Pułapka namiętności - ebook

ROZ­DZIAŁ PIERW­SZY

Bra­ko­wało mi Came­rona, choć znaj­do­wał się na wycią­gnię­cie ręki.

Jego pry­watny samo­lot jesz­cze nie wystar­to­wał, ale rów­nie dobrze mogli­by­śmy już lecieć. Moje serce wzbiło się na osza­ła­mia­jącą wyso­kość i pędziło w nie­znane.

Zmie­ni­łam się w kłę­bek ner­wów i emo­cji, splą­ta­nych ze sporą dawką oszo­ło­mie­nia wszyst­kim, co się wyda­rzyło przez ostat­nie dwa tygo­dnie. Na­dal usi­ło­wa­łam pojąć, jak doszło do tego, że tra­fi­łam na pokład maszyny rusza­ją­cej za chwilę w rejs do Lon­dynu. Wykoń­cze­nia ze lśnią­cego drewna, pole­ro­wany chrom i skó­rzana tapi­cerka w kolo­rze kre­mo­wym – od razu było widać, że podró­żu­jemy w luk­su­sie. Mimo­wol­nie wbi­łam paznok­cie w pod­ło­kiet­niki fotela i teraz usi­ło­wa­łam roz­ma­so­wać ślady na skó­rze.

Nie paso­wa­łam do tego świata, każdy to widział. To sku­tecz­nie zamknęło mi usta.

Za uprzej­mym uśmie­chem Larissy, ład­nej ste­war­dessy po trzy­dzie­stce, cza­iło się nie­do­wie­rza­nie. Nie­wąt­pli­wie zacho­dziła w głowę, dla­czego powszech­nie sza­no­wany psy­chia­tra oraz znany miliar­der posta­no­wili roz­piesz­czać kogoś mojego pokroju. Mia­łam na sobie ele­ganc­kie dżinsy i kasz­mi­rowy swe­ter, ale nie­sforne blond loki były tego ranka wyjąt­kowo krnąbrne, przez co wyglą­da­łam jak nie­chluj. W mojej gło­wie pano­wał podobny chaos.

Larissa jesz­cze moc­niej zmarsz­czyła brwi, jakby nie mogła prze­stać roz­my­ślać o mojej zdo­bio­nej bry­lan­tami obroży. Nie wie­dzia­łam, czy rozu­mie jej zna­cze­nie.

Nie­długo po tym, jak weszłam na pokład, Came­ron ukląkł przede mną i zsu­nął z moich stóp czó­łenka, żeby mi było wygod­niej. Przy oka­zji popie­ścił kciu­kiem koli­bra, któ­rego wyta­tu­owa­łam sobie nad kostką.

Potem nalał mi kie­li­szek schło­dzo­nego szam­pana, a ja z tru­dem powstrzy­ma­łam się od wypi­cia go dusz­kiem. Przy­tu­li­łam się do małej poduszki, rów­nież od Came­rona.

Wcze­śniej tylko raz lecia­łam samo­lo­tem, z rodzin­nego Char­lotte do Los Ange­les. To było dawno temu, kiedy w moim życiu cho­dziło jedy­nie o prze­trwa­nie. Wszystko się zmie­niło, gdy zosta­łam asy­stentką Richarda Bootha, zastępcy dyrek­tora ele­ganc­kiego i per­wer­syj­nego klubu w Los Ange­les, a potem osza­ła­mia­jąco szybko awan­so­wa­łam na oso­bi­stą sekre­tarkę Came­rona Cole’a, dyrek­tora klubu Chry­sa­lis.

Rzecz w tym, że Came­ron nie był dla mnie tylko sze­fem. Minio­nego wie­czoru zade­kla­ro­wał, że jest moim Panem, a tym samym wła­ści­cie­lem prze­ję­tej rolą ule­głej nowi­cjuszki. Aż pod­ku­li­łam palce u stóp, zasta­na­wia­jąc się, z czym to się wiąże.

Larissa zauwa­żyła tę wyraźną oznakę nie­pew­no­ści i z zacie­ka­wie­niem unio­sła brwi. Gdy wrę­czyła mi ser­wetkę, trzy­mała brodę wysoko, jasno dając mi do zro­zu­mie­nia, że ja, dwu­dzie­sto­jed­no­let­nia przy­błęda, nie dora­stam jej do pięt.

Jako spad­ko­bierca impe­rium her­ba­cia­nego Cole’ów Came­ron był kimś wię­cej niż tylko czło­wie­kiem rene­sansu. Powszech­nie uwa­żano go za jed­nego z naj­bar­dziej pożą­da­nych kawa­le­rów w Ame­ryce. Do tego nale­żało dodać fakt, że miał na wła­sność bodaj naj­wspa­nial­szą posia­dłość BDSM na świe­cie. Wszystko to jed­nak tylko prze­śli­zgi­wało się po powierzchni prawdy o zagad­ko­wym dok­to­rze Cole’u. Żywio­łowy tem­pe­ra­ment tego czło­wieka był wręcz legen­darny i na wła­sne oczy widzia­łam, jak ludziom z jego oto­cze­nia cza­sem odbie­rało mowę.

Tak działo się teraz z Larissą. Mia­łam nadzieję, że mimo oszo­ło­mie­nia zdo­łała pra­wi­dłowo zamknąć drzwi przed star­tem. Gdy­bym sama nie pozo­sta­wała pod sil­nym wpły­wem magne­ty­zmu Came­rona, pora­dzi­ła­bym mu, żeby nieco powścią­gnął swój urok.

Stał przed kabiną i od nie­chce­nia gawę­dził z umun­du­ro­wa­nym pilo­tem. Wyda­wał się odprę­żony, zupeł­nie jakby to był naj­zwy­klej­szy dzień pod słoń­cem i jak­by­śmy wła­śnie nie lecieli do Lon­dynu. W spło­wia­łych dżin­sach i w swe­trze wyglą­dał raczej skrom­nie. Kru­czo­czarne włosy oka­lały jego przy­stojną twarz, a przy kasz­ta­no­wych oczach poja­wiły się zmarszczki, gdy się uśmiech­nął, spo­glą­da­jąc na mnie…

Robił nie­sa­mo­wite rze­czy z moim cia­łem. Czu­łam mro­wie­nie w piersi, przez co krę­ciło mi się w gło­wie. Oszo­ło­miona wycze­ki­wa­niem, z tru­dem ode­rwa­łam wzrok od Came­rona, żeby wyj­rzeć przez owalny ilu­mi­na­tor. Zasta­na­wia­łam się, jak zare­aguje Richard po wej­ściu na pokład.

Richard, mój piękny, melan­cho­lijny chło­pak, z któ­rym miesz­ka­łam obec­nie w jego posia­dło­ści w Malibu. Porzu­cił życie nowo­jor­skiego maklera po tym, jak jego narze­czona popeł­niła samo­bój­stwo – powo­dem był ojciec Richarda, magnat finan­sowy, który swo­imi machloj­kami dopro­wa­dził na skraj upadku tysiące klien­tów, w tym wła­sną rodzinę. Richard wypadł z łask finan­sjery Wschod­niego Wybrzeża i umknął do Los Ange­les, żeby unik­nąć publicz­nego odwetu.

Gdyby nie zawo­dowe mistrzo­stwo Came­rona, Richard na­dal nie odzy­wałby się ani sło­wem. Zanim się poja­wi­łam, czę­sto flir­to­wał ze śmier­cią, ska­cząc w week­endy na spa­do­chro­nie, pły­wa­jąc z reki­nami, a także – co szcze­gól­nie mnie prze­ra­żało – upra­wia­jąc wspi­naczkę bez ase­ku­ra­cji. Wszystko to zapewne poma­gało mu uspo­koić myśli.

Wła­śnie dla­tego pozna­łam Richarda – żebym wycią­gnęła go z melan­cho­lii i zapo­bie­gła dal­szym stra­ceń­czym wybry­kom. Dzi­wacz­nym zbie­giem oko­licz­no­ści tra­fi­łam pod skrzy­dła jego naj­lep­szego przy­ja­ciela, Came­rona, który mnie ocza­ro­wał i wpro­wa­dził w sam śro­dek ich świata play­boyów.

A także na pokład swo­jego samo­lotu.

Zaopie­ko­wał się mną czło­wiek, który dla kaprysu potra­fił zmie­nić bieg histo­rii. Z ochotą wle­cie­li­śmy w ten pło­mień. Osma­liw­szy sobie skrzy­dła, musie­li­śmy zmie­nić kie­ru­nek lotu i odna­leźć wol­ność, któ­rej doma­gały się nasze dusze. Richard oddał mnie w ręce przy­ja­ciela ze świa­do­mo­ścią, że potrze­buję cze­goś, co tylko Came­ron zdoła mi zapew­nić. Mia­łam się pod­dać wyjąt­ko­wej tera­pii.

