Przewrotna gra - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Theatre Royal, Covent Garden, Londyn

Listopad 1810 r.

Aplauz był ogłuszający i nie cichł nawet, gdy ciężka szkarłatna kurtyna opadła na scenę, kryjąc ulubienicę tłumów przed chciwym wzrokiem publiczności.

W drodze za kulisy Venetia Fox radośnie uściskała przyjaciółkę i partnerkę sceniczną.

– Wciąż jeszcze nie usiedli, Alice.

– Nie wierzę! To cudowne! Nie widziałam dotąd takiego przyjęcia. – W podnieceniu oczy Alice błyszczały, a akcent wyraźnie pobrzmiewał irlandzkim zaśpiewem.

– Przywykniesz – roześmiała się Venetia.

– Myślisz, że to się powtórzy?

Venetia z uśmiechem skinęła protegowanej głową.

– Miałaś rację, nic nie może się z tym równać. – Twarz Alice jaśniała tą samą euforią, która rozgrzewała krew w żyłach Venetii. Z dala od olśniewającej fasady i przepychu foyer liche i wąskie korytarze tonęły w mroku, lecz nawet to nie stłumiło radości aktorek.

Alice zawahała się pod drzwiami małej garderoby, którą dzieliły. Spojrzała w oczy przyjaciółki.

– Dziękuję. Pomogłaś mi. Przekonałaś pana Kemble’a, żeby dał mi szansę.

– Od razu wiedziałam, że zostaniesz gwiazdą. Będziemy świętować po spotkaniu w pokoju aktorów.

– Oczywiście, najpierw obowiązki – zgodziła się Alice. – Widzisz, uczę się, jak się zachowuje prawdziwa aktorka.

Venetia roześmiała się radośnie, wspominając długą drogę, jaką przeszła Alice w przeciągu ostatniego roku. Okazywała już pewność siebie, godność i optymizm. Venetia nie posiadała się ze szczęścia. Otworzyła drzwi garderoby.

Uśmiechała się jeszcze, widząc na stoliku bukiet róż. Zaraz jednak niefrasobliwy nastrój ulotnił się jak kamfora.

Alice w nieświadomości nadal trajkotała, a róże rozweseliły ją jeszcze bardziej.

– Ktoś wystartował przed czasem. Dotarł tu na długo przed pozostałymi. – Musnęła palcem pęk kwiatów. – I nie jest to zwyczajny bukiet. Która z nas jest szczęściarą?

Venetia znała odpowiedź, nim jeszcze zapoznała się z treścią liścika. Dwanaście róż było w miękkim i aksamitnym kolorze szkarłatu, pośrodku zaś jaśniał samotny, kremowobiały kwiat. Tak, jak zapowiadał Robert. Na tę wiadomość czekała ostatnimi tygodniami. Minęło tyle czasu, że prawie zdążyła zapomnieć, na co przystała. Prawie.

Sięgnęła po kartkę znaczoną kreskami czarnego inkaustu.

– Masz nowego wielbiciela. Nakreślił tylko swój inicjał. – Alice uniosła znacząco brwi. – Bardzo tajemniczy!

Dla Venetii nie było tajemnicy. Uśmiechnęła się, ale bez przekonania. Wiedziała, czyje to było pismo. Przeczytała na głos pojedyncze słowo: „Dzisiaj”.

– Intrygujące. Kto to? – zaciekawiła się Alice.

– Nie mam bladego pojęcia. – Venetia położyła się i od niechcenia rzuciła bilecik na toaletkę.

– To dopiero będzie kość niezgody między Hawickiem i Devlinem – ucieszyła się Alice. – Hawick uważa, że ma cię na haczyku.

– No to jest w błędzie. – Venetia nie chwyciła przynęty.

– Wolisz więc Devlina? – dopytywała się psotnie Alice.

– Alice!

– Tylko się droczę! – Uśmiechała się szeroko. – Gdyby jednak to o mnie walczyli książę z wicehrabią, nie udawałabym takiej cnotliwej.

– Lepiej mieć własne pieniądze niż być w mocy cudzych. – Roli złowrogiego Krezusa nie odgrywał jednak w jej myślach ani książę Hawick, ani wicehrabia Devlin. Nie ona też była ową nieszczęsną, zniewoloną kobietą.

Odwróciła myśli od przeszłości, by przygotować się na nadchodzący wieczór. Miała uwieść innego jeszcze fortunata. Kwietna wiadomość była znakiem, że w tej właśnie chwili przyszła ofiara czeka w pokoju aktorów. Był nią kolejny rozpustny i arogancki szlachcic, taki sam jak wszyscy inni. Venetia nie chciała jednak gubić się w domysłach ani poddawać lękowi. Chłodno przygotowała się do swego zadania.

– Szybciej, odwróć się – pospieszała ją Alice. – Czekają na nas.

– Oczekiwanie tylko zaostrza apetyt.

Czekali, a wraz z nimi on. Venetia uśmiechnęła się ponuro, myśląc o czekającym ją wyzwaniu. Stanęła plecami do Alice, by ta rozwiązała jej gorset.

