RAK BEZ TABU. Porady ekspertów i historie kobiet, które stawiły czoła rakowi - ebook

WSTĘP

Nigdy nie zapomnę momentu, gdy usłyszałam diagnozę: RAK. Jestem pewna, że ty także będziesz pamiętała ten moment do końca życia, jeśli otrzymasz podobny list od życia. W jednej chwili mój świat rozpadł się na drobne kawałeczki. Wyszłam z gabinetu onkologa na zalane słońcem podwórko poznańskiej kamiennicy i rozbeczałam się jak dziecko…

Znalazłam siłę, aby zawalczyć o swoje zdrowie. Znalazłam wsparcie wśród innych kobiet. Moje życie po diagnozie nowotworu zmieniło się o 180 stopni. Zrozumiałam, jak chcę, a jak już nie chcę żyć. Zrozumiałam, jak chcę, a jak już nie chcę prowadzić swojego biznesu.

Chociaż moja walka z rakiem nadal trwa i piszę tę książkę, mając przed sobą jeszcze cztery cykle chemioterapii oraz operację obustronnej mastektomii piersi, pragnę podzielić się swoją historią. Na kartach tej książki znajdziesz nie tylko moje przemyślenia, ale również historie wielu innych kobiet, które pokonały raka, a ich życie zyskało nowy wymiar. Wierzę, że w opisanych przez nie przeżyciach znajdziesz motywację do walki o siebie, a także siłę, aby nigdy się nie poddawać – nawet gdy twoja diagnoza jest bardzo poważna, nawet gdy nie masz obok siebie wspierających ludzi i nawet gdy nie wiesz jeszcze, dlaczego ta choroba trafiła właśnie na ciebie.

Oprócz inspirujących historii znajdziesz w tej książce również konkretne porady ekspertów, którzy podzielili się wskazówkami dotyczącymi zarówno holistycznego podejścia do zdrowia, jak i radami, jak poukładać swoje życie oraz pracę w trakcie powrotu do zdrowia.

Poza treściami znajdującymi się na kartach tej książki przygotowałam dla ciebie również wywiady online, które przeprowadziłam z większością współautorek oraz ekspertów. Możesz obejrzeć je po zeskanowaniu kodu QR. Korzystaj śmiało, ponieważ są prawdziwą skarbnicą wiedzy!

Wierzę, że w życiu nie ma przypadków, dlatego nie przez przypadek trzymasz w rękach tę książkę. Niech będzie dla ciebie światełkiem w ciemności, gdy nie będziesz wiedziała, jaką drogę wybrać. Niech będzie balsamem dla duszy, który cię ukoi, kiedy będziesz miała ochotę zaszyć się w kącie, by ryczeć w poduszkę. Niech będzie kierunkowskazem, który poprowadzi cię do zdrowia.

Być może patrzysz na to z zupełnie innej perspektywy, jednak głęboko wierzę, że rak to nie tylko choroba fizyczna, ale sygnał, aby coś zmienić i kolejne lata przeżyć całkiem inaczej.

Nie znajdziesz w tej książce jednej uniwersalnej odpowiedzi na pytanie, jak wyzdrowieć. Nie znajdziesz informacji na temat jedynej słusznej formy leczenia. Znajdziesz różne historie i różne perspektywy. Wybierz z nich te, które czujesz, że są dla ciebie najlepsze. Niezależnie od tego, jak zaawansowana jest twoja choroba i jaki procent szans na przeżycie otrzymałaś od lekarzy – w tej podróży to ty jesteś kapitanem i to twoje nastawienie ma decydujący wpływ. Jeśli się poddasz, najlepsi lekarze, najdroższe terapie, najwspanialsze suplementy na nic się zdadzą. Natomiast jeśli będziesz głęboko wierzyć, że JESTEŚ W STANIE WYGRAĆ WALKĘ Z RAKIEM – tak właśnie będzie!

Eleonor Roosevelt powiedziała kiedyś: „Kobieta jest jak torebka herbaty – nie wie, jak jest mocna, dopóki nie znajdzie się w gorącej wodzie”. Znalazłaś się w tej „gorącej wodzie”, aby przekonać się o swojej mocy i wyjątkowości. Być może wyjdziesz z tej lekcji odrobinę „poparzona”, ale na pewno mądrzejsza i gotowa na to, aby już nigdy nie zapominać o sobie oraz aby przeżyć drugą połowę swojego życia, stawiając siebie na pierwszym, a nie na ostatnim miejscu.

