Rekolekcje z Janem Pawłem II - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
12 marca 2014
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Rekolekcje z Janem Pawłem II - ebook
Rekolekcje z Janem Pawłem II źródłem Twojej wewnętrznej odnowy.
REKOLEKCJE Z JANEM PAWŁEM II ze wstępem kardynała Stanisława Dziwisza, są wyborem pięknych tekstów, które mogą prowadzić do przemiany każdego z nas. To nieodzowna pomoc wierzącym. Skłaniają do refleksji nad własnym życiem w kontekście wiary. Koncepcja przewiduje, że rekolekcje mają się odbywać w ciągu siedmiu dni. W każdym dniu Czytelnik rozważa jeden precyzyjnie określony temat.
| Kategoria: | Wiara i religia |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7595-759-4 |
| Rozmiar pliku: | 1,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
WSTĘP
Z radością biorę do ręki kolejną pozycję, która w przystępny i ciekawy sposób przybliża czytelnikowi nauczanie Jana Pawła II. Ten wybór tekstów, dokonany z wielką znajomością papieskiego magisterium, został określony mianem „rekolekcje”. Punktem wyjścia jest medytacja nad istotą wiary, która domaga się świadectwa. Z kolei odprawiający rekolekcje może zastanowić się nad zasadniczymi prawdami wiary, które związane są z tajemnicą Trójcy Świętej. Nie może też zabraknąć dnia poświęconego roli Maryi w zbawczym dziele Jej Syna i w życiu Kościoła. Pięć ostatnich dni jest poświęcone rzeczywistości człowieka wierzącego, który jest wezwany, aby w oparciu o prawe sumienie realizował swoje powołanie w rodzinie, w ludzkiej społeczności i w Kościele, w nadziei na odnalezienie swojego miejsca w obiecanym przez Chrystusa Królestwie Ojca.
Każdy, kto weźmie do ręki tę książkę, szybko zorientuje się, że nie jest ona konspektem dla rekolekcjonistów. Dobór tekstów papieskich wyklucza bowiem klasyczne elementy rekolekcyjnego nauczania, takie jak: nawiązanie do „tu i teraz” słuchacza, propozycja na przyszłość i metody pracy nad sobą, życiowe zastosowanie medytowanych prawd. Można by uważać to za brak tej książki. Wydaje się jednak, że jej redaktor celowo zastosował ten zabieg, aby dać czytelnikowi możliwość samodzielnego zastosowania do własnej, indywidualnej sytuacji zgłębianych tematów papieskiego nauczania. Jeśli taka była intencja, wyznaczył mu trudne zadanie, ale może właśnie dlatego ten zbiór może być bardziej intrygujący i duchowo twórczy.
Wszystkim, którzy zagłębią się w lekturę i medytację tych tekstów, życzę, aby odnaleźli w nich pełne prostoty i wiary nauczanie o Bogu, który tak „umiłował świat, że Syna swojego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16). Życzę też, aby ta nauka inspirowała każdego z osobna do odnajdywania własnej drogi ku spotkaniu z miłosiernym Ojcem teraz i w przyszłym życiu.
† Kardynał Stanisław DziwiszDZIEŃ PIERWSZY. Wiara
DZIEŃ PIERWSZY
WIARA
Wiara pozwala nam uczestniczyć w poznaniu Bożym
Wiara, jako swoista cnota nadprzyrodzona, wszczepiona w Ludzkiego ducha, pozwala nam uczestniczyć w poznaniu Bożym, jako odpowiedź na objawione Jego Słowo; właśnie dlatego jest rzeczą konieczną, by Kościół w wyznaniu i nauczaniu tej wiary pozostawał ściśle wierny wobec Bożej prawdy ¹ i by ta wierność wyrażała się w żywej postawie zgodnej z rozumem uległości ². Sam Chrystus Pan w trosce o tę wierność dla prawdy Bożej przyobiecał Kościołowi specjalną pomoc Ducha Prawdy, wyposażył w dar nieomylności³ tych, którym zlecił przekazywanie tej prawdy, jej nauczanie (por. Mt 28,19); jak to dokładnie określił Sobór Watykański I⁴, a powtórzył Sobór Watykański II⁵ — wyposażył również cały Lud Boży w szczególny zmysł wiary⁶.
Encyklika Redemptor hominis
Wiara Maryi staje się wiarą pielgrzymującego Ludu Bożego
Jak mówi Sobór, „Maryja , wkroczywszy głęboko w dzieje zbawienia , gdy jest sławiona i czczona, przywołuje wiernych do swego Syna i do Jego ofiary oraz do miłości Ojca”⁷. W ten sposób wiara Maryi — u podstaw apostolskiego świadectwa Kościoła — staje się wciąż poniekąd wiarą pielgrzymującego Ludu Bożego: osób i wspólnot, środowisk i zgromadzeń, i różnych wreszcie grup istniejących w Kościele. Udziela się równocześnie drogą poznania i drogą serca. Zdobywa się ją lub odzyskuje nieustannie poprzez modlitwę. „Stąd też i w swojej apostolskiej działalności Kościół słusznie ogląda się na Tę, co zrodziła Chrystusa, który po to począł się z Ducha Świętego i narodził z Dziewicy, aby przez Kościół także w sercach wiernych rodził się i wzrastał”⁸.
W tym oczekiwaniu przez tę samą wiarę, która uczyniła Ją błogosławioną, zwłaszcza od chwili zwiastowania, Maryja pozostaje wciąż obecna w dziele Kościoła, który wprowadza w świat królestwo Jej Syna⁹. Ta obecność Maryi znajduje zarówno w naszych czasach, jak w całych dziejach Kościoła wielorakie środki wyrazu. Posiada ona też wieloraki zasięg działania: poprzez osobistą wiarę i pobożność wiernych, poprzez tradycje rodzin chrześcijańskich, czyli „kościołów domowych”, wspólnot parafialnych czy misyjnych, instytutów zakonnych, diecezji, poprzez przyciągającą i promieniującą moc wielkich sanktuariów, w których nie tylko jednostki czy środowiska miejscowe, ale niekiedy całe narody i kontynenty szukają spotkania z Matką Pana, z Tą, która jest błogosławiona, ponieważ uwierzyła, jest pierwszą wśród wierzących — i dlatego stała się Matką Emmanuela. Taka jest wymowa Ziemi Świętej, duchowej ojczyzny wszystkich chrześcijan jako ziemi rodzinnej Zbawiciela świata i Jego Matki. Taka też jest wymowa tylu świątyń, które wiara chrześcijańska zbudowała poprzez wieki w Rzymie i na całym świecie; i takich miejsc, jak Gwadelupa, Lourdes czy Fatima i innych w różnych krajach, wśród których jakże nie wspomnieć Jasnej Góry na mojej ziemi ojczystej? Można by mówić o swoistej „geografii” wiary i pobożności maryjnej, która obