Psiego najlepszego. Był sobie pies na święta - ebook

1

Zadzwonił telefon.

Josh rzucił okiem w stronę aparatu, niepewny, czy się nie przesłyszał. Przeszedł go dreszcz. Zdławił odruch sięgnięcia po słuchawkę. Skórzany fotel zaskrzypiał, gdy się w nim poruszył. Nieświadomie opuścił książkę, tak jakby mogło mu to w jakiś sposób pomóc dostrzec, kto dzwoni.

Na kalendarzu widniała data: pierwszy października. Nie były to niczyje urodziny ani żadne święto – nie było najmniejszego powodu, by ktokolwiek miał do niego telefonować.

Sygnał rozległ się ponownie.

Powiódł wzrokiem do fotografii Amandy stojącej na stoliku obok i dzięki niej podniósł się z miejsca. Najprawdopodobniej była to pomyłka albo gorzej: konsultant próbujący nakłonić go do zakupu jakiegoś towaru, ubezpieczenia czy czegoś w tym stylu. Jednak wspomnienie jej głosu w słuchawce pchnęło go przez pokój i odebrał telefon, zanim włączyła się automatyczna sekretarka – choć naturalnie wiedział, że to nie może być Amanda.

Nie rozpoznał numeru na wyświetlaczu.

– Tak, słucham?

– Michael! Stary, nie używasz komórki? Zostawiłem ci chyba z pięć wiadomości!

Josh zmarszczył brwi, starając się dopasować skrzeczący głos w słuchawce do jakiejś twarzy.

– Potrzebuję twojej pomocy, kolego. Mam megaawarię – ciągnął wciąż bezpański głos.

– Przepraszam, kto mówi?

– Ryan. Twój sąsiad… Daj spokój, Michael, na pewno mnie pamiętasz.

– Nie jestem Michael. – Tylko taka odpowiedź przyszła mu do głowy. Ryan? Kim u licha był Ryan? – Jestem Josh. Josh Michaels.

– No właśnie. Widzisz, jak bardzo jestem zestresowany? Josh, nie pamiętasz mnie? Browarek w Niedźwiadku?

Rzeczony Niedźwiadek był barem działającym w górskim miasteczku Evergreen od zarania dziejów. Zawsze panował tam tłok, a Josh czasami odwiedzał to miejsce, ponieważ wśród tłumu ludzi czuł się popularny.

„Browarek w Niedźwiadku”. A, tak… Josh na sekundę przymknął oczy. Tak. Ryan. Zaczęli rozmowę na podstawie błędnego przekonania, że dzielą podobny los. „Jesteś szczęściarzem – stwierdził wtedy Ryan. – Mnie wyrzuciła na bruk i musiałem szukać sobie dachu nad głową, chociaż byłem bezrobotny i kompletnie spłukany. Wiem, że z twojej perspektywy to brzmi okrutnie, ale przynajmniej masz gdzie mieszkać”.

Jest szczęściarzem? Że stracił Amandę?

Nie było w tym ani odrobiny szczęścia. Amanda odeszła, ale wciąż go nie opuściła: wydawało mu się, że czuje jej zapach w powietrzu, że zaraz zobaczy ją kątem oka, że w spowitym ciemnością łóżku leży jej śpiąca postać – która tak naprawdę była tylko cieniem i wspomnieniem. Tylko wyjątkowy głupiec mógł twierdzić, że to „szczęście”.

A Ryan, jak teraz sobie przypominał, odznaczał się właśnie wybitną głupotą. Wysłuchiwał opowieści Josha o złamanym sercu z niecierpliwym wyrazem twarzy dyskutanta, który czeka na swoją kolej przy mikrofonie, i zaczął tyradę, gdy tylko Josh zawiesił głos. Ryan nienawidził swojej byłej dziewczyny. Siedząc zgarbiony nad piwem i gestykulując, jakby chciał wciągnąć Josha w jakiś spisek, opowiadał o swoim rozstaniu wojowniczo i z rozżaleniem, niemalże sugerując, że Joshowi również należała się swojego rodzaju sprawiedliwość, a jeśli nie sprawiedliwość, to zemsta. Jak miała na imię? A zresztą, to nieważne. Josh przypomniał sobie, jak Ryan zaczął powoli znikać z jego pola widzenia: najpierw dzielił ich stół, potem długość sali, aż w końcu jego postać majaczyła tylko gdzieś daleko.

