-
W empik go
Psychiczna miłość - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 września 2018
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Psychiczna miłość - ebook
Główny bohater cierpi na depresję. Jego dziewczyna zamiast go wspierać, to coraz bardziej go dołuje. Częste awantury w ich związku to codzienność. Po ostatniej kłótni chłopak trafia do szpitala psychiatrycznego. Przedawkował leki. Czy chciał się zabić? Sam tego nie wie. W szpitalu przechodzi wewnętrzne oczyszczenie i zmianę psychiki. Czy uda mu się pokonać depresję? W szpitalu na nowo tworzy swoją osobowość i próbuje się pogodzić z rozstaniem ze swoją dziewczyną.
| Kategoria: | Proza |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8155-095-6 |
| Rozmiar pliku: | 1,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Nie wytrzymam tego dłużej! Ciągłe kłótnie i awantury. Czy na tym właśnie polega związek? Nie sądzę. Myśląc o miłości zawsze widziałem kochającą się parę, która razem spędza każdą wolną chwilę. Wspólne spacery, randki i słowa pełne romantyzmu. Głupi byłem, że w to wierzyłem.
Moja dziewczyna Beata była moją pierwszą miłością, na którą czekałem bardzo długo. Poznaliśmy się przez internet, bo tak jest najłatwiej. Od samego początku wierzyłem, że to jest właśnie ta jedyna. Wiele nas łączyło i naprawdę uwierzyłem, że ta miłość będzie trwać na zawsze. Dopiero z czasem przejrzałem na oczy, gdy te cholerne motyle się uspokoiły i dostrzegłem, że Beata często traktuje mnie jak kolegę, a nie swojego chłopaka, szczególnie wtedy gdy działo się coś złego. Nie potrafiła przyjść, pocieszyć i przytulić, tylko stała z boku i patrzyła. Nie chciała rozmawiać o swoich problemach, tylko wolała pisać z jakimiś obcymi facetami zamiast porozmawiać ze mną. Więc do czego byłem jej potrzebny? Nie wiem.
Zarzucić można jej wiele, ale ja też świętym nie byłem. Potrafiłem robić awantury o byle co, ale to przez to, że wiele złego działo się w moim życiu. Te problemy wpędziły mnie w depresję, tak samo jak zachowanie Beaty. Można powiedzieć, że zacząłem wariować, bo wpadałem w stany lękowe, myślałem o samobójstwie i gadałem głupoty. W takich trudnych sytuacjach nie da się kontrolować swojego umysłu, jeśli wszyscy najbliżsi są przeciwko tobie. Wierzyłem, że Beata będzie ratunkiem dla mnie, że pomoże mi pokonać moje słabości.
Myliłem się i na siłę próbowałem ciągnąć ten związek. Męczyłem w ten sposób siebie i ją. Ciągłe awantury niszczyły i mnie i ją. Dochodziło do rękoczynów, tylko z jej strony, bo gdy wpadała w furię to zaczynała płakać. Próbowałem ją pocieszyć, ale zaczęła mi wytykać różne rzeczy. Chcąc ją uspokoić wielokrotnie obrywałem w twarz. Kilka razy byłem też pogryziony. Ale nie długo musiałem czekać na WIELKĄ tragedię.Stój!
Ostatnia kłótnia była przełomową chwilą. Oboje straciliśmy nad sobą kontrolę i panowanie. Wiedziałem, że to już koniec naszego związku. Poszło jak zwykle o głupotę. Beata obraziła się nie wiem o co i nie chciała ze mną rozmawiać. Przez dłuższą chwilę próbowałem ją uspokoić, ale mnie ignorowała. Nie wytrzymałem i zacząłem wyrzucać z siebie wszystkie żale. Mówiłem jej o tym, że często traktuje mnie jak kolegę, o tym że jakby mnie kochała, to nie robiła by awantury o byle co. Wściekła się i wyszło na to, że to wszystko moja wina, że nie spełniam jej oczekiwań.
Rzuciła się na mnie i podrapała mi twarz. Oddałem jej z liścia. Straciłem panowanie nad sobą, ale po prostu miałem tego dość. Nie wiem co we mnie wstąpiło.
