Przypomnij o nas gwiazdom - ebook

Spis treści

Prolog

Rozdział 1

Rozdział 2

Rozdział 3

Rozdział 4

Rozdział 5

Rozdział 6

Rozdział 7

Rozdział 8

Rozdział 9

Rozdział 10

Rozdział 11

Rozdział 12

Rozdział 13

Rozdział 14

Rozdział 15

Rozdział 16

Rozdział 17

Rozdział 18

Rozdział 19

Rozdział 20

Rozdział 21

Rozdział 22

Rozdział 23

Rozdział 24

Rozdział 25

Rozdział 26

Rozdział 27

Rozdział 28

Rozdział 29Prolog

Miłość to raptem słowo. Słowo z kina, z książki, z kolorowego pisma. Tak wielu ludzi wierzy, że wystarczy je wypowiedzieć i już będzie dobrze, bo ono uleczy, uratuje, oczyści.

A to tylko słowo. Łatwo je wypowiedzieć, równie łatwo unieważnić. Ale spróbuj je przekształcić w prawdziwe, trwałe uczucie, zmień je w ściany domu, który stać będzie latami, niczym nie zagrożony i da ci szczęście, bezpieczeństwo, poczucie sensu i radości z każdej spędzonej wspólnie chwili. To jest trudne, a często niemożliwe. Niewielu to umie. Naucz się tego.

Dorota Terakowska1

1 Terakowska Dorota, Ono, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2003

Moment, w którym uświadomiłem sobie, że powinienem przestać ją kochać, był najbardziej bolesnym w moim życiu.

W jednej chwili dotarło do mnie, że najgorsze, co mógłbym zrobić, to przeszkodzenie Maddy w jej drodze do szczęścia. Zdmuchnąłbym wtedy jak kurz to, na co ciężko pracowała przez ostatnie miesiące. I wiem, że zapłaciłbym za to najwyższą cenę.

Przecież pragnąłem jej szczęścia. Dlaczego teraz tak strasznie przez to cierpiałem?

Mijaliśmy się. Na ulicy. W kawiarni. W parku. Mieszkając niedaleko siebie i dzieląc wspólnych znajomych, trudno było tego uniknąć. Jednak za każdym razem, gdy to się działo, nie robiliśmy nic – poza odwróceniem zbolałego wzroku.

Zupełnie jakbyśmy nigdy się nie poznali.

Mimo wszystko naprawdę się cieszyłem, że mogę na nią spojrzeć chociaż przez krótką chwilę. Przywrócić w ten sposób wspomnienia. Przypomnieć sobie, jak wyglądała czy choćby jak marszczył się jej nos za każdym razem, kiedy kąciki ust unosiły się w uśmiechu. To zresztą i tak miałem trwale wyryte w pamięci.

Nawet jeśli na naszym miejscu pojawi się ktoś inny. Nowy. Zawsze będę cię kochał…

Te słowa do mnie przylgnęły, ale im więcej mijało czasu, tym bardziej pragnąłem po prostu żyć. Dopadła mnie rzeczywistość, a wszystko dookoła zaczęło się zacierać. Myślałem o niej mniej i nawet nie zauważyłem, kiedy już nie potrafiłem przypomnieć sobie dźwięku jej głosu. Zapachu jej włosów. Śmiechu. Tego, co czułem, gdy patrzyła na mnie dużymi, zielonymi oczami, których kolor kochałem najbardziej na świecie. Jak koił mnie jej dotyk i jak miękka i delikatna była jej skóra.

Wszystkie te wspólne chwile stały się tylko mglistym wspomnieniem. Bolesną rzeczywistością, z którą przyszło mi żyć.

Byliśmy tylko głupimi, ślepo zakochanymi w sobie dzieciakami, które pozwoliły na to, żeby wszystkie myśli wraz z bólem spadły im na głowę.

To nawet zabawne, że od momentu naszego pierwszego spotkania minęło już tyle lat i do tej pory nie zdawałem sobie nawet sprawy, że moim umysłem zawładnie do tego stopnia trzynastoletnia wtedy dziewczynka. A teraz wszystko mi o niej przypominało. W koszmarach zaś nawiedzały mnie zarówno te dobre, jak i te złe chwile.

Madison Turner była jak czarne niebo obsypane najpiękniejszym srebrem. Jednym słowem, potrafiła coś zniszczyć i równocześnie załagodzić cały powstały z tego ból. Nauczyła mnie miłości i akceptacji, walki i zawziętości, za co już zawsze będę jej wdzięczny. Bo bez niej nie zaszedłbym tak daleko. Bałbym się żyć, a może nawet wcale by mnie tu nie było. Uratowała mnie i z pewnością doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

Uwierzyłem w to, że jeśli nasze cierpienie wynikało z wzajemnej miłości, to jej brak w moim życiu powinienem potraktować jako życiową lekcję.

Po prostu zamieniłem swoje rany w siłę.

I bardzo chciałem uwierzyć, że ona również to zrobiła.