Przypadek i przeznaczenie - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jeśli chodzi o szczęście, Isabel Peters nie mogła narzekać na jego brak. Udało jej się wynająć sympatyczne, nie za drogie mieszkanie na Upper East Side, wygrała kartę do pobliskiego fitness klubu, więc może nie odzyska ośmiu straconych niedawno kilogramów, dostała do przygotowania ważny temat dotyczący walki o fotel burmistrza Nowego Jorku.

Ale kiedy w londyńskim biurze firmy Sophoros specjalizującej się w grach komputerowych położyła swoją wizytówkę na mahoniowej ladzie i poprosiła o rozmowę z Leandrosem Constantinou, los się od niej odwrócił.

– Obawiam się, że to niemożliwe, panno Peters – oznajmiła nienagannie ubrana i umalowana recepcjonistka. – Pan Constantinou jest w drodze powrotnej do Stanów.

Izzie zaklęła w duchu. Rano, zanim wsiadła we Włoszech do samolotu, dostała esemes od swojego szefa, żeby wybrała się do Londynu i spróbowała namówić Constantinou na wywiad dla stacji NYC-TV. Niestety, trafiła na korki i na taksówkarza, który zdawał się nie rozumieć, jak bardzo jej się spieszy. Przygryzając dolną wargę, schowała wizytówkę do torebki.

– Dużo się spóźniłam?

– Kilka godzin.

Coś w głosie i twarzy blondynki sprawiło, że Izzie zawahała się. Czyżby Leandros Constantinou, znany z niechęci do prasy, siedział zabarykadowany w swoim gabinecie? Nie miała jednak czasu na podchody. Samolot do Nowego Jorku odlatywał za trzy i pół godziny; zamierzała na niego zdążyć.

Skinąwszy na pożegnanie, z cichym westchnieniem zarzuciła torebkę na ramię i ruszyła do grubych szklanych drzwi, za którymi czekał na windę tłumek ludzi spragnionych kawy i papierosa. Nikogo nie potępiała za nałogi, sama też je miała. Tyle że jej nałogiem było objadanie się i wizyty w fitness klubie. Ale co ma robić dziewczyna, której matka to słynna hollywoodzka aktorka, a siostra – znana modelka?

Kiedy drzwi windy się rozsunęły, tłum skierował się do środka. Powinna była dołączyć do tych ściśniętych sardynek, przecież się spieszyła, ale już jazda na górę wiele ją kosztowała, a na sam widok ciasnej klatki zrobiło jej się niedobrze.

Zerknęła nerwowo na schody. Nie, zejście na dziesięciocentymetrowych szpilkach z pięćdziesiątego piętra to kiepski pomysł. Lepsza będzie winda. Przecież da radę; jest rozsądną kobietą, która codziennie wykonuje mnóstwo odpowiedzialnych zadań. Rozejrzała się po holu. Obok stała kobieta o idealnej figurze ubrana w suknię i buty od znanego projektanta. Nieco dalej mężczyzna w średnim wieku, sądząc po rozmiarach brzucha – miłośnik słodyczy, a za nim drugi ze smartfonem – wysoki, wysportowany, w szytym na miarę garniturze…

Nie była w stanie oderwać od niego oczu. W życiu nie widziała, żeby garnitur tak dobrze na kimś leżał. Żeby spodnie tak ciasno opinały uda. Przeniknął ją żar. Wolno przeniosła spojrzenie wyżej na twarz mężczyzny i wstrzymała oddech. Kiedy ona pożerała wzrokiem jego brzuch i uda, on przyglądał jej się badawczo, ze znawstwem, bez cienia skrępowania. Po chwili przerwał kontakt wzrokowy i ponownie zajął się szukaniem czegoś w smartfonie.

Na co liczyłaś? – skarciła się w duchu. Że zacznie ślinić się na twój widok?

Nagle ciszę wypełniły dźwięki latynoskie. Krzywiąc się, Izzie wydobyła z torby komórkę.

– I co? – usłyszała głos szefa.

– Przykro mi, James. Nie zdążyłam. Wyleciał już do Stanów.