– Nie powinienem dać ci się namówić – rzekł Francis Winslow, znany szerzej jako wicehrabia Linwood. Rozglądał się po wnętrzu, gdzie dżentelmeni i parowie flirtowali już z pośledniejszymi aktorkami, które zeszły tu prosto ze sceny. W pokoju dla aktorów panował wystrój rokoko. Zielone ściany zdobione były bogatymi, złoconymi sztukateriami i udekorowane wielkimi lustrami w ornamentowych ramach, w których odbijały się płomienie świec osadzonych w kryształowych kandelabrach. Ze środka stropu zwieszał się jedyny żyrandol, którego nieliczne świece służyły nie tyle oświetleniu, co raczej ukryciu ogólnego zaniedbania wnętrza z pretensjami do elegancji.

– Czemuż to? Nie chcesz poznać sławnej panny Fox lub uroczej panny Sweetly? – markiz Razeby uniósł brew.

– Może przy innej okazji.

– Do diaska, Linwood, rozerwij się. Wierz mi, warto zawiesić na nich oko. Dopiero z bliska można naprawdę docenić ich powaby. Panna Fox przypomina chłód księżycowej poświaty, a Sweetly jest jak ciepły promień słońca. Obie są cudowne, choć tak odmienne. – Dłonie markiza utworzyły w powietrzu ulotny zarys kobiecej figury. – Rozumiemy się?

– Nie tak trudno cię zrozumieć.

– Którą wolisz?

– Nie szukam wrażeń.

– Ostatnia nieźle dała ci się we znaki? Minęło już sporo czasu.

– Co innego mnie w tej chwili zajmuje.

– Może. Ale moim zdaniem przydałoby ci się coś ciepłego, miękkiego i apetycznie zaokrąglonego. Dla oderwania myśli.

– Nie chcę się od nich odrywać. – Linwooda interesowała obecnie tylko jedna sprawa. Pragnąłby mieć tak frywolne i nic nieznaczące, odziane w lekkie sukienki dylematy. Dla niego te czasy już minęły i miały pewnie nigdy nie wrócić. Życie stało się dużo bardziej skomplikowane.

– Pracowałem nad panną Sweetly. Dojrzała do zbioru. Panna Fox to jednak zupełnie inna historia. Wyobrażasz sobie mieć je obie? Jednocześnie?

Razeby westchnął wymownie.

Linwood wiedział, że przyjaciel chce mu jedynie pomóc. Nie wiedział jednak, co się stało i co zmuszony był zrobić.

Wicehrabia oddalił od siebie te myśli wraz ze wspomnieniem sceny z Rotherhamem.

– Pozostawię cię z twoimi aktorkami i marzeniami – rzekł. – Będę na balkonie.

– Żałosny drań! – Razeby uśmiechnął się dobrodusznie i pokręcił głową.

Na ustach Linwooda zagościł cień uśmiechu.

Venetia doskonale wiedziała, czym wyróżniał się wybrany mężczyzna. „Nosi hebanową laskę ze srebrną głową wilka o oczach ze szmaragdów”. Słowa Roberta pobrzmiewały w jej myślach, gdy przemierzała pokój w poszukiwaniu rozpoznawczego znaku. Lasek było bez liku, ale żadna nie odpowiadała opisowi. Pomimo to zarówno ona, jak i jej właściciel bez wątpienia się tu znajdowali – Robert nie posyłałby wiadomości na próżno.

Purpurowa zasłona, kryjąca ażurowe drzwi na balkon, zakołysała się w lekkim przeciągu. Dreszcz niepokoju przeszedł Venetii po plecach na myśl o możliwym spotkaniu sam na sam.

Pół godziny zajęło jej dotarcie do zasłony, z nieuniknionymi przystankami u Razeby’ego, Hawicka i Devlina. Wreszcie udało się jej wślizgnąć za nią niezauważenie. Drzwi były zaledwie uchylone. Venetia zaczerpnęła tchu, otworzyła je szerzej i wyszła na wilgotny chłód dworu.

Światło księżyca wyróżniało sylwetkę ponad ognikami ulicznych latarni. Mroczna i smukła postać w milczeniu i bezruchu przypominała pasującą do balustrady figurę z portlandzkiego wapienia. Venetia objęła spojrzeniem bobrowy kapelusz i rękawiczki w jego lewej ręce. W prawej znajdowała się laska. Szpic dotykał lśniącego, czarnego buta do jazdy, a w srebrnej głowicy z wilczym łbem błyszczały szmaragdowe oczy. Krótka chwila ciszy pozwoliła jej wspomnieć ostrzeżenia Roberta i jego opowieść o tym mężczyźnie. Krew prawie zastygła jej w żyłach. Lecz nawet to nie odwiodło jej od powziętego postanowienia. Podeszła bliżej, rzucając losowi wyzwanie.

Mężczyzna rozejrzał się i odwrócił od niechcenia na powitanie.

– Mogłabym…? – Venetia wskazała zwieńczenie balustrady kilka kroków za nim.

