w remoncie.

– Dziękuję, admirale – powiedział Shen.

– To ja dziękuję, kapitanie. – Geary zakończył rozmowę, a potem odwrócił się do Desjani. – Nie wyglądała pani, kapitanie, na poruszoną docinkiem ze strony dowódcy pancernika.

– Zasłużył sobie podczas tej bitwy na rzucenie jednego kąśliwego komentarza – odparła Desjani. – Poza tym już raz uratował mi tyłek, w czasach gdy służyliśmy razem na pokładzie „Pawęży”. No i raczył wspomnieć, jak bardzo mu pan zaimponował, więc wyjątkowo puszczę mu płazem tę półamatorską opinię.

– Powiedział, że mu zaimponowałem? – zdziwił się admirał.

– Oczywiście. Na swój sposób, rzecz jasna.

Geary potrząsnął głową, skupiając wzrok na liście uszkodzeń „Niezwyciężonego”.

– Tym razem miałem więcej szczęścia niż kiedykolwiek wcześniej.

– Nieprawda, sir – poprawiła go Desjani. – Proszę spojrzeć na oceny starcia wygenerowane przez system. Gdy nasza formacja poszła w rozsypkę, wróg potrzebował od dziesięciu do dwudziestu sekund, by zmienić kurs i wybrać nowe cele. To nie kwestia szczęścia. Złamanie szyku w ostatnim momencie zaskoczyło Obcych zgodnie z pańskimi przypuszczeniami. Te dodatkowe sekundy dały nam wystarczającą ilość czasu na odparcie wroga, który wcześniej nie został zniszczony. Dzięki temu żaden z naszych okrętów nie został trafiony, jeśli nie liczyć „Zaghnala”. Jego załoga miała po prostu pecha...

– No i „Niezwyciężonego”... – Geary przywołał z pamięci komputera moment, w którym liniowiec został trafiony.

Padł rozkaz złamania szyku, okręty zaczęły wykonywać niezależne manewry, by zmylić wroga. Pancerniki znajdujące się wokół „Niezwyciężonego” od razu zmieniły kurs, ale liniowiec nie wykonał żadnego manewru ani nie przyspieszył, choć mijały kolejne cenne sekundy. Pięć, potem dziesięć... W czternastej sekundzie dysze „Niezwyciężonego” zapłonęły w końcu, jednakże moc dopalaczy nie była w stanie zmienić kursu okrętu przed trafieniem wrogiej rakiety.

– Kapitan Vente po prostu zdębiał, zamiast natychmiast podjąć działania.

– A ty się temu dziwisz? – mruknęła Desjani.

– Dzisiaj zakończył karierę dowódcy w tej flocie, o ile przeżył bitwę – zapewnił ją Geary, zdziwiony ostrością własnego głosu. Dlaczego nie usunąłem go wcześniej? Dlaczego nie znalazłem jakiegoś pretekstu? Cholera wie ilu ludzi musiało teraz zginąć tylko dlatego, że ten człowiek nie nadaje się na dowódcę, o czym od dawna wiem. Jestem winien tym śmierciom na równi z Ventem...

– Nie, nie jesteś – zapewniła go Desjani.

Spojrzał na nią zdziwiony.

– Jak...

– Znam cię. Słuchaj, to admiralicja mianowała go dowódcą „Niezwyciężonego”. Podejrzewałeś, że się do tego nie nadaje, ale nie mogłeś przecież zdegradować kapitana okrętu wojennego wyłącznie na podstawie podejrzeń. Gdyby było inaczej, już dawno wywaliłbyś Shena z mostka „Oriona”. Trzeba mieć naprawdę dobre powody, aby odebrać komuś dowodzenie. To stara zasada, którą wdrożono nie bez powodu. – Desjani przyglądała mu się uważnie. – Rozumiesz?

– Nie. To wciąż moja wina. Możemy stracić „Niezwyciężonego” tylko dlatego, że nie umiałem zadziałać wtedy, kiedy powinienem. – W tym momencie, jakby na zawołanie, na wyświetlaczu zapłonęła kontrolka.

– Wiadomość z „Tanuki”, admirale – zameldował wachtowy z działu łączności.

– Przełącz do mnie – rozkazał Geary i moment później zobaczył przed sobą twarz kapitana Smythe’a, dowódcy jednostki pomocniczej „Tanuki” i najstarszego stopniem inżyniera floty, który niespodziewanie przestał być tak beztroski jak zwykle.

– Osobiście nadzorowałem szacowanie strat na „Niezwyciężonym”, admirale. Wątpię, by był pan zadowolony, gdy powiem, jak niewielki wybór mamy.

– Jest aż tak źle? – zapytał Geary.

