Przyciągnij miłość, na jaką zasługujesz - ebook

PIERWSZE SŁOWA

Nigdy nie szukaj miłości, szukaj życia,
a życie znajdzie ci miłość, której szukasz.

ATTIKUS

Kiedy zaczynałam pisać tę książkę, wchodziłam w nowy związek. Od dawna byłam sama i angażowanie się znów w jakąś historię miłosną wzbudzało we mnie lekki opór. Poprzednie relacje okazały się totalną katastrofą i dużo czasu spędziłam, chroniąc się przed ponownym przeżywaniem sytuacji podobnych do tych, które sprawiły mi ból. Przyzwyczaiłam się, że jestem sama, podchodziłam do tego spokojnie, nieszczególnie interesowało mnie szukanie pary. Ale kiedy poznajesz kogoś szczególnego, wszystko dzieje się samo i zanim się obejrzysz, znów jesteś zakochana. Choćbyśmy powtarzali, że lepiej nam samemu i nie potrzebujemy nikogo, kiedy poznajemy kogoś, kto nas oczarowuje, nie potrafimy nie poddać się przyciąganiu. Wszyscy lubimy być zakochani, znów przeżywać to magiczne uczucie, pojawiające się znikąd, by zmienić nasz świat. Spotkanie akurat takiej szczególnej osoby pośród wszystkich ludzi, których codziennie widujemy, to wciąż jedna z wielkich tajemnic życia.

Czasem się zastanawiam, jaka to osobliwa siła oddziałuje między dwiema osobami, które wcale się nie znając, spotykają się w jakimś miejscu, by natychmiast poczuć wzajemne przyciąganie. Przychodzi ten dzień, zdarza się to połączenie – i w życiu następuje wstrząs, wszystko się rozświetla i wypełnia nowym znaczeniem. Romantyczna miłość ma wielką moc, nawet gdyby nazwano ją trucizną, i tak pilibyśmy ją szklankami. Nikt nie jest odporny na ten magnetyczny urok, nie jest w stanie nie ulec czarowi miłości. Z tym pragnieniem już się rodzimy, jakby wszczepiono nam chip na etapie produkcji, i choć może ono przygasać z biegiem lat, serce zawsze pragnie miłości, czując, że bez niej życiu brakuje czegoś, co je dopełni. Kiedy dwie osoby się spotykają, powstaje coś nowego, jakaś nowa, nieistniejąca wcześniej energia, a poprzez tę interakcję dokonuje się przemiana. Oboje stwarzacie relację, a relacja stwarza was.

We wszechświecie nic nie jest przypadkowe, więc każde znaczące romantyczne spotkanie niesie głęboką treść, przekraczającą nasze pojmowanie. Miłość nie ma wymagań ani żądań, nie chodzi w niej o pogoń za marzeniami ani o spełnianie oczekiwań. Nie chce posiadać ani kształtować drugiej osoby według naszego gustu. Nie chodzi w niej o zaspokajanie naszych potrzeb, o zajmowanie się nami, o wypełnianie pustki. Miłość istnieje po to, by można odkrywać siebie poprzez drugą osobę, abyście oboje wykonali skok w samopoznanie, ucząc się i wzrastając z każdym krokiem. Chodzi o to, by pozwolić, by ta druga osoba rozwijała się na swej własnej drodze, choćby nawet miało to ją od ciebie oddalić.

Miłość nas fascynuje, a kiedy nowa historia pojawia się na horyzoncie, czujemy tę mieszankę niepokoju i ciekawości, która sprawia, że chcemy się czegoś dowiedzieć o tym kimś, kto sprawia, że tracimy głowę. Przyznaję, że to właśnie wątpliwości zakochanej – a priori niezbyt głębokie – były powodem pierwszego zbliżenia się do astrologii, gdy byłam jeszcze nastolatką. Oczywiście, zawsze wykazywałam zainteresowanie tym, co magiczne i tajemnicze, więc przez całe życie podsycam tę ciekawość odkrywania, dlaczego jesteśmy tu, gdzie jesteśmy i jaki to wszystko ma sens. Może dlatego że mam ascendent w Wadze, poszukiwanie miłości zajmuje w moim życiu wiele miejsca, ale życie bywa paradoksalne, zatem przeznaczenie przywiodło mnie do pisania książki na temat związków. Z biegiem lat odkryłam, że astrologia to narzędzie o potencjale daleko wykraczającym poza chęć poznania przyszłości związku albo dopasowania danych osób do siebie. To potężny przewodnik samopoznania, unikatowa mapa drogowa, przeznaczona tylko dla ciebie. Horoskop urodzeniowy wydaje się mówić, że wszystko, co dzieje się w twoim życiu, ma głębokie przyczyny. Każde wyzwanie, któremu stawiasz czoła, postawione zostało, byś się odwołała do twojej siły. Nie chodzi zatem o poznanie drugiej osoby ani o dowiedzenie się, w jakim kierunku sprawy się potoczą, chodzi o ciebie, bo pochodną tego, jaka jesteś, będzie relacja, którą nawiążesz.