– Oczywiście. – Przemówił tonem łagodnym i głębokim, rozwiewając wyobrażenia Venetii. Po kimś podobnym spodziewałaby się raczej szorstkości i chłodu. – Właśnie zbierałem się do odejścia.

Jego poważna twarz pozostawała w ostrym kontraście z panującą wewnątrz atmosferą niefrasobliwego flirtu.

– Mam nadzieję, że nie z mojego powodu. – Venetia nadała swojemu głosowi leniwie kuszący, uwodzicielski ton. Minęła mężczyznę i zatrzymała się przy balustradzie nie tuż przy nim, ale jednak na tyle blisko, by wywołać wrażenie intymności. Nie patrzyła przy tym w jego stronę. Wzrok skierowała na podziwianą przez niego panoramę. – Kto by pomyślał, że można znaleźć tu podobne wytchnienie?

Wiedziała dobrze, jak niezobowiązująco wciągnąć mężczyznę w rozmowę, samej pozostając nieodgadnioną. Tę niezbędną każdej aktorce umiejętność przez lata doprowadziła do perfekcji.

– Wytchnienie?

Nie oderwała spojrzenia od ulicznych lamp. Chłodny powiew muskał jej policzki i odkryty dekolt.

– Kilka cennych chwil spokoju pośród szaleńczej i zmysłowej nocy. – Poniżej po bruku terkotały powozy, a alejkami przechadzały się pary kochanków. – Przychodzę tu przed występem… i potem. To miejsce sprzyja namysłowi.

– Lubi pani aktorstwo?

– Bardzo. Ale nie to, co się z nim wiąże.

– Spotkania po spektaklu?

– Nie tylko. Lecz… – Venetia zaczerpnęła głęboko powietrza i wypuściła je powoli. Chłód wieczoru przemienił oddech w zwiewną mgiełkę. – Taką mam pracę. Nie uwierzy pan, ale mam to w kontrakcie.

– Olśniewać i zachwycać?

– Według niektórych. – Pochyliła się bliżej niego, by dać mu lepszy widok na swój biust. – A tu chodzi o renomę i wsparcie dla teatru. Więcej pan zapłacił za wizytę w kuluarach niż za bilet, prawda?

– Tak.

– Aby dać się uwieść.

– Pani, panno Fox?

– Możliwe… – Zawiesiła głos, aby nadać słowu charakter niejasnej obietnicy. Zaraz jednak dodała konspiracyjnym szeptem: – A może i nie. My, aktorki, nie powinnyśmy niczego zdradzać. Prawda ma tę nieznośną cechę, że czasem rozwiewa złudzenia.

Ułożyła usta w wystudiowany uśmiech i po raz pierwszy przyjrzała się uważnie mordercy, z którym gawędziła. Ogorzała cera i szorstkie rysy przydawały mu uroku. Był przystojniejszy, niż się spodziewała. Miał hebanowe kędzierzawe włosy, a czarne jak węgiel oczy emanowały złowróżbną przenikliwością. Gdy napotkała jego wzrok, dreszcz przebiegł jej po plecach.

Serce zadudniło jej w piersi i poczuła ścisk w brzuchu. Niezdolna odwrócić oczu, czuła się zniewolona jego spokojnym i krytycznym spojrzeniem. Dotąd to ona zawsze dyktowała mężczyznom warunki. W końcu najwyższym wysiłkiem zdobyła się na spuszczenie wzroku. Z żelazną determinacją ukryła zmieszanie, lecz nie mogła się zdobyć na zdławienie ogarniającego ją drżenia. Jedynie wielkie sceniczne doświadczenie pozwoliło jej na powrót do przerwanej roli. Potężnym wysiłkiem woli ponownie podjęła rozmowę.

– Noce są coraz zimniejsze, a aktorka nie może nosić w pracy wełny i flaneli – wytłumaczyła swoje drżenie, widząc, że nie umknęło jego uwadze.

– Istotnie. – Zlustrował sukienkę i odsłoniętą skórę i wrócił do jej twarzy. – To by była zbrodnia.

Odgrywaj swoją rolę, upominała się. To tylko kolejna kreacja. Kolejny mężczyzna.

– Jak więc się pan wytłumaczy? – Na nowo bił od niej intrygujący chłód pociągającego dystansu. Mimo to za tą fasadą nie odzyskała w pełni panowania. – Dlaczego wystawia się pan na chłód listopadowego wieczoru zamiast korzystać z gościny teatralnych kulis?

– Mam o czym myśleć – odparł, nie zaprzestając kontemplacji Bow Street.

– Rozczarowuje mnie pan. Myślałam, że czeka tu pan na mnie. – Uśmiechnęła się kwaśno, dając mu poznać, że kpi, choć dotąd jej serce nie całkiem się uspokoiło. – Czy istnieją troski, których nie rozwieje wieczór w teatrze?

– Najwyraźniej.

– To musi być coś poważnego, o ile nie jest aluzją do mojego i panny Sweetly zawodowego kunsztu.

– Talent pań nie ma sobie równych.

– Pochlebia mi pan. Nie mogę na to przystać. Mam zasadę, że pochlebstwa nie wydostają się za drzwi pokoju dla aktorów.