Czy on naprawdę dał temu człowiekowi swój numer telefonu?

– Mówiłeś, żebym dzwonił, jeśli będę potrzebował jakiejkolwiek pomocy – przypomniał mu Ryan, odpowiadając na niezadane pytanie.

– I zadzwoniłeś z informacją, że zadymiło się w całym domu, gdy próbowałeś rozpalić ogień w kominku. – Spalenie drewnianej chaty przez jakiegoś idiotę było ostatnią rzeczą, za jaką tęskniono w okolicy położonej na wysokości dwóch i pół tysiąca metrów, porośniętej wysuszonymi przez spragnione chrząszcze sosnami wydmowymi. Jak sobie przypominał, pomoc, którą zaoferował wtedy Ryanowi, ograniczała się do sprawdzenia, czy nie puści z dymem całego stoku.

– No właśnie, teraz jest jak wtedy, tylko tysiąc razy gorzej. Nie uwierzysz, ale mój brat został aresztowany. We Francji. – Ostatnie słowo Ryan wyrecytował z triumfalną emfazą.

Josh odczekał chwilę, dając Ryanowi czas na wyjaśnienie, co to ma z nim wspólnego.

– No i…? – zachęcił w końcu.

– No i potrzebuję twojej pomocy, bracie. Mam u siebie psa Sereny. Ktoś musi się nim zająć.

Tak właśnie miała na imię była dziewczyna Ryana. Serena.

– Cóż, ja nie mogę – odpowiedział Josh.

– Stary, ja muszę lecieć do Europy! Nie mogę zabrać ze sobą psa! Zresztą to nawet nie jest mój pies… Zaraz muszę wychodzić, bo za jakieś cztery godziny mam samolot. Słyszysz, jaki jestem zestresowany? Luzak i ja zaraz u ciebie będziemy. Powiem ci co i jak.

– Luzak?

– Co poradzę, tak ma na imię…

Josh wziął głęboki oddech, ale stanowcze i ostateczne oświadczenie, które chciał wygłosić w tej sprawie, zostało zduszone w zarodku przez ciągły sygnał w słuchawce oznajmujący, że Ryan zdążył się już rozłączyć.

Josh podszedł do okna przy drzwiach wejściowych. Przez ścianę szklanych paneli ciągnących się od sufitu aż po podłogę miał widok na taras, podwórko i podjazd. Tego październikowego popołudnia powietrze było suche i przejrzyste, a przez korony drzew przelewało się słońce. Takie soboty Amanda uwielbiała spędzać na pieszych wycieczkach. Wybierali szlak i niestrudzenie wędrowali. Zawsze była gotowa do dalszego marszu. Jak na ironię przypomniało mu się, że wciąż namawiała go na psa. Wyobrażając sobie cały ten dodatkowy wysiłek związany z opieką nad zwierzęciem, Josh nigdy się na to nie zgodził. Był zbyt zajęty, by opiekować się czworonogiem.

Teraz myślał, że gdyby zdecydowali inaczej, psiak byłby dla niego pociechą w żałobie po jej stracie. Czyż nie to właśnie mówi się o psach? Że wiernie trwają u boku człowieka bez względu na wszystko? A w każdym razie właśnie tak widział to Josh.

Ich domy stojące na rzadko zabudowanym stoku dzieliło mniej niż sto metrów, ale Ryan przyjechał samochodem. Najwidoczniej należał do ludzi, którzy na pełny etat wykorzystują swoje samochody z napędem na cztery koła, ponieważ mieszkają w górach i myślą, że tak trzeba. Josh patrzył, jak wszystkie cztery przerośnięte opony wbijają się w piach, gdy SUV Ryana sunął serpentyną ku jego domowi. W końcu samochód zajechał na podwórko i kołysząc się, zazgrzytał hamulcami, a ze środka wyłonił się jego właściciel.

