Przygoda ostatniej blondynki - ebook

KOCHAĆ W EUROPIE

W sercu Republiki Federacyjnej Europy, w Dystrykcie Masowien, obywatel Paweł Molicki ukończył osiemnaście lat i musiał uciekać, albowiem w tym wieku potrafił już zrozumieć swoje czyny, a więc mógł za nie odpowiadać. O jego odpowiedzialności stanowił Kodeks Strasburski, opracowywany i ulepszany przez dwa pokolenia prawników do chwili, aż stał się najlepszym i najbardziej wyważonym kodeksem na świecie. Ogólnie uważano, że w optymalny sposób godzi lokalne aspiracje narodowe z dobrem całej Republiki, tradycje religijne z nowoczesnością, a także prawa jednostki z zasadami współżycia społecznego.

Paweł od kilku tygodni czynił intensywne przygotowania do ucieczki, lecz już od lat oswajał się z nieuchronnością zdarzeń, które musiały nastąpić, podobnie jak po dniu nastaje noc. Jako podejrzanemu nie wolno mu było przekraczać granic Europy, ale w młodym wieku miał jeszcze tyle czasu do procesu, że nie zastanawiał się nad nim, podobnie jak nastolatek nigdy poważnie nie myśli o własnej śmierci. Lecz od jakichś trzech lat rodzice i nauczyciele coraz częściej robili aluzje, więc nie mógł zapomnieć, nawet gdyby chciał. Ucieczki były modne w jego pokoleniu, bo nie tylko odwlekały termin rozprawy, ale także wyrabiały samodzielność i hart ducha, a nadto stwarzały możliwości kontaktów z młodymi ludźmi w podobnej sytuacji. Takie spotkania, podobne do burz mózgów lub sejmików grodzkich, nieraz owocowały nowatorskimi koncepcjami, wzbogacającymi zasób wiedzy euroantropologii kulturowej. Mając to wszystko na względzie, europejskie władze oraz FedPol nie realizowały jakiejś specjalnej polityki prewencyjnej, która zresztą musiałaby wiązać się z zatrzymaniami czy śledzeniem przed upływem ustawowego terminu, a tego wszak nie dopuszczało prawo strasburskie.

Miesiąc przed osiągnięciem pełnoletności Paweł nabył długi płaszcz, czarną dżokejkę i nóż sprężynowy. Na targu afgańskim długo przebierał w giwerach, ale w końcu zrezygnował, pomny wyczytanych mądrości w rodzaju „broń łacno uczyni cię uczciwym bandytą”. Na kilka dni przed paskudną datą odwiedził Chińczyka, który na tyłach gabinetu akupunktury zaaplikował mu somatyczną kurację transgeniczną. W przeddzień spakował chlebak, wziął klatkę z Mary Lou i wyszedł. Rodzice taktownie udali się na brydża, więc nie musiał robić krzywych min.

Skóra mu pociemniała, pod nosem wysypały włosy podobne do łonowych, tęczówki zmieniły barwę na węglistą. Poza tym czuł się dobrze, był wolny, a Stary Świat stał przed nim otworem. Spacerował po mieście, zjadł lody pistacjowe, poczytał _Feniksa_ w Eupiku, aż trafił na Dworzec Centralny, gdzie spędził następne dwie doby. Nigdzie się nie spieszył, więc ruchy miał charakterystycznie zwolnione, lecz jego ubranie nie nosiło śladów typowej dworcowej patyny, zaś spojrzenie wciąż wyrażało żwawość myśli, nie bierność trwania. Czuł przelotne spojrzenia przechodniów, zatrzymujące się na nim o ułamek sekundy za długo, jakby nie mogli zdecydować, do jakiej grupy go zaliczyć.

- Koleś, rozglądasz się za używanym autem? - zagadnął go rezydent, szturchając kulą pod żebro. Miał rudą, druciastą brodę z przedziałkiem i sztywno stojące włosy, a marynarka dawno straciła kolor i przykleiła się do ciała.

- Ja... czekam na kogoś - wybąkał Paweł.

- Ach tak... - Tamten zlustrował zaskakująco bystrym spojrzeniem. - Masz baksa?

Paweł sięgnął do kieszeni i wcisnął monetę w szarą od brudu dłoń.

- Ćpasz? - badał dalej rezydent. Pociągnął nosem i splunął. - Ej, widzi mi się, że stary cię skopał, he, zdarza się nawet u jajogłowych. Wracaj odrabiać lekcje, mały, a po drodze kup tatce fajki i będzie zgoda. Chwytasz?

Paweł pokręcił głową.

- To nie tak, proszę pana. Nie mogę. Już mnie szukają.

We wzroku rezydenta na chwilę krótką jak błysk pojawiło się współczucie.

- Aaaa, prenatalny - raczej oświadczył niż zapytał. - Mieszka ich tu trochę, nieciekawi. Nie zagrzejesz miejsca. A to bierz z powrotem, przyda się. Wiesz o komunie w Pyrach? Jest super. Bliżej masz Diamentowych, przy Dworcu Głównym.

Nie czekając na odpowiedź mężczyzna odwrócił się i niespiesznie pokuśtykał ruchliwym przejściem, grzebiąc kulą w kolejnych napotykanych koszach na śmieci. Paweł obrócił w dłoni zwróconą monetę, po czym schował ją i wyszedł na powietrze.

Powoli przemierzał rejon Żelaznej, starając się nie patrzeć w oczy Azjatom. Takie przyglądanie się mogło być poczytane za dowód nieżyczliwości etnicznej lub dyskryminacji imigrantów, a za to groziła kara odosobnienia do lat trzech. Dotarł już do połowy drogi, gdy siedzący w kucki obywatel Bangladeszu splunął, inny rzucił pustą butelką. Tak jak go uczono w liceum, Paweł mową ciała nieustannie wyrażał przyjazne nastawienie, ale postanowił, że nie będzie próbował tu zostać. Kolorowi czasem przyjmowali białych, traktując ich jako łączników, ale taka robota wymagała zdecydowanej i trwałej reorientacji kulturowej.

Szczęśliwie bez uszczerbku przebrnął Asiatown, potem przekroczył marmurowo-szklany rejon biurowców Plaza-Ochota, pilnowany przez ochroniarzy w czarnych mundurach ze złotymi epoletami, i zapuścił się w porosłe zielskiem, zapomniane bocznice dawnego Dworca Głównego. Przy pierwszym krzaku napadło go dwóch niezrzeszonych oprychów, ale gdy powołał się na Diamentowych, odstąpili, a nawet oddali mu kartę płatniczą i pięć baksów gotówki. Przedarł się przez zdziczałe maliny i dotarł do zardzewiałych, pografittowanych i częściowo zapadłych wagonów, stojących na pojedynczych szynach, bo resztę torów dawno rozszabrowano na złom. W cieniu zderzaka siedział zapyziały, kudłaty młodzieniec, błyszczący od potu, i celował w przybysza czymś, co kiedyś mogło być sportowym oszczepem.

- Dzidzia, spierdu. Tu prajwet skansen - zagaił uprzejmie.

- Ja właśnie... do was. Diamentowe Bractwo? - upewnił się Paweł. Był o nich spory artykuł w Koszernej.

Strażnik skrzywił się.

- Obrodziło w maminsynków. Nie ma wolnego!

- Ale... ja nie mam dokąd iść.

- A co, tu przytułek dla popapranych?! Zresztą, zastopuj.

Stuknął drzewcem w blachę jakimś kodem, kilka razy.

- Dupnij se, myślisz że Bielas przyleci jak na gwizdek?

Paweł przysiadł na kępie trawy. Czuć było zielskiem i odchodami, brzęczały muchy. W pobliżu ktoś przeszedł, trzasnęły drzwi, aż zarezonowały blachy. Zakwiliło dziecko.

Po pół godzinie strażnik powtórzył sekwencję uderzeń i dopiero wtedy z sąsiedniego wagonu zeskoczył na ziemię wielki, jasnowłosy chłopak.

- Chcesz się bić!? - warknął i przyskoczył do Pawła, chwytając go za klapy.

- Nieee...!

Ale już dostał po twarzy, raz i drugi. Głowa odskakiwała jak piłka, w oczach pociemniało. Poczuł gorącą strużkę po nosem i słony smak. Zasłonił się rękami.

- No. - Napastnik spuścił powietrze. - Umiesz ciągnąć druta? Nie!? To jazda, naucz się!

Chwycił go za włosy i wstał, ale tylko zaśmiał się ochryple, patrząc z góry.

- Imię? - warknął.

- Pa... Paweł.

- Paw, he, możesz być Pawiem, póki co. Zostajesz przyjęty na próbny tydzień. Jak się nie przydasz, won. Jak sprawisz kłopot, to won od razu, i jeszcze takiego kopa w dupę, że ci gruczoł krokowy w gardle stanie. Rozumiesz, chłoptysiu?

- Tak. Postaram się, szefie.

- Hi, hi. Jestem Bielas, tylko pamiętaj: zawsze przez duże „B”. No dobra. - Wstał i rozejrzał się.

Dopiero teraz Paweł zauważył krąg gapiów. Przed szereg wysunęła się przysadzista dziewczyna o włosach tak tłustych i zlepionych, jakby wylała na nie pół litra oleju. Na ręku trzymała kwilące niemowlę. Podniosła rękę.

- Czy mogę?

- W porządku, Zuza - zdecydował Bielas. - Pomatkujesz Pawiowi, a on bardzo się postara, żeby uśmiech nie schodził z twej pyzatej facyjaty. Prawda, ptaśku? - Zaczął odwracać się w stronę Pawła, ale nawet nie zaczekał na odpowiedź. Wspiął się do swojego przedziału, a reszta oberwańców powoli rozeszła się po krzakach i wagonach.

- Chodź, Paw - powiedziała Zuza, ciągnąc go za rękaw.

- Mam na imię Paweł - odparł, nie ruszając się.

Wyciągnęła rękę. Drgnął i cofnął głowę, ale dziewczyna tylko pogłaskała go po policzku. Jej dłoń pachniała starym potem i skisłym mlekiem.

- Nie bój się, głupi. Nic nie rozumiesz. Chodź już... Paweł.

***

Klawo było u tych Diamentowych, nie ma co. Paweł spędził z nimi całe dziesięć dni, mając za wyrko kawałek wyszmelcowanego na glans fotela drugiej klasy, gdzie sypiał w dzień. W nocy chodził po śmietnikach, zbierając prowiant dla siebie, Zuzy, jej dzieciaka i Mary Lou, a pety dla reszty mieszkańców wagonu. Zuza była mu przychylna, gadała bez końca albo brała się do obłapianek. Już pierwszego wieczoru dała mu wszystko, co miała, a więc wrzód miękki i trypra, które to przypadłości tliły się w niej endemicznie i dożywotnio. Na szczęście na rewersie bankomatu, stojącego w Muzeum Kolejnictwa, zainstalowany był męski medomat, bezpłatnie leczący podstawowe dolegliwości. Należało wsunąć w osobne otwory palec wskazujący, język i członka i poczekać minutę, nie zważając na kłucia i mrowienia. Brawa dla społecznej medycyny w Zjednoczonej Europie! Na wyświetlające się pytania o dalsze, już płatne analizy Paweł odpowiedział przecząco, bo jego bezdebetowa karta bankowa była od dawna goła jak Święta Aspezjanka Bosa w pierwszą rytualną noc lata.

- Bielas to życzliwy gość, tylko na początku trochę nerwowy - tłumaczyła Zuza. - Rozumiesz, nowy znaczy nieznany, różni przychodzą. Z tym drutem żartował, on nieraz lubi postraszyć. A wiesz, Paweł, że kopulacja robi w Afryce za podanie ręki? Słowo daję, ludzie gadają, że nie tylko u małp.

- No właśnie, w Afryce. Acha, one, te małpy, podają sobie ręce?

- Nie udziwniaj, młody. Małpa też ma prawo, no nie?

- No tak, Zuźka.

- Nie mów tak na mnie. Za co wpadłeś, młody?

Paweł wzruszył ramionami. Może ci ludzie coś mu poradzą? W niszy swoich potrzeb byli cholernie bystrzy.

- Za zabójstwo.

- O, psiajucha - mruknęła z uznaniem. - Ze strachu?

- Coś w tym rodzaju. Przecież nie pamiętam. Prenatalne.

- Ach, to tak! - Zuza aż uniosła się na łokciu. Toś ty taki!

- Jaki?

- No, niewinny. Dzieciuch. Szkoda mi was - stwierdziła, znów głaszcząc go po policzku. Polubił tę pieszczotę, nikt go tak nie głaskał, nawet matka, która przecież zawsze porządnie wywiązywała się z obowiązków. - Nie pasujecie do nas. Jesteście jak... Kiedyś widziałam w kinie, jak kanarek poleciał do wron. Nie zgadniesz, że w końcu zadziobały go wróble.

- No tak, do wróbli był podobny, ale trochę inny. Wrony pewnie w ogóle go nie spostrzegły.

- Ty mądralo - powiedziała Zuza - zgłoś się sam. Dostaniesz mniej.

- Słyszałem o takim, co ukrywał się dziesięć lat.

- Twarda sztuka, nie jak ty. Tyś maślak, zginiesz. Wiesz co? - Uniosła się ze swojej części fotela. Dziecko odpadło jej od cycka i zaczęło wrzeszczeć, więc dziewczyna przyrzuciła je spódnicą. - Mam! Musisz się ożenić!

Paweł wytrzeszczył oczy, ale się nie zdziwił. Już na drugi dzień po ucieczce ten rodzaj doznań stał się mu z gruntu obcy.

- Właściwie.. mógłbym - przytaknął ostrożnie. Wyobraził sobie Zuzę, która już teraz miała skłonności do tycia, za kilka lat. W jej nalanej twarzy małe usta poruszały się jak rybi pyszczek. - Wiek już mam, gorzej, hmm, z powołaniem.

- Pieprzyć to! - oświadczyła z uniesieniem. - Jak masz odpowiedzialność, dają niższy wyrok. Zawsze się opłaca!

To mówiąc sięgnęła do kąta i zdjęła z klatki jedwabną chustę, która kiedyś przypuszczalnie była żółta. Mary Lou uśmiechała się do nich i do świata, przyciskając głowę do prętów swojego więzienia. Zawsze była zadowolona, jak miała co żryć, a małe porcje tutejszego silnie urozmaiconego pokarmu najwyraźniej jej służyły.

Paweł Molicki, lat osiemnaście, prenatalista i uciekinier, dobry uczeń przedostatniej klasy liceum, potrzebował długiej chwili, aby skojarzyć - na pozór, a może naprawdę - odległe pojęcia. Gdy to się stało, zdziwił się. Naprawdę się zdziwił!

- Zwariowałaś? - krzyknął, a potem roześmiał się na całe gardło. Hifek Modzio, śpiący w kącie, obudził się i splunął, bo zakląć nie miał siły.

- Nuu, miarkuj się - mruknęła urażona Zuza. - Jeszcze przyjdziesz dziękować.

***

Przy placu Zawiszy dumnie piętrzył się kościół wschodnio-neoanglikański, który prowadziła czwórka pastorów, związana małżeństwem grupowym - prawdziwym urszulańskim sedoretu. Mogli uprawiać seks wertykalnie, horyzontalnie i po przekątnej, według chęci, uznania i porywów serca.

- Proszę przyjść jutro rano - odezwał się kobiecy głos z głośnika pod judaszem.

- Ale... ja mam sprawę nietypową - wyjąkał Paweł. - Wskazany jest pośpiech - dodał konfidencjonalnym szeptem. Taką taktykę doradziła mu Zuza.

Podziałało. Szczęknęła zasuwa i drzwi uchyliły się, a w ciemnej szczelinie pokazała się trójkątna twarz. Pastor zlustrowała go podejrzliwym spojrzeniem i pociągnęła nosem.