Cho­ciaż Richard ocze­ki­wał, że wrócę do niego jako sta­ran­nie wyszko­lona ule­gła, doskwie­rało mi głę­bo­kie poczu­cie winy. Zdra­dzi­łam jego zaufa­nie. A prze­cież mia­łam wró­cić do Richarda i do życia, jakie zapla­no­wa­li­śmy.

Gła­ska­łam się po piersi, aby ukoić ból, który nio­sła ze sobą nie­pew­ność. Kon­se­kwen­cje roz­łąki z Came­ro­nem wyda­wały się coraz bliż­sze.

W pew­nej chwili Came­ron wycią­gnął iPhone’a.

– Cześć, Baxter, jak się masz? – Pochy­lił się i wyj­rzał przez okno. – Tak, fan­ta­stycz­nie. Jasne, że udało mi się obej­rzeć. Świetna roz­grywka. Słu­chaj, prze­pra­szam, że z tym wyska­kuję, ale mój przy­ja­ciel prze­cho­dzi przez trzeci ter­mi­nal. Tak, zga­dza się. Bramka trzy­dzie­ści jeden, Richard Booth. Pamię­tasz Richarda? Nie mógł­byś go prze­pu­ścić? Dzię­kuję. Boeing sie­dem dwa sie­dem. Pozdro­wie­nia dla Deidre. A jak tam matura Ran­dalla?

Po kilku minu­tach poga­wędki o wszyst­kim i o niczym i pocią­gnię­ciu za kilka sznur­ków Came­ron wsu­nął tele­fon do kie­szeni i ponow­nie odwró­cił się do pilota, żeby kon­ty­nu­ować roz­mowę.

Pod­ku­li­łam nogi i oto­czy­łam się ramio­nami, z obawą myśląc o reak­cji Richarda. Ostat­nim razem widzia­łam go przed Chry­sa­lis, kiedy zażą­dał, żebym wysia­dła z samo­chodu. Kilka sekund póź­niej Came­ron odje­chał autem ze mną w środku.

Oddy­cha­łam głę­boko, żeby się uspo­koić. Powta­rza­łam sobie, że Came­ron zapa­nuje nad furią Richarda, cho­ciaż po tym, jak mnie wykradł i spę­dził ze mną noc w L’Ermi­tage, także on musiał sta­wić czoło zło­ści przy­ja­ciela.

Nawet bez szczy­pa­nia się wie­dzia­łam, że to sza­leń­stwo jest praw­dziwe. Aby się sku­pić, zaci­snę­łam dło­nie tak mocno, że paznok­cie wbi­jały mi się w skórę. Na dru­gim końcu tej przy­gody cze­kał mnie nie­uchronny smu­tek, lecz mimo to sta­ra­łam się kur­czowo trzy­mać naj­lep­szej rady, jaką kie­dy­kol­wiek otrzy­ma­łam. Żyć tym, co tu i teraz. O iro­nio, tak dora­dził mi Came­ron.

Nie­ustan­nie zdu­mie­wało mnie, że ktoś tak inte­li­gentny zasłu­guje jed­no­cze­śnie na tytuł Mistera Cia­cho XXI wieku. I jesz­cze ten uśmiech…

Tym razem prze­zna­czony dla kogoś, kto zbli­żał się do schod­ków.

Richard wpadł na pokład. Jasno­włosy i opa­lony, masko­wał uśmie­chem ból, któ­rego z pew­no­ścią doświad­czał. Jak można się nie zło­ścić, kiedy naj­lep­szy przy­ja­ciel ucieka z twoją dziew­czyną? Mimo to Richard tylko objął Came­rona, po czym wdali się w życz­liwą roz­mowę. Mówili cicho i zacho­wy­wali się spo­koj­nie. Ich gesty sym­pa­tii były ujmu­jące.

Richard roz­pro­mie­nił się na mój widok. Zerwa­łam się z fotela i pod­bie­głam do niego, żeby wtu­lić twarz w jego pierś.

Kilka razy poca­ło­wał mnie w czoło, a potem spoj­rzał mi w oczy.

– A więc wybie­rasz się do Lon­dynu – powie­dział.

Jak na mój gust był odro­binę zbyt zado­wo­lony.

– Tak. – Moja radość przy­ga­sła, gdy dostrze­głam w jego wzroku dez­apro­batę.

– To robota Lance’a? – Pogła­skał mnie kciu­kiem po krwiaku na war­dze.

Wzdry­gnę­łam się, bo to miej­sce na­dal było obo­lałe.

– Prze­pra­szam za ostatni wie­czór. Nie mogłam nic pora­dzić.

– Kosz­marna sprawa – oznaj­mił z napię­ciem. – Wybacz mi. Głu­pek ze mnie. Nawa­li­łem.

– To nie twoja wina.

– Wła­śnie że moja, Mia.

– Trza­sną­łem go w twarz – wtrą­cił się Came­ron. – Nie pomo­gło.

– To ja zor­ga­ni­zo­wa­łem aukcję – zauwa­żył Richard. – Nara­zi­łem cię na nie­bez­pie­czeń­stwo, Mia.

Came­ron ze współ­czu­ciem ski­nął głową, jak zawsze, kiedy któ­reś z nas naroz­ra­biało. Wykrzy­wił usta i zro­bił dobro­tliwą minę.

– Lance był zbyt silny – powie­dzia­łam, prze­śla­do­wana wspo­mnie­niami z poprzed­niego wie­czoru, kiedy sprze­dano mnie temu, kto dał naj­wię­cej.

Dobro­czynna licy­ta­cja ule­głej wymknęła się spod kon­troli.

Lance Mer­rill, zna­czący czło­nek elity Chry­sa­lis, wydał na mnie milion dola­rów, choć to Richard miał wygrać aukcję. Lance potrak­to­wał sprawę zbyt serio. W nie­opi­sa­nym zamie­sza­niu wycią­gnął mnie z sali balo­wej i gdyby Came­ron mnie nie ura­to­wał, tra­fi­ła­bym… dia­bli wie­dzą dokąd.

Ciarki prze­szły mi po ple­cach.

Richard z roz­pa­czą przy­ci­snął dło­nie do policz­ków, zupeł­nie jakby wyobra­ził sobie to samo.

– Nie winię cię. – Odgar­nę­łam zbłą­kany lok z jego czoła. – Wszystko roze­grało się bły­ska­wicz­nie.

– Zajmę się tym – zapo­wie­dział.

– Czy Lance na­dal jest wście­kły? – zapy­ta­łam.

Richard zro­bił zdu­mioną minę, a Came­ron lekko pokrę­cił głową. Dawali sobie dys­kretne znaki, świad­czące o dłu­go­trwa­łej przy­jaźni.

– Co jest? – zapy­ta­łam ostroż­nie.

– A to co takiego? – Came­ron wpa­try­wał się w kosme­tyczkę z przy­bo­rami do maki­jażu, którą trzy­mał Richard.

– A, to. – Richard wrę­czył mi ją. – Przy­kro mi, ale twoją pastę do zębów skon­fi­sko­wali funk­cjo­na­riu­sze TSA.

– Masz kosme­tyczkę z Hello Kitty? – Came­ron patrzył na mnie z nie­do­wie­rza­niem.

Richard wyda­wał się roz­ba­wiony.

– Kupi­łem jej kosme­tyczkę Louisa Vuit­tona, ale ona na­dal korzy­sta z tej – wes­tchnął. – Żałuj, że nie widzia­łeś, jak patrzyli na mnie ludzie, kiedy ją nio­słem.

Roz­su­nę­łam zamek bły­ska­wiczny, po czym zaj­rza­łam do środka. Ucie­szy­łam się na widok pigu­łek anty­kon­cep­cyj­nych i grze­bie­nia.

– Ma war­tość sen­ty­men­talną – oznaj­mi­łam. – Bailey dała mi ją na uro­dziny.

– Uro­cza – mruk­nął Came­ron z iro­nią. – Spra­wimy ci nową w Lon­dy­nie.

– Ale ta mi się podoba.

Came­ron zmarsz­czył brwi i popa­trzył na Larissę, która aż za dobrze się bawiła, słu­cha­jąc naszej roz­mowy. Spło­szona ste­war­dessa umknęła do kabiny pilo­tów.

– Dwie minuty – oznaj­mił. – Wkrótce tra­fimy na pas star­towy.