Ubrał się tak, jak i Josh mógłby się ubrać na czas lotu: miał na sobie spodnie khaki, sweter i cienką kurtkę. Lekko zamachał stojącemu za oknem Joshowi, a ten przesunął się w kierunku drzwi wejściowych, zdecydowany, by zakazać wstępu zarówno Ryanowi, jak i Luzakowi. Wyszedł na taras, uderzając głośno butami o deski.

– Cześć, Josh! – zawołał Ryan, zupełnie jakby byli najlepszymi kumplami.

Tuż po stracie Amandy Josh zapuścił włosy i brodę i przez jakiś czas wyglądał dokładnie tak, jak Ryan: baczki nie były bardzo bujne, ale utrzymywał je w ryzach dzięki przycinaniu regularnie co dziesięć dni, długie ciemne włosy sięgały aż do kołnierza. Podczas telekonferencji zauważył, że klienci dziwnie mu się przyglądają, i oświeciło go, że skłania ludzi do wyciągania wniosku, który i bez tego zapewne przychodził im do głowy: że był jakimś stukniętym samotnikiem mieszkającym w górskiej chacie, za dnia kodującym aplikacje, a nocą… – no właśnie, co robił nocą? Biegał z wilkami? Konstruował bomby z kawałków drewna? Josh wrócił więc do gładko ogolonej twarzy i krótkiej fryzury, a teraz, widząc niechlujny wygląd Ryana i jego strąkowate włosy zasłaniające uszy, tylko utwierdził się w słuszności swojej decyzji. Wyglądał, jakby dołączył do sekty przeciwników higieny.

– Nawet nie wiesz, jak bardzo to doceniam, stary – wyraził wdzięczność Ryan.

– Ale ja nie mogę… Nigdy nie opiekowałem się psem. Nie mam najmniejszego pojęcia, jak się nim zająć.

Ryan przyłożył dłonie do głowy i skrzywił się, jakby dostał migreny.

– Czy mogę ci coś wyjaśnić? Rzecz jest poważna. Zdajesz sobie w ogóle sprawę, jakie w Europie mają prawo? Tysiąc razy gorsze niż w Kanadzie. Muszę wynająć prawnika z francuskim i angielskim. Gdzie ja takiego znajdę? Aresztowali mi brata, totalna masakra.

Josh przecedzał ten potok słów, szukając między nimi wyjaśnienia, dlaczego powinien zająć się psem byłej dziewczyny Ryana. Ale go nie znalazł.

– A ona nie może po prostu zabrać go z powrotem?

Na tyle SUV-a uniosła się brązowo-czarna psia mordka i zaczęła przyglądać się im przez samochodową szybę, wysuwając różowy język.

– Kto, Serena? Jest w podróży. A poza tym porzuciła psa jak mnie wcześniej, mówiłem ci, jaka ona jest. Słuchaj… To tylko parę dni. Zadzwonię z Francji, gdy ogarnę swoje sprawy i załatwię kogoś, żeby go od ciebie zgarnął, okej? A teraz muszę lecieć.

Josh uderzył w surowy ton.

– Posłuchaj, Ryan, to nie mój problem. Przykro mi z powodu twojego brata, ale nie mogę zająć się psem. To niemożliwe.

– To co mam zrobić? – zapytał Ryan. Uniósł ręce, po czym opuścił je i oparł na biodrach. – Podobno idzie śnieżyca. Jeśli po prostu go wypuszczę, zamarznie. I tyle. Pies umrze.

– Nie dramatyzuj.

– Wyjeżdżam do Europy! – krzyknął sfrustrowany Ryan. – Pomożesz mi czy nie?

