Raelianie - ebook

Raël sie­dzi w cha­rak­te­ry­za­torni. Za kilka go­dzin udzieli wy­wiadu na żywo przed mi­lio­nami wi­dzów. Jest w do­brym hu­mo­rze, nie wi­dać po nim żad­nych oznak zde­ner­wo­wa­nia. Swoim ła­ma­nym an­giel­skim z cięż­kim fran­cu­skim ak­cen­tem flir­tuje przez chwilę z cha­rak­te­ry­za­torką. Po­tem od­sy­łają go do po­cze­kalni, w któ­rej może się prze­brać. Męż­czy­zna wkłada przed lu­strem białe spodnie, białe buty, gruby biały golf i luźną długą bluzę, także z bia­łego ma­te­riału. Na szyi za­wie­sza łań­cuch z cięż­kim me­da­lio­nem z wy­gra­we­ro­waną gwiazdą. Gdy ubra­nie na­resz­cie leży tak, jak po­winno, Raël prze­cze­suje dło­nią sta­ran­nie przy­strzy­żoną brodę i roz­trze­puje czu­prynę ciem­nych lo­ków. Za­leży mu na tym, żeby spra­wiać wra­że­nie roz­czo­chra­nego.

Asy­stent pro­duk­cji in­for­muje go, że za kilka mi­nut wcho­dzą na an­tenę. Raël idzie za mło­dym męż­czy­zną do stu­dia te­le­wi­zyj­nego. Na­prze­ciwko sie­dzi go­spo­darz pro­gramu. Oby­dwaj wi­tają się ze sobą uści­skiem dłoni i z przy­ja­znymi uśmie­chami.

Ze swo­jego krze­sła Raël roz­gląda się po pu­stym stu­diu. Ka­mery i lampy emi­tują dużo cie­pła. Ociera z czoła kro­ple potu, pro­stuje plecy, za­kłada nogę na nogę, ręce kła­dzie na ko­la­nach.

Go­spo­darz pro­gramu pre­zen­tuje wi­dzom na­pi­saną przez Ra­ëla książkę Przy­by­sze z ko­smosu za­brali mnie na swoją pla­netę. Po­nie­waż nie znaj­duje słów, żeby ją opi­sać, prosi o to swo­jego go­ścia. Ten opo­wiada o wy­da­rze­niu, które zmie­niło jego ży­cie. Tak do­brze zna tę hi­sto­rię, że po­tra­fiłby ją wy­re­cy­to­wać na­wet pod­czas snu.

„W 1973 roku, gdy skon­tak­to­wały się ze mną istoty po­za­ziem­skie, pra­co­wa­łem w środ­ko­wej Fran­cji jako dzien­ni­karz. Znaj­do­wa­łem się w po­bliżu wul­kanu, gdy na­gle ja­kieś po­sta­cie wy­chy­liły się z po­jazdu, który my, lu­dzie, okre­śli­li­by­śmy jako UFO. Ze statku ko­smicz­nego wy­szedł męż­czy­zna i po­wie­dział, że ma dla mnie ważną wia­do­mość. Jego lud wiele ty­sięcy lat temu stwo­rzył ludz­kość, a póź­niej zsyłał na Zie­mię ko­lej­nych pro­ro­ków – ta­kich jak Moj­żesz, Budda, Je­zus i wielu in­nych. Stwo­rzyw­szy ich na swój ob­raz i po­do­bień­stwo, istoty po­za­ziem­skie na­ka­zały im gło­sić swoje prze­sła­nie. Do­wie­dzia­łem się też, że Je­zus był sy­nem ziem­skiej ko­biety i jed­nego z ko­smi­tów zwą­cych się Elo­him. Zwró­cili się do mnie, tak jak wcze­śniej do Je­zusa, abym jako nowy pro­rok po­pro­wa­dził ludz­kość ku no­wej epoce”.

Go­spo­darz pro­gramu za­nie­mó­wił. Ma wiele py­tań, ale nie wie, które z nich za­dać. Spra­wia wra­że­nie odro­binę za­gu­bio­nego z po­wodu opo­wie­ści sie­dzą­cego przed nim męż­czy­zny, kiedy ten z nie­wzru­szo­nym spo­ko­jem przy­bliża szcze­góły swo­jego spo­tka­nia z przy­by­szami z ko­smosu, jakby była to naj­na­tu­ral­niej­sza rzecz pod słoń­cem. Pre­zen­ter osta­tecz­nie pyta, co się stało po za­pro­sze­niu Ra­ëla do statku ko­smicz­nego. Męż­czy­zna od­chyla się nie­znacz­nie i z uśmie­chem od­po­wiada, że ni­gdy nie prze­żył cze­goś rów­nie nie­sa­mo­wi­tego. Wraca do opo­wie­ści o na­po­tka­nych isto­tach i o za­miesz­ki­wa­nej przez nich pla­ne­cie.

„Wy­prze­dzają nas o dwa­dzie­ścia pięć ty­sięcy lat. Na­ka­zali mi gło­sić swoje prze­sła­nie i do­pro­wa­dzić do wy­bu­do­wa­nia wiel­kiej am­ba­sady, w któ­rej ich przy­wi­tamy, kiedy pew­nego dnia wrócą na Zie­mię. Mam na­dzieję po­zy­skać do tego pro­jektu rze­sze lu­dzi, aby Elo­him po­czuli się tu­taj mile wi­dziani. Są na­prawdę wspa­niali i bar­dzo nas ko­chają.

Miesz­kają na prze­pięk­nej pla­ne­cie. Nie ma tam głodu ani cier­pie­nia. Ce­lem jej miesz­kań­ców jest prze­ka­zy­wa­nie so­bie do­brej ener­gii. Wśród nich jest także wiele osób po­cho­dzą­cych z Ziemi. Zo­stały stwo­rzone na nowo w wy­niku pro­cesu po­dob­nego do klo­no­wa­nia i otrzy­mały spe­cjalny kod ge­ne­tyczny, za­pew­nia­jący im wieczne ży­cie. Nie każdy na niego za­słu­guje. Elo­him ofia­ro­wują wieczne ży­cie tylko tym, któ­rzy wal­czą o po­kój i mi­łość oraz wie­rzą w na­ukę i po­stęp”.

Raël kon­ty­nu­uje opo­wieść o ży­ciu to­czą­cym się na pla­ne­cie. Twier­dzi, że jadł lunch z Je­zu­sem. Przy­znaje, że może to brzmieć jak sza­leń­stwo, ale w rze­czy­wi­sto­ści sprawa jest pro­sta. Pro­rocy tacy jak Budda, Moj­żesz i Je­zus żyją tam obok sie­bie. Prze­ka­zali mu, że wrócą na Zie­mię po wy­bu­do­wa­niu am­ba­sady i tym sa­mym udo­wod­nią wszyst­kim, że Raël nie kła­mie. Elo­him niosą nam wszyst­kim na­dzieję. Skon­tak­to­wali się po­now­nie z ludźmi w oba­wie przed zbli­ża­jącą się wojną ato­mową.

Tymi sło­wami wy­wiad się koń­czy.

Czy­tasz se­rię Po­tęga Kultu. Przy­bliża ona syl­we­tki bu­dzą­cych naj­więk­szą grozę przy­wód­ców grup wy­zna­nio­wych w hi­sto­rii. Kim byli? Czym się kie­ro­wali? Jak to moż­liwe, że za­wład­nęli umy­słami zwy­kłych lu­dzi i byli w sta­nie ich na­kło­nić do mor­do­wa­nia in­nych osób lub po­peł­nia­nia sa­mo­bójstw? Spró­bu­jemy zro­zu­mieć czło­wieka kry­ją­cego się za tymi po­twor­nymi czy­nami.

Część, którą czy­tasz, opo­wiada o ra­elia­nach, któ­rzy nie są pierw­szą lep­szą sektą. To po­tężna or­ga­ni­za­cja. W po­rów­na­niu z wie­loma in­nymi po­wsta­łymi w la­tach sie­dem­dzie­sią­tych neo­re­li­gij­nymi wspól­no­tami wie­rzą­cymi w UFO, tej wciąż przy­bywa człon­ków i ist­nieje ona do dziś.

