Raj odnaleziony - Ponadczasowe historie miłosne Barbary Cartland - ebook

ROZDZIAŁ 1

Rok 1814

Hrabia Fleetwood stał przed lustrem zawieszonym nad kominkiem i wiązał krawat ze zręcznością, która doprowadzała jego kamerdynera do furii. Ale hrabia lubił być samowystarczalny i często mawiał, że wszystko to, co wykonywano w jego różnych domach, potrafiłby zrobić lepiej niż ci, którym za to płaci.

Lady Oline Blunham obserwująca go z łóżka pomyślała, że nie ma chyba drugiego równie atrakcyjnego mężczyzny. Pieściła wzrokiem szerokie ramiona hrabiego, jego tors pod batystową koszulą, jego wąską talię i szczupłe biodra, osadzone na długich nogach, które wszyscy szewcy wysławiali jako stworzone do najmodniejszych obecnie, wysokich heskich butów. Jako kochanek hrabia Fleetwood był namiętny, gwałtowny i zdolny zadowolić każdą kobietę.

Może to dziwne, ale hrabia nie podziwiał w tym momencie urodziwej lady Oline, spoczywającej z wdziękiem na haftowanych poduszkach, lecz przyglądał się małemu przedmiotowi, który przed chwilą położył na Kominku. Nadepnął na niego bosą nogą, wychodząc z łóżka, a że uraził go w stopę, podniósł i przyjrzał mu się z ciekawością, a potem odłożył na bok i zaczął się ubierać.

Teraz, gdy krawat był zawiązany bez zarzutu i okalał ciasno jego szyję, podtrzymując wysoko ponad brodą końce kołnierzyka tak, jak to zalecał Beau Brummell, hrabia zwrócił się do lady Oline z pytaniem:

— Czy twój mąż ostatnio szyje koszule u kogoś innego?

Oline Blunham zaśmiała się srebrzyście:

— Cóż za zabawne pytanie! Oczywiście, że nie! Edward szyje koszule u Jacksona na Jermyn Street, odkąd opuścił Eton, i ani mu się śni zmieniać go na kogo innego, tak jak nigdy nie porzuciłby Westona, który mu szyje żakiety.

— Tak właśnie sądziłem — rzekł hrabia. — Ja też uważam Jacksona za najlepszego w całym Londynie.

Dotknął na moment dolnego guzika u dołu swojej koszuli, jak gdyby chciał się upewnić, że nie przypomina ani trochę tego, który leżał na kominku. Potem włożył swój obcisły żakiet i poprawił starannie klapy. Odwrócił się od lustra przekonany, że trudno by było znaleźć w eleganckim świecie Londynu kogoś, kto byłby równie wytworny i jednocześnie tak męski.

Lady Oline wyciągnęła do niego ramiona z cichym okrzykiem:

— Jeśli już musisz iść, Alaric — powiedziała miękko — pocałuj mnie na do widzenia.

Była z pewnością prześliczna, z ciemnymi włosami opadającymi na białe ramiona, zielonymi oczami, które teraz patrzyły na niego kusząco, i ustami o żywej czerwieni.

Hrabia spoglądał na nią przez dłuższą chwilę; potem na jego twarzy pojawił się twardy wyraz; usta ściągnęły się w wąską linię, gdy zwrócił się do niej:

— Dzięki, Oline, za rozkosze, jakich zaznałem u ciebie, lecz zdaje mi się, że twój ostatni gość zgubił coś, czego może tu szukać.

Mówiąc to hrabia podszedł do łóżka, włożył guzik, który wziął z kominka, w rękę lady Oline i zacisnął na nim jej dłoń.

— Co ty mówisz? O co ci chodzi? — pytała jąkając się ze zdenerwowania lady Blunham.

Nie otrzymała żadnej odpowiedzi, bo hrabiego już nie było. Słyszała tylko jego kroki, gdy cicho schodził po schodach. Otworzyła rękę, spojrzała na to, co leżało na jej miękkiej różowej dłoni i z okrzykiem wściekłości cisnęła guzik w kąt pokoju.

Hrabia opuścił pałac Blunham przy Queen Street, pospieszył w półmroku poranka na Berkeley Square i po kilku minutach znalazł się we własnym domu.