– Myli się pani. Przedstawienie szczerze mi się podobało.

Cierpki uśmiech zagościł na ustach aktorki. Odwróciła wzrok ku panoramie.

– Nie posiadam się wręcz z ciekawości, jakie sprawy do tego stopnia zajmują pana myśli.

Odgłosy miasta tak długo wypełniały milczenie, że Venetia poczęła mieć wątpliwości, czy nie zraziła go do siebie bezpośredniością.

– Niech mi pani wierzy, naprawdę nie chce pani tego wiedzieć.

Szczerość udręki w głosie mężczyzny zabrzmiała jak groźba i zmroziła Venetię do szpiku kości. Unikała jego spojrzenia, by wzrok nie zdradził mu jej prawdziwych intencji.

– Każdego coś zajmuje – rzuciła, by rozproszyć posępny nastrój.

– Powtarza pani kwestię czy deliberuje nad Hawickiem i Devlinem?

– Ależ nic podobnego – odparła szczerze, bowiem jak na ironię myślała akurat o swoim zadaniu i losie ofiary.

– Co zatem zajmuje panią?

Przez mgnienie oka igrała z myślą o jego reakcji, gdyby wyznała mu całą prawdę. Uśmiechnęła się szczerze.

– Oczekuje pan, że wyjawię mu wszelkie tajemnice, nie poznawszy nawet jego imienia?

Uniosła piękną brew, stając się uosobieniem femme fatale.

– Za jaką kobietę pan mnie ma?

Tym razem była przygotowana, lecz i tak nie uniknęła drżenia, gdy zwróciła na siebie całą jego uwagę. Tętno przyspieszyło, choć nie tylko ze strachu, że odejdzie.

– Proszę o wybaczenie – rzekł ze skinieniem głowy. – Nazywam się Linwood.

– Jestem zaszczycona, lordzie Linwood – odparła z przesadną grzecznością.

– Ja również, panno Fox.

Na samo brzmienie jego głębokiego i melodyjnego głosu Venetia dostała gęsiej skórki. Nie dała się jednak zbić z pantałyku. Spojrzała na jego usta, by zaraz podnieść wzrok.

– Zostaliśmy więc już sobie przedstawieni. – Zniżyła tembr głosu.

– Tak – zgodził się.

Uśmiechnęła się z wolna, sugestywnie i uwodzicielsko.

– Możesz mi więc powiedzieć, o czym myślisz – dodał.

– O! Naprawdę nie chcesz wiedzieć, lordzie Linwood. Możesz mi wierzyć – odcięła się sarkastycznie.

– Celne, panno Fox – przyznał. Głos zdradzał rozbawienie, którego brakowało wyrazowi twarzy.

– Dziś po raz pierwszy spotykam cię za kulisami. Dlaczego?

– Przyszedłem z przyjacielem, Razebym. By użyć twych własnych słów, pragnie zostać uwiedzionym. Lub dokładniej, uwodzić.

– A ty?

– Nie przyszedłem tu szukać kochanki.

– Ani ja opiekuna – odparła pogardliwie.

– Zatem Hawick i Devlin się zawiodą?

– Popełnili błąd – rzekła beznamiętnie.

– A gdybym czekał tu na ciebie?

– Tylko we dwoje, w ciemności i bez świadków? – Ledwie zauważalnie uniosła brew. – Kto wie, co mogłoby się wydarzyć?

Znieruchomieli oboje, wpatrując się w siebie poprzez mrok. Venetia przybrała zachęcającą, powabną i zmysłową pozę, a jej oczy i usta musnęła najdelikatniejsza obietnica uśmiechu i słodyczy, którą taki uśmiech mógł przynieść.

Rozwarły się drzwi balkonowe.

– Linwood… – Razeby zamilkł, widząc pannę Fox. – Proszę o wybaczenie, nie miałem pojęcia…

– To ja muszę prosić o wybaczenie, panowie. – Z tymi słowy zerwała więź wzroku, która łączyła ją i Linwooda i skłoniła się pospiesznie. – Lordzie Linwood.

Zerknęła ostatni raz w jego stronę.

– Lordzie Razeby.

Minęła Linwooda tak blisko, że owionął ją zapach jego wody kolońskiej.

– Do następnego razu, mój panie – szepnęła.

Przeszła obok Razeby’ego i choć czuła na plecach wzrok obu mężczyzn, ani razu nie spojrzała przez ramię.

Tak oto zagrała swe preludium.ROZDZIAŁ DRUGI

Tętno Venetii jeszcze się nie uspokoiło, mimo że zamknęła za sobą drzwi balkonowe. To, co zaszło między nią a Linwoodem nie przydarzyło się jej nigdy wcześniej. Zupełnie inaczej go sobie wyobrażała. Choć rzeczywiście sprawiał groźne i złowrogie wrażenie, niepokój mieszał się w niej z fascynacją. Musiała zmagać się z myślami, by się przed sobą nie przyznać do natury targających nią uczuć. Nie mogła już zmienić zdania, gdyby nawet tego pragnęła. Zrealizowała pierwszy punkt planu. Zapoznała się z Linwoodem, ziarno zostało zasiane, a sprawie nadano bieg. Czuła, że następnym razem będzie lepiej przygotowana.