Astrologia pozwoli ci zrozumieć, że to, jaka jesteś i to, co przeżywasz, to nie są dwie różne sprawy. Rzeczywiście żyjemy w czasach zdecydowanie nieprzyjaznych związkom, dawne wzorce wydają się nie przystawać do nowych czasów, mamy teraz okres przejściowy, poszukiwania nowych form tworzenia więzi. Rozkwit mediów społecznościowych, silna potrzeba nowych doświadczeń, kultura pozorów, wielkie miasta, przyspieszony rytm życia nie sprzyjają uczuciom trwałym i satysfakcjonującym. Mamy coraz mniejszą odporność, a liczne rozczarowania ukazują z całą wyrazistością, jak wiele kosztuje podtrzymywanie płomienia miłości. Z wszystkich relacji, które nawiązywałyśmy z własnej woli w ciągu całego życia, to relacje miłosne są zdolne uruchomić intensywne emocje i mroczne namiętności, które bez nich pozostawałyby w uśpieniu w naszym wnętrzu.

Każde z nas przeżywa miłość na swój własny sposób, odczuwamy inaczej, mamy sobie właściwy model rozumienia bezpieczeństwa emocjonalnego i doznawania seksualności. Jeśli dodamy do tego wszystkie nasze życiowe doświadczenia i odniesione rany, wszystko staje się bardzo złożone. Ale zamiast do pracy nad stworzeniem czegoś solidnego, jesteśmy przyzwyczajeni do natychmiastowych efektów i rezygnowania przy najmniejszym problemie, szczególnie gdy przeminie początkowe zauroczenie i rozkosz pierwszych miesięcy. Kiedy sprawy stają się trudne, skaczemy z jednej relacji w drugą zamiast spróbować zrozumieć, co się naprawdę dzieje. Możemy zmienić partnera czy partnerkę, ale jeśli nie zaczniemy pracować nad rozwojem osobistym, będziemy wciąż powtarzać te same sytuacje. Wiemy, że nic nie trwa wiecznie, ale dlaczego czar pryska tak szybko? Dlaczego nie mielibyśmy zrozumieć różnic między nami i popracować, by zmienić przeszkody w więcej miłości?

Napisałam książkę, którą sama chętnie przeczytałabym przed laty i jestem przekonana, że ta lektura oszczędziłaby mi wiele niepotrzebnego cierpienia. Strony te powstały, gdyż chciałam rzucić trochę światła i sprawić, byś zrozumiała, jaką rolę odgrywasz we wszystkim, co cię spotyka i do jakiego stopnia jesteś zdolna zmieniać okoliczności twojego życia. Aby mieć pełniejsze i bardziej świadome relacje, trzeba śmiało wyruszyć w podróż, która doprowadzi cię do zwiększenia twoich możliwości, bo tylko tak możesz stworzyć miłość, na jaką zasługujesz. Klucz jest w tobie, nie poza tobą. Zawsze pamiętaj o mocy, jaką nosisz w sobie.WENUS

Nie ma większej potęgi niż słońce,

księżyc i kobieta, która zna swoją wartość.

NICOLE LYONS

Wenus to wspaniały archetyp kobiecości. Reprezentuje to, co się nam w kobietach podoba, co uważamy za piękne i za co je cenimy. Znamy Wenus jako planetę miłości, piękna i związków. Ale jej znaczenie jest o wiele głębsze i datuje się od starożytności, kiedy uważano ją za potężny nośnik żeńskiej energii, kojarzony z mocami natury i tworzeniem życia. Wenus i Ziemię uważa się za bliźniacze planety, prawie równych rozmiarów, masy i objętości. Niedawne badania głoszą, że przed milionami lat, kiedy Układ Słoneczny był jeszcze bardzo młody, Wenus cieszyła się klimatem umiarkowanym, błękitnym niebem i obfitymi zasobami wody, płynącej po jej powierzchni w postaci rzek i mórz. Teraz proces się odwrócił, to Ziemia cieszy się takimi warunkami, a Wenus zmieniła się w prawdziwe piekło, z temperaturami tak wysokimi, że życie tam jest niemożliwe. Wygląda to, jakby oba ciała niebieskie łączyła wewnętrzna więź, głębsza niż obecnie jesteśmy w stanie zrozumieć. Wenus to tajemnicza planeta, a w miarę jak poznajesz ją i związane z nią mity, coraz bardziej zadziwia cię magia jej symboliki i znaczeń. To najjaśniejszy obiekt nocnego nieba zaraz po Księżycu. Nasi przodkowie podziwiali jej piękne światło, widoczne nawet za dnia, i nie na próżno kojarzyli Wenus z pięknem we wszystkich jego przejawach. Obserwowali jej bieg gołym okiem, bez potężnych teleskopów, którymi dysponujemy dzisiaj, i tworzyli mity wyjaśniające jej wpływ na naszą rzeczywistość. Analizowanie ruchu Wenus na nieboskłonie pomaga nam ją zrozumieć w sposób wykraczający poza praktyczną interpretację.

CYKL WENUS. GWIAZDA PORANNA I GWIAZDA WIECZORNA

Żadne zjawisko astrologiczne nie było tak intensywnie obserwowane, wzbudzające lęk, i podziwiane jak cykle Wenus w relacji do Słońca i Ziemi, związane z tajemnicami stworzenia i z samym życiem. Wiele cywilizacji oddawało cześć Wenus, a nawet synchronizowało swój kalendarz z jej cyklem. Dla Majów ruch tej planety stanowił podstawę miary czasu, odnotowywali go z niewiarygodną precyzją. Cykl synodyczny Wenus, czyli czas, po którym pojawia się ona znów w tym samym punkcie nieba w odniesieniu do Słońca, trwa 584 dni i zaczyna się od miejsca zwanego koniunkcją dolną Wenus i Słońca. O koniunkcji planet (Słońce w astrologii traktowane jest jak planeta) mówimy, kiedy dwie planety lub więcej znajdują się na niebie w tych samych stopniach jednego znaku, w minimalnej od siebie odległości. To układ o największej mocy, gdyż energie tych planet stapiają się i działają unisono. Taka koniunkcja zachodzi, kiedy Wenus znajduje się w środkowym punkcie retrogradacji (z perspektywy Ziemi wydaje się, jakby cofała się w swym biegu, zamiast podążać naprzód), bardzo powoli przesuwając się przez zodiak. W takiej chwili Wenus znajduje się najbliżej Ziemi i nosi miano Gwiazdy Porannej albo Jutrzenki. W starożytności ta jej postać miała odniesienia inicjacyjne i mistyczne, uosabiała zwycięstwo bogini nad ciemnością. To czas odrodzenia i nowych początków, odpowiadający fazie nowiu cyklu księżycowego, kiedy pozostawiamy za sobą wszystko, co nie posłuży, byśmy weszły w nowy cykl całkowicie odnowione. W tydzień później możemy zobaczyć Wenus na horyzoncie o świcie, przed wschodem Słońca.

Dziewięć miesięcy później, poruszając się już do przodu, nasza bogini osiąga największą prędkość (jeden stopień i piętnaście minut kątowych dziennie) i znowu łączy się ze Słońcem, tym razem w koniunkcji górnej. Słońce znajduje się wówczas pomiędzy Ziemią i Wenus, z ziemskiego punktu widzenia. Planeta miłości jest w punkcie najbardziej odległym od Ziemi, co w cyklu księżycowym odpowiada opozycji w fazie pełni. Czas ten oznacza kulminację, rozkwit, osiągamy wówczas zrozumienie kwestii związanych z tą planetą. Nazywa się ją wtedy Gwiazdą Wieczorną albo Hesperos, kilka dni później będzie widoczna na nocnym niebie o zachodzie słońca.

PIĘCIORAMIENNA GWIAZDA,
CZYLI KWIAT WENUS

Przez każde osiem lat orbita Wenus w tańcu z Ziemią kreśli geometryczny kształt róży doskonałej albo pięcioramiennej gwiazdy. W tym czasie ma miejsce pięć koniunkcji dolnych i pięć górnych, rysujących cudowny obraz, będący odzwierciedleniem piękna i harmonii kosmosu. Ten uświęcony wzór o magicznym kształcie symbolizuje istotę tej planety, jaką jest miłość, piękno i kobiecość. Przedstawia szlachetną proporcję, stosowaną powszechnie w sztuce i architekturze. W niektórych prądach filozoficznych starożytności Wenus była nie tylko boginią miłości, ale też duszą świata i podstawą wszelkiego życia. Nieprzypadkowo obie koniunkcje dzieli dziewięć miesięcy, co cudownie współbrzmi z czasem naszego wzrastania w łonie matki. Dziś możemy uznać Wenus za planetę kluczową dla wzmocnienia naszej wibracji, a wraz z nią – wibracji Ziemi. Magiczny moment zjednoczenia Wenus i Słońca nazywane jest w astrologii Venus Star Point. To współczesne pojęcie stworzyła astrolożka Arielle Guttman. Kiedy wyznaczymy ten punkt, możemy zaobserwować, że Wenus w uświęconej podróży wokół Słońca kreśli pięcioramienną gwiazdę.

Pięcioramienna gwiazda to pogański, przedchrześcijański symbol związany z kultem przyrody. Dla kobiet z przeszłości, praktykujących magię naturalną, każde z ramion gwiazdy symbolizowało jeden z czterech żywiołów (ogień, ziemię, powietrze i wodę), a ramię wskazujące niebo były to eter lub duch. Ten święty rysunek miał najgłębszy związek z kobiecym aspektem boskości, z mocą bogini, zawsze też był uznawany za symbol doskonałości, światła i poszukiwania mądrości. Działo się tak aż do nadejścia średniowiecza i Świętej Inkwizycji, kiedy to skojarzenia z tym symbolem sprowadzono do okultyzmu i czarów. Pięcioramienna gwiazda i jej związek ze świętą liczbą pięć ma swoje początki w wielu pradawnych kulturach i wierzeniach Wschodu i Zachodu. W hinduizmie reprezentuje boga Śiwę o pięciu twarzach. Szkoły tradycyjnej medycyny wschodniej opierają się na „pięciu elementach”, a alchemicy poszukiwali „kwintesencji” pozwalającej stworzyć kamień filozoficzny – quinta esencia to „pięciokrotny wyciąg”. Pitagorejczycy uważali pięcioramienną gwiazdę za mistyczną drogę do tajemnicy i głębokiego poznania. Również w tarocie gwiazda ta jest przedstawiona na kartach Arkanów Mniejszych – monet. Orbita Wenus w swych obrotach przypomina także rysunek róży – świętego symbolu kultur Zachodu. Ten magiczny kwiat oznacza doskonałość, spełnienie i tajemnicę, jest jednym z symboli kojarzonych z planetą Wenus, gdyż piękno i zapach róży symbolizują miłość, a jej kolce – rany, które może ona zadać. Róża odnosi się do serca jako ośrodka świadomości i ducha. Serce, które doznaje oświecenia i osiąga czystość, przedstawiano jako różę o rozchylonych płatkach. Kielich kwiatu przypomina kształtem naczynie, dlatego powiązano go ze Świętym Graalem, który nie jest obiektem fizycznym, ale istotą Bogini (energią żeńską), powracającej, by przywrócić równowagę ludzkości.

Energia Wenus kojarzona jest także z jabłkiem, które w wielu mitach było owocem życia. Jeśli przekroisz jabłko na pół jak po obwodzie równika, zobaczysz pięcioramienną gwiazdę utworzoną przez gniazda nasienne, co zmienia je w owoc magiczny. Jabłka to symbol miłości, młodości, urody i poznania. Istnieje wiele miłosnych czarów i rytuałów wykorzystujących magiczną moc tego owocu i gwiazdy, którą nosi w swoim wnętrzu. Złote jabłko pojawia się w legendach i baśniach wielu narodów. Może symbolizować wieczną młodość, nieśmiertelność, powtórne narodziny. Ma z nim związek mit o ogrodzie Hesperyd, w którym rosły jabłka nieśmiertelności. Drzewo wiadomości dobrego i złego, jabłko, które Ewa dała Adamowi w Księdze Rodzaju, to kolejna opowieść, jaką możemy skojarzyć z Wenus. Kiedy oboje zjedli jabłko, uświadomili sobie swoją seksualność i zostali wygnani z raju, tracąc to miejsce wewnętrzne, w którym byli jednością z Bogiem. W kulturze chińskiej jabłka są znakiem pokoju, a pąki jabłoni – symbolem kobiecej urody.

BOGINIE STAROŻYTNOŚCI I WENUS

Aby zrozumieć istotę kobiecej mocy w świecie, musimy cofnąć się do paleolitu i neolitu starej Europy. W jej osadach oddawano cześć Wielkiej Bogini, bóstwu, w którym przejawiała się pierwotna energia dająca życie, pełna potężnej mocy stwarzania i przemiany. Bóstwo to zawiera w sobie zarówno Wielką Matkę, symbol płodności, jak i rozmaite boginie, obrazujące inne aspekty energii żeńskiej. Wielka Bogini reprezentowała archetypiczną kobiecość, tajemniczą i potężną, źródło wszelkiego życia, instynktownych mocy i najwyższej mądrości. Przedstawiała Matkę Naturę i moc stwarzania życia. Miała władzę nad żywiołami, była twórcza i opiekuńcza, ale też niszcząca i krwiożercza, symbolizując każdy etap życia. Od niej biorą początek inne archetypiczne boginie, które możemy łączyć z Wenus albo Luną – Księżycem.

Dla bogiń starożytności, następczyń Wielkiej Bogini, kojarzonych z Wenus, najważniejsze były miłość i fizyczna rozkosz. Czerpały radość z życia, swoich ciał i seksualności, nie oczekując w zamian miłości ani zaspokojenia. Sprawowały potężną władzę, okazywały jawnie swoje pragnienia, demonstrowały wściekłość i rozlewały krew. Jedną z cech tych bogiń było dziewictwo, rozumiane jako samostanowienie, gdyż choć miewały kochanków, to nie oni je określali.

U zarania cywilizacji z Wenus związane były takie boginie jak Isztar (Babilonia), i jej sumeryjska wersja – Inana. Inana była potężną boginią, która symbolizowała żeńską energię, życie, przyrodę, seksualność i piękno. Reprezentowała zarówno miłość, jak i wojnę. Jako najwyższa bogini panowała nad niebem, ziemią i światem podziemnym. Uważano ją za „córę pierworodną Luny – Księżyca”, „gwiazdę poranną i Gwiazdę Wieczorną”. Była piękna, zmysłowa i uwodzicielska, ale bywała też kapryśna i miewała napady gniewu, czyniące z bogini miłości straszliwą wojowniczkę. Wiele mitów o Inanie, jak ten o jej zejściu do świata podziemnego i powrocie do niebios, odpowiada wędrówce Wenus po sklepieniu niebieskim, gdy wydaje się ona zstępować w dół na zachodzie i wznosić się ponownie na wschodzie. Bogini potrafiła stawić czoła swemu cieniowi, największemu cierpieniu i wyjść z tego triumfująca. Powróciła zwycięska jak gwiazda poranna, aby odnowić swe życie i wszystko, co ją otaczało. Inana nie była boginią uległą i ustępliwą, a te cechy przypisuje się Wenus obecnie; była odzwierciedleniem potęgi natury, która zawsze wytycza sobie drogę i się odradza, umożliwiając trwanie życia pomimo wszystko. Poznanie takich bogiń pozwala rozumieć Wenus jako potężną siłę twórczą, wykraczającą poza czystą zmysłowość, zdolność uwodzenia i moc przyciągania, zwykle przypisywane jej w wersji greckiej. Inne boginie związane z Wenus to Astarte (kultura fenicka), Hathor (Egipt), Lakszmi (w Indiach), Freja (w mitologii nordyckiej), Wenus (w rzymskiej) i, oczywiście, Afrodyta, grecka bogini miłości i urody.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersjiJęzyk polski, częściej niż hiszpański, wymaga decyzji o rodzaju gramatycznym adresata/adresatki wypowiedzi. Dla autorki domyślną osobą czytającą jest czytelniczka, do której zwraca się ona w rodzaju żeńskim. Gdy zdanie hiszpańskie jest neutralne rodzajowo, zdecydowałam, by autorka również zwracała się do domyślnej czytelniczki, co jest wyłącznie uproszczeniem stylistycznym zastosowanym dla ułatwienia lektury i absolutnie nie zawęża kręgu osób czytelniczych.
Podobny dylemat pojawił się, kiedy w odniesieniu do drugiej osoby w związku autorka używa albo rodzaju męskiego, albo neutralnego rodzajowo słowa „pareja”. Polskich określeń partner/druga osoba nie należy wtedy interpretować zawężająco jako opisujących związek heteroseksualny/każdy związek. Mogą się one odnosić do każdego związku, chyba że z tekstu wyraźnie wynika, że jest inaczej.