Nie miała pojęcia, kim jest Leandros ani jak wygląda. Dziś rano, kiedy szykowała się do powrotu z Toskanii, gdzie spędzała urlop z przyjaciółkami, po raz pierwszy z esemesów Jamesa dowiedziała się o firmie Sophoros i bijącej rekordy popularności grze „Behemoth”. Niejaki Frank Messer, były szef działu oprogramowania w Sophorosie, zjawił się rano w NYC-TV, twierdząc, że to on jest autorem gry. Gotów był udzielić stacji wywiadu.

– Okej, dopadniemy go na Manhattanie.

– My?

– Zamierzałem powiedzieć ci, jak wrócisz, ale… Catherine Willouby przechodzi na emeryturę. Szefowie chcą wypróbować kilka osób na jej miejsce, między innymi ciebie.

Catherine od lat prowadziła wiadomości w weekendy.

– Jestem dwa pokolenia od niej młodsza, zajmuję się sprawami lokalnymi, nie mam doświadczenia…

– Nie szkodzi. Tracimy młodszych odbiorców. Dzięki tobie możemy ich odzyskać.

Izzie zakręciło się w głowie. Powinna być wniebowzięta, że szefowie mają o niej tak dobre zdanie, ale…

– Co ma do tego Constantinou i Sophoros?

– Rzadko zajmujesz się poważnymi tematami. Trzeba pokazać, że potrafisz… Dobra, masz się stawić jutro o dziesiątej rano. Na przesłuchanie. Przy okazji przeprowadzisz wywiad z Messerem.

– James, ja…

– Wysłałem ci mejlem kilka pytań. Poćwicz, wszystko będzie dobrze – rozłączył się.

W tym momencie rozległ się dźwięk znamionujący przyjazd windy. Podniósłszy torbę, ciemnowłosy Adonis skierował się do pustej kabiny. Poza nimi dwojgiem w holu nie było nikogo więcej. Izzie ruszyła przed siebie, ale metr od windy nogi przyrosły jej do podłogi, a serce zaczęło walić jak młotem.

– Jedzie pani? – spytał mężczyzna, przytrzymując drzwi.

Postąpiła krok naprzód i znów stanęła, z trudem wciągając w płuca powietrze.

– Źle się pani czuje?

– Boję się wind. Zwykle korzystam ze schodów.

Mężczyzna zacisnął usta.

– Spieszę się na lotnisko, więc…

– Ja też.

Przypomniała sobie, jak siedziały z siostrą w ciemnej kabinie, z podkulonymi nogami, dygocząc ze strachu. Wołały o pomoc i płakały, pewne, że nikt ich nie znajdzie i będą tak tkwić do rana. Albo lina się urwie.

– Przepraszam, nie mam czasu…

Mężczyzna wcisnął przycisk. Biorąc głęboki oddech, Izzie rzuciła się do środka. Adonis przytrzymał drzwi, żeby jej nie zgniotły.

– Co, do jasnej…?

– Ja… muszę zdążyć na samolot.

Mężczyzna wzruszył ramionami. Winda pomknęła w dół. Nie jest źle, pomyślała Izzie. Kilka minut i będzie po wszystkim. Powtarzała to niczym mantrę, spoglądając na wyświetlające się numery pięter. Trzydzieści cztery… Na trzydziestym trzecim wsiadło dwóch biznesmenów, wysiedli na trzydziestym drugim. Winda nabierała prędkości. Trzydzieści… dwadzieścia dziewięć… dwadzieścia osiem… Do licha, coś za szybko! Izzie zerknęła na mężczyznę. On też patrzył z niepokojem na wyświetlacz.

– Co… co się dzieje? – szepnęła.

– Nie wiem…

Więcej nie zdążył powiedzieć. Winda zatrzymała się z przeraźliwym zgrzytem. Dwójka pasażerów wylądowała z hukiem na podłodze. Po chwili kabina zakołysała się, jakby się zastanawiała, czy opaść niżej, czy zostać tu, gdzie jest. Na szczęście włączył się hamulec bezpieczeństwa.

W ciszy, jaka nastała, Alex wstrzymał oddech. Przygniatał swoim ciałem ciało dziewczyny. Usiłował ją jedynie złapać. Opierając dłonie o podłogę, uniósł się. Dziewczyna leżała twarzą w dół, dysząc ciężko.

– Hej, nic ci nie jest?

Nie odpowiedziała. Delikatnie przekręcił ją na bok. Wzrok miała przerażony, twarz bladą jak kreda. Na jej czole wyrastał fioletowy guz.

– Winda… nie spadnie niżej?

– Nie. Włączył się hamulec.

Próbując usiąść, rozejrzała się nerwowo.

– Ja… Boże… ja nie…

– Nie ruszaj się. Oddychaj spokojnie. Wdech, wydech… Bardzo dobrze. Nie przestawaj, wdech, wydech.

Po minucie czy dwóch jej panika ustąpiła, twarz odzyskała kolor.

– Lepiej?

– Tak, dziękuję. Tylko moje okulary…

Alex dojrzał je w rogu kabiny, na szczęście były nieuszkodzone. Podniósł je i wsunął dziewczynie na nos.

– Uderzyłaś się w głowę – powiedział. – Nie masz zawrotów?

– Nie.

Po chwili wcisnął na ścianie przycisk z rysunkiem telefonu i przycisnął słuchawkę do ucha.

– Halo! – odezwał się męski głos. – Nikomu nic się nie stało?

– Chyba nie. Kiedy winda ruszy?

– To może potrwać kilka godzin. Generator wysiadł, a winda utknęła między piętrami. Trzeba będzie państwa wyciągnąć górą.

– Pospieszcie się. Kobieta, która jest ze mną, uderzyła głową o podłogę – rzekł Alex. Nie wspomniał, że jest właścicielem połowy budynku. Co by to dało?

– I co? – spytała Izzie. – Rozsuną drzwi?

– Tkwimy między piętrami, a generator nie działa. Trochę to potrwa.

– Potrwa? Ja… boję się wind… Ja…

– Ciii. Jak masz na imię?

– Izzie, od Isabel.

– Posłuchaj, Isabel, wszystko będzie dobrze. Za kilka godzin nas wyciągną.

– I nie spadniemy? Na pewno?

– Na sto procent. Jestem Alex. – Przysunął jej torbę. – Masz coś, co mogłoby posłużyć za kompres?

– Nie wiem.

– Mogę zajrzeć? – Zawsze go dziwiło, ile rzeczy kobiety potrafią upchać do torebki. Batonik, butelka wody, książki, szczotka do włosów, pełne opakowanie aspiryny. – Chryste, czy wy wszystko musicie z sobą nosić? Nawet rolkę z taśmą do usuwania kociej sierści?

– A usiadłeś kiedyś w czarnej spódnicy na kanapie w domu kociary?

– Nie usiadłem… Może to? – Wydobył chłodną puszkę coli i przyłożył dziewczynie do czoła.

Izzie podskoczyła.

– O rany! Za trzy godziny mam samolot!

– Ja też, ale raczej nie zdążymy.

– Rano mam przesłuchanie. I muszę przeprowadzić wywiad!

Alex zabrał rękę i odwrócił wzrok. Weź się, chłopie, w garść! Nie powinien podziwiać jej oczu, długości rzęs, wykroju ust. Zauważył ją w holu, zanim wsiedli do windy. Zdyszana, szeptała coś do telefonu. Wyobraził sobie, jak leżą w łóżku, nadzy, a ona…

– Alex? Masz ochotę? – spytała, podając mu butelkę wody.

Wziął. Może woda ostudzi jego rozgrzane libido? Nagle zauważył wystającą z torby książkę ze skąpo ubraną, przytuloną parą na okładce.

– Czytujesz takie romansidła? – Wyciągnął książkę na wierzch.

– Oddaj.

– Co wam, kobietom, się w tym podoba? – Zaczął kartkować strony.

– A ty pewnie wozisz ze sobą Otella?

– Wielkie nadzieje Dickensa. Możesz sprawdzić.

– Oddaj.

– Pytam serio. O co chodzi? Marzysz o takim facecie jak na okładce? Czekasz na rycerza, który przyjedzie na białym koniu i porwie cię w ramiona?

– Nie potrzebuję żadnych rycerzy. – Izzie oparła się o ścianę. – Sama potrafię się obronić.

– Skoro tak twierdzisz. – Oddał książkę. – Co porabiasz w Londynie? Jesteś tu prywatnie czy służbowo?

– Służbowo. Szef złapał mnie we Włoszech, tuż przed moim wylotem do Stanów.

– A czym się zajmujesz?

– Pracuję w mediach, a ty?

– W rozrywce. Prowadzę własną firmę. We Włoszech też byłaś służbowo? – Nienawidził takich rozmów o niczym, ale przynajmniej Izzie wydawała się spokojniejsza.

Potrząsnęła głową.

– Nie. Pojechałyśmy grupą ośmiu przyjaciółek do Toskanii na kurs gotowania. Mieszkałyśmy w pięknej wilii nad morzem i uczyłyśmy się przyrządzać miejscowe potrawy.

– Twój facet będzie zachwycony.

– Nie mam faceta.

Nie rozumiał, dlaczego ta wiadomość go ucieszyła.

– Wyobrażam sobie, jakie wrażenie musiałyście wywrzeć na tubylcach.

– Jo z pewnością. Faceci szaleją na jej punkcie.

– Myślę, że na twoim również.

Izzie zamrugała, spuściła oczy. To w Nowym Jorku jeszcze mieszkają nieśmiałe dziewczyny? – zdumiał się Alex. Tak dawno żadnej nie spotkał, że sądził, że to wymarły gatunek.

Nagle rozległ się ostry zgrzyt i windą szarpnęło. Alex upuścił butelkę, przycisnął dłonie do podłogi. Isabel zaś przywarła do niego z całej siły.ROZDZIAŁ DRUGI

– Co się dzieje? – wrzasnęła przerażona.

– Cii, spokojnie…

Kołysanie ustało, ale Izzie nie wróciła na miejsce. Piersi jej falowały, palce wbijały się w jego uda, zapach jej perfum wdzierał mu się do nosa. Alexowi zakręciło się w głowie; wolałby, żeby zaciskała palce na innej części jego ciała…

Po chwili, zorientowawszy się, gdzie trzyma rękę, cofnęła ją gwałtownie, jakby odgadła, o czym on myśli.

– Przepraszam… – szepnęła. Nadal siedziała na jego kolanach i drugą ręką obejmowała go za szyję.

– Gdybyśmy byli bohaterami twojej książki – rzekł ironicznym tonem – pewnie zaczęlibyśmy się teraz kochać?

Szybko zsunęła się na podłogę.

– Dlatego w windach są kamery. Boże, że też mnie to musiało spotkać! Ja… ja… – Znów była bliska paniki.

– Przyłóż z powrotem puszkę do czoła.

Posłuchała. Wiedział, że musi ją czymś zająć. Zastanawiał się, co by powiedział swojej siostrze Gabby, która cierpiała na straszną klaustrofobię.

– Mam pomysł. Zabawmy się. Zdradź mi o sobie coś, czego nikt nie wie. Potem ja ci wyjawię jakąś swoją tajemnicę.

Popatrzyła na niego dziwnie, ale skinęła głową.

– W siódmej klasie, kiedy Steven Thompson poprosił mnie do tańca, oznajmiłam mu, że skręciłam nogę w kostce.

– Nie lubiłaś chłopaka?

– Uwielbiałam, ale myślałam, że moja siostra to na nim wymusiła. Okazało się, że nie.

– Biedaczysko. Jakie wy jesteście dla nas niedobre.

– Nie wyobrażam sobie, aby ciebie ktoś odtrącił.

Myliła się. Ale nie zamierzał opowiadać jej, jak rzuciła go jedyna kobieta, na której mu zależało.

– Twoja kolej.

– Żałuję niektórych swoich decyzji – odparł zgodnie z prawdą. – Czasem ma się tylko jedną szansę w życiu; należy ją mądrze wykorzystać.

Izzie westchnęła.

– To jutrzejsze przesłuchanie to taka właśnie szansa. Na awans. Ale sama nie wiem, czy mi na nim zależy.

– Dlaczego?

Zanim zdążyła odpowiedzieć, zadzwonił telefon. Alex sięgnął po słuchawkę, po chwili odwiesił ją.

– Musimy poczekać jeszcze ze dwie godziny…

Pomoc zjawiła się po dwóch godzinach i kwadransie, akurat gdy z Heathrow odlatywał samolot do Nowego Jorku.

– Gotowi? – spytał z szerokim uśmiechem strażak, który wszedł do kabiny przez otwór w suficie. Kiedy Izzie skinęła głową, założył jej uprząż. – Następne piętro jest trzy metry nad nami. Będziemy się wspinać po drabinie. Proszę nie patrzeć w dół.

Na Izzie padł blady strach.

– Będę tuż za tobą – obiecał Alex.

– Ale…

– Chcesz się stąd wydostać czy nie?

Ruszyli. Izzie pierwsza, Alex za nią.

– Powoli. Świetnie sobie radzisz…

Nogi jej drżały, serce waliło jak młotem. Izzie wspinała się szczebel po szczeblu.

– Proszę nie patrzeć w dół! – powtórzył strażak.

Za późno: spojrzała i nie była w stanie wykonać kolejnego kroku.

– Nie… nie mogę…

Alex zacisnął ręce na jej talii.

– Możesz. No, śmiało. Idziemy razem.

W porządku. Skupiła się. Uniosła prawą nogę, wymacała szczebel, postawiła na nim stopę, wzięła głęboki oddech, teraz lewa noga. Prawa, lewa, prawa… Trwało to wieczność, ale wreszcie ktoś sięgnął od góry i chwycił ją za ramiona. Uf, wreszcie stała na twardym, równym gruncie.

Po chwili z szybu wyłonił się Alex.

– W porządku? – Przytuliwszy ją mocno, oparł brodę na jej głowie. – Widzisz? Już po wszystkim.

Dygocząc ze zdenerwowania, przycisnęła twarz do jego piersi.

– Ratownicy czekają w holu na dole – oznajmił strażak. – Niestety generator wciąż nie działa, muszą państwo zejść schodami.

Schody jej nie przerażały; to do windy nie zamierzała już nigdy w życiu wsiąść – ale po zejściu z dwudziestego trzeciego piętra zamiast odpocząć, musiała odpowiadać na pytania młodego lekarza.

– Ile palców pani widzi? Ma pani zawroty głowy? Mdłości?

– Nic mi nie jest, przysięgam.

Lekarz nie ustępował; dopiero po paru minutach dał jej spokój.

– W porządku. Lepiej jednak, żeby przez najbliższe dwadzieścia cztery godziny ktoś miał na panią oko.

– Zamierzam przebukować bilet do Stanów. W samolocie będę otoczona ludźmi.

Lekarz skrzywił się.

– Po takim uderzeniu w głowę podróż samolotem nie jest wskazana.

– Trudno, nie mam wyjścia.

Podziękowawszy lekarzowi, podeszła do Alexa, który trzymał komórkę przy uchu.

– Rozmawiam ze swoją sekretarką – rzekł, zasłaniając mikrofon. – Najbliższy lot do Stanów jest dopiero jutro. Daj mi swój bilet, Grace się wszystkim zajmie…

– Ale… – Isabel urwała. Wyjęła bilet z torby. – Muszę zdążyć…

Alex skinął głową i zaczął dyktować przez telefon informacje. Izzie usiadła na jednym ze skórzanych foteli pod ścianą. Jeśli wyleci o świcie, to biorąc pod uwagę różnicę czasu, może zdąży na wywiad z Messerem. Tyle że pewnie samoloty nie wylatywały o świcie.

To była jej życiowa szansa. Praca prezenterki… marzyła o tym od czterech lat. Przychodziła do studia o ósmej rano, podczas gdy inni zjawiali się o dziesiątej, i wychodziła jako ostatnia. Nie miała żadnego życia osobistego. Praca była jej życiem. I dobrze. Za dziesięć lat będzie się mogła pochwalić osiągnięciami zawodowymi, a nie serią koszmarnych związków z jakimiś nieudacznikami.

Nie sądziła jednak, że tak szybko będzie musiała wykonać skok na głęboką wodę. Czekała ją wielka próba. Czy przejdzie ją pomyślnie, czy wykosi konkurencję? Bała się. Zawsze w takich chwilach zżerały ją nerwy. Już raz jako osiemnastolatka zmarnowała okazję. Zacisnęła powieki: to było dawno temu, od tego czasu nauczyła się panować nad tremą.

Potarła oczy. O wszystko się zawsze martwiła: o pracę, o wygląd, o przyszłość. A gdyby w windzie nie zadziałał hamulec bezpieczeństwa? Nie miałaby żadnej przyszłości. Świadomość tego faktu ją otrzeźwiła.

– W porządku? – spytał Alex, zajmując sąsiedni fotel.

– O dziwo tak.

– Proszę. – Podał jej bilet. – Wylatujesz jutro o jedenastej trzydzieści.

Czyli w Nowym Jorku wyląduje o pierwszej trzydzieści miejscowego czasu. Może Jamesowi uda się przekonać Messera i szefów, żeby zostali dłużej.

– Dzięki.

– Drobiazg. Co powiedział lekarz?

– Że nic mi nie jest. Tylko muszę uważać na głowę.

– Nie ty na głowę, tylko ktoś na ciebie. Przynajmniej przez dwadzieścia cztery godziny. Czy któraś z twoich przyjaciółek mieszka w Londynie?

– Nie. Wynajmę pokój w hotelu, wyśpię się…

– Mogłaś doznać wstrząśnienia mózgu – przerwał jej Alex. – Z tym nie ma żartów. – Przeczesał palcami włosy. – Spróbuję znaleźć jakąś pielęgniarkę.

Odszedł z telefonem przy uchu, zanim zdążyła się sprzeciwić. Pięć minut później wrócił z niezadowoloną miną.

– Niestety.

– Słuchaj, naprawdę nie potrzebuję opieki. Gdybym się gorzej poczuła, pojadę do szpitala.

– Przenocujesz u mnie – zadecydował. – Mam mnóstwo miejsca.

– To miło z twojej strony, ale…

– Żadne ale. Jedziemy.

– Alex…

– Po podobnym uderzeniu w głowę mój przyjaciel też twierdził, że dobrze się czuje. W nocy dostał krwotoku śródmózgowego. Zmarł sam we własnym domu.

– Ojej…

– No właśnie: ojej. Więc jedź ze mną, żebym się nie musiał przez całą noc zastanawiać, czy żyjesz, czy nie.

Miał rację. Problem w tym, że go nie znała. Owszem, bardzo troskliwie zajął się nią w windzie, ale przecież mógł być mordercą lub gwałcicielem. Z drugiej strony jako dziennikarka całe życie polegała na swojej intuicji, a ta jej podpowiadała, że można Alexowi zaufać.

– Dobrze, jeśli to naprawdę nie będzie dla ciebie zbyt uciążliwe.

Z podziemnego garażu wyjechali niskim, sportowym autem. Patrząc na umięśnione uda Alexa, Izzie przypomniała sobie, jak w windzie zaciskała na nich dłonie. Przypomniała sobie też, jak wcześniej, zanim wsiedli do windy, Alex mierzył ją wzrokiem…

Właściwie, jeśli chodzi o mężczyzn, raczej się ich wystrzegała. Podczas pobytu we Włoszech zniecierpliwiona przyjaciółka próbowała przemówić jej do rozumu. Nie przyjechałyśmy tu, żeby się udręczać, tłumaczyła. Oczywiście, że nie, tyle że Izzie nie potrafiła flirtować.

Zerknęła na profil swojego seksownego kierowcy. Miała wrażenie, że w windzie zaiskrzyło między nimi. Czy to możliwe? Taki facet mógł mieć każdą kobietę…

Nagle poczuła znużenie samą sobą. Czy zawsze musi być taka rozsądna i poukładana? Choć raz powinna wykazać się odwagą i podjąć ryzyko. Może jej się spodoba?

A może do końca życia będzie tego żałowała…