Ptaki drapieżne. Historia Lucjana "Sępa" Wiśniewskiego, likwidatora z kontrwywiadu AK - ebook

PROLOG

Sprawdzać tych, co strzelać potrafią

31 stycznia 1965 roku.

W sali konferencyjnej przy gabinecie komendanta głównego Milicji Obywatelskiej sino od dymu. Trzynastu funkcjonariuszy wysokiej szarży zapełnia petami kryształowe popielnice, bezlitośnie wędząc stojące na parapecie paprotki. Napięcie. Komendant – generał Ryszard Dobieszak – stuka palcami w stół przykryty zielonym suknem. Niby słucha sprawozdania pułkownika Kozłowskiego, ale tak naprawdę liczy. Liczy tygodnie, dni i godziny.

Od 22 grudnia zeszłego roku minęło tych dni czterdzieści. To dziewięćset sześćdziesiąt godzin. Co najmniej dwie trzecie tego wypełniła ciężka, wytężona praca nie tylko Komendy Stołecznej, ale również Komendy Głównej. Dziesiątki spotkań, setki sprawozdań, tysiące meldunków, dziesiątki tysięcy czynności funkcjonariuszy tajnych i jawnych. I zero efektów.

Tuż przed świętami nieustaleni sprawcy napadli na konwój z utargiem z CDT-u, czyli obecnego „Smyka”, i przed wejściem do banku Pod Orłami przy Jasnej zrabowali prawdziwy majątek: milion trzysta trzydzieści sześć tysięcy pięćset złotych. To przecież – cyfry śmigały teraz znużonemu komendantowi pod na wpół przymkniętymi powiekami – jakieś siedemset pensji. Albo – choć to już nie dotyczy wszystkich – równowartość jedenastu domków jednorodzinnych... Podczas napadu z zimną krwią zastrzelono konwojenta. Sprawcy działali jak zawodowcy: bez wahania, na zimno, spokojnie. Ostrzeliwali się jak chicagowscy gangsterzy albo jak...

Komendant Dobieszak zaczyna liczyć co innego. Ten dawny członek PPR, potem zasłużony działacz PZPR i twórca ZOMO, zaczyna liczyć, ile dni zostało mu do dymisji. Bo tego, że jego kariera na stanowisku szefa MO dobiega właśnie końca, jest pewien. To jasne jak słońce. Może w ogóle z resortu go wyleją, myśli. Pechowo, na trzy dni przed napadem, ministrem spraw wewnętrznych został Mieczysław Moczar. Głośny partyzant, pierwszy bojowiec Polski Ludowej, człowiek, który za wszelką cenę chce udowodnić Gomułce, że jego nominacja była strzałem w dziesiątkę – musi przecież wykazać się sukcesem. Tymczasem nic, dosłownie nic nie wskazuje na to, że podlegli mu funkcjonariusze zbliżają się choćby do jednego z czterech nieznanych sprawców głośnego już rabunku. Złodzieje jakby się pod ziemię zapadli. Nikt nie ma pojęcia, kto mógł być tak bezczelny i stanowczy, by w środku Warszawy, wczesnym wieczorem, nie zważając na przechodniów robiących przedświąteczne zakupy, urządzić sobie strzelaninę i wyrwać z rąk rannego konwojenta worek z pieniędzmi ważący osiem kilogramów. Poszukiwanie sprawców największego napadu w historii PRL idzie jak po grudzie: im więcej wiadomo, im więcej przybywa informacji, danych, raportów i meldunków, tym mniej klarowny obraz rysuje się przed kierownictwem resortu.

Generał Dobieszak po raz kolejny strzepuje popiół. Przenosi wzrok na sąsiada. To pułkownik Filipiak. Równie zasłużony towarzysz dwa dni temu dogonił go w hierarchii politycznej: został wiceministrem. Siedzi teraz jakby kij połknął. Pali nysy. Tak jak sprawcy. Przynajmniej tyle ustalili śledczy. Może ślady linii papilarnych odkryte na porzuconym w miejscu napadu niedopałku pasują do palców Filipiaka?

Generał uświadamia sobie, że to zmęczenie podsuwa mu równie absurdalne myśli. Narada, w której uczestniczy, to już kolejna nasiadówka. Są pułkownicy: Jóźwiak, Marczewski, Bryniarski, Galczewski, Górnicki, Łamacz, Skuteli, Zelwiański oraz podpułkownicy Piskorski i Gwoździk. Porządek obrad: plan działania stołecznej milicji na najbliższą przyszłość. Dyskusja, która trwa już trzecią godzinę, jest niemrawa.

O tym, jak wyglądała odprawa, wiemy ze sprawozdania majora Skórkowskiego. Protokolant zanotował jedenaście punktów, które były zarazem wnioskami i zadaniami na najbliższy czas poszukiwań1. O tym, jak źle szły te poszukiwania, jak bezsilna była w tym czasie milicja, świadczy punkt siódmy – najwyżsi rangą milicjanci w kraju ustalili, że należy poszukiwać nabywców kurtek ortalionowych w ostatnich dwóch latach. Chyba żaden z nich nie wierzył w powodzenie tego pomysłu. Bardziej realne było sprawdzenie właścicieli wszystkich samochodów marki Warszawa, bo takim autem złodzieje przyjechali pod bank, a potem jeden z nich uciekł ze zrabowanymi pieniędzmi.

Nie wiemy, któremu ze śledczych zabłysły oczy, gdy okazało się, że pewien posiadacz warszawy – według milicyjnych akt – potrafi posługiwać się bronią. I to dobrze: wielokrotnie strzelał do ludzi. To mógł być klucz do sprawy.

Przyszli, pamiętam. Zawsze we dwóch przychodzili. Wtedy też. Bo to nie był pierwszy raz. Przez długi czas po każdym głośnym włamaniu czy napadzie w Polsce Ludowej odwiedzali mnie ubecy. Pytali, co robiłem w konkretnym dniu. Zaglądali do zakładu, nachodzili żonę, węszyli. No i wtedy też...

Dziwi im się pan?

Tak. Dziwię się.

„Sprawcy napadu na Jasnej – jak stwierdzali milicyjni analitycy z lat sześćdziesiątych – w działaniu są bezwzględni, strzelają bez ostrzeżenia i z zaskoczenia, dążąc do zabicia bezpośrednich świadków, ewentualnie chcąc w ten sposób pozbyć się osoby, z którą nawiązali kontakt dla zdobycia potrzebnych informacji przekazanych im niekoniecznie w sposób świadomy. Przynajmniej jeden z bandytów jest dobrym strzelcem i doskonale zna się na broni”2. Po waszych akcjach podczas okupacji pewnie tak charakteryzowali was również gestapowcy.

Może...

No i ten samochód...

Warszawa. Jako pierwszy z kolegów po wojnie miałem samochód. Kupiłem ją pod koniec 1956. Po napadzie na Jasnej ten samochód szczególnie zainteresował milicję. Podobno ci mordercy po napadzie wsiedli do warszawy.

Konkretnie do warszawy M-20. Jej numer rejestracyjny zaczynał się literami TC lub TB, z czwartą cyfrą 1 względnie T. I nie wsiedli, tylko wrzucili na siedzenie worek ze zrabowanymi pieniędzmi. Jeden odjechał, pozostali uciekli pieszo. Rozdzielili się.