– Dobrze się czujesz, Venetio? – szepnęła Alice, przyglądając się jej uważnie.

Zmusiła się do chłodnego uśmiechu, ukrywając przeżycia.

– Hawick i Devlin mają dziś konkurencję – ciągnęła przyjaciółka, zerkając w kąt pomieszczenia. – Nowi wielbiciele.

Czekało tam kilku dżentelmenów z bukietami kwiatów i butlami szampana. Czerwone twarze zdradzały podochocenie trunkami, a aroganckie spojrzenia niecierpliwość i żądzę. Nawykli do wykorzystywania kobiet i pełni władzy. Teraz zaś ona miała władzę nad nimi. Nie mogła odejść, jeśli chciała pozostać aktorką, tym bardziej tak sławną. W tym względzie nie okłamała Linwooda.

Sama myśl o nim zburzyła rodzący się spokój.

Jak na wezwanie do pokoju wślizgnął się zza kotary Linwood w towarzystwie Razeby’ego i znalazł ją wzrokiem. Odwróciła oczy o całą sekundę później, niż nakazywały konwenanse. Była wstrząśnięta, lecz nikt nie potrafiłby tego poznać. Odgrywała rolę, którą latami praktyki i niezłomną determinacją doprowadziła do doskonałości.

Linwood skinął nieznacznie głową z uznaniem. W odpowiedzi Venetia pozwoliła, by delikatny uśmiech zaigrał na ustach, nim z rozmysłem zwróciła się ku Alice.

– Podchodzą – rzekła do niej przyjaciółka, która nie spuszczała grupki dżentelmenów z oczu.

Venetia kiwnęła głową. Była dobra w swoim zawodzie. Dzięki temu świetnie zarabiała i mogła o sobie decydować. Potrafiła jednym spojrzeniem zdusić rozmowę, która zabrnęła za daleko, i powstrzymać błąkającą się dłoń. Zwodziła i kusiła, by zaraz wyznaczyć żelazne granice. I tego pragnęła nauczyć Alice.

– Bacz na Quigleya, nie jest tak niewinny, na jakiego wygląda – szepnęła do niej. Odsunęła od siebie myśli o Linwoodzie i odwróciła się, by stawić czoło nadchodzącym mężczyznom i wydarzeniom dalszej części wieczoru.

Następne spotkanie Linwooda z tajemniczą Venetią Fox miało miejsce dwa wieczory później. Przyglądał się jej w sali balowej u wicehrabiego Bullford. Jej migdałowe oczy i uwodzicielski uśmiech przyciągały wzrok. Poruszała się z kocią gracją, obojętna na pożądliwe spojrzenia otaczających ją mężczyzn. Sprawiała wrażenie odprężonej i pewnej siebie. Fascynowała, lecz inaczej, niż się tego spodziewał. Nie była wyzywająca ani nazbyt otwarta, lecz raczej uosabiała tęsknotę i nieugaszone pragnienie. Barwa jej sukni przywodziła na myśl kielich czerwonego wina, oglądany w blasku płomieni. Głęboka purpura kreacji podkreślała ciemny odcień włosów i perłową bladość skóry.

Linwood obserwował, jak rozprawia się z Razebym i Monteithem, Bullfordem i Devlinem, a nawet Hawickiem. Każdą z pogawędek mógłby nazwać flirtem, gdyby nie dostrzegł, że Venetia niezmiennie zachowuje dystans. Nie miał wątpliwości, że to ona pociąga za sznurki. Nikomu spośród pożądających jej mężczyzn nie pozwoliła się zbliżyć, choć każdy niczego bardziej nie pragnął. Wiedział, że byliby gotowi wiele poświęcić, by poddała się ich woli. Przypomniał sobie jej słowa o złudzeniu. Spoufalanie się także należało do wymogów jej zawodu. Prowadziła ryzykowną grę, szczególnie niebezpieczną dla kobiety o tak olśniewającej urodzie.

Linwood nie mógł oderwać od niej wzroku. Przez ostatnie tygodnie jedyne wytchnienie od mrocznych spraw znalazł przy niej. Tylko dlatego zjawił się tu tego wieczoru. Dla niej. Choć nie zamierzał dać się wciągnąć w dalszy flirt.

Rzuciła mu powłóczyste spojrzenie, nim wróciła do przerwanej rozmowy. Zaczekał, aż Venetia wymknie się na taras, i podążył za nią. Zastał ją wyglądającą na ogród skąpany w blasku księżyca. Bez słowa podszedł do balustrady i przyłączył się do niej.

– Musimy przestać się tak spotykać – zagaiła z przekąsem, nie patrząc w jego stronę. – Zaczną się plotki.

– Boisz się ich?

– Nie, powinnam nawet im sprzyjać.

– Zatem powinnaś być wdzięczna, że tu jestem.