Trzymam za ciebie kciuki

_Ania Diller_PROJEKT ZDROWIENIE

Żyjesz tylko raz, ale jeśli robisz to dobrze, raz wystarczy.

D_laczego Ja?_, to pytanie zadałam sobie pewnie ze sto razy podczas bezsennych nocy.

_Jak ja to powiem swoim synom?_, to druga myśl, która mnie męczyła, gdy nie mogłam jeść, spać ani racjonalnie myśleć. _Oni mają tylko mnie, ich tata nie żyje_.

_Jak znajdę w_ _sobie siłę do walki?_, to pytanie trzecie, gdy siły nie masz wcale.

Jak znajdę siłę, by przeżyć kolejny dzień bicia się ze swoimi własnymi, czarnymi jak smoła, myślami: _Co ze mną będzie?_

Jak znajdę siłę, by ubrać się, pomalować, uśmiechnąć i z typową dla siebie radosną energią przeprowadzić w ciągu czterech dni dwanaście warsztatów dla dyrektorów szkół na temat rozwiązywania konfliktów, wyjść na scenę w teatrze Kochanowskiego i wygłosić mowę inspirującą na TEDex Uni Opole? Czy będę w stanie wydusić z siebie słowo? Czy nie zacznę płakać?

Pamiętam dobrze ten moment, trzy tygodnie wcześniej. W niedzielę 12 maja 2024 roku, podczas wieczornej toalety, stanęłam przed lustrem i powiedziałam sobie tak: „W marcu, na Dzień Kobiet, zrobiłaś samobadanie piersi, a w kwietniu już nie. Mamy maj. Obiecałaś sobie, że będziesz to robić raz w miesiącu, a zatem zrób to”.

W głowie przewijałam instrukcję samobadania piersi w sześciu krokach. Krok pierwszy: stań przed lustrem z rękami opuszczonymi wzdłuż ciała i starannie obejrzyj swoje piersi. Zobacz, czy nie ma między nimi asymetrii albo innych drobnych zmian w wyglądzie.

Nagle zabrakło mi tchu. Zobaczyłam, że skóra na prawej piersi w jednym miejscu wyglądała, jakby została wciągnięta do środka. Dotknęłam piersi palcami i wyczułam guza.

W moim przypadku wystarczył krok pierwszy…

O czym wtedy pomyślałam? Pierwsza myśl, intuicyjna: _To rak_. Druga myśl, zdroworozsądkowa: _To zmiana łagodna_. Miałam przecież w torebce aktualny wynik badania USG piersi z 8 lutego 2024 roku, czyli sprzed trzech miesięcy. Przy ponownym badaniu wystarczył wyraz twarzy mojej lekarki, jej wymuszony luz, bym poczuła głęboki niepokój. Skierowała mnie na dalszą diagnostykę.

– Śmierdzi mi to – powiedział znany opolski onkolog, gdy zobaczył moją pierś.

_Co on mówi?_, pomyślałam. Miał mnie uspokoić i powiedzieć: „Pani Ewo, wygląda to na zmianę łagodną”, gdyż taki właśnie tekst odtwarzałam sobie w głowie wielokrotnie niczym taśmę magnetofonową, nim weszłam do gabinetu.

Pozytywne myślenie jest częścią mnie. Zawsze widzę szklankę do połowy pełną i zawsze wierzę, że będzie dobrze.

– Czy ktoś w rodzinie chorował na raka piersi? – zapytał.

– Tak, moja mama, zachorowała i zmarła. W chwili wykrycia choroby, mimo aktualnych badań lekarskich, nowotwór miał trzeci, najwyższy stopień złośliwości – odpowiedziałam drżącym głosem.

– Na mój nos śmierdzi – odpowiedział bez cienia empatii. – Wyczuwam dwie zmiany, a nie jedną. Węzły chłonne są powiększone. Śmierdzi.

Z tą wstępną diagnozą, wyznaczonymi terminami kolejnych badań oraz końcowej konsultacji za sześć tygodni, podczas której miałam dowiedzieć się, czy jestem chora i czy mam szansę na wyleczenie, wyszłam z jego gabinetu. Zrozumiałam w ciągu sekundy, że sama tego nie udźwignę. Potrzebuję wsparcia.

KIM WTEDY BYŁAM? ZDETERMINOWANĄ SIŁACZKĄ!