Numer nie mój.

Ta warszawa, ewentualnie pobieda, była starszego typu. Takich już w 1964 roku nie produkowano.

Co oni mogli widzieć? Napad był o zmroku.

Miał pan warszawę starego typu, wysoki też pan specjalnie nie jest, czyli pasował pan do rysopisu jednego z rabusiów. Na którymś z powstańczych zdjęć jest pan w berecie przekrzywionym zawadiacko na bakier. Jeden ze sprawców napadu też miał na głowie beret. Szeregowi milicjanci dostali dokładne wytyczne: „szczegółowo sprawdzić członków kontrrewolucyjnych band i organizacji znanych z dokonania napadów dla zdobycia funduszów na cele organizacyjne. Podobnie zająć się członkami okupacyjnych organizacji obozu londyńskiego specjalizujących się w akcjach mających na celu zdobycie pieniędzy oraz wykonujących wyroki śmierci, ferowane przez sądy podziemne”3.

Postanowili sprawdzać wszystkich, co strzelać potrafią. No i samochód. Pamiętam, kazali mi przyjechać do milicyjnego garażu na Grzybowskiej, niedaleko dzisiejszego Muzeum Powstania. Pamiętam, bo bardzo się wtedy zdenerwowałem – patrzę, a tu milicjant podchodzi do auta ze skrobaczką, taką zrobioną z trójkątnego pilnika. Podchodzi do błotnika i zabiera się z tym pilnikiem do karoserii, chce piłować lakier. Doskoczyłem: „Co robisz, człowieku, po co to? – krzyczę. – Bo my musimy sprawdzić, czy auto nie jest przemalowane”... Auto bandytów było szare.

Świadkowie zapamiętali, że karoseria była szaroniebieskopopielata.

No, a ja miałem inną.

W sumie milicja odnalazła wszystkie dziesięć tysięcy szaroniebieskich warszaw. Tylko jednej się nie udało. Zniknęła.

To nie była moja. Swoją jeździłem jeszcze długie lata.

A jaki miała kolor?

No, a jaki kolor mógł mieć samochód Lucjana Wiśniewskiego?

1 IPN BU 2386/18621, k. 29; trzystronicowa Notatka z narady w Grupie Koordynacyjnej w dn. 31 stycznia 1965 roku.

2 IPN BU 1885/1042, k. 8.

3 IPN BU 2386/18622, materiały dot. SOP „P-64”, k. 58.ROZDZIAŁ 1

Widziałem, jak upadali

6 stycznia 1940.

Na wydmowe pagórki nazywane Szwedzkimi Górami, na północnych krańcach dzisiejszego Bemowa, podjeżdżają samochody ciężarowe. Góry stanowią pozostałość fortyfikacji z czasów potopu, stąd ich nazwa. Dzisiaj prawie nie ma po nich śladu. Wtedy z rzadka porastały je rachityczne sosny, przecinały piaszczyste jary i doły. W święto Trzech Króli 1940 roku do jednego z takich dołów żołnierze w mundurach feldgrau prowadzą dziewięćdziesięciu ludzi przywiezionych ciężarówkami. Potem rozlegają się strzały. Pojedyncze strzały. Wszystko trwa dość długo.

Kilku skazańców wyrywa się i nieporadnie wbiega na wzniesienia. Potykając się, próbują uciekać w stronę odległych zabudowań. Dosięgają ich kule.

Widzieliśmy to z okien. Widziałem tych ludzi, jak upadali. Mieszkaliśmy w Chomiczówce, widzieliśmy te pagórki. Kilkaset metrów od nas. Małe uciekające postacie. Patrzyłem skamieniały. Byłem wstrząśnięty. Rodzice też. Groza. Miałem piętnaście lat. Niecałe, bo urodziłem się 30 czerwca 1925 roku. I pamiętam tych uciekających ludzi. Pamiętam, jak upadali.

Szczegóły zbrodni na Szwedzkich Górach nie są znane do dziś. Komisja Czerwonego Krzyża w 1947 roku wydobyła z dołów zwłoki dziewięćdziesięciu sześciu osób, ustalono tożsamość zaledwie kilku. Wiadomo, że wśród rozstrzelanych była kobieta. Egzekucja na Szwedzkich Górach była jedną z pierwszych niemieckich zbrodni masowych w Warszawie. Dokonano jej dziesięć dni po rozstrzelaniach w Wawrze.

Płaskie łąki i pola ciągną się po widoczne w oddali kępy drzew. Raciążnica, wyraźna błękitna kreska na mapie, to w rzeczywistości niewielki rów obrośnięty z obu stron chaszczami. Tylko w porze roztopów lub po ulewnych deszczach zamienia się w strugę zasługującą na określenie „dopływ Wkry” – rzeki malowniczo przecinającej pola północnego Mazowsza. Tutaj, gdzieś pomiędzy Smardzewem a Sochocinem, chłopaki z okolicznych wsi przychodzili łapać kijanki i traszki, latem starsi i najodważniejsi skakali z metalowego prostego mostu nad Wkrą. Lucjan Wiśniewski nie pamięta tego dobrze, nie chodził nad „dużą rzekę”, był za mały, w najwcześniejszych wspomnieniach pozostały tylko pola i ta rzeczułka, Raciążnica, wychodząca z leni­wego ukrycia jedynie w chwilach przebudzenia.

Odwagi nigdy mu nie brakowało, więc pewnie za rok, dwa i on skakałby z mostu nad Wkrą. Ale rodzice podjęli decyzję o przeprowadzce.

Bieda. Kilka mórg. Akurat tyle, by ojcu po sprzedaży gospodarstwa pod Płońskiem starczyło na bezpieczny żelazny zapasik i kupno posady dozorcy na warszawskim Nowym Mieście.

Na wsi żyło się bardzo biednie. Rodzice pomyśleli, że przeprowadzka do miasta będzie dla nas szansą. Było wówczas tak, że ludzie ze wsi kupowali sobie dozorcostwo w jakimś domu. Bo to było opłacalne zajęcie. Ojciec spotkał chyba kogoś takiego i postanowił zrobić tak samo. Miałem kilka lat, jak się przeprowadziliśmy do kamienicy przy Freta 16. To ten dom, gdzie w powstaniu zginęło całe dowództwo AL. Ale w czasie wojny my już mieszkaliśmy gdzie indziej.

Był pan małym warszawiakiem z awansu...

Matka nie myślała, że to awans, nie ciągnęło jej, nie chciała zostać panią z miasta, „dziedziczką”, tyle że miastową. Była bardzo religijna, dzisiaj pewnie słuchałaby Radia Maryja, nie wykluczam, choć ja bym jej nie pozwalał. Była patriotycznie wychowana. Prosta, ze wsi, ale dumna. Bardzo dumna.

I szybko pani Wiśniewskiej przestaje się podobać przy Freta. Bo lokatorzy niemili, traktują ludzi ze wsi źle, mają pretensje o wszystko, że grudki śniegu przed bramą, że niedopałek na schodach, że brama zamknięta w nocy. Mały Lucek myśli, że mama tęskni za wsią, bo życie tutaj zupełnie inne, i dlatego całymi dniami chodzi smutna. Ojciec widzi więcej, czuje, że żona jest u kresu sił, że z każdym tygodniem gorzej się czuje. Sprzedaje więc dozorcostwo i przenosi rodzinę do Milanówka, bo tam mniej miejska atmosfera i można tanio wynająć dom. Lucjan zaczyna chodzić w Milanówku do szkoły, jego starszy brat też.

Ojciec chwytał się jakichś dorywczych prac, raz tu, raz tam, ale miał świadomość, że trzeba się uczyć. Poszedł na kursy obsługi dużych kotłowni, mówił nam – mnie i mojemu bratu – że takich z kominami do nieba. Praktyki miał w Warszawie i został palaczem kotłowym. Po jakimś czasie dostał pracę w Forcie Bema. To były lata trzydzieste. Wtedy przyszło na świat jeszcze dwoje mojego rodzeństwa. A ojciec został kierownikiem tej dużej kotłowni. Przeprowadziliśmy się więc z Milanówka do Chomiczówki, wówczas miejscowości podwarszawskiej. Ojciec za pieniądze, które pozostały mu jeszcze ze sprzedaży ziemi, kupił plac i wybudował skromny drewniany dom, podobny do innych, które najczęściej były własnością pracowników pobliskiej wytwórni amunicji. To byli skromni, ubodzy ludzie, ale z fachem w ręku, i oszczędzając, zbudowali dla siebie te domki przed wojną. Zacząłem chodzić do szkoły powszechnej przy ulicy Elbląskiej, niedaleko Powązek. A później... wybuchła wojna. Gdy patrzyliśmy na te egzekucje na Szwedzkich Górach, ojciec był przerażony. Pomyślał, że Niemcy będą tak rozstrzeliwać wszystkich Polaków. Postanowił wywieźć nas na wieś, pojechaliśmy pod Płońsk, tam właśnie, gdzie się urodziłem. „Przeczekaliśmy” parę miesięcy i wiosną czterdziestego roku wróciliśmy do Chomiczówki.

Kiedy zaczęła się konspiracja? Kto i jak pana do niej wciągnął?

Zdecydował przypadek, parę przypadków. Zagmatwana historia. Było nas kilku, pięciu, sześciu chłopaków z Chomiczówki. Obok było Boernerowo – zamożniejsza miejscowość, mieszkali tam pracownicy Poczty Polskiej, z ministrem, generałem Boernerem na czele. Ładne, niewielkie domki, kanalizacja, nowoczesność, tramwaj „dwudziestka”... W porównaniu z Chomiczówką to był lepszy świat, imponujący. Urzędnicy więcej zarabiali, wszystko tam lepiej wyglądało. I kiedyś w domu rodziny generała Boernera zepsuł się piec. Jeden z moich kolegów, Stach Salach1, miał ojca zduna. Razem z ojcem jeździł ten piec naprawiać, bo uczył się fachu. A pokój u Boernerów wynajmował pod przybranym nazwiskiem Tadeusz Towarnic­ki, „Naprawa”2, nasz przyszły dowódca! „Naprawa” myślał o partyzantce, już był w podziemiu, od słowa do słowa, powiedział Stachowi, że jeśli ma młodych, odważnych kolegów, to mogą do niego zajrzeć i porozmawiać...

To nie były konspiracyjne metody werbunku...

Czterdziesty pierwszy rok. Jeden ręczył za drugiego, znaliśmy się dobrze, mieliśmy po siedemnaście, osiemnaście lat.

Pan miał szesnaście.

Zawsze musiałem sobie dodawać. A ta partyzantka to miała być próba, szkolenie. Tak się związaliśmy z Towarnickim, który potem współtworzył oddział specjalny. Wtedy jeszcze nosił pseudonim „De Vran”, „Naprawą” został już w 993/W.

Imponował chłopakom z Chomiczówki, prawdziwy oficer...

No pewnie. To był charyzmatyczny człowiek, potrafił zrobić wrażenie.

I tak od zepsutego pieca się zaczęło...

No tak, od pieca.

Czy od tych zamordowanych przez Niemców na Szwedzkich Górach?

Pamiętałem o tym. Chciałem strzelać do Niemców.

Strzelał pan też do Polaków.

To później.

„De Vran” zaprzysięga dwunastu chłopaków, w tym szóstkę z Chomiczówki. Mniejszymi grupkami – względy konspiracji – stają w szeregu w największym pokoju w domku w Boernerowie. Podniosła atmosfera. Dowódca sięga po spisany na kartce tekst przysięgi, odczytuje tubalnym głosem, trochę się zacina. Patrzy po kolei w twarze chłopców. Mają po dziewiętnaście, dwadzieścia lat. Lucjan Wiśniewski jest najmłodszy – „naciągane” siedemnaście. „Żaden z nas nie wiedział wtedy co to takiego ta konspiracja” – wspomina.

Tak powstaje „boernerowski” pluton jednostki „Madagaskar”, później znanej jako „Garłuch”.

To pierwsi dowódcy – Tadeusz Towarnicki i Leszek Kowalewski – połączą drogi „Garłucha” i oddziału 993/W. Obydwaj oficerowie, kiedy później dostaną nowe zadanie i „przydział” – „Wapiennik”, 993/W – sięgną po żołnierzy już sprawdzonych właśnie w „Garłuchu”. Niektórzy z nich, w tym Lucjan Wiśniewski, długo będą aktywni w obu jednostkach jednocześnie. Nasz bohater w „Garłuchu” nosił pseudonim „Wierny”, w 993/W – „Sęp”.

Tymczasem jest wiosna 1942 roku. Oddziałek „De Vrana” jedzie pociągiem na południe, w Lasy Zamojskie. Uzbrojenie: jeden długi karabin, kilka pistoletów. Większa ilość broni ma być dostarczona później albo wydobyta ze skrytek, w planach jest oczywiście również dozbrajanie „zdobyczne”. „De Vran” ma już doświadczenie – kilka miesięcy wcześniej przeżył w partyzantce dramatyczne zdarzenie.

Lucjan Wiśniewski jedzie zatem pociągiem do Nałęczowa, później wąskotorówką na południowy wschód – do stacji Rozwadów. Dalej na własnych nogach w lasy, kilkadziesiąt kilometrów, dwa, trzy dni marszu do miejsca, gdzie uczestnicy „pierwszej partyzantki” „De Vrana” zakopali broń.

Co rodzice na to, że pan wyjeżdża?

Matka powiedziała tylko: „Niech cię Bóg prowadzi i przyprowadzi”. Nic więcej. Nie pytała o nic.

Kupiliście bilety, wsiedliście do pociągu i pojechaliście do partyzantki?

Tak to wyglądało. Jak na to patrzę z dzisiejszej perspektywy, to rzeczywiście nie było to rozważne. Oczywiście siedzieliśmy w różnych wagonach. „De Vran” miał fantazję, bywał brawurowy. Kiedyś jechał chyba tą wąskotorówką z częścią oddziału, nie pamiętam już po co, jechał z kilkoma chłopakami, może po zaopatrzenie albo na rozeznanie... Byli z nim w przedziale bracia Kubryniowie – moi koledzy z Chomiczówki, rok albo dwa lata starsi, Michał i Roman – „Czarny” i „Rudy”. „De Vran” miał swoją elegancką walizeczkę, taką przyzwoitą. Schował w niej pistolet i położył ją na półkę. A tu w pociągu kontrola: trzech żandarmów. Dwaj zaczynają chodzić po przedziałach. Jeden z nich widzi na półce, wśród jakichś bambetli miejscowej ludności, tę walizkę Towarnickiego, taką pierwszorzędną. Żąda: „otworzyć!”. No i znajduje pistolet. Zaczyna krzyczeć: „Czyje to?”. Ktoś wskazał „De Vrana”. No i wtedy Michał Kubryń wyjął pistolet z kieszeni i zastrzelił tego żandarma. Drugiego, który stał na peronie, zastrzelił przez okno. Trzeci przybiegł do przedziału i też dostał kulę. „De Vran” i Kubryniowie uciekli z pociągu. Potem, jak wrócili do lasu, do zaimprowizowanego obozowiska, opowiadali o tej „przygodzie”. To było w stylu całej trójki. Odwaga. I ułańska brawura. W sumie ta nasza partyzantka trwała krótko, kilka tygodni.

I co w partyzantce robiliście?

Przemieszczaliśmy się nocami. To wciąż był mały oddział, widziałem, że dowódcy są zawiedzeni, że nie ma tłumu ochotników z okolicznych wiosek. Chyba tylko jeden chłopak do nas dołączył. Poruszaliśmy się w okolicach Rozwadowa. Ważne były dla nas duże majątki ziemskie – ci ludzie z majątków, ziemianie, właściciele folwarków, „przekazywali nas sobie z rąk do rąk”, zawiadamiali kolejnych, że przyjdzie szesnastu ludzi na obiad... Zapamiętałem ich jako prawych ludzi. Dobrze wspominam ten czas, choć prawie wcale nie strzelaliśmy. Ale wszędzie spotykaliśmy się z życzliwym przyjęciem, w każdej wsi. A w dzień w lesie pełno zwierząt – sarny podchodziły do obozu prawie na wyciągnięcie ręki, w nocy miejscowi uderzali w takie kotły żelazne, żeby płoszyć dziki ryjące po zagonach, rozchodził się ten dźwięk, nigdy później tego nie słyszałem. Wtedy tak na poważnie zaprzyjaźniłem się z „Gilem”, „Puchaczem”, „Kobuzem”, czyli z chłopakami z późniejszego oddziału 993/W, z naszego patrolu „Ptaków”. Wszyscy mieliśmy jakieś romantyczne marzenia o walce. Tylko broni nie mieliśmy jeszcze. Niszczyliśmy więc słupy telegraficzne, odbieraliśmy sołtysom listy osób przeznaczonych do wywózki. Myślę, że dla ludzi ze wsi robiliśmy dobre rzeczy. Odbieraliśmy jeszcze III Rzeszy kradzione krowy.

Krowy?

Niemcy rekwirowali żywność chłopom, zabierali krowy. Chodził taki zespół: Niemiec i trzech, czterech własowców. Wchodzili do wsi i mówili, najczęściej sołtysowi, że tyle i tyle krów mają zaraz przyprowadzić miejscowi. Oceniali to po wielkości wsi i zamożności gospodarstw. Zatrzymywaliśmy te grupki z krowami, rozbrajaliśmy, krowy pędziliśmy z powrotem do wsi.

Strzelaliście do tych konwojentów?

Skąd! „De Vran” nie chciał, żeby Niemcy przeprowadzali represje odwetowe wobec ludności. Więc po prostu ich przepędzaliśmy. Najczęściej taki niemiecki żołnierz od razu się poddawał, uciekał, zależało mu na życiu, a ci Rosjanie często w ogóle broni nie mieli. Nie, nie strzelaliśmy do nich. Kopniak i tyle. W ciągu paru tygodni trafił się tylko jeden taki własowiec, co powiedział, że zginie, ale broni po dobroci nie odda. I się spełniło. Pewnego razu było z osiemdziesiąt sztuk bydła. Oddaliśmy. Potem jeszcze raz, i kolejny. Z czasem chłopi traktowali nas jak swoich: karmili, ochraniali, przekazywali sobie od wsi do wsi. Jak się wycofywaliśmy, to ze łzami w oczach nas żegnali. „Kiedy wrócicie?” – pytali. No i mieliśmy już karabiny. Prawdziwą broń! Dla nas, chłopców, to było wielkie przeżycie. No, taka to była partyzantka. Z krowami.

Rozczarowanie?

Tak. Myśleliśmy, że zostaniemy nie wiadomo jakimi bohaterami w walce... Ale największy zawód był wtedy, jak nas odwołali do Warszawy. Przyjechał łącznik i kazał „De Vranowi” z nami wracać. Za wcześnie było jeszcze na taką prawdziwą leśną partyzantkę.

Podchorąży Tadeusz Towarnicki po powrocie do Warszawy usłyszał, że cała wyprawa w lubelskie lasy była jego samowolką, a „partyzantka” z punktu widzenia władz konspiracyjnych miała charakter nielegalny. Szczegóły pozostają niejasne. To fakt, że „De Vran” musiał się tłumaczyć z działań prowadzonych bez akceptacji dowództwa, a wśród jego podwładnych, we wspomnieniach i powojennych sprawozdaniach do leśnego epizodu przylgnęło określenie „prywatna partyzantka »Naprawy«”. Sprawa trafiła nawet do Wojskowego Sądu Specjalnego. Działania oddziału zakwalifikowano jako „bandytyzm”.

Jak pisze Juliusz Kulesza, „wzięto pod uwagę uczciwe i patriotyczne intencje oskarżonego, co wsparte poręczeniem poważnej osoby z kręgu sądownictwa, znającej Towarnickiego, spowodowało zdjęcie sprawy z wokandy”3. Po tym sądowym epizodzie Tadeusz Towarnicki zmienił pseudonim „De Vran” na znaczący – „Naprawa”. Ale walka z uzależnieniem od adrenaliny i bezwzględną niechęcią do choćby chwilowego siedzenia z założonymi rękami nie przychodzi mu łatwo4.

Afryka, Azja, Ameryka Południowa, największe porty, wielotygodniowe rejsy... TADEUSZ JÓZEF TOWARNICKI, absolwent Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni (wcześniej w Tczewie), opłynął dużą część świata. Z maturą z 1929 roku w kieszeni wstąpił na Wydział Mechaniczny tej samej szkoły, odbył kursy i pracował na statkach floty handlowej. Później studiował we Lwowie – w 1932 roku wstąpił do Wyższej Szkoły Handlu Zagranicznego, w której po kilku latach uzyskał dyplom.

Pochodził ze zubożałej arystokracji, jego ojciec – Józef herbu Sas – z właściciela ziemskiego przekwalifikował się na szefa firmy produkującej syfony do wody gazowanej. Firma jednak zbankrutowała i syn wierzącego w nowinki techniczne inwestora musiał łączyć studia z pracą: Tadeusz Towarnicki był księgowym, potem nauczycielem w Męskiej Szkole Rzemiosł w Zawichoście. W 1939 roku zatrudnił się jako urzędnik w fabryce wyrobów gumowych w Sanoku. Tam zastała go letnia mobilizacja – był kapralem podchorążym, absolwentem Szkoły Podchorążych w Rawie Ruskiej, w 1931 roku zwolnionym ze służby wojskowej ze względu na wadę serca, dzięki czemu mógł pójść na studia. We wrześniu walczył nad Bzurą, potem w obronie Warszawy.

