Pusty grobowiec - ebook

1

Chce­cie po­słu­chać hi­sto­rii o du­chach? Do­brze się składa, po­nie­waż znam ich cał­kiem sporo.

Może tę o bla­dej twa­rzy przy­ci­śnię­tej do okna w piw­nicy, pa­trzą­cej na ze­wnątrz nie­wi­dzą­cym wzro­kiem? A może o du­chu nie­wi­do­mego męż­czy­zny z la­ską zro­bioną z dzie­cię­cych ko­ści? Lub tę o wid­mie agre­syw­nego ła­bę­dzia, które go­niło mnie z pu­stego parku pra­wie pod sam dom w pewną desz­czową noc, lub o ogrom­nych ustach otwie­ra­ją­cych się na środku be­to­no­wej pod­łogi? A może o dzbanku, z któ­rego można na­lać tylko krew, albo o pu­stej wan­nie wy­da­ją­cej po zmroku char­kot, jakby ktoś się w niej to­pił. Lub tę o ob­ra­ca­ją­cym się łóżku w pew­nym sie­ro­cińcu, lub o szkie­le­cie w ko­mi­nie, lub o spek­tral­nym dziku z po­żół­kłymi kłami, wę­szą­cym pod drzwiami ła­zienki z grzbie­tem na­je­żo­nym z wście­kło­ści, pod­czas gdy ja ukry­wa­łam się w środku.

Wy­bierz­cie do­wolną. Wszyst­kie prze­ży­łam. Ze­brane ra­zem po­ka­zują, jak wy­glą­dał ty­powy mie­siąc pracy w agen­cji Loc­kwood i Spółka w trak­cie tego dłu­giego przy­gnę­bia­ją­cego lata. Na­stęp­nego dnia Geo­rge za­pi­sy­wał je w na­szym do­ssier (czyli księ­dze spraw). Ro­bił to za­zwy­czaj rano, po­pi­ja­jąc go­rącą her­batę i sie­dząc po tu­recku w sa­mych bok­ser­kach na pod­ło­dze w sa­lo­nie. Szcze­rze mó­wiąc, ten wi­dok był bar­dziej wstrzą­sa­jący niż wszyst­kie kosz­mary, które do­ku­men­to­wał.

Na­sze grube czarne do­ssier zo­stało już skru­pu­lat­nie sko­pio­wane i umiesz­czone w Ar­chi­wum Pań­stwo­wym w nowo otwar­tym dziale po­świę­co­nym Agen­cji An­thony’ego Loc­kwo­oda. To do­brze, bo te­raz można o tym wszyst­kim wy­god­nie po­czy­tać, nie mu­sząc roz­kle­jać kar­tek po­pla­mio­nych dże­mem czy strze­py­wać okru­chów czip­sów wci­śnię­tych mię­dzy strony, jak w przy­padku ory­gi­nału. Mi­nu­sem jest to, że nie ma tam wszyst­kich spraw. Zwłasz­cza jed­nej z nich – zbyt szo­ku­ją­cej, by ją w ogóle opi­sać.

Ale wszy­scy wie­dzą, jak ta sprawa się za­koń­czyła. Mo­gli to zo­ba­czyć na wła­sne oczy tam­tego okrop­nego po­ranka, gdy z głów­nej sie­dziby Fit­tes po­zo­stała sterta dy­mią­cych gru­zów, z któ­rych za­częto wy­cią­gać zwłoki. Ale mało kto wie, jak do tego do­szło. Ta wie­dza nie prze­do­stała się jesz­cze do opi­nii pu­blicz­nej. Je­śli więc chce­cie po­słu­chać nie­zna­nej hi­sto­rii, w któ­rej po­ja­wią się tajny spi­sek, mor­der­stwa i przez ni­kogo nie­podej­rze­wana zdrada – oraz du­chy – mu­si­cie zwró­cić się do ko­goś, kto w tym uczest­ni­czył. Jak ja.

Na­zy­wam się Lucy Car­lyle. Roz­ma­wiam z ży­wymi i z du­chami od tak dawna, że cza­sami już ich nie roz­róż­niam.

Okej, cof­nijmy się do sa­mego po­czątku. Oto ja przed dwoma mie­sią­cami. Mam na so­bie czarną kurtkę, spód­nicę i leg­ginsy, a na no­gach so­lidne buty, wy­star­cza­jąco mocne, by kop­nia­kiem wy­bić dziurę w trum­nie czy wy­gra­mo­lić się z głę­bo­kiego, błot­ni­stego grobu. Mam u boku ra­pier oraz pas prze­wie­szony przez ra­mię z za­pa­sem rac i gra­na­tów sol­nych. Na mo­jej kurtce bły­ska od­bi­cie spek­tral­nej dłoni, bo nie wszyst­kie plamy ek­to­pla­zmy udaje nam się zmyć. Włosy mam przy­cięte tro­chę kró­cej niż wcze­śniej, ale i tak wi­dać kilka naj­now­szych si­wych ko­smy­ków. Poza tym wy­glą­dam jak za­wsze. W peł­nym ekwi­punku i w trak­cie ak­cji. Wła­śnie cze­goś szu­kam.

Na ze­wnątrz za­pa­dła noc. Cie­pło, ja­kie po­zo­sta­wało w po­wie­trzu za dnia, już dawno się roz­wiało. Wła­śnie mi­nęła pół­noc – pora, o któ­rej du­chy tłum­nie wy­cho­dzą na mia­sto i wszy­scy ma­jący olej w gło­wie śpią w swo­ich łóż­kach. Pod­czas gdy ja ła­zi­łam na czwo­ra­kach po ciem­nym mau­zo­leum z twa­rzą po­chy­loną nad po­sadzką i wy­pię­tym tył­kiem.

Na swoją obronę mogę po­wie­dzieć, że nie ja jedna. Loc­kwood, Geo­rge i Holly także peł­zali na ko­la­nach po tym nie­du­żym po­miesz­cze­niu, przy­bli­ża­jąc twa­rze do pod­łogi. Od czasu do czasu ktoś oświe­tlał so­bie świeczką frag­ment ściany, dłu­bał pal­cem w ja­kiejś szcze­li­nie albo na­ci­skał dło­nią któ­rąś z ka­mien­nych płyt. Prze­waż­nie w kom­plet­nym mil­cze­niu i sku­pie­niu. Szu­ka­li­śmy wej­ścia do gro­bowca.

– Jejku, lu­dzie, mu­si­cie się tak wy­pi­nać? – Do­biegł z góry no­sowy głos. – Słabo mi się robi, jak na was pa­trzę.

Chudy ru­dzie­lec, sie­dzący na gra­ni­to­wej pły­cie w środku mau­zo­leum, też był ubrany cały na czarno – wiel­kie bu­ciory, ob­ci­słe dżinsy i wy­soki golf. Ale tylko on je­den miał na twa­rzy ol­brzy­mie wy­łu­pia­ste go­gle na­da­jące mu wy­gląd wy­stra­szo­nego ko­nika po­lnego. Był to Qu­ill Kipps. Roz­kła­dał na pły­cie nasz ekwi­pu­nek godny ra­busi gro­bów: łomy róż­nej wiel­ko­ści i zwoje lin. Ale głów­nie trzy­mał straż, wpa­tru­jąc się w ciemne kąty mau­zo­leum. Dzięki go­glom był w sta­nie zo­ba­czyć du­cha, gdyby ja­kiś znie­nacka się po­ja­wił.

– Wi­dzisz coś, Qu­ill? – od­parł Loc­kwood, nie pod­no­sząc głowy. Ciemne włosy za­kry­wały mu nie­mal całą twarz, gdy dłu­bał scy­zo­ry­kiem w szcze­li­nie mię­dzy pły­tami.

Kipps za­pa­lił lampę naf­tową i opu­ścił boczne klapki, żeby świa­tło było przy­tłu­mione.

– Już wszystko wi­dzia­łem, bo tak się wy­pi­na­cie, a zwłasz­cza kiedy Cub­bins prze­cho­dzi po­ni­żej na czwo­ra­kach. To jakby bie­ługa prze­pły­wała.

– Py­ta­łem o du­chy.

– Żad­nych du­chów. Poza na­szym, oswo­jo­nym. – Kipps po­kle­pał duży słój, który stał obok niego na pły­cie. Słój na­tych­miast roz­ża­rzył się zie­lon­ka­wym świa­tłem, a z wiru ek­to­pla­zmy ufor­mo­wała się od­ra­ża­jąca twarz.

– Oswo­jo­nym? – za­sy­czał obu­rzony głos, który tylko ja sły­sza­łam. – Oswo­jo­nym?! Wy­puść­cie mnie z tego słoja, a ja mu po­każę, jaki je­stem oswo­jony!

Przy­kuc­nę­łam na pię­tach i od­gar­nę­łam grzywkę z oczu.

– Le­piej nie mów tak na czaszkę, Kipps – ostrze­głam. – To mu się bar­dzo nie spodo­bało.

Twarz du­cha za szkłem słoja wy­szcze­rzyła ostre zęby.

– Że­byś wie­działa, Lucy, jak bar­dzo. Po­wiedz temu śle­pa­kowi w go­glach, że gdy­bym nie był za­mknięty w słoju, wy­ssał­bym szpik z jego ko­ści i zro­bił­bym so­bie ko­stium do tańca z jego pu­stej skóry. Po­wtórz mu to ode mnie.

– Ura­zi­łem go? – spy­tał Kipps. – Wi­dzę, że jego usta się po­ru­szają.

– Po­wiedz mu!

Za­wa­ha­łam się.

– Nie przej­muj się – rzu­ci­łam do Kip­psa. – Nic się nie stało. Nie prze­jął się tym zbyt­nio.

– Co? Nie­prawda! Bar­dzo się prze­ją­łem! Je­stem wście­kły! Co on robi? Czy on za­stu­kał w szkło, jak­bym był złotą rybką? Przy­się­gam, jak się kie­dyś stąd wy­do­stanę, do­rwę Kip­psa i wy­pruję mu...

Prze­sta­łam słu­chać głosu du­cha i od­wró­ci­łam się do Loc­kwo­oda.

– Loc­kwood, je­steś pe­wien, że tu jest wej­ście do gro­bowca? Nie mamy zbyt dużo czasu.

An­thony Loc­kwood pod­niósł głowę i się wy­pro­sto­wał. Na­dal klę­czał na środku po­sadzki ze scy­zo­ry­kiem w jed­nej ręce, drugą od­gar­niał włosy. Jak zwy­kle był świet­nie ubrany, cho­ciaż za­miast dłu­giego płasz­cza miał na so­bie swe­ter, a na no­gach czarne la­kierki na mięk­kich po­de­szwach. Gar­ni­tur i płaszcz nie bar­dzo pa­so­wały do dzi­siej­szej oka­zji – w końcu wła­my­wa­li­śmy się do bu­dynku, który miał sta­tus świę­to­ści i był pra­wie że po­mni­kiem na­ro­do­wym.

– Wiem, co masz na my­śli, Lucy – od­parł. Jego blada, po­cią­gła twarz była spo­kojna, ale lek­kie ścią­gnię­cie brwi wska­zy­wało, że jest za­nie­po­ko­jony. – Strasz­nie długo już szu­kamy. Geo­rge, jak my­ślisz?

Roz­legł się od­głos szu­ra­nia na ko­la­nach i górna po­łowa Geo­rge’a Cub­binsa uka­zała się z dru­giej strony gra­ni­to­wej płyty. Jego czarna ko­szulka była brudna od ku­rzu, oku­lary prze­krzy­wione, włosy roz­czo­chrane, zle­pione po­tem i ster­czące do góry. Przez ostat­nią go­dzinę szu­kał wej­ścia do krypty tak jak my wszy­scy, ale tylko on zdo­łał ze­brać na so­bie cały za­le­ga­jący pył, od­chody my­szy i nitki pa­ję­czyn, któ­rych nikt inny nie na­po­tkał. To był cały Geo­rge.

– Wszyst­kie opisy po­grzebu za­wie­rają in­for­ma­cję o pod­ziem­nej kryp­cie – stwier­dził. – Po pro­stu nie szu­kamy wy­star­cza­jąco do­kład­nie. Zwłasz­cza Kipps, który nic nie robi.

– Ej, ro­bię swoje – od­pa­ro­wał Kipps. – Py­ta­nie brzmi, czy ty wy­ko­na­łeś do­brze swoją ro­botę? Na­ra­żamy się przez cie­bie, bo nas za­pew­ni­łeś, że tu bę­dzie wej­ście.

Geo­rge od­kleił pa­ję­czynę z oku­la­rów.

– Oczy­wi­ście, że musi gdzieś tu być. Trumnę opusz­czono na sznu­rach przez otwór w po­sadzce. Trumnę z li­tego sre­bra. Wszystko co naj­lep­sze na jej po­grzeb.

Wie­dzie­li­śmy, dla­czego Geo­rge nie wy­mie­nia imie­nia osoby, w któ­rej mau­zo­leum się znaj­do­wa­li­śmy. Na­wet sama myśl o srebr­nej trum­nie wy­wo­ły­wała u mnie ucisk w żo­łądku. Taki sam, jaki czu­łam, ile­kroć mój wzrok na­tra­fiał na po­pier­sie sto­jące we wnęce na końcu po­miesz­cze­nia.

Me­ta­lowa fi­gura przed­sta­wiała ko­bietę w śred­nim wieku. Jej twarz miała su­rowy, wy­nio­sły wy­raz, za­cze­sane do tyłu włosy od­sła­niały wy­so­kie czoło. Za­krzy­wiony, ostry nos, cienka li­nia ust i prze­ni­kliwe oczy. Nie była to sym­pa­tyczna twarz, prze­ciw­nie: zde­cy­do­wana, twarda i czujna. Zna­li­śmy ją od dzie­ciń­stwa. Wid­niała na znacz­kach pocz­to­wych i na okład­kach na­szych agen­cyj­nych pod­ręcz­ni­ków. To­wa­rzy­szyła nam, od kiedy się­ga­li­śmy pa­mię­cią, i na­wie­dzała nas na­wet w snach.

O Ma­ris­sie Fit­tes, pio­nierce pa­rap­sy­chicz­nych ba­dań i naj­wy­bit­niej­szej agentce w hi­sto­rii, krą­żyły le­gendy. Ra­zem ze swoim part­ne­rem To­mem Ro­twel­lem wy­na­la­zła więk­szość tech­nik i środ­ków walki z du­chami – me­tod i na­rzę­dzi, któ­rymi do dziś po­słu­gi­wali się wszy­scy agenci. Wie­dzie­li­śmy, że swój pierw­szy ra­pier zro­biła z odła­ma­nego pręta że­la­znego ogro­dze­nia i że roz­ma­wiała z du­chami tak swo­bod­nie jak z ży­wymi. Za­ło­żyła pierw­szą agen­cję do walki z du­chami, a po jej śmierci pół Lon­dynu wy­le­gło na ulice, by oglą­dać kon­dukt po­grze­bowy, który prze­szedł od West­min­ster Ab­bey przez ulicę Strand ob­sy­paną kwia­tami la­wendy. Za trumną ma­sze­ro­wali wszy­scy agenci w mie­ście. Ko­ścielne dzwony biły na wie­żach, gdy zło­żono ją w mau­zo­leum, które od­tąd zo­stało po­mni­kiem i ka­plicą, przed którą trzy­mali straż agenci Fit­tes.

Praw­dzi­wie le­gen­darna po­stać...

Tylko że my nie wie­rzy­li­śmy już, że po­cho­wano ją w tym miej­scu lub gdzie­kol­wiek in­dziej.

Mau­zo­leum Fit­tes, do któ­rego tej nocy się wła­ma­li­śmy, znaj­do­wało się w środ­ko­wym Lon­dy­nie na końcu ulicy Strand. Była to nie­duża ka­mienna bu­dowla z wy­so­kim skle­pie­niem, wznie­siona na pla­nie owalu i słabo oświe­tlona. I zu­peł­nie pu­sta, nie li­cząc umiesz­czo­nego po­środku gra­ni­to­wego po­stu­mentu przy­po­mi­na­ją­cego sar­ko­fag z wy­ry­tym na­pi­sem FIT­TES. Nie miała okien, a że­la­zna brama pro­wa­dząca na ulicę była za­mknięta na klucz.

Po dru­giej stro­nie stało dwóch war­tow­ni­ków. Były to wła­ści­wie pod­rostki, ale ci chłopcy mieli broń i mo­gli jej użyć, gdyby nas usły­szeli, więc mu­sie­li­śmy uwa­żać. Plu­sem było to, że po­miesz­cze­nie było su­che, czy­ste i pach­niało świeżą la­wendą, nie było też żad­nych czę­ści ciała roz­rzu­co­nych po po­sadzce, w prze­ci­wień­stwie do in­nych po­koi, do któ­rych zda­rzyło mi się tra­fić w ostat­nim ty­go­dniu, więc nie na­rze­ka­łam.

Je­dyne, na co mo­głam na­rze­kać, to to, że w tym pu­stym miej­scu nie było też żad­nego śladu włazu w pod­ło­dze pro­wa­dzą­cego do pod­ziem­nej krypty, do któ­rej chcie­li­śmy się do­stać.

Pło­myki mi­go­tały w lam­pach ga­zo­wych sto­ją­cych na pod­ło­dze. Ciem­ność pod skle­pie­niem wi­siała nad na­szymi gło­wami jak płaszcz cza­row­nicy.

– Cóż, mo­żemy tylko za­ci­snąć zęby i szu­kać da­lej – wes­tchnął Loc­kwood. – Chyba że ktoś ma lep­szy po­mysł.

– Ja mam.

Holly Munro skoń­czyła prze­szu­ki­wa­nie po­sadzki w naj­dal­szej czę­ści mau­zo­leum. Te­raz wstała z ko­lan i do­łą­czyła do nas, bez­sze­lest­nie i lekko jak kot. Tak jak po­zo­stali była ubrana na nocną ak­cję: włosy cia­sno spięła w ku­cyk, miała czarne leg­ginsy, spód­niczkę i ob­ci­słą bluzę za­pi­naną na za­mek. Mo­gła­bym do­dać, że było jej w tym do twa­rzy, ale po co. W przy­padku Holly za­wsze tak było. Gdyby po­sta­no­wiła się ubrać w ku­beł na śmieci za­wie­szony na dwóch sznu­rów­kach, też wy­glą­da­łaby jak w cza­do­wej kre­acji.

– My­ślę, że po­trze­bu­jemy opi­nii ko­goś z ze­wnątrz – po­wie­działa. – Lucy, czy czaszka nie mo­głaby się włą­czyć do po­szu­ki­wań?

Wzru­szy­łam ra­mio­nami.

– Spró­buję, Hol. Ale sama wi­dzisz, w ja­kim jest na­stroju.

Pół­prze­źro­czy­sta twarz du­cha wi­doczna za szkłem słoja na­dal wy­gła­szała gniewną ty­radę. Zbrą­zo­wiała czaszka przy­twier­dzona do dna szcze­rzyła zęby.

Wsłu­cha­łam się na po­wrót w to, co sy­czał duch.

– ...i je zjem. A po­tem, na ko­niec, od­mrożę mu pa­znok­cie u nóg. To go na­uczy.

– Cią­gle jesz­cze wy­gra­żasz Kip­p­sowi? – spy­ta­łam. – My­śla­łam, że już dawno skoń­czy­łeś.

Duch w słoju za­mru­gał z kon­ster­na­cją.

– To ty na­wet nie słu­cha­łaś?

– Nie.

– Ty­powe. Tyle ro­dza­jów tor­tur wy­szcze­gól­ni­łem, spe­cjal­nie dla cie­bie, a ty mnie na­wet nie słu­chasz.

– Oszczędź mi tego. Nie mo­żemy zna­leźć wej­ścia do krypty. Mo­żesz nam po­móc?

– A po co? I tak nie uwie­rzysz w nic, co ci po­wiem.

