-
W empik go
Pustkowie. Niebieskie Stokrotki - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
3 listopada 2022
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Pustkowie. Niebieskie Stokrotki - ebook
Camilla poznała Pustkowie, jak własną kieszeń — zjechała jego gorące piaski oraz szosy wzdłuż i wszerz. Gdy Gaston prosi ją o opowieści, dotyczące tetroskuterowych wypraw, dzieli się z nim tą najważniejszą — o człowieku, który uczył ją i wychował. O młodej kobiecie imieniem Audrey, jej niesympatycznych kompanach, o szczęściu, wiatrakach i niebieskich (choć wcale nie zawsze) stokrotkach. Przed przeczytaniem opowiadania należy zapoznać się z książką „Pustkowie 2: Plan”.
| Kategoria: | Dla młodzieży |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8324-350-4 |
| Rozmiar pliku: | 2,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
— OPOWIEDZ MI O SWOICH WYPRAWACH.
CHŁOPAK — CYBORG LEŻAŁ NA ŁÓŻKU W ZACIENIONYM POKOJU REBELIANCKIEJ BAZY. OBOK NIEGO SIEDZIAŁA DZIEWCZYNA. NIE MUSIAŁA DOKŁADNIE MU SIĘ PRZYGLĄDAĆ, BY WIDZIEĆ, ŻE CIERPI — JEGO MECHANICZNE SERCE ZUŻYWAŁO SIĘ, A POZA TYM, CHOĆ CIEMNOŚĆ NIE BYŁA OBECNA BEZPOŚREDNIO WŚRÓD NICH, OBOJE CZULI JEJ WIDMO, POWOLI ZBLIŻAJĄCE SIĘ DO NICH WRAZ Z GODZINĄ WYPRAWY DO MIASTA KADEM.
— DOBRZE, JEŚLI CHCESZ… — RZEKŁA, W ODPOWIEDZI NA JEGO SŁOWA. — BYŁEŚ KIEDYŚ W TRZECIEJ STREFIE PUSTKOWIA?
— NIGDY — ODPARŁ, ZAMYKAJĄC OCZY I OPIERAJĄC SIĘ O PODUSZKĘ, A ONA ZACZĘŁA OPOWIADAĆ:
— W MIEJSCU, W KTÓRYM PIASEK SPOTYKA SIĘ ZE SKAŁAMI TOKSYCZNYCH GÓR, STAŁ NISKI, SZARY DOM. CHOĆ ZA DNIA WYGLĄDAŁ NA OPUSZCZONY, CO NOC MOŻNA BYŁO ZAOBSERWOWAĆ TAM WĄTŁE ŚLADY CZYJEJŚ OBECNOŚCI. PO PIERWSZE: KIEDYŚ… TO ZNACZY PRZED KOŃCEM, OBOK DOMU PRZEBIEGAŁA SZOSA, PROWADZĄCA DO POBLISKIEJ MIEJSCOWOŚCI. LATA MINĘŁY, A SZOSA WIODŁA JUŻ TYLKO DONIKĄD, JEDNAK GDY SŁOŃCE ZACHODZIŁO, POJAWIAŁY SIĘ NA NIEJ ODCISKI KÓŁ NIEWIELKIEGO JEDNOŚLADU. PO DRUGIE: CIEMNE OKNA DOMOSTWA ROZŚWIETLAŁ WTEDY BŁĘKITNY BLASK KWIATÓW.
DZIEWCZYNA NA CHWILĘ ZAMILKŁA, BY PRZEŁKNĄĆ GULĘ ROSNĄCĄ JEJ W GARDLE.
— MIESZKAŁO ICH TAM DWOJE — KONTYNUOWAŁA. — DWUNASTOLETNIA DZIEWCZYNKA ORAZ JEJ WUJ, ZA SPRAWĄ CHOROBY, PRZEZ WIĘKSZOŚĆ CZASU PRZYKUTY DO ZAPADAJĄCEGO SIĘ ŁÓŻKA. DZIEWCZYNKA OPIEKOWAŁA SIĘ NIM. POLEGAJĄC NA WŁASNYM SPRYCIE, SAMODZIELNIE WYMYŚLAŁA SPOSOBY NA TO, BY ZDOBYWAĆ ŚRODKI NIEZBĘDNE DO ŻYCIA. A KWIATY? ONE POMAGAŁY MU PRZETRWAĆ SAMOTNE GODZINY, ROZŚWIETLAJĄC POMIESZCZENIE, W KTÓRYM ODPOCZYWAŁ. OBOJE WIEDZIELI, ŻE JUŻ NIEDŁUGO SPOCZNIE WŚRÓD NICH NA ZAWSZE, NIE JEST TO JEDNAK HISTORIA O UMIERANIU, A O SZCZĘŚCIU. O TYM CO JE ZWIASTUJE, CZYM JEST I PRZEDE WSZYSTKIM — GDZIE JE ZNALEŹĆ.Niebieskie Stokrotki
— MASZ COŚ? — ZAPYTAŁ ZACHARY.
AUDREY ZRZUCIŁA PLECAK NA DREWNIANĄ PODŁOGĘ, ODETCHNĘŁA I OSTROŻNIE WYPAKOWAŁA Z NIEGO KILKA DROBIAZGÓW; DWA ELEKTRYCZNE PRZEDŁUŻACZE, ZABAWKĘ, STARY MAGAZYN SPORTOWY I KOSTKI DO GRY W DOMINO. CHŁOPAK POKIWAŁ GŁOWĄ, ZAWIEDZIONY.
— MAŁO, MAŁO, ZA MAŁO! — STWIERDZIŁ.
— WIEM — ZGODZIŁA SIĘ.
— MAŁO, ALE LEPSZE TO, NIŻ NIC… — DODAŁ PO CHWILI. — JEDŹ NA GRANICĘ — POLECIŁ. — WYŚCIG JEST POJUTRZE, WIĘC ZAMKNIJ WYMIANĘ PRZED ZMROKIEM I SPRAWDŹ SPRZĘT, ZANIM ZABIERZESZ GO Z POWROTEM I AUDREY… — WESTCHNĄŁ, A DROBINKI PIASKOWEGO PYŁU ZAWIROWAŁY W POWIETRZU. — GŁOWA DO GÓRY. HEATHER PRACUJE NAD POJAZDEM OD RANA. NAWET BEZ MECHANIKA, DAMY SOBIE RADĘ.
DZIEWCZYNA NIEMRAWO PRZYTAKNĘŁA. ZAŁOŻYŁA OCHRANIACZE I RUSZYŁA NA ZEWNĄTRZ, DO SWOJEGO TETROSKUTERA.
NIE MIAŁA WĄTPLIWOŚCI, CO DO TEGO, ŻE POWODEM WĄTŁOŚCI JEJ ZBIORÓW NIE BYŁA NIEDBAŁOŚĆ. SZCZYCIŁA SIĘ WYJĄTKOWO UWAŻNYM OKIEM — POMIMO RYZYKA ZWIĄZANEGO Z SAMOTNYMI PODRÓŻAMI PO PUSTKOWIU, NIGDY NIE WRACAŁA DO SWOICH Z PUSTYMI RĘKAMI. NA CZARNYM RYNKU POZOSTAŁOŚCI POPRZEDNIEGO ŚWIATA POSIADAŁY JEDNAK NIEMAŁĄ WARTOŚĆ WYMIENNĄ. OSTATNIMI CZASY NIE TYLKO NIEZORGANIZOWANE GANGI ZAJMOWAŁY SIĘ PLĄDROWANIEM PUSTOSTANÓW. ONA I JEJ KOMPANI KONKUROWALI ZE ZBIERACZAMI ZŁOMU O TOWARY, KTÓRE MOGLI ZAOFEROWAĆ HANDLARZOM, STACJONUJĄCYM PRZY GRANICY KADEMSKICH SLUMSÓW.
ODSAPNĘŁA JESZCZE PRZEZ MINUTĘ, SCHOWAŁA ZNALEZISKA, ZAPIĘŁA STRÓJ I WSIADŁA NA TETROSKUTER. USTAWIŁA KURS NA POŁUDNIOWY ZACHÓD I RUSZYŁA W DROGĘ, PO CZYM Z IMPETEM SKRĘCIŁA W MNIEJ UCZĘSZCZANĄ SZOSĘ. GDY PRZEJECHAŁA PRZEZ DROGĘ MIĘDZYMIASTOWĄ, KRAJOBRAZ ZACZĄŁ SIĘ ZMIENIAĆ. ZE WZGLĘDU NA BLISKIE SĄSIEDZTWO PASMA TOKSYCZNYCH GÓR, STREFA CZWARTA UZNAWANA BYŁA ZA NAJBARDZIEJ ZIELONĄ. CHOĆ WCIĄŻ KRÓLOWAŁY W NIEJ PIASKI, NAWET POMIĘDZY PODMIEJSKIMI SKAŁAMI WIŁY SIĘ GĘSTE PĘDY DZIKIEJ ROŚLINNOŚCI — PRZETRWANIE UŁATWIAŁY IM TAM WYŻŁOBIENIA, W KTÓRYCH PODCZAS NIELICZNYCH DESZCZY, ZBIERAŁA SIĘ WODA. WŚRÓD WYŻŁOBIEŃ GRASOWAŁY ZWIERZĘTA; NIEBIESKIE JASZCZURNICE ORAZ MALEŃKIE MYSZOKWIATY O DŁUGICH OGONACH, ZAKOŃCZONYCH PŁATAMI SKÓRY, PRZYPOMINAJĄCYMI KWIATOSTANY MŁODYCH CIEKAWCÓW.
PO DWUDZIESTU MINUTACH JAZDY DOTARŁA DO NIEWIELKIEJ, LECZ BUJNIE POROŚNIĘTEJ OAZY. NORMALNIE OMINĘŁABY JĄ. JUŻ Z DALEKA ZOBACZYŁA JEDNAK KOGOŚ, SAMOTNĄ POSTAĆ — NA PIERWSZY RZUT OKA ZAPLĄTANĄ W KŁĄCZA I RANIONĄ DEZYNIUM I… ZE WZGLĘDU NA WŁASNE BEZPIECZEŃSTWO NIE PRZEJĘŁABY SIĘ ZBYTNIO JEJ LOSEM, GDYBY NIE TO, ŻE POSTAĆ BYŁA DROBNA — ZBYT DROBNA NA OSOBĘ DOROSŁĄ.
AUDREY ZSIADŁA Z POJAZDU I OTARŁA POT Z CZOŁA. PRZEZ CHWILĘ OBSERWOWAŁA ZDARZENIE Z DALEKA, W KOŃCU ZDECYDOWAŁA SIĘ DZIAŁAĆ. POWOLI RUSZYŁA W STRONĘ DZIECKA.
— CO ROBISZ W KWIATACH? — ZAPYTAŁA, OSTROŻNIE LECZ Z TROSKĄ. — POTRZEBUJESZ POMOCY?
OKAZAŁO SIĘ, ŻE JEJ WCZEŚNIEJSZY WNIOSEK BYŁ BŁĘDNY; CIAŁO NIEZNAJOMEJ CHRONIŁ LEKKI, TETROSKUTEROWY KOMBINEZON. SŁYSZĄC KIEROWANE DO NIEJ SŁOWA SZYBKO PRZYJĘŁA PEWNĄ SIEBIE POSTAWĘ. JEDNA Z JEJ DŁONI OSŁONIŁA OCZY OD SŁOŃCA, DRUGA W OKA MGNIENIU WYCIĄGNĘŁA NÓŻ O GRUBYM OSTRZU, OPŁYWAJĄCYM BŁĘKITEM.
— CZY WYGLĄDAM, JAKBYM POTRZEBOWAŁA POMOCY? — ZAPYTAŁA Z POWAGĄ.
AUDREY, DLA BEZPIECZEŃSTWA, SIĘGNĘŁA DO KABURY Z PISTOLASEREM, ALE NIE WYJĘŁA GO.
— MYŚLAŁAM, ŻE MASZ KŁOPOTY — STWIERDZIŁA. — OBEJDZIE SIĘ BEZ RĘKOCZYNÓW, JUŻ SOBIE IDĘ — RZEKŁA I ZACZĘŁA POWOLI SIĘ WYCOFYWAĆ.
NIEPISANA ZASADA MÓWIĄCA, ŻE ABY PRZEŻYĆ POZA MIASTAMI NIE NALEŻY MIESZAĆ SIĘ W CUDZE SPRAWY, NIE MIAŁA WYJĄTKÓW. WTEDY JEDNAK, GDY SŁOŃCE NA CHWILĘ POZWOLIŁO JEJ PRZYJRZEĆ SIĘ TWARZY DZIEWCZYNKI, ROZPOZNAŁA W NIEJ SIOSTRZENICĘ JABIRA — MECHANIKA, KTÓRY WSPÓŁPRACOWAŁ Z JEJ ZNAJOMYMI ZANIM ZACHOROWAŁ.
— ZACZEKAJ… — RZEKŁA, PRZYSTAJĄC. — MASZ NA IMIĘ CAMILLA, PRAWDA? CO TU ROBISZ SAMA? — ZAPYTAŁA.
DZIEWCZYNKA ZACISNĘŁA DŁOŃ NA RĘKOJEŚCI I PRZEZ KILKA CHWIL RÓWNIEŻ UWAŻNIE JEJ SIĘ PRZYGLĄDAŁA.
— MOŻESZ MNIE NIE PAMIĘTAĆ, ALE PEWNIE ZNASZ MOICH KOMPANÓW, ZACHA I HEATHER — WYJAŚNIŁA AUDREY.
MIAŁA RACJĘ. DEZORIENTACJA NA TWARZY CAMILLI ZMALAŁA NIEZNACZNIE, A JEJ UŚCISK ROZLUŹNIŁ SIĘ. CHOĆ BROŃ NADAL SKIEROWANA BYŁA W STRONĘ PRZYBYŁEJ, TERAZ LUŹNO WISIAŁA W POWIETRZU, NIE ZAPOWIADAJĄC ATAKU.
— PAMIĘTAM ICH — POTWIERDZIŁA, A ZA CHWILĘ SPRECYZOWAŁA: — PRZYJEŻDŻALI DO WUJA. NIEZBYT ZA NIMI PRZEPADAŁ…
— NIE POWINNAŚ SIĘ TU KRĘCIĆ — RZEKŁA AUDREY. — TO NIE SĄ BEZPIECZNE TERENY, SZCZEGÓLNIE DLA OSÓB W TWOIM WIEKU.
— WIEM — ODPARŁA DZIEWCZYNKA. — MUSZĘ COŚ ZAŁATWIĆ.
— “COŚ”? — ZAPYTAŁA AUDREY, WSKAZUJĄC NA NÓŻ. — ZRYWASZ KWIATY — STWIERDZIŁA.
NIEMAL NATYCHMIAST ZDAŁA SOBIE SPRAWĘ Z POWODÓW, KTÓRE PRZYŚWIECAŁY Z POZORU NIEWINNYM ZBIOROM. ZACHARY I HEATHER WSPÓŁPRACOWALI Z JABIREM ODKĄD PAMIĘTAŁA, MĘŻCZYZNA JEDNAK ZAWSZE WYDAWAŁ SIĘ AUDREY TAJEMNICZY. CO TEŻ NA PUSTKOWIU MÓGŁ ROBIĆ STARY WYJADACZ BEZ PRZYNALEŻNOŚCI? OT, PRACOWAĆ, JAKO ZŁOTA RĄCZKA, DO KTÓREJ WSZYSCY MIESZKAŃCY PIASZCZYSTYCH TERENÓW ZWRACALI SIĘ W POTRZEBIE. A GDY ZANIEMÓGŁ I NIE BYŁ JUŻ W STANIE WYKONYWAĆ ZAWODU…? PODEJRZEWAŁA, ŻE CAMILLA ZNALAZŁA SIĘ WŚRÓD ZAROŚLI, PONIEWAŻ NA JEGO POLECENIE PRACUJE PRZY NIELEGALNEJ PRODUKCJI PALIWA ALBO NARKOTYKÓW.
— SŁYSZAŁAM, ŻE Z TWOIM WUJEM JEST ŹLE, ALE NIE, ŻE AŻ TAK — POWIEDZIAŁA DZIEWCZYNA.
NIE MIAŁA JEDNAK ZAMIARU JEJ STROFOWAĆ Z POWODU SPOSOBU ZDOBYWANIA ZAOPATRZENIA. DOSKONALE WIEDZIAŁA, ŻE W TEJ CZĘŚCI PUSTKOWIA NIE MA JUŻ NICZEGO, CO NADAJE SIĘ NA WYMIANĘ.
CAMILLA NA POWRÓT UNIOSŁA BROŃ.
— NIE TWÓJ INTERES — ODPARŁA. — JEŚLI NIE MASZ DO MNIE ŻADNEJ SPRAWY, ZOSTAW MNIE W SPOKOJU.
— JASNE — ODPOWIEDZIAŁA AUDREY.
ODETCHNĘŁA GORĄCYM POWIETRZEM, ZASTANAWIAJĄC SIĘ NAD ZARADNOŚCIĄ, ALE I LEKKOMYŚLNOŚCIĄ MŁODEJ MIESZKANKI PUSTKOWIA.
— TYLKO NIE ZOSTAWAJ TU NA NOC SAMA — DODAŁA NA ODCHODNYM.
URUCHOMIŁA SWÓJ POJAZD I RUSZYŁA W DALSZĄ DROGĘ. DZIEWCZYNKA ZNIKNĘŁA Z JEJ MYŚLI TAK SZYBKO, JAK SIĘ W NICH POJAWIŁA. DO ZACHODU SŁOŃCA ZOSTAŁY ZALEDWIE TRZY GODZINY, A ONA MUSIAŁA DOKONAĆ WYMIANY I WRÓCIĆ.
TEGO DNIA SZCZĘŚCIE JEJ DOPISAŁO — NIE NAPOTKAŁA PROBLEMÓW PRZY PRZEKRACZANIU GRANICY SLUMSÓW, ANI PRZY TRANSAKCJI, POZYSKAŁA POTRZEBNE CZĘŚCI I ZOSTAWIŁA U HANDLARZY WSZYSTKO, CO UDAŁO JEJ SIĘ PRZYWIEŹĆ. W DROGĘ POWROTNĄ RUSZYŁA NAJSZYBCIEJ, JAK MOGŁA, A DO OAZY DOTARŁA, GDY ŚWIAT ZACZĄŁ POWOLI CIEMNIEĆ.
KU JEJ ZASKOCZENIU, DZIEWCZYNKA WCIĄŻ BYŁA NA MIEJSCU. SAMOTNIE SIEDZIAŁA NA SKALE, A OBLEPIONY BŁĘKITEM KOMBINEZON LEŻAŁ OBOK NIEJ. U JEJ STÓP SPOCZYWAŁ PLECAK I TRZY PUSTE PUSZKI PO WODZIE. GŁOWĘ MIAŁA SPUSZCZONĄ, A JEJ POSTAWA ŚWIADCZYŁA O TYM, ŻE BYŁA PRZYGNĘBIONA. AUDREY ZAPARKOWAŁA I PRZEZ CHWILĘ PRZYGLĄDAŁA JEJ SIĘ W CISZY. COŚ JEDNAK — BYĆ MOŻE CIEKAWOŚĆ DOTYCZĄCA JABIRA, A MOŻE GŁOS SUMIENIA, PODPOWIADAŁ JEJ, BY PONOWNIE NAWIĄZAĆ ROZMOWĘ.
— ZBLIŻA SIĘ NOC. CZEMU NIE WRACASZ DO DOMU? — ZAPYTAŁA.
DZIEWCZYNKA ODWRÓCIŁA SIĘ, WYRWANA Z WŁASNYCH MYŚLI. NIE ODPOWIEDZIAŁA. ZAMIAST TEGO PRZETARŁA TWARZ DŁOŃMI.
— NAZBIERAŁAŚ KWIATY? — MRUKNĘŁA AUDREY, SIADAJĄC NA SĄSIEDNIEJ SKALE, W BEZPIECZNEJ ODLEGŁOŚCI.
— TAK — ODPARŁA CAMILLA, SPUSZCZAJĄC WZROK.
AUDREY RÓWNIEŻ SPOJRZAŁA W DÓŁ. W JEJ PLECAKU DOSTRZEGŁA TOREBKI STRUNOWE I PRZYGOTOWANE DO SUSZENIA BUKIETY.
— NIKT ICH NIE ODEBRAŁ — WYWNIOSKOWAŁA.
TUŻ OBOK ICH STÓP PRZYCUPNĄŁ MŁODY MYSZOKWIAT, LECZ GDY TYLKO CAMILLA RUSZYŁA NOGĄ, ZWIERZĄTKO CZMYCHNĘŁO.
— SIO!
AUDREY KĄTEM OKA DOSTRZEGŁA, JAK OCZY MAŁEJ ZACHODZĄ ŁZAMI.
— PRZESTALIŚCIE DO NAS PRZYCHODZIĆ — Z GŁOSU DZIEWCZYNKI ZNIKNĘŁA OBECNA TAM DOTĄD WROGOŚĆ. ZASTĄPIŁ JĄ ŻAL. — WUJ NIE MOŻE PRACOWAĆ, ALE JA WCIĄŻ SIĘ OD NIEGO UCZĘ. TRZY LATA TEMU ZACZĄŁ ZABIERAĆ MNIE DO WARSZTATU. ASYSTOWAŁAM MU, A GDY PRZESTAŁ WSTAWAĆ, ZACZĘŁAM UCZYĆ SIĘ SAMA. JESTEM W TYM DOBRA I DAŁABYM SOBIE RADĘ Z WASZYM POJAZDEM, WIESZ…
AUDREY ZAMILKŁA I PONOWNIE SPOJRZAŁA NA DZIEWCZYNKĘ. CHOROBA JEDYNEGO KREWNEGO ZMUSIŁA JĄ DO ZARADNOŚCI I ZDOBYWANIA UMIEJĘTNOŚCI GODNYCH NIEJEDNEGO DOROSŁEGO. Z POCZĄTKU MILCZAŁA MYŚLĄC, ŻE NIC NIE MOŻE NA JEJ SYTUACJĘ ZARADZIĆ, JEDNAK WIDZĄC WYRAZ JEJ TWARZY, WESTCHNĘŁA.
CHŁOPAK — CYBORG LEŻAŁ NA ŁÓŻKU W ZACIENIONYM POKOJU REBELIANCKIEJ BAZY. OBOK NIEGO SIEDZIAŁA DZIEWCZYNA. NIE MUSIAŁA DOKŁADNIE MU SIĘ PRZYGLĄDAĆ, BY WIDZIEĆ, ŻE CIERPI — JEGO MECHANICZNE SERCE ZUŻYWAŁO SIĘ, A POZA TYM, CHOĆ CIEMNOŚĆ NIE BYŁA OBECNA BEZPOŚREDNIO WŚRÓD NICH, OBOJE CZULI JEJ WIDMO, POWOLI ZBLIŻAJĄCE SIĘ DO NICH WRAZ Z GODZINĄ WYPRAWY DO MIASTA KADEM.
— DOBRZE, JEŚLI CHCESZ… — RZEKŁA, W ODPOWIEDZI NA JEGO SŁOWA. — BYŁEŚ KIEDYŚ W TRZECIEJ STREFIE PUSTKOWIA?
— NIGDY — ODPARŁ, ZAMYKAJĄC OCZY I OPIERAJĄC SIĘ O PODUSZKĘ, A ONA ZACZĘŁA OPOWIADAĆ:
— W MIEJSCU, W KTÓRYM PIASEK SPOTYKA SIĘ ZE SKAŁAMI TOKSYCZNYCH GÓR, STAŁ NISKI, SZARY DOM. CHOĆ ZA DNIA WYGLĄDAŁ NA OPUSZCZONY, CO NOC MOŻNA BYŁO ZAOBSERWOWAĆ TAM WĄTŁE ŚLADY CZYJEJŚ OBECNOŚCI. PO PIERWSZE: KIEDYŚ… TO ZNACZY PRZED KOŃCEM, OBOK DOMU PRZEBIEGAŁA SZOSA, PROWADZĄCA DO POBLISKIEJ MIEJSCOWOŚCI. LATA MINĘŁY, A SZOSA WIODŁA JUŻ TYLKO DONIKĄD, JEDNAK GDY SŁOŃCE ZACHODZIŁO, POJAWIAŁY SIĘ NA NIEJ ODCISKI KÓŁ NIEWIELKIEGO JEDNOŚLADU. PO DRUGIE: CIEMNE OKNA DOMOSTWA ROZŚWIETLAŁ WTEDY BŁĘKITNY BLASK KWIATÓW.
DZIEWCZYNA NA CHWILĘ ZAMILKŁA, BY PRZEŁKNĄĆ GULĘ ROSNĄCĄ JEJ W GARDLE.
— MIESZKAŁO ICH TAM DWOJE — KONTYNUOWAŁA. — DWUNASTOLETNIA DZIEWCZYNKA ORAZ JEJ WUJ, ZA SPRAWĄ CHOROBY, PRZEZ WIĘKSZOŚĆ CZASU PRZYKUTY DO ZAPADAJĄCEGO SIĘ ŁÓŻKA. DZIEWCZYNKA OPIEKOWAŁA SIĘ NIM. POLEGAJĄC NA WŁASNYM SPRYCIE, SAMODZIELNIE WYMYŚLAŁA SPOSOBY NA TO, BY ZDOBYWAĆ ŚRODKI NIEZBĘDNE DO ŻYCIA. A KWIATY? ONE POMAGAŁY MU PRZETRWAĆ SAMOTNE GODZINY, ROZŚWIETLAJĄC POMIESZCZENIE, W KTÓRYM ODPOCZYWAŁ. OBOJE WIEDZIELI, ŻE JUŻ NIEDŁUGO SPOCZNIE WŚRÓD NICH NA ZAWSZE, NIE JEST TO JEDNAK HISTORIA O UMIERANIU, A O SZCZĘŚCIU. O TYM CO JE ZWIASTUJE, CZYM JEST I PRZEDE WSZYSTKIM — GDZIE JE ZNALEŹĆ.Niebieskie Stokrotki
— MASZ COŚ? — ZAPYTAŁ ZACHARY.
AUDREY ZRZUCIŁA PLECAK NA DREWNIANĄ PODŁOGĘ, ODETCHNĘŁA I OSTROŻNIE WYPAKOWAŁA Z NIEGO KILKA DROBIAZGÓW; DWA ELEKTRYCZNE PRZEDŁUŻACZE, ZABAWKĘ, STARY MAGAZYN SPORTOWY I KOSTKI DO GRY W DOMINO. CHŁOPAK POKIWAŁ GŁOWĄ, ZAWIEDZIONY.
— MAŁO, MAŁO, ZA MAŁO! — STWIERDZIŁ.
— WIEM — ZGODZIŁA SIĘ.
— MAŁO, ALE LEPSZE TO, NIŻ NIC… — DODAŁ PO CHWILI. — JEDŹ NA GRANICĘ — POLECIŁ. — WYŚCIG JEST POJUTRZE, WIĘC ZAMKNIJ WYMIANĘ PRZED ZMROKIEM I SPRAWDŹ SPRZĘT, ZANIM ZABIERZESZ GO Z POWROTEM I AUDREY… — WESTCHNĄŁ, A DROBINKI PIASKOWEGO PYŁU ZAWIROWAŁY W POWIETRZU. — GŁOWA DO GÓRY. HEATHER PRACUJE NAD POJAZDEM OD RANA. NAWET BEZ MECHANIKA, DAMY SOBIE RADĘ.
DZIEWCZYNA NIEMRAWO PRZYTAKNĘŁA. ZAŁOŻYŁA OCHRANIACZE I RUSZYŁA NA ZEWNĄTRZ, DO SWOJEGO TETROSKUTERA.
NIE MIAŁA WĄTPLIWOŚCI, CO DO TEGO, ŻE POWODEM WĄTŁOŚCI JEJ ZBIORÓW NIE BYŁA NIEDBAŁOŚĆ. SZCZYCIŁA SIĘ WYJĄTKOWO UWAŻNYM OKIEM — POMIMO RYZYKA ZWIĄZANEGO Z SAMOTNYMI PODRÓŻAMI PO PUSTKOWIU, NIGDY NIE WRACAŁA DO SWOICH Z PUSTYMI RĘKAMI. NA CZARNYM RYNKU POZOSTAŁOŚCI POPRZEDNIEGO ŚWIATA POSIADAŁY JEDNAK NIEMAŁĄ WARTOŚĆ WYMIENNĄ. OSTATNIMI CZASY NIE TYLKO NIEZORGANIZOWANE GANGI ZAJMOWAŁY SIĘ PLĄDROWANIEM PUSTOSTANÓW. ONA I JEJ KOMPANI KONKUROWALI ZE ZBIERACZAMI ZŁOMU O TOWARY, KTÓRE MOGLI ZAOFEROWAĆ HANDLARZOM, STACJONUJĄCYM PRZY GRANICY KADEMSKICH SLUMSÓW.
ODSAPNĘŁA JESZCZE PRZEZ MINUTĘ, SCHOWAŁA ZNALEZISKA, ZAPIĘŁA STRÓJ I WSIADŁA NA TETROSKUTER. USTAWIŁA KURS NA POŁUDNIOWY ZACHÓD I RUSZYŁA W DROGĘ, PO CZYM Z IMPETEM SKRĘCIŁA W MNIEJ UCZĘSZCZANĄ SZOSĘ. GDY PRZEJECHAŁA PRZEZ DROGĘ MIĘDZYMIASTOWĄ, KRAJOBRAZ ZACZĄŁ SIĘ ZMIENIAĆ. ZE WZGLĘDU NA BLISKIE SĄSIEDZTWO PASMA TOKSYCZNYCH GÓR, STREFA CZWARTA UZNAWANA BYŁA ZA NAJBARDZIEJ ZIELONĄ. CHOĆ WCIĄŻ KRÓLOWAŁY W NIEJ PIASKI, NAWET POMIĘDZY PODMIEJSKIMI SKAŁAMI WIŁY SIĘ GĘSTE PĘDY DZIKIEJ ROŚLINNOŚCI — PRZETRWANIE UŁATWIAŁY IM TAM WYŻŁOBIENIA, W KTÓRYCH PODCZAS NIELICZNYCH DESZCZY, ZBIERAŁA SIĘ WODA. WŚRÓD WYŻŁOBIEŃ GRASOWAŁY ZWIERZĘTA; NIEBIESKIE JASZCZURNICE ORAZ MALEŃKIE MYSZOKWIATY O DŁUGICH OGONACH, ZAKOŃCZONYCH PŁATAMI SKÓRY, PRZYPOMINAJĄCYMI KWIATOSTANY MŁODYCH CIEKAWCÓW.
PO DWUDZIESTU MINUTACH JAZDY DOTARŁA DO NIEWIELKIEJ, LECZ BUJNIE POROŚNIĘTEJ OAZY. NORMALNIE OMINĘŁABY JĄ. JUŻ Z DALEKA ZOBACZYŁA JEDNAK KOGOŚ, SAMOTNĄ POSTAĆ — NA PIERWSZY RZUT OKA ZAPLĄTANĄ W KŁĄCZA I RANIONĄ DEZYNIUM I… ZE WZGLĘDU NA WŁASNE BEZPIECZEŃSTWO NIE PRZEJĘŁABY SIĘ ZBYTNIO JEJ LOSEM, GDYBY NIE TO, ŻE POSTAĆ BYŁA DROBNA — ZBYT DROBNA NA OSOBĘ DOROSŁĄ.
AUDREY ZSIADŁA Z POJAZDU I OTARŁA POT Z CZOŁA. PRZEZ CHWILĘ OBSERWOWAŁA ZDARZENIE Z DALEKA, W KOŃCU ZDECYDOWAŁA SIĘ DZIAŁAĆ. POWOLI RUSZYŁA W STRONĘ DZIECKA.
— CO ROBISZ W KWIATACH? — ZAPYTAŁA, OSTROŻNIE LECZ Z TROSKĄ. — POTRZEBUJESZ POMOCY?
OKAZAŁO SIĘ, ŻE JEJ WCZEŚNIEJSZY WNIOSEK BYŁ BŁĘDNY; CIAŁO NIEZNAJOMEJ CHRONIŁ LEKKI, TETROSKUTEROWY KOMBINEZON. SŁYSZĄC KIEROWANE DO NIEJ SŁOWA SZYBKO PRZYJĘŁA PEWNĄ SIEBIE POSTAWĘ. JEDNA Z JEJ DŁONI OSŁONIŁA OCZY OD SŁOŃCA, DRUGA W OKA MGNIENIU WYCIĄGNĘŁA NÓŻ O GRUBYM OSTRZU, OPŁYWAJĄCYM BŁĘKITEM.
— CZY WYGLĄDAM, JAKBYM POTRZEBOWAŁA POMOCY? — ZAPYTAŁA Z POWAGĄ.
AUDREY, DLA BEZPIECZEŃSTWA, SIĘGNĘŁA DO KABURY Z PISTOLASEREM, ALE NIE WYJĘŁA GO.
— MYŚLAŁAM, ŻE MASZ KŁOPOTY — STWIERDZIŁA. — OBEJDZIE SIĘ BEZ RĘKOCZYNÓW, JUŻ SOBIE IDĘ — RZEKŁA I ZACZĘŁA POWOLI SIĘ WYCOFYWAĆ.
NIEPISANA ZASADA MÓWIĄCA, ŻE ABY PRZEŻYĆ POZA MIASTAMI NIE NALEŻY MIESZAĆ SIĘ W CUDZE SPRAWY, NIE MIAŁA WYJĄTKÓW. WTEDY JEDNAK, GDY SŁOŃCE NA CHWILĘ POZWOLIŁO JEJ PRZYJRZEĆ SIĘ TWARZY DZIEWCZYNKI, ROZPOZNAŁA W NIEJ SIOSTRZENICĘ JABIRA — MECHANIKA, KTÓRY WSPÓŁPRACOWAŁ Z JEJ ZNAJOMYMI ZANIM ZACHOROWAŁ.
— ZACZEKAJ… — RZEKŁA, PRZYSTAJĄC. — MASZ NA IMIĘ CAMILLA, PRAWDA? CO TU ROBISZ SAMA? — ZAPYTAŁA.
DZIEWCZYNKA ZACISNĘŁA DŁOŃ NA RĘKOJEŚCI I PRZEZ KILKA CHWIL RÓWNIEŻ UWAŻNIE JEJ SIĘ PRZYGLĄDAŁA.
— MOŻESZ MNIE NIE PAMIĘTAĆ, ALE PEWNIE ZNASZ MOICH KOMPANÓW, ZACHA I HEATHER — WYJAŚNIŁA AUDREY.
MIAŁA RACJĘ. DEZORIENTACJA NA TWARZY CAMILLI ZMALAŁA NIEZNACZNIE, A JEJ UŚCISK ROZLUŹNIŁ SIĘ. CHOĆ BROŃ NADAL SKIEROWANA BYŁA W STRONĘ PRZYBYŁEJ, TERAZ LUŹNO WISIAŁA W POWIETRZU, NIE ZAPOWIADAJĄC ATAKU.
— PAMIĘTAM ICH — POTWIERDZIŁA, A ZA CHWILĘ SPRECYZOWAŁA: — PRZYJEŻDŻALI DO WUJA. NIEZBYT ZA NIMI PRZEPADAŁ…
— NIE POWINNAŚ SIĘ TU KRĘCIĆ — RZEKŁA AUDREY. — TO NIE SĄ BEZPIECZNE TERENY, SZCZEGÓLNIE DLA OSÓB W TWOIM WIEKU.
— WIEM — ODPARŁA DZIEWCZYNKA. — MUSZĘ COŚ ZAŁATWIĆ.
— “COŚ”? — ZAPYTAŁA AUDREY, WSKAZUJĄC NA NÓŻ. — ZRYWASZ KWIATY — STWIERDZIŁA.
NIEMAL NATYCHMIAST ZDAŁA SOBIE SPRAWĘ Z POWODÓW, KTÓRE PRZYŚWIECAŁY Z POZORU NIEWINNYM ZBIOROM. ZACHARY I HEATHER WSPÓŁPRACOWALI Z JABIREM ODKĄD PAMIĘTAŁA, MĘŻCZYZNA JEDNAK ZAWSZE WYDAWAŁ SIĘ AUDREY TAJEMNICZY. CO TEŻ NA PUSTKOWIU MÓGŁ ROBIĆ STARY WYJADACZ BEZ PRZYNALEŻNOŚCI? OT, PRACOWAĆ, JAKO ZŁOTA RĄCZKA, DO KTÓREJ WSZYSCY MIESZKAŃCY PIASZCZYSTYCH TERENÓW ZWRACALI SIĘ W POTRZEBIE. A GDY ZANIEMÓGŁ I NIE BYŁ JUŻ W STANIE WYKONYWAĆ ZAWODU…? PODEJRZEWAŁA, ŻE CAMILLA ZNALAZŁA SIĘ WŚRÓD ZAROŚLI, PONIEWAŻ NA JEGO POLECENIE PRACUJE PRZY NIELEGALNEJ PRODUKCJI PALIWA ALBO NARKOTYKÓW.
— SŁYSZAŁAM, ŻE Z TWOIM WUJEM JEST ŹLE, ALE NIE, ŻE AŻ TAK — POWIEDZIAŁA DZIEWCZYNA.
NIE MIAŁA JEDNAK ZAMIARU JEJ STROFOWAĆ Z POWODU SPOSOBU ZDOBYWANIA ZAOPATRZENIA. DOSKONALE WIEDZIAŁA, ŻE W TEJ CZĘŚCI PUSTKOWIA NIE MA JUŻ NICZEGO, CO NADAJE SIĘ NA WYMIANĘ.
CAMILLA NA POWRÓT UNIOSŁA BROŃ.
— NIE TWÓJ INTERES — ODPARŁA. — JEŚLI NIE MASZ DO MNIE ŻADNEJ SPRAWY, ZOSTAW MNIE W SPOKOJU.
— JASNE — ODPOWIEDZIAŁA AUDREY.
ODETCHNĘŁA GORĄCYM POWIETRZEM, ZASTANAWIAJĄC SIĘ NAD ZARADNOŚCIĄ, ALE I LEKKOMYŚLNOŚCIĄ MŁODEJ MIESZKANKI PUSTKOWIA.
— TYLKO NIE ZOSTAWAJ TU NA NOC SAMA — DODAŁA NA ODCHODNYM.
URUCHOMIŁA SWÓJ POJAZD I RUSZYŁA W DALSZĄ DROGĘ. DZIEWCZYNKA ZNIKNĘŁA Z JEJ MYŚLI TAK SZYBKO, JAK SIĘ W NICH POJAWIŁA. DO ZACHODU SŁOŃCA ZOSTAŁY ZALEDWIE TRZY GODZINY, A ONA MUSIAŁA DOKONAĆ WYMIANY I WRÓCIĆ.
TEGO DNIA SZCZĘŚCIE JEJ DOPISAŁO — NIE NAPOTKAŁA PROBLEMÓW PRZY PRZEKRACZANIU GRANICY SLUMSÓW, ANI PRZY TRANSAKCJI, POZYSKAŁA POTRZEBNE CZĘŚCI I ZOSTAWIŁA U HANDLARZY WSZYSTKO, CO UDAŁO JEJ SIĘ PRZYWIEŹĆ. W DROGĘ POWROTNĄ RUSZYŁA NAJSZYBCIEJ, JAK MOGŁA, A DO OAZY DOTARŁA, GDY ŚWIAT ZACZĄŁ POWOLI CIEMNIEĆ.
KU JEJ ZASKOCZENIU, DZIEWCZYNKA WCIĄŻ BYŁA NA MIEJSCU. SAMOTNIE SIEDZIAŁA NA SKALE, A OBLEPIONY BŁĘKITEM KOMBINEZON LEŻAŁ OBOK NIEJ. U JEJ STÓP SPOCZYWAŁ PLECAK I TRZY PUSTE PUSZKI PO WODZIE. GŁOWĘ MIAŁA SPUSZCZONĄ, A JEJ POSTAWA ŚWIADCZYŁA O TYM, ŻE BYŁA PRZYGNĘBIONA. AUDREY ZAPARKOWAŁA I PRZEZ CHWILĘ PRZYGLĄDAŁA JEJ SIĘ W CISZY. COŚ JEDNAK — BYĆ MOŻE CIEKAWOŚĆ DOTYCZĄCA JABIRA, A MOŻE GŁOS SUMIENIA, PODPOWIADAŁ JEJ, BY PONOWNIE NAWIĄZAĆ ROZMOWĘ.
— ZBLIŻA SIĘ NOC. CZEMU NIE WRACASZ DO DOMU? — ZAPYTAŁA.
DZIEWCZYNKA ODWRÓCIŁA SIĘ, WYRWANA Z WŁASNYCH MYŚLI. NIE ODPOWIEDZIAŁA. ZAMIAST TEGO PRZETARŁA TWARZ DŁOŃMI.
— NAZBIERAŁAŚ KWIATY? — MRUKNĘŁA AUDREY, SIADAJĄC NA SĄSIEDNIEJ SKALE, W BEZPIECZNEJ ODLEGŁOŚCI.
— TAK — ODPARŁA CAMILLA, SPUSZCZAJĄC WZROK.
AUDREY RÓWNIEŻ SPOJRZAŁA W DÓŁ. W JEJ PLECAKU DOSTRZEGŁA TOREBKI STRUNOWE I PRZYGOTOWANE DO SUSZENIA BUKIETY.
— NIKT ICH NIE ODEBRAŁ — WYWNIOSKOWAŁA.
TUŻ OBOK ICH STÓP PRZYCUPNĄŁ MŁODY MYSZOKWIAT, LECZ GDY TYLKO CAMILLA RUSZYŁA NOGĄ, ZWIERZĄTKO CZMYCHNĘŁO.
— SIO!
AUDREY KĄTEM OKA DOSTRZEGŁA, JAK OCZY MAŁEJ ZACHODZĄ ŁZAMI.
— PRZESTALIŚCIE DO NAS PRZYCHODZIĆ — Z GŁOSU DZIEWCZYNKI ZNIKNĘŁA OBECNA TAM DOTĄD WROGOŚĆ. ZASTĄPIŁ JĄ ŻAL. — WUJ NIE MOŻE PRACOWAĆ, ALE JA WCIĄŻ SIĘ OD NIEGO UCZĘ. TRZY LATA TEMU ZACZĄŁ ZABIERAĆ MNIE DO WARSZTATU. ASYSTOWAŁAM MU, A GDY PRZESTAŁ WSTAWAĆ, ZACZĘŁAM UCZYĆ SIĘ SAMA. JESTEM W TYM DOBRA I DAŁABYM SOBIE RADĘ Z WASZYM POJAZDEM, WIESZ…
AUDREY ZAMILKŁA I PONOWNIE SPOJRZAŁA NA DZIEWCZYNKĘ. CHOROBA JEDYNEGO KREWNEGO ZMUSIŁA JĄ DO ZARADNOŚCI I ZDOBYWANIA UMIEJĘTNOŚCI GODNYCH NIEJEDNEGO DOROSŁEGO. Z POCZĄTKU MILCZAŁA MYŚLĄC, ŻE NIC NIE MOŻE NA JEJ SYTUACJĘ ZARADZIĆ, JEDNAK WIDZĄC WYRAZ JEJ TWARZY, WESTCHNĘŁA.
więcej..