Zmęczony nocnym czuwaniem służący usiłował stłumić ziewanie, gdy wpuszczał jego lordowską mość do domu. Potem zamknąwszy drzwi wrócił ziewając na wygodny fotel, w którym zamierzał drzemać do chwili, gdy obudzą go służące. Rozpoczynały o piątej sprzątanie i odkurzanie domu.

Hrabia jednak idąc w górę po biegnących łukiem schodach, a potem wzdłuż korytarza do swej sypialni — nie ziewał.

Myślał właśnie, że jeśli istniało coś, co mogło go wyprowadzić z równowagi, to z pewnością była to niewierność kochanek. To, że żony są niewierne swoim mężom, można uznać za normalne w eleganckim świecie, w którym się obracał. Ale nie mógł akceptować kochanki, która twierdząc, że go kocha, przyjmowała w łóżku innych mężczyzn za jego plecami. Nie przyszłoby mu do głowy, że podczas trzech dni, które spędził na wsi, Oline pomimo deklaracji miłosnych, jakie mu czyniła, może sobie wziąć innego kochanka! Powinien był się domyślić, że była nienasycona i że dla niej w gruncie rzeczy jeden mężczyzna nie różnił się od drugiego. Hrabia był jednak wystarczająco zarozumiały, żeby sądzić, iż jest kimś wyjątkowym dla kobiet, które darzył swymi względami. Edward Blunham mógł się godzić z niewiernością swojej żony, ale on nie miał zamiaru godzić się z niewiernością kochanki.

Hrabia był człowiekiem wybrednym i żył według zasad, które sam sformułował i których surowo przestrzegał.

Choć było w modzie w jego otoczeniu korzystać z łask kilku sławnych piękności _beau monde’u_ jednocześnie, i uznawano za zupełnie dopuszczalne, aby dżentelmen, jeśli go na to było stać, wiódł dość rozwiązłe życie, nie zgadzało się to z prywatnym kodeksem hrabiego; miał nie więcej niż jeden romans naraz, ale za to oddawał mu się z zapałem i znawstwem, które wyrobiły mu opinię „nieodpartego”.

Oddając się na usługi jednej kobiety, która go właśnie interesowała, oczekiwał tego samego od niej.

Kładąc się do swego wygodnego łoża, w którym niejeden z jego przodków urodził się i umarł, postanowił, że nigdy już nie złoży wizyty lady Oline Blunham. Wyrzucił ją ze swoich myśli tak dokładnie, jakby nigdy nie istniała.

Trochę później tego samego ranka hrabia, pomimo nieco męczącej nocy, udał się na konną przejażdżkę do Hyde Parku. Ostatnio kupił w Tattersalu, słynnym końskim targu w Londynie, konia, który wymagał od jeźdźca niezwykłych umiejętności.

Wróciwszy, jadł właśnie z apetytem śniadanie, gdy drzwi pokoju jadalnego otworzyły się i wszedł jego przyjaciel, lord Charles Egham.

— Dzień dobry, Charles — rzekł hrabia nie podnosząc oczu znad gazety, którą przeglądał.

— Późno wstałeś — zauważył Charles Egham. — Czemu się nie dziwię, bo widziałem, że wyszedłeś z balu razem z Oline.

Hrabia milczał, co nie zdziwiło lorda, który doskonale wiedział, że nie jest w zwyczaju przyjaciela opowiadać o swoich miłostkach. Dlatego też sięgnął po prostu po półmisek z cielęciną duszoną ze świeżymi grzybami, którą rano dostarczono ze wsi, i zasiadłszy do stołu, posilał się z wielkim apetytem.

— Co zamierzasz dziś robić? — spytał, gdy zaspokoił pierwszy głód.

— Jadę na wieś — odpowiedział hrabia.

Przyjaciel patrzył na niego ze zdumieniem.

— Jedziesz na wieś? Ależ wróciłeś dopiero wczoraj!

— Tak, wiem, ale nic mnie nie trzyma w Londynie, a poza tym mam dwa konie, które wymagają treningu. Jedź ze mną, pomożesz mi.

Lord Charles ciągle nie odrywał od niego wzroku.

— Nie rozumiem cię, Alaric — powiedział. — Kiedy wczoraj wróciłeś, czekało na ciebie z tuzin zaproszeń i słyszałem, jak zleciłeś sekretarzowi przyjąć je wszystkie.

— Zmieniłem zamiar.

Nastąpiła chwila ciszy, potem lord Charles powiedział pytającym tonem:

— Oline robi się nieznośna?

— Nie znam nikogo o tym imieniu — krótko oświadczył hrabia.

Lord Charles odchylił się do tyłu na krześle i spojrzał na swojego przyjaciela z błyskiem w oku.

— Myślę, że znam przyczynę tej zmiany uczuć — rzekł.

— Możesz ją zachować dla siebie — odparował ostro hrabia. — Nie mam ochoty o tym mówić. Jedziesz ze mną na wieś czy nie?

— Oczywiście, że jadę — odparł lord Charles. — Nie miałem w ustach przyzwoitego posiłku, odkąd wyjechałeś, a zawsze twierdziłem, że twój dworski kucharz jest jeszcze lepszy niż tutejszy, w Londynie.

Powstał, żeby dołożyć sobie następnej potrawy z półmiska. Było ich z pół tuzina; lord Charles wahał się chwilę między dwoma, wreszcie wybrnął z sytuacji biorąc z każdego po trochu.

Hrabia nie zajmował się nim. Wiedział doskonale, że Charles, jako młodszy syn zubożałego księcia, bez jego pomocy miałby nie tylko kłopoty, żeby się wyżywić, lecz także nie mógłby dosiąść przyzwoitego konia.

On i Charles Egham byli razem w Eton i służyli trzy lata w tym samym pułku, aż do chwili, kiedy Alaric po śmierci swego ojca zmuszony był opuścić armię.

Hrabia czytał właśnie sprawozdanie z działań wojennych armii Wellingtona, która, przebiwszy się przez Hiszpanię, zagrażała teraz Napoleonowi na południu Francji.

Odłożył na bok _Morning Post_ i powiedział:

— Wiesz co, Charles, mam cholerną ochotę znowu się zaciągnąć, bez względu na to, co Książątko może o tym sądzić.

— Już o tym wspominałeś wcześniej — odpowiedział lord Charles — ale jego wysokość podkreślił bardzo wyraźnie, że nie życzy sobie, aby ktoś o takim znaczeniu jak twoje został zabity lub wzięty do niewoli.

— Wiem, że tak powiedział — odrzekł hrabia ze złością — ale to jest wolny kraj i jeśli zechcę za niego walczyć, zrobię to.

— Rozumiem twoje uczucia, ale z drugiej strony wiesz nie gorzej ode mnie, ile jest do zrobienia w twoich posiadłościach. A jeśli ciebie zabraknie, wątpię, czy te nowe obszary ziemi, które zacząłeś uprawiać dla potrzeb kraju, wydadzą oczekiwane plony.

Hrabia odsunął od siebie talerz i oparł się łokciami na stole.

— Czuję się fatalnie: siedzę tu w Anglii i chodzę z balu na bal, od kobiety do kobiety, gdy powinienem być z tymi, którzy walczą, aby położyć kres tyranii Napoleona w Europie, tam gdzie się jeszcze ostała.

— Jeśli tak mocno to odczuwasz, porozmawiaj jeszcze raz z księciem regentem.

Hrabia odstawił filiżankę z kawą.

— Wiem dokładnie, co powie — odparł — i obawiam się, że Wellington powie to samo. Że też mój ojciec musiał umrzeć, zanim się wojna skończyła!

— Wygląda na to, że jej koniec już blisko — powiedział lord Charles pogodnie. — Mówią, że Napoleon jest w rozpaczliwej sytuacji i że Wellington kroczy przez Francję z szybkością, o jaką go nikt nie posądzał.

Hrabia westchnął i oparł się o poręcz krzesła. Na jego twarzy malowała się gorycz.

— Ja chcę być tam, razem z nim!

— Co cię tak wytrąciło z równowagi? — spytał Charles ze współczuciem.

— Tu nie chodzi o jakąś jedną szczególną sprawę — odparł hrabia. — Lecz tę irytującą świadomość, że wiem, co się będzie działo dzień po dniu, noc po nocy. — Przerwał, a potem dodał z wściekłością: — Chcę działać! Potrzebna mi jakaś podnieta! Chcę tego, co mieliśmy w Portugalii!

— Głównie niewygody i pchły!

Mimo woli hrabia roześmiał się.

— To prawda! Nigdy nie zapomnę brudu, jaki panował w domach, w których przychodziło nam spać, i tych kobiet, które wlokły się za wojskiem.

— Jeśli chcesz znać prawdę, to ci powiem, że obaj jesteśmy już trochę za starzy na coś takiego i jeśli ty nie cenisz sobie miękkiego łóżka, z towarzystwem lub bez, to ja na pewno tak!

Hrabia ponownie się roześmiał:

— Ty, Charles, zawsze potrafisz poprawić mi humor. Jedźmy więc na wieś! Moje konie wydają mi się bardziej interesujące i na pewno kryją w sobie więcej niespodzianek niż kobiety, z którymi spędzamy tu czas.

Lord Charles spojrzał kątem oka na hrabiego i zdecydował, że ostatniej nocy Oline Blunham z pewnością przeciągnęła strunę.

Był przyzwyczajony do tego, że hrabia szybko się nudził kobietami, które u początku romansu bardzo go fascynowały. Ale jeszcze wczoraj widząc hrabiego przed obiadem, był pewien, że nie może on się doczekać spotkania z lady Oline. Ona też z pewnością witała go z bijącym sercem; musiało więc zajść coś nieoczekiwanego.

Serca wszystkich kobiet biły mocno, gdy chodziło o hrabiego i nieodmiennie zawsze on pierwszy zrywał, ale nigdy nie odbywało się to tak dramatycznie jak teraz.

Lord Charles był zbyt taktowny, żeby swoje wrażenia wyrazić na głos; zamiast tego, smarując grzankę wybornym masłem z własnej mleczarni hrabiego, powiedział:

— Powinienem pójść i spakować swoje rzeczy. Jak sądzę, jedziesz faetonem?

— Oczywiście — odparł hrabia. — Ale po co masz się fatygować. Wyślij lokaja do swojego służącego, żeby spakował to, co ci będzie potrzebne, i przywiózł tu dorożką.

Mówiąc to zadzwonił złotym dzwoneczkiem, który stał na stole. Drzwi otworzyły się natychmiast i wszedł Danvers, któremu lord Charles wydał odpowiednie polecenie.

— Danvers — dodał hrabia — za godzinę wyjeżdżam.

— Czy jedzie pan do Fleet, milordzie?

— Tak.

— Słucham, milordzie. Dopilnuję, żeby wszystko było gotowe.

Kamerdyner zamknął drzwi, a lord Charles wybuchnął śmiechem.

— Nieraz się zastanawiam, czy nadejdzie taki dzień, kiedy Danvers wyrazi zdziwienie z powodu twojego rozkazu lub go zakwestionuje.

— Dlaczego miałby to zrobić?

— Bo jesteś nieobliczalny, mój drogi, i chwilami zaskakujesz nawet mnie.

— Mówisz niedorzeczności — rzekł hrabia wstając. — Nie ma nic zaskakującego w tym, że wolę wieś od Londynu i czczych rozmów, jakie się słyszy na każdym przyjęciu. Z góry wiem, co kto powie.

Mówiąc to wyszedł z jadalni, a Charles domyślił się, że udaje się do biblioteki. Czekał tam na niego stos listów już otwartych przez sekretarza. Te, które wymagały odpowiedzi, leżały oddzielnie, oczekując na werdykt hrabiego.

Lord Charles wypił jeszcze łyk kawy i wziąwszy duże jabłko ze stojącej na stole salaterki z sewrskiej porcelany, zaczął je obierać, podążając za hrabią.

Gdy weszli do biblioteki, miłego pokoju, którego ściany wypełniały półki z książkami, a okna wychodziły na mały dziedziniec za domem, hrabia otworzył jedno z nich, jakby mu brakło powietrza.

Lord Charles, zjadłszy połowę jabłka, wyrzucił resztę za okno, na rabatę z kwiatami.

— Gdyby ci nie było tak bardzo spieszno do wyjazdu, zaproponowałbym ci spotkanie z pewną niezwykle atrakcyjną panienką, która w ostatnich dniach przykuwała powszechną uwagę w pałacu St James.