Odda­lił się przej­ściem mię­dzy rzę­dami foteli, a ja chwy­ci­łam Richarda za rękę.

– Nie lecisz z nami? – zapy­ta­łam.

– Usiądźmy.

– Scar­let nie może zostać z Win­sto­nem? – Zaję­łam miej­sce obok niego i znów wzię­łam go za rękę.

– Pew­nie, że może, zawsze chęt­nie się nim opie­kuje. Muszę jed­nak zająć się inte­re­sami. Trzeba pil­nie zadbać o pewne szcze­góły.

– O jakich szcze­gó­łach mówisz?

Richard powiódł wzro­kiem za Came­ro­nem.

– Na­dal się na mnie zło­ścisz? – spy­ta­łam.

– Dla­czego miał­bym się zło­ścić?

– Z powodu wczo­raj­szego wie­czoru i że Came­ron zabrał mnie z Chry­sa­lis.

– Nie dałem mu wyboru.

– Cho­dzi o Lance’a? Came­ron wszyst­kim się zajął. Powie­dział Lance’owi, że nie jest już człon­kiem Chry­sa­lis. Że to koniec.

Richard zmarsz­czył brwi i się­gnął do kie­szeni.

– Mam twoją komórkę, ale jej nie włą­czaj – powie­dział i wrę­czył mi apa­rat. – Przy­naj­mniej dopóki Came­ron nie wyrazi zgody.

– Prze­cież wiem, że w samo­lo­cie nie wolno korzy­stać z tele­fo­nów.

– Po pro­stu niech będzie wyłą­czony.

– Prze­pra­szam – wes­tchnę­łam. – Nie chcia­łam, żeby tak to się skoń­czyło. Came­ron mnie szkoli, ty się z nim kłó­cisz…

– Nie pokłó­ci­li­śmy się.

– A wasza sprzeczka wczo­raj wie­czo­rem? Przez tele­fon?

– Wrzesz­czymy na sie­bie, a następ­nego dnia znowu jeste­śmy naj­lep­szymi kum­plami. No, w każ­dym razie ja na niego wrzesz­czę. Tak jest od zawsze. – Łobu­zer­sko uniósł brew.

Richard naprawdę zacho­wy­wał się tak, jakby nic go nie gry­zło.

To wszystko roze­grało się w bły­ska­wicz­nym tem­pie. Tra­fi­łam w ręce Came­rona, on zaś zaczął mnie uczyć i świet­nie sobie radził z odsła­nia­niem moich bole­snych tajem­nic. Byłam zauro­czona natło­kiem doświad­czeń.

Richard sie­dział spo­koj­nie, jakby nie było nic nie­zwy­kłego w tym, że jego przy­ja­ciel znowu mnie gdzieś porywa i cią­gnie całą tę sprawę, jak­kol­wiek ją nazwać.

Nic z tego nie miało sensu.

– Coś jed­nak jest nie w porządku – wyszep­ta­łam.

– Cii. – Richard pogła­skał mnie po twa­rzy. – Odpręż się, pro­szę. Ciesz się podróżą.

Na myśl o tym, że go zosta­wiam, zro­biło mi się ciężko na sercu.

– Chcę cze­goś two­jego. – Powiódł pal­cami po mojej bran­so­letce. – Nowa? – Dotknął kciu­kiem maleń­kich bry­lan­tów. – Skąd ją masz?

Wie­dział, to było oczy­wi­ste. Ni­gdy nie kupi­ła­bym cze­goś rów­nie kosz­tow­nego. Pod­niósł wzrok i popa­trzył mi w oczy.

– Nie wolno mi jej zdej­mo­wać – rze­kłam.

Tę deli­katną bran­so­letkę otrzy­ma­łam pierw­szej nocy, kiedy ule­głam Came­ro­nowi w jego posia­dło­ści w Beverly Hills. Tam­ten wie­czór spra­wił, że odkry­łam nowe, zmy­słowe światy.

Czu­łam, że na moich policz­kach wykwi­tają inten­sywne rumieńce, i roz­pacz­li­wie usi­ło­wa­łam sku­pić się na czymś innym.

Przy­ga­szone świa­tło w sypialni. Came­ron przy­ciąga mnie do sie­bie, a ja sia­dam na nim okra­kiem. Uczu­cie bole­snego wypeł­nie­nia prze­ra­dza się w ośle­pia­jącą roz­kosz. Nie­ogra­ni­czona, jedyna w swoim rodzaju eks­taza. Gło­śny krzyk szczy­to­wa­nia, stłu­miony dło­nią Came­rona.

I ponowny orgazm.

Kilka minut póź­niej, kiedy na­dal byłam pogrą­żona w ero­tycz­nym oszo­ło­mie­niu, Came­ron zało­żył mi tę bran­so­letkę. Dopiero teraz zro­zu­mia­łam, że był to gest świad­czący o prze­ję­ciu mnie na wła­sność – tak jakby obroża nie wystar­czyła.

Richard przez moment mani­pu­lo­wał przy moim prze­gu­bie, aby odblo­ko­wać zapinkę.

Gdy Came­ron wró­cił, był nie­zwy­kle sku­piony, co świad­czyło o tym, że czas nas goni. Na widok pochy­lo­nego nad moją ręką Richarda zmarsz­czył brwi. Zro­zu­miał, co się dzieje.

Zapinka pękła i łań­cu­szek zna­lazł się na dłoni Richarda.

– Prze­pra­szam… Ja…

Came­ron uniósł rękę.

– Sam się tym zajmę – powie­dział.

Richard jed­nak wsu­nął bran­so­letkę do kie­szeni, a ja roz­ma­so­wa­łam nad­gar­stek.

– Dla­czego nie lecisz z nami? – spy­ta­łam.

– Dołą­czy do nas za parę dni – wyja­śnił Came­ron. – Przy­nio­słeś jej tele­fon?

Richard ode­brał mi komórkę i poka­zał ją przy­ja­cie­lowi.

– Shay spraw­dził urzą­dze­nie pod kątem zło­śli­wego opro­gra­mo­wa­nia. Ani śladu klo­no­wa­nia.

– Zło­śli­wego opro­gra­mo­wa­nia? – powtó­rzy­łam.

– Ja go wezmę. – Came­ron zro­bił krok w naszym kie­runku i scho­wał mój tele­fon do kie­szeni mary­narki.

Rety, ci goście mieli obse­sję na punk­cie kon­troli.

Pode­szła do nas Larissa.

– Pro­szę pana, mamy pozwo­le­nie na start – oznaj­miła.

– Bądź grzeczna. – Richard wziął mnie za ręce. – Rób wszystko, co ci każe Came­ron. Nie odstę­puj go na krok. – Uśmiech­nął się z wysił­kiem. – Będzie faj­nie. Do zoba­cze­nia za trzy dni.

Larissa prze­stą­piła z nogi na nogę.

– Pro­szę pana, jesz­cze minuta, a poleci pan z nami do Lon­dynu.

Richard przy­cią­gnął mnie i poca­ło­wał. Z przy­jem­no­ścią pod­da­łam się doty­kowi jego ust, nie prze­szka­dzał mi nawet bole­sny nacisk na krwiak.

Odsu­nął się i spoj­rzał mi głę­boko w oczy.

– Zadbam o to, żebyś bez­piecz­nie wró­ciła do domu, Mia – zapo­wie­dział. – Obie­cuję.ROZ­DZIAŁ DRUGI

Zarysy Los Ange­les zni­kły w oddali.

Pęd wgnia­tał mnie w fotel, gdy patrzy­łam, jak zie­mia się kur­czy. W mojej gło­wie raz po raz roz­brzmie­wały słowa Richarda, nawie­dza­jąc mnie niczym kosz­mar, z któ­rego nie mogłam się wyrwać: „Zadbam o to, żebyś bez­piecz­nie wró­ciła do domu, Mia”.

Came­ron usiadł obok mnie, a ja mocno zaci­snę­łam palce na jego dłoni.

Udo­stęp­nił mi miej­sce przy oknie, żebym mogła podzi­wiać widoki. Na kola­nach trzy­mał tygo­dnik „Time” i wyda­wał się cał­ko­wi­cie odprę­żony, zupeł­nie jakby start samo­lotu wcale nie był prze­ra­ża­ją­cym prze­ży­ciem.

Odwró­ci­łam się do niego.

– Wyszu­ka­ła­bym w sieci infor­ma­cje o klo­no­wa­niu i o zło­śli­wym opro­gra­mo­wa­niu, gdy­bym mogła korzy­stać z tele­fonu… – Żeby zwró­cić na sie­bie uwagę, jesz­cze moc­niej ści­snę­łam go za rękę. – O co cho­dzi z tym moim bez­piecz­nym powro­tem do domu?

– Zacze­kaj, aż wzbi­jemy się wyżej. – Prze­wró­cił kartkę, tak jakby zafa­scy­no­wał go arty­kuł o jakimś specu od super­no­wo­cze­snej tech­no­lo­gii.

Wyj­rza­łam przez okno.

– Już jeste­śmy wysoko – zauwa­ży­łam.

– Ma być dzie­więć tysięcy metrów.

Zmarsz­czy­łam brwi.

– To wyso­kość prze­lo­towa – wyja­śnił. – Będziesz mniej spięta.

– Wcale nie jestem spięta.

– Ści­śnij moją dłoń odro­binę moc­niej, a skoń­czę z otwar­tym zła­ma­niem. – Lewą ręką prze­wró­cił kartkę.

– Gdzie torebka cho­ro­bowa?

Wes­tchnął ciężko i prze­niósł na mnie wzrok.

– W Chry­sa­lis mamy pewien pro­blem, z któ­rym Richard musi się upo­rać – oznaj­mił.

– A co to ma wspól­nego z moim pier… dzie­lo­nym tele­fo­nem? Ludzie wyłą­czają apa­raty po to, żeby nie można ich było namie­rzyć.

– Zapo­mnia­łaś, że tylko mnie wolno prze­kli­nać?

– Powie­dzia­łam „pier­dzie­lo­nym”.

– Ale mia­łaś na myśli „pier­do­lo­nym”.

W jego ustach zabrzmiało to cho­ler­nie sek­sow­nie.

Came­ron miał nade mną wła­dzę, gdyż łączyła nas rela­cja oparta na miło­ści i nie­na­wi­ści – rela­cja, któ­rej nie zno­si­łam i od któ­rej byłam uza­leż­niona.

Larissa poja­wiła się z tacą i dwiema szklan­kami wody z lodem.

– Czy ma pan ochotę na coś jesz­cze? – zapy­tała.

Wzię­łam od niej szklankę i podzię­ko­wa­łam.

– To na razie wystar­czy – odparł Came­ron. – Dzię­kuję, Larisso.

– A pani? – zwró­ciła się do mnie. – Może pani życzy sobie cze­goś jesz­cze?

– Popro­szę jesz­cze jeden kie­li­szek szam­pana.

– Sądzi­łem, że kiep­sko się czu­jesz – zauwa­żył Came­ron.

Larissa znik­nęła na końcu przej­ścia.

– Ona może swo­bod­nie cho­dzić po samo­lo­cie, a ty nie możesz mi powie­dzieć, co się dzieje – zauwa­ży­łam.

– Lance Mer­rill – odparł Came­ron. – Ten cho­le­ryczny dżen­tel­men, który miał zaszczyt wygrać cię na aukcji, uważa, że ta trans­ak­cja wciąż jest aktu­alna.

– Prze­cież mówi­łeś mu…

– Lance sądzi, że na­dal jesteś jego wła­sno­ścią.

– Ale prze­cież zebra­łeś doku­menty, w któ­rych są dowody prze­ciwko niemu? Miały mnie chro­nić. Mówię o papie­rach Domi­nica, z któ­rych wynika, że Lance zde­frau­do­wał pie­nią­dze swo­ich klien­tów.

Came­ron zamknął cza­so­pi­smo.

– Dzi­siaj rano Lance zwró­cił pie­nią­dze na główne konto. Zro­bił porzą­dek w finan­sach.

– Co to ozna­cza?

– A to, że nie mamy już prze­wagi.

Larissa zja­wiła się z tacą i pod­su­nęła mi kie­li­szek szam­pana.

– Dzię­kuję – powie­dzia­łam.

Choć dopiero docho­dziła jede­na­sta, miło było zakosz­to­wać, jak podró­żuje elita. Wie­dzia­łam jed­nak, że ni­gdy do tego nie przy­wyknę. Prze­łknę­łam duży łyk szam­pana i bąbelki poszły mi do nosa.

– Może cia­steczko pro­sto z pieca? – zapro­po­no­wała Larissa.

– Nie, dzię­ku­jemy. – Came­ron mach­nął ręką.

Na­dal przy nim stała, a jej zalotna minka mogła wska­zy­wać na człon­ko­stwo w klu­bie pod­nieb­nych bzy­ka­czy. Zasta­na­wia­łam się, czy Larissa już wcze­śniej latała z Came­ro­nem.

– Mamy wszystko, czego nam potrzeba. Dzię­ku­jemy, Larisso. – Uśmiech­nął się do niej.

– Dosko­nale – oznaj­miła. – Gdyby pań­stwo cze­goś potrze­bo­wali, pro­szę mnie wezwać. Cze­go­kol­wiek.

– Oczy­wi­ście. – Posła­łam Came­ro­nowi pro­mienne spoj­rze­nie.

Larissa ode­szła kro­kiem super­mo­delki.

– Bądź miła – wyszep­tał Came­ron.

– Podo­basz się jej.

– To samo­lot mojego ojca. – Popa­trzył na mnie. – Larissa pra­cuje dla niego.

Zasta­na­wia­łam się, co na to mama Came­rona. Larissa nie była nie­śmiała, czego dowo­dził roz­pięty górny guzik jej bluzki. Came­ro­nowi nie bra­ko­wało spo­strze­gaw­czo­ści, więc z pew­no­ścią zauwa­żył, że wszyst­kie guziki Larissy były sta­ran­nie zapięte, kiedy wcho­dzi­li­śmy na pokład. Ta dziew­czyna naj­wy­raź­niej coś sobie posta­no­wiła.

Roz­pię­łam pas, żeby ode­tchnąć.

– A gdzie twój samo­lot? – zapy­ta­łam.

– W han­ga­rze.

– Dla­czego lecimy wła­śnie tym?

Came­ron pochy­lił się, z powro­tem zapiął mój pas i mocno za niego szarp­nął.

– Czy Lance namie­rzył mój tele­fon?

– Richard się tym zaj­muje.

– Dla­tego wywo­zisz mnie z kraju?

– Mów ciszej, pro­szę.

– Dla­tego nie lecimy twoim samo­lo­tem? – Nie odpusz­cza­łam.

Odwró­cił się do mnie.

– A co sobie myśla­łaś, Mia? – spy­tał. – Że to roman­tyczny wypad?

Ści­snęło mnie w żołądku.

Rów­nie dobrze mógł wyrwać mi serce. Oszo­ło­miona, wpa­try­wa­łam się pustym wzro­kiem w prze­strzeń.

Tego ranka, zanim jesz­cze odje­cha­li­śmy z L’Ermi­tage, Came­ron oświad­czył, że jestem jego wła­sno­ścią. Jego czu­łość w hotelu zapie­rała mi dech w piersi. Kar­mił mnie przy śnia­da­niu, kochał się ze mną pod prysz­ni­cem i tulił mnie na hote­lo­wych scho­dach, gdy cze­ka­li­śmy, aż par­kin­gowy pod­stawi bmw. To wszystko dowo­dziło, że coś do mnie czuł.

Teraz jed­nak zacho­wy­wał się tak, jak­bym mu prze­szka­dzała.

– To nie ma żad­nego sensu – wymam­ro­ta­łam.

Wyjął kie­li­szek z mojej ręki i wypił łyk szam­pana.

– Może też zamó­wię – mruk­nął. – Larissa! – zawo­łał. – Jed­nak podaj mi szam­pana.

Pró­bo­wa­łam wyczy­tać coś z jego twa­rzy, zro­zu­mieć ten nagły chłód.

– Kim wła­ści­wie jest ten cały Lance? – spy­ta­łam.

Came­ron się­gnął po pismo.

– To odno­szący suk­cesy biz­nes­men – odparł.

– Mam być pod wra­że­niem?

– Jest nie­zwy­kle wpły­wowy.

– Dla­czego chce otwo­rzyć kolejny klub, skoro nie bra­kuje mu pie­nię­dzy?

– Chce mieć jesz­cze jedno ujście dla swo­jej skłon­no­ści.

– O którą nie wolno mi pytać.

– Zga­dza się.

– Idź na poli­cję – zapro­po­no­wa­łam.

– Lance ma kon­takty w świe­cie poli­tyki.

– Jego upodo­ba­nia im nie prze­szka­dzają?

Came­ron wes­tchnął z fru­stra­cją.

– Możesz tylko sobie wyobra­zić, do czego jest zdolny, żeby się bro­nić – powie­dział.

– Więc jest aż tak źle?

– Dobrze nie jest.

