Przez Bariery Światów - ebook

Przedmowa Autora

"Przez Bariery Światów" to fascynująca opowieść o młodej Emilii, która odkrywa, że posiada niezwykłe moce, umożliwiające jej kontakt z zaświatami. Kiedy poznaje swój nowy los jako łączniczka między światami żywych i umarłych, jej życie zmienia się na zawsze. Wkracza w skomplikowany świat istot duchowych i potężnych sił, których istnienie przewyższa wyobrażenia zwykłych ludzi.

Wraz z sojusznikami, których spotyka na swojej drodze, Emilia podejmuje heroiczną walkę o zachowanie równowagi między światami. Mroczne moce próbują zniszczyć to, co zna i kocha, więc stawia czoła przeciwnościom z odwagą i poświęceniem. Jej miłość do bliskich oraz silna determinacja stanowią fundamenty, które napędzają ją do ryzykowania wszystkiego dla dobra obu światów.

Autor buduje pełen tajemnic i emocji świat, w którym fantazja i rzeczywistość splatają się ze sobą. Czytelnik jest wciągnięty w niezwykłą przygodę, towarzysząc Emilii w jej niezwykłych podróżach między wymiarami. Poznaje różnorodnych i barwnych bohaterów, którzy pomagają lub próbują jej przeszkodzić w realizacji jej misji.

„Przez Bariery Światów” to opowieść o magii, wierze, przyjaźni i nadziei, która uwodzi od pierwszej strony i trzyma w napięciu aż do ostatnich akapitów. To nie tylko historia o jednostce, ale także o ogromnym znaczeniu, jakie jedna osoba może mieć dla całego wszechświata. Czy Emilia zdoła ocalić światy przed zagładą? Odpowiedzi na te pytania szukajcie w tej pełnej przygód i niezapomnianych chwil lekturze.Tajemniczy początek

Mgła opadała na spokojne miasteczko, które od wieków ukrywało swoje sekrety. Wszyscy, którzy w nim mieszkali, zdawali sobie sprawę, że to miejsce było wyjątkowe, choć nikt nie mógł tego w pełni zrozumieć. Wnioski opierały się na przekazywanych z pokolenia na pokolenie legendach, które żyły wśród mieszkańców. Często o nich opowiadano przy ogniskach, ale nikt nie śmiał podważać ich prawdziwości.

W centrum tego tajemniczego miasteczka mieszkała bohaterka naszej opowieści, młoda kobieta o imieniu Emilia. Była to kobieta niezwykle tajemnicza, której dusza skrywała wiele niezgłębionych wewnętrznych labiryntów. Jej oczy miały barwę bursztynu i zawsze wydawało się, że potrafią spojrzeć w głąb duszy każdego, kto je tylko zobaczy. Emilia była znana w mieście jako osoba o wyjątkowym darze — potrafiła komunikować się z naturą w sposób, który wydawał się niemożliwy dla zwykłych ludzi. Kwiaty wydawały się rozkwitać mocniej w jej obecności, a drzewa skłaniały się, jakby witały długo utajnioną przyjaciółkę.

Codziennie Emilia rozpoczynała swój dzień w swojej małej pracowni, gdzie przygotowywała mieszkańcom eliksiry i lekarstwa, które zdawały się mieć niezwykłą moc uzdrawiania. Dla wielu była to magiczna kobieta, ale dla samej siebie była po prostu pomocnicą natury.

Pewnego wieczoru, gdy słońce już schodziło za horyzont, a miasteczko tonęło w ciemności, Emilia postanowiła udać się do pobliskiego lasu. Od dzieciństwa fascynowała się tym mrocznym i pełnym sekretów miejscem. Gdy tylko dotarła do głębi lasu, usłyszała dziwny szept unoszący się na wietrze. Przez chwilę stała nieruchomo, wsłuchując się w szelest liści i skrzypienie drzew, które zdawały się przemawiać do niej.

Wtedy to zobaczyła coś, co kompletnie odmieniło jej życie. W blasku księżyca zauważyła białą postać unoszącą się nad ziemią. Miała delikatne skrzydła, a jej obecność wydawała się emanować niezwykłą mocą. Emilii aż zaparło dech w piersiach. Przez chwilę czuła, że znalazła się w innym wymiarze, w obliczu czegoś niepojętego.

Postać podeszła bliżej i zawisła w powietrzu tuż przed Emilią. Nie miała twarzy, ale kobieta odczuwała, że jest obserwowana czymś o wiele potężniejszym niż zwykła osoba. Po chwili ciszy postać przemówiła do Emilii w sposób, który wydawał się wibrować w jej duszy.

„Emilio, zostałaś wybrana. Twoje serce jest czyste, a dary, które posiadasz, są nieocenione. Czekają na ciebie tajemnice, których nie sposób zrozumieć w świecie żywych. Czy jesteś gotowa, by poznać to, co leży po drugiej stronie?” — głos postaci brzmiał jak dzwon, przeszywając umysł młodej kobiety.

Emilia nie była pewna, czy to sen, halucynacja czy rzeczywistość, ale przeczucie podpowiadało jej, że musi podjąć to wyzwanie. Odpowiedziała w duszy: „Jestem gotowa.”

W tej chwili całe niebo zaświeciło się blaskiem, a postać rozpłynęła się w powietrzu, pozostawiając za sobą ślad złotego pyłu.

Emilia wróciła do miasteczka, ale wszystko wydawało się teraz inne. Miała świadomość, że jest w nieustannym kontakcie z czymś nadprzyrodzonym, coś, co przekracza granice ludzkiego pojmowania. Jej życie miało właśnie nabrać nowego sensu, a tajemnice, które przewijały się przez wieki, odsłaniały przed nią swe zaklęte maski.

Tym razem to ona stanie się częścią tych tajemnic i wraz z czytelnikiem odkryje świat, w którym granice między życiem a śmiercią zaczną się zacierać.Przez zasłonę śmierci

Emilia z trudem oddychała, stojąc na skraju rzeczywistości, która była całkowicie odmienna od tego, co znała. Wszystko wokół niej było zachwycająco piękne i jednocześnie przerażająco obce. Poczuła, że znajduje się w miejscu, gdzie granice między życiem a śmiercią zacierały się i splatały w mistyczną zasłonę, którą musiała przejść.

Jasne światło emanowało z długich korytarzy, które przypominały tunele z mgieł. W oddali widziała postacie, które przemierzały te niewidzialne ścieżki. Wydawało się, że wszyscy oni zdawali się być podobni do tej, którą spotkała wcześniej — białe skrzydła, brak twarzy, złoty pył w powietrzu.

Emilia zdawała sobie sprawę, że znalazła się w miejscu, gdzie żywi i umarli zaczynali łączyć się w jedność. To było jak połączenie dwóch światów, gdzie czas i przestrzeń przestawały mieć znaczenie. Była w alternatywnym bycie po śmierci — przekroczyła barierę, która oddzielała ludzi od tajemniczego wymiaru, o którym wspomniała postać.

Wszystko to było nadzwyczaj piękne, ale w sercu Emili pojawiło się uczucie niepokoju. Wiedziała, że nie może na zawsze pozostać w tym miejscu. Musiała znaleźć drogę powrotu do swojego miasteczka i kontynuować swoją misję jako pomocnica natury. Ale jak odnaleźć wyjście z tego wymiaru, którego była więźniem?

Przesuwała się z niepokojem wśród tego tajemniczego świata, w poszukiwaniu wskazówek, które pomogłyby jej powrócić do świata żywych. Rozmawiała z duszami, które spotykała na swojej drodze, ale nikt z nich nie miał odpowiedzi. Każdy wydawał się być zagubiony w tym przestrzeni i czasie.

Wtedy jednak spotkała starą duszę, która emanowała mądrością i spokojem. Nie miała skrzydeł ani złotego pyłu, ale jej obecność była równie silna i niezwykła. Emilia zbliżyła się do niej i opowiedziała o swojej sytuacji.