Kontakty z przedwojennymi kolegami oficerami oznaczały przystąpienie do konspiracji już jesienią 1939 (Organizacja „Orzeł Biały” w 1940 roku podporządkowana ZWZ). Pod przybranymi nazwiskami (Gałęzowski, Mączyński) pracuje jako księgowy w niewielkiej firmie budowlanej. Mieszka najpierw w Śródmieściu i na Żoliborzu, potem przeprowadza się do wynajmowanego pokoju w Boernerowie, w niewielkim domu, w którym zepsuł się piec i trzeba było wezwać zduna – ojca Staszka, późniejszego „Kobuza” z patrolu „Ptaków”.

Czym się pan zajmował po powrocie z partyzantki?

Żyłem. W domu, z rodzicami. Miałem dokąd wrócić. Matka miała jeszcze sińce od pobicia przez żandarma, który ją napadł przy przekraczaniu rzeki Narew, kiedy szmuglowała żywność z Sarbiewa. Opowiedziała mi całe zdarzenie. Byłem wściekły. Źle się wtedy rodzicom żyło. Ojciec był bezrobotny, bo zwolnili ludzi z Fortu Bema. Zaopatrzenie w żywność gwarantował szmugiel, po prostu chłopi na furmankach przywozili żywność ze wsi do miejscowości pod Warszawą i tu można było się zaopatrzyć w to, co kto chciał. Oczywiście za opłatą. Matka prowadziła gospodarstwo, umawiała się z dostawcami, miała kobiety, które z okolicy: z Łomianek, z Dziekanowa, z okolic Kampinosu, przywoziły żywność. Ale i z tym bywał problem, nawet jak się miało trochę pieniędzy. I moja pierwsza akcja była związana właśnie z tym – z dostawami jedzenia! Gdy wróciłem, matka wzięła mnie na poważną rozmowę i powiedziała, że ma duży kłopot, bo to zaopatrzenie zostało sparaliżowane. Chłopi przestali przyjeżdżać – Niemcy poustawiali wachy na drodze i wszystko rekwirują, a wśród nich są jeszcze polscy policjanci, którzy nadgorliwie zabierają ludziom żywność. Pomyślałem, że skoro ratowaliśmy chłopskie bydło, to tu, w Chomiczówce, zrobimy podobnie – możemy pomóc. W Boernerowie znałem policjanta, porządny człowiek – Łubiński. Powiedziałem mu: „Zabierają żywność. No to jak tu żyć?”. I Łubiński zajął się tym, poznał mnie z Okuniem z komisariatu we Włochach. Komendantem tam był Andrzej Łukasik. I oni się zdziwili! „Jak to? My nic nie wiemy, że granatowa policja na tym terenie zabiera żywność”... Łubiński i Okuń poszli na tę wachę. Okazało się, że policjant, który rekwirował, jest z Dziekanowa. Ale zdaniem Łubińskiego zachowywał się dziwnie – mówił mało, wyglądał na cywila, nie używał policyjnego żargonu... Wyczuli, że działa na własną rękę. Ten policjant okazał się przebierańcem. Między Łomiankami a Modlinem były dwie miejscowości o nazwie Dziekanów. Przed wojną żyli tam Polacy i Niemcy. Jak się zaczęła okupacja, to w niemieckiej osadzie ujawnili się volksdeutsche. Rabowali ludność, żyli na cudzy koszt... Okuń ustalił, że główny organizator „prywatnej” akcji rekwirowania żywności nazywa się Mońko albo Mańko. Człowiek z Dziekanowa. To on tych przebranych policjantów wystawiał na wachy. Wylegitymowali go, dali mi ten adres. Pojechałem, zobaczyłem, gdzie mieszka, zrobiłem takie rozeznanie i zwróciłem się do dowódcy II kompanii z Boernerowa Henryka Malca, „Bogumiła”. On, z tego co wiem, porozmawiał z dowódcą batalionu „Zawiszą”, a dopiero ten uzgodnił sprawę z dowódcą pułku „Garłuch” – Stanisławem Babiarzem, „Wysockim”. Nie wiem, jakie były dalsze procedury, ale przyszło polecenie: zastrzelić Mańkę czy Mońkę. I mnie to zlecili! „Wiernemu”! A ja byłem zielony. Rok 1942, pod jesień. W obstawie wykorzystałem Szadokierskiego, „Puchacza”, Salacha, „Kobuza” i Władysława Kłodzińskiego. To był młody chłopak, piętnaście albo szesnaście lat. Rwał się do strzelania. Miałem potem przez to kłopot. No i dostał tę robotę. Zleciłem mu ją.

Piętnastolatkowi?!

Był wyrośnięty, wyglądał na starszego ode mnie, siedemnastolatka. Rwał się. Wzięliśmy rowery, pojechaliśmy do Dziekanowa. Władzio to zrobił, zastrzelił człowieka. Więcej już nikt nie zabierał u nas żywności, gdzie indziej rekwirowali, u nas nie. To była moja pierwsza akcja, wydawałem polecenia. Strzelał Władzio.

A późniejsze kłopoty z nim? O co chodziło?

Był narwany. Dowiedział się, że jestem w kontrwywiadzie, i strasznie naciskał. Domagał się, żeby go wprowadzić. Porozmawiałem z „Naprawą”, ale odradzał. Chłopak był za młody. Nie dawałem mu już poleceń. Władzio walczył potem w powstaniu. Ale zachował do mnie zadrę, że go nie wspierałem. Chociaż świństwa nie zrobił. To był syn oficera, który siedział w obozie jenieckim. Obrał sobie ładny pseudonim.

Jaki?

„Rymwid”.

Litewski rycerz z romantycznej opowieści. To, co robiliście, takiego charakteru raczej nie miało.

Raczej nie.

Już w połowie 1941 roku dowództwo kontrwywiadu AK, kierowanego przez „Oskara”, Bernarda Zakrzewskiego5, postanowiło utworzyć oddział dyspozycyjny mający za zadanie likwidację konfidentów i zdrajców zagrażających osobom zaangażowanym w działalność konspiracyjną oraz organizowanie uderzeń prewencyjnych przeciwko Niemcom6. Na dowódcę należało znaleźć kogoś o wyjątkowych cechach. To, że miał być odważny, pomysłowy, bezwzględny i inteligentny, to oczywiste. Musiał zorganizować oddział, więc powinien mieć również cechy przywódcze, co w takiej „branży” jak „likwidacja” wymagało twardego charakteru. I wybór padł na porucznika „Twardego”. Leszek Kowalewski znany był już z przeprowadzenia precyzyjnie obmyślonej i wykonanej akcji na Igo Syma. Aktor zginął 7 marca 1941 roku. Podczas wykonywania wyroku interweniował jego brat, który przypadkowo znalazł się tamtego poranka w mieszkaniu. „Twardy” i Roman Rozmiłowski, „Srebrny”, mimo dramatyzmu sytuacji oszczędzili brata Syma. Bez wątpienia wymagało to opanowania i umiejętności zachowania zimnej krwi7.