Do wszystkiego w życiu doszłam sama, pracuję i utrzymuję się samodzielnie od dwudziestego pierwszego roku życia, od trzeciego roku studiów. Nie mam rodziców, bo oboje zmarli na raka, ani męża, bo też umarł, ani partnera, bo tak wyszło, mam za to firmę, którą założyłam, mając zero na koncie i po zwolnieniu się z bezpiecznego etatu. Mam dwóch synów Jakuba i Michała, studentów. Obaj są dorośli, choć dla mnie wciąż są dziećmi, dla których jestem jedynym punktem oparcia – tak przynajmniej uważam.

O diagnozie dowiedziałam się siódmego roku prowadzenia firmy szkoleniowo-mediacyjnej Instytut Komunikacji O-media, a pierwszego roku po przekształceniu jej w spółkę z o.o.

Krótkie uporządkowanie faktów: miałam rozpoczęte projekty i podpisane umowy na przeprowadzenie szkoleń z mediacji oraz z dialogu motywującego dla kilku klientów. Chciałam i potrzebowałam się z nich wywiązać, choć nie miałam siły. Nie sypiałam i nie jadłam, płakałam po nocach. Rano zrobiłam makijaż i ruszyłam.

Miałam zobowiązania wobec firm, z którymi współpracowałam, wynajmowałam lokal, korzystałam z obsługi informatycznej, marketingowej i księgowej. Prowadziłam działalność usługową. Jedynym źródłem dochodów w firmie była moja praca, więc jeśli nie pracowałabym, popadłabym w zadłużenie. Błędne koło.

Moja spółka była partnerem merytorycznym kilku roczników studiów podyplomowych na Uniwersytetach WSB Merito w trzech miastach: Opolu, Wrocławiu i Warszawie, a ja jej twarzą i mocą napędową. Był czerwiec, zbliżał się koniec zajęć, testy egzaminacyjne i wzruszające pożegnania. Było wiele pilnych zadań, które tylko ja mogłam wykonać.

Przede mną był upragniony występ na konferencji TEDex w Opolu w Teatrze im. Jana Kochanowskiego, 6 czerwca 2024 roku. Chciałam wygłosić inspirującą mowę, która porwie tłumy, a nie potrafiłam się zebrać w sobie, gdyż trzy dni wcześniej usłyszałam powalającą diagnozę „śmierdzi mi to”.

Regularnie, co dwa tygodnie, od ponad dwóch lat, nagrywam podcast _Wyspa Inspiracji_. Nie chciałam tego przerywać. Jak miałam prowadzić szkolenia albo nagrywać podcasty, kiedy byłam w rozsypce? Jak miałam sprawić, aby głos mi nie drżał?

Byłam ekspertką medialną Uniwersytetów WSB Merito w mediacji i komunikacji. Często byłam zapraszana do ogólnopolskich stacji radiowych i telewizyjnych, dzieliłam się w internecie swoimi przemyśleniami oraz inspiracjami. Odbierano mnie jako osobę odważną i przebojową, ale tamtego dnia w sercu czułam lęk. Zastanawiałam się, czy zniknąć z internetu, z obawy, że nie będę autentyczna w tym stanie psychofizycznym.

Byłam w trakcie półtorarocznego kursu nauczycielskiego mindfulness, przede mną wyjazd na sześciodniowe odosobnienie medytacyjne. _Odwoływać wyjazd czy nie?_ Tak bardzo na niego czekałam. _Czy mam schować swoje marzenia do szuflady?_

Po raz pierwszy w życiu poczułam, że nie wiem, co robić. Przyznanie się przed sobą, że potrzebuję poprosić o pomoc, to jest bardzo, bardzo dużo.

To był przełom. Dopiero wtedy przestałam dźwigać ten ciężar sama.

– Potrzebuję pomocy – powiedziałam najbliższym przyjaciołom. – Znalazłam guza w piersi, wygląda źle. Bardzo się boję.

Moi przyjaciele stanęli na wysokości zadania i postawili mnie do pionu, a dwoje z nich zorganizowało mi szybkie kompleksowe konsultacje w Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej. Dzięki temu dzień nazajutrz po występie na TEDex, w ciągu jednego dnia, po przejechaniu 450 kilometrów, miałam przeprowadzonych kilka badań i absolutną pewność, że zmiana jest tylko jedna: centymetr na dwa centymetry, czyli na granicy poczucia bezpieczeństwa. Powyżej dwóch centymetrów sytuacja staje się niebezpieczna.

O TYM, ŻE JEST TO NOWOTWÓR, DOWIEDZIAŁAM SIĘ DWA TYGODNIE PÓŹNIEJ. Dzień przed wyjazdem na odosobnienie medytacyjne w ramach Studium Nauczycielskiego Mindfulness, na który zdecydowałam się pojechać po rozmowach z moimi najbliższymi przyjaciółkami, Grażyną i Sylwią.

Przebywanie przez sześć dni w milczeniu, bez telefonu, komputera i książek, za to w medytacji i ciszy, pomogło mi zaakceptować moją chorobę, wypłakać się w samotności, podjąć kilka ważnych decyzji dotyczących pracy, zebrać siły i rozpocząć „Projekt Zdrowienie”. Tak go nazwałam w dzienniku, który zaczęłam prowadzić podczas odosobnienia.

– MA PANI SZCZĘŚCIE, GUZ ZOSTAŁ WCZEŚNIE WYKRYTY. MOŻE PANI SOBIE PODZIĘKOWAĆ ZA CZUJNOŚĆ – powiedział lekarz, przygotowując mnie do operacji.

Zdecydowałam się na całkowitą mastektomię piersi z równoczesną rekonstrukcją, czyli dużo poważniejszą operację niż standardowo zalecane wycięcie samego guza z odpowiednim marginesem i zastosowanie radioterapii.

Tuż przed operacją 12 lipca, czekając w sterylnym ubraniu na moment, gdy zabiorą mnie na blok operacyjny, uśmiechnęłam się do siebie, zrobiłam sobie pamiątkowe selfie i powiedziałam do siebie, że będzie dobrze. Myślę, że moja pogoda ducha i pozytywne nastawienie pomogły mi wyzdrowieć.

Węzły wartownicze, wycięte podczas operacji do zbadania histopatologicznego, okazały się czyste.

ZDĄŻYŁAM W SAMĄ PORĘ. KONIEC LECZENIA.

Leżąc przez tydzień w szpitalu, myślałam głównie o tym… jak zwijać własny biznes. Jak zminimalizować koszty, zrezygnować z prowadzenia szkoleń otwartych, które wymagają ode mnie dużo wysiłku organizacyjnego i obsługi informatyczno-marketingowej.

Po otrzymaniu radosnej diagnozy podjęłam decyzję, by nadal rozwijać firmę i spełnić marzenie o nowym samochodzie. Dzień później wpłaciłam zaliczkę na nowe białe Volvo XC 40, które niebawem odbieram z salonu, będę je leasingować. Odważna decyzja, wiem.

Poczułam, że dostałam od życia cenną lekcję, dzięki której mogę dalej robić to, co kocham – rozwijać firmę, prowadzić szkolenia biznesowe i eksplorować nowy obszar, który najbardziej mnie cieszy, czyli prowadzenie certyfikowanych kursów MBSR metodą mindfulness. Podczas zajęć prowadzę między innymi grupowe medytacje, podczas których wydziela się tyle oksytocyny, czyli hormonu miłości, że trudno o bardziej relaksujące zajęcie.

Postanowiłam skupić się na pracy mentorskiej jeden na jeden i pomagać moim klientkom w dokonywaniu zmian w życiu oraz w budowaniu relacji. Stworzyłam stronę wizytówkową z domeną będącą moim nazwiskiem i zamieściłam na niej wszystkie informacje o mnie: www.kosowska-korniak.pl.

ŻADEN DYPLOM I ŻADNA MEDIACJA NIE NAUCZYŁY MNIE TAK WIELE, JAK RAK.

Mam za sobą kilka kierunków studiów, doktorat z prawa, niezliczone kursy, akredytacje i certyfikacje, ale żaden dyplom ani certyfikat nie dał mi tyle, ile to jedno bolesne, ekstremalnie trudne doświadczenie.

Postanowiłam się nim podzielić w internecie trzy miesiące po operacji. Napisałam post na swoim blogu. Po raz pierwszy opowiedziałam publicznie o chorobie. Efektem tego kroku było nagranie audycji radiowej o potrzebie profilaktyki piersi w programie _Ze zdrowiem Ci do twarzy_ w Radiu Opole, odcinek nr 65 zatytułowany _Dlaczego Ja?_ mojego podcastu _Wyspa Inspiracji_, oraz odcinek podcastu nr 68 _Podaj dalej: różowy październik_ z gościnnym udziałem Małgorzaty Kazimierczyk, ambasadorki Fundacji Zdrowy Biust, która w Dniu Kobiet zainspirowała mnie do samobadania piersi.

Oto lekcje, które dostałam od życia i którymi się dzielę:

- Samobadanie piersi i moja czujność uchroniły mnie przed chemioterapią i bardziej drastycznym leczeniem.

- Jestem pacjentką onkologiczną i będę nią do końca życia – zaakceptowanie tego faktu było dla mnie przełomowe.

- Terapia hormonalna, którą będę przyjmować przez najbliższych pięć lat, ma wiele możliwych skutków ubocznych, źle wpływa na samopoczucie, powoduje tycie i ma tyle działań niepożądanych, że po przeczytaniu ulotki miałam ochotę uciec.

- Warto się nastawić pozytywnie, zadbać o siebie i swój dobrostan i uwierzyć, że „ja mam inaczej”. Okazało się, że ja naprawdę mam inaczej i nie odczuwam terapii hormonalnej jako dokuczliwej, a co do tycia… schudłam sześć kilogramów. Warto zaufać sobie.

- Trzy miesiące po chorobie rozpoczęłam systematyczne treningi personalne na siłowni. Odzyskałam siłę, witalność, energię, moje ciało zaczęło się pięknie zmieniać.

- Odżywiam się zdrowo, stosuję dietę śródziemnomorską, wegetariańską. Nie jem mięsa i cukru, unikam alkoholu.

- Zdrowie jest teraz wartością numer jeden w moim życiu i wszystkie moje działania, w tym również moja praca, mają służyć mojemu zdrowiu, dobrostanowi psychicznemu, odpoczynkowi.

- Codzienna medytacja, spacer po lesie, chodzenie boso po trawie i przytulanie się do drzew od dawna były i nadal pozostaną bardzo ważnym elementem mojej codziennej rutyny.

Jednym słowem, moje życie uległo przewartościowaniu. Mam wrażenie, że stało na głowie, a choroba postawiła mnie z powrotem na nogi.

Dbałam o wszystko, tylko nie o swój odpoczynek – to mój wielki błąd. Pracowałam siedem dni w tygodniu po dwanaście godzin dziennie i skutecznie przekonywałam samą siebie, że moja praca daje mi tyle radości, energii i poczucia sensu, że mogę to robić. A przez to obciążałam swój organizm nadmiernie i nie dbałam o swoje życie towarzyskie.

Wiem już, że nic nie daje człowiekowi takiego poczucia szczęścia, jak relacje z bliskimi. Na szczęście odrobiłam lekcję, odnowiłam przyjaźnie, zorganizowałam sobie huczne pięćdziesiąte urodziny, a w prezencie urodzinowym „ode mnie dla mnie” wybrałam się do Kambodży. Przełomem dla mnie było także założenie profilu na Tinderze i rozpoczęcie randkowania. Przed chorobą nie miałam na to wystarczająco dużo odwagi.

#PROJEKT ZDROWIENIE

Prowadzenie biznesu w czasie choroby było dla mnie niemożliwe, więc ograniczyłam się do opłacania zobowiązań i pozbywania się oszczędności, które na szczęście miałam. Nie mogłam zrobić więcej. Miałam przerwę w pracy. Totalną, czyli bez komputera, mediacji, spotkań biznesowych, z niewielką aktywnością w social mediach. Mój zdyscyplinowany organizm po raz pierwszy się zbuntował, a ja zaakceptowałam tę słabość. Gdy zachorowałam, rozpoczęłam i ogłosiłam – najpierw wewnętrznie, a potem na głos – swój nowy projekt. Najważniejszy w moim życiu. Nazwałam go #ProjektZdrowienie i trzy miesiące po wyzdrowieniu wdrożyłam w życie. Oto jego zamierzenia:

1. Pracować mniej, za to mądrzej i nie przyjmować wszystkich zleceń.

2. Odpoczywać oraz podróżować bez celu, by doświadczać pięknych miejsc i przebywać bliżej natury.

3. Nadal zdrowo się odżywiać i nie stosować żadnych używek.

4. Robić rzeczy, które sprawiają mi ogromną przyjemność: dużo spacerować, ruszać się i ćwiczyć.

5. Więcej medytować.

6. Pracować indywidualnie z kobietami w ramach mentoringu i coachingu, bo daje mi to ogromną przyjemność.

7. Kontynuować moje poranne rytuały.

8. Pielęgnować przyjaźnie i relacje.

9. Inspirować do dobrego życia.

10. Zdrowieć.

„Żyjesz tylko raz, ale jeśli robisz to dobrze, raz wystarczy” – to moje motto życiowe, odkąd zachorowałam. W pełni doświadczam życia. Każdej kobiecie, która usłyszy diagnozę, chcę przekazać: zaakceptuj chorobę, poproś o wsparcie, otocz się bliskimi i przyjaciółmi oraz nastaw się pozytywnie. Uwierz, że to lekcja, która pozwoli ci lepiej żyć.