MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
-
W empik go
Przetrwać w sześciennym świecie - ebook
Przetrwać w sześciennym świecie - ebook
Sześcienna planeta Kubus wiruje wokół swego słońca – gdzieś daleko – za siedmioma galaktykami. Czwórka Ziemian (troje nastolatków i senior) zostaje tam w niewytłumaczalny sposób teleportowana. Aby przeżyć, zmuszeni są do mierzenia się z kanciastym światem pełnym przerażających, wrogich stworów, zaludnionym przez graniastych Mieszkańców. Planeta okazała się zadziwiająco podobna do Ziemi w jednym aspekcie – pędu ku zagładzie klimatycznej. Ziemianie mają do wypełnienia misję: zawrócić planetę z tej drogi. Wędrując przez sześć krain, zdobywają rosnące grono przyjaciół i pomocników. Przeżywają dziesiątki przygód, często mrożących krew w żyłach. Ścierają się z niebezpiecznymi monstrami bytującymi w sześciennym świecie, a na dodatek tropem Drużyny podążają wrogowie. Jak zakończy się starcie tak nierównych sił ? Jakich ofiar będzie wymagało? Powieść jest dziełkiem dwojga autorów: babci i 12-letniego obecnie (na początku wspólnej przygody pisarskiej 9-letniego) wnuka.
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 9788397296701 |
| Rozmiar pliku: | 7,7 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Spis treści
POCZĄTEK . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7
CZĘŚĆ I. W KRAINIE LEŚNEJ 9
1. Nowe życie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9
2. Odkrycie jaskini . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19
3. W wiosce Rohana . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27
4. Jeszcze jedna farma . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32
5. W Akademii Rolnika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36
6. Atak Ptaszora . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 52
7. Pogranicze . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54
CZĘŚĆ II. W KRAINIE BAGIENNEJ 58
1. Do Medyczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 58
2. Wykraść złotą wodę . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66
3. Zdobyć truciznę szkarady . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 74
4. A teraz Jożin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 75
5. Przykra niespodzianka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77
6. U Medyczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 79
7. Jożin na bis . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 86
8. Ku granicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87
9. Co słychać u B.OZ’a? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
3
3CZĘŚĆ III. W KRAINIE TUNDROWEJ . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92
1. Geti dostaje wiadomość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92
2. Tundra wita Drużynę . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93
3. W chatce starca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96
4. Co u Getiego? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 103
5. U Wojownika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 104
6. W kopalni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109
7. Powrót „z tarczą” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 117
8. Atak Lodona . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120
9. Druga pułapka Getiego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 124
10. Mroźne i dzikie tundrowe „ostatki” . . . . . . . . . . . . . 126
CZĘŚĆ IV. W KRAINIE OCEANICZNEJ . . . . . . . . . . . . . . . . 133
1. Ocean ofiarowuje Drużynie łódkę . . . . . . . . . . . . . . . 133
2. Tymczasem Bogacze . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 137
3. Krwawiec zaprowadza porządek . . . . . . . . . . . . . . . 139
4. Co tu począć? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 142
5. Szczęście sprzyja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 143
6. Świątynia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 147
7. Impossible Mission . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 153
8. Nareszcie kurs na Akademię . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 162
CZĘŚĆ V. W KRAINIE PUSTYNNEJ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 172
1. Przed siebie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 172
2. Źle się dzieje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 174
3. Niszczyciel istnieje naprawdę . . . . . . . . . . . . . . . . . . 187
4. Burza piaskowa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191
5. W Akademii Wytwórcy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 192
4
4CZĘŚĆ VI. W KRAINIE GÓRSKIEJ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 201
1. Drużyna zapoznaje się z lamami . . . . . . . . . . . . . . . . 201
2. Popas u pasterzy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 204
3. Potok lawy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 208
4. Moc Żeżwira . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 212
5. Burza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 214
6. Masse dobroczyńcą . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 217
7. Ernesto porwany przez okuluksa . . . . . . . . . . . . . . . 219
8. Ikariosy w akcji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 221
9. U Maga–Nauczyciela . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 226
10. Wciąż wyżej i wyżej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 233
11. Samotność Anny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 237
12. W szałasie na górze . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 239
13. Koda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 241
FINAŁ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .244
1. Miasto na wyspie wulkanicznej . . . . . . . . . . . . . . . . . 244
2. Wysepka rybaków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 246
3. Akademia Medyczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 246
4. Akademia Maga–Nauczyciela . . . . . . . . . . . . . . . . . . 250
5. Co u Bogaczy? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 251
OD AUTORÓW . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .253
5POCZĄTEK
Był rok 2120, poranek kolejnego trudnego dnia, gdy czworo Zie-mian walczyło o przeżycie na wypalonej, jałowej i splądrowanej planecie, zwanej niegdyś, w pięknych czasach, błękitną. Jeszcze nieco wcześniej, choć widać było już nadciągającą katastrofę, mieli oni swoje marzenia i plany na przyszłość. Jednak w ciągu ostatnich kilku lat zmiany klimatu gwałtownie przyspieszyły i kataklizm zaatakował z całą mocą. Wśród hord zdziczałych z pragnienia i głodu zbójców jedynym ich marzeniem i zadaniem na każdy dzień było uniknąć śmierci z rąk bandytów, zdobyć odrobinę wody i jakikolwiek pokarm. Wegetowali tak bez żadnej nadziei na przyszłość.
Ernesto, zdolny gitarzysta, był mieszkańcem Peru, które niemal spło-nęło. Najpierw ogień wzniecano w puszczy celowo, by uzyskać ziemię pod uprawę pasz dla zwierząt hodowlanych, ale w konsekwencji niemal cały kontynent stał się jednym wielkim pogorzeliskiem, wykluczającym jakiekolwiek życie. Ernesto miał dopiero 15 lat, a zdążył już utracić całą swoją rodzinę.
Anna, 14–letnia Polka, dawniej otwarta na ludzi, od dziecka marząca o byciu dziennikarką, teraz w brudnej maseczce antysmogowej, mini-malnie tylko chroniącej przed uduszeniem przez otaczające powietrze, szare i zamglone od pyłów i trucizn, stała, jak wszyscy Europejczycy każdego dnia, w kolejce po przydziałowy litr wody. Często wystarczało jej tylko dla kilkudziesięciu osób w kolejce, zwykle więc silniejsi brali
7
sprawy w swoje ręce i zawłaszczali przywiezioną wodę, nie oglądając się na innych. Także w Europie, która doświadczyła niezliczonych najazdów uchodźców, szukających w niej za wszelką cenę ratunku przed śmiercią, zginęło już niemal 9/10 ludzi, ale nawet tej małej pozostałej liczby nie było jak utrzymać przy życiu. Szerzyły się epidemie. Anna straciła ukochaną rodzinę: babcię, rodziców i brata. Była, podobnie jak Ernesto, sama i po-zbawiona nadziei.
Yunru to 11–letnia pomocnica w kuchni, Chinka z okolic Szangha-ju, skąd miliony ludzi usiłowały ewakuować się w głąb lądu w ucieczce przed zalewającym ląd Morzem Wschodniochińskim, kiedy krańcowo podniósł się poziom oceanów na Ziemi. Tak jak wszędzie, uciekinierzy napotkali na opór stałych Mieszkańców. Rabunki, starcia i przemoc prze-trwali tylko najbardziej bezwzględni i najsilniejsi. Yunru była sierotą, wrażliwą, współczującą dziewczyną. Jej mama zmarła dawno temu, za-raz po urodzeniu córki. Wychowywała ją ciocia, zatrudniona w dużej restauracji.