Staruszka uśmiechnęła się delikatnie i powiedziała: „Droga Emilio, wydaje mi się, że byłaś wezwana tutaj celowo. Twoje serce jest czyste, a twoje dary są wyjątkowe. To, co teraz musisz zrobić, to zaakceptować swoje połączenie z tym wymiarem, ale nie zatracić swojej indywidualności. Twoja więź z tym miejscem nie jest na zawsze, ale nie możesz jej też lekceważyć.”

Emilia nie do końca rozumiała, ale słowa te dodawały jej odwagi. Postanowiła zaufać swojemu wewnętrznemu głosowi i zacząć eksplorować ten wymiar. Z każdym krokiem, jakby na oddech odnajdywała coraz więcej związku z tym miejscem, a jednocześnie zaczynała rozumieć, jakie są granice jej obecności w nim.

Czas płynął inaczej niż w świecie żywych. Dla Emilii mogły to być dni, ale równie dobrze mogły to być sekundy lub lata. Właśnie w tej zdolności do poruszania się poza tradycyjnym pojęciem czasu leżała kluczowa tajemnica tego wymiaru.

W końcu, gdy już niemal straciła nadzieję, zauważyła subtelny blask w oddali. To światło przyciągało ją niczym magnes. Podążając za nim, znalazła się w pewnej komorze, gdzie spotkała postać o twarzy ukrytej w cieniach.

„Kim jesteś?” — spytała Emilia, choć wiedziała, że odpowiedź jest ważna.

Postać powoli odwróciła się w jej stronę i spojrzała. To było odbicie samej Emilii — jakby lustrem. Kobieta tańczyła w blasku złotego światła, symbolizując połączenie między światami.

„Jestem twoją równowagą, Emilio. Twoim przeznaczeniem jest łączyć te światy, ale nie zapominaj, że jesteś także istotą żywą, która ma swoje miejsce w mieście, które opuściłaś. Twoje serce musi równoważyć tę moc, która posiadasz, inaczej zostaniesz uwięziona w tym wymiarze na zawsze” — powiedziała postać.

Emilia poczuła, że to jest odpowiedź na jej długie poszukiwania. Jej dary nie miały być przekleństwem, ale darem, którym może pomagać zarówno światu żywych, jak i umarłych. Była kluczem do połączenia obu światów.

Zrozumiała, że teraz musi powrócić do swojego miasteczka, ale już nie jako zwykła pomocnica natury. Teraz miała zadanie przekraczania granic i odnajdywania równowagi. To była prawdziwa misja, której nadano sens całemu jej istnieniu.

Postanowiła wrócić, wiedząc, że nie jest już więźniem tego miejsca, ale jego częścią. Złoty pył tańczył wokół niej, gdy wyruszała w drogę powrotną. Była gotowa na to, co ją czeka w świecie żywych, wypełniona determinacją i tajemniczymi darami, które sprawiły, że była taka wyjątkowa.

Przekraczając zasłonę śmierci, Emilia stawała się tajemniczą bohaterką, której los splatał się z legendami miasteczka, a opowieść o jej przygodach dopiero się rozpoczęła.Duchy przeszłości

Emilia powróciła do swojego miasteczka, niosąc ze sobą tajemnicę połączenia między światami. Złoty pył nadal otaczał ją, ukazując jej niezwykłe moce, które posiadała. Nie było już w niej niepokoju ani strachu. Teraz była pewna swojej roli jako łączniczka pomiędzy światem żywych a umarłych.

W mieście panował spokój, ale atmosfera zdawała się być nasycona nutką tajemnicy. Wszystkie istoty z okolicy czuły zmianę, jaką przyniosła Emilia. Gdy przechodziła przez uliczki, mieszkańcy patrzyli na nią z szacunkiem i zadumą, ale nikt nie pytał o to, co ją spotkało po drugiej stronie zasłony śmierci. Było coś w jej spojrzeniu, co mówiło im, aby to pytanie pozostawili na później.