- Zupę wydają na Centralnym - stwierdziła i zaczęła zamykać, ale chłopak z desperacją wsunął stopę w szparę.

- Chwileczkę, psze pani! Chcę ekspresem brać ślub!

Drzwi przestały się zamykać, a potem otworzyły się na oścież. Pani pastor była drobna, miała dużą czaszkę i wąską twarz, zakończoną szpiczastą, wysuniętą brodą. Nosiła granatową garsonkę z przykrótką spódnicą i czarne lakierki na płaskim obcasie.

- Za ekspres bierzemy sto euro.

Gdy Paweł skinął głową, odsunęła się i przepuściła go. Zaryglowała drzwi i zaprowadziła petenta do biura. Czuć było stęchlizną, a od czarno-białej szachownicy posadzki ciągnęło chłodem.

- Proszę wypełnić formularze. - Podsunęła mu samokopiujące arkusze. Widząc, że rozgląda się po biurku, westchnęła z rezygnacją i popchnęła w jego stronę długopis.

- Kto zapłaci? - spytała praktycznie, zanim pióro dotknęło papieru.

- Ojciec.

- Znasz numer konta?

- Nieee... To znaczy, wpiszę adres.

Czekając, niecierpliwie stukała obcasem. Wstała i spojrzała mu przez ramię, demonstracyjne zatykając nos.

- Porządna dzielnica, hmm - mruknęła. - Ćpać się zachciało, synku? Zresztą, nie moja sprawa. Muszę zobaczyć dowody osobiste, wymagana jest pełnoletność. No i przyprowadź tę dziewczynę, eksternistycznie ślubów nie udzielamy.

- My... to znaczy, przyszliśmy razem, pani pastor.

- Gdzie?! - spytała kobieta, spoglądając w kierunku otwartych drzwi biura.

- Niee, ona jest, trzymam ją... tutaj.

To mówiąc odsłonił chustę, okrywającą klatkę. Mary Lou ożywiła się i zaczęła drapać w pręty.

Pastor przestała oddychać, chwyciła się za piersi, oczy wyszły jej z orbit. Potem roześmiała się histerycznie, płytko chwytając powietrze, co przywodziło na myśl szczekanie. Wreszcie odetchnęła głęboko i zacisnęła usta, a na koniec ordynarnie zaklęła.

- Wynoś się - zażądała. - Wynoś się natychmiast! Kretyńskie dowcipy zachowaj dla swoich kumpli. Tutaj załatwia się poważne sprawy! A może - wzięła się pod boki - jesteś zwykłym świrem? To by nawet pasowało. Uciekł z zakładu i błąka się po dworcach. Ewidentnie sprawa dla policji.

- Nie - jęknął Paweł. - Proszę...

- Chwileczkę, wielebna Wiktorio - odezwał się basem wysoki mężczyzna, ubrany w czarny garnitur. Stał w drzwiach z dłońmi splecionymi na podołku.

- Przecież to wariat, Edwardzie - tłumaczyła pastor, rozkładając ręce w geście bezradności.

- Możliwe, możliwe - zgodził się nowoprzybyły, wchodząc do biura. Po jego dużej, pomarszczonej twarzy, podobnej do mapy kontynentu, błąkał się uśmiech. Usiadł w fotelu na wprost krzesła, zajmowanego przez Pawła. - Masz coś do powiedzenia, chłopcze?

- Tak... oczywiście. Nie jestem wariatem! Kocham Mary Lou, ona jest... taka miła. Poza tym - wyprostował się i popatrzył hardo - przecież wszystkie zwierzęta zasługują na względy! Dlaczego tolerujemy dyskryminację, czemu to psy, koty czy konie mają mieć więcej praw? Kto miał czelność przeprowadzić granicę animalistycznego apartheidu, i czym uzasadnił właśnie takie jej wytyczenie? - recytował to, co wcześniej przygotował i wkuł na pamięć.

Pastor Edward pochylił głowę, pocierając kciukiem policzek. Mogłoby się wydawać, że powstrzymuje uśmiech. Po chwili przytaknął.