Panika chwy­ciła mnie za gar­dło.

– Będzie pró­bo­wał nas dopaść? – Chcia­łam wie­dzieć.

– Richard go prze­kona. Moi praw­nicy też nad tym pra­cują.

– Domi­nic?

– Cały dział prawny – odparł Came­ron po chwili namy­słu.

– Sądzi­łam, że kon­trakt mię­dzy ule­głą a Panem nie ma mocy praw­nej. To raczej coś w rodzaju gestu.

– Sprawa jest nieco bar­dziej skom­pli­ko­wana. – Podra­pał się po czole.

– Jak to?

– Lance gro­ził, że jeśli cię nie dosta­nie, ujawni dzien­ni­ka­rzom, gdzie jest Richard. I powie­dział wprost, że zamie­rza ode­brać mi prawo wyko­ny­wa­nia zawodu leka­rza. – Came­ron sta­ran­nie dobie­rał słowa. – Chyba że do niego wró­cisz.

– Wrócę? Ni­gdy nie byłam jego.

– Oba­wiam się, że, for­mal­nie rzecz bio­rąc, przez tych kilka minut w Chry­sa­lis nale­ża­łaś do niego. – Popa­trzył na mnie.

Na­dal wstrzy­my­wa­łam oddech.

– Ochło­nie – mruk­nął.

– Naprawdę uwa­żasz, że Richard zdoła go prze­ko­nać?

Came­ron złą­czył dło­nie w pira­midkę.

Czy to ozna­czało, że nie? Bo takie odnio­słam wra­że­nie.

Nie mogłam się uspo­koić, cho­ciaż Larissa nasta­wiła nam film. Ta wycieczka do Lon­dynu miała być jedną z naj­bar­dziej emo­cjo­nu­ją­cych przy­gód w moim życiu. Do jasnej cho­lery, prze­cież chcia­łam tylko prze­je­chać się pię­tru­sem!

I znowu doświad­czyć czu­ło­ści Came­rona.

– To moja wina – powie­dzia­łam.

– Nie, Mia. Moja.

– Ostat­niej nocy, w hotelu…

– No wła­śnie. Musimy poroz­ma­wiać o czymś jesz­cze…

Obró­ci­łam się, żeby na niego spoj­rzeć. Na ścia­nie wisiał nie­wielki ekran. Gdy prze­su­nę­łam po nim wzro­kiem, mignęła mi syl­wetka Spi­der­mana, który prze­ska­ki­wał z wie­żowca na wie­żo­wiec.

– Mia, nie możemy już ni­gdy wię­cej upra­wiać seksu.

Ktoś wrza­snął na Spi­der­mana. Cho­dziło o zemstę.

– Sły­sza­łaś mnie?

– Myślę, że to dobry pomysł – powie­dzia­łam.

Wbi­łam wzrok w ekran. Wzdry­gnę­łam się, gdy przy­gry­złam wargę w obo­la­łym miej­scu.

– Ale rozu­miesz dla­czego?

Ski­nę­łam głową.

– Muszę zaan­ga­żo­wać się w twoją ochronę. Nie mogę się roz­pra­szać. – Wzru­szył ramio­nami. – A poza tym wkrótce wró­cisz do Richarda. Tak będzie lepiej dla nas wszyst­kich.

– Sądzi­łam, że prze­ją­łeś mnie na wła­sność. – Na widok jego reak­cji natych­miast poża­ło­wa­łam tych słów.

– Pie­prze­nie cię to mój przy­wi­lej. Rezy­gnuję z niego.

Więc kim dla cie­bie jestem?

– Cie­szę się, że mamy to już za sobą. – Ponow­nie sku­pił uwagę na cza­so­pi­śmie, które trzy­mał na kola­nach.

Wpa­try­wa­łam się w stronę, którą czy­tał. To był arty­kuł o Pen­ta­go­nie. Came­ron naprawdę wyda­wał się nim zain­te­re­so­wany.

Znowu roz­pię­łam pas.

– Muszę iść do łazienki – oznaj­mi­łam.

Nie odry­wał ode mnie wzroku, gdy wsta­wa­łam.

Szyb­kim kro­kiem ruszy­łam przej­ściem za zna­kiem wska­zu­ją­cym toa­letę.

Po kilku minu­tach i paru pró­bach zmy­cia przy­gnę­bio­nej miny z twa­rzy znowu wyglą­da­łam nie­mal w porządku. Moje odbi­cie wie­działo jed­nak, że to oszu­stwo, zmę­czone oczy zdra­dzały prawdę. Wdar­łam się w życie Richarda i Came­rona, pozo­sta­wia­jąc po sobie znisz­cze­nie. Dostali coś wię­cej niż tylko naiwną dzie­wicę. Ścią­gnęli sobie na kark kło­poty. Nara­zi­łam na nie­bez­pie­czeń­stwo dwóch naj­waż­niej­szych męż­czyzn w swoim życiu.

Came­ron, rzecz jasna, postę­po­wał wła­ści­wie, wkrótce mia­łam znowu nale­żeć do Richarda. Tyle że to przy jego przy­ja­cielu czu­łam się bez­pieczna. Nawet teraz, kiedy ści­gał mnie ten stuk­nięty biz­nes­men, odno­si­łam wra­że­nie, że jedy­nie Came­ron zdoła sobie z nim pora­dzić.

Pomy­śla­łam, że nie­długo dołą­czy do nas Richard i wrócę na wła­ściwe tory nowego życia.

Richard wyma­gał ode mnie cał­ko­wi­tej ule­gło­ści, a ja na­dal mia­łam pro­blem z abso­lut­nym pod­po­rząd­ko­wa­niem się dru­giemu czło­wie­kowi. Wszyst­kie moje myśli powę­dro­wały do niego, do męż­czy­zny, który teraz spra­wo­wał nade mną kon­trolę. Męż­czy­zny, który żądał ode mnie stu­pro­cen­to­wego posłu­szeń­stwa.

Wal­czy­łam z nimi oboma.

I, jak na iro­nię, ni­gdy nie czu­łam się bar­dziej kochana. Nie wie­dzia­łam, co to zna­czy, dopóki nie spo­tka­łam tych dwóch męż­czyzn; męż­czyzn, któ­rzy nie mogliby się bar­dziej róż­nić. Jeden twardo stą­pał po ziemi, drugi był inte­lek­tu­ali­stą. Jeden miał zabu­rze­nia emo­cjo­nalne, drugi spra­wo­wał tak silną i nie­usta­jącą emo­cjo­nalną kon­trolę nad ludźmi, że wszy­scy mu się pod­po­rząd­ko­wy­wali.

Lecisz do Lon­dynu – powie­dzia­łam do sie­bie. – Speł­nia się twoje marze­nie.

Zasta­na­wia­łam się, co będziemy robili, cze­ka­jąc, aż Lance ochło­nie. Nie mogłam dopu­ścić do tego, żeby zepsuł mi wycieczkę.

Sku­biąc pazno­kieć, roz­my­śla­łam o tym mie­ście, jed­nym z naj­słyn­niej­szych na świe­cie. O prze­jażdżce metrem, drinku w angiel­skim pubie i jeź­dzie pię­tru­sem. Może to dzięki infan­tyl­nemu wybu­chowi Lance’a docze­ka­łam się swo­jej przy­gody.

Widzisz, trzeba patrzeć w przy­szłość z opty­mi­zmem.

Chyba pocie­sza­łam samą sie­bie.

W naj­gor­szym wypadku mogli­śmy udać się na poli­cję i zaan­ga­żo­wać ją w tę sprawę. Prze­cież nie było potrzeby wyja­wiać prawdy o Chry­sa­lis.

Pod­nie­siona na duchu, wytar­łam ślady tuszu i doszłam do wnio­sku, że znów mam odwagę sta­wić czoło Came­ro­nowi.

Gdy wró­ci­łam, ujrza­łam, że w moim fotelu sie­dzi Larissa. Came­ron uśmiech­nął się do mnie uprzej­mie.

– Mia, dasz nam kilka minut? – spy­tał.

Larissa zamru­gała kokie­te­ryj­nie. Jej zaru­mie­nione obli­cze zdra­dzało pod­nie­ce­nie. Choć nie było mnie tylko przez chwilę, zdą­żyła wedrzeć się tu z pręd­ko­ścią nie­mal ponad­dźwię­kową. Poka­zy­wała cały dekolt, a trze­pot jej dłu­gich rzęs suge­ro­wał, że ktoś tu ma ochotę na seks.

Patrząc na nią i na Came­rona, zasta­na­wia­łam się, o co cho­dzi.