– To nie­prawda. Prze­cież je­ste­śmy tu wła­śnie dla­tego, że tro­chę ci cza­sami wie­rzymy.

Duch prych­nął lek­ce­wa­żąco.

– Gdy­by­ście mi wie­rzyli w nor­mal­nym sen­sie tego słowa, sie­dzie­li­by­ście te­raz w cie­płym domu na ka­na­pie, ob­ja­da­jąc się ciast­kami i pi­jąc her­batę, aż wam wnętrz­no­ści zgniją. Ale nie, mu­sie­li­ście tu przyjść i spraw­dzić moją wer­sję wy­da­rzeń.

– Na­prawdę cię to dziwi? Mó­wisz nam, że Ma­rissa Fit­tes żyje i to pod po­sta­cią wła­snej wnuczki Pe­ne­lope Fit­tes, tej sa­mej Pe­ne­lope Fit­tes, która stoi na czele agen­cji Fit­tes i jest prak­tycz­nie naj­bar­dziej wpły­wową osobą w Lon­dy­nie. Nie są­dzisz, że to brzmi co naj­mniej nie­praw­do­po­dob­nie? Wy­bacz, ale mu­simy to sami spraw­dzić.

Duch wy­wró­cił oczami.

– Tra­lala. Wiesz, co ty upra­wiasz? Czasz­kizm.

– Co? O czym ty mó­wisz?

– O tym sa­mym co ra­sizm i sek­sizm. To, co ro­bisz, to czy­sty czasz­kizm. Oce­niasz mnie po wy­glą­dzie. Pod­wa­żasz praw­dzi­wość mo­ich słów tylko dla­tego, że je­stem zmur­szałą czaszką za­mkniętą w słoju zie­lo­nej pla­zmy. Przy­znaj to!

Wzię­łam głę­boki od­dech. Czaszka, znana z naj­bar­dziej nie­by­wa­łych ko­men­ta­rzy i ten­den­cji do kon­fa­bu­la­cji za­ha­cza­ją­cej o ma­nię wiel­ko­ści, oskar­żała mnie o czasz­kizm, po­nie­waż wąt­pi­łam w jej słowa. Ta sama czaszka, która trak­to­wała prawdę z równą obo­jęt­no­ścią, co Geo­rge hi­gienę oso­bi­stą i stan swo­jej gar­de­roby. Choć mu­szę przy­znać, duch z czaszki fak­tycz­nie nie­raz ura­to­wał mi ży­cie i – w kilku istot­nych przy­pad­kach – mnie nie okła­mał.

– To in­te­re­su­jące, co mó­wisz – od­par­łam dy­plo­ma­tycz­nie. – I z chę­cią to z tobą póź­niej prze­dys­ku­tuję. Ale te­raz mam pil­niej­szą sprawę. Szu­kamy wej­ścia do krypty. Czy wi­dzisz gdzieś ja­kąś gałkę lub ob­ręcz, za którą trzeba po­cią­gnąć?

– Nie.

– Ja­kąś dźwi­gnię?

– Żad­nej.

– Ja­kiś krą­żek li­nowy, wcią­garkę lub inny me­cha­nizm otwie­ra­jący ukryte wej­ście?

– No ja­sne, że nie. Chyba wy­czer­pa­łaś wszyst­kie moż­liwe py­ta­nia.

Wes­tchnę­łam.

– Okej. Ro­zu­miem. Czyli nie ma tu wej­ścia do krypty.

– Oczy­wi­ście, że jest – od­parł duch. – Dla­czego od razu o to nie za­py­ta­łaś? Stąd wi­dać je jak na dłoni.

Prze­ka­za­łam po­zo­sta­łym te słowa. Holly i Loc­kwood na­tych­miast wsko­czyli na płytę obok Kip­psa. Loc­kwood pod­niósł lampę naf­tową i oświe­tlił nią pod­łogę. Ob­ra­cali się do­okoła, roz­glą­da­jąc się po ka­mien­nych pły­tach, i ze sku­pie­niem na twa­rzach prze­su­wali po­woli snop świa­tła lampy. Świa­tło ob­my­wało ko­lejne frag­menty po­sadzki jak le­ni­wie przy­bie­ra­jąca woda.

– Je­ste­ście do bani – ode­zwał się duch. – Ja je od razu za­uwa­ży­łem, a nie mam na­wet ga­łek ocznych. Nie, sorry, żad­nych wię­cej wska­zó­wek ode mnie nie usły­szy­cie...

– Tam! – Holly zła­pała Loc­kwo­oda za ra­mię, żeby nie prze­su­wał lampy. – Tam! Wi­dzisz tę mniej­szą płytę we wnę­trzu więk­szej płyty? Ta duża to klapa nad wej­ściem. Trzeba wy­cią­gnąć mniej­szy ka­mień, pod nim musi być ukryta ob­ręcz lub inny me­cha­nizm!

Geo­rge i ja pod­bie­gli­śmy do miej­sca, które wska­zy­wała. Gdy tylko spoj­rza­łam na więk­szą płytę z mniej­szym kwa­dra­tem w środku, wie­dzia­łam, że Holly tra­fiła w dzie­siątkę.

– Su­per, Holly – po­chwa­lił Loc­kwood. – To musi być to. Da­waj­cie na­rzę­dzia.

W ta­kich chwi­lach agenci Loc­kwood i Spółki pra­co­wali jak naj­bar­dziej zgrany ze­spół. Bez słowa zła­pa­li­śmy za scy­zo­ryki, żeby oczy­ścić z be­tonu szparę wo­kół mniej­szej płyty. Pod­wa­ży­li­śmy ją ło­mami, Loc­kwood od­su­nął ją na bok. I fak­tycz­nie – pod spodem była mie­dziana ob­ręcz przy­cze­piona klamrą do więk­szej płyty. Gdy Geo­rge, Holly i ja czy­ści­li­śmy jej brzegi, Loc­kwood i Kipps ob­wią­zali ob­ręcz liną, po­pra­wia­jąc i mo­cu­jąc wę­zły, żeby utrzy­mały jej cię­żar. Loc­kwood był wszę­dzie, pół­gło­sem wy­da­jąc po­le­ce­nia, po­ma­ga­jąc przy każ­dym za­ję­ciu. Ener­gia, która go wy­peł­niała, była za­raź­liwa i do­da­wała nam sił.

– Czy nikt mi nie po­dzię­kuje? – Czaszka ob­ser­wo­wała nas ze słoja z nie­sma­kiem na twa­rzy. – Tak my­śla­łem. Do­brze, że ni­gdy nie ocze­kuję wdzięcz­no­ści, bo serce by mi pę­kło, a ja na­wet nie mam wnętrz­no­ści.

Chwilę póź­niej by­li­śmy go­towi do unie­sie­nia płyty. Loc­kwood i Kipps stali przy jed­nym sznu­rze, tym, który miał pod­nieść ka­mień. Drugi sznur na ra­zie wi­siał luźno. Geo­rge i ja sta­li­śmy przy nim. Na­szym za­da­niem było pod­trzy­mać pod­nie­sioną płytę i opu­ścić ją jak naj­ci­szej na po­sadzkę obok. Na pod­ło­dze ku­cała Holly z ło­mami w dło­niach.

Przez chwilę nikt się nie po­ru­szył. Mi­go­czące świa­tło jed­nej z lamp za­drżało przez se­kundę na me­ta­lo­wym po­pier­siu Ma­rissy Fit­tes. Wy­glą­dało, jakby na nas pa­trzyła, a może wy­obra­zi­łam so­bie zło­śliwy pod­stęp w jej oczach.

W ta­kich chwi­lach, gdy na­pię­cie się­gało ze­nitu, Loc­kwood jak za­wsze był naj­spo­koj­niej­szy z nas wszyst­kich. Spoj­rzał na nas z uśmie­chem.

– Go­towi? Do­bra. Za­czy­namy.

On i Kipps po­cią­gnęli za sznur. Płyta od razu drgnęła, pod­nio­sła się bez­dź­więcz­nie jak na na­oli­wio­nych za­wia­sach. Z od­sło­nię­tej szcze­liny roz­szedł się po­wiew lo­do­wa­tego po­wie­trza.

Holly wsu­nęła w otwór łomy na wy­pa­dek, gdyby płyta opa­dła, ale nie było po­trzeby. Loc­kwood i Kipps wy­cią­gnęli ją z za­ska­ku­jącą swo­bodą. Te­raz ja i Geo­rge mu­sie­li­śmy utrzy­mać jej cię­żar. Sznur się na­prę­żył, więc pod­cią­gnę­li­śmy go i od­chy­li­li­śmy się do tyłu.

Ka­mienna płyta nie była na­wet w po­ło­wie tak ciężka, jak się spo­dzie­wa­li­śmy. Może był to ja­kiś spe­cjalny ka­mienny blok pu­sty w środku. Za­czę­li­śmy opusz­czać ją na bok.

– Po­woli! – syk­nął Loc­kwood. – Jak naj­ci­szej!

Opu­ści­li­śmy płytę na po­sadzkę. Gdy jej do­tknęła, roz­legł się je­dy­nie słaby szmer. Rów­nie do­brze mo­głaby wes­tchnąć mysz.

W pod­ło­dze ział kwa­dra­towy otwór.

Gdy Holly po­świe­ciła la­tarką do środka, zo­ba­czy­li­śmy schody pro­wa­dzące stromo w dół. Poza gór­nymi stop­niami wszystko to­nęło w ciem­no­ści.

W po­wie­trzu, które wdy­cha­li­śmy, wi­siał za­pach wil­got­nej czar­nej ziemi.

– Głę­boka ta dziura – wy­szep­tał Kipps.

– Ktoś coś tam wi­dzi?

– Nic.

Chwila ci­szy. Te­raz, gdy zna­leź­li­śmy wej­ście do krypty, skala na­szego przed­się­wzię­cia do­tarła do nas ze zdwo­joną siłą. Jakby ciemne skle­pie­nie nad na­szymi gło­wami ob­ni­żyło się na­gle i pra­wie nas przy­gnio­tło. Że­la­zne po­pier­sie Ma­rissy pa­trzyło na nas z wnęki.

Sta­li­śmy w mil­cze­niu wo­kół otworu, uży­wa­jąc na­szych Ta­len­tów. Nikt z nas ni­czego nie wy­czuł. Ter­mo­me­try na na­szych pa­sach po­ka­zy­wały dwa­na­ście stopni. Nie za­re­je­stro­wa­li­śmy pa­ra­nor­mal­nego ziąbu, osła­bie­nia, At­mos­fery ani na­ra­sta­ją­cego lęku. Nic nie wska­zy­wało, że zbliża się ja­kaś apa­ry­cja.

– Do­bra – ode­zwał się Loc­kwood. – Bierzmy na­sze rze­czy. Plan jest taki: pierw­szy scho­dzę ja, po mnie Geo­rge, po­tem Holly i Lucy, na końcu Kipps. Nie włą­czamy la­ta­rek, ale weź­miemy za­pa­lone świeczki. Ja idę z ra­pie­rem, wy też trzy­maj­cie broń w go­to­wo­ści. Nie że­by­śmy jej po­trze­bo­wali – za­koń­czył z sze­ro­kim uśmie­chem. – Prze­cież za­kła­damy, że jej tam nie ma.

Ale ciarki prze­cho­dziły nam po ple­cach. Po czę­ści był to wpływ ka­mien­nej twa­rzy we wnęce, po czę­ści tak dzia­łało na nas na­zwi­sko wid­nie­jące na gra­ni­to­wej pły­cie. Mo­gło to też być zimne, wil­gotne po­wie­trze wy­pły­wa­jące z otworu w pod­ło­dze. Ota­czało nas ze wszyst­kich stron, a jego woń nie wró­żyła ni­czego do­brego. Po­woli zbie­ra­li­śmy ekwi­pu­nek. Geo­rge prze­cho­dził od jed­nej osoby do ko­lej­nej i za­pa­lał świeczki za­pal­niczką. Usta­wi­li­śmy się w sze­regu przy scho­dach, po­pra­wia­jąc ra­piery w dłoni, od­chrzą­ku­jąc i spraw­dza­jąc pasy.

– Na pewno chcemy to zro­bić?

Kipps wy­ra­ził myśl, która nam wszyst­kim cho­dziła po gło­wie.

– Do­tar­li­śmy aż tu­taj – od­parł Loc­kwood. – Pew­nie, że chcemy.

– Nie mo­żemy się te­raz wy­co­fać – stwier­dzi­łam.

Kipps spoj­rzał na mnie.

– Masz ra­cję, Lucy. Może prze­sa­dzam z ostroż­no­ścią. W końcu co z tego, że in­for­ma­cja, którą spraw­dzamy, po­cho­dzi od zło­śli­wej ga­da­ją­cej czaszki, która praw­do­po­dob­nie ży­czy nam śmierci?

Wszy­scy ob­rzu­cili wzro­kiem otwarty ple­cak, który trzy­ma­łam w ręku. Wła­śnie wło­ży­łam do niego du­cho­słój. Twarz du­cha już się zde­ma­te­ria­li­zo­wała, po­zo­stała tylko czaszka na dnie. Na­wet ja mu­sia­łam przy­znać, że jej pu­ste oczo­doły i zęby wy­szcze­rzone w szy­der­czym uśmie­chu nie do­da­wały zbyt­nio otu­chy.

– Wiem, że bar­dzo ją so­bie ce­nisz – cią­gnął Kipps. – To w końcu twój naj­lep­szy kum­pel i w ogóle, ale co, je­śli to wszystko nie­prawda? – Obej­rzał się na po­pier­sie na ścia­nie i do­koń­czył szep­tem. – A co, je­śli spo­tkamy tam ją?

Jesz­cze chwila i cała od­waga by nas opu­ściła. Loc­kwood na­tych­miast ode­zwał się zde­cy­do­wa­nym, rze­czo­wym to­nem:

– Tym nie mu­simy się mar­twić. Geo­rge, po­wtórz, co nam mó­wi­łeś.

– Ja­sne. – Geo­rge po­pra­wił oku­lary. – Jak pa­mię­ta­cie, we wszyst­kich ar­ty­ku­łach zna­la­złem wzmiankę, że Ma­rissa Fit­tes za­ży­czyła so­bie, żeby jej ciało zło­żono w spe­cjal­nej trum­nie. Że­la­znej we­wnątrz, srebr­nej na ze­wnątrz. Więc je­śli czaszka się myli i ona tam leży, jej duch nie bę­dzie w sta­nie nic nam zro­bić. Bę­dzie cał­ko­wi­cie uniesz­ko­dli­wiony przez ma­te­riały użyte do trumny – do­dał.

– A kiedy ją otwo­rzymy? – drą­żył Kipps.

– Och, to zaj­mie tylko se­kundę, a wcze­śniej oto­czymy ją że­la­znymi łań­cu­chami i całą resztą.

– Cho­dzi o to, że ża­den duch nie za­ata­kuje nas, gdy bę­dziemy scho­dzić po scho­dach – włą­czył się Loc­kwood. – Prawda, Geo­rge?

– Zga­dza się.

– Do­brze. W ta­kim ra­zie ru­szamy. – Loc­kwood od­wró­cił się ku scho­dom.

– Oczy­wi­ście po dro­dze mogą być pu­łapki – do­dał Geo­rge.

Loc­kwood znie­ru­cho­miał ze stopą unie­sioną nad stop­niem.

– Pu­łapki?

– Nie mó­wię, że ja­kieś będą. Tylko że mogą być. – Geo­rge po­pra­wił oku­lary i po­pę­dził Loc­kwo­oda dło­nią. – No, Loc­kwood, schody cze­kają. Idź już.

Loc­kwood zro­bił zwrot i od­wró­cił się twa­rzą w stronę Geo­rge’a.

– Mo­ment – po­wie­dział. – O ja­kich pu­łap­kach mó­wisz?

– Tak, mnie to też bar­dzo za­in­te­re­so­wało – do­rzu­ciła Holly.

Wszy­scy wle­pi­li­śmy wzrok w Geo­rge’a, który wzru­szył ra­mio­nami, jakby to, co przed chwilą po­wie­dział, było drob­nostką.

– To tylko głu­pie plotki – za­pew­nił nas lek­kim to­nem. – Na­prawdę dzi­wię się, że się tym przej­mu­je­cie. No, nie­któ­rzy po­wia­dają, że Ma­rissa chciała znie­chę­cić zło­dziei, więc wy­my­śliła różne za­bez­pie­cze­nia. – Za­wa­hał się. – Nie­któ­rzy mó­wią, że to były... pa­ra­nor­malne za­bez­pie­cze­nia.

– Co ty nie po­wiesz – wy­ce­dziła Holly.

– I kiedy wła­ści­wie za­mie­rza­łeś nas o tym po­in­for­mo­wać? – prych­nę­łam. – Kiedy ja­kieś Widmo za­ci­śnie palce na mo­jej szyi?

Geo­rge mach­nął lek­ce­wa­żąco ręką.

– To praw­do­po­dob­nie bzdury. Poza tym ta in­for­ma­cja tylko by was roz­pro­szyła, gdy­by­ście znali ją wcze­śniej. Moim za­da­niem jest od­dzie­lić fakty od plo­tek.

– Nie, to jest moje za­da­nie. – Loc­kwood go po­pra­wił. – Twoim za­da­niem jest prze­ka­zać mi wszyst­kie in­for­ma­cje, że­bym na ich pod­sta­wie pod­jął od­po­wied­nie de­cy­zje.

Za­pa­no­wało cięż­kie mil­cze­nie.

– Za­wsze się tak kłó­ci­cie na ak­cjach? – za­py­tał Kipps.

Loc­kwood uśmiech­nął się blado.

– Prze­waż­nie. Uwa­żam, że nie­koń­czące się kłót­nie oli­wią try­biki w na­szym do­sko­nale dzia­ła­ją­cym me­cha­ni­zmie.

Geo­rge wle­pił w niego wzrok.

– Se­rio?

– No, nie. – Loc­kwood się znie­cier­pli­wił. – O to też za­mie­rzasz się ze mną kłó­cić?

– Wła­śnie po­wie­dzia­łeś, że lu­bisz kłót­nie! My­śla­łem, że one oli­wią...

– Tak, ale bez prze­sady! Czy wszy­scy mogą się za­mknąć? – Loc­kwood spoj­rzał ko­lejno na nas. Jego ciemne oczy były sku­pione, na­ka­zu­jące kon­cen­tra­cję, przy­po­mi­na­jące nam o po­wa­dze przed­się­wzię­cia. – Pu­łapki czy nie, damy radę. Mamy dwie go­dziny, by spraw­dzić, co jest w kryp­cie, za­mknąć trumnę i wró­cić, żeby być go­to­wym do wyj­ścia, kiedy bę­dzie na­stępna zmiana warty. Chcemy się do­wie­dzieć prawdy o Pe­ne­lope Fit­tes i o Ma­ris­sie? Oczy­wi­ście, że tak! Udało nam się tu wejść, cho­ciaż kosz­to­wało nas to masę pracy, i nie bę­dziemy te­raz wpa­dać w pa­nikę. Je­śli in­for­ma­cje, które mamy, są praw­dziwe, nie mu­simy się nie­po­koić. Je­śli okażą się błędne, po­ra­dzimy so­bie, jak za­wsze. – Uśmiech­nął się. – Ale nie są błędne. Je­ste­śmy na progu wiel­kiego od­kry­cia. Bę­dzie do­brze!

Kipps po­pra­wił smęt­nie go­gle.

– Kiedy było do­brze w ja­kiejś kryp­cie? To bę­dzie ma­ka­bra z de­fi­ni­cji.

Ale Loc­kwood już scho­dził po scho­dach. Me­ta­lowe po­pier­sie Ma­rissy na ścia­nie od­bi­jało mi­go­czące świa­tło świe­czek. Jej usta wy­da­wały się roz­cią­gać w zim­nym uśmie­chu, gdy za­nu­rza­li­śmy się w ciem­ność.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------