– Tak? – Spojrzała na niego. Linwood nie był pewien, czy cieszy się z jego towarzystwa, czy też gniewa. W jej oczach na moment, niby miraż, zagościł chłód. Opuściła wzrok na kapelusz i rękawiczki, które trzymał w dłoni, jakby pytała, czy ma zamiar odejść.

Kiedy położył je na filarze balustrady, odwróciła się ku ogrodowi. Wcześniej jednak na jej ustach zakwitł lekki uśmiech triumfu. Linwood zwrócił uwagę na jej pełne wargi, zmysłowo przywodzące na myśl rozkosz, jaką mogą dawać.

– Znowu szukasz schronienia? – zapytał.

– Znasz wszystkie moje sekrety, lordzie Linwood.

– Nie wszystkie.

– To prawda. – W jej oczach dostrzegł błysk, którego znaczenia nie mógł odcyfrować. Iskra jednak zaraz zgasła. – Mam ich wiele.

– Intrygujesz mnie, panno Fox. – Była to szczera prawda. Venetia Fox, najbardziej ceniona i rozchwytywana aktorka Londynu, urzekała i zniewalała mimo pozornej rezerwy w zachowaniu. Nigdy nie poznał podobnej kobiety.

– Ja czy moje sekrety?

– Jedno i drugie. Sądziłem jednak, że wolisz pozostawiać pochlebstwa za drzwiami pokoju aktorów.

Roześmiała się. W księżycowej poświacie jej oczy lśniły srebrem, a blada skóra przypominała doskonałą porcelanę.

– Wyjawię ci jeden z moich sekretów, jeśli zdradzisz mi swój. – Miękki głos nęcił jak syreni śpiew, a jej spojrzenie nie oddawało mu pola. Póki trwała cisza, zmysłowe napięcie wciąż narastało.

Otaczała ich ciemność równie gęsta, jak mroczne były tajemnice Linwooda i równie jak jego serce nieprzenikniona.

– Naprawdę, panno Fox? Wyznasz mi swój największy sekret w zamian za mój?

Przez chwilę patrzyła w niebo. Gwiazdy użyczyły błysku jej oczom.

– Nie – odparła z zadziwiającą szczerością. – A ty?

– Na to pytanie znasz już odpowiedź.

– Masz rację.

– Zatem jesteśmy do siebie podobni.

– Może w kwestii sekretów – odrzekła z niespodziewanym chłodem w głosie. – Ale nie sądzę, byś był w ich strzeżeniu tak dobry, jak ja.

– Chyba mnie pani nie docenia, panno Fox.

– Nie, lordzie Linwood. Zapewniam, że to pan lekceważy mnie.

– To brzmi jak wyzwanie.

– Lubię wyzwania.

Milczenie nabrzmiało pożądaniem. Nim Venetia odwróciła wzrok, Linwood zapragnął dowiedzieć się o niej wszystkiego. Czuł, że mógłby bez końca wpatrywać się w jej szlachetny profil.

– Byłaś dziś na scenie?

– Jak co wieczór. I codziennie co godzinę. To cena, jaką aktorka musi płacić, jeśli chce osiągnąć sukces.

– Czy i teraz pani gra, panno Fox?

– Oczywiście – odparła bez wahania. I znowu Linwood nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Poczuł w sobie odzew na potężny magnetyzm, który dawał jej władzę nad mężczyznami.

– Czy zawsze jesteś tak szczera?

– Jestem aktorką, lordzie Linwood. Nigdy nie jestem szczera. – Uśmiechnęła się, a on odpowiedział uśmiechem, który tak rzadko gościł ostatnimi czasy na jego twarzy.

– A co z prawdziwą Venetią Fox? Tą, która nie jest aktorką?

Nigdy nie zadałby takiego pytania innej kobiecie. Tym razem jednak rzeczywiście pragnął poznać odpowiedź.

– Co z nią? – spojrzała na niego.

– Czy podoba się jej, że pozostaje w cieniu tej boskiej i niedościgłej?

– Boskiej? Znowu mi pochlebiasz.

– A ty unikasz odpowiedzi.

– Więc odpowiem: ona lubi pozostawać w ukryciu.

– Mógłbym ją poznać?

– Nie zwróciłbyś na nią uwagi.

– Wolałbym sam to osądzić? – Flirtował z nią, by choć trochę poznać tę niezwykłą kobietę, mimo że zarówno od flirtu, jak i od kobiet powinien trzymać się jak najdalej.

– Miałabym się obnażyć przed nieznajomym? – zadrwiła, pochylając się ku niemu. Nie potrafił się oprzeć i zerknął na zarys jej pełnych piersi, domyślając się ich kształtu pod stanikiem. Wiedział, że się nim zabawia tak, jak pozostałymi, lecz w tej chwili o to nie dbał. Tylko ona stała między nim a grozą i goryczą wspomnień i zadumy.

– Może nie zawsze będziemy sobie obcy, panno Fox?

– Może. – Uśmiechnęła się leniwie. Z sali balowej dobiegały słodkie i jasne dźwięki muzyki. – Wołga. Mój ulubiony taniec.

– Obawiam się, że dziś nie zatańczę – odrzekł, patrząc jej w oczy. Musiał odmówić. Za wiele zależało od jasności jego umysłu.

