Przyjaciel. Tom 3. Jesteś dla mnie wszystkim - ebook

PROLOG

JACOB

Wiedziałem, że będę musiał stawić czoło przeszłości, to było nieuniknione. Jednak teraz, gdy patrzyłem w oczy Lilki pełne bólu i zawodu, czułem się jak śmieć, kłamca i oszust. Po raz kolejny w mojej głowie pojawiła się myśl, że nie jestem jej warty, że ktoś się pomylił tam na górze i źle dopasował nasze puzzle. Nie powinniśmy należeć do tej samej układanki, nie powinniśmy do siebie pasować, a już na pewno nie powinniśmy tak na siebie działać i być od siebie tak uzależnieni. Ja ją tylko raniłem, zadawałem jej ból, zawodziłem ją, ona na to nie zasługiwała. Ja też nie zasłużyłem, by ciągle widzieć cierpienie w oczach osoby, którą kocham. Cierpienie, które sam jej zadawałem, przez swoją własną głupotę. Cierpienie, które czułem tak samo, jeśli nie mocniej niż ona. Każda jej łza wylana z mojego powodu była moją porażką. Ktoś tam na górze miał ubaw, parując nas ze sobą. Byłem pewien, że myślał sobie wtedy: _Będą dla siebie wszystkim, ale nigdy siebie nie dostaną, bo przecież nie można mieć wszystkiego._

– Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? – jęknęła łamiącym się głosem, patrząc na mnie wielkimi karmelowymi tęczówkami.

– Nie chciałem cię denerwować. – Mówiąc te słowa, czułem, że nieco mijam się z prawdą, bo chociaż jej zdrowie i bezpieczeństwo były dla mnie najważniejsze, to w tym wypadku było mi też nieco wygodniej odsuwać dzień, w którym prawda o moim nałogu wyjdzie na jaw, a ona dowie się, jakim jestem dupkiem i tchórzem.

– A teraz, kurwa, mniej się denerwuję? – parsknęła, krzywiąc się i uśmiechając jednocześnie. – Jak mogłeś mnie okłamywać? Najpierw byłeś jakąś zjawą, a teraz nagle okazuje się, że jesteś narkomanem i ja nie wiem, co mam o tym myśleć. Jak ci zaufać? Dlaczego to musi być takie popaprane? Cholera! – Wkurzona wymachiwała rękami, po czym odwróciła się na pięcie.

– Lili… – zacząłem. Pragnąłem, by została i chociaż spróbowała mnie zrozumieć. Nie mogłem jej znów stracić, i to tuż po tym, jak udało mi się ją odzyskać. Musiała zostać ze mną i mnie wysłuchać, pozwolić mi naprawić błędy, które popełniłem.

– Chcę być sama. – Machnęła ręką i zaczęła się oddalać.

Stałem i gapiłem się na jej oddalające się plecy, nie mogłem się ruszyć. Moje serce wybijało jakiś jebany pożegnalny marsz, jakby to właśnie miał być nasz koniec.

– Musi ochłonąć – szepnął Dawid, kładąc mi dłoń na ramieniu.

– A potem co? – Spojrzałem na niego, krzywiąc się wymownie. – Pierdolnę w nią całą resztą kłamstw i poczekam, aż się pozbiera, żebyśmy mogli żyć długo i szczęśliwie? Czy w ogóle ktoś jeszcze wierzy w te brednie? – Mój głos drżał i robił się coraz głośniejszy. – Patrz, co przeszłość Wiktora z nim zrobiła, do czego doprowadziła! On też myślał, że już ma wszystko pod kontrolą, i co? Nie żyje… – Ostatnie słowa wypowiedziałem szeptem, zwieszając głowę.

– Wiem, Jake, i tak samo jak ty uważam, że to cholernie nie fair, ale Lilka nie zna przeszłości, bo nie może, to grozi poważnym wstrząsem i kto wie, czy nie kolejną śpiączką albo nawet śmiercią.

– Przestań pieprzyć! Wygodnie nam z tym, że nic nie pamięta i że pamiętać nie może. Podoba nam się to, a do szczęścia brakuje tylko pewności, że tak pozostanie, wtedy nawet przez myśl by nam nie przeszło, żeby o czymkolwiek jej mówić – stwierdziłem pewnym tonem. – Bądźmy szczerzy, czy gdyby los… ten skurwysyn los, który tak się na nas uwziął, odebrał jej pamięć na zawsze, też byśmy go tak przeklinali? Nie… My przeklinamy go, bo bawi się z nami w kotka i myszkę. – Wymachiwałem nerwowo rękami. – Lilka odzyska pamięć czy nie? Dziś, jutro czy za rok? Będzie zła, smutna czy każe nam spieprzać ze swojego życia raz na zawsze? – Wpatrywałem się w przyjaciela, zadziornie unosząc brew, i doskonale wiedziałem, że nie może zaprzeczyć moim słowom. Było nam przykro, że Lilka nie pamięta naszego dzieciństwa i chwil, gdy byliśmy nierozłączni, ale też czuliśmy ulgę, że złe wspomnienia także odeszły, że nie pamięta, jak ją zawiedliśmy i że wszystkie te okropieństwa, które ją spotkały, to tak naprawdę konsekwencje naszych decyzji i wyborów.

– Jacob, to był dla nas wszystkich kiepski czas, chodź, usiądziemy i napijemy się, to dobrze nam zrobi, a jutro ustalimy, co dalej…

– Dawid, co ja zrobię, jak mi nie wybaczy? – zapytałem łamiącym się głosem.

– Nie bądź złym prorokiem. Jeszcze nie wszystko stracone – upomniał mnie.

– Naprawdę? Bo patrzyła na mnie, jakby właśnie tak było… Brzydzi się mną.

Widziałem w jej oczach ten zawód. Jakbym stał się dla niej kimś obcym, kimś, kogo nie chce w swoim życiu.ROZDZIAŁ I

JACOB

Zapadał zmrok, gdy kończyliśmy z Dawidem butelkę _Johnnie Walkera._ W głowach już nam szumiało, ale to nie powstrzymało nas przed zaczęciem kolejnej, wręcz przeciwnie – chyba bardzo potrzebowaliśmy się najebać.

– Wiesz, Daw, dopiero teraz, gdy zobaczyłem te wszystkie łzy wylane nad grobem Wiktora, zrozumiałem, że wcześniej nie byłem tego aż tak pewien, ale teraz już tak… – mamrotałem, nalewając nam whisky do szklanek.

– Co? – Przyjaciel spojrzał na mnie odrobinę rozbieganymi tęczówkami.

Zdążyliśmy wstawić się w niecałe trzy godziny, lecz w planach mieliśmy zapijać porażki całą noc. Byłem pewien, że i tak zabraknie nam alkoholu i czasu, by za każdą wznieść toast.

– Nie wezmę już tego gówna. Teraz naprawdę to czuję – przyznałem. – Nie chcę nawet sobie wyobrażać was w takim stanie nad moim grobem. Nie jestem wart waszych łez, i tak już dość się przeze mnie nacierpieliście.

– Cieszę się, że to mówisz, ale jednocześnie przeraża mnie, że dopiero teraz jesteś tego pewien, że musiała się wydarzyć taka tragedia…. – Kręcił głową.

– Jestem popapranym ćpunem i zawsze nim będę, ale chcę być czysty do końca… Nie złamię się, nic mnie nie złamie – mówiłem pewnym tonem.

– Za to wypiję do dna – skwitował Dawid z delikatnym uśmieszkiem przemykającym przez jego usta, po czym przechylił szkło. – Jesteś dla mnie jak brat, Jake, wskoczę za tobą w ogień, jeśli będzie trzeba, ale wcześniej zawsze będę musiał pomóc Lilce – zaznaczył ostro.

– I dobrze, bo w przeciwnym razie musiałbym skopać ci tyłek. – Pogroziłem mu palcem. – Ona zawsze ma być na pierwszym miejscu. – Moje słowa zabrzmiały jak niepodważalny rozkaz.

Przechyliłem szklankę z grubego szkła i wlałem w siebie resztki jej cudownie palącej zawartości, dzięki której mogłem w przyjemny sposób się znieczulić. Wiedziałem, że to nie jest właściwe podejście, ale dziś, po tym jak pożegnałem przyjaciela, chyba zasłużyłem. Chciałem ostatni raz odpowiednio odreagować, wiedziałem, że od śmierci Wiktora częściej sięgałem po alkohol i powinienem przystopować, ale tym razem naprawdę potrzebowałem tej chwili z Dawidem.

– Co Wiktor napisał w liście do ciebie?

– Nie czytałem jeszcze, ale może po pijaku będzie mi łatwiej – stwierdziłem, wzruszając ramionami.

Sięgnąłem do marynarki, leżącej na krześle przy biurku, i wyjąłem z niej kopertę, którą otrzymałem od mamy Wiktora. W środku była kartka. Powoli rozwinąłem papier i zerknąłem na ostatnie słowa kumpla, które dla mnie zapisał.

_Wiem, że jesteś na mnie wściekły. Na pewno jesteś wściekły – zacząłem czytać na głos. – Zawsze zgrywałem silnego i mądrego, ale gdy dowiedziałem się, co zrobiła Kaja, cała ta siła zniknęła, a z nią i ja chciałem zniknąć. Nie wyobrażałem sobie życia z tym bólem i świadomością, że to po części moja wina. To ja brałem narkotyki, to mnie przy niej nie było, żeby wybić jej ten pomysł z głowy, żeby okazać wsparcie i powiedzieć, że się nią zajmę. – Przełknąłem mocniej ślinę, by pozbyć się tkwiącej w gardle guli. – Nie przejmuj się mną, ja chyba nareszcie jestem szczęśliwy. Ty masz swoje szczęście na wyciągnięcie ręki i musisz o nie jeszcze trochę powalczyć… Masz walczyć, Jacob! Daj mi powód do uśmiechu, gdy będę patrzył na ciebie z góry, a jak wyląduję na dole, to też fajnie by było mieć powód do uśmiechu, gdy zerknę, co wyczyniasz… Mam nadzieję, że nie zdążysz, i chociaż chciałbym ostatni raz cię uściskać, to nie chcę, żebyś mnie ratował… – Przetarłem zabłąkaną łzę wierzchem dłoni i przez chwilę tępo gapiłem się w papier. – W kilka miesięcy stałeś się dla mnie najlepszym przyjacielem, najbliższym, jakiego miałem. Dziękuję i przepraszam, że nasza znajomość tak szybko się kończy._

Wiedział, że odejdzie, chciał się pożegnać i dlatego do mnie przyjechał. Nie liczył na pomoc, a na obecność przyjaciela w ostatnich chwilach jego życia. Ta świadomość była dobijająca. Myśl, że czuł się tak sponiewierany, że nawet nie próbował walczyć, nie szukał pomocy; po prostu miał dość i się poddał. Najgorsze było to, że też otarłem się o to uczucie. Wiedziałem, jak to jest, gdy wszystkie granice twojej wytrzymałości zostają przekroczone i myślisz tylko o końcu, pragniesz go jak pierdolonego wyzwolenia. Myślisz o śmierci jak o bohaterze, który uratuje cię z opresji.

Dawid westchnął ciężko, kręcąc przy tym głową.

Nie liczyłem na żaden komentarz z jego strony, bo sam nie bardzo wiedziałem, jaki zestaw słów pasuje do tej sytuacji. Pod uwagę brałem jedynie przekleństwa.

Podniosłem butelkę ze stolika nocnego i rozlałem nam do szklanek, dodając odrobinę coli.

– Za Wiktora – zawołałem donośnie, podnosząc swoje naczynie.

Wlaliśmy drinki z whisky w nasze gardła, po czym skrzywiliśmy się znacząco, odstawiając z rytmicznym brzdęknięciem szkło na szafkę nocną.

– Równy był z niego gość – stwierdził Dawid.