59–letni Busari, ogrodnik z zamiłowaniem uprawiający w dobrych czasach poletka różnych przypraw, mieszkał na Zanzibarze, teraz ogo-łoconym przez Tanzańczyków z kontynentu afrykańskiego, na którym krańcowa susza i brak żywności wywołały rebelię i najazd głodnych, zdesperowanych ludzi na wyspę, wyglądającą na koniec jak po ataku szarańczy. Wojna zdziesiątkowała ludność, a zwłok nie miał kto grzebać w wysuszonej na wiór ziemi. Leżały pod palącym słońcem, szarpane przez oszalałe z pragnienia ptaki. Odór był nie do zniesienia. Z całej ro-dziny przetrwał tylko Busari, spragniony, głodny, bez żadnych informacji o córce, jej mężu i maleńkim wnuku, zrozpaczony myślą, że stracił ich na zawsze.
W pewnym momencie, w chwili skrajnej rozpaczy, każde z nich ujrza-ło nagle silny błysk fioletowego światła, pozbawiający ich przytomności.CZĘŚĆ I. W KRAINIE LEŚNEJ
1. Nowe życie
Ocknęli się wspólnie w brukowej piwnicy. Na jej środku stała dogasa-jąca pochodnia o dziwnie ostrych, kwadratowych kształtach. Wszyscy byli w szoku, zaczęli się rozglądać i patrzeć po sobie z lękiem, kuląc się i próbując ramionami osłonić głowę. Skoro jednak nie nadchodziło żad-ne niebezpieczeństwo, a pochodnia skwierczała jednostajnym, cichym odgłosem, stopniowo nad strachem górę wzięła ciekawość i powoli ci mizeracy weszli w rozmowę. Z początku każdy mówił w swoim języku: hiszpańskim, polskim, chińskim i suahili. Przekrzykiwali się, nie słysząc się i nie rozumiejąc.
W pewnym momencie Anna, jako pierwsza, niespodziewanie zaczęła mówić w języku koine, który jak się okazało, rozumieli wszyscy. W ma-giczny sposób ten język stał się im znany. Najbardziej zaskoczona tym, że z jej ust zaczęły płynąć słowa w nieznanym jej wcześniej języku, była sama Anna. Nawet myśli wewnątrz jej umysłu formowały się od razu w koine.
– Co się stało? Kim jesteście? – zabrzmiały pytania Anny.
– Jestem Ernesto, Peruwiańczyk. Zarabiam jako muzyk w Cuzco – odezwał się smagły, niewysoki i szczupły młodzieniec o wesołych czarnych oczach, przyciskający do piersi gitarę. – Jesteście turystami?
9
9– Ernesto sądził tak, widząc że każde z ich czwórki ma inny kolor skóry i będąc przyzwyczajonym, że w Cuzco zawsze jest moc turystów z ca-łego świata.
– Ja mam na imię Busari, uprawiam goździki i wanilię – odpowiedział jedyny dorosły wśród nich, czarnoskóry, dobrze zbudowany, wysokiego wzrostu mężczyzna – mieszkam na Unguja, w pobliżu Makoba. Moja wyspa jest piękna i z radością wita gości – Busari podchwycił turystyczne uzasadnienie ich spotkania, nie zwracając chwilowo uwagi na odmien-ność sugerowanego przez nich obu miejsca.
Chinka, drobnej budowy, o kruczoczarnych, błyszczących włosach, podjęła jednak problem:
– Jesteśmy przecież w Chinach. Mam na imię Yunru, pracuję w kuch-ni w restauracji obok Muzeum Szanghajskiego.
Anna, wzrostu podobnego jak Ernesto, wychudzona szatynka o wło-sach zebranych w krótki warkocz, słysząc sugestie współtowarzyszy i czując napięcie im towarzyszące, nie podzielała ich złudzeń. Domyśliła się, że nie znajdują się ani w Łodzi, jej mieście rodzinnym, ani też w żad-nej z ojczyzn pozostałych osób. Gdzie jednak przydarzyło im się być, nie miała pojęcia.
– Jestem Anna – zaczęła – mieszkam w Polsce, ale obawiam się, że nie przebywamy w domu żadnego z nas. I nie jesteśmy turystami.
Cała czwórka zaczęła wspólnie komentować swoją sytuację. Dyspo-nowali, niestety, tylko szczątkami pamięci. Teleportacja pozbawiła ich najświeższej części świadomości. Pamiętali doskonale dalszą przeszłość, gdy Ziemia co prawda już pędziła ku zagładzie, ale była jeszcze w wielu miejscach przyjazna życiu. Z wydarzeń ostatecznych, apokaliptycznych, tkwiły w nich tylko migawki. W Yunru – reminiscencja wielkiej wody i organiczny wręcz strach przed nią, w Annie – wspomnienie kaszlą-cych, niemytych ciał. Busari zachował w sobie obraz wysokiego wzgórza, z którego zaraz miał zostać zepchnięty w przepaść przez nacierających bandytów, a Ernesto – wizję huczącej fali ognia. Wszyscy czworo po-dzielali nastrój katastrofy, strach i rozpacz. Zanzibarczyk przyglądał się
11
11trójce młodzieży o jaśniejszej skórze, poczuwając się w naturalny sposób do opieki nad nimi. Szczególnie filigranowa Chinka budziła jego troskę.
Ponieważ jednak w pomieszczeniu było cicho i spokojnie, nic ich nie bolało, nie byli głodni ani spragnieni, poczuli powiew nadziei. Uzgodnili, by ostrożnie wyjść z piwnicy. Wydostali się na zewnątrz po małej, drew-nianej drabince. Pierwszy głowę wysunął Ernesto, wciągnął się na rękach w górę i wyskoczył. Po kolei robili tak pozostali, przy czym Busariemu trzeba było trochę pomóc. Pierwszy obraz, jaki ukazał się ich oczom, to sporej wielkości kwadratowy obraz słońca, o barwie raczej lekko seledy-nowej niż żółtej, którą znali z Ziemi. Słońce to znajdowało się w zenicie. Zauważyli też, że są w środku lasu pełnego drzew, ale o pniach i gałę-ziach nie okrągłych, a prostopadłościennych.
Kiedy Anna, jako ostatnia, opuściła piwnicę, budowla z hukiem za-waliła się. Gdy opadł gruz, kurz i dym, Busari zauważył, że Anna została częściowo przysypana żwirem. Wszyscy troje zaczęli szybko odgarniać gruz, mając do dyspozycji tylko własne ręce, po czym Ernesto pomógł Annie wstać.
Na dnie dołu leżała książka. Chłopak po nią zanurkował. Wydobył ją, a wtedy zobaczyli, że jest oprawiona w skórę, wilgotna i pachnie stę-chlizną. Okładka była nienaruszona, ale karty wewnątrz, usztywnione, jakby w albumie, były wilgotne. Spomiędzy kart na trwałe złączonych skórzaną oprawą, przekładanych dłońmi Ernesta, wypadły na trawę wło-żone tam luzem cztery doskonale zachowane, kolorowe, niesłychanie realistyczne, trójwymiarowe fotografie. Na jednej z nich rozpoznał on siebie, jak umorusany i ze śladami łez na policzkach, na poparzonych sto-pach pełnych bąbli stoi na tlącym się wszędzie wokół, jak okiem sięgnąć, pogorzelisku i nie ma siły uciekać przed ogromnymi pająkami zwisają-cymi z kikutów drzew nad jego głową. Obraz był niesłychanie wierny i namacalny, ewokował nawet dźwięk skwierczących płomyczków pod nogami i swąd spalenizny. Gdy doznania te uderzyły w chłopaka, ten aż podskoczył i krzyknął z przerażenia. Pamięć wróciła, wraz ze wspomnie-niem bólu, samotności i beznadziei. Jednocześnie fotografia rozpadła się
12
12w pył, rozwiany natychmiast przez niewidoczny podmuch. Yunru objęła Ernesta i otarła dłonią jego łzy.
Natychmiast każde z pozostałej trójki chwyciło gorączkowo trzy pozo-stałe zdjęcia, niemal wydzierając je sobie i szukając na nich siebie. Teraz wszystko działo się równocześnie w trzech identycznych scenkach, jakby symultanicznie, a obserwował to oszołomiony Ernesto, siedzący na tra-wie, bez ruchu, jak porażony.
Anna zobaczyła kolejkę brudnych ludzi w łachmanach po wodę, po-czuła w płucach duszący pył, a na nogach śluz oblepiający poranione stopy. Towarzyszył temu świst batów i trzaski strzałów broni bandytów przeganiających biedaków z kolejki.
Na hiperrealistycznej fotografii Yunru jej miasto było głęboko pod wodą, a morze rozciągało się całe kilometry w głąb lądu, uderzając we wzgórza, które stawiły mu czoła. Jednostajny szum fal, niosących ciała ludzi i zwierząt, zderzał się z okrzykami tubylców ze wzgórz, którzy ma-czetami i strzałami z karabinów odpędzali ku morzu uciekinierów z zala-nych terenów. Yunru była jedną z zepchniętych do wody istot i z trudem walczyła z falami, by nie utonąć. Wszechobecny był zapach zgnilizny i mułu.
Busari zobaczył siebie uciekającego na wzgórza, umierającego z go-rąca i z pragnienia, gdy wokół słychać było dzikie okrzyki bandytów, plądrujących wszystko w poszukiwaniu żywności i wody, i skrzeczenie ptaków, rozdziobujących wysuszone na słońcu zwłoki.
Gdy tylko każda z trójki osób dostała do rąk właściwą fotogra-fię i przyjrzała się jej, reagowała gwałtownym wstrząsem, krzykiem lub nawet wyciem i opadnięciem bez sił na trawę. Te zadziwiające, trójwymiarowe, oddziałujące na wszystkie zmysły wizerunki w tym samym momencie rozsypały się w proch i rozwiały. Szok wywoła-ny bolesnym powrotem pamięci i świadomości trwał jakiś czas, ale rzeczywistość zmusiła Ziemian do ocknięcia się z przygnębienia i do działania w tym nowym, nieznanym świecie. Mieli siebie nawzajem i z tego czerpali otuchę.
13
13Tymczasem jednak słońce było coraz niżej. Zorientowali się, że ich odrętwienie musiało trwać długo.
Reguły panujące w tym zadziwiającym „tutaj” zaczęły się stopniowo, w niewytłumaczalny sposób wpisywać u każdego z naszej czwórki po-między tkwiące w nich, choć nieuświadomione, przekonania ziemskie, instruując Ludzi, jak „tutaj” przetrwać. Wiedzieli na przykład skądś, że przed nocą koniecznie muszą zbudować szałas. Ernesto podbiegł do naj-bliższego drzewa, zaskakująco kanciastego, i kiedy chciał urwać równie kanciastą gałąź, zamiast niej na ziemię spadł twardy, drewniany blok. Busari wziął go do rąk, a kiedy go niechcący wypuścił, blok rozpadł się na 4 deski. Zaciekawiony, ponowił zabieg. Leżało tym samym przed nim 8 desek. Wewnątrz jego umysłu tkwiła jednak ziemska instrukcja ochro-ny drzew, więc po następne belki sięgnął do kolejnego drzewa, by tego jednego nie ogołocić. Pozyskał 16 desek, co starczyło na bardzo szybko ułożone cztery ściany, bez rogów, dachu i podłogi.
Gdy kładli się w szałasie, na gołej ziemi, Ernesto zauważył pająka i skamieniał ze zgrozy. Busari uspokajał go, ale pająk skoczył na plecy chłopaka, po czym błyskawicznie zsunął się w dół i ugryzł go w kostkę. Ernesto zaskamlał i zemdlał. Busari, nie zastanawiając się długo, chwycił upuszczoną przez chłopaka gitarę i uderzył nią pająka, a ten w jednej chwili zamienił się w kupkę nici i obłoczek dymu. Yunru pochyliła się nad Ernestem, usiłując go ocucić. Po kilku minutach chłopak ocknął się i zupełnie nie wiedział, co się wydarzyło. Anna zdała mu relację. Gdy z ust dziewczyny padło słowo „pająk”, ze strachu podskoczył, a oczy miał wielkie jak spodki. Wszyscy byli zdziwieni, ale Ernesto wytłuma-czył im, że od zawsze jego wielką słabością jest paniczny strach przed pająkami. Gitara była cała w niciach i w dziwnym smarze. Jej właściciel podniósł swój ukochany instrument, ale kiedy zaczął go czyścić, poczuł zapach pająka, a wtedy ukąszenie na kostce zaczęło go trochę boleć. Bu-sari przeprosił Ernesta:
– Chwyciłem, co było pod ręką. Mam nadzieję, że nie zniszczy-łem gitary.
14
14Nasza czwórka nie miała zbyt dużo dobytku, więc na wszelki wypa-dek zachowała nici po pająku.
Ernesto, jeszcze osłabiony po omdleniu, zasugerował, by położyli się spać. Po trudnych doznaniach spali tak twardo, że na szczęście dla siebie nie słyszeli odgłosów nocy na zewnątrz szałasu. Ta przebiegła spokojnie, bez żadnych incydentów.
Rankiem pierwszy ocknął się właśnie on. Zaczął budzić pozostałą trój-kę i po chwili wszyscy byli na nogach. Nie czuli się wystarczająco wypo-częci, odnosząc wrażenie, że spali bardzo krótko. Ponieważ jednak słońce już wzeszło, a jego promienie sączyły się przez szpary, należało zacząć działać. Panowie usunęli ze ściany szałasu dwie deski, robiąc otwór. Po wyjściu wszystkich spostrzegli w pobliżu płonącą postać, o dobrą głowę wyższą nawet od Busariego. Troje z nich zawahało się z lękiem, a lito-ściwa Yunru, choć drobna, chcąc nieść jej ratunek, podbiegła do niej. Stwór ten uderzył ją ostatkiem sił, zmieniając się jednocześnie w kupkę popiołu cuchnącego zgnilizną. Była to spalona światłem dnia, znikająca pod jego wpływem nocna poczwara. Busari przestrzegł Yunru, widząc jak jest skłonna do współczucia, żeby jednak nikomu nie pomagała, bo jak widać, można natknąć się tu na wrogie istoty.
Oczywiście fascynował ich znaleziony poprzedniego wieczora ta-jemniczy album. Anna wzięła go do ręki, a wszyscy usiedli wokół niej, wpatrując się w odwracane przez nią kartki i wdychając zapach pleśni. Najlepiej zachowana była karta najbliższa okładki, zawierająca dwie fo-tografie jakby z satelity: jedna przedstawiająca Ziemię z typowym bogac-twem kolorów, a druga – to samo miejsce, ale już martwe, spalone. Obraz Ziemi widzianej z Kosmosu był nie do pomylenia z czymkolwiek innym. Wszyscy rozpoznali ich ojczystą planetę. Tytuł książki, zamieszczony na kolejnej, drugiej karcie, był wyraźny i czytelny: Misja – Ocalenie. W al-bumie nie było żadnych innych słów ani obrazów, a wszystkie pozostałe karty były puste, jakby czekały na wypełnienie. Zamyślili się.
Busari wskazał palcem tytuł książki.
– To na pewno ma coś dla nas znaczyć – zauważył.
15
15Pozostali zgodzili się z nim w duchu, ale niepokój gnał ich ku jakiejś aktywności. Anna zaproponowała, żeby rozejrzeć się po okolicy. W po-bliżu natrafili na przewalone drzewo.
– Ulepszymy nasz szałas – podsunęła myśl – jest ciągle jeszcze dziu-rawy, a otwory w nim mogą przyciągnąć niebezpieczeństwo.
Trzema uderzeniami pięści rozłupała drzewo, otrzymując cztery bloki. Uderzała w nie jeszcze i jeszcze, zaskoczona, że całkiem wystar-czające są lekkie ciosy, niepowodujące nawet bólu ręki. Gdy na ziemi leżało już 16 bloków, Yunru podrzuciła pierwszy z nich, by lepiej uło-żyć go w dłoniach. Podrzut był zbyt energiczny, jakby ciężar okazał się o wiele mniejszy, niż dziewczynka oczekiwała, i blok przeleciał do tyłu, wpadając do plecaka, o którego istnieniu na swoich plecach Yunru wcale nie wiedziała. Tym sposobem Ludzie zauważyli, że mają plecaki i że są one zadziwiająco pojemne. Zanieśli do szałasu cztery bloki, każdy po jednym, a gdy je wysunęli z plecaków, wypadło z nich od razu gotowe 16 desek. Połowa z nich posłużyła jako rogi szałasu, a z pozostałych ośmiu ułożyli podłogę i dach. Budową zajęli się pano-wie; dziewczyny kursowały między obozem a zwalonym drzewem, napełniając plecaki blokami.
Kiedy wszystkie zapasowe deski leżały już na miejscu, Anna poma-gała Ernestowi kończyć układanie dachu. Yunru tymczasem, stojąc na dole i podając jej deskę, poczuła dziwny impuls, jakby prąd biegnący od czubka głowy po przeponę. Nie wywołał on bólu, ale wprowadził dziewczynkę w pełne lęku rozedrganie, jakby w oczekiwaniu na coś złe-go. Nagle rozległ się świst i w nodze Anny utkwiła strzała. Był to atak ostoja, kolejnego z wrogich nocnych stworów, na razie jeszcze przez Zie-mian nierozpoznanych. Polka wpadła do środka przez otwór w niedo-kończonym jeszcze dachu i przygniotła Ernesta. Busari i Yunru wbiegli do szałasu, ostrożnie odsunęli leżącą bez przytomności Annę i podnieśli Ernesta. Chłopak był tylko trochę oszołomiony, ale Anny nie udało im się, pomimo znanych z Ziemi prób pomocy, przywrócić do życia. Nie oddychała ona i nie biło jej serce. Ogarnęło ich przerażenie.
16
16Gdy zrezygnowani i osłupiali usiedli na podłodze wokół na pozór zmarłej, przez otwór w dachu wsączyło się fioletowe światło, zmieniając się po chwili w szary dym, który zanurkował do uchylonych ust Anny. Ta chwilę później otworzyła oczy, energicznie uniosła plecy, siadając i oświadczając:
– Chyba zemdlałam.
Okazało się, że strzała leży obok dziewczyny, a w jej nodze nie ma nie tylko rany, ale nawet śladu draśnięcia. Anna była jeszcze przez jakiś czas oszołomiona i jakby zmęczona, ale z całą pewnością żywa. Zachowali strzałę, wkładając ją pod stertę zapasowych desek. Ponie-waż zbliżała się noc, nie było czasu na rozważanie, co się właściwie stało. A przecież było się nad czym zastanawiać, bo powrót Anny do życia nie należał do zwyczajnych wydarzeń. Po okrzykach radości i wzajemnych uściskach Busari z Ernestem szybko dokończyli układa-nie dachu, by przed zmrokiem szałas był bezpieczny. Mimo pomyśl-nego finału tej przykrej przygody Ziemianie byli pełni wewnętrznego napięcia i lęku przed nieznanym.
Zmrok zapadł bardzo szybko, dużo szybciej niż oczekiwaliby po ziem-skich doświadczeniach.
– Do licha! – wykrzyknął Ernesto, zeskakując z dachu lekko i zręcznie – miałem przekonanie, że jest dopiero południe, a tymczasem to dziwne słońce już zachodzi.
– Mnie też wydawało się, że zaczęliśmy dzień dopiero kilka godzin temu – dodał Busari, zszedłszy z góry po piwnicznej drabince, przydatnej przy pracach dekarskich.
– Najwidoczniej czas biegnie tu szybciej – zauważyła Anna – zacznę numerować dni, które tu spędzamy, i może też zapisywać, co nas tu spo-tyka. Przeżyłam już przecież śmierć i odzyskanie życia.
Anna wydobyła z wewnętrznej kieszeni swojej kurtki notatnik i dłu-gopis z nadrukowanym herbem Łodzi. Zapisała na początek tylko dwie cyfry jako znaki dwóch spędzonych razem dób.
17
17– Dziwne, że mam je tutaj – zauważyła – na Ziemi nigdy nie rozsta-wałam się z nimi. Ernesto ma gitarę, a wy, Yunru i Busari? Czy wam też udało się zachować coś z Ziemi?
Okazało się, że Chinka miała nieduży woreczek z ryżem, przypasa-ny do spodni, szczelnie zawinięty w nieprzemakalne opakowanie. Bu-sari zaś sięgnął za pazuchę koszuli i wydobył… zapalarkę z gazowym zbiorniczkiem.
– To nasze ziemskie skarby – powiedział ze wzruszeniem – dbajmy o nie.
Zaśmiał się zaraz potem, przypominając sobie, jak to pięknie „zadbał” o gitarę Ernesta.
Zrobiło się całkiem ciemno, więc weszli do szałasu, tym razem już le-piej zabezpieczonego, mocno zapierając deskami wejście. Wiedząc z Zie-mi, że ogień chroni przed drapieżcami, i pamiętając, że w piwnicy mieli pochodnię, zapalili cztery patyki wystrugane z dwóch desek z podłogi. Zapalarka Busariego okazała się cenna.
– Czemu nie pomyśleliśmy o tym wcześniej? Mamy przecież na ze-wnątrz tyle zapasowych desek – zauważyła rozsądnie Yunru.
Leżąc w pełgającym, dobroczynnym świetle pochodni, gawędzili jesz-cze przed zaśnięciem. Najbardziej nurtowało ich odzyskanie życia przez Annę.
– Czy pamiętasz cokolwiek z tych minut, gdy leżałaś bez życia? Czy czułaś ból? – nieśmiało wyszeptał Busari, a potem, przełknąwszy ślinę, dodał ze skrępowaniem – czy… czy… jesteś taka sama, jak przedtem?
Anna zamyśliła się.
– To było takie zaskakujące. Nie poczułam nic, dosłownie nic, tak jak-by nagle wszystko zniknęło, łącznie ze mną samą. W tej nicości poczułam ożywczy powiew chłodnego powietrza w ustach i w gardle, a potem ła-godne światło dotykające moich oczu nie z zewnątrz, a od środka, i uno-szące mi powieki. Wtedy zobaczyłam was zmartwionych, pochylających się nade mną.
18
18– Nie czułaś bólu w trakcie masażu serca, którym cię maltretowali-śmy? – ciągnął Busari.
– Nie, była pustka. Czarna dziura. Próbowaliście mnie reanimować?
Do pełnej emocji wymiany zdań włączyła się Yunru.
– No jasne. Długo mieliśmy nadzieję, ale wreszcie opuściła nas ona i zrozumieliśmy, że nic z tego. Nie byliśmy delikatni, na pewno bardzo bolą cię żebra i masz siniaki.
– Ależ nic mnie nie boli – Anna podciągnęła kurtkę i koszulkę, doty-kając żeber – i nie ma żadnych zasinień.
– Anna jest po tym wszystkim jak nowa. Jak to tutaj jest? – Yunru zamyśliła się – czy śmierć jest tu odwracalna? Czy może to był jakiś wy-jątkowy cud? Jak to sprawdzić?
– Nie będziemy przecież podejmować takich eksperymentów – od-rzekł, zasępiwszy się, Busari – coś czuję, że i tak przyjdzie nam się o tym przekonać.
Uszczelnienie szałasu okazało się udanym przedsięwzięciem, bo noc przeszła spokojnie, mimo że na zewnątrz słychać było dziwne dźwięki: piski jednych istot, jęki innych, klekot kości i jakieś głośne syczenie.
2. Odkrycie jaskini
Rankiem zaczęło im doskwierać pragnienie.
– Mam usta suche jak pergamin – westchnął Busari, a spojrzawszy na Ernesta, dodał – tobie z popękanych warg sączy się krew.
Także Yunru jęknęła:
– Pić.
Tylko Anna nie odczuwała pragnienia.
– Dziwne, że dopiero teraz chce nam się pić – zauważyła. – Prze-cież to już nasz trzeci dzień tutaj. Całkiem zapomnieliśmy o jedzeniu i piciu. Jakoś nie w głowach nam było myślenie o nich. Nie były nam chyba dotąd potrzebne. Doby są tu bardzo krótkie, dłużej można nie odczuwać pragnienia i głodu, a mnie zdarzyło się już zmartwychwstać.
19
19
POCZĄTEK . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7
CZĘŚĆ I. W KRAINIE LEŚNEJ 9
1. Nowe życie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9
2. Odkrycie jaskini . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19
3. W wiosce Rohana . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27
4. Jeszcze jedna farma . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32
5. W Akademii Rolnika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36
6. Atak Ptaszora . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 52
7. Pogranicze . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54
CZĘŚĆ II. W KRAINIE BAGIENNEJ 58
1. Do Medyczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 58
2. Wykraść złotą wodę . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66
3. Zdobyć truciznę szkarady . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 74
4. A teraz Jożin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 75
5. Przykra niespodzianka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77
6. U Medyczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 79
7. Jożin na bis . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 86
8. Ku granicy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87
9. Co słychać u B.OZ’a? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
3
3CZĘŚĆ III. W KRAINIE TUNDROWEJ . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92
1. Geti dostaje wiadomość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92
2. Tundra wita Drużynę . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93
3. W chatce starca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96
4. Co u Getiego? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 103
5. U Wojownika . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 104
6. W kopalni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 109
7. Powrót „z tarczą” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 117
8. Atak Lodona . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120
9. Druga pułapka Getiego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 124
10. Mroźne i dzikie tundrowe „ostatki” . . . . . . . . . . . . . 126
CZĘŚĆ IV. W KRAINIE OCEANICZNEJ . . . . . . . . . . . . . . . . 133
1. Ocean ofiarowuje Drużynie łódkę . . . . . . . . . . . . . . . 133
2. Tymczasem Bogacze . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 137
3. Krwawiec zaprowadza porządek . . . . . . . . . . . . . . . 139
4. Co tu począć? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 142
5. Szczęście sprzyja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 143
6. Świątynia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 147
7. Impossible Mission . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 153
8. Nareszcie kurs na Akademię . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 162
CZĘŚĆ V. W KRAINIE PUSTYNNEJ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 172
1. Przed siebie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 172
2. Źle się dzieje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 174
3. Niszczyciel istnieje naprawdę . . . . . . . . . . . . . . . . . . 187
4. Burza piaskowa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191
5. W Akademii Wytwórcy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 192
4
4CZĘŚĆ VI. W KRAINIE GÓRSKIEJ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 201
1. Drużyna zapoznaje się z lamami . . . . . . . . . . . . . . . . 201
2. Popas u pasterzy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 204
3. Potok lawy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 208
4. Moc Żeżwira . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 212
5. Burza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 214
6. Masse dobroczyńcą . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 217
7. Ernesto porwany przez okuluksa . . . . . . . . . . . . . . . 219
8. Ikariosy w akcji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 221
9. U Maga–Nauczyciela . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 226
10. Wciąż wyżej i wyżej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 233
11. Samotność Anny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 237
12. W szałasie na górze . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 239
13. Koda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 241
FINAŁ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .244
1. Miasto na wyspie wulkanicznej . . . . . . . . . . . . . . . . . 244
2. Wysepka rybaków . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 246
3. Akademia Medyczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 246
4. Akademia Maga–Nauczyciela . . . . . . . . . . . . . . . . . . 250
5. Co u Bogaczy? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 251
OD AUTORÓW . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .253
5POCZĄTEK
Był rok 2120, poranek kolejnego trudnego dnia, gdy czworo Zie-mian walczyło o przeżycie na wypalonej, jałowej i splądrowanej planecie, zwanej niegdyś, w pięknych czasach, błękitną. Jeszcze nieco wcześniej, choć widać było już nadciągającą katastrofę, mieli oni swoje marzenia i plany na przyszłość. Jednak w ciągu ostatnich kilku lat zmiany klimatu gwałtownie przyspieszyły i kataklizm zaatakował z całą mocą. Wśród hord zdziczałych z pragnienia i głodu zbójców jedynym ich marzeniem i zadaniem na każdy dzień było uniknąć śmierci z rąk bandytów, zdobyć odrobinę wody i jakikolwiek pokarm. Wegetowali tak bez żadnej nadziei na przyszłość.
Ernesto, zdolny gitarzysta, był mieszkańcem Peru, które niemal spło-nęło. Najpierw ogień wzniecano w puszczy celowo, by uzyskać ziemię pod uprawę pasz dla zwierząt hodowlanych, ale w konsekwencji niemal cały kontynent stał się jednym wielkim pogorzeliskiem, wykluczającym jakiekolwiek życie. Ernesto miał dopiero 15 lat, a zdążył już utracić całą swoją rodzinę.
Anna, 14–letnia Polka, dawniej otwarta na ludzi, od dziecka marząca o byciu dziennikarką, teraz w brudnej maseczce antysmogowej, mini-malnie tylko chroniącej przed uduszeniem przez otaczające powietrze, szare i zamglone od pyłów i trucizn, stała, jak wszyscy Europejczycy każdego dnia, w kolejce po przydziałowy litr wody. Często wystarczało jej tylko dla kilkudziesięciu osób w kolejce, zwykle więc silniejsi brali
7
sprawy w swoje ręce i zawłaszczali przywiezioną wodę, nie oglądając się na innych. Także w Europie, która doświadczyła niezliczonych najazdów uchodźców, szukających w niej za wszelką cenę ratunku przed śmiercią, zginęło już niemal 9/10 ludzi, ale nawet tej małej pozostałej liczby nie było jak utrzymać przy życiu. Szerzyły się epidemie. Anna straciła ukochaną rodzinę: babcię, rodziców i brata. Była, podobnie jak Ernesto, sama i po-zbawiona nadziei.
Yunru to 11–letnia pomocnica w kuchni, Chinka z okolic Szangha-ju, skąd miliony ludzi usiłowały ewakuować się w głąb lądu w ucieczce przed zalewającym ląd Morzem Wschodniochińskim, kiedy krańcowo podniósł się poziom oceanów na Ziemi. Tak jak wszędzie, uciekinierzy napotkali na opór stałych Mieszkańców. Rabunki, starcia i przemoc prze-trwali tylko najbardziej bezwzględni i najsilniejsi. Yunru była sierotą, wrażliwą, współczującą dziewczyną. Jej mama zmarła dawno temu, za-raz po urodzeniu córki. Wychowywała ją ciocia, zatrudniona w dużej restauracji.
59–letni Busari, ogrodnik z zamiłowaniem uprawiający w dobrych czasach poletka różnych przypraw, mieszkał na Zanzibarze, teraz ogo-łoconym przez Tanzańczyków z kontynentu afrykańskiego, na którym krańcowa susza i brak żywności wywołały rebelię i najazd głodnych, zdesperowanych ludzi na wyspę, wyglądającą na koniec jak po ataku szarańczy. Wojna zdziesiątkowała ludność, a zwłok nie miał kto grzebać w wysuszonej na wiór ziemi. Leżały pod palącym słońcem, szarpane przez oszalałe z pragnienia ptaki. Odór był nie do zniesienia. Z całej ro-dziny przetrwał tylko Busari, spragniony, głodny, bez żadnych informacji o córce, jej mężu i maleńkim wnuku, zrozpaczony myślą, że stracił ich na zawsze.