— Mnie to nie interesuje — powiedział stanowczo hrabia. — Ja potrzebuję przygody, jakiejś podniety, kogoś, kto nie pachnie egzotycznymi perfumami i potrafi mówić o czymś więcej niż tylko o miłości.

— A o czym jeszcze warto mówić?

— Nie mam nic pod ręką, czym mógłbym w ciebie rzucić — rzekł hrabia, siadąjąc przy biurku. — Widzę, że chcesz mnie sprowokować, a skoro masz mnie nękać jak żona sekutnica, powiem ci, co chcesz wiedzieć: skończyłem z Oline na zawsze!

— Domyśliłem się tego — rzekł lord Charles. — Jak sądzę, dowiedziałeś się, że odwiedzał ją Napier.

— A więc to był on! — wykrzyknął hrabia.

— Bardzo się starali, żebyś się nie domyślił — ciągnął Charles. — Lecz przypadkiem zobaczyłem, jak wchodzili razem do gabinetu w Białym Dworze.

Biały Dwór był najmodniejszym „pałacem przyjemności” w londyńskim West Endzie. Jak hrabia dobrze wiedział, na pierwszym piętrze mieściły się prywatne gabinety, gdzie pary, które chciały się ukryć przed światem, mogły zjeść obiad na osobności i wyjść tylnymi drzwiami.

— A co ty robiłeś w Białym Dworze? — spytał hrabia. — Wiemy dobrze obydwaj, że nie stać cię na ich idiotycznie wygórowane ceny.

— Tego nie mogę ci wyznać — odparł lord Charles.

— Inaczej mówiąc, płaciła ona! — zaśmiał się hrabia. — Przewiduję, że możesz wpaść w kłopoty, Charlie. Im wcześniej wyjedziemy na wieś, tym lepiej dla nas obu.

— To znaczy, że uciekasz! Ale ja ciągle nie wiem, jak się dowiedziałeś o Napierze.

— Zostawił wizytówkę w formie guzika od koszuli — odpowiedział krótko hrabia.

Lord Charles rzucił się na krzesło i śmiał się na cały głos.

— Guzik od koszuli! — wykrzykiwał. — Tylko ty, Alaric, jesteś zdolny zauważyć coś tak małego i nieważnego.

— W rzeczy samej, stanąłem na nim bosą nogą — wyjaśnił hrabia. Jego przyjaciel śmiał się tak, że łzy ciekły mu z oczu. Potem uspokoił się trochę i rzekł:

— Masz rację. To wszystko jest raczej poniżej twojej godności i twojej pozycji. Istnieją chyba ważniejsze sprawy.

— Jeśli są, poszukajmy ich — odpowiedział hrabia.

Dzięki przyjacielowi jego przystojna twarz odzyskała wyraz pogody, a usta nie zaciskały się już w zaciętą linię.

Gdy byli razem, trudno im było nie zachowywać się tak jak dawniej, kiedy to po raz pierwszy wstąpili do wojska i wkrótce uzyskali zarówno wśród oficerów, jak i swoich podwładnych miano „strasznych bliźniąt”. Ciągle wówczas wpadali w jakieś tarapaty, a mimo to zazdroszczono im, bo wydawało się, że bardziej niż ktokolwiek inny potrafią się cieszyć życiem.

Pomimo szaleństw i picia, na jakie sobie pozwalali zaraz po opuszczeniu szkoły, wszyscy, którzy ich znali, musieli przyznać, że obaj byli bardzo inteligentni i o wielu sprawach wiedzieli nierównie więcej niż ich rówieśnicy. Przeróżne eskapady, jakie wymyślali będąc w wojsku, nie przeszkadzały im dbać o podwładnych. Żołnierze, którzy służyli pod nimi, wydawali się bystrzejsi i o wiele szczęśliwsi niż wszyscy inni z oddziałów w całej Portugalii.

Ostatnio poinformowano hrabiego, że gdyby sobie życzył, mógłby otrzymać wyższe stanowisko w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Ale choć pochlebiała mu ta propozycja, zdawał sobie sprawę, że przesiadywanie przez wiele godzin za biurkiem w ministerstwie doprowadziłoby go do frustracji. Toteż podziękował premierowi, który mu to stanowisko zaoferował, ale odmówił, tłumacząc się nawałem pracy w swoich posiadłościach.

