Przyjaciółki - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Daisy zawsze szczyciła się swoją punktualnością. Dlatego teraz, kiedy spóźniła się na pogrzeb, była na siebie naprawdę zła. Najpierw rozdzwonił się telefon, a potem, kiedy już się ubierała, ktoś zastukał do drzwi wejściowych. Wybiegając z pokoju, potknęła się o pantofel ze swojej najlepszej pary, który wpadł głęboko pod łóżko. Na szczęście na dole była Faylene i zajęła się gośćmi – to byli ludzie z elektrowni, chcieli wiedzieć, kiedy mają wyłączyć prąd.

Pognała z powrotem na górę. Żeby odzyskać pantofel, musiała wpełznąć pod łóżko. Zgubę znalazła, ale za to w ostatniej parze czarnych matowych pończoch, które miała na sobie, poszło oczko. Na domiar wszystkiego, jak zawsze w deszczowy dzień, samochód nie chciał zapalić. W efekcie spóźniła się ponad dziesięć minut.

Stała sztywno, z dala od pozostałych, nad grobem swojego pacjenta. Padał zimny, nieprzyjemny deszcz. Jej płaszcz przeciwdeszczowy zaczął przemakać. Przewidywała, że tak to się skończy, ale uważała, że lepszy stary, lecz czarny płaszcz niż nowa żółta kurtka.

Oczywiście Egbert już tam był. Jak zawsze punktualny. Zza ciemnych, dużych okularów badawczo przyglądała się mężczyźnie, którego postanowiła poślubić. Była już wystarczająco dojrzała, aby wiedzieć, co jest istotne, a co zupełnie nie ma znaczenia. I nie zamierzała po raz drugi popełnić błędu.

Egbert nie miał o tym na szczęście najmniejszego pojęcia. Nigdy nie przyszłoby mu do głowy, że jakaś kobieta może celowo zastawić na niego sidła. W końcu skromność była jedną z jego zalet. Daisy straciła już serce do mężczyzn z nadmiarem testosteronu czy też samochwałów, jak ich nazywała.

Zebrani nad grobem trochę się rozsunęli i Daisy zauważyła, że obok Egberta stoi jakiś mężczyzna. No proszę, pomyślała, to dopiero musi być niezły model. Zdziwiłaby się, gdyby w jego smukłym, wysportowanym ciele znajdował się choć gram skromności. Szeroko rozstawił nogi, ręce założył na piersiach. Nawet jego postawę można sprowadzić do jednego słowa: arogancja.

Przybyłem, zobaczyłem, więc do diabła – zwyciężyłem.

Miała wrażenie, że może mu niemal czytać w myślach. Że je wręcz czuje.

Egbert miał na sobie jak zwykle ciemny garnitur, a także dobrze skrojony czarny płaszcz przeciwdeszczowy. I, jak przystało na rozsądnego mężczyznę – parasol. Obiektywnie rzecz biorąc, był naprawdę przystojny. Może nie miał hollywoodzkiej urody, ale z pewnością był atrakcyjny.

Daisy głęboko wierzyła w umiar. W przeciwieństwie do swoich dwu szalonych najlepszych przyjaciółek, nie miała za sobą pasma nieudanych małżeństw. Tylko raz była bliska tej decyzji. Ale też ten związek miał fatalny wpływ na jej psychikę. A zatem Egbert będzie jej pierwszym mężem. Oczywiście jak tylko uświadomi sobie, że Daisy jest idealną kandydatką na żonę. Będzie to związek dwojga dojrzałych, pracujących ludzi, a nie jedno z tych młodych, zaczynających od zera małżeństw, które ostatnio stały się bardzo powszechne.

Nad głowami zebranych przeleciało stado dzikich kaczek. Daisy odprowadziła je wzrokiem aż nad brzeg rzeki, po czym znów przyjrzała się nieznajomemu.

Nie miał praktycznego płaszcza przeciwdeszczowego, ani tym bardziej parasola. Stał w deszczu z odkrytą głową. Mokre pasemka włosów przykleiły się do jego opalonych skroni. Z jakiegoś zupełnie niezrozumiałego dla niej samej powodu poczuła, że ten mężczyzna ją pociąga. Życie dało jej wiele lekcji, ale jedna szczególnie zapadła Daisy w pamięć: kiedy do głosu dochodzą hormony, zdrowy rozsądek ląduje za drzwiami.

Pastor, między jednym kichnięciem a drugim, zdołał powiedzieć parę ciepłych słów o człowieku, którego żegnali. Daisy niewiele z tego słyszała, bo jej uwagę całkowicie zaprzątał nieznajomy. Była pewna, że nigdy wcześniej go nie widziała.

Musiała przyznać, że w niebieskich dżinsach i skórzanej lotniczej kurtce prezentuje się całkiem nieźle. Na pewno dużo lepiej niż ona w swojej starej, czarnej sukience i przemakającym płaszczu przeciwdeszczowym, nie wspominając już o zabłoconych czółenkach.

Nieznajomy z pewnością nie był z Muddy Landing. Znała tu już wszystkich przynajmniej z widzenia. Zresztą, gdyby tu mieszkał, Sasha i Marta z pewnością zwróciłyby na niego uwagę i wpisały go na swoją listę kawalerów do wzięcia. O ile oczywiście był do wzięcia.

Próbowała dojrzeć, czy ma na palcu obrączkę. Nie miał, ale to jeszcze o niczym nie świadczyło.

W taką pogodę mógł przynajmniej włożyć kapelusz. Wyobraziła go sobie w stetsonie – koniecznie czarnym, nie białym, z rondem uniesionym z jednej strony i okazałym pękiem piór za tasiemką. Taki kapelusz zresztą pasowałby do jego kowbojskich butów.

Nieznajomy, jakby wyczuwając na sobie wzrok Daisy, spojrzał nagle prosto na nią. Wstrzymała oddech. W zasadzie niebieskie oczy nie mają w sobie nic niezwykłego, lecz osadzone pod kruczoczarnymi brwiami w opalonej na złoty brąz twarzy robiły – musiała to uczciwie przyznać – piorunujące wrażenie.

Od strony North Landing River nadciągnęła kolejna chmura i rozpadało się jeszcze bardziej. W tej sytuacji uroczystość siłą rzeczy została skrócona. Pastor znów zaczął kichać, a ponieważ zmarły nie miał krewnych, powiedział kilka przepraszających słów, nie kierując ich do nikogo konkretnego, po czym pośpieszył do czarnego minivanu. Niewielka grupa żałobników szybko się rozeszła. Oprócz dwóch.

Och, Boże! Zmierzali w jej kierunku. Nie teraz – błagam!

Daisy udała, że nie słyszy, jak Egbert ją woła, i niemal biegiem dopadła do swojego samochodu. Nie miała ochoty, aby ktokolwiek – na przykład nieznajomy ani tym bardziej Egbert – oglądał ją z mokrymi włosami oblepiającymi kark, w starej sukience sprzed sześciu lat i jeszcze starszym przemoczonym płaszczu. Nie była wyrachowana. Zdawała sobie jednak sprawę, że najprawdopodobniej opóźniłoby to realizację jej planów o co najmniej sześć miesięcy.

Jej plany zaś nie uwzględniały takiej możliwości. W końcu była coraz starsza. Za trzy miesiące upłynie rok, odkąd Egbert owdowiał. Wybranie właściwego momentu to klucz do sukcesu. Nie chciała go pospieszać, ale nie zamierzała również czekać, aż jakaś inna kobieta wykona ruch i uzna go za swój łup.

Wyjechała na autostradę, deszcz wściekle walił o przednią szybę. Wycieraczki pracowały jak oszalałe: rozbiegane niczym jej myśli.

Wkrótce upora się z porządkowaniem domu zmarłego pacjenta, a wtedy spokojnie usiądzie i po raz trzeci wysłucha wyjaśnień Egberta, dlaczego nie mógł po prostu przeczytać ostatniej woli Harveya oraz jego testamentu i przekazać wszystkiego spadkobiercom. Czyli gospodyni, którą Harvey dzielił z jej dwiema najlepszymi przyjaciółkami, oraz słabo zorganizowanemu, niezbyt prężnemu lokalnemu towarzystwu historycznemu.

Rzut oka we wsteczne lusterko uświadomił jej, że samochód Egberta jedzie za nią, poniżej górnej granicy dopuszczalnej prędkości. Wstąpił w nią chyba jakiś diabeł, bo docisnęła pedał gazu, aż o dobrych osiem kilometrów przekraczając dozwoloną prędkość.

Daisy zawsze jeździła zgodnie z przepisami. Ostrożność była jej drugą naturą.

– Musimy coś zrobić z Daisy. – Deszcz dzwonił o szyby. Sasha z namaszczeniem zaczęła malować paznokcie purpurowym lakierem. – Ma wszystkie objawy ciężkiej depresji.

Na wyraźną prośbę Daisy żadna z jej przyjaciółek nie uczestniczyła w tym pogrzebie. Zresztą zbytnio nie nalegały.

– Ależ ona nie jest w depresji. Cierpi, bo zmarł jej pacjent. Zawsze tak reaguje. Zwłaszcza jeśli opiekuje się kimś tak długo. A poza tym ten kolor zupełnie nie pasuje do twoich włosów.

Sasha badawczo przyjrzała się swoim paznokciom, po czym powoli przeniosła wzrok na przyjaciółkę Martę Owens.

– Purpurowy i pomarańczowy? Naprawdę uważasz, że nie pasują? Widzisz, cały kłopot w tym, że ona wszystkim się przejmuje. To, że tyle godzin poświęca drugiej osobie cierpiącej na przewlekłą chorobę, już samo w sobie jest deprymujące. Ale jak przeprowadza się do takiego pacjenta, tak jak zrobiła w przypadku biednego Harveya Snowa… – Sasha westchnęła i starła smugę lakieru.

– To chyba było całkiem rozsądne. Przecież dostała nakaz opuszczenia swojego mieszkania. A on mieszkał sam w wielkim pustym domu.

– Nie dostała nakazu. Wszyscy mieszkańcy tego domu musieli się wyprowadzić po pożarze. I gdzie miała się wtedy podziać? Najbliższy czynny motel jest w Elizabeth City. Dojazd do domu Harveya zająłby jej ze czterdzieści minut więcej niż zwykle. Ale na pewno tak by tego nie przeżywała, gdyby nie to, że oboje byli samotni.

Marta skinęła głową i nalała sobie kolejny kieliszek wina. Wypiła już więcej niż powinna, ale przecież w weekend mogła sobie na to pozwolić. Problem był tylko w tym, że teraz, kiedy musiała zamknąć księgarnię, dzień powszedni niewiele różnił się od weekendu.

– O ile wiem, zawsze zwracała się do niego per „panie Snow”, ale wiesz, co myślę? Że on był dla niej kimś w rodzaju zastępczego dziadka. Jak myślisz, komu znajdziemy teraz drugą połówkę? Sadie Glover czy tej okularnicy z lodziarni?

Obie panie – a właściwie trzy, licząc Daisy – uwielbiały bawić się w kojarzenie par.

– A może Faylene? – spytała Sasha.

Marta spojrzała na nią ze zdziwieniem.

– Naszej Faylene? Chybaby nas zabiła.

– Daisy dobrze to zrobi. Powinna się oderwać. To dopiero wyzwanie: znaleźć kogoś dla Faylene.

– O, to z pewnością jest wyzwanie. Ale i tak nie mamy żadnych kandydatów.

– No cóż, ja chyba miałabym parę pomysłów – odparła Sasha po namyśle.

Kilka lat temu to Sasha i Daisy namówiły Martę na to, by skojarzyć nieśmiałego starszego sąsiada z owdowiałą kasjerką z miejscowej apteki. Akurat wtedy Martę porzucił jej drugi mąż, co gorsza – dla innej kobiety. Musiała się czymś zająć. Wyszło im całkiem nieźle: sąsiad wynajął swój dom, po czym zamieszkał z kasjerką i jej siedemnastoma kotami.

Przyjaciółki uczciły sukces lampką wina i zaczęły rozglądać się za kolejnymi ofiarami, którym jedynie zdecydowana interwencja z zewnątrz mogła pomóc w wyrwaniu się z rutyny samotności. Wkrótce kojarzenie par stało się ich ulubionym sposobem spędzania wolnego czasu. Nie chodziło o to, aby podsunąć ładną samotną dziewczynę jakiemuś kawalerowi do wzięcia. To by było za proste.

Zajmowały się tymi, którzy porzucili już wszelkie nadzieje – chorobliwie nieśmiałymi, porzuconymi, niezbyt atrakcyjnymi i niezaradnymi ludźmi. Taktownie wkraczały do akcji, gotowe doradzić odpowiedni strój, fryzurę, makijaż, a także taktykę w trakcie nawiązywania znajomości. Często okazywało się, że wystarczy tylko wzmocnić czyjeś poczucie własnej wartości. Lub, jak to określała Sasha, przypomnieć komuś dawne melodie, a wraz z nimi dobre wspomnienia. Następnie aranżowały spotkanie. Świetnym pretekstem były organizowane przez miejscowy kościół dwa razy w miesiącu aukcje charytatywne, na których licytowano przygotowane przez miejscowe gospodynie specjały.

– Daj spokój z Faylene – powiedziała Marta. – Znajdźmy raczej kogoś dla Daisy. – Spośród nich trzech jedynie Daisy jeszcze nigdy nie wyszła za mąż. Marta, która pochowała pierwszego męża, a z drugim się rozwiodła, zdecydowała, że nie chce już żadnych mężczyzn w swoim życiu.

Sasha rozwiodła się z czterema i, choć była jak najgorszego zdania o mężczyznach, nie przeszkadzało jej to w wybieraniu kandydatów dla innych samotnych kobiet.

– Beznadziejny przypadek – odparła. – Daisy zna mnóstwo mężczyzn. Pracuje z tyloma lekarzami, i co?

– No wiesz! Po tym Jerrym Jak-mu-tam? Tym, co nosił mokasyny od Gucciego bez skarpetek i garnitury od Armaniego? I zawsze był starannie uczesany i obficie spryskany wodą kolońską? Drań rzucił ją, zanim cokolwiek się między nimi na dobre zaczęło.

– No dobrze. Może Daisy wybiera niewłaściwych mężczyzn. Wobec tego witamy w klubie – powiedziała Sasha.

– No właśnie. Twój drugi mąż poszedł do więzienia za pranie brudnych pieniędzy, tak?

– Ależ skąd – rudowłosa zaprzeczyła z oburzeniem. – To był mój pierwszy mąż. Miałam tylko osiemnaście lat. Co ja tam mogłam wtedy wiedzieć?

Obie zachichotały.

– No dobrze. Skoro Daisy jest teraz zajęta opłakiwaniem pana Snowa, pakowaniem jego rzeczy i porządkowaniem domu, my możemy rozejrzeć się za jakimiś kawalerami do wzięcia, powiedzmy w wieku od dwudziestu pięciu do pięćdziesiątki, prawda? A tak przy okazji, to kto ci przyszedł do głowy dla Faylene?

– Och, właściwie mam dwa pomysły, ale mogłybyśmy zacząć od Gusa, wiesz, z tego warsztatu, gdzie naprawiali mi ostatnio hamulce. Właśnie się dowiedziałam, że jest samotny.

– Może jest gejem?

– Słyszałaś kiedyś o mechaniku, który by był gejem? – Sasha zsunęła sandałki i przyjrzała się swoim niepomalowanym paznokciom u nóg.

– Nadal uważam, że Faylene dostanie ataku furii, jak się dowie, co kombinujemy.

Sasha roześmiała się.

– Może się złościć, ile chce, tylko niech nie rzuca pracy u mnie. Wiesz, że w tych sprawach mam dwie lewe ręce.

Kilka kilometrów dalej, pod miasteczkiem Muddy Landing, w pięknym starym domu, który z pewnością pamiętał lepsze czasy, Daisy Hunter pakowała kolejne pudło ubrań swego zmarłego pacjenta. Wolałaby wyprowadzić się z domu w dzień po jego śmierci, ale jej mieszkanie nadal nie było gotowe. No i Egbert zaproponował, aby tu pozostała, dopóki nie znajdzie kolejnego pacjenta: „Do czasu, aż uporządkujesz i spakujesz jego rzeczy, urząd będzie wypłacać ci pensję. Zresztą domy, które przez dłuższy czas stoją puste, szybko podupadają”.

Egbert miał specyficzny sposób formułowania myśli. Wszystko, co mówił, nie brzmiało zbyt ekscytująco, ale dawało poczucie bezpieczeństwa. U boku takiego mężczyzny jak Egbert Blalock kobieta zawsze wiedziałaby, na czym stoi.

Póki żył Harvey, ich stosunki ograniczały się do wymiany paru zdawkowych zdań. Ale potem spotkali się kilka razy, żeby omówić sprawy związane z jego śmiercią. Podczas drugiego, a może trzeciego z takich spotkań, Daisy spojrzała na niego z pewnym zainteresowaniem. Im więcej o nim myślała, tym bardziej była przekonana, że stanowi doskonały materiał na męża. W końcu był już najwyższy czas, by wyjść za mąż.

Dlatego teraz, pakując garderobę Harveya, starała się ułożyć jakiś sensowny plan działania. Musiała przy tym przyznać, że dużo łatwiej było wydać za mąż kogoś obcego niż siebie samą.

Nie mogła powierzyć tej sprawy przyjaciółkom. Marta i Sasha za bardzo by się zaangażowały i wszystko by przez to popsuły. Sasha sprawdzała kolejnych mężów tak jak inne przymierzają pantofle. Marta nie była wiele lepsza. Choć zarzekała się, że po ostatnich doświadczeniach dużo się nauczyła.

Daisy kątem oka spojrzała na swoje odbicie w wielkim lustrze. Dotknęła potarganych włosów. Już dawno temu powinna zrobić pasemka. Wcześniej musiała jednak dowiedzieć się, jakie włosy lubi Egbert. Długie czy krótkie? Czy lubi blond? A jeśli tak to jaki? Platynowy czy raczej miodowy? Jej włosy były nieokreślonego koloru.

Włosy Egberta miały natomiast ładny odcień brązu. Były, co prawda, trochę przerzedzone na czubku głowy. Ale w końcu nic w tym złego, od razu się zganiła. Ostatnio przecież łysiny są nawet całkiem modne i uważane za seksowne. Sasha nazwała kiedyś Egberta nudziarzem. Zdaniem Daisy, on nie był nudny, tylko zrównoważony i odpowiedzialny. Niektóre kobiety wolą bardziej atrakcyjnych mężczyzn. Jeszcze niedawno Daisy również się do nich zaliczała. Teraz już zmądrzała.

Ale jakiego koloru były jego oczy? Piwne?

Nie, brązowe. To Harvey miał piwne oczy. Daisy jeszcze ani razu nie płakała po jego śmierci, ale wiedziała, że wcześniej czy później to nastąpi. Zbyt mocno się z nim związała. Tak, zdecydowanie powinna jakoś poprawić sobie nastrój.

Jak tylko skończy porządkowanie domu, pójdzie na zakupy i przy okazji poszuka czegoś kobiecego i zwiewnego na spotkanie z Egbertem. Od dawna nie tańczyła. Niegdyś to uwielbiała. Ciekawe, czy Egbert lubi tańczyć? Mogliby razem poćwiczyć kroki, to byłoby zabawne. Niestety, nawet takie rozmyślania nie poprawiały jej nastroju.