W pewnym momencie, w chwili skrajnej rozpaczy, każde z nich ujrza-ło nagle silny błysk fioletowego światła, pozbawiający ich przytomności.CZĘŚĆ I. W KRAINIE LEŚNEJ
1. Nowe życie
Ocknęli się wspólnie w brukowej piwnicy. Na jej środku stała dogasa-jąca pochodnia o dziwnie ostrych, kwadratowych kształtach. Wszyscy byli w szoku, zaczęli się rozglądać i patrzeć po sobie z lękiem, kuląc się i próbując ramionami osłonić głowę. Skoro jednak nie nadchodziło żad-ne niebezpieczeństwo, a pochodnia skwierczała jednostajnym, cichym odgłosem, stopniowo nad strachem górę wzięła ciekawość i powoli ci mizeracy weszli w rozmowę. Z początku każdy mówił w swoim języku: hiszpańskim, polskim, chińskim i suahili. Przekrzykiwali się, nie słysząc się i nie rozumiejąc.
W pewnym momencie Anna, jako pierwsza, niespodziewanie zaczęła mówić w języku koine, który jak się okazało, rozumieli wszyscy. W ma-giczny sposób ten język stał się im znany. Najbardziej zaskoczona tym, że z jej ust zaczęły płynąć słowa w nieznanym jej wcześniej języku, była sama Anna. Nawet myśli wewnątrz jej umysłu formowały się od razu w koine.
– Co się stało? Kim jesteście? – zabrzmiały pytania Anny.
– Jestem Ernesto, Peruwiańczyk. Zarabiam jako muzyk w Cuzco – odezwał się smagły, niewysoki i szczupły młodzieniec o wesołych czarnych oczach, przyciskający do piersi gitarę. – Jesteście turystami?
9
9– Ernesto sądził tak, widząc że każde z ich czwórki ma inny kolor skóry i będąc przyzwyczajonym, że w Cuzco zawsze jest moc turystów z ca-łego świata.
– Ja mam na imię Busari, uprawiam goździki i wanilię – odpowiedział jedyny dorosły wśród nich, czarnoskóry, dobrze zbudowany, wysokiego wzrostu mężczyzna – mieszkam na Unguja, w pobliżu Makoba. Moja wyspa jest piękna i z radością wita gości – Busari podchwycił turystyczne uzasadnienie ich spotkania, nie zwracając chwilowo uwagi na odmien-ność sugerowanego przez nich obu miejsca.
Chinka, drobnej budowy, o kruczoczarnych, błyszczących włosach, podjęła jednak problem:
– Jesteśmy przecież w Chinach. Mam na imię Yunru, pracuję w kuch-ni w restauracji obok Muzeum Szanghajskiego.
Anna, wzrostu podobnego jak Ernesto, wychudzona szatynka o wło-sach zebranych w krótki warkocz, słysząc sugestie współtowarzyszy i czując napięcie im towarzyszące, nie podzielała ich złudzeń. Domyśliła się, że nie znajdują się ani w Łodzi, jej mieście rodzinnym, ani też w żad-nej z ojczyzn pozostałych osób. Gdzie jednak przydarzyło im się być, nie miała pojęcia.
– Jestem Anna – zaczęła – mieszkam w Polsce, ale obawiam się, że nie przebywamy w domu żadnego z nas. I nie jesteśmy turystami.
Cała czwórka zaczęła wspólnie komentować swoją sytuację. Dyspo-nowali, niestety, tylko szczątkami pamięci. Teleportacja pozbawiła ich najświeższej części świadomości. Pamiętali doskonale dalszą przeszłość, gdy Ziemia co prawda już pędziła ku zagładzie, ale była jeszcze w wielu miejscach przyjazna życiu. Z wydarzeń ostatecznych, apokaliptycznych, tkwiły w nich tylko migawki. W Yunru – reminiscencja wielkiej wody i organiczny wręcz strach przed nią, w Annie – wspomnienie kaszlą-cych, niemytych ciał. Busari zachował w sobie obraz wysokiego wzgórza, z którego zaraz miał zostać zepchnięty w przepaść przez nacierających bandytów, a Ernesto – wizję huczącej fali ognia. Wszyscy czworo po-dzielali nastrój katastrofy, strach i rozpacz. Zanzibarczyk przyglądał się
11
11trójce młodzieży o jaśniejszej skórze, poczuwając się w naturalny sposób do opieki nad nimi. Szczególnie filigranowa Chinka budziła jego troskę.
Ponieważ jednak w pomieszczeniu było cicho i spokojnie, nic ich nie bolało, nie byli głodni ani spragnieni, poczuli powiew nadziei. Uzgodnili, by ostrożnie wyjść z piwnicy. Wydostali się na zewnątrz po małej, drew-nianej drabince. Pierwszy głowę wysunął Ernesto, wciągnął się na rękach w górę i wyskoczył. Po kolei robili tak pozostali, przy czym Busariemu trzeba było trochę pomóc. Pierwszy obraz, jaki ukazał się ich oczom, to sporej wielkości kwadratowy obraz słońca, o barwie raczej lekko seledy-nowej niż żółtej, którą znali z Ziemi. Słońce to znajdowało się w zenicie. Zauważyli też, że są w środku lasu pełnego drzew, ale o pniach i gałę-ziach nie okrągłych, a prostopadłościennych.
Kiedy Anna, jako ostatnia, opuściła piwnicę, budowla z hukiem za-waliła się. Gdy opadł gruz, kurz i dym, Busari zauważył, że Anna została częściowo przysypana żwirem. Wszyscy troje zaczęli szybko odgarniać gruz, mając do dyspozycji tylko własne ręce, po czym Ernesto pomógł Annie wstać.
Na dnie dołu leżała książka. Chłopak po nią zanurkował. Wydobył ją, a wtedy zobaczyli, że jest oprawiona w skórę, wilgotna i pachnie stę-chlizną. Okładka była nienaruszona, ale karty wewnątrz, usztywnione, jakby w albumie, były wilgotne. Spomiędzy kart na trwałe złączonych skórzaną oprawą, przekładanych dłońmi Ernesta, wypadły na trawę wło-żone tam luzem cztery doskonale zachowane, kolorowe, niesłychanie realistyczne, trójwymiarowe fotografie. Na jednej z nich rozpoznał on siebie, jak umorusany i ze śladami łez na policzkach, na poparzonych sto-pach pełnych bąbli stoi na tlącym się wszędzie wokół, jak okiem sięgnąć, pogorzelisku i nie ma siły uciekać przed ogromnymi pająkami zwisają-cymi z kikutów drzew nad jego głową. Obraz był niesłychanie wierny i namacalny, ewokował nawet dźwięk skwierczących płomyczków pod nogami i swąd spalenizny. Gdy doznania te uderzyły w chłopaka, ten aż podskoczył i krzyknął z przerażenia. Pamięć wróciła, wraz ze wspomnie-niem bólu, samotności i beznadziei. Jednocześnie fotografia rozpadła się
12
12w pył, rozwiany natychmiast przez niewidoczny podmuch. Yunru objęła Ernesta i otarła dłonią jego łzy.
Natychmiast każde z pozostałej trójki chwyciło gorączkowo trzy pozo-stałe zdjęcia, niemal wydzierając je sobie i szukając na nich siebie. Teraz wszystko działo się równocześnie w trzech identycznych scenkach, jakby symultanicznie, a obserwował to oszołomiony Ernesto, siedzący na tra-wie, bez ruchu, jak porażony.
Anna zobaczyła kolejkę brudnych ludzi w łachmanach po wodę, po-czuła w płucach duszący pył, a na nogach śluz oblepiający poranione stopy. Towarzyszył temu świst batów i trzaski strzałów broni bandytów przeganiających biedaków z kolejki.
Na hiperrealistycznej fotografii Yunru jej miasto było głęboko pod wodą, a morze rozciągało się całe kilometry w głąb lądu, uderzając we wzgórza, które stawiły mu czoła. Jednostajny szum fal, niosących ciała ludzi i zwierząt, zderzał się z okrzykami tubylców ze wzgórz, którzy ma-czetami i strzałami z karabinów odpędzali ku morzu uciekinierów z zala-nych terenów. Yunru była jedną z zepchniętych do wody istot i z trudem walczyła z falami, by nie utonąć. Wszechobecny był zapach zgnilizny i mułu.
Busari zobaczył siebie uciekającego na wzgórza, umierającego z go-rąca i z pragnienia, gdy wokół słychać było dzikie okrzyki bandytów, plądrujących wszystko w poszukiwaniu żywności i wody, i skrzeczenie ptaków, rozdziobujących wysuszone na słońcu zwłoki.
Gdy tylko każda z trójki osób dostała do rąk właściwą fotogra-fię i przyjrzała się jej, reagowała gwałtownym wstrząsem, krzykiem lub nawet wyciem i opadnięciem bez sił na trawę. Te zadziwiające, trójwymiarowe, oddziałujące na wszystkie zmysły wizerunki w tym samym momencie rozsypały się w proch i rozwiały. Szok wywoła-ny bolesnym powrotem pamięci i świadomości trwał jakiś czas, ale rzeczywistość zmusiła Ziemian do ocknięcia się z przygnębienia i do działania w tym nowym, nieznanym świecie. Mieli siebie nawzajem i z tego czerpali otuchę.
13
13Tymczasem jednak słońce było coraz niżej. Zorientowali się, że ich odrętwienie musiało trwać długo.
Reguły panujące w tym zadziwiającym „tutaj” zaczęły się stopniowo, w niewytłumaczalny sposób wpisywać u każdego z naszej czwórki po-między tkwiące w nich, choć nieuświadomione, przekonania ziemskie, instruując Ludzi, jak „tutaj” przetrwać. Wiedzieli na przykład skądś, że przed nocą koniecznie muszą zbudować szałas. Ernesto podbiegł do naj-bliższego drzewa, zaskakująco kanciastego, i kiedy chciał urwać równie kanciastą gałąź, zamiast niej na ziemię spadł twardy, drewniany blok. Busari wziął go do rąk, a kiedy go niechcący wypuścił, blok rozpadł się na 4 deski. Zaciekawiony, ponowił zabieg. Leżało tym samym przed nim 8 desek. Wewnątrz jego umysłu tkwiła jednak ziemska instrukcja ochro-ny drzew, więc po następne belki sięgnął do kolejnego drzewa, by tego jednego nie ogołocić. Pozyskał 16 desek, co starczyło na bardzo szybko ułożone cztery ściany, bez rogów, dachu i podłogi.
Gdy kładli się w szałasie, na gołej ziemi, Ernesto zauważył pająka i skamieniał ze zgrozy. Busari uspokajał go, ale pająk skoczył na plecy chłopaka, po czym błyskawicznie zsunął się w dół i ugryzł go w kostkę. Ernesto zaskamlał i zemdlał. Busari, nie zastanawiając się długo, chwycił upuszczoną przez chłopaka gitarę i uderzył nią pająka, a ten w jednej chwili zamienił się w kupkę nici i obłoczek dymu. Yunru pochyliła się nad Ernestem, usiłując go ocucić. Po kilku minutach chłopak ocknął się i zupełnie nie wiedział, co się wydarzyło. Anna zdała mu relację. Gdy z ust dziewczyny padło słowo „pająk”, ze strachu podskoczył, a oczy miał wielkie jak spodki. Wszyscy byli zdziwieni, ale Ernesto wytłuma-czył im, że od zawsze jego wielką słabością jest paniczny strach przed pająkami. Gitara była cała w niciach i w dziwnym smarze. Jej właściciel podniósł swój ukochany instrument, ale kiedy zaczął go czyścić, poczuł zapach pająka, a wtedy ukąszenie na kostce zaczęło go trochę boleć. Bu-sari przeprosił Ernesta:
– Chwyciłem, co było pod ręką. Mam nadzieję, że nie zniszczy-łem gitary.
14
14Nasza czwórka nie miała zbyt dużo dobytku, więc na wszelki wypa-dek zachowała nici po pająku.
Ernesto, jeszcze osłabiony po omdleniu, zasugerował, by położyli się spać. Po trudnych doznaniach spali tak twardo, że na szczęście dla siebie nie słyszeli odgłosów nocy na zewnątrz szałasu. Ta przebiegła spokojnie, bez żadnych incydentów.
Rankiem pierwszy ocknął się właśnie on. Zaczął budzić pozostałą trój-kę i po chwili wszyscy byli na nogach. Nie czuli się wystarczająco wypo-częci, odnosząc wrażenie, że spali bardzo krótko. Ponieważ jednak słońce już wzeszło, a jego promienie sączyły się przez szpary, należało zacząć działać. Panowie usunęli ze ściany szałasu dwie deski, robiąc otwór. Po wyjściu wszystkich spostrzegli w pobliżu płonącą postać, o dobrą głowę wyższą nawet od Busariego. Troje z nich zawahało się z lękiem, a lito-ściwa Yunru, choć drobna, chcąc nieść jej ratunek, podbiegła do niej. Stwór ten uderzył ją ostatkiem sił, zmieniając się jednocześnie w kupkę popiołu cuchnącego zgnilizną. Była to spalona światłem dnia, znikająca pod jego wpływem nocna poczwara. Busari przestrzegł Yunru, widząc jak jest skłonna do współczucia, żeby jednak nikomu nie pomagała, bo jak widać, można natknąć się tu na wrogie istoty.
Oczywiście fascynował ich znaleziony poprzedniego wieczora ta-jemniczy album. Anna wzięła go do ręki, a wszyscy usiedli wokół niej, wpatrując się w odwracane przez nią kartki i wdychając zapach pleśni. Najlepiej zachowana była karta najbliższa okładki, zawierająca dwie fo-tografie jakby z satelity: jedna przedstawiająca Ziemię z typowym bogac-twem kolorów, a druga – to samo miejsce, ale już martwe, spalone. Obraz Ziemi widzianej z Kosmosu był nie do pomylenia z czymkolwiek innym. Wszyscy rozpoznali ich ojczystą planetę. Tytuł książki, zamieszczony na kolejnej, drugiej karcie, był wyraźny i czytelny: Misja – Ocalenie. W al-bumie nie było żadnych innych słów ani obrazów, a wszystkie pozostałe karty były puste, jakby czekały na wypełnienie. Zamyślili się.
Busari wskazał palcem tytuł książki.
– To na pewno ma coś dla nas znaczyć – zauważył.
15
15Pozostali zgodzili się z nim w duchu, ale niepokój gnał ich ku jakiejś aktywności. Anna zaproponowała, żeby rozejrzeć się po okolicy. W po-bliżu natrafili na przewalone drzewo.
– Ulepszymy nasz szałas – podsunęła myśl – jest ciągle jeszcze dziu-rawy, a otwory w nim mogą przyciągnąć niebezpieczeństwo.
Trzema uderzeniami pięści rozłupała drzewo, otrzymując cztery bloki. Uderzała w nie jeszcze i jeszcze, zaskoczona, że całkiem wystar-czające są lekkie ciosy, niepowodujące nawet bólu ręki. Gdy na ziemi leżało już 16 bloków, Yunru podrzuciła pierwszy z nich, by lepiej uło-żyć go w dłoniach. Podrzut był zbyt energiczny, jakby ciężar okazał się o wiele mniejszy, niż dziewczynka oczekiwała, i blok przeleciał do tyłu, wpadając do plecaka, o którego istnieniu na swoich plecach Yunru wcale nie wiedziała. Tym sposobem Ludzie zauważyli, że mają plecaki i że są one zadziwiająco pojemne. Zanieśli do szałasu cztery bloki, każdy po jednym, a gdy je wysunęli z plecaków, wypadło z nich od razu gotowe 16 desek. Połowa z nich posłużyła jako rogi szałasu, a z pozostałych ośmiu ułożyli podłogę i dach. Budową zajęli się pano-wie; dziewczyny kursowały między obozem a zwalonym drzewem, napełniając plecaki blokami.
Kiedy wszystkie zapasowe deski leżały już na miejscu, Anna poma-gała Ernestowi kończyć układanie dachu. Yunru tymczasem, stojąc na dole i podając jej deskę, poczuła dziwny impuls, jakby prąd biegnący od czubka głowy po przeponę. Nie wywołał on bólu, ale wprowadził dziewczynkę w pełne lęku rozedrganie, jakby w oczekiwaniu na coś złe-go. Nagle rozległ się świst i w nodze Anny utkwiła strzała. Był to atak ostoja, kolejnego z wrogich nocnych stworów, na razie jeszcze przez Zie-mian nierozpoznanych. Polka wpadła do środka przez otwór w niedo-kończonym jeszcze dachu i przygniotła Ernesta. Busari i Yunru wbiegli do szałasu, ostrożnie odsunęli leżącą bez przytomności Annę i podnieśli Ernesta. Chłopak był tylko trochę oszołomiony, ale Anny nie udało im się, pomimo znanych z Ziemi prób pomocy, przywrócić do życia. Nie oddychała ona i nie biło jej serce. Ogarnęło ich przerażenie.
16
16Gdy zrezygnowani i osłupiali usiedli na podłodze wokół na pozór zmarłej, przez otwór w dachu wsączyło się fioletowe światło, zmieniając się po chwili w szary dym, który zanurkował do uchylonych ust Anny. Ta chwilę później otworzyła oczy, energicznie uniosła plecy, siadając i oświadczając:
– Chyba zemdlałam.
Okazało się, że strzała leży obok dziewczyny, a w jej nodze nie ma nie tylko rany, ale nawet śladu draśnięcia. Anna była jeszcze przez jakiś czas oszołomiona i jakby zmęczona, ale z całą pewnością żywa. Zachowali strzałę, wkładając ją pod stertę zapasowych desek. Ponie-waż zbliżała się noc, nie było czasu na rozważanie, co się właściwie stało. A przecież było się nad czym zastanawiać, bo powrót Anny do życia nie należał do zwyczajnych wydarzeń. Po okrzykach radości i wzajemnych uściskach Busari z Ernestem szybko dokończyli układa-nie dachu, by przed zmrokiem szałas był bezpieczny. Mimo pomyśl-nego finału tej przykrej przygody Ziemianie byli pełni wewnętrznego napięcia i lęku przed nieznanym.
Zmrok zapadł bardzo szybko, dużo szybciej niż oczekiwaliby po ziem-skich doświadczeniach.
– Do licha! – wykrzyknął Ernesto, zeskakując z dachu lekko i zręcznie – miałem przekonanie, że jest dopiero południe, a tymczasem to dziwne słońce już zachodzi.
– Mnie też wydawało się, że zaczęliśmy dzień dopiero kilka godzin temu – dodał Busari, zszedłszy z góry po piwnicznej drabince, przydatnej przy pracach dekarskich.
– Najwidoczniej czas biegnie tu szybciej – zauważyła Anna – zacznę numerować dni, które tu spędzamy, i może też zapisywać, co nas tu spo-tyka. Przeżyłam już przecież śmierć i odzyskanie życia.
Anna wydobyła z wewnętrznej kieszeni swojej kurtki notatnik i dłu-gopis z nadrukowanym herbem Łodzi. Zapisała na początek tylko dwie cyfry jako znaki dwóch spędzonych razem dób.
17
17– Dziwne, że mam je tutaj – zauważyła – na Ziemi nigdy nie rozsta-wałam się z nimi. Ernesto ma gitarę, a wy, Yunru i Busari? Czy wam też udało się zachować coś z Ziemi?
Okazało się, że Chinka miała nieduży woreczek z ryżem, przypasa-ny do spodni, szczelnie zawinięty w nieprzemakalne opakowanie. Bu-sari zaś sięgnął za pazuchę koszuli i wydobył… zapalarkę z gazowym zbiorniczkiem.
– To nasze ziemskie skarby – powiedział ze wzruszeniem – dbajmy o nie.
Zaśmiał się zaraz potem, przypominając sobie, jak to pięknie „zadbał” o gitarę Ernesta.
Zrobiło się całkiem ciemno, więc weszli do szałasu, tym razem już le-piej zabezpieczonego, mocno zapierając deskami wejście. Wiedząc z Zie-mi, że ogień chroni przed drapieżcami, i pamiętając, że w piwnicy mieli pochodnię, zapalili cztery patyki wystrugane z dwóch desek z podłogi. Zapalarka Busariego okazała się cenna.
– Czemu nie pomyśleliśmy o tym wcześniej? Mamy przecież na ze-wnątrz tyle zapasowych desek – zauważyła rozsądnie Yunru.
Leżąc w pełgającym, dobroczynnym świetle pochodni, gawędzili jesz-cze przed zaśnięciem. Najbardziej nurtowało ich odzyskanie życia przez Annę.
– Czy pamiętasz cokolwiek z tych minut, gdy leżałaś bez życia? Czy czułaś ból? – nieśmiało wyszeptał Busari, a potem, przełknąwszy ślinę, dodał ze skrępowaniem – czy… czy… jesteś taka sama, jak przedtem?
Anna zamyśliła się.
– To było takie zaskakujące. Nie poczułam nic, dosłownie nic, tak jak-by nagle wszystko zniknęło, łącznie ze mną samą. W tej nicości poczułam ożywczy powiew chłodnego powietrza w ustach i w gardle, a potem ła-godne światło dotykające moich oczu nie z zewnątrz, a od środka, i uno-szące mi powieki. Wtedy zobaczyłam was zmartwionych, pochylających się nade mną.
18
18– Nie czułaś bólu w trakcie masażu serca, którym cię maltretowali-śmy? – ciągnął Busari.
– Nie, była pustka. Czarna dziura. Próbowaliście mnie reanimować?
Do pełnej emocji wymiany zdań włączyła się Yunru.
– No jasne. Długo mieliśmy nadzieję, ale wreszcie opuściła nas ona i zrozumieliśmy, że nic z tego. Nie byliśmy delikatni, na pewno bardzo bolą cię żebra i masz siniaki.
– Ależ nic mnie nie boli – Anna podciągnęła kurtkę i koszulkę, doty-kając żeber – i nie ma żadnych zasinień.
– Anna jest po tym wszystkim jak nowa. Jak to tutaj jest? – Yunru zamyśliła się – czy śmierć jest tu odwracalna? Czy może to był jakiś wy-jątkowy cud? Jak to sprawdzić?
– Nie będziemy przecież podejmować takich eksperymentów – od-rzekł, zasępiwszy się, Busari – coś czuję, że i tak przyjdzie nam się o tym przekonać.
Uszczelnienie szałasu okazało się udanym przedsięwzięciem, bo noc przeszła spokojnie, mimo że na zewnątrz słychać było dziwne dźwięki: piski jednych istot, jęki innych, klekot kości i jakieś głośne syczenie.
2. Odkrycie jaskini
Rankiem zaczęło im doskwierać pragnienie.
– Mam usta suche jak pergamin – westchnął Busari, a spojrzawszy na Ernesta, dodał – tobie z popękanych warg sączy się krew.
Także Yunru jęknęła:
– Pić.
Tylko Anna nie odczuwała pragnienia.
– Dziwne, że dopiero teraz chce nam się pić – zauważyła. – Prze-cież to już nasz trzeci dzień tutaj. Całkiem zapomnieliśmy o jedzeniu i piciu. Jakoś nie w głowach nam było myślenie o nich. Nie były nam chyba dotąd potrzebne. Doby są tu bardzo krótkie, dłużej można nie odczuwać pragnienia i głodu, a mnie zdarzyło się już zmartwychwstać.
19
19
więcej..