W przestrzeni kosmicznej okręty znajdowały się naprawdę daleko od siebie, dzieliły je minuty albo nawet godziny świetlne, przez co w rozmowach powstawały frustrujące opóźnienia, ponieważ przesyłane z prędkością światła transmisje musiały pokonać miliony bądź miliardy kilometrów. Tym razem jednak flota leciała we w miarę zwartym szyku, więc opóźnienie wynosiło zaledwie kilka sekund. Po takim czasie Smythe wzruszył ramionami.

– To zależy, o której części „Niezwyciężonego” pan mówi. Wiele systemów uzbrojenia przetrwało w zaskakująco dobrym stanie, ale ważniejsze są uszkodzenia strukturalne kadłuba i napędu. A te ucierpiały, i to mocno. „Niezwyciężony” nie może poruszać się samodzielnie, a jeśli inna jednostka weźmie go na hol, rozleci się na kilka części. Proszę mi dać kilka miesięcy i dostęp do stoczni floty, a będzie jak nowy. – Mimo że było to niemożliwe, Smythe z chęcią podjąłby się naprawy tego wraku.

– Nie mamy ani tyle czasu, ani dostępu do doków – odparł Geary, wodząc wzrokiem po wyświetlaczu pokazującym wiele obcych jednostek, w tym kilka naprawdę wielkich, ale na szczęście bardzo oddalonych. Flota po wykonaniu zwrotu znajdowała się o siedem minut świetlnych od fortecy strzegącej punktu skoku i oddalała się od niej z każdą chwilą. Najbliższe okręty Obcych dzieliły od niej ponad trzy godziny świetlne, ale główne ich siły były oddalone o jeszcze jedną godzinę świetlną i orbitowały w pobliżu zamieszkanej planety tego systemu. Ta armada odkryje pojawienie się ludzi dopiero za trzy godziny, a jeśli nawet wyruszy natychmiast po spostrzeżeniu wroga, będzie potrzebowała wielu dni, aby wejść w skuteczny zasięg, o ile Geary nie podejmie wcześniej rękawicy i nie poleci na jej spotkanie. Niestety, „Niezwyciężony” został unieruchomiony i miał pozostać łatwym celem, nawet gdyby Obcy znajdowali się o tydzień lotu od jego wraku. Wystarczyło jedno spojrzenie na superjednostki znajdujące się w centrum formacji wroga – na okręty trzykrotnie masywniejsze i większe od pancerników Sojuszu – by Geary uznał, że nie ma sensu zbliżać się do tej armady bardziej niż to konieczne. – Jaki wybór nam pozostaje?

– Wysadzenie wraku albo pozostawienie go na żer... tym, no, którzy zamieszkują ten system. – Smythe miał równie grobowy głos jak minę, gdy przedstawiał obie opcje.

Geary zdawał sobie sprawę, że również jego frustracja jest czytelna, ale mimo wszystko próbował zapanować nad tonem odpowiedzi. Nikt nie lubi przekazywać złych wieści, jednakże on przekonał się już bardzo dawno temu, że dowódca może łatwo zniechęcić podwładnych do wyjawiania niewygodnej prawdy.

– Nie możemy zostawić tego okrętu. Nie w sytuacji, gdy mieszkańcy tego systemu wykazali się tak daleko idącą agresją. Rozkazuję zatem, by ewakuowano natychmiast wszystkich ocalałych członków załogi. Pańscy inżynierowie mają zadbać o zniszczenie wraku, i to dokładne. Ma przestać istnieć.

Smythe przytaknął.

– Rdzeń „Niezwyciężonego” wciąż działa. Możemy go przeciążyć, po eksplozji zostanie z niego tylko pył. Zanim to jednak zrobimy, chciałbym wymontować z wraku wszystko, co może się przydać. Na pokładzie znajduje się sporo sprzętu, który możemy wykorzystać na innych okrętach, zamiast produkować go od nowa.

Decyzja nie powinna nastręczać problemów. Inżynier pokroju kapitana Smythe zrobiłby wszystko, by wyposażenie „Niezwyciężonego” posłużyło mu za części zamienne. Ale...

– Taniu?

– Sir?

– Jak byś się czuła, pracując na urządzeniach wyszabrowanych z wraku „Niezwyciężonego”?

Potrząsnęła głową.

– Wolałabym nie mieć tutaj tak pechowego złomu, admirale.

Spodziewał się takiej odpowiedzi. Żeglarze pozostali tacy sami przez kilka tysięcy lat, dlaczego więc mieliby się zmienić na przestrzeni wieku, który Geary spędził w hibernacyjnym śnie? Wciąż jednak nie był w pełni przekonany do jej wyboru.

– W czasie wojny ze Światami Syndykatu musieliście przecież korzystać ze zdobytych tą drogą części.

– Z wyszabrowanych części – poprawiła go Desjani. – Ale nie. Nie było zbyt wielu okazji. Gdy służyłam na pokładzie „Tulwara,” mieliśmy część wyposażenia przeniesionego z wraku „Puklerza”, które zamontowano pomimo naszych protestów w przerwie między dwoma kolejnymi bitwami. Wszystko to zaczęło się pieprzyć, ledwie weszliśmy do akcji.

– Tam w grę wchodził wymuszony pośpiech prac...

– Testy wypadły świetnie, ale to był złom zabrany z wraku. Straciliśmy „Tulwara” właśnie z powodu awarii. Wątpię, aby któryś z kapitanów naszej floty chciał na pokładzie swojej jednostki widzieć części zabrane z „Niezwyciężonego”. Zwłaszcza z niego.

Geary chciał wydać rozkaz wymontowania wszystkiego, co się nadaje do dalszego użytku, ale wiedział, że opinię Desjani podzielają dowódcy wszystkich okrętów floty. Właśnie dlatego, że okrętem, o którym mowa, był „Niezwyciężony”. Wiązało się to z przesądem mówiącym, że jednostki noszące tę nazwę zazwyczaj są niszczone szybciej niż inne okręty. Gdy admirał zajrzał w statystyki, zrozumiał, że jego ludzie mają przesłanki do głoszenia podobnych tez. Równowaga sił i częste starcia powodowały, że okręty wojenne służyły we flocie nie dłużej niż kilka lat. Tak przynajmniej było do chwili, gdy Geary przejął dowodzenie. Natomiast wśród tych, które wiodły najkrótszy żywot, faktycznie często przewijała się ta jedna nazwa. Może żywe światło gwiazd uznało, że nazwanie jednostki zbudowanej przez człowieka mianem „Niezwyciężony” jest zbyt prowokujące?

Odwracając się do kapitana Smythe’a, admirał pokręcił głową.

– Nie. Opróżnijcie magazyny części zapasowych wraku, ale nie ruszajcie niczego, co zostało już zainstalowane. Wolałbym uniknąć spadku morale innych załóg z powodu przekazania im części zapasowych pochodzących z „Niezwyciężonego”.

Smythe miał minę inżyniera, którego zmuszono do kontaktu ze zwykłymi, nieracjonalnie myślącymi śmiertelnikami.

– To tylko sprzęt, admirale. Nie ma w nim duszy. Nie może być nawiedzony.

– Kapitanie Smythe, ten złom nie jest wart bólu głowy, którego może mi przysporzyć. – Morale we flocie faktycznie balansowało na krawędzi rozkładu. Ludzie powinni być teraz w swoich domach, gdzie po niemal stuletniej wojnie rozkoszowaliby się owocami zwycięstwa nad Światami Syndykatu. Mimo to on wydał rozkaz, by wsiedli na pokłady okrętów i polecieli daleko za granice znanej i kontrolowanej przestrzeni i tam zbadali, jak wielkim zagrożeniem może być nowo odkryta rasa Obcych zwanych Enigmami. Geary, wyruszając na tę misję, wykonał rozkaz przełożonych. Jego ludzie także wykonywali rozkazy, ale to wcale nie znaczyło, że oficerowie i załogi okrętów, wyczerpane tak długą walką, cieszą się z możliwości kontynuowania służby. W takiej sytuacji nawet drobiazg mógł spowodować znaczny spadek morale, a dla ludzi znajdujących się na podległych Geary’emu okrętach zamontowanie sprzętu pochodzącego z pechowego statku było czymś więcej niż drobiazgiem.

– „Tsunami” zbliżył się właśnie do „Niezwyciężonego”, by przejąć rannych – poinformował kapitana Smythe’a. – Nakażę jego dowódcy, by ewakuował także resztę załogi, ale wiem, że na pokładzie tej jednostki nie ma wystarczającej ilości miejsca dla tylu ludzi. Skoro „Tanuki” także znajduje się blisko pozycji „Niezwyciężonego”, chciałbym, żeby przerzucono na niego nadwyżki personelu, przynajmniej do chwili, gdy zorganizujemy przydziały na nowe okręty.

– Aye, aye, sir... – Smythe zamilkł na moment, a potem pokręcił głową. – Ci ludzie także będą pochodzili z „Niezwyciężonego” – zauważył. – A mimo to skorzysta pan z nich ponownie.

– Dziękuję, kapitanie Smythe.

– Mam pozostawić na pokładzie wraku kapitana Ventego, aby dać przykład innym dowódcom? Zakładam, że nie ma pan wielkiej ochoty na przydzielenie mu nowego stanowiska, a z tego, co wiem, kapitan Badaya wolałby go nie widzieć na pokładzie „Znamienitego”.