Tak, zdecydowanie pójdzie do fryzjera. Lekko rozjaśni włosy i podetnie końce. Nic wielkiego – akurat tyle, żeby trochę lepiej wyglądać przy następnym spotkaniu z Egbertem. Właściwie mogłaby już zadzwonić i umówić się z fryzjerem.

Telefon zaczął dzwonić akurat w chwili, gdy do niego podeszła.

– Rezydencja pana Snow, słucham? – wyrecytowała jak zwykle.

Odebrała w ostatnich dniach tyle telefonów, że zaczęła już poważnie zastanawiać się nad zainstalowaniem automatycznej sekretarki, choćby na te kilka dni, które zamierzała tu jeszcze spędzić.

– Daisy, kochanie, masz taki zmęczony głos. Przydałby ci się masaż albo dobry drink i pudełko wiśni w czekoladzie. Jak dziś poszło?

– Lał deszcz, pastor cały czas kichał, a nad grobem zebrała się garstka ludzi. Coś jeszcze cię interesuje?

– Przecież proponowałyśmy, że z tobą pójdziemy – przypomniała jej Sasha.

– Wiem. Jestem w podłym nastroju. – W duchu musiała przyznać, że właściwie od kilku dni walczy z depresją.

– Posłuchaj, pomyślałyśmy z Martą, że już najwyższy czas zacząć kolejną sprawę. Odkąd zamknęła księgarnię, o wiele za dużo popija. – Daisy usłyszała w tle protest. – Wiem to stąd, że przytyła parę kilo. Wchodzisz w to?

– Tym razem nie. Najpierw muszę uporządkować rzeczy Harveya, a potem własne życie. Nie mam teraz głowy do zajmowania się innymi.

– Och, kotku. Wiem, że to wszystko jest bardzo przygnębiające, ale rozczulanie się nad sobą donikąd nie prowadzi. – Sasha była w głębi serca bardzo ciepłą osobą, ale nauczyła się to ukrywać. Jej krzykliwy styl i bezceremonialny sposób bycia bardzo jej to ułatwiały.

– Wcale się nie rozczulam. – Daisy wiedziała, że nie należy za bardzo związywać się z pacjentem. Ale nikim nie opiekowała się tak długo jak Harveyem.

– A może najwyższy czas, żebyś przed sobą postawiła jakieś wyzwanie?

Daisy westchnęła. Niczym innym się ostatnio nie zajmowała. Lepiej jednak, żeby myślały, że się umartwia po śmierci pacjenta. Inaczej zaraz umówią ją z jakimś cymbałem z klubu samotnych serc.

O nie, bardzo dziękuję. Skoro już się nastawiła na działanie, poradzi sobie sama. Tak jak ze wszystkim, odkąd jej przybrani rodzice rozwiedli się, a potem okazało się, że żadne z nich jej nie chce. Daisy miała wtedy trzynaście lat. Dała sobie radę, i teraz też tak będzie. Za rok zamieszka u Egberta przy Park Drive.

– Daisy. Obudź się, kochanie.

– Przepraszam, zamyśliłam się. Niech ci będzie. Kim chcecie się teraz zająć?

– Faylene.

– Nie ma mowy! Zająć się nową sprawą to jeszcze rozumiem, ale nie beznadziejnym przypadkiem! To akurat nie jest mi teraz potrzebne. – Przez ostatnie kilka lat Faylene Beasley pracowała u Harveya i jej obu przyjaciółek. Jako gospodyni domowa była fantastyczna, ale jako panna na wydaniu? – Chyba nie mówisz poważnie?

– Ależ jak najbardziej. Kochanie, nie zauważyłaś, jaka jest ostatnio nieznośna? Tej kobiecie potrzebny jest mężczyzna.

– Posłuchaj, zadzwoń do mnie jutro. Dziś nie mam siły o tym myśleć. Zjem wczesną kolację i położę się spać. A tak na marginesie, zdaje się, że mamy nowego kawalera do wzięcia, któremu mogłybyśmy kogoś znaleźć.

Z pewnością, pomyślała, nie mogła to być Faylene. O nie – kimkolwiek był ten mężczyzna, zasługiwał na jakąś wyjątkową kobietę.ROZDZIAŁ DRUGI

Kell miał nadal przemoczone buty, ale przynajmniej zdrapał już z nich większość błota. Był rozczarowany. Nie zdążył poznać swojego wuja. Za to widok tajemniczej kobiety na pogrzebie sprawił mu niekłamaną przyjemność. Podskakiwała z gracją, żeby uchronić swoje śliczne kostki przed zamoczeniem. Miała bardzo ładne nogi. Była chyba blondynką – w każdym razie coś w tym rodzaju. Miała wysoko postawiony kołnierz płaszcza i ciemne okulary, więc zdołał tylko zobaczyć jej jasną cerę. Oprócz tego nic więcej – tylko te mokre kosmyki jasnych włosów i zabłocone nogi. Zdecydowanie śliczne.

Kell nawet nie spytał Blalocka, kim była kobieta, która poprzedniego wieczora odebrała telefon i skierowała go do urzędnika bankowego. Nadal był w lekkim szoku, wywołanym wiadomością o śmierci człowieka, którego przyjechał odwiedzić.

Nie powinien tak długo zwlekać, lecz przyjechać od razu, gdy tylko odkrył pokrewieństwo między Snowami z Karoliny Północnej, a rodziną Magee z Oklahomy. Ale zatrzymało go kilka spraw. A co więcej, wymyślił sobie, że zjawi się niespodziewanie. Oczyma wyobraźni widział, jak wuj Harvey staje w progu, przygląda mu się i rozpoznaje w jego twarzy rysy swego przyrodniego brata.

Co prawda, było to mało prawdopodobne. Kell w niczym nie przypominał swego ojca. Evander Magee miał rude włosy i był piegowaty. Jedyne, co Kell po nim odziedziczył, to kolor oczu i wyraźnie zarysowane kości policzkowe.

No cóż, jak zwykle optymistycznie założył, że wszystko pójdzie po jego myśli. Tak, w wieku trzydziestu dziewięciu lat Kell nadal był niepoprawnym optymistą. Zresztą pewnie tylko dlatego chciało mu się szukać dalekich krewnych. Tak jak w czasach, kiedy jeszcze grał zawodowo w baseball, zawsze wierzył w zwycięstwo.

Tym razem wszystko poszło na opak. Przyjechał do Muddy Landing już po zmroku. Na miejscu dowiedział się, że jedyny motel w mieście jest zamknięty od czasu huraganu Isabel, który we wrześniu mocno dał się miastu we znaki. Musiał przejechać wiele kilometrów, żeby znaleźć nocleg w okropnym miejscu, gdzie dostał pokój z za krótkim łóżkiem, ścianami, przez które wszystko było słychać, i podłymi poduszkami.