– Jasne – odpar­łam. – Oczy­wi­ście.

Wyco­fa­łam się w głąb przej­ścia, uda­jąc, że wcale nie potrze­buję awa­ryj­nej maski tle­no­wej. Ręce mi się trzę­sły, kiedy zmie­rza­łam na tył samo­lotu.

Z ulgą odkry­łam sypial­nię. Była nie­wielka, ale przy­naj­mniej zapew­niła mi pry­wat­ność. Wez­gło­wie z ciem­nego drewna i sto­lik pod ścianą wystar­czyły, abym zapo­mniała, że od ziemi dzieli mnie kilka tysięcy metrów.

Mia­łam szczerą nadzieję, że Came­ron i Larissa nie będą wkrótce potrze­bo­wali tego łóżka.

Przez chwilę mani­pu­lo­wa­łam przy zapię­ciu obroży, a następ­nie poło­ży­łam ją ostroż­nie na noc­nej szafce.

Zna­la­złam się teraz w okre­sie przej­ścio­wymi mię­dzy dwoma swo­imi Panami i czu­łam się zagu­biona.

Opa­dłam na łóżko, ukry­wa­jąc twarz w dło­niach. Umie­ra­łam ze wstydu.

Kiedy usi­ło­wa­łam prze­jąć kon­trolę nad wła­snym życiem, zawsze docho­dziło do jakichś dra­ma­tów, i to z mojej winy. Serce ści­skał mi aż nazbyt zna­jomy ból. Prze­kli­na­łam się w duchu za to, że się otwo­rzy­łam i tym samym sta­łam się bez­bronna.

W L’Ermi­tage zoba­czy­łam nie­znane obli­cze Came­rona. Zaparło mi dech w piersi, a moje serce moc­niej zabiło, kiedy oka­zał mi uczu­cie. Ta drobna wyrwa w jego pan­ce­rzu zdą­żyła się już zaskle­pić i teraz odno­si­łam wra­że­nie, że ni­gdy nie łączyła nas intymna bli­skość.

Może tylko ją sobie wyobra­zi­łam?

Ktoś zapu­kał do drzwi. Pod­nio­słam wzrok w nadziei, że Came­ron mnie stąd nie wyprosi, aby spę­dzić czas sam na sam z Larissą.

– Hej. – Usiadł obok mnie. – Wszystko będzie dobrze.

Marzy­łam o tym, żeby mnie objął.

– Damy sobie radę. – Pogła­skał mnie po ple­cach.

– Dla­czego to Richard został, a nie ty? – zapy­ta­łam. – Prze­cież lepiej sobie radzisz w kon­tak­tach z ludźmi.

– Wola­ła­byś mieć teraz przy sobie Richarda?

– Nie o to mi cho­dziło.

– Lance i Richard są sta­rymi kum­plami – odparł. – Swego czasu to wła­śnie Richard zapro­po­no­wał mu człon­ko­stwo w Chry­sa­lis. W tej chwili takie roz­wią­za­nie wydaje się naj­lep­sze.

– Podoba ci się?

Came­ron zmarsz­czył brwi.

Nie mogłam się zmu­sić, żeby na niego spoj­rzeć.

– Larissa? – spy­tał. – Zna­ko­mita pra­cow­nica. Bar­dzo solidna. Rzu­ciła wszystko, żeby obsłu­gi­wać nas pod­czas lotu.

– Sie­działa na moim miej­scu.

– Popro­si­łem ją o to. Chciała ze mną poroz­ma­wiać.

– O czym?

– Nic mnie z nią nie łączy. Sku­piam się na tobie, two­ich potrze­bach i twoim bez­pie­czeń­stwie. – Prze­cze­sał włosy dło­nią i popa­trzył na drzwi. – Larissa nie­po­koi się o swo­jego młod­szego brata. Chło­pak cierpi na cho­robę dwu­bie­gu­nową i bie­rze nowe leki, ale jego nastroje nie chcą się usta­bi­li­zo­wać. Zasu­ge­ro­wa­łem, żeby wspo­mniała jego leka­rzowi o pew­nym lekar­stwie, które nie­dawno przy­wę­dro­wało do nas z Europy i zostało dopusz­czone do obrotu. Na wła­sne oczy prze­ko­na­łem się o jego sku­tecz­no­ści. Poda­łem jej też nazwi­sko wybit­nego pro­fe­sora, który spe­cja­li­zuje się w upo­rczy­wych sta­nach mania­kal­nych.

– Nie zapro­po­no­wa­łeś, że podej­miesz się lecze­nia?

– Chło­pak mieszka w Ore­go­nie.

– Sam nauczy­łeś mnie sztuki obser­wa­cji – powie­dzia­łam na swoją obronę.

– Nie pociąga mnie to, co mogę mieć.

Pomy­śla­łam z prze­ką­sem, że Came­ron wła­śnie zdra­dził mi obja­wie­nie wszech cza­sów.

– Odpy­chaj mnie – cią­gnął z uśmie­chem. – Walcz, a od razu się tobą zain­te­re­suję.

– Cała ja – wyszep­ta­łam.

– Tak, zanim narzu­ci­li­śmy ci ogra­ni­cze­nia – dodał z roz­ba­wie­niem.

Dziwne, że im bar­dziej coś jest nie­do­stępne, tym moc­niej się tego pra­gnie. Teraz chcia­łam poczuć na sobie silne dło­nie Came­rona, a na ustach jego pełne wargi. Marzy­łam o tym, żeby przy­ci­snął mnie do łóżka swoim musku­lar­nym cia­łem.

Pra­gnę­łam go.

Ode­rwał ode mnie spoj­rze­nie i na moment zamknął oczy.

– Może się zdrzem­niesz? – zapro­po­no­wał. – To wszystko pew­nie tro­chę cię przy­tła­cza.

Ostat­niej nocy nie­wiele spa­li­śmy, o czym świad­czyła zmięta pościel w L’Ermi­tage.

Wsta­łam z tru­dem, odgar­nę­łam z twa­rzy pasemko wło­sów, po czym roz­pię­łam i zsu­nę­łam dżinsy.

– Musisz się roz­bie­rać? – Powiódł spoj­rze­niem po moim ciele.

Cisnę­łam swe­ter na pod­łogę i odrzu­ci­łam koł­drę.

– Zostanę w majt­kach. – Usia­dłam na łóżku, roz­pię­łam sta­nik i zarzu­ci­łam go na opar­cie krze­sła, a na koniec scho­wa­łam się pod koł­drą.

Came­ron wstał z łóżka i ruszył do drzwi.

– Przy­kro mi z powodu tej sytu­acji – powie­dzia­łam.

Puścił klamkę, wró­cił i zakrył koł­drą moje ramię. Poło­ży­łam się na boku, marząc o tym, żeby natych­miast zapaść w głę­boki sen.

– To nie twoja wina, ani tro­chę. – Znowu usiadł na brzegu łóżka. – Nic z tego nie jest twoją winą.

Jak mia­łam wyznać prawdę? Bar­dziej niż prze­śla­dowcą z Chry­sa­lis przej­mo­wa­łam się tym, że Came­ron już ni­gdy mnie nie dotknie. Ta nowa rze­czy­wi­stość była okrop­niej­sza, niż mogłoby się wyda­wać. Sam zapach jego wody koloń­skiej odbie­rał mi rozum. Gła­ska­nie po gło­wie miało mnie ukoić, ale nic z tego.

– Nie wiem, jak to zniosę – wymam­ro­ta­łam.

– Daję słowo, że nie spo­tka cię nic złego.

Wpa­try­wa­łam się w jego kasz­ta­nowe oczy, sta­ra­jąc się prze­ka­zać wzro­kiem to, czego nie ośmie­li­ła­bym się powie­dzieć.

– Ach – wes­tchnął.

Ukry­łam twarz w poduszce.

– Mia, posłu­chaj mnie…

– Nic innego nie robisz, tylko gadasz – prze­rwa­łam mu. – Kon­tro­lu­jesz mnie. Decy­du­jesz, co jest dla mnie dobre. A moje potrzeby?

– Są nie­istotne.

– Moje uczu­cia są nie­istotne?

– Usi­łuję cię chro­nić. – Miał zacięty wyraz twa­rzy. – Wiem, czego potrze­bu­jesz.

Prze­to­czy­łam się na plecy i wbi­łam w niego spoj­rze­nie. Tylko na to mogłam sobie pozwo­lić.

Mina Came­rona się zmie­niła.

– Jesteś roz­draż­niona. Nie­po­słuszna. Bez­czelna. – Odrzu­cił koł­drę. – Zdej­mij majtki.