„Nie”. Taką odpowiedź przygotowywał Josh. „Nie, nie pomogę ci. Wypad z mojego podwórka”. Jednak zanim otworzył usta, mimowolnie spojrzał na psiaka, a przez to, co dostrzegł w jego oczach, zaczął się wahać. Nagle zobaczył wszystko z perspektywy Luzaka. Właścicielka go opuściła, a to było coś, czego nie dało się objąć psim rozumem. Mieszkał z Ryanem, człowiekiem, który uważał, że lot do Francji (tej w Europie) przebija wszystkie inne troski, zarówno ludzkie, jak i psie, i najprawdopodobniej po prostu porzuciłby zwierzę, tak jak się odgrażał. Luzak zostałby sam, zdezorientowany i opuszczony. I rzeczywiście najpewniej by umarł.

– Ja… – wydukał bezradnie Josh.

Ryan ujrzał wahanie w jego spojrzeniu i natychmiast to podchwycił.

– Dzięki, stary, jestem twoim dłużnikiem! – Już podchodził na tył SUV-a. – Obiecuję, że zadzwonię, gdy tylko ogarnę sprawy. Maks dwa–trzy dni. Tu masz jego karmę.

Ryan uniósł klapę i po chwili na ziemię ciężko skoczył duży pies podobny do owczarka, ale z domieszką jakiejś innej rasy. Otrzepał się, uniósł głowę w kierunku Ryana z prośbą o pieszczotę – jednak nadaremnie – a następnie potruchtał do Josha z opuszczonym łbem i ogonem zamiatającym ziemię w geście uległości.

Josh oniemiał. Wyciągnął do psa dłoń i zaraz poczuł na niej wilgotny nos, ale z zaskoczenia nie mógł wydusić z siebie ani słowa.

– Mam też jego miskę – oznajmił Ryan, rzucając na taras duży worek karmy i kładąc przy nim metalowe naczynie, które z brzękiem uderzyło o deski.

– Mówiłeś, że to samiec – powiedział Josh z pretensją w głosie – o imieniu Luzak.

– Hmm… – Ryan rzucił sąsiadowi szybkie spojrzenie, gdy ten przebiegał palcem po literach wyszytych na obroży.

– „Lucy”. Nie Luzak. Lucy.

Ryan wzruszył ramionami.

– Serena zawsze mówiła na niego Luzak. Zresztą, kto ją tam wie…

– Nie na „niego”, Ryan, tylko na „nią”. Na Lucy. To suczka – poprawił go zdecydowanie Josh.

– W porządku. – Ryan rozłożył dłonie w geście mówiącym: „Co za różnica”.

– Nie w porządku. To nie tylko suczka. To ewidentnie suczka w ciąży, nie widzisz? Lucy to ciężarny pies płci żeńskiej.2

Jesteś pewien? – zapytał po chwili Ryan, uciekając wzrokiem z wyraźnym poczuciem winy.

Josh zerknął na suczkę, która teraz przysiadła z podniesionymi uszami. Miała przejrzyste brązowe oczy.

– Czy jestem pewien?! Spójrz tylko na nią! Spójrz na jej sutki. Myślałeś, że jest po prostu otyła?

– No dobra… Wiedziałem, że jeśli wspomnę o ciąży Luzaka, to jej nie weźmiesz. Sam mówiłeś, że nie jesteś żadnym psim ekspertem – uzasadniał Ryan.

– To mówisz na swoją „obronę”?! – wycedził przez zęby Josh.

Ryan odwrócił się i zaczął powoli odchodzić. Pies patrzył na niego niepewnie, stanąwszy na łapy, ale nie ruszył się ani na krok od nogi Josha.

– Dokąd idziesz?

– Muszę się spieszyć! – warknął niecierpliwie Ryan, z hukiem zamykając bagażnik. – Muszę jechać.

– Słuchaj, przykro mi z powodu twojego brata, ale w sprawie Lucy będziesz musiał wymyślić coś innego. Nie mogę przygarnąć ciężarnej suczki.

– Najpierw mówiłeś, że w ogóle nie możesz zająć się psem, ale zmieniłeś zdanie.

Josh przyglądał się z niedowierzaniem, jak Ryan otwiera drzwi od strony kierowcy.

– Co ty wyprawiasz? – zawołał surowo. – Nie skończyliśmy rozmowy. Nie możesz ot tak sobie odjechać. Hej!

Josh uzmysłowił sobie, że Ryan właśnie to ma zamiar zrobić, gdy zatrzasnął za sobą drzwi. Szybkim krokiem przemierzył swoje podwórko, by zapukać w szybę kierowcy, a jeśli to by nic nie dało – zamierzał samemu otworzyć drzwi. Wyobrażał sobie nawet, jak wyciąga Ryana z samochodu i rzuca go na ziemię. Nie pozwoli, by obrócił się na pięcie i zniknął w trakcie rozmowy, zwłaszcza jeśli jej temat brzmi: „Nie możesz zostawić tu swojego psa”.

Psiak dreptał za Joshem, nerwowo ziewając. Ryan uruchomił silnik i, ku zdumieniu gospodarza, także skrzynię biegów. Po chwili spod czterech grubych opon jego SUV-a zaczął sypać się piach.

– Stój! Nie możesz tego zrobić! – krzyknął.

SUV oczywiście odjechał, a pokonany Josh zwolnił i po chwili przystanął.

– Świetnie – bąknął pod nosem, gdy samochód sąsiada zjechał serpentyną w dół wzgórza i zniknął mu z oczu. Kluczyki do furgonetki leżały na kuchennym stole. Mógł po nie pobiec, chwycić psa i udać się w iście filmowy pościg za Ryanem. Ale co by to dało? Z takim opóźnieniem Josh miał małe szanse zobaczyć go na drodze, więc musiałby pojechać aż na lotnisko. Port lotniczy w Denver był ogromny, a Josh nie miał pojęcia, którymi liniami leciał Ryan. No i czy władze nie pozwoliłyby mu na wylot do Francji z powodu porzucenia psa?… Ostrożnie przyjrzał się Lucy, która przestała za nim podążać, gdy ruszył sprintem za samochodem zbiega – być może sama już tego wcześniej próbowała i doszła do wniosku, że nic to nie da. Przysiadła na szczycie podjazdu, obserwując go i być może oczekując wyjaśnień.

Siedzenie było teraz pewnie jej głównym zajęciem – jej brzuch pełen szczeniaczków był bardzo wydęty, sutki wyraźnie widoczne, a całe ciało ociężałe. Wyglądała, jakby była w dziewiątym miesiącu ciąży, czy ile to tam trwa u psów… Przyglądała mu się uważnie, gdy wracał pod dom, a pod jego stopami chrzęścił żwir.

– Więc zrobimy tak… – odezwał się zdecydowanym głosem. Na te słowa pies uniósł lekko uszy, najwidoczniej zadowolony, że pojawił się jakiś plan działania. – Zadzwonimy do kogoś. To znaczy do weterynarza, dobrze? Absolutnie nie mogę się tobą zająć. Nie mam zielonego pojęcia, jak się przyjmuje psi poród.

Lucy patrzyła na niego swoimi ciepłymi, ciemnymi oczami. Nie mógł znieść widocznego w nich zaufania – właśnie oznajmił jej, że podrzuci ją komuś innemu… Wyglądało na to, że ostatnio często spotykał ją taki los. Gdzie w ogóle podziewała się ta cała Serena? Kto zostawia ciężarną suczkę z kimś takim jak Ryan?

Josh westchnął i rozejrzał się po posesji. Kiedy jego ojciec budował dom, chude sosny wydmowe porastające zbocze musiały odsunąć się o nieco ponad dwadzieścia metrów, by zrobić miejsce dla trawnika i kwiatów posadzonych przez pełną optymizmu matkę Josha. Z czasem jednak napływowe listowie udusiło się w tutejszym rozrzedzonym suchym powietrzu, a teraz pod nogami Josha ponownie leżała zmatowiała i szorstka ziemia, której kolor ożywiał się jedynie w czerwcu. Z lasu powoli wyłaniał się drzewostan topoli przypominających szeregi osiemnastowiecznych żołnierzy. Liście tych drzew zawsze wcześnie zmieniały barwę: niektóre z nich były już w pełni złociste, a promienie słońca odbijały się od nich ognistą żółtą poświatą, która w kontraście z sąsiednimi wiecznie zielonymi roślinami niemalże oślepiała.