- Tak, ta sprawa była już kiedyś podnoszona na forum publicznym. Pamiętam prasowe dysputy, gdzieś sprzed roku, dotyczące podmiotów małżeńskich. Najważniejszym kryterium jest miłość, oczywiście obopólna, albo przynajmniej głębokie przywiązanie. Jeśli istnieje uczucie, reszta schodzi na dalszy plan. No, pozostaje jeszcze kwestia, hmm, konsumpcji małżeńskiej.

- Nie ma problemu - zapewnił Paweł. - Stosujemy petting, głaskanie, używam dostępnych w handlu utensyliów i syntetycznych feromonów.

- Acha. Jednak w przypadku dysproporcji gabarytowych i nierównego potencjału intelektualnego zawsze istnieje możliwość seksualnego wykorzystywania. Oczywiście, kolego - pastor obronnym gestem podniósł dłonie - o nic nie oskarżam, moim jedynym obowiązkiem jest wskazać ewentualne problemy!

- Kilka razy podczas seansów zapisywałem rytm theta jej mózgu, wielebny - wyjaśnił Paweł. - Pomiary wykazały wzmożoną aktywność ośrodków przyjemności, natomiast nigdy nie wykryłem agresji.

- Zostawisz nam to na piśmie, kawalerze?

- Chwileczkę!... - wtrąciła Wiktoria piskliwym głosem. - O co tu chodzi, pastorze?

Edward wstał i zaczął spacerować, założywszy ręce do tyłu. Uśmiechnął się jowialnie.

- Droga Wiktorio - zagaił. - Ten młody człowiek przyszedł do nas z precedensową prośbą i mamy obowiązek go wysłuchać, a także udzielić, w miarę możliwości, pomocy. Powiem więcej: to nasz duszpasterski obowiązek!

Zapadła cisza, którą zakłócało tylko miarowe stukanie obcasów przechadzającego się pastora. Ów kontynuował:

- Przed rokiem miałem zamiar wziąć udział we wspomnianej dyspucie na temat małżeństw transgatunkowych, ale zanim się zdecydowałem, problemu poniechano. Teraz - zatrzymał się i przemówił takim tonem, jakby wygłaszał kazanie - pragnę upublicznić swoje poglądy. Zrobię to, udzielając ślubu tej miłej parze!

- Zwariował - jęknęła Wiktoria. - Będą kłopoty, jak amen w pacierzu.

- Będzie zainteresowanie mediów - poprawił Edward. - Zyskamy popularność, która naszemu kościołowi nie zaszkodzi. Wprost przeciwnie, wierni zaczną wreszcie napływać. Wierni, goście, zwiedzający. Nie rozumiesz, wielebna?

- Może. - Westchnęła. - Może masz rację. Ale ty bierzesz odpowiedzialność!

Pastor puścił jej słowa mimo uszu. Uniósł dłoń, jakby sobie o czymś przypomniał, i znów zwrócił się do chłopca.

- Kawalerze, pozostaje sprawa potomstwa. Wiadomo z biologii, że niezadługo zostaniesz wdowcem, więc jeśli pragniesz później zachować prawa i obowiązki opiekuńcze...

- Wiem. - Paweł rozpromienił się. Wygrywał! - Wiem, co mam zrobić. W razie niemożności zapłodnienia międzygatunkowego, mam prawo usynowić potomstwo z innego ojca i nadal wykonywać obowiązki opiekuńcze, to znaczy rodzicielskie.

- Doskonale - pochwalił pastor. - Sprawy precedensowe zwolnione są z opłat, więc możemy niezwłocznie przystąpić do przygotowań. Jeśli masz życzenie, poproszę moich pozostałych małżonków, aby pełnili rolę świadków. Czy młoda para ich akceptuje, czy zechce sprowadzić własnych?

Paweł natychmiast zaakceptował propozycję, a Mary Lou zajęła się metodycznym czyszczeniem futerka, więc było oczywiste, że również nie protestuje.

***

Ślub, zapowiedziany przez środki masowego przekazu, odbył się z wielką pompą. Zjechały setki małżeństw alternatywnych, aby okazać solidarność z nowożeńcami. Tak więc pośród gości widać było kilkunastoosobowe stadła grupowe, płci jednej lub mieszanej, kobiety ubrane w napierśne peruki wiodące naburmuszone goryle lub gorylice, mężczyzn w szortach i korkowych hełmach z uwieszonymi u ramion modnie ufryzowanymi szympansicami, chłopców przebranych za stajennych z kobyłami, ogierami, oślicami lub osłami, a także starsze wyondulowane panie trzymające za pyski nasrożone ogiery w duralowych półpancerzach, okrywających zady i genitalia. Tłumnie przybyli amatorzy psów i kotów, a zwierzęta przejawiały nieprzystojne podniecenie, węsząc syntetyczne feromony, trzymane przez ludzkich małżonków na podorędziu w jednorazowych dozownikach. Oklaskami powitane zostały bardziej nietypowe pary, jak mężczyzna z pytonem tak wielkim, że ów wąż mógłby bez trudu połknąć swojego partnera w całości, rosły pastuszek ze stadem do połowy wygolonych owieczek, a także krakowianin w stroju ludowym pod rękę z białą niedźwiedzicą, poruszającą się na wzmocnionych łyżworolkach.

Oczywiście w tym tłumie nie zabrakło ciekawskich mieszczuchów o klasycznej orientacji małżeńskiej, a także dziennikarzy i fotoreporterów. Chronieni kordonem policji przybyli politycy, wśród nich Wysoki Komisarz Republiki Europy. Również pod policyjną ochroną po drugiej stronie placu pojawili się malkontenci, wszak tacy znajdą się w każdym, nawet najlepiej zorganizowanym społeczeństwie. Jeden z nich na desce do odgarniania śniegu napisał „Jutro żenię się z laską gruźlicy”, drugi pokrzykiwał „Ludzie po rozum, zwierzęta do lasu”, a kilku innych skandowało „Unia do domu”. Ci ostatni zostali szybko zneutralizowani i wywiezieni policyjną suką.

Pastor Edward przemówił, wysuwając z obrączki groszkowy mikrofon.

- Drodzy zebrani! - Śmiechy i rozmowy ucichły. - Przybyliśmy tutaj, aby uczestniczyć w ceremonii zaślubin pary pozostającej w silnym emocjonalnym związku, Pawła Molickiego i Mary Lou. Jak się okazuje, żadne przeszkody im nie straszne, wzajemna atencja jest najważniejsza. Brawa dla oblubieńców!

Zerwała się burza oklasków. Malkontenci gwizdali i grali na trąbkach.

- Szanowni goście - kontynuował pastor, gdy wrzawa przycichła. - Zaraz udamy się do kościoła, aby dopełnić obrządku, lecz najpierw poproszę Wysokiego Komisarza Rady Europy, który zaszczycił swoją obecnością tę uroczystość, o zabranie głosu. Bardzo proszę!

- Hellou! - Urzędnik europejski pozdrowił zebranych, machając ręką. - Cjesze sie niewymownie być tu z wami. Dzis mamy ceremony presedensowa, małe z dużym, gładkie z puszystym, mądre z wiernym. My w naszej Juropie miłość ponad wszystko, Liebe ueber alles, love makes free! Miłość to akceptacja, a my nie odtrącamy nikogo, ani z biedny kraj, ani że czuje inaczej, ani ze wzgląd na płeć. Nie wolno dyskryminacja że małe czy duże, przecież myśli, kocha, cierpi i cieszy. Wszyscy mają prawa do miłość!

Zagrzmiały brawa, a Komisarz musiał dwukrotnie bisować, machając rękami w geście pozdrowienia. Potem goście udali się do kościoła, gdzie co chwila wybuchały utarczki, bo mimo wszystko psy nie były w stanie okazywać wystarczającej miłości kotom, a małpy, nie wiedzieć czemu, stale miały o coś pretensję do osłów. Część osób i większe zwierzęta pozostały na zewnątrz.

W połowie ceremonii pod kościół podjechała furgonetka policyjna, a z niej wysiadło dwóch smutnych panów w szarych płaszczach. Przygotowali kajdanki i stanęli po obu stronach drzwi.

Paweł Molicki zadrżał, gdy usłyszał warkot silnika. Wiedział, że popełnił haniebny czyn i musi ponieść karę, ale panicznie bał się więzienia.

***

Dzięki zawartemu małżeństwu podejrzany nie został osadzony w areszcie śledczym. Po wstępnym przesłuchaniu dyżurny adwokat formalnie wystąpił o areszt domowy i wniosek został przyjęty. Oskarżonemu nie wolno było opuszczać mieszkania, a nad dotrzymaniem tego warunku czuwały policyjne kamery, zainstalowane w pomieszczeniach, na które opiewało zezwolenie. Niestrudzone oko sprawiedliwości bezustannie namierzało go zarówno w łazience, jak i w łóżku.

Po trzech tygodniach odbył się proces społeczny przed Sądem Okręgowym Becirku Ochota. Rozprawa była otwarta, lecz przybyli tylko nieliczni obserwatorzy, ponieważ sprawy prenatalne zdążyły już spowszednieć.

- Otwieram rozprawę przeciwko obywatelowi Europy Pawłowi Molickiemu - oznajmił eurolicencjonowany sędzia w błękitnej todze z trzydziestoma słonecznymi gwiazdami, rozmieszczonymi helikoidalnie. - Proszę pana prokuratora o zabranie głosu.

- Dziękuję - powiedział chudy, siwowłosy mężczyzna, powstając i zapinając marynarkę. Miał w sobie coś z sępa, zarówno w twarzy, jak i w ruchach. - Będę mówił krótko, bo sprawa jest typowa. Oto tam, na ławie oskarżonych, siedzi morderca prenatalny. Zostało dowiedzione, że w czwartym miesiącu matczynej ciąży zaatakował swojego brata, a potem w następnych tygodniach ponawiał haniebne postępki, powiem więcej, mordercze poczynania, które spowodowały zgon bliźniaka, a następnie resorpcję płodu przez organizm matki. Pragnę podkreślić, że matka jedynie wchłonęła martwe ciało, i proces ten nie ma nic wspólnego z poronieniem, nie można więc w żadnym stopniu uważać jej za winną.

Mężczyzna wstał i wyszedł przed audytorium, po czym wskazał na przestrzenny hologram, który ukonstytuował się nieco z boku na wysokości dwóch metrów, doskonale widoczny z każdego miejsca sali. Wewnątrz pojawił się tomograficzny obraz wnętrza brzucha ciężarnej kobiety, w którym obejmowały się i przepychały dwa płody. Środowisko było cieliste, galaretowate, półpłynne.

Prokurator zmienił obraz. Teraz poruszał się już tylko jeden płód, a ten nieruchomy przy kolejnych odsłonach zmniejszał się, zamieniał w kadłubek, rozpuszczał, aż w końcu zupełnie znikł. Pozostały rozpierał się w obszernym brzuchu, miał teraz znacznie więcej miejsca. Po widowni przebiegło westchnienie.

- Tak, proszę państwa. Wszyscy byliście świadkami przestępczego czynu. Nagrania dowodowe zostały zarejestrowane w Szpitalu Bielańskim, a o ich prawdziwości zaświadczy obecny tu doktor Wernicki. Proszę, doktorze.

- Poświadczam - potwierdził lekarz, siedzący w ławie świadków. - Przejrzałem szpitalne archiwum i nie mam żadnych wątpliwości co do tożsamości matki, syna i płodów.

- Czy obrona chce na tym etapie rozprawy skorzystać z prawa głosu? - Włączył się sędzia.

- Nie - poinformował przydzielony z urzędu adwokat.

- Owszem, tak - odezwał się przedstawiciel społeczności Łemków. Oprócz Łemków przybyli reprezentanci grup etnicznych Kaszubów i Tyrolczyków. Tyrol ostatnio mocno akcentował swoją obecność, zapewne szykował kolejną petycję o rozszerzenie uprawnień. - Chciałbym wiedzieć, dlaczego płód ma odpowiadać według kodeksu, którego jeszcze nie miał okazji poznać?

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.