— Jak mogłeś?! — wykrzyczała.
— Przepraszam. Ja już mam po prostu dość tego.
— A ja mam dość ciebie. Wynoś się stąd! To już koniec!
Zabrałem swoją torbę z podłogi i ze łzami w oczach wybiegłem z jej domu. Miałem tego już serdecznie dość! To był już koniec, tylko wszystko było dla mnie trudne. Naprawdę ją kochałem i to tak mocno, że nie dostrzegałem jej kłamstw i obojętności. Jako prawdziwy romantyk, miłość widziałem zupełnie inaczej, ale cóż… Miłość nie jest taka jak w tych cholernych filmach.
Szedłem przed siebie bez celu. Nie czułem wtedy nic. Jedyna myśl była taka: NIE CHCĘ JUŻ ŻYĆ!
Poszedłem w odludne miejsce za starą fabryką, gdzie było pełno drzew. Żadnej żywej duszy. Sięgnąłem do torby po moje leki na uspokojenie i depresję. To była chwila. Pełen złych emocji wziąłem garść tabletek i popiłem kilkoma łykami wody. Czy planowałem samobójstwo? Nie wiem. Depresja zrobiła swoje, a i wydarzenia sprzed chwili dołożyły swoje. Może chciałem się po prostu uspokoić, a może chciałem zakończyć cierpienie.
Wyciągnąłem z kieszeni telefon i próbowałem zadzwonić do Beaty. Odrzucała moje połączenia, więc napisałem SMS-a:
Chciałem się tylko pożegnać. Właśnie wziąłem garść tabletek i zamierzam ze sobą skończyć. Pamiętaj, że do końca cię kochałem.
Wysłałem i nie czekając na odpowiedz ruszałem przed siebie. Szedłem polną drogą bez celu. Nie chciałem się zabić. Chciałem tylko zwrócić na siebie czyjąś uwagę. Żeby ktokolwiek dostrzegł moje cierpienie. Nawet rodzice byli obojętni w stosunku do mojej depresji. Bez wsparcia nie miałem szans na wyzdrowienie.
Idąc tak do przodu usłyszałem, że za mną coś jedzie. Zignorowałem to.
— Proszę się zatrzymać! — powiedział ktoś za mną.
Zerknąłem przez ramię. To policjant w samochodzie. Obok niego siedziała moja mama.
— Nie. — powiedziałem i szedłem dalej.
Policjant zatrzymał samochód i zaczął mnie gonić. Nie zamierzałem uciekać, a ten rzucił się na mnie z kajdankami i próbował mnie skuć.
Moja dziewczyna Beata była moją pierwszą miłością, na którą czekałem bardzo długo. Poznaliśmy się przez internet, bo tak jest najłatwiej. Od samego początku wierzyłem, że to jest właśnie ta jedyna. Wiele nas łączyło i naprawdę uwierzyłem, że ta miłość będzie trwać na zawsze. Dopiero z czasem przejrzałem na oczy, gdy te cholerne motyle się uspokoiły i dostrzegłem, że Beata często traktuje mnie jak kolegę, a nie swojego chłopaka, szczególnie wtedy gdy działo się coś złego. Nie potrafiła przyjść, pocieszyć i przytulić, tylko stała z boku i patrzyła. Nie chciała rozmawiać o swoich problemach, tylko wolała pisać z jakimiś obcymi facetami zamiast porozmawiać ze mną. Więc do czego byłem jej potrzebny? Nie wiem.
Zarzucić można jej wiele, ale ja też świętym nie byłem. Potrafiłem robić awantury o byle co, ale to przez to, że wiele złego działo się w moim życiu. Te problemy wpędziły mnie w depresję, tak samo jak zachowanie Beaty. Można powiedzieć, że zacząłem wariować, bo wpadałem w stany lękowe, myślałem o samobójstwie i gadałem głupoty. W takich trudnych sytuacjach nie da się kontrolować swojego umysłu, jeśli wszyscy najbliżsi są przeciwko tobie. Wierzyłem, że Beata będzie ratunkiem dla mnie, że pomoże mi pokonać moje słabości.
Myliłem się i na siłę próbowałem ciągnąć ten związek. Męczyłem w ten sposób siebie i ją. Ciągłe awantury niszczyły i mnie i ją. Dochodziło do rękoczynów, tylko z jej strony, bo gdy wpadała w furię to zaczynała płakać. Próbowałem ją pocieszyć, ale zaczęła mi wytykać różne rzeczy. Chcąc ją uspokoić wielokrotnie obrywałem w twarz. Kilka razy byłem też pogryziony. Ale nie długo musiałem czekać na WIELKĄ tragedię.Stój!
Ostatnia kłótnia była przełomową chwilą. Oboje straciliśmy nad sobą kontrolę i panowanie. Wiedziałem, że to już koniec naszego związku. Poszło jak zwykle o głupotę. Beata obraziła się nie wiem o co i nie chciała ze mną rozmawiać. Przez dłuższą chwilę próbowałem ją uspokoić, ale mnie ignorowała. Nie wytrzymałem i zacząłem wyrzucać z siebie wszystkie żale. Mówiłem jej o tym, że często traktuje mnie jak kolegę, o tym że jakby mnie kochała, to nie robiła by awantury o byle co. Wściekła się i wyszło na to, że to wszystko moja wina, że nie spełniam jej oczekiwań.
Rzuciła się na mnie i podrapała mi twarz. Oddałem jej z liścia. Straciłem panowanie nad sobą, ale po prostu miałem tego dość. Nie wiem co we mnie wstąpiło.
— Jak mogłeś?! — wykrzyczała.
— Przepraszam. Ja już mam po prostu dość tego.
— A ja mam dość ciebie. Wynoś się stąd! To już koniec!
Zabrałem swoją torbę z podłogi i ze łzami w oczach wybiegłem z jej domu. Miałem tego już serdecznie dość! To był już koniec, tylko wszystko było dla mnie trudne. Naprawdę ją kochałem i to tak mocno, że nie dostrzegałem jej kłamstw i obojętności. Jako prawdziwy romantyk, miłość widziałem zupełnie inaczej, ale cóż… Miłość nie jest taka jak w tych cholernych filmach.
Szedłem przed siebie bez celu. Nie czułem wtedy nic. Jedyna myśl była taka: NIE CHCĘ JUŻ ŻYĆ!
Poszedłem w odludne miejsce za starą fabryką, gdzie było pełno drzew. Żadnej żywej duszy. Sięgnąłem do torby po moje leki na uspokojenie i depresję. To była chwila. Pełen złych emocji wziąłem garść tabletek i popiłem kilkoma łykami wody. Czy planowałem samobójstwo? Nie wiem. Depresja zrobiła swoje, a i wydarzenia sprzed chwili dołożyły swoje. Może chciałem się po prostu uspokoić, a może chciałem zakończyć cierpienie.
Wyciągnąłem z kieszeni telefon i próbowałem zadzwonić do Beaty. Odrzucała moje połączenia, więc napisałem SMS-a:
Chciałem się tylko pożegnać. Właśnie wziąłem garść tabletek i zamierzam ze sobą skończyć. Pamiętaj, że do końca cię kochałem.
Wysłałem i nie czekając na odpowiedz ruszałem przed siebie. Szedłem polną drogą bez celu. Nie chciałem się zabić. Chciałem tylko zwrócić na siebie czyjąś uwagę. Żeby ktokolwiek dostrzegł moje cierpienie. Nawet rodzice byli obojętni w stosunku do mojej depresji. Bez wsparcia nie miałem szans na wyzdrowienie.
Idąc tak do przodu usłyszałem, że za mną coś jedzie. Zignorowałem to.
— Proszę się zatrzymać! — powiedział ktoś za mną.
Zerknąłem przez ramię. To policjant w samochodzie. Obok niego siedziała moja mama.
— Nie. — powiedziałem i szedłem dalej.
Policjant zatrzymał samochód i zaczął mnie gonić. Nie zamierzałem uciekać, a ten rzucił się na mnie z kajdankami i próbował mnie skuć.
więcej..