LESZEK KOWALEWSKI, „TWARDY”,„TOMASZ”, urodził się w 1910 roku we Włocławku; ojciec był urzędnikiem, matka nauczycielką. Absolwent szkoły kolejowej ze specjalnością technik drogowo-budowlany, w latach trzydziestych pracował w Gdyni przy budowie linii kolejowej. Później był urzędnikiem we Włocławku i w Warszawie – w Gazowni Miejskiej. Przed wojną otrzymał nominację na oficera służby czynnej (na początku lat trzydziestych skończył roczny kurs podchorążych). We wrześniu 1939 służył w kompanii artylerii ciężkiej. Dostał się do niewoli pod Kutnem. Gdy tylko znalazł się w transporcie do obozu jenieckiego, wymyślił plan ucieczki i namówił do niej całą grupę oficerów. W czasie postoju pociągu na stacji Żychlin obezwładnił konwojenta i w jego mundurze wyprowadził jeńców w dwuszeregu na peron. Następnie, gdy transport ruszył, kazał im maszerować przed siebie. W pobliskim lesie oficerowie prosili go, by ich nie zostawiał, tylko pomógł przedostać się do Warszawy. Z ZWZ nawiązał kontakt dość szybko – na początku 1940 roku. Wprowadzającym był znany mu oficer – Edward Kowalewski, używający pseudonimu „Edmund Koneczny”. To właśnie „Koneczny” zlecił mu zorganizowanie grupy partyzanckiej w sile około trzydziestu osób. Oddział był gotowy w maju i czekał na dalsze rozkazy w jednej z lubelskich wsi. I wtedy nastąpiły wydarzenia, które z pewnością wiele znaczyły w życiu przyszłych likwidatorów: „Koneczny” okazał się agentem Gestapo. Po dojechaniu na miejsce i kilkugodzinnym oczekiwaniu na broń oddział został otoczony i po krótkiej brutalnej akcji zlikwidowany. „Twardemu” i „De Vranowi” udało się ukryć pod słomą w kopcu z ziemniakami.

Gdy „Twardy” otrzymał zadanie stworzenia oddziału likwidacyjnego, na swego zastępcę wybrał przyjaciela – Tadeusza Towarnickiego. Ten właśnie wrócił z drugiej, „prywatnej” partyzantki, miał opinię nieobliczalnego zagończyka i w kręgach dowódczych podziemia był na cenzurowanym. Przydział lub – jak byśmy powiedzieli dzisiaj – angaż spadł mu z nieba.

Przez kilka miesięcy oddział składał się właściwie tylko z dowódcy i zastępcy. O ich akcjach krążyły trudne do zweryfikowania legendy zarówno wśród żołnierzy podziemia, jak i po wojnie, bo ani Kowalewski, ani Towarnicki nie przeżyli okupacji. Jednym z pierwszych wyroków wykonanych przez ten duet było zastrzelenie Edwarda Metzgera, którego podejrzewano o współpracę z NKWD we Lwowie, a który mógł przyczynić się do aresztowania generała Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego. Metzger po ataku Niemiec na ZSRR przybył wraz ze swoim współpracownikiem Edwardem Golą do Warszawy i według wywiadu podziemia pod pseudonimem „Hassling-Ketling” podjął współpracę z Gestapo. Ciążył już na nim wyrok. Juliusz Kulesza tak pisze o jego wykonaniu:

„Gdy szli ul. Wspólną, przed skrzyżowaniem z Kruczą »Naprawa« strzela z bliska do Metzgera, ten jednak nie pada, chwiejąc się jedynie na nogach.

Strzały zwabiły nadbiegający patrol Schupo, więc »Twardy« i »Naprawa«, udając pijanych, wzięli ciasno pomiędzy siebie słabnącego Metzgera i mocno trzymając pod ręce słaniającą się postać rzekomego pijaka, ruszyli ku Niemcom. Ci bezskutecznie usiłowali dowiedzieć się od »zamroczonych« – skąd dochodziły strzały?, gdyż Polakom bezbłędnie udało się odegrać rolę nietrzeźwych, co ułatwiał zapach alkoholu, po kilku wypitych w »Marsie« kieliszkach.

Po odejściu patrolu zawlekli zwłoki do najbliższej sieni i zostawili pod opieką dozorczyni, sami oddaliwszy się pod pretekstem szukania dorożki”8.

Duet balansujących na granicy nonszalancji i brawury trzydziestolatków „zwerbuje” do akcji likwidacyjnych w nowym oddziale sprawdzonych w lasach Lubelszczyzny młodych żołnierzy: Lucjana Wiśniewskiego i jego kolegów z Chomiczówki.

To było przy Elektoralnej, „Naprawa” zrobił nam tam skrzynkę kontaktową, pod oknem w komórce dozorcy trzymał broń. Tam nas uczył, jak się obchodzić z pistoletami, rewolwerami. I tam też „Twardy” powiedział nam, że będziemy musieli strzelać z bliska do ludzi. Żebyśmy się zastanowili.

I długo się pan zastanawiał?

Długo. Kilka tygodni. Rodzicom nic nie mówiłem, żeby ich nie denerwować. Matka by to przeżywała – powiedzmy – na gruncie wiary katolickiej. Mogła mieć problemy z tym, że odbieram życie. Chociaż przypuszczam, że między sobą rozmawiali; ojciec wpływał na matkę i pewnie ją uspokajał, ucinając dyskusje.

Inni z oddziału też mieli rozterki na początku?

Myślę, że każdy miał. I nikt tego po sobie nie pokazywał.

ODDZIAŁ 993/W (W – „Wykonanie”, na początku kryptonim „Wapiennik”) był komórką wykonawczą. Jak piszą Władysław Bułhak i Andrzej Krzysztof Kunert w pracy o kontrwywiadzie Komendy Głównej Armii Krajowej, „doborowym, dyspozycyjnym oddziałem bojowym, przeznaczonym do wykonywania wszelkich akcji zbrojnych związanych z ochroną kontrwywiadowczą Komendy Głównej, w tym przede wszystkim akcji wyrokowych na agentach Gestapo”9. Zwierzchnikiem 993/W był zastępca szefa kontrwywiadu KG – Stefan Ryś, „Fischer”. Organizatorem i pierwszym dowódcą został por. Leszek Kowalewski, „Twardy”, a jego zastępcą ppor. Tadeusz Towarnic­ki, „De Vran”/ „Naprawa”. Oddział powstał późną jesienią 1941 roku i do lipca 1944 wykonał kilkadziesiąt akcji. Jesienią 1942 Towarnicki wprowadził do oddziału pięciu pierwszych żołnierzy: Ryszarda Duplickiego, ps. „Gil”, Lucjana Wiśniewskiego, ps. „Sęp”, Zygmunta Szadokierskigo, ps. „Puchacz”, Stanisława Salacha, ps. „Kobuz”, i Jerzego Pajdzińskiego, ps. „Jur I”.

Ta piątka, zwana od pseudonimów „Ptakami”, utworzyła pierwszy patrol II plutonu. W listopadzie 1942 roku do oddziału dołączyli czterej bracia Bąkowie: Bolesław, ps. „Szlak”, Hipolit, ps. „Sosna”, Leon, ps. „Doktur”, i Stanisław, ps. „Burza”.

Po aresztowaniu i straceniu pierwszego dowódcy – Leszka Kowalewskiego, dowódcą został Stefan Matuszczyk, ps. „Porawa” (dotychczasowy szef 214. plutonu z Obwodu Żoliborz Okręgu Warszawa AK).

W 1944 roku oddział liczył już prawie 120 żołnierzy, a przez jego szeregi przewinęło się ogółem około 250 ludzi. W powstaniu warszawskim kompania 993/W – po pierwszym dniu przemianowana na „Zemstę” – walczyła w składzie batalionu „Pięść”, dowodzonego przez mjr. Alfonsa Kotowskiego, „Okonia”, na terenie cmentarzy przy ul. Okopowej na Woli, na Muranowie, a potem na Starówce. Żołnierze „Zemsty” byli też na Czerniakowie i w Kampinosie.

1 Stanisław Salach, „Zdunek”, „Kobuz”, 1922–1944(1945?), starszy strzelec, w 1944 roku walczył na Woli i Starym Mieście. Po powstaniu trafił do obozu w Buchenwaldzie, gdzie zginął.

2 Tadeusz Towarnicki, „De Vran”, „Naprawa” – por. ramka na s. 21.

3 Robert Bielecki, Juliusz Kulesza, Przeciw konfidentom i czołgom, Warszawa 1996, s. 25.

4 „Naprawa” był „sądzony” po tym, jak w celu poprawy warunków bytowych swoich ludzi przeprowadził z nimi samodzielną akcję – „napad” na jeden ze sklepów Meinla (sklepy „Tylko dla Niemców”). Sprawa została odłożona do rozpatrzenia „po wojnie” ze względu na zasługi Towarnickiego. Wspominają o tym Leszek Gondek w książce Polska karząca 1939–1945, Warszawa 1988, s. 87 oraz Jacek Wilamowski (Honor, zdrada, kaźń. Afery Polski Podziemnej 1939–45, Warszawa 2009), który właśnie w napadzie rabunkowym na sklep, a nie w „prywatnej partyzantce” upatruje głównej przyczyny kłopotów Towarnic­kiego z podziemnym wymiarem sprawiedliwości.

5 Bernard Zakrzewski, „Hipolit”, „Oskar”, 1907–1983, prawnik, od listopada 1939 w ZWZ, od 1941 roku szef Wydziału Bezpieczeństwa i Kontrwywiadu Oddziału II KG ZWZ-AK, walczył w powstaniu. Po wojnie aresztowany, dwukrotnie w więzieniu – w 1946 i w latach 1949–1956.

6 Oddział Specjalny (likwidacyjno-ochronny) Wydziału Bezpieczeństwa i Kontrwywiadu Oddziału II (informacyjno-wywiadowczego) Komendy Głównej ZWZ-AK – kryptonim „Wapiennik”, później 993/W.

7 Tomasz Strzembosz (Akcje zbrojne podziemnej Warszawy 1939–1944, Warszawa 1983, s. 120) podaje inny skład grupy likwidacyjnej. Jego zdaniem Syma zastrzelił zespół bojowy kontrwywiadu Okręgu Warszawa-Miasto ZWZ-Zakład Oczyszczania Miasta dowodzony przez ppor. „Szarego”, Bogdana Rogolińskiego, w składzie: Rogoliński, Rozmiłowski i ubezpieczający Wiktor Klimaszewski („Mały”).

8 R. Bielecki, J. Kulesza, Przeciw konfidentom..., dz. cyt., s. 28–29; zasadność wyroku na E. Metzgera i E. Golę bywa kwestionowana. Za tragiczną pomyłkę uznaje go m.in. Paweł M. Lisiewicz w publikacji W imieniu Polski Podziemnej, Warszawa 1988.

9 Władysław Bułhak, Andrzej Krzysztof Kunert, Kontrwywiad podziemnej Warszawy, zadania i obsada personalna kontrwywiadu Komendy Głównej, Obszaru Warszawa i Okręgu Warszawa ZWZ-AK w latach 1939–1944, w: W. Bułhak , Wywiad i kontrwywiad Armii Krajowej, IPN, Warszawa 2008, s. 274.ROZDZIAŁ 2

I wtedy to zrobiłem

Pistolet zawiódł po jednym strzale. Pokraczny był, kaliber 7,65, niklowany, psuł się często. Webley Scott. Potem dopiero dostaliśmy pistolety oksydowane, takie wojskowe, prawdziwe, nawet visy.

Pierwszy raz z bliska strzelał pan do człowieka i pamięta pan przede wszystkim to, że przy drugim strzale zaciął się panu pistolet...

Żadnej euforii, żadnej przyjemności i żadnych rozterek. Rozkaz, spełnienie obowiązku. Nerwy i napięcie. Żadnego lubowania się w tym nie było. Chciałem mieć to jak najszybciej za sobą, pewnie dlatego zapamiętałem przede wszystkim ten pistolet.

Krótka lufa, niemal śmieszna, garbata muszka, daleko wystająca cienka osłona spustu, długa rękojeść, z firmowym rombem pośrodku – to sprawiało, że pistolet miał dziwne „pionowe” proporcje, przez co łatwo wypadał zza paska i trudno chowało się go w zaciśniętej dłoni do kieszeni płaszcza.

Nie lubili żołnierze tych pistoletów.

Ale to, że webleye się zacinały, nie musiało być związane z ich wadami konstrukcyjnymi – to nie musiała być wina inżynierów z Birmingham, choć pierwsze modele, skonstruowane na przełomie XIX i XX wieku, rzeczywiście nie wyglądały solidnie. Winne były zużyte sprężynki. Kawałki drutu po latach traciły właściwości i – zastępowane przez rusznikarzy podziemia słabszymi zamiennikami – za słabo pchały naboje do komory. W części pistoletów wymieniano nie tylko sprężyny, ale całe magazynki, dorabiane w warsztacie ojca jednego z żołnierzy 993/W – „Klawisza”1, na rusznikarstwo przerzucił się również zdun, ojciec „Kobuza”.

„Sęp” nie pamięta, czy pistolet, jaki trzymał za paskiem tamtego dnia, miał oryginalny magazynek, czy taki sztukowany. Pamięta za to duży ruch przed Dworcem Głównym i to, że pociąg przyjechał spóźniony. Kilkanaście minut.

Wiosna 1943 roku. Pochmurny dzień. Przedpołudnie.

„Naprawa”, który kieruje akcją, stoi z „” naprzeciw głównego wejścia na dworzec. Obaj wpatrują się w drzwi, szerokie, wielo­skrzydłowe, znajdujące się pod napisem „Warschau Hauptbahnhof Warszawa Główna”, wlepionym w kratkowaną elewację olbrzymiego budynku. Z półmroku wnęki wejściowej mają za chwilę wybiec „Gil” i „Sęp”, za chwilę, czyli wtedy, gdy tylko zobaczą „kobietę w wieku lat około trzydziestu, brunetkę o lekko wschodnich rysach”. Godzinę wcześniej długo przyglądali się jej niewyraźnemu zdjęciu: elegancki kostium, finezyjny kapelusz, lekko skośne oczy. „Naprawa” powiedział, że kobieta przyjedzie pociągiem z Bydgoszczy. I że w Warszawie nie może dotrzeć tam, dokąd zamierza – do mieszkania przy Tamce.

Ubezpiecza „Kobuz”: gdyby kobieta wyszła z hali niezauważona przez stojącą wewnątrz dwójkę, ma ściągnąć „Gila” i „Sępa”; potem cała piątka ma za nią ruszyć.