Żyje rów­nież Claude Vo­ril­hon, obec­nie znany jako Raël. Ten były pio­sen­karz mu­zyki pop, dzien­ni­karz i kie­rowca wy­ści­gowy wy­kre­ował gi­gan­tyczny kult swo­jej osoby. Ma­jąc ob­se­sję na punk­cie seksu, wy­ko­rzy­stał swoją po­zy­cję i wła­dzę do cie­le­snego ob­co­wa­nia z set­kami, może na­wet ty­sią­cami ko­biet. Stwo­rzoną przez niego sektę nie bez po­wodu na­zywa się naj­więk­szym na świe­cie kul­tem prak­tyk sek­su­al­nych opar­tym na or­giach, ma­ni­pu­la­cji, nad­uży­ciach i prze­mocy.

Jest to jed­nak opo­wieść nie tylko o sek­sie, ale także o czło­wieku owład­nię­tym ideą klo­no­wa­nia. W 2002 roku sku­pia on na so­bie uwagę ca­łego świata, gdy ob­wiesz­cza, że dzięki jego pro­gra­mowi Clo­naid udało się sklo­no­wać pierw­szego czło­wieka w hi­sto­rii.

Raël ma obec­nie sie­dem­dzie­siąt sie­dem lat. Ta­kie są w każ­dym ra­zie do­my­sły, bo po­dob­nie jak wszyst­kie inne in­for­ma­cje do­ty­czące przy­wódcy jego praw­dziwy wiek jest owiany ta­jem­nicą. Sam głosi, że ma kilka ty­sięcy lat.

Na me­tryce chrztu Claude’a Vo­ril­hona wid­nieje data trzy­dzie­stego wrze­śnia 1946 roku. Jego matką jest pięt­na­sto­latka z fran­cu­skiego mia­steczka Vi­chy. Oj­cem zaś ma­jący po­cho­dze­nie ży­dow­skie i pod­czas wojny ukry­wa­jący się na pro­win­cji męż­czy­zna, który z sy­nem nie chce mieć nic wspól­nego. Szybko ulat­nia się z Vi­chy, ale raz na ja­kiś czas wspiera młodą ko­bietę nie­wiel­kimi kwo­tami.

Pięt­na­sto­let­nia matka Claude’a nie jest w sta­nie za­jąć się dziec­kiem. Od­daje chłopca pod opiekę matki, a na­stęp­nie do szkoły z in­ter­na­tem, któ­rej on nie­na­wi­dzi jak za­razy. Kiedy chło­pak wciąż jest młody, umiera jego oj­ciec. Po­zba­wiona do­dat­ko­wych źró­deł fi­nan­so­wa­nia matka nie wi­dzi in­nego wyj­ścia niż wy­pi­sa­nie syna ze szkoły. Chło­pak musi pójść do pracy i za­cząć za­ra­biać. Vo­ril­hon już wtedy jest ty­pem ma­rzy­ciela. Chce cze­goś wię­cej, niż pra­co­wać w fa­bryce do końca swo­ich dni. Jed­no­cze­śnie ma cha­rak­ter bun­tow­nika – nie­na­wi­dzi au­to­ry­te­tów ani zo­bo­wią­zań. Tak na­prawdę ma tylko jedno ma­rze­nie: opu­ścić mie­ścinę, w któ­rej mieszka.

Vo­ril­hon zo­sta­wia matkę, kiedy jest star­szym na­sto­lat­kiem. Ku­puje zdez­o­lo­waną gi­tarę, zdo­bywa dwie­ście fran­ków szwaj­car­skich, pa­kuje do torby tro­chę ubrań i staje na po­bo­czu z unie­sio­nym kciu­kiem, cze­ka­jąc na oka­zję, by do­stać się do Pa­ryża. Nie ma żad­nego po­waż­nego planu oprócz tego, by się wy­rwać.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------