Z samego rana pojechał do miasta, żeby zobaczyć się z człowiekiem o nazwisku Blalock. Czekał na niego godzinę tylko po to, żeby usłyszeć, że pan Blalock jest zajęty i nie ma dziś dla niego czasu.

Ale Kell tak łatwo się nie poddawał. Niemal wdarł się do gabinetu, przedstawił się i wyjaśnił, że jego ojciec miał młodszego brata przyrodniego, który nazywał się Harvey Snow. On zaś przyjechał, aby dowiedzieć się, gdzie ten człowiek mieszka, bo w książce telefonicznej nie było adresu. Jakaś kobieta, która odebrała telefon, skierowała go właśnie tutaj.

I wtedy usłyszał złą wiadomość.

– Przykro mi, ale człowiek, którego pan poszukuje, zmarł kilka dni temu. Dziś odbywa się jego pogrzeb. Właśnie jadę na cmentarz. Więc, jeśli pan pozwoli…

Kell potrzebował chwili, żeby ochłonąć. Nie ruszył się z miejsca.

– O ile mi wiadomo – dodał Blalock – nikt z krewnych pana Snowa nie żyje.

Kell miał ochotę zaprotestować. Przecież on właśnie był żyjącym krewnym!

Nic jednak na to nie odpowiedział, ale postanowił pojechać wraz z Blalockiem na pogrzeb. Kiedy po skończonej uroczystości wrócili do banku, Blalock sprawdził dane w swoim komputerze, przemaglował go na wszystkie strony i wreszcie raczył podać mu adres domu, w którym kiedyś mieszkał jego ojciec.

Najprawdopodobniej mieszkał, jak zastrzegł Blalock.

Kell uznał, że może tu spędzić jakieś pięć dni. Najwyżej tydzień. Chłopcy powinni poradzić sobie ze sklepem. A jeśli nie, to mieli do kogo zadzwonić.

Praca z młodzieżą z rodzin patologicznych zaczęła ostatnio pochłaniać go w dużo większym stopniu niż prowadzenie sklepu sportowego. Równocześnie przekształcał swoje ranczo w baseballowy obóz treningowy. Miał wszystko, czego potrzeba mężczyźnie do szczęścia. Satysfakcjonującą pracę, zabezpieczenie finansowe i wokół siebie wiele kobiet, które nie oczekiwały z jego strony zobowiązań, a gotowe były dotrzymywać mu towarzystwa.

Jedyne, co nie dawało mu spokoju, to odnalezienie krewnych ojca. Skoro zaczął już poszukiwania, nie zamierzał łatwo się poddać. Blalock mógł mieć wątpliwości. On jednak ufał swojemu instynktowi. Był pewny, że jego korzenie tkwią w Muddy Landing.

Jadąc wąską drogą pomiędzy polami a przybrzeżnymi bagnami, coraz bardziej utwierdzał się w tym przekonaniu. Powinien był jasno powiedzieć Blalockowi, że nie interesuje go spadek. Chciał tylko dowiedzieć się czegoś o dzieciństwie swojego taty i wyjaśnić, czy ma tu jakichś krewnych.

Obie rodziny straciły ze sobą kontakt ponad pięćdziesiąt lat temu, kiedy szesnastoletni Evander Magee opuścił dom. Rodzice Kella zginęli w pożarze, który pochłonął cały dom wraz ze wszystkimi pamiątkami i dokumentami rodzinnymi. Do niedawna Kell w ogóle nie zastanawiał się nad korzeniami swojej rodziny. Ale fakt, że wkrótce miał obchodzić czterdzieste urodziny, a także to, że miał zostać ojcem chrzestnym bliźniąt swego najlepszego przyjaciela, sprawił, że zaczął myśleć o własnej rodzinie.

Kell po raz pierwszy uświadomił sobie, że jest ostatnim z linii Magee. Był to spory ciężar jak na mężczyznę, który całe życie świadomie unikał poważnych związków.

Znów pomyślał o blondynce w czerni. Lubił blondynki. Lubił kobiety – w czerni i w każdym innym kolorze. Lubił je jeszcze bardziej, gdy w ogóle nic na sobie nie miały. Podejrzewał, że to ona jest tą pielęgniarką, o której wspominał Blalock i która odebrała jego telefon. Miała całkiem interesujący głos. Wyglądała również interesująco, choć była taka przemoknięta i blada.

Zastanawiał się, czy zdążyła już odtajać.

Daisy miała wrażenie, że ten dzień nigdy się nie skończy. Późnym popołudniem nareszcie przestało padać. Siedziała teraz w bujanym fotelu, a jej przyjaciółki, które uznały, że powinny ją jednak odwiedzić, popijały mrożoną herbatę i przeglądały stare wydania „Southern Living”. Siedziały na werandzie, którą dwa miesiące temu uszkodził huragan Isabel. Weranda nadal nie była naprawiona. I nie tylko ona. Muddy Landing i okolice bardzo ucierpiały. Wszystkie firmy budowlane w okolicy nadal zajmowały się remontem uszkodzonych domów. Właściciel domu, w którym mieszkała, wciąż twierdził, że prace nie zostały jeszcze ukończone. Była wyrozumiała, ale naprawdę nie mogła dłużej pozostawać w domu Harveya. W końcu miała własne życie, którym powinna się zająć.

Daisy marzyła, żeby przyjaciółki już sobie poszły. Chciała jak najszybciej przejrzeć te wszystkie szafy, szuflady, półki i pomóc Faylene wysprzątać pozamykane od wielu lat pokoje. Może jutro poczuje się na tyle dobrze, aby wybrać się na zakupy i do fryzjera. Dziś z pewnością nie była w nastroju.

– No cóż, dla mnie zawsze był miły, nawet kiedy miał mnóstwo samochodów czekających w kolejce – powiedziała Sasha. – W warsztacie ma porządek. I wiem, że jest uczciwy.

Daisy domyśliła się, że rozmawiają o potencjalnym zalotniku Faylene.

– No dobrze. Dziś jest piątek. – Sasha spojrzała na swój zegarek, który po naciśnięciu odpowiedniego przycisku pokazywał wszystko, począwszy od fazy księżyca aż po wskaźniki giełdowe. – Wobec tego nastawmy się na aukcję charytatywną w środę. Piknik, jeśli będzie ładna pogoda, lub kolacja w ośrodku miejskim, jeżeli będzie padać.

– To dopiero będzie romantyczne – powiedziała oschle Marta. – Słodkie pogaduszki w tej okropnej sali.

– Przestań. Z pewnością dopisze pogoda. To jak? Przygotujemy cztery pudła ze smakołykami zamiast trzech? Mam dużą purpurową kokardę, którą mogę ofiarować na ten cel. Trzeba będzie tylko napisać imię Faylene na jednym z pudeł i powiedzieć Gusowi, że właśnie w nim są jego ulubione potrawy.

– Najpierw musimy się dowiedzieć, jakie są te jego ulubione dania – zauważyła jak zawsze praktyczna Daisy.

– Nie, najpierw trzeba coś zrobić z jej włosami. – W tym specjalizowała się Sasha. W ciągu ostatnich kilku lat jej włosy przechodziły od odcieni brzoskwini, przez oberżynę, po tycjanowski brąz. Kiedy uparła się, że nie pamięta, jaki jest jej prawdziwy kolor, Marta przypomniała jej, że wystarczy poczekać na odrosty.

– I nie może iść na kolację charytatywną organizowaną przez kościół w tych swoich szortach. Jej nogi wyglądają nieźle z daleka, ale jak się do niej zbliżyć… – Marta pokręciła głową.

– Dobrze – przytaknęła Sasha. – Ja zajmę się włosami, a ty wymyśl dla niej jakiś przyzwoity strój. Pozostaje tylko sprawa zawartości naszych pudeł. Co ty na to, Daisy?

Daisy siedziała ze wzrokiem utkwionym w dal.

– Daisy, jesteś z nami, kochanie? Co ty na to? Przygotujesz swojego słynnego kurczaka w maślance, placuszki kukurydziane i może surówkę z białej kapusty i parę kawałków tego pysznego czekoladowego placka z rumem?

– Słucham? Och, no dobrze. Ale może najpierw powinnyśmy zastanowić się nad jakimiś innymi kandydatami dla Faylene? – Choć Daisy nie miała takiego doświadczenia w tych sprawach jak jej przyjaciółki, wiedziała doskonale, że mężczyzna i kobieta muszą być do siebie bardzo dobrze dopasowani. Wzajemne przyciąganie z pewnością jest ważne, ale na długo nie wystarczy. Jeśli nie ma nic więcej, to po opadnięciu pierwszych emocji, kiedy fascynacja erotyczna już się wypali, nagle odkrywasz, że jesteś z zupełnie obcym ci człowiekiem.

Z Egbertem problem wzajemnego przyciągania w ogóle nie istniał. To był fundament jej planu. Skoro od początku nie będzie między nimi przyciągania, to nie będzie im tego brakowało w późniejszej fazie, kiedy i tak w naturalny sposób przestałoby działać. Daisy z pewnością nie była naiwna. Ale w odróżnieniu od swoich przyjaciółek wiedziała, kto jest dobrym i solidnym materiałem na męża.

Jej rozmyślania przerwał dzwonek telefonu. Pobiegła na korytarz, pewna, że to kolejny telefon nie do niej.

Po chwili wróciła na werandę.

– To był Egbert, to znaczy pan Blalock – powiedziała. Mówił, że dziś rano zjawił się mężczyzna, który twierdzi, że jest krewnym pana Snowa.

– Harveya? Myślałam, że on nie miał rodziny – odparła Marta.

– Też tak sądziłam. Na pewno nie miał nikogo bliskiego. Ale Egbert, to znaczy pan Blalock, przejrzał po pogrzebie dokumenty i twierdzi, że nie można tego wykluczyć. Powiedział, że ten mężczyzna uparł się, żeby pojechać z nim na pogrzeb.

Nagle oczy Daisy rozszerzyły się z przerażenia. Proszę, nie, tylko nie ten kowboj! Jeśli to on jest tym człowiekiem, który podaje się za krewnego Harveya, to ona wynosi się stąd natychmiast. Znika.

Wiedziała, że nie jest teraz w stanie znieść obecności kogoś tak absorbującego jej uwagę. Nie, to nie może być on – przecież kowboj wcale nie przypomina Harveya.

Po bezsennej nocy i długim wyczerpującym dniu czuła się jak cień samej siebie.

Oczywiście to bez znaczenia, powtarzała sobie w duchu, biegnąc do łazienki, żeby trochę się ogarnąć.ROZDZIAŁ TRZECI

Kell Magee zbliżał się do domu, w którym – był o tym przekonany – jego ojciec spędził pierwsze szesnaście lat życia. On sam w ciągu trzydziestu dziewięciu lat nauczył się, że należy być realistą. Starał się to przekazać swoim dzieciakom. Ale one zwykle wolały rozmawiać o jego krótkiej karierze miotacza. Większość z nich na początku pytała o to, ile zarobił pieniędzy. Miał na to gotową odpowiedź: „Nie tyle, co Greg Maddux czy Randy Johnson, ale dużo więcej, niż się kiedykolwiek spodziewałem”.

Kiedy Kell wjechał na otoczony olbrzymimi drzewami hikory podjazd, było późne popołudnie. Wreszcie wypatrzył miejsce do zaparkowania, z dala od zwieszających się nisko gałęzi.

Raz jeszcze sprawdził adres. Był zdumiony. Przed jego oczami roztaczał się widok na dom, który wyglądał jak porzucony w ulewnym deszczu tort weselny. Na wszelki wypadek wysiadł ze swojego porsche i podszedł do skrzynki na listy, żeby upewnić się, że trafił pod właściwy adres.

H. Snow. Małe literki zaczynały już odpadać.

To wtedy, gdy odwrócił się w stronę dwupiętrowego domu z dwuspadowym dachem, witrażowymi oknami i ledwo umocowaną rynną, zobaczył stojącą na progu kobietę. Choć słońce świeciło mu prosto w oczy, rozpoznał w niej tę samą osobę, którą widział tego ranka na cmentarzu. Jej sylwetka wyglądała znajomo, choć teraz nie była już przemoczona ani nie miała na sobie płaszcza przeciwdeszczowego.

– Dzień dobry – powiedział, gdy znalazł się już dostatecznie blisko. – Odjechała pani tak szybko, że Blalock nie zdążył nas sobie przedstawić. Ale pewnie już panią uprzedził, że się tu zjawię. – Sposób, w jaki go przyjęła, stojąc z założonymi na piersi rękami, nie był zbyt zachęcający. – Zapewne to pani jest panią Hunter. Pielęgniarką, prawda?

– Czy mogę zobaczyć pańskie dokumenty?

Kell stanął jak wryty u stóp schodów.

– Oczywiście. – Dziś rano zostawił większość kopii dokumentów u Blalocka. Ale oryginały miał jak zwykle przy sobie. Dlaczego ten facet nie uprzedził jej, że przyjedzie obejrzeć dom?

– Nazywam się Kelland Magee – odparł, sięgając do kieszeni. – Przypuszczam, że pan Blalock z banku powiedział pani, że obaj jesteśmy całkiem pewni, że Harvey Snow był moim wujem?

Kell nie miał już teraz co do tego żadnych wątpliwości, choć Blalock nalegał, żeby się jeszcze wstrzymać do czasu przeprowadzenia szczegółowych badań.

Postanowił w tej sytuacji przyjąć wobec nieznajomej przyjacielską i uspokajającą postawę, niepozbawioną jednak nuty władczości.

– Czy powiedział pani, że moja babcia ze strony taty po śmierci pierwszego męża poślubiła człowieka o nazwisku Snow, który pochodził właśnie z tych stron?

Gdy znalazł się na werandzie, podał jej prawo jazdy i legitymację ubezpieczeniową. Ta kobieta przyprawiała go o zawrót głowy, choć jak dotąd nie kiwnęła nawet palcem, po prostu stała w miejscu nieruchoma jak posąg.

Kiedy była zajęta sprawdzaniem jego dokumentów, udał, że przygląda się z zaciekawieniem trawnikowi. W istocie w jego szerokim polu widzenia znalazły się również pasemka jej jasnych włosów, a także para stalowoszarych oczu, z których emanowało tyle ciepła, co z maszynki do robienia lodów. Oceniał jej wiek na jakieś trzydzieści do trzydziestu pięciu lat. Ładne usta. Gdyby rozluźniła się na tyle, żeby pojawił się na nich uśmiech, zapewne byłby tej samej klasy, co jej nogi.

Czekał, aż zaprosi go do środka. Wreszcie spojrzała na niego, przeszywając go zimnym wzrokiem.

– Co pan Blalock panu powiedział?

– O czym? – Próbował przypomnieć sobie wszystko, czego się dowiedział podczas dwu spotkań z urzędnikiem.

– O panu Snow. Mnie poinformował, że być może jest pan jego krewnym. Skąd mam wiedzieć, że nie jest pan jakimś agentem od nieruchomości albo kimś w tym rodzaju?

– Mam przyjść kiedy indziej?

Nadal stała czujnie przy drzwiach. Oddała mu dokumenty i znów skrzyżowała ręce na piersi. I nagle, bez żadnego widocznego powodu, poddała się.

– No dobrze. Może pan wejść. Ale ostrzegam, jeśli będzie pan próbował coś mi sprzedać albo coś ode mnie kupić, to wyleci pan za drzwi. Czy to jasne?

A niech to. Innymi słowy możesz sobie popatrzeć, ale niczego nie dotykaj.

– Tak, proszę pani.

Kell wszedł za nią do środka. Nie mógł powstrzymać zdziwienia. Wystarczył rzut oka, żeby dostrzec, że dom jest pełen przedmiotów, z których każdy mógłby stanowić ozdobę jakiegoś muzeum. W swojej gwiazdorskiej, choć cokolwiek krótkiej karierze starszego miotacza w ligowej drużynie baseballu, miał okazję mieszkać w luksusowych hotelach. Zadawał się z ludźmi, których stać było na przepuszczanie pieniędzy. Zresztą on sam przez pewien czas przepuszczał swoje dochody. Do czasu aż zmądrzał i zaczął przeznaczać je na bardziej sensowne cele.

Ale to było coś zupełnie innego. Te przedmioty były autentyczne. Przekazywane z pokolenia na pokolenie, a nie kupione przez dekoratorów wnętrz, którym zapłacono za to, by wypełnili czymś pustą przestrzeń. Kiedyś, jeszcze w Houston, gdy miał już dość apartamentu, który wyglądał tak, jakby nie został jeszcze do końca urządzony, wynajął coś specjalnego. Kosztowało go to trzy miesiące poszukiwań i mnóstwo pieniędzy. Ale w końcu otoczony był chromowanymi meblami, czarnym marmurem, taflami z grubego szkła i białą skórą.

– Czy pan wchodzi, czy też zamierza tu stać przez cały dzień?

– Tak, proszę pani. Już idę za panią. – Jeśli z tyłu wyglądała równie dobrze, jak z przodu, był gotów podążyć za nią tymi wielkimi schodami do najbliższej sypialni. Jedyny problem w tym, że jej najwyraźniej nic takiego nie chodziło po głowie.

Zresztą, upomniał się surowo, on również nie miał takich zamiarów. Przynajmniej nie do chwili, gdy zobaczył ją z bliska. To zabawne, jakie reakcje wywołują niektóre kobiety.

Była teraz ubrana w szorty koloru khaki i niebieski sprany podkoszulek. Co prawda nie był to strój żałobny, ale również nie była to żadna wystrzałowa kreacja. A jeśli chodzi o jej oczy…

Kell nigdy nie miał słabości do szarych oczu. Zresztą wiele spośród jego znajomych nosiło barwione szkła kontaktowe, więc rzadko miał okazję oglądać naturalny kolor oczu. Teraz jednak uznał, że szary jest właściwie całkiem ładny. Uspokajający. Mógłby nawet określić go jako romantyczny.

Minęła kręcone schody i zaprowadziła go do wysokiej kuchni, w której starsza kobieta w obcisłych białych szortach pakowała do kartonu naczynia. Kobieta wycelowała w jego stronę imbryk do herbaty i oznajmiła:

– Skądś pana znam! Jak się pan nazywa?

– Twierdzi, że nazywa się Kelland Magee – wyjaśniła blondynka, jakby w ogóle nie wzięła wcześniej do ręki jego dokumentów. – I że pan Snow był jego wujem.

– Powiedziałem, że prawdopodobnie nim był – sprostował Kell. – Jestem pewny, że mężczyzna o nazwisku Harvey Snow był przyrodnim młodszym bratem mojego ojca. Za późno dotarłem dziś do sądu. Żeby mieć całkowitą pewność, musimy jeszcze sprawdzić dokumenty. A dziś niestety jest piątek. Może w okolicy mieszka jeszcze jakiś inny Harvey Snow. Ale to raczej mało prawdopodobne.

Daisy wzięła głęboki oddech. Ze wszystkich sił starała się zachowywać tak, jakby zamiast byle jakich ciuchów miała na sobie wyprasowany pielęgniarski uniform. Nie dość, że za pierwszym razem, kiedy ją zobaczył, musiała wyglądać jak czarownica, to na dodatek teraz było jeszcze gorzej. Miała za mało czasu, żeby zrobić coś z włosami. Były niesforne, więc ich układanie zawsze wymagało czasu. Musiała je suszyć powoli i zakręcać na szczotkę. W przeciwnym razie przypominały porzucone gniazdo wiewiórek.

Nie miała pojęcia, dlaczego w ogóle tym się przejmuje. To miało jakiś związek z jego głosem i twarzą. Nie wspominając już o sylwetce.

– Proszę pani?

– Tak, nie ma sprawy. Proszę się rozejrzeć. – Nie mogła mu odmówić. Gdyby sama miała możliwość dowiedzieć się czegoś o własnych przodkach, natychmiast by to zrobiła. Musiała uwierzyć mu na słowo. – To jest Faylene Beasley – dodała, wskazując na gospodynię. – Jest późno, a my mamy sporo pracy, ale mogę poświęcić chwilę i pokazać panu dom. – Starała się, żeby zabrzmiało to uprzejmie, ale efekt był daleki od zamierzonego.

Pani Beasley spojrzała na niego spod przymrużonych powiek.

– Magee? Brzmi znajomo. Założę się, że grałeś w koszykówkę. – Faylene mówiła z charakterystycznym południowym akcentem.

– Nie. To musiał być jakiś inny Magee – odparł Kell, po czym ruszył za oddalającą się pielęgniarką.

Miał wrażenie, że jej cierpliwość wkrótce się skończy. Wcześniej zamierzał wyciągnąć z niej jak najwięcej informacji lub, jeśli to się nie uda, przynajmniej napatrzeć się na nią do woli.

– O co chodziło Faylene?

– Faylene?

– Gospodyni, którą przed chwilą poznałeś. Powiedziała, że cię zna.

Ładna mi gospodyni. W takim stroju raczej przypominała króliczka á la „Playboy” z piekła rodem.

– Nie wiem. Zdaje się, że mam taką pospolitą twarz. Nie masz pojęcia, ile osób uważa, że skądś mnie zna.

Spojrzała na niego z niedowierzaniem.

Kell zastanawiał się, czy powinien jej opowiedzieć o swoich piętnastu minutach sławy. Trwało to przez pięć sezonów, z czego przez trzy jeździł na decydujące mecze. Obawiał się, że zabrzmi to tak, jakby się przechwalał. Miał wrażenie, że na tej damie nie zrobi to żadnego wrażenia.

Mimochodem zaczął zastanawiać się, co zrobiłoby na niej wrażenie.

Daisy postanowiła, że pobieżnie pokaże mu dom i jak najszybciej się go pozbędzie. Otwierała kolejno wszystkie pokoje na drugim piętrze. Dawała mu chwilę, żeby się rozejrzał, i biegła do następnych drzwi. Byłoby dużo lepiej, gdyby nieznajomy nie wyglądał tak atrakcyjnie z bliska. Uruchamiał alarm w tych częściach jej ciała, które od lat trwały w błogim uśpieniu.

– Wszystkie są mniej więcej tak samo umeblowane – oznajmiła, starając się, żeby jej głos brzmiał bezosobowo. Otworzyła drzwi na końcu korytarza, zajrzała do środka i zamierzała już je zamknąć – jak na dziś miała już naprawdę dość – lecz mężczyzna wszedł do pokoju, niemal się o nią ocierając. Owiał ją zapach jego skórzanej kurtki, wody po goleniu i zdrowej męskiej skóry. Żałowała, że nie wzięła prysznica i nie przebrała się w coś świeższego.

Mały pokój rozświetlało jedynie wpadające przez mansardowe okno światło.

– Nie ma tu nic ciekawego, więc jeśli pozwolisz…? – powiedziała.

Zamiast się cofnąć, wszedł do pokoju.

– Moja mama miała coś takiego w Oklahomie! – wykrzyknął.

Chodziło o starą maszynę do szycia. Daisy poddała się i weszła również do środka. Im szybciej zaspokoi swoją ciekawość, tym szybciej sobie pójdzie.

– Zapewne mama pana Snow urządziła tu szwalnię. Zdaje się, że od tamtej pory pokój nie był używany. Najwyżej przechowywano tu jakieś rzeczy. – Czy maszyny do szycia to rzeczy osobiste czy meble? Będzie musiała o to spytać Egberta. – Możemy już iść?

– A co jest w tych pudłach?

– Pewnie jakieś tkaniny. Może dawno zapomniane ubrania czy pościel do cerowania. – A niech to. Ona też zapomniała o tych pudłach. Nagle, zapewne z powodu wyczerpania i stresu, ogarnęło ją wzruszenie. Wyobraziła sobie stosy ubrań: koszulek i małych ogrodniczek, przygotowane do cerowania i łatania.

Próbowała stłumić szloch, ale nic to nie dało. Kiedy rozpłakała się na dobre, on już był przy niej.

– Daisy?

O Boże, co za wstyd!

– Proszę zejść na dół. Ja… ja zaraz…

Położył dłonie na jej plecach i wziął ją w ramiona. Pokręciła głową. Nie chciała tego, wcale tego nie chciała.

A jednak było jej to potrzebne. Jak długo można powstrzymywać łzy?

– To alergia – wyszeptała, on zaś pomrukiwał uspokajająco.

Choć miała zapchany nos, czuła ten zapach – skórzany, leśny, niezwykle męski. Wmawiała sobie, że wszystko przez alergię. Miała alergię, owszem, na swojego byłego narzeczonego. Jerry, typowy egocentryk, każdego dnia spędzał więcej czasu na zabiegach pielęgnacyjnych niż ona w ciągu całego życia, i obficie spryskiwał się wodą kolońską.

Magee w niczym go nie przypominał.

Kell pomrukiwał uspokajającym, ciepłym głosem, głaszcząc ją po plecach. Niewiele to jednak pomagało. Wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić, ale nie odsunęła się od niego. Jeszcze tylko kilka sekund, obiecała sobie.

Byłoby lepiej, gdyby wcześniej zamknął oczy. Od samego rana wyglądała fatalnie, a teraz doszły do tego zaczerwienione oczy i mokry nos. Jej włosy musiały już zapewne wyglądać tak, jakby właśnie przegrała walkę z wentylatorem.

– Już lepiej? – spytał miękko. Trzymał ją w ramionach w taki sposób, że nie mogła nie czuć wszystkich jakże interesujących kształtów jego ciała. – Tu jest chłodno, a ty jesteś lekko ubrana. Zejdźmy na dół. Może ta gospodyni zaparzy nam kawy, co ty na to?

Daisy z ulgą przyjęła propozycję.