Premier wiedział, że hrabia robi bardzo dużo na rzecz wojny produkując w swoich dobrach wielkie ilości tak potrzebnej krajowi żywności, więc dłużej nań nie nalegał.

Książę regent natomiast miał dla nich zgoła inne propozycje. Lubił towarzystwo zarówno hrabiego, jak i lorda Charlesa, więc często domagał się, aby w miarę możliwości dotrzymywali mu towarzystwa.

Pierwszy zbuntował się hrabia.

— Jeśli jeszcze raz będę musiał zjeść obiad złożony z dwunastu dań — oznajmił — rozpocznę głodówkę!

— Ja nie mam mu za złe jego obiadów — wyznał lord Charles — ale upał, jaki panuje w pałacu Carlton, jest dla mnie nie do zniesienia. Dlaczego Książątko nie pozwala otwierać okien?

— Jemu jest zimno!

— Przecież jest taki gruby! Te warstwy tłuszczu powinny go chronić przed zimnem!

Jednak te narzekania na nic się nie zdawały: wprawdzie kiedy książę regent wzywał ich do pałacu, wymyślali różne wymówki i usprawiedliwienia, aby się tam nie zjawiać, ale nie mogli, niestety, powtarzać ich w nieskończoność. Tylko wyjazdy na wieś do hrabiego pozwalały im unikać przeciągających się posiłków, wieczorów muzycznych i co najgorsze, różnych balów, które książę urządzał w pałacu Carlton pod byle pretekstem.

Zdaniem Charlesa jedyną pociechą było to, że chociaż książę regent otaczał się przeważnie starszymi damami, każda młoda piękność w Londynie wcześniej czy później trafiała do sali chińskiej, oranżerii, żółtego salonu czy jakiejś innej komnaty pałacu, który książę nieustannie upiększał nowymi dziełami sztuki, mimo że nie bardzo było go na to stać.

W chwili gdy hrabia, skończywszy podpisywać listy, miał wstać od biurka, do biblioteki wszedł jego sekretarz, pan Stevenson.

— Aha, dobrze, że jesteś, Stevenson — ożywił się hrabia. — Odwołaj wszystkie moje spotkania w najbliższych dniach i odpowiadaj odmownie na zaproszenia.

— Czyżby zapomniał pan, panie hrabio, że jest pan zaproszony do pałacu Carlton na jutrzejszą kolację? — zapytał Stevenson z szacunkiem.

— Zapomniałem, rzeczywiście — przyznał hrabia.

— Jego wysokość będzie wściekły, jeśli znowu sprawimy mu zawód — wtrącił lord Charles.

— Nic na to nie poradzę — odpowiedział hrabia. — Stevenson, wyślij list z wyjaśnieniem, że, niestety, pilne sprawy rodzinne zmuszają mnie do natychmiastowego wyjazdu z Londynu.

— To właśnie napisaliśmy ostatnio, milordzie.

— A więc napisz, że był pożar albo że wybuchła rewolucja w moich posiadłościach. Co chcesz! Nikt mnie nie powstrzyma od wyjazdu na wieś.

Stevenson miał zafrasowaną minę, ale lord Charles tylko się śmiał.

— Ledwie tam dojedziesz, już będziesz chciał wracać — rzekł.

— Chcesz się założyć? — spytał hrabia.

— Nic z tego! Wtedy zostałbyś pewnie dłużej, żeby wygrać ode mnie ostatniego pensa.

— W porządku, żadnych zakładów! — rzekł hrabia. — Ale zapewniam cię, że wieś pociąga mnie o wiele bardziej niż wszystko, co można mieć w Londynie.

Lord Charles słuchał jednym uchem. Podszedł do biurka, usiadł na krześle, które zwolnił hrabia, i zaczął pisać jakiś liścik na leżącym tam papierze listowym z koroną hrabiego. Włożył go następnie do koperty, zaadresował i zwrócił się do Stevensoną:

— Czy byłby pan tak uprzejmy wysłać to przez posłańca?

— Oczywiście, milordzie.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.