Podeszła z wolna do niego, aż rąbek sukni musnął czubek jego butów. Uniosła głowę, spoglądając tajemniczymi oczyma, a on zapragnął przycisnąć usta do jej warg, poznać smak pokusy i zaspokoić pragnienie. Dawno już nie miał żadnej kobiety. Lecz na mgnienie oka, zanim już gotów byłby poddać się żądzy, Venetia zbliżyła usta do jego ucha, owiewając policzek podniecającą wonią gorzkiej pomarańczy.

– Wcale nie prosiłam – wyszeptała z naciskiem, który pobudzał nerwy i burzył krew w żyłach.

Dopiero po chwili zrobiła krok w tył.

– Być może wybierzemy się któregoś popołudnia na przejażdżkę? – zapytał, nim zdołał przemyśleć propozycję.

Utrzymała kontakt wzrokowy, lecz błysk w jej oczach przypominał lśnienie słońca odbitego w mroźnej fali zimowego morza. Wiedział, że odmówi.

– Być może – odparła enigmatycznie. W oczach zamigotał przekorny ognik, który zaraz znikł pod zasłoną długich czarnych rzęs. Odwróciła się i odeszła swym powolnym, zmysłowym krokiem, zostawiając Linwooda spowitego we wspomnienie jej zapachu.

Zegar wybił jedenastą. Venetia nalewała właśnie Alice pierwszą filiżankę kawy, następnie nalała sobie.

– Odpowiedź brzmi: tak, wieczór udał się świetnie. Razeby zaproponował mi tysiąc funtów rocznie, jeśli zostanę jego kochanką. Do tego dom przy Hart Street, tuż za rogiem. Wyobrażasz sobie? Byłybyśmy prawie sąsiadkami! Zadba o doskonałe urządzenie. Tak mówił. Hawick na pewno dałby ci dużo więcej, ale ja większej sumy raczej nie zobaczę.

– Nie zachwycaj się tak jego ofertą, Alice.

– Słyszałam, że tobie proponował dziesięć.

– I nie wierz plotkom.

– Ale na pewno niemało.

– Hojnie, ale nie aż tak – skłamała Venetia, dumając nad astronomiczną kwotą, jaką chciał zapłacić za jej wdzięki książę Hawick. Niektórzy sądzą, że wszystko można kupić… że zależy to tylko od ceny. Przywołała te myśli, aby powstrzymać uśmiech.

– A i tak go odprawiłaś.

Venetia popijała kawę, ostrożnie dobierając słowa. Rozumiała podejście Alice. Venetia z osobistych pobudek nie zachowywała się jak typowa aktorka.

– Jaką odpowiedź dałaś Razeby’emu? – zapytała.

– Powiedziałam, że potrzebuję czasu na rozważenie propozycji. Chciałam najpierw porozmawiać z tobą.

– A nad czym się zastanawiasz?

– Czy zaczekać na lepszą ofertę.

Venetia spojrzała przyjaciółce w oczy.

– Nie patrz tak na mnie, proszę. – Alice odwróciła wzrok. – Wiem, co myślisz o takich, co sprzedają się mężczyznom. Ale tysiąc funtów rocznie? To tak dużo pieniędzy.

– Masz rację. Ale po twoim sukcesie w spektaklu pan Kemble podniesie ci honorarium. Musi, bo inne teatry dałyby ci więcej. Wiem, że posyłasz pieniądze matce. Jeśli potrzebujesz pomocy finansowej…

Alice pokręciła głową.

– Nie mogłabym nic od ciebie przyjąć. Tyle już dla mnie zrobiłaś. Poza tym tu nie chodzi tylko o pieniądze. Razeby jest markizem, jest młody i przystojny i… lubię go. Mogłabym być jego kochanką.

– Alice, może być taki, jak powiedziałaś, ale nie daj się zwieść jego urokowi. Jest rozpustnikiem, dżentelmenem cieszącym się złą sławą, jak oni wszyscy. Musisz być tego świadoma.

– Nie łudzę się, Venetio. Z moim życiorysem wiem dobrze, jak to działa. Nie jestem głupia, tylko praktyczna. Mogę więc postarać się o jak najlepszą propozycję.

– Skoro tak – odparła Venetia z westchnieniem – to zaczekaj na więcej. Nie wymieniaj swojej ceny. Nie sprawiaj wrażenia przekonanej ani zdecydowanej. Kuś go jak najsubtelniej. A co najważniejsze nie daj się nawet dotknąć, póki nie spiszesz z nim wiążącej umowy, nie podpiszecie jej i dopóki nie będziesz miała w ręku własnej kopii.

– Tak jest, proszę pani. – Alice uśmiechnęła się szeroko. Zaraz jednak uśmiech zbladł, ustępując miejsca trosce. – Razeby powiedział coś o tobie i wicehrabim Linwood. Widziałam go wtedy za kulisami, ale nie miałam pojęcia, że byłaś z nim sama na balkonie!

Venetia nie zaprzeczyła. Nie mogła też wyjaśnić, w co jest zamieszana, nawet swojej przyjaciółce. Wzruszyła lekko ramionami, jakby to nic nie znaczyło.

– Nie bywasz z mężczyznami na osobności, Venetio. Mnie też zawsze przed tym ostrzegałaś.

– Dla Linwooda odstąpiłam od tej zasady.

Alice zmarszczyła brwi.

– Powinnaś być z nim ostrożniejsza.

– Dlaczego? Wiesz coś o nim?

Milczenie Alice trwało okamgnienie zbyt długo.

– Nic szczególnego – odparła, kręcąc głową, i przygryzła wargę. – Nie jesteś nim… zainteresowana, prawda?

Venetia uśmiechnęła się uspokajająco.

– Tylko na tyle, na ile Hawickiem, Devlinem czy którymkolwiek z nich. Czyli wcale.

Kłamała, oczywiście. Linwood bardzo ją interesował, choć nie w sposób, jaki sugerowała Alice. Wolała nie myśleć o swojej niezwykłej reakcji na jego przenikliwe spojrzenie czy bliskość mimo tak krótkiej znajomości.

– Co słyszałaś?

– Nic konkretnego. – Alice unikała jej wzroku. – Tyle tylko że niebezpiecznie się z nim wiązać. Mówi się, że nie ma dymu bez ognia, Venetio.

– W istocie. – Słyszała już podejrzenia Roberta co do Linwooda i pożaru, jaki strawił budynek od dachu po fundamenty wraz z dorobkiem czyjegoś życia.

Nie spotkała się następnego wieczoru z Linwoodem. Zostawiła Alice Razeby’emu w pokoju dla aktorów i wymknęła się z teatru na Hart Street. Jak zawsze czekał na nią powóz, by zabrać ją do domu. Stangret otworzył drzwiczki, Venetia skinęła mu głową i owijając się szczelniej czarnym płaszczem, wspięła do wnętrza pojazdu. Drzwiczki zamknęły się za nią z cichym szczęknięciem zamka. Powóz jechał już ulicą, kiedy dostrzegła mężczyznę w rogu przeciwległego siedzenia. Zdało się jej, że to Linwood, i krzyknęła cicho, nim zrozumiała, kogo widzi.

– Robercie! – upomniała go, przyciskając rękę do piersi. – Przestraszyłeś mnie!

– Nie wiedziałem, że jesteś taka zalękniona, siostrzyczko. Nie jestem Linwoodem.

– Powinieneś był się zapowiedzieć.

– To raczej niemożliwe, prawda?

Westchnęła, przyznając w duchu rację przyrodniemu bratu.

– Jak postępują sprawy z wicehrabią? – zapytał.

– Obudziłam w nim zainteresowanie.

– Nie wątpiłem, że ci się uda. Masz niezrównany talent. Któż inny mógłby równie przekonująco udać fascynację?

Venetia odwróciła oczy, by nie dojrzał w nich prawdy. Nie powiedziała, że Linwood mógłby przebierać w kobietach. Nie dlatego, że był przystojny, ale ze względu na aurę niebezpieczeństwa i tajemnicy, która go otaczała. Miał to, czego brakło innym. Udawanie pociągu do niego, mimo że znała jego grzechy, było dla Venetii krępująco łatwe.

– Nie lubię grać tej roli, Robercie.

– To zrozumiałe. Ale nie ma lepszego sposobu.

– Masz rację.

– Niechętnie cię o to proszę, Venetio – rzekł Robert ponuro. – Może powinienem wyzwać tego łotra i mieć to z głowy.

– Zabiłby cię.

– Jak ty we mnie wierzysz! – odparł cierpko.

– Wiemy, do czego jest zdolny. Nie chcę, żebyś ryzykował życie.

– Wiem i dziękuję ci za troskę. – Wziął siostrę za rękę i ścisnął, by dodać jej otuchy. – Musimy działać według planu. Tylko tak wymierzymy Linwoodowi sprawiedliwość.

Venetia przytaknęła.

– Dowiedziałaś się już czegoś użytecznego?

– Jak dotąd nie, chociaż na pewno dręczą go ponure myśli.

– Morderstwo na sumieniu wywiera czasem taki efekt – odrzekł poważnie. – Ale piękna kobieta potrafi zawsze uspokoić i pociągnąć mężczyznę za język. Nawet kogoś tak ostrożnego, jak Linwood.

Nie odpowiedziała, koncentrując się na powodach, dla których to robili.

– Kiedy się z nim znowu widzisz?

– W poniedziałek wieczorem, na przyjęciu u Razeby’ego. Choć jeszcze o tym nie wie.

– Doskonale. – Robert zastukał laską w dach pudła i powóz zaczął zwalniać. Popatrzył na siostrę. – Będziesz ostrożna, prawda?

– Jak zawsze.

Roześmiał się cicho, pocałował ją w policzek i zniknął jak cień w ciemności nocy. W dalszej drodze Venetia myślała o Linwoodzie. Mordercy. Jedynym mężczyźnie, przy którym budziło się w niej pożądanie. Otuliła się płaszczem obszytym futrem, ale nie mogło to wygnać chłodu, który zakradł się do jej serca.