Cała ta piękna sceneria wywołała w nim niepokój, jakby spędzał dzień z nosem w książce, zamiast wędrować leśnymi szlakami i cieszyć się pogodnym popołudniem. Jednak teraz nigdzie nie pójdzie – Lucy z żadnej strony nie wyglądała na gotową do pieszych wycieczek.

– Dobrze się czujesz? – Pogłaskał ją niepewnie po głowie, na co ona uderzyła ogonem o ziemię i lekko przymknęła oczy. Zasadniczo na tym kończyła się jego wiedza o zachowaniu psów: głaskało się je, a one merdały wtedy ogonami.

– Chcesz się położyć? Jesteś głodna? Chodźmy do środka. Umiesz zachować czystość w domu, prawda? Czy ciąża ma na to jakiś wpływ?

To było szaleństwo. Niemożliwe, że opiekował się psem.

Przeszedł przez drzwi wejściowe, a Lucy zatrzymała się w progu. Dopiero gdy klepnął się w udo, przywołując ją, ostrożnie, z nosem przy ziemi weszła do środka.

Skoczył do sypialni i po zaledwie chwili wahania chwycił poduszkę, którą zawsze uważał za należącą do Amandy. Ciężarne zwierzę nie mogło przecież leżeć na twardej drewnianej podłodze.

– Proszę – powiedział, kładąc poduszkę na dywanie. Lucy obwąchała zdobycz. – Chcesz koc?

W szafie miał pikowaną kołdrę. Wyjął ją i umościł pod poduszką.

– Proszę bardzo.

Lucy rzuciła mu beznamiętne spojrzenie.

– Ach! Przysunę ci łóżko do słońca! – zawołał Josh. Wpasował legowisko w kwadrat światła słonecznego padającego na podłogę przez frontowe okno. Gdy tym razem poklepał poduszkę, Lucy przydreptała do niego i z jękiem położyła się na miękkim posłaniu.

– Wow, jesteś naprawdę duża. Ale nie gruba, nie to miałem na myśli. No, może trochę. Chociaż to głównie grubość ciążowa. Jesteś bardzo, bardzo ciężarna… Ale to już pewnie wiesz.

Rzuciła mu pogardliwe spojrzenie, a Josh uświadomił sobie, że plecie bzdury i że jest o krok od ataku paniki. Nie było jeszcze drugiej po południu – normalnie już od pół godziny leżałby zwinięty pod kocem z jakąś powieścią, ale teraz miał pod opieką tę biedną suczkę, a jedyne, co do tej pory przyszło mu do głowy, to obrażać ją z powodu nadwagi. Co robić?

– Czy mogę rozmawiać z weterynarzem? – zapytał, usłyszawszy w słuchawce głos recepcjonistki. – Mój sąsiad właśnie podrzucił mi psa i wyleciał do Francji. Suczka jest w dość zaawansowanej ciąży, a ja chcę się upewnić, że robię, co trzeba, i tak dalej. Chciałem też przywieźć ją do państwa, żeby tam urodziła.

– Chce pan ją do nas przywieźć? Już rodzi? – zapytała kobieta.

– Nie wiem. To znaczy, nie wiem, jak to się objawia, czy one wtedy… Co wtedy robią psy? Szczekają?

Kobieta zaśmiała się.

– Nie, zazwyczaj nie. Czy suczka jest niespokojna, dyszy, skamle albo wymiotuje?

– Nie. – „Ale ja jestem bliski tego stanu”.

– Pojawiły się jakieś płyny ustrojowe?

– Nic takiego nie widzę. – „Ohyda”.

Recepcjonistka kazała mu poczekać, a kilka minut później do telefonu podszedł mężczyzna, który przedstawił się jako doktor Becker. Josh opowiedział mu całą historię i wyjaśnił, po co dzwoni.

– Suczki generalnie rodzą w domu. Proszę ją do nas przywieźć tylko w razie jakichś komplikacji – wyjaśnił doktor Becker.

– Jasne, ale wie pan, ja nigdy nie miałem psa, nawet w dzieciństwie. Ojciec miał alergię.

– Pan też ma alergię?

– Nie – odparł Josh. – Po prostu jeśli człowiek nigdy wcześniej nie miał psa, nie myśli, żeby sobie go sprawić – dodał na swoją obronę.

– Czy zdoła pan sprawdzić jej temperaturę?

– Nie wiem. Czy nie pogryzie termometru?

Doktor Becker roześmiał się.

– Raczej nie. Niech pan do tego podejdzie… od drugiej strony – powiedział, wyjaśniając, że można użyć margaryny jako lubrykantu. Josh przełknął ślinę, a Lucy uniosła głowę, jakby czytała w jego myślach. I to ma być sposób na zapoznanie się z psem? „Cześć, jesteś gruba. Odwróć się, mam coś dla ciebie”.

– Muszę kupić termometr – myślał głośno Josh.

– Dobrze. Jeśli temperatura jej ciała spadnie poniżej trzydziestu ośmiu stopni, powinna urodzić w ciągu dwudziestu czterech godzin.

„Urodzić”. Josh potrząsnął głową.

– Może jednak po prostu przywiozę ją do państwa, doktorze? Przykro mi, ale chyba raczej nie nadaję się do takich operacji.

– Pomyślmy… Zaraz zamykamy, a w niedzielę jest nieczynne. Może przywiezie ją pan w poniedziałek rano na badanie?

– W porządku. Rano mam telekonferencję, ale będę u państwa około południa.

– Dobrze. Ale proszę pamiętać, że nie przyjmiemy pańskiego psa, jeśli nie będzie żadnych komplikacji. Mamy w tej sprawie jasność?

– Ale…

– Zbadam Lucy i możemy jeszcze porozmawiać o porodzie, ale to pan musi wziąć odpowiedzialność za swojego psa.

– Okej – ustąpił słabym głosem Josh. Rozłączył się i odwrócił od telefonu. – Ale to nie mój pies – powiedział głośno.

Lucy odprowadzała go wzrokiem, gdy niósł do kuchni worek z karmą. Wsypał trochę do metalowej miski, a suczka wstała, podeszła do niej i zatopiłła nos w kolacji. Josh przyglądał się, jak bierze w pysk porcję nieapetycznych małych kulek, kładzie je na podłogę i zjada po kolei.

– Smakuje ci, Lucy? Dobra psia kolacja?

Miał co do tego wątpliwości – gdy powąchał zawartość worka, nie wyczuł nic, co przypominałoby jedzenie.

Zjadła trochę, napiła się wody, którą przed nią postawił, po czym usiadła i spojrzała na niego.

– Co jest? Potrzebujesz czegoś? Wszystko w porządku? Chyba nie masz skurczy, prawda?

Przykucnął i zajrzał jej w oczy.

– Wszystko będzie dobrze.

Josh wybrał numer Ryana i zadzwonił. Od razu przełączyło go na pocztę głosową.

– Hej, tu Josh. Pewnie wciąż jesteś w samolocie. Proszę, zadzwoń do mnie, gdy już wylądujesz, dobrze? Rozmawiałem z weterynarzem, w poniedziałek zabieram do niego Lucy. Będę oczywiście oczekiwał zwrotu wydatków za tę wizytę. I daj mi też proszę znać, kiedy załatwisz dla niej stałego opiekuna, jak uzgodniliśmy. Na razie, bezpiecznej podróży.

Skrzywił się, kończąc połączenie. Bezpiecznej podróży? Powinien był raczej powiedzieć: „Słuchaj, albo to załatwisz, albo stłukę cię na kwaśne jabłko”.

Josh nigdy nie stłukł nikogo na kwaśne jabłko, ale Ryan w żaden sposób nie mógł tego wiedzieć.

Z perspektywy tego sobotniego popołudnia poniedziałkowy ranek wydawał się bardzo odległy. Co robić do tego czasu?

Mimo że do porodu Lucy prawdopodobnie zostało jeszcze kilka dni, jeśli nie tygodni, Josh postanowił przenieść jej posłanie do swojej sypialni, żeby w nocy móc monitorować jej stan. Nie chcąc jej przeszkadzać w odpoczynku, poczekał, aż wstanie i pójdzie obwąchiwać kuchnię.

– Wszystko będzie dobrze – powtarzał, mając nadzieję, że skutecznie zaklina rzeczywistość. Wyglądała na taką smutną. Bała się? Tęskniła za domem? Josh właśnie tak czułby się na jej miejscu.

– Biedny piesek – uspokajał. – Tak mi przykro, Lucy.

Tej nocy za każdym razem gdy się poruszyła, od razu budził się i przewracał na bok, by na nią spojrzeć.

– Wszystko dobrze?

Lucy zmęczyło merdanie ogonem za każdym razem, gdy słyszała to pytanie, i tylko wzdychała w odpowiedzi.

W niedzielę suczka nie była zbyt aktywna – przez większość czasu leżała w salonie na swojej poduszce. Josh odmroził w mikrofali trochę mielonego mięsa bizona, żeby urozmaicić jej dietę składającą się wyłącznie z taniej karmy w kształcie kulek. Znalazł piłkę tenisową i położył ją obok Lucy, ale nie wyglądała na zainteresowaną zabawą. Podsunął jej miseczkę z wodą i okrył ją małym kocem. Gdzieś kiedyś słyszał, że kobiety w ciąży lubią masaże, więc zaczął rozcierać suczce grzbiet.

Czuł się rozpaczliwie nie na siłach, by wykonać stojące przed nim zadanie. Co jeszcze powinien zrobić? W internecie znalazł rozczarowująco mało informacji na temat tego, jak sprawić, by ciężarna suczka poczuła się lepiej po tym, jak została porzucona na rzecz Francji. Dowiedział się, jak sprawić, by ciężarna kobieta poczuła się lepiej, ale nie wydało mu się to odpowiednie do zaaplikowania psu. Na przykład: masaż stóp. Czy można zrobić masaż stóp psim łapom?

Nawet przez myśl mu nie przeszło, żeby zostawić ją samą w niedzielę późnym popołudniem, ale bezsensem było ciągać ją ze sobą do sklepu na zakupy. Lucy odprowadzała go wzrokiem przez wielkie frontowe okno, gdy odjeżdżał swoim pick-upem, a jej zbolała (jak mu się zdawało) mina prawie złamała mu serce. „Nie porzucam cię. Nie jestem jak Ryan. I jak Serena”. W miasteczku kupił termometr, karmę wysokiej jakości, prasowaną kość ze skóry i piszczącą zabawkę na sznurku. Nabył również frisbee, paski kurczaka, zabawkę ze sznurka, zabawkę małpkę oraz zabawkę tygrysa.

Gdy objuczony szeleszczącymi pakunkami otworzył drzwi, w progu powitała go Lucy i jej merdający ogon. Usiadł przy niej na podłodze i zaprezentował jej wszystkie zabawki po kolei; obwąchując każdą z nich, merdała ogonem, a skórzaną kość nawet nieco pomęczyła w zębach, choć Josh był pewny, że zrobiła to tylko po to, by sprawić mu przyjemność. Wydawało się, że chce po prostu skoncentrować się na byciu w ciąży.

Już leżąc w łóżku, przypomniał sobie o termometrze, który wciąż leżał nierozpakowany na kuchennym blacie.

– Zajmiemy się tym rano – poinformował Lucy. – Nie sądzę, żeby ci się do tego spieszyło. – A już na pewno nie spieszyło się do tego jemu samemu.

Jej posłanie leżało w tym samym miejscu, co poprzedniej nocy. Około czwartej nad ranem obudził się, zastanawiając się, co przerwało mu sen. Przekręcił się na łokciu, żeby sprawdzić, co u suni.

Otworzył szeroko oczy ze zdumienia. Lucy nie było na posłaniu. Nigdzie jej nie było.