– Najrówniejszy. – Pokiwałem głową i obaj wybuchliśmy pijackim rechotem.

LILKA

Ostatni raz rzuciłam okiem na swoje odbicie w lustrze. Włosy związane w niedbały kok i beżowy dres może nie zwalały z nóg, ale nie miałam czasu, żeby się przebrać, dlatego zaraz po szybkiej ocenie swojego wyglądu opuściłam dom. Uruchomiłam alarm, tak by wszystko sprawiało wrażenie, jakbym spała, chociaż wiedziałam, że nikt tego nie sprawdzi przez najbliższych kilka godzin.

Na dworze panowała cisza i przyjemny półmrok. Niebo mieniło się granatem i delikatnym odcieniem różu, co oznaczało, że powoli szykuje się, by zasnąć, ale przedtem pragnie jeszcze raz zachwycić oko obserwatora soczystymi barwami. Z pozoru wydawało się, że jest ciepło, ale od strony lasu zawiewało chłodne, przeszywające, wrześniowe powietrze, niosące ze sobą ożywiony śpiew ptaków szykujących się do nocy. Wyszłam za bramkę i spokojnie dreptałam w stronę miejsca, w którym umówiłam się z Pawłem. Cieszyłam się, że zadzwonił, bo samotność kompletnie mi dziś nie pasowała. Jacob spędzał czas z Dawidem, a ja byłam pewna, że jestem skazana na wieczór w pojedynkę, bo nie miałam ochoty na ich towarzystwo. Teraz czułam się lepiej, wiedząc, że jednak będę miała z kim posiedzieć i zamienić parę słów. Wyszłam zza zakrętu i od razu dostrzegłam na poboczu samochód Pawła. Uśmiechnęłam się pod nosem i pewnie podeszłam do drzwi od strony pasażera, przez które bez wahania wślizgnęłam się do środka. Oszukiwali mnie najbliżsi mi ludzie, a ja ufałam komuś, kto potrącił mnie na szpitalnym korytarzu. Spokojnie pakowałam mu się do samochodu, choć miałam świadomość, że nikt nie będzie miał pojęcia, gdzie mnie szukać. To chyba oznaka głupoty, ale trudno. Jeśli chce poćwiartować i porzucić w lesie kogoś tak żałośnie bezbronnego jak ja, to śmiało. W duchu liczyłam, że jeśli jest psychopatą, to ceni się nieco bardziej.

– Hej – przywitałam się i zwróciłam twarz w jego stronę.

– Cześć Lilli. – Posłał mi szeroki uśmiech. – Cieszę się, że cię widzę.

– Akurat nie miałam nic ciekawego do roboty. – Wzruszyłam ramionami.

– Dziś był pogrzeb tego kolegi, tak? Pewnie ci ciężko? – Spojrzał na mnie współczująco.

Skinęłam głową, zaciskając usta w jedną linię.

– Chłopaki musieli odreagować, a ja jakoś niespecjalnie miałam ochotę z nimi siedzieć – przyznałam.

– Dlaczego? Myślałem, że bliscy sobie ludzie wspierają się w trudnych chwilach… – Zawiesił głos i wpatrywał się we mnie wyczekująco.

– Powiedzmy, że jest między nami kilka niejasności, które powinniśmy przemyśleć na osobności – rzuciłam, wbijając wzrok w swoje buty.

– Ej! – Szturchnął mnie. – Na pewno się dogadacie, a dziś pozwól, że poprawię ci humor. – Uśmiechnął się tajemniczo.

– Przyda mi się, ale może powiedz, co wymyśliłeś? – poprosiłam.

– Znajoma organizuje dziś małe spotkanie, odwiedzimy ją – zakomunikował, przekręcił kluczyk w stacyjce i ruszył z miejsca.

Patrzyłam na niego chwilę skołowana, po czym skinęłam głową. Nie była to oznaka tego, że się zgadzam, a raczej, że rozumiem. W końcu nie dał mi specjalnego wyboru. Miałam wrażenie, że to już postanowione.

Po jakichś dwudziestu minutach wjechaliśmy na podjazd pod bardzo ładnie oświetlony piętrowy dom z dużymi oknami, przez które widziałam kilka osób wewnątrz.

– Jesteś pewien, że to dobry pomysł? – zwróciłam się do kierowcy. – Nie wyglądam odpowiednio.

– Wyglądasz świetnie – stwierdził śmiało, omiatając mnie wzrokiem. – Chodź, zrobimy sobie zdjęcie, żebyś uwierzyła. – Odwrócił się do mnie plecami i uniósł telefon nieco w górę.

Widząc nas razem na ekranie, odruchowo uśmiechnęłam się i pozwoliłam Pawłowi uwiecznić ten moment.

– No i co? – Podstawił mi pod nos ekran z wyświetlanym zdjęciem.

– Szału nie ma. – Skrzywiłam się. – Ale trudno, skoro już mnie tu przywiozłeś, to chodźmy. – Spojrzałam na niego zniecierpliwiona.

– Jeśli nie chcesz…

– Chcę – weszłam mu w słowo.

– Więc wyskakuj z samochodu, Lili, idziemy się zabawić – zawołał z entuzjazmem, uśmiechnięty od ucha do ucha.

Wysiadłam i spokojnym krokiem podeszłam do Pawła, który przystanął przy masce i lustrował mnie wzrokiem z nie mniejszym zainteresowaniem niż ja jego. Cholera! Mężczyzna wyglądał, jak zwykle, oszałamiająco. Miał na sobie spodnie w odcieniu piaskowym i czarną koszulkę, idealnie przylegającą do jego wysportowanego ciała.

– Lubię twój styl – skomentowałam przyjaźnie. – Wyglądasz tak elegancko i groźnie zarazem, to pociągające. – Wodziłam po nim wzrokiem z góry na dół bez skrępowania. Był moim kumplem i nie czułam potrzeby, by się przy nim spinać.

– A ja lubię ciebie. – Pewnie chwycił moją dłoń i pociągnął mnie za sobą w stronę drzwi wejściowych.

Otworzyła nam blondynka, godna tytułu aniołka Victoria’s Secret. Miała długie zgrabne nogi, które idealnie prezentowały się w skórzanej, czerwonej mini z falbanką, mocne wcięcie w talii, podkreślone dopasowaną czarną bluzką, której głęboki dekolt odsłaniał także sporą część jędrnych piersi. Figury pozazdrościłaby jej niejedna kobieta. Gdy spojrzałam w jej twarz, dostrzegłam też jej duże oczy i naprawdę ładny uśmiech. W ogóle cała była dopracowana w najmniejszych szczegółach. Perfekcyjny makijaż, idealnie ułożone, wyprostowane włosy sięgające jej do połowy pleców. I ta mocna pomadka na ustach w odcieniu fuksji.

Od razu przeklęłam siebie za ten dres.

– Cześć. Ty musisz być Lilka, Paweł dużo o tobie opowiadał. – Podała mi rękę, uważnie mierząc mnie wzrokiem.

– Serio? – Zdziwiona spojrzałam na swojego towarzysza, który niewinnie wzruszył ramionami.

– Jestem Weronika – przedstawiła się z szerokim uśmiechem.

– Miło mi poznać. – Odwzajemniłam jej uścisk, odrobinę speszona tym, z jakim zainteresowaniem mi się przygląda.

– Chodźmy dalej. – Paweł oparł mi dłoń w dole pleców i delikatnie pchnął mnie do przodu. – Napijesz się drinka? – zapytał, pochylając się do mojego ucha.

– Tak. – Skinęłam głową.

Potrzebowałam alkoholu, bo czułam się okropnie spięta w nowym towarzystwie. Wiedziałam, że mała ilość pomoże mi nieco wrzucić na luz.

– Usiądź obok Laury, a ja zaraz do ciebie wracam – polecił i szybko zniknął mi z pola widzenia razem z Weroniką.

Stałam przez chwilkę w miejscu, bo to imię przywołało jakieś niejasne skojarzenie, ale przecież to tylko imię. Chyba przez zamieszanie z bratem i Jacobem wszędzie doszukiwałam się tajemnic i spisków.

– Hej, jestem Lilka – przywitałam się, podchodząc bliżej siedzącej na kanapie brunetki.

– Miło mi, Laura. – Odwróciła głowę w moją stronę, odsłaniając rząd idealnie białych zębów. – Jak się bawisz? – zapytała, patrząc na mnie pytająco.

– Chyba dobrze. – Przysiadłam obok niej. – Nie spodziewałam się, że wyląduję na domówce. – Wzruszyłam ramionami, spoglądając na swój strój.

– Eee tam, jaka domówka. – Machnęła ręką. – To tylko kilka osób. – Omiotła wzrokiem pomieszczenie, w którym bawiło się jeszcze tylko czworo ludzi. Dziewczyna z chłopakiem całowali się w kącie, a dwóch mocno napakowanych kolesi popijało drinki z kubeczków przy stole kawałek dalej.

– Proszę, coś dla ciebie. – Paweł z szerokim uśmiechem przysiadł obok i podał mi jedną ze szklanek trzymanych w rękach. Odebrałam ją od niego i zakręciłam nią delikatnie w dłoni, obserwując kostki lodu osadzone na dnie drinka.

– Dzięki. – Bez zastanowienia pociągnęłam spory łyk trunku. Mieszkanka była mocna, ale nie na tyle, by zniechęcić mnie do dalszego picia.

Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu, wsłuchując się w dźwięki muzyki, dobiegające z głośnika. Dziewczyny żartowały o czymś między sobą, a Paweł wpatrywał się we mnie z uśmiechem, jakby nie wierzył, że jestem obok.

– Cieszę się, że tu jesteś – przyznał się do czegoś, co właściwie miał wypisane na twarzy niemal wielkimi literami.

– Lepsze to niż samotna noc z serialem. – Uśmiechnęłam się smutno, wbijając wzrok w pustą szklankę.

– Masz rację. – Pokiwał głową. – Widzę, że smakuje ci mój drink – zauważył, kiedy podążył za moim spojrzeniem.

– Tak, przydał mi się na rozluźnienie – zachichotałam, czując, jak zaczyna delikatnie szumieć mi w głowie.

– Przy nas możesz czuć się swobodnie. – Wyszczerzył się do mnie, otoczył mnie przyjaźnie ramieniem i przyciągnął do siebie.

– Dzięki. – Podrapałam się po skroni, jednocześnie próbując podtrzymać głowę, która robiła się coraz cięższa.

Dałam się namówić Pawłowi na jeden wolny taniec, po którym chłopak zniknął w kuchni, żeby zrobić mi jeszcze coś do picia. Właśnie odbierałam od niego szklankę, gdy moją uwagę przykuł blondyn, który przystanął w korytarzu i patrzył na nas wielkimi, zdziwionymi oczami. Kiedy się zorientował, że go zauważyłam, spłoszony szybko zniknął za ścianą.

– Pablo! – dobiegło gdzieś z drugiego pomieszczenia.

– Przepraszam na moment. – Mój towarzysz wywrócił oczami i niechętnie podniósł tyłek z kanapy.

– Szykują się problemy – szepnęła Laura, nachylając się do ucha Weroniki.

– Ciii! – Szturchnęła ją blondynka i widząc, że rzucam na nie okiem, posłała mi niewinny uśmieszek.

Cieszyłam się, że Paweł chciał przedstawić mnie znajomym i zabrał mnie na imprezę, żeby poprawić mi humor, ale nie czułam się dobrze w tym towarzystwie. Dziewczyny może i próbowały być miłe, lecz patrzyły na mnie bardziej jak hieny na rannego baranka. Wyraźnie wyczuwały moją słabość i nawet miałam wrażenie, że próbują się nią karmić. Może wiedziały o moim wypadku i stąd ich spojrzenia, ale to nie zmieniało faktu, że ani trochę mi się tam nie podobało. Niby próbowały raczyć mnie przyjacielskimi uśmiechami, ale ja wyraźnie czułam tę wyższość, wrogość i przewagę. Teraz rozumiałam, co to znaczy od razu czuć, że się gdzieś nie pasuje.

– Paweł, chciałabym się zbierać – szepnęłam do niego, gdy po dłuższej chwili ponownie zajął miejsce obok mnie. – Dziś dopiero pochowałam przyjaciela, nie jestem w formie, żeby imprezować. Przepraszam, że nie powiedziałam tego wcześniej, ale teraz czuję, że to nie w porządku – tłumaczyłam się nerwowo.

Chłopak skrzywił się, zerknął na telefon, po czym pokiwał głową.

– Masz rację, nie pomyślałem – zareagował, drapiąc się nerwowo po czole. – Dopij drinka i zabiorę cię do domu. – Podsunął mi napój pod nos.

– Nie, na dziś już mi wystarczy. – Oparłam dłoń na szklance i odsunęłam ją od siebie.

Paweł skinął głową i odstawił naczynie na blat.

– Chodź. – Wstał i pociągnął mnie za sobą, jednak zamiast do wyjścia, skierował nas w stronę schodów na górę.

– Dokąd mnie ciągniesz? – zapytałam, niepewnie podążając za nim.

– Zanim odwiozę cię do domu, chcę porozmawiać. W końcu obiecałem poprawić ci humor, a jak na razie tylko go pogorszyłem. – Otworzył przede mną drzwi i ruchem dłoni zaprosił mnie do środka.

– Nie musisz czuć się winny. – Przekroczyłam próg i od razu rozejrzałam się po pokoju, którego właścicielką na pewno była dziewczyna. Wnosiłam to po wielkim łóżku z różową, puchatą narzutą i dużej toaletce zastawionej kosmetykami samych drogich marek. Logo Dior i Chanel raziły w oczy z daleka.

– Siadaj. Tutaj będziemy mieć chwilę spokoju. – Zamknął za nami drzwi i, widząc, że się waham, pierwszy zajął miejsce na skraju łóżka.

W końcu poddałam się i poszłam w jego ślady.

– Mów, co cię gryzie? – Spojrzał na mnie łagodnie tymi swoimi intensywnie niebieskimi tęczówkami.

– Nie rozumiem, dlaczego Wiktor odebrał sobie życie. Był najjaśniejszą osobą, jaką poznałam. Pozytywną, wesołą, szczerą – wymieniałam, czując, jak w kąciku oka wierci mi się niespokojna łza. – A nagle, tak po prostu, uznał, że nie chce już żyć i olał nas wszystkich. Jacob tak się starał, żeby go uratować…

– Podoba ci się, że zawsze bawi się w bohatera, co? – rzucił kąśliwie, łypiąc na mnie okiem.

– Bohatera? Chciał pomóc przyjacielowi, nic w tym dziwnego… – Szerzej otworzyłam oczy, słysząc jego słowa, i w tym momencie odniosłam wrażenie, że muszę jakoś bardziej wysilić się, by utrzymać powieki, które robiły się coraz cięższe.

– Ale podoba ci się? Ostatnio często o nim wspominałaś podczas naszych rozmów. – Spojrzał na mnie z jeszcze większą intensywnością, a jego brew poszybowała wysoko do góry.

– Jacob? – szepnęłam.

– Taaa – przeciągnął, kiwając głową.

Wzruszyłam ramionami odrobinę speszona jego pytaniem.

– Jest coś między nami, ale wkrada się też wiele niejasności i na razie nie umiem tego określić – przyznałam cicho. – Może, gdy wszystko sobie wyjaśnimy, będę mogła powiedzieć o nas coś więcej – zastanawiałam się na głos.

– To zależy od tego, jak wiele jesteś w stanie wybaczyć – rzucił z pełną śmiałością.

– Co masz na myśli? – zapytałam i w tym samym momencie mocno zakręciło mi się w głowie.