– Niech pan mnie nie kusi, kapitanie. – Arogancja i nieróbstwo Ventego nastawiły do niego wrogo większość dowódców floty, i to na długo przed ostatnią porażką. Nie mówiąc już o tym, że często miał obiekcje wobec rozkazów wydawanych przez Badayę, formalnego dowódcę szóstego dywizjonu okrętów liniowych, do którego należał „Niezwyciężony”. – Czy to już wszystko, kapitanie?

– Niezupełnie – odparł Smythe. – Możemy tak zaminować „Niezwyciężonego”, że nie eksploduje, dopóki Obcy nie spróbują wejść na jego pokład.

To była jeszcze bardziej kusząca perspektywa. Geary przyjrzał się liście ofiar ostatniego starcia. Obcy zaatakowali, nie próbując nawet ustalić intencji ludzkiej floty, i jak na razie nie odpowiadali na żadne wezwania...

Chęć zemsty nie mogła jednak służyć za podstawę do podjęcia tak ważnej decyzji.

– Nie, kapitanie Smythe. Nie wiemy jeszcze, czy nie uda nam się porozumieć z tymi istotami. A zastawienie na nie pułapki może bardzo skutecznie zatruć przyszłe relacje, choć nie przeczę, że w tym momencie nie widzę wielkich szans na pokojowe rozwiązanie.

– Pokazanie im w najbardziej bolesny sposób, co możemy zrobić z tymi, którzy zachodzą nam za skórę, może ich przekonać, że nie warto nas nie doceniać – zasugerował Smythe.

To była celna uwaga. Geary postanowił więc rozważyć ją nieco dokładniej. Desjani odezwała się, zanim doszedł do pierwszych wniosków:

– Nie wiemy, do czego te istoty są zdolne. Nie wiemy też, jakimi technologiami dysponują. Może potrafią obejść nasze pułapki. A skoro tak, podalibyśmy im na tacy wrak i znajdujący się w nim sprzęt.

Smythe skrzywił się, ale szybko przytaknął.

– Ma pani rację, kapitanie.

– Zatem zaminujcie „Niezwyciężonego” i wysadźcie go, gdy tylko nasze jednostki wyjdą poza pole rażenia.

– Tak zrobimy, admirale. I jeszcze jedno. Mechanicy z „Kupuy” właśnie zameldowali, że zakończyli ocenę stanu głównego napędu „Oriona”. Ich zdaniem uda się go naprawić w ciągu dziesięciu godzin. Do tego czasu pancernik może pozostać w szyku, o ile nie nakaże pan kolejnych dzikich manewrów. – Zanim połączenie zostało przerwane, Smythe westchnął niemal teatralnie. – Tyle sprzętu z „Niezwyciężonego”...

Geary zerknął w kierunku Desjani.

– Wydawało mi się, że poprzesz pomysł zamienienia „Niezwyciężonego” w pułapkę.

Uśmiechnęła się pod nosem.

– Wciąż próbuję cię zaskoczyć. Poza tym podeszłam do problemu jak najbardziej pragmatycznie.

Zanim skończyła mówić, nadeszła kolejna wiadomość – tym razem do Geary’ego wyszczerzył zęby naczelny lekarz floty.

– Admirale, bezzałogowe sondy badające wraki jednostek Obcych odkryły szczątki jakichś organizmów. Nie jest tego wiele, w sumie mamy tylko fragmenty tkanek, ale być może uda się coś z tego złożyć.

Zabrzmiało to złowieszczo.

– Może pan już teraz określić, czy te szczątki należą do Enigmów czy do ludzi?

Lekarz wydawał się zaskoczony tym pytaniem.

– Nie. W żadnym razie. Wciąż próbujemy ustalić, czym są te istoty, ale wiemy już, czym na pewno nie były.

Zatem istnieje druga inteligentna rasa, która na widok okrętów wyprodukowanych przez ludzkość natychmiast przystąpiła do ataku.

– Te okręty, które poleciały za nami, miały załogi? Wszystkie? Nie były zautomatyzowane?

– Załogi? Tak. A w każdym razie ta jednostka, którą udało nam się zbadać. Z większości nic nie zostało. A szkoda, admirale, bo mielibyśmy więcej materiału do badań – dodał lekarz z czytelnym rozżaleniem w głosie.

– Będę miał to na uwadze, gdy następnym razem staniemy do walki z ogromną flotą jednostek należących do nieznanej nam jeszcze rasy.

– Dziękuję – odparł doktor, jakby nie zauważył sarkazmu. – Rozumiem, że sytuacja była trudna, przez co nie mieliśmy idealnych warunków do pozyskania próbek. To były samobójcze ataki, jak sądzę?

– Zgadza się. – Taktyka tych istot niepokojąco przypominała zachowania Enigmów. Czy każda napotkana w kosmosie rasa będzie równie nierozważnie szafowała swoim, jak i ludzkim życiem? – Ile czasu potrzebujecie na stworzenie wizerunku tych istot?

Lekarz wzruszył ramionami.

– Dopasowujemy fragmenty układanki, nie mając pojęcia, jak ma wyglądać pełen obraz. Trudno powiedzieć, jak długo to potrwa.

– Dziękuję. Proszę dać mi znać, gdy będziecie mieli coś, co można pokazać. – Geary pomyślał, że zbyt pochopnie rzucił ten rozkaz. Medycy floty potrafili badać szczątki, na których widok normalny człowiek dostawał torsji. Jako młodszy oficer przekonał się o tym w najgorszy z możliwych sposobów, postanowił więc, że już nigdy nie przysiądzie się do stołu zajmowanego przez dyskutujących lekarzy.

Ta rozmowa naprowadziła go jednak na kolejny temat. Tyle się wydarzyło w bardzo krótkim czasie, że mało brakowało, a zapomniałby o niezmiernie ważnej rzeczy. Wstukał kod na klawiaturze prywatnego komunikatora.

– Kapitanie Tulev.

Stary kapitan, znajdujący się na mostku własnego liniowca, „Lewiatana”, zmierzył go surowym wzrokiem. Z jego twarzy nie emanowały żadne emocje poza chłodnym profesjonalizmem.

– Słucham, admirale.

– Nie możemy zostawić za sobą żadnych szczątków. Chcę, by pańskie liniowce oraz wszystkie krążowniki i niszczyciele, które okażą się potrzebne, zebrały każdy fragment zniszczonych bądź uszkodzonych jednostek Sojuszu. Proszę kontynuować oczyszczanie przestrzeni do chwili, gdy reszta floty wejdzie na nowy kurs. – Wymienione klasy okrętów wojennych o wiele szybciej dościgną odlatującą flotę niż ociężałe pancerniki czy jednostki pomocnicze. – Upewnijcie się zwłaszcza co do tego, że nie zostawimy za sobą żadnych ciał.

– Dobrze, admirale. Zadbam o to, by żaden z naszych marynarzy nie pozostał w obcej przestrzeni. Zbierzemy wszystkie ludzkie szczątki.

Geary opadł na oparcie fotela, ciesząc się, że może liczyć w tej sprawie na kogoś takiego jak Tulev. Ten oficer był chodzącą gwarancją, że w przestrzeni nie pozostanie żaden ślad człowieka – czy to sprzęt, czy ciało. Za sprawą tej myśli Geary znów wrócił do Obcych. Obrócił fotel, by rozejrzeć się po tylnej części mostka. Obaj wysłannicy rządu Sojuszu nadal zajmowali swoje miejsca. Emerytowany generał Charban spoglądał przed siebie z obojętną miną. Była senator Rione stała obok niego, a z jej twarzy, jak zwykle zresztą, także nie dało się wiele wyczytać.

– Nadal nie ma odpowiedzi na nasze wezwania? – zapytał oboje.

– Nie – odparła Rione. – Te istoty mogą być sprzymierzeńcami Enigmów, admirale. Z tego powodu zaatakowały nas, gdy tylko znaleźliśmy się w tym systemie. Obcy mogli powiadomić tutejsze władze o naszym przybyciu, wykorzystując system łączności nadświetlnej.

Charban nasrożył się w jednej chwili.

– To możliwe, ale... – Znów zapatrzył się w przestrzeń, jakby zobaczył coś za kadłubem „Nieulękłego”. – Te fortece przy każdym punkcie skoku, a zwłaszcza ta przy studni grawitacyjnej, z której wyszliśmy... Czegoś takiego nie da się zbudować z dnia na dzień. Stacje te mogą świadczyć o tym, że mieszkańcy tego systemu, o ile są sprzymierzeńcami Enigmów, na pewno im nie ufają.

– A pan by zaufał takiej rasie? – zapytała Desjani.

– Mówiąc szczerze, tak, kapitanie – odparł Charban.

Rione również przytaknęła.

– Gdyby polecieli za nami, powinni już tu być. Mówię o Enigmach, którzy nas ścigali. Nie pojawili się jednak na polu bitwy, by wesprzeć mieszkańców tego systemu. Wygląda więc na to, że moja poprzednia sugestia była błędna.

– A ma pani inne sugestie? – zainteresował się Geary, ciekaw przy okazji tego, czy była senator przełamie się w końcu i odrzuci rezerwę, z jaką traktuje go od momentu wylotu.

– Tak. Opuśćmy ten system tak szybko, jak to tylko możliwe.

– Już mi to radzono – zapewnił ją admirał. – Zrobię więc wszystko co w mojej mocy, by tak się stało. Wy natomiast starajcie się skomunikować z kimkolwiek, kto zechce z nami rozmawiać. Poinformujcie mieszkańców tego systemu, że chcemy stąd tylko odlecieć i z wielką chęcią nawiążemy z nimi pokojowe relacje. Opuścimy to miejsce w możliwie spokojny sposób, ale jeśli zechcą nam w tym przeszkodzić, podejmiemy stosowne działania.

Na wyświetlaczu przed Gearym widać było, jak bezładna masa okrętów Sojuszu zaczyna tworzyć zwartą formację, z której wyłamał się tylko „Tanuki” kapitana Smythe’a i „Tsunami”, wiszące w pobliżu mocno uszkodzonego „Niezwyciężonego”, oraz zajmująca się zbieraniem ciał i szczątków eskadra kapitana Tuleva.

Pozostało już tylko jedno do zrobienia. Geary nacisnął klawisz wewnętrznego komunikatora.

– Wywiad? Jest u was teraz porucznik Iger?

– Jestem, admirale. – Przywołany oficer wyglądał na zmęczonego, ale ogarnął się natychmiast. – Analizujemy wszystko, co możemy, sir.

– Może mi pan powiedzieć cokolwiek o istotach zamieszkujących ten system?

– Jeszcze nie, admirale – odparł Iger. – Odbieramy wiele transmisji wizyjnych, ale są nadawane w dziwnym formacie, którego nie zdołaliśmy na razie złamać. To nie zakodowane przekazy, jak w przypadku Enigmów, tylko bardzo odmienne od tych, które znamy. Ale damy radę, sir. Jedno tylko mogę na razie powiedzieć z całkowitą pewnością: kimkolwiek są, jest ich w tym systemie naprawdę wielu.

Obok twarzy oficera wywiadu pojawił się drugi obraz, na którym admirał zobaczył zamieszkaną planetę tego systemu. Gdy Iger nakazał maksymalne zbliżenie, oczom Geary’ego ukazał się dziwnie regularny krajobraz.

– To budowle, sir. Są wszędzie. Mają ziemię i rośliny na dachach. Z tego, co widzieliśmy do tej pory, budynki i drogi pokrywają całą powierzchnię lądów. Na podstawie obserwacji miejsc, w których trwa budowa bądź przebudowa istniejących domów, możemy stwierdzić, że te konstrukcje mają co najmniej kilka poziomów pod i nad powierzchnią planety.

Geary próbował zliczyć, jak wielka może być populacja Obcych przy takim zagęszczeniu, ale nie podołał temu zadaniu.

– Skąd czerpią pożywienie?

– Z budynków, admirale. Niektóre poziomy to najzwyklejsze w świecie gospodarstwa rolne. A na niemal każdym dachu widzi pan obsiane pola.

– Ile tych istot może tam mieszkać?

Mało brakowało, by Iger wzruszył ramionami, na szczęście zdołał się opanować w ostatnim momencie. Oficerowie niższej rangi nie powinni tak reagować na pytania admiralicji.

– Ta planeta jest tylko nieco mniejsza od Ziemi, sir, ma też mniejsze kontynenty. Wiele jednak zależy od tego, jak duzi są jej mieszkańcy. Chodzi mi o wzrost i wagę tych istot. Jeśli są porównywalni do ludzi... – Iger zerknął gdzieś w bok, poza obiektyw – ...może ich być tutaj nawet dwadzieścia miliardów.

– Dwadzieścia miliardów? Na planecie tej wielkości?

– Jeśli przypominają nas wzrostem i wagą – uściślił porucznik.

– Dajcie mi znać, gdy dowiecie się czegoś więcej – rozkazał Geary, zanim opadł na oparcie fotela, masując dłonią czoło. – O czym zapomniałem? – zapytał Desjani.

– O fortecach – odpowiedziała.

– Nie zapomniałem o tych cholernych fortecach. Są imponujące jak diabli, ale to tylko nieruchome cele na stałych orbitach. Możemy wystrzelić w ich kierunku parę głazów... – Geary zamilkł, widząc, że Desjani kręci głową. – Co znowu?

– Masz rację – powiedziała. – To nieruchome cele. Dlaczego więc je wybudowano? Dlaczego nadal tam są? Dlaczego ktoś inny już ich nie zniszczył? Enigmowie są dla mnie odrażający, ale wiem jedno, mają na tyle rozumu, że umieją wystrzeliwać pociski kinetyczne i trafiać w cele wielkości pomniejszych planet. Mimo to mieszkańcy tego systemu zadali sobie ogromny trud, by zbudować orbitalne fortece. Zauważyłeś przy okazji, jak niewiele asteroid krąży wokół tutejszej gwiazdy? Musieli zużyć większość z nich do budowy tych potworów. Tylko skończeni durnie zadaliby sobie tyle trudu, by zwiększyć liczbę łatwych celów.

Geary przyjrzał się mapie systemu.

– Mają systemy obrony przeciwkinetycznej?

– Mądrze byłoby założyć, że nimi dysponują, admirale.

– Sprawdźmy to. Ile waży największy kamyk, jaki mamy na pokładzie „Nieulęklego”?

Desjani się uśmiechnęła.

– Pięćset kilogramów.

– Możemy wystrzelić go w kierunku najbliższej fortecy, nie narażając przy tym żadnego z naszych okrętów?

Sprawdziła trajektorię, potem skinęła głową.

– Proszę o zezwolenie na odpalenie pocisku kinetycznego.

– Odpalić – rozkazał Geary.

Pocisk kinetyczny był najzwyklejszą bryłą litego metalu, wystarczająco ciężką, by kadłub „Nieulękłego” zadrżał przy wystrzeleniu jej w kierunku najbliższej z fortec, tej samej, z której wyruszyła flotylla ścigająca flotę Geary’ego.

– Sześćdziesiąt pięć minut do uderzenia – zameldowała Desjani, wciąż się uśmiechając.

Przynajmniej ona miała dobry humor.

Gdyby admirał mógł wyjrzeć przez nieistniejące okno w kadłubie „Nieulękłego” i gdyby mostek znajdował się gdzieś przy burcie, a nie w samym środku wrzecionowatej konstrukcji, zobaczyłby tylko miriady nieruchomych gwiazd. Gdyby włączył przekaz z innego okrętu floty, by popatrzeć z zewnątrz na własny liniowiec, zobaczyłby, że ten zawieszony w bezkresnej próżni okręt wojenny wydaje się nic nie znaczącym pyłkiem. Nic nie wskazywałoby na to, że liniowiec porusza się z prędkością .05 świetlnej, pokonując w sekundę niemal piętnaście tysięcy kilometrów. Tutaj, w przestrzeni międzygwiezdnej, ta niewyobrażalna w warunkach planetarnych prędkość wydawała się ślimaczym tempem. Gdyby człowiek musiał podróżować z tą prędkością między gwiazdami, każda podróż trwałaby lata, a nawet całe dekady.

Geary nie mógł sobie pozwolić na utknięcie w tym systemie, najodleglejszym ze wszystkich, do których dotarł kiedykolwiek człowiek, by walczyć z Obcymi, którzy nie wyglądali na specjalnie poruszonych perspektywą spotkania z ludźmi.

W tej sytuacji rząd Sojuszu nie będzie mógł mu zarzucić, że nie wykonał rozkazu. Cokolwiek mówić, znalazł w końcu granicę przestrzeni kontrolowanej przez Enigmów.

Siedział w fotelu, obserwując, jak jego flota powraca do dawnego szyku i grupuje się wokół „Nieulękłego”, jego okrętu flagowego. Czuł zadowolenie, widząc znajome kształty i fachowość przebijającą z każdego manewru.

– Przepraszam, admirale – odezwała się Desjani.

Wyrwała go z głębokiego zamyślenia, wzdrygnął się więc mimowolnie, przekonany, że jednak o czymś zapomniał.

– Słucham.

– Niepokoją mnie te superpancerniki Obcych. Zauważył pan, że ich pędniki są nieproporcjonalnie małe w stosunku do masy kadłubów?

– Są mniejsze niż nasze? – Geary spojrzał na nią z uwagą.

– Tak. – Desjani wskazała na własny wyświetlacz. – System wyliczył ich zdolność manewrową w porównaniu do naszych okrętów i wychodzi na to, że proporcje odpowiadają różnicom pomiędzy pancernikami a liniowcami Sojuszu. Te potwory potrzebują dużo czasu na przyspieszenie, a ich zwrotność musi być tragiczna.

Spojrzał na odległe o kilka godzin świetlnych gigantyczne okręty, które wciąż pozostawały na orbicie planety, nie mając pojęcia o obecności floty Sojuszu, ponieważ nie dotarły tam jeszcze fale świetlne ze skraju systemu, ale był pewien, że gdy tylko Obcy go zauważą, wykonają ostry zwrot i ruszą w jego kierunku na pełnym ciągu. Potem przeniósł spojrzenie na strzeżony przez złowieszczą fortecę punkt skoku, najbliższy z kilku podobnych, którym mógłby opuścić ten system.

– Moglibyśmy im uciec, tylko nie ma dokąd.

– Tak, ale... – Desjani wykonała charakterystyczny dla niej gest wskazujący na wahanie. – Te okręty zaprojektowano w taki sposób nie bez powodu. One mają określone zadanie do wykonania. Jak ty byś je wykorzystał na miejscu Obcych?

Geary potrząsnął głową, wyobrażając sobie starcie z gigantycznym superpancernikiem.

– Przeszedłby przez naszą flotę jak nóż przez masło. Nie zdołalibyśmy go powstrzymać. Czyżby do tego został stworzony? Do przebicia się przez każdą przeszkodę? – Zamilkł, widząc kolejny sygnał informujący o połączeniu przychodzącym. – Wybaczy pani, kapitanie.

Przed admirałem pojawiło się znów oblicze naczelnego lekarza floty. Tym razem doktor Nasr promieniał z satysfakcji.

– Zdołaliśmy zrekonstruować częściowo jedną z tych istot.

– Jak wy to robicie? – zapytał Geary, mając nadzieję, że odpowiedź nie wywróci mu żołądka na nice.

– Istnieje kilka sposobów... Pan pyta, jak zrobiliśmy to tym razem? Nie mieliśmy czasu na zbieranie fizycznych szczątków i dopasowywanie ich do siebie. Wszystkie próbki zostały poddane kwarantannie. Mamy jednak ich wirtualne kopie i to na nich pracowaliśmy, dopóki nie udało nam się poskładać wszystkiego w całość. – Sądząc po zachowaniu lekarza, praca polegająca na odtwarzaniu obcego organizmu z krwawych szczątków była pasjonującym zajęciem.

Obok lekarza pojawił się drugi, równie duży obraz.

Geary przyglądał mu się, nie mogąc wydobyć nawet słowa. W końcu odzyskał kontrolę nad krtanią i wcisnął klawisz, przesyłając ten wizerunek dalej.

– Tak wyglądają, Taniu – rzucił.

Zerknęła na niego z zaciekawieniem, potem usiadła i przyglądała się dłuższą chwilę przesłanemu jej obrazowi.

– Chyba żartujesz.

– Nie.

– Pluszowe misie – wymamrotała, wskazując na pulchne futrzaste stworzenie. – Zostaliśmy zaatakowani przez pluszowe misie?

Obcy mieli około metra wzrostu. Ich ciała pokrywało gęste kręcone włosie. Na wirtualnej rekonstrukcji nie było widać krwi ani odsłoniętych wnętrzności, te rejony, których nie zdołano odtworzyć, po prostu rozmyto. Stworzenie o lśniących oczach osadzonych nad pucołowatymi policzkami miało wydatny pysk, który upodabniał je bardziej do krowy niż niedźwiedzia, a okrągłe uszy zdobiące szczyt głowy nadawały całości... uroczy wygląd.

– Są mięsożerne? – zapytał lekarza Geary.

– Nie. Roślinożerne.

– Roślinożercy?

– Krówki – mruknęła Desjani. – Miłe małe krówki. Ludobójcze miłe małe pluszowe misiokrówki, które budują superpancerniki i zabójcze fortece.

Geary raz jeszcze spojrzał na obraz, próbując dodać złowieszczy błysk do oczek patrzących nań z pulchnej twarzyczki śliczniutkiej misiokrówki.

– Prześlijcie to naszym ekspertom od inteligentnych ras obcych istot – polecił lekarzowi. Wspomniani eksperci nie wiedzieli nic o żadnej rasie Obcych, dopóki okręty Geary’ego nie spenetrowały przestrzeni należącej do Enigmów, ale i tak byli najlepszą opcją, jaką dysponował. – No i do porucznika Igera z wywiadu.

*

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.Podziękowania

Jak zwykle wdzięczny jestem Joshui Bilmesowi za jego inspirujące sugestie i pomoc, dziękuję również redaktorce, Anne Sowards, za jej wsparcie i pracę nad tekstem. Nie zapominam także o wkładzie wniesionym przez Katherine Sherbo i Brady’ego McReynoldsa z Berkley Publishing Group. Podziękowania niechaj przyjmą również: Catherine Asaro, Robert Chase, J. G. (Huck) Huckenpohler, Simcha Kuritzky, Michael LaViolette, Aly Parsons, Bud Sparhawk i Constance A. Warner za ich sugestie, komentarze i porady. Specjalne podziękowania kieruję do Charlesa Petita i jego „podnawek” (czyli Alexa i Daniela) za niezwykle cenne podpowiedzi w sprawie najbardziej kluczowych osiągnięć ludzkiej technologii.Jack Campbell,

a właściwie John G. Hemry (bo tak brzmi jego prawdziwe nazwisko), autor militarnych powieści science fiction. Tworzy je, czerpiąc inspiracje z własnych doświadczeń z czasów, gdy jako oficer (obecnie na emeryturze) służył w U.S. Navy. Ukończył U.S. Naval Academy, a jego ojciec także służył w siłach zbrojnych USA. Popularność przyniosły mu dwie książkowe serie: Stark’s War i Paul Sinclair. Pod pseudonimem Jack Campbell opublikował kolejną serię zatytułowaną Lost Fleet, która szybko zyskała sobie status bestsellerowej. Została przetłumaczona na kilkanaście języków (w tym także rosyjski, francuski i polski).

Obecnie mieszka w Maryland wraz z żoną i trójką dzieci.