W hali tłum i ruch jeszcze większy niż przed dworcem.

Pełno ludzi, żołnierze, cywile, aż dziwne, taki ruchliwy dzień. Pierwszy wypatrzył kobietę „Naprawa”. Przypadek zdecydował, że wyszła akurat na niego, czyli na tego, który miał przy sobie jej zdjęcie i najlepiej wiedział, jak wygląda. Była z jakimś mężczyzną. Szli pod rękę w stronę przystanku tramwajowego. „Naprawa”, „Puchacz” i „Kobuz” ruszyli za nią. Dopiero na przystanku na Marszałkowskiej przypomnieli sobie, że przecież ja z „Gilem” czekamy w środku hali!

„Naprawa” ze złością przypomina „Kobuzowi”, że miał zawiadomić pozostałą dwójkę. „Kobuz” biegiem wraca, po czym z „Gilem” i „Sępem” gnają z dworca do odjeżdżającego już tramwaju. W czasie biegu „Gilowi” wypada pistolet. W środku miasta, niemal na skrzyżowaniu Alei Jerozolimskich i Marszałkowskiej z brzękiem upada na torowisko. Cała trójka rozgląda się nerwowo. „Sęp” podnosi broń „Gila”.

Wiele osób musiało widzieć tę scenę. Szczęśliwy przypadek, że nikt nie wszczął alarmu. Dopadliśmy tramwaju i wskoczyliśmy.

Jeden, dwa przystanki w stronę Pragi. W tramwaju robi się luźniej. Dyskretnie znowu podają sobie z rąk do rąk zdjęcie. Patrzą na kobietę siedzącą kilka metrów przed nimi. Inne ubranie, ale to ona. Jeżeli wysiądzie na moście Poniatowskiego i pójdzie w stronę Tamki – będą pewni. Czekają.

Wysiadła. Wraz z towarzyszącym jej mężczyzną schodzi z mostu na Solec.

Nie, nie wiedzieliśmy, kto to jest. Nie liczono się wówczas z nami na tyle, by tłumaczyć, kto, co i dlaczego. Nie. Był cel, był dowódca i koniec. Cała machina była tak skonstruowana, że mieliśmy po prostu ufać szefom i nie wnikać. Do dzisiaj nie wiem, kim ona była. Niczego na jej temat nie znalazłem.

Szukał pan?

Nie.

Pierwsza dwójka – „Naprawa” i „Puchacz” – idzie paręnaście metrów za śledzonymi. Dalej „Gil” i „Sęp”, po drugiej stronie ulicy „Kobuz”. Co najmniej kilka razy nadarza się dobra okazja, bez przechodniów, przy rogu przecznicy. Ale idą dalej. Potem mały skwer, pod drzewami też byłoby dobrze, myśli „Sęp”. Ale nikt nie kwapi się do strzelania do kobiety trzymającej pod rękę mężczyznę; wydają się sobie bliscy, może to zbija z tropu, niepokoi – przecież na mężczyznę wyroku nie ma – tak to dzisiaj pamięta nasz rozmówca. Ten obraz kłóci się z wcześniejszymi sprawozdaniami: Juliusz Kulesza przytacza relacje, według których mieszkający na Ochocie mężczyzna znany podziemiu również miał być zlikwidowany2.

No i do kobiety strzelać? Nie podobało mi się.

Róg Solca i Dobrej, rozwidlenie, wszystko wygląda tak jak dzisiaj. Para wchodzi w Dobrą i pokonawszy kilkanaście metrów, zagląda do położonej w piwnicy pralni...

Idealne miejsce. „Naprawa” uznał, że z „Puchaczem” będą strzelać w kantorze pralni. Ale przegapili czas – dwójka wyszła z sutereny, wróciła do rozwidlenia i Solcem ruszyła w stronę Tamki. W tym czasie zdążyłem dojść do „Naprawy”. Popatrzył na mnie i mówi: „Zrób to”. Znowu szliśmy za nimi.

Nie zorientowali się?

Nie.

Na rogu Tamki i Solca stał wózek ze słodyczami – stragan. Przy nim kilka osób, a na Tamce spory ruch. Gdyby kobieta poszła dalej, wykonanie wyroku stawałoby się coraz bardziej ryzykowne. „Naprawa” zdaje sobie z tego sprawę. Wymownie patrzy na „Sępa”.

Podszedłem do nich szybkim krokiem i wtedy to zrobiłem. Drugi raz już nie mogłem, webley się zaciął. Jeden strzał. W głowę. Mężczyzna rzucił się na mnie, chwycił mnie za ramię, za rękę, w której trzymałem pistolet. Był silniejszy, kawał chłopa. Pociągnął mnie w dół, unieruchomił. Ale wtedy „Kobuz” oprzytomniał. I strzelił do niego. Mężczyzna upadł.

W maszynopisie pańskich wspomnień, tych przechowywanych w BUW-ie, znaleźliśmy zdanie: „Pozostali też sobie ulżyli, tak że huku było dość dużo. »Naprawa« zrewidował gościa, ale broni jednak nie znalazł”. Jak to „ulżyli sobie...”?

Chodziło mi o to, że rozładowali to wielkie napięcie, z jakim szliśmy za nimi aż na Powiśle. Potem dowiedzieliśmy się, że mimo dziesięciu kul mężczyzna przeżył i dopiero w szpitalu zmarł. Dzisiaj wydaje mi się, że mógł być jedynie osobiście związany z tą kobietą. Chyba. Ale bronił jej. Nie było wyjścia.

Pierwszy wykonany przez pana wyrok. Podszedł pan do tej kobiety i patrząc jej w oczy, strzelił?

Byłem „wyrwany do tablicy”, nie ja miałem strzelać. „Naprawa” zdecydował w ostatniej chwili. Wcześniej nie myślałem o tym, bo to pierwsza dwójka miała strzelać. Nie patrzyłem jej w oczy.

Nie chciał pan spojrzeć jej w twarz.

Nie mogłem. Strzeliłem z tyłu.

W tył głowy?

Tak. Myślę, że dobrze, że podczas całej tej drogi nie myślałem, że to ja będę strzelał.

Jeden strzał. Śmiertelny?

Tak. Potem pistolet się zaciął.

1 O pracy podziemnych warsztatów rusznikarskich, w tym tego, który należał do ojca „Klawisza”, wspomina Stefan Matuszczyk, „Porawa”, zob. rozdz. Daj nam, Boże, broń.

Włodzimierz Bieżan, „Klawisz”, 1918–1998, sierżant podchorąży. W konspiracji najpierw w Szarych Szeregach, potem w 993/W. Wirtuoz akordeonu, stąd pseudonim, po wojnie ikona dla wszystkich uczących się gry na tym instrumencie, nagrywał płyty, miał własny zespół. Skomponował m.in. walc Dziewczęta z 993/W. W czasie okupacji akordeon bywał mu bardzo przydatny. „Klawisz” nie dość, że mówił po ukraińsku, ale grając, potrafił się wkupić w łaski uwielbiających ten instrument Ukraińców, co pomogło przy próbie likwidacji Mychajły Pohotowki, szefa Komitetu Ukraińskiego w Warszawie.

2 R. Bielecki, J. Kulesza, Przeciw konfidentom..., dz. cyt., s. 79.