Pewnego dnia, gdy słońce malowało złote pasma na niebie, Emilia postanowiła udać się do jednej z najstarszych i największych wioskowych chat. Mieszkał tam mędrzec o imieniu Klemens, którego powszechnie uznawano za źródło wiedzy o historii miasteczka i duchach, które w nim żyły.

Klemens wiedział, że Emilia wróci aby otrzymać od niego potrzebne informację i przyjął ją z serdecznym uśmiechem. Usiedli na miękkich poduszkach, a zapach kadzideł unosił się w powietrzu, tworząc atmosferę pełną magii.

„Mądra Emilio, widzę, że twoja podróż przyniosła ci wiele rozumienia,” powiedział Klemens, patrząc jej głęboko w oczy.

„Przyszedłem tu, ponieważ czuję, że moja przeszłość jest kluczem do zrozumienia tego, kim jestem i dlaczego mam te zdolności,” odparła Emilia, ujmując dłonie Klemensa w swoich.

Mędrzec skinął głową i opowiedział jej historię, która zaczęła się wiele lat temu. Była to historia o pewnej kobiecie o imieniu Arabella, która była potężną uzdrowicielką i wieszczką. Arabella posiadała te same dary co Emilia i była uznawana za ducha przewodnika miasteczka.

„Arabella była jednym z nas, Emilio. Była jednym z duchów, które łączyły światy, pomagając tym, którzy zostali w tyle po swojej śmierci,” wyjaśnił Klemens. „Ale pewnego dnia coś się stało. Arabella, zafascynowana swoimi zdolnościami, zaczęła eksplorować te dwa wymiary w sposób, który wywołał chaos w naszym świecie.”

Emilia przysłuchiwała się uważnie. Czuła, że ta historia dotyczy jej samej.

„Być może pamiętasz, że opuściłaś to miasteczko na wiele dni przed swoją śmiercią. Podczas swojej nieobecności, Arabella odkryła zakazane rytuały, które dawały jej ogromną moc, ale jednocześnie zagrażały równowadze pomiędzy światami. Jej zdolności zaczęły przeważać nad jej istnieniem w świecie żywych, a to przyciągnęło uwagę mrocznych sił,” kontynuował Klemens.

Emilia pamiętała teraz, że wyruszyła w podróż, ale miała mgliste wspomnienia o tym, co się wydarzyło w tym czasie.

„Wkrótce po powrocie do miasteczka, Arabella została przechwycona przez te mroczne siły i uwięziona w tym dziwnym wymiarze, przez który przechodzisz teraz,” dodał mędrzec.

Emilia zrozumiała, że nie pamięta swojej śmierci, ponieważ była wynikiem tego złowrogiego zdarzenia. Była odpowiedzią na próby zachwiania równowagi pomiędzy światami.

„Musieliśmy podjąć decyzję, aby nie wspominać o tym zdarzeniu, boję się, że przyciągnęłoby to jeszcze więcej mrocznych sił, które chciałyby wykorzystać twoje moce dla swoich celów,” wyjaśnił Klemens. „Ale teraz, kiedy wróciłaś z tego wymiaru, musisz być ostrożna. Twoje serce musi pozostać czyste, a twoje działania muszą być zgodne z równowagą, inaczej może grozić ci to samo co Arabelli”.

Emilia odczuwała teraz głębsze zrozumienie swojej misji. Nie tylko łączyła światy, ale miała też zadanie ochrony równowagi i zapobiegania niebezpieczeństwu, które mogło się pojawić, jeśli nie zachowa ostrożności.

Gdy opuściła dom Klemensa, poczuła się zarówno zaniepokojona, jak i pewna siebie. Teraz wiedziała, kim była w poprzednim życiu i czym musiała się stać w obecnym. Była duchem przewodnikiem, łącznikiem między światami i strażnikiem równowagi.

Każdy krok, jaki podejmowała, niosł za sobą odpowiedzialność za przeszłość i przyszłość miasteczka. Wiedziała, że ta tajemnica nie może pozostać ukryta, ale musiała być ostrożna, komu ją ujawni, ponieważ mroczne siły wciąż mogły czaić się w cieniach, czekając na odpowiedni moment, aby skorzystać z jej mocy.

Duchy przeszłości wciąż towarzyszyły Emilii, ale teraz była gotowa na to, co miało nadejść. Jej serce było gotowe na podjęcie wyjątkowej misji, która mogła przyczynić się do naprawienia nierównowagi w obu światach i przynieść spokój wszystkim, którzy byli uwięzieni po drugiej stronie zasłony śmierci.Potwory ze snów

Emilia poczuła, że niezbędne jest bardziej dogłębne zrozumienie tego tajemniczego wymiaru, w którym przechodziła między światami. Postanowiła odwiedzić miejsce, w którym te przerażające istoty miały swoje siedziby. Klemens ostrzegł ją, że tamtejsze potwory mogą być groźne, ale wiedza, jaką zdobędzie, pozwoli jej lepiej zrozumieć swoje przeznaczenie.

Podążając za złotym pyłem, który otaczał ją jako łączniczkę, Emilia dotarła do obszernego, mrocznego lasu. Drzewa miały niemal groteskowe kształty, a światło przenikające przez liście nadawało mu jeszcze bardziej złowrogi wygląd. Gdy tylko przekroczyła granicę lasu, zaczęła słyszeć niepokojące dźwięki, przypominające przeraźliwe zawodzenia i szepty.

Nagle, zza drzew wyskoczyło na nią coś, co przypominało zdeformowaną postać. Miała kilka par oczu na wypiętrzonych, chropowatych łbach i kilka para ramion, których końce wyglądały jak skomplikowane, kręte korzenie.

Emilia poczuła strach, ale przypomniała sobie o swoim zadaniu jako strażnika równowagi. Starała się nie okazywać lęku i skoncentrować na tym, co odkryje. Potwór zbliżył się do niej, wydając przeraźliwe dźwięki, ale zatrzymał się na chwilę, jakby analizował jej obecność.

„Kim jesteś? Co tu robisz?” zapytała Emilia zdecydowanym głosem.

Potwór wydał dźwięki, które były niewyraźne, ale Emilia zrozumiała, że to jakiś rodzaj komunikacji. Okazało się, że te istoty były zdezorientowane i rozdarte pomiędzy światami, tak jakby utknęły na granicy pomiędzy życiem a śmiercią.

Postanowiła pokazać im, że jest łączniczką, zdolną przekraczać te granice i pomagać tym, którzy zostali w tyle. Skoncentrowała swoją moc i złoty pył zaczęł zataczać wir wokół niej, tworząc błyszczący barierę wokół potwora. To uspokoiło go i pokazało, że Emilia nie jest zagrożeniem.

Potwór powoli przemienił swoją postać, zamieniając się w coś bardziej zbliżonego do człowieka. Miał teraz zdeformowane rysy twarzy, ale jego oczy były pełne wdzięczności.

„Dziękuję,” powiedział cichym, szeptem, którym Emilia mogła zrozumieć. „Utknąłem w tym dziwnym świecie, nie wiedząc, dokąd iść. Byłem kiedyś człowiekiem, ale po mojej śmierci zobaczyłem coś przerażającego, co spowodowało, że moja dusza została zdeformowana.”

Emilia zrozumiała, że to, co przeżył ten potwór, było wynikiem eksploatacji zakazanych rytuałów, o których mówił Klemens. Jego dusza została zraniona, a on sam utknął w tym pośrednim stanie, niezdolny do przejścia do krainy umarłych ani powrotu do świata żywych.

Decydując się pomóc, Emilia wzięła potwora za rękę, a jej złoty pył rozpostarł się wokół nich, otwierając przejście między wymiarami. Razem przeszli przez barierę i znaleźli się w pięknej, świetlistej krainie, w której dusze zmarłych mogły spocząć w pokoju.