– Dostałaś drugą szansę i wciąż wybierasz źle, Lili, to niesprawiedliwe, że tak się uparłaś na tego kretyna – szepnął, pochylając się w moją stronę.

Odsunął kilka zabłąkanych kosmyków za moje ucho i przystawił swoje usta do mojej szyi.

Zadrżałam ze strachu. Byłam naprawdę przerażona, bo nie rozumiałam, co nagle wstąpiło w tego przyjaznego i pomocnego chłopaka, który teraz zachowywał się jakoś dziwnie i niepokojąco. Zwracał się do mnie w zagadkowy sposób i patrzył na mnie tak, jakbym zrobiła mu krzywdę. Wpakowałam się chyba w bardzo nieciekawą sytuację, z której próżno było szukać wyjścia. Jakby tego było mało, moje ciało przestawało mnie słuchać i nie byłam pewna, czy to wyłącznie wina tego, że krępował mnie strach, czy może czegoś jeszcze – czegoś, co wraz z drinkiem dostało się do mojego organizmu i teraz z powodzeniem go sobie podporządkowywało.

– Naprawdę nie chciałem tego tak rozegrać. Czekałem, aż przestaniesz o nim mówić i pisać, ale ty nie dałaś mi wyboru – szepnął mi do ucha z udawanym żalem, po czym bardzo powoli odsunął się ode mnie i wyprostował, tak by dokładnie mi się przyjrzeć. Czułam jego wzrok na swoim ciele i kuliłam się w sobie, jakbym chciała zniknąć. Patrzył na mnie, jakby chciał rozszarpać mnie na strzępy, i byłam pewna, że jest na to gotów. Czekał tylko na odpowiedni moment, by przystąpić do ataku.

– Dlaczego? – zapytałam łamiącym głosem, przymykając powieki, by jakoś znieść to wirowanie w głowie, nad którym nie umiałam zapanować.

– Nie pozwolę mu cię mieć. Nie pozwolę na to „żyli długo i szczęśliwie”, o jakim marzy u twojego boku… Po prostu nie! – odparł głosem wypranym z uczuć, godnym psychopaty. – Myśl, że cię miałem, że cię pieprzyłem, doprowadzi go do obłędu. Nie będzie umiał na ciebie spojrzeć.

– Nie dotykaj mnie – syknęłam, gdy oparł dłoń nad moim kolanem i zaczął powoli przesuwać ją coraz wyżej.

Szarpnęłam się skutecznie, zyskując kilka centymetrów przewagi.

Paweł zaśmiał się pod nosem i jedną dłonią otoczył oba moje nadgarstki, które nieopatrznie zbliżyłam do siebie, próbując się osłonić.

– Nie walcz – rzucił poważnie. – Nie chce zrobić ci krzywdy, po prostu muszę cię mieć. Zawsze mi się podobałaś. Śmiem nawet twierdzić, że gdyby nie ci dwaj klauni, którzy ciągle za tobą łażą, bylibyśmy świetną parą. – Ulokował swoją dłoń między moimi nogami i drażnił moją cipkę przez materiał dresowych spodni. Trwało to tylko chwilę, bo potem bez oporów wsunął ją pod materiał, wcześniej sprytnie luzując ciasno zawiązany supeł.

– Wyrzuć z siebie choć jeden przytomny jęk, nim odpłyniesz – szepnął mi błagalnie do ucha, prześlizgując palcami po mojej kobiecości. Zacisnął mi się żołądek, a oczy zapiekły od wzbierających w nich łez. Zagryzłam zęby na dolnej wardze i rzuciłam mu tylko słabe spojrzenie, starając się z całych sił pokazać mu, jak bardzo nim gardzę. Potem poczułam, jak spod coraz mocniej ciążących mi powiek wymyka się jedna ciężka łza. Nie byłam w stanie już walczyć z tym, by nie zamknąć oczu, moje ciało zrobiło się wiotkie i powoli zaczęłam odpływać. Na samą myśl, że dałam się tak łatwo podejść, czułam się jak szmata. Naiwna, mała dziwka, która zaraz dostanie za swoje.