Prze­szył mnie dreszcz.

Unio­słam bio­dra i zsu­nę­łam z sie­bie bie­li­znę. Potrze­bo­wa­łam tego. Potrze­bo­wa­łam jego sta­now­czo­ści.

– To twoja kara za zdję­cie obroży – oznaj­mił. – Czy cię nie pouczy­łem, jak ważne jest posłu­szeń­stwo? Zaufa­nie?

Zakry­łam się rękami i zady­go­ta­łam, czu­jąc chłód na nagiej skó­rze.

– Na­dal potrze­bu­jesz szko­le­nia, nie­mniej muszę postę­po­wać roz­sąd­nie, dale­ko­wzrocz­nie i wstrze­mięź­li­wie. Rozu­miesz?

– Nie.

– A zatem spra­wię, że zro­zu­miesz.

Po moim grzbie­cie prze­bie­gły ciarki pod­nie­ce­nia.

– Mia, pamię­tasz pierw­szą noc, którą spę­dzi­łaś w łóżku w Chry­sa­lis? Pierw­szy wie­czór, kiedy uwol­ni­łem cię z mojego lochu? Noc, kiedy się zbun­to­wa­łaś i wdar­łaś do mojego pokoju?

– Tak.

– Pamię­tasz, jak cię uka­ra­łem? – Uniósł brew. – Grzeczna dziew­czynka. Pokaż mi.

Nie spusz­cza­jąc z niego spoj­rze­nia, się­gnę­łam poni­żej brzu­cha i poło­ży­łam palec na łech­taczce.

– Tak – wyszep­ta­łam. – Dotkną­łeś mnie w ten spo­sób.

Pochy­lił się i moc­nymi pal­cami roz­chy­lił mnie na dole.

– Pokaż dokład­nie jak – zażą­dał.

Pogła­ska­łam się po łech­taczce, zata­cza­jąc wokół niej kółko. Wyprę­ży­łam się z roz­ko­szy.

Cof­nął rękę.

– Wol­niej.

Jęk­nę­łam.

– Rób, co każę.

Zaspo­ka­ja­łam się nie­śpiesz­nie, uko­jona jego sta­now­czo­ścią. Obec­ność Came­rona wyjąt­kowo mnie pobu­dzała. Podo­bało mi się, kiedy prze­su­wał spoj­rze­niem po moim ciele i poże­rał mnie wzro­kiem.

Wypię­łam bio­dra, ale wycią­gnął rękę, poło­żył ją na moim brzu­chu i przy­ci­snął mnie z powro­tem do mate­raca.

– Pod­nieś nogi.

Posłu­cha­łam i nagle poczu­łam, jak prze­ta­cza się przeze mnie fala odprę­że­nia. Naresz­cie byłam tam, gdzie powin­nam. Zamknę­łam oczy, wyobra­ża­jąc sobie, że to jego palec.

– No pro­szę – mruk­nął. – Czy to przy­jemne?

– Tak.

– Tak, Panie – popra­wił mnie.

– Tak, Panie.

– Pod­czas tej wycieczki będziesz słu­chała mnie przez cały czas. Rozu­miesz, Mia?

– Tak, Panie.

– Dość już nie­po­słu­szeń­stwa.

Ski­nę­łam głową, zapa­da­jąc się w nad­cią­ga­jący orgazm.

– Obie­cu­jesz być grzeczną dziew­czynką?

– Obie­cuję, Panie.

– Pora, żebyś ponow­nie przy­wy­kła do poprzed­niego Pana. Odtąd będziesz docho­dziła tylko wtedy, gdy na to pozwolę. Rozu­miesz?

Tak wła­śnie lubił Richard.

Moje piersi gwał­tow­nie się wzno­siły i opa­dały, a twarde sutki bła­gały o jego piesz­czotę. Byłam tak zdez­o­rien­to­wana i pod­nie­cona, że krę­ciło mi się w gło­wie. Coraz szyb­ciej poru­sza­łam pal­cem, aby ukoić ból w sercu. Wie­dzia­łam, że mi nie wolno, lecz chcia­łam szczy­to­wać.

– Powie­dzia­łem: wol­niej. Masz czel­ność igno­ro­wać pole­ce­nia? – Powieki Came­rona opa­dły, tęczówki pociem­niały. – Połóż obie ręce za głową. Natych­miast.

Zachwy­cona, że jego dłoń zastąpi moją, bez waha­nia unio­słam ręce nad głowę. Silna ręka Came­rona przy­szpi­liła moje nad­garstki do poduszki.

– Wła­śnie tak karzę nie­po­słu­szeń­stwo. – Spio­ru­no­wał mnie wzro­kiem.

Przy­gry­złam wargę, czu­jąc coraz sil­niej­sze mro­wie­nie w piersi. Cze­ka­łam.

Came­ron puścił moje prze­guby, wstał z łóżka i ruszył do drzwi.

– A teraz się prze­śpij.

Unio­słam się na łok­ciach i ze zdu­mie­niem powio­dłam za nim wzro­kiem. Palące pożą­da­nie mię­dzy udami nie ustę­po­wało.

Came­ron zro­bił surową minę.

– Tylko grzeczne dziew­czynki mogą dojść – upo­mniał mnie i wyszedł.

Głowa opa­dła mi na poduszki. Pomy­śla­łam, że nie dam sobie z nim rady.ROZ­DZIAŁ CZWARTY

Kar­to­nik wysu­nął mi się z dłoni i wiru­jąc, opadł na dywan.

Zagro­że­nie ze strony Lance’a stało się nagle bar­dzo realne.

Poczu­łam ucisk w gar­dle, a moje myśli cał­kiem się roz­pro­szyły, kiedy pró­bo­wa­łam zro­zu­mieć, co ozna­cza treść kartki. Naprawdę liczy­łam na to, że Richard zdoła doga­dać się z Lance’em.

Came­ron pomógł mi wło­żyć płaszcz i mocno zaci­snął pasek wokół talii.

– Mia, zmie­niamy lokal – zapo­wie­dział Shay. – I tyle. To nie pro­blem.

– Idź z nim – pole­cił mi Came­ron. – Wkrótce do was dołą­czę.

– Ni­gdzie nie idę bez cie­bie – oznaj­mi­łam.

Uśmiech­nął się pół­gęb­kiem.

– Anglicy nie prze­pa­dają za nagimi Ame­ry­ka­nami na uli­cach – zauwa­żył.

Shay zamknął moje ramię w żela­znym uści­sku.

– Cole, zatrzy­maj bile­cik – zwró­cił się do Came­rona. – Może nam się przy­dać póź­niej.

– Jasne – zgo­dził się Came­ron.

– Myśla­łam, że jesteś w Ame­ryce. – Pró­bo­wa­łam wyszarp­nąć się Shay­owi, ale nie­mal wywlókł mnie z apar­ta­mentu.

– Nie mam przy sobie szlau­chu, Mia. – Wyda­wał się roz­ba­wiony na to wspo­mnie­nie.

– Came­ron! – krzyk­nę­łam, a gdy się odwró­ci­łam, stał tuż za drzwiami, z bar­dzo prze­jętą miną.

– Cze­kaj­cie. – Pod­szedł bli­żej.

Wycią­gnę­łam do niego ręce, a wtedy chwy­cił mnie za ramiona i przy­gar­nął do sie­bie.

– Intu­icja ni­gdy cię nie zawo­dzi – zauwa­żył. – Przeni­gdy. Pamię­taj o tym.

Shay znowu mnie pocią­gnął.

– Trzy­maj się! – zawo­łał Came­ron.

Szyb­kim kro­kiem ruszy­li­śmy kory­ta­rzem, omi­ja­jąc windę i kie­ru­jąc się ku scho­dom, cał­kiem jakby zde­cy­do­wała za nas adre­na­lina. Gdy scho­dzi­li­śmy pię­tro po pię­trze, sły­sza­łam tylko stu­kot swo­ich butów i gło­śny oddech.

Po kilku kon­dy­gna­cjach wró­ci­li­śmy na kory­tarz, kie­ru­jąc się do windy. W ocze­ki­wa­niu na nią Shay ner­wowo roz­glą­dał się na prawo i lewo. Przy­je­chała pusta, więc weszli­śmy, a Shay kilka razy naci­snął przy­cisk jazdy w dół.

Pró­bo­wa­łam prze­mó­wić sobie do roz­sądku. Byłam wście­kła, że muszę zosta­wić Came­rona, nie­na­wi­dzi­łam Lance’a za to, co robi, i bałam się o Richarda.

Shay pisał ese­mesa. Zakła­da­łam, że on rów­nież ma Cybe­rVape.

– Dla­czego nie możemy zacze­kać na Came­rona? – zapy­ta­łam.

– Bo jest naszą przy­nętą – odparł Shay. – Wła­śnie tym się zaj­muje. Jesteś w dobrych rękach.

– Gdzie się tego wszyst­kiego nauczy­łeś? – Dzi­wiło mnie, że męż­czy­zna ze skłon­no­ścią do sek­su­al­nego tor­tu­ro­wa­nia ule­głych ma tak przy­ziemną pracę.

– Byłem w woj­sku – wyja­śnił. – Komando Foki.

– Jak Leo? – Przy­po­mnia­łam sobie, że Came­ron wspo­mi­nał o woj­sko­wej karie­rze swo­jego szo­fera.

Shay pod­niósł na mnie wzrok.

– Leo był w pie­cho­cie mor­skiej – odparł.

– Piszesz do Came­rona?

– Nie. Spraw­dzam, czy nikt nie maj­stro­wał przy naszym środku trans­portu. – Znowu coś wystu­kał. – Zosta­wi­łem przy nim straż­nika.

Powró­ci­łam myślami do Shaya z ule­głą Arianną u jego stóp. Miał nad nią wła­dzę, z któ­rej mógł korzy­stać tylko jako doświad­czony Pan. Przy­po­mniało mi się, że zauwa­ży­łam na jego ramie­niu tatuaż z woj­sko­wymi insy­gniami. Wcze­śniej w ogóle o tym nie myśla­łam.

Gdy drzwi windy się otwo­rzyły, powi­tał nas kon­sjerż.

– Pani Lau­ren, tele­fon do pani. Dzwoni pan Lance Mer­rill. – Wska­zał na recep­cję.

– Dzię­kuję – odpar­łam ner­wowo.

– Pro­szę prze­ka­zać panu Mer­ril­lowi, że wszyst­kie tele­fony do apar­ta­mentu dok­tora Cole’a muszą pocze­kać do rana – odparł Shay i mnie przy­tu­lił.

Zamiast skie­ro­wać się do wyj­ścia, ruszy­li­śmy w prze­ciw­nym kie­runku. Minę­li­śmy biura, nume­ro­wane pokoje, uprzej­mie uśmiech­nięty per­so­nel i szli­śmy dalej przed sie­bie.

W kuchni powi­tała nas fala gorąca, a także zapach oleju i ziół. Nawet o tej porze kucha­rze pra­co­wi­cie przy­go­to­wy­wali potrawy dla gości. Gdy ich mija­li­śmy, wymie­niali zdu­mione spoj­rze­nia na widok wyso­kiego, onie­śmie­la­ją­cego męż­czy­zny, który nie­mal wlókł mnie za sobą.

– Mogę w czymś pomóc, pro­szę pana? – spy­tał młody kucharz.

– Gdzie ustęp? – wark­nął Shay, obcho­dząc cen­tralną wyspę.

– Cho­dzi mu o toa­letę – wyja­śnił inny pra­cow­nik.

Omi­nąw­szy męż­czy­znę ze srebr­nym pół­mi­skiem peł­nym serów, wypa­dli­śmy z kuchni i znowu ruszy­li­śmy przed sie­bie nie­koń­czą­cymi się kory­ta­rzami.

Zamru­ga­łam, gdy na zewnątrz przy­wi­tał mnie chłód poranka.

– Jeź­dzi­łaś już kie­dyś moto­cy­klem? – zapy­tał Shay, cią­gnąc mnie do kra­węż­nika, gdzie stało ele­ganc­kie czarne cacko ze znacz­kiem Ducati.

– Nie, ni­gdy. – Usi­ło­wa­łam oswo­bo­dzić się z jego uści­sku. – Mój tata…

Bałam się moto­cy­kli, odkąd mój ojciec rze­komo zgi­nął w wypadku moto­cy­klo­wym. Krę­ciło mi się w gło­wie i czu­łam, że serce pod­cho­dzi mi do gar­dła, ale pró­bo­wa­łam zapa­no­wać nad paniką. Powta­rza­łam sobie, że prze­cież ojciec miewa się świet­nie, a cały ten wypa­dek był tylko jego pod­łym kłam­stwem.

– Nie mogę – jęk­nę­łam.

– Ow­szem, możesz, i to zro­bisz.

Wziął do ręki jeden z dwóch leżą­cych na moto­cy­klu kasków i wło­żył mi na głowę.

Przy­po­mnia­łam sobie słowa Came­rona. „Trzy­maj się”, powie­dział.

– To bar­dzo łatwe – zapew­nił mnie Shay. – Po pro­stu opleć mnie rękami w pasie i dosto­suj się do moich ruchów.

– Dla­czego nie możemy jechać samo­cho­dem? – Patrzy­łam, jak wkłada kask.

– Bo tak dzia­łamy, mała. – Zer­k­nął na drogę. – Pora zgu­bić tych fiu­tów.

Usia­dłam za Shayem, nieco wyżej niż on. Pochy­li­łam się, obję­łam go w pasie i przy­su­nę­łam uda do jego ud, mając nadzieję, że nie będzie narze­kał na mój żela­zny uścisk. Wypro­sto­wał moto­cykl i uru­cho­mił sil­nik, a ja poczu­łam, jak basowe wibra­cje roz­pły­wają się mię­dzy moimi udami.

Sil­nik zary­czał, a gdy rusza­li­śmy, szarp­nęło mną do tyłu.

Pochy­li­łam się bar­dziej, ści­ska­jąc Shaya jesz­cze moc­niej, pod­czas gdy świat śmi­gał wokół mnie.

Jecha­li­śmy złą stroną ulicy.

Nie! – krzyk­nął mój roz­ko­ja­rzony umysł. Pamię­taj, to kolejne dzi­wac­two tego kraju. Tutaj jeż­dżą po cho­ler­nej lewej stro­nie!

Pędzi­li­śmy przed sie­bie, klu­cząc zyg­za­kami.

Dud­nie­nie sil­nika prze­ni­kało mnie na wskroś. Prze­chy­la­łam się raz na lewo, raz na prawo, a budynki po obu stro­nach kom­plet­nie się roz­ma­zały. Shay jeź­dził wąskimi ulicz­kami, omi­ja­jąc auta, tak­sówki i nie­licz­nych prze­chod­niów. Choć pędzi­li­śmy drugą stroną jezdni, dosko­nale radził sobie z moto­cy­klem.

Zatrzy­ma­li­śmy się na kil­ku­mi­nu­towy postój pod opusz­czo­nym mostem, gdzie Shay spraw­dził, czy wszystko ze mną w porządku. Choć zmar­zły mi dło­nie, cał­kiem dobrze się trzy­ma­łam. Bar­dzo tęsk­ni­łam za Came­ro­nem, ale Shay zapew­nił mnie, że wkrótce znowu go zoba­czymy.

Kiedy już się upew­nił, że nie zgubi pasa­żerki, znów ruszy­li­śmy. Dzięki kaskowi było mi cie­pło w uszy i z cie­ka­wo­ścią oglą­da­łam mijane oko­lice.

Eklek­tyczne mia­sto budziło się do życia.

Shay zapar­ko­wał tuż przy Water­loo Sta­tion i z kaskami w rękach pobie­gli­śmy po impo­nu­ją­cych scho­dach, kie­ru­jąc się do budynku z napi­sem „The Royal Bri­tish Offi­cers’ Club” wyry­tym w kamien­nym łuku nad wej­ściem.

Cze­kał tam na nas młody męż­czy­zna w mary­narce, beżo­wych spodniach i sza­liku. Przed­sta­wił mi się jako Ned. Spo­sób, w jaki przy­wi­tał się z Shayem, dowo­dził, że to spo­tka­nie dwóch sta­rych przy­ja­ciół. Krótko przy­strzy­żone włosy Neda zdra­dzały jego powią­za­nia z woj­skiem. Byłam w tym mie­ście dopiero kilka godzin, ale już oswo­iłam się z tutej­szym akcen­tem. Ned mówił jak ktoś z wyż­szych sfer.

Gdy rozej­rzał się dys­kret­nie, zro­zu­mia­łam, że nasza sytu­acja jest mu znana. Popro­wa­dził nas szybko przez budy­nek, cał­kiem pusty o tej porze dnia. Minę­li­śmy opra­wione foto­gra­fie dostoj­nych ofi­ce­rów, a także czarno-białe zdję­cia żoł­nie­rzy z pierw­szej i dru­giej wojny świa­to­wej. Żało­wa­łam, że nie mam czasu lepiej im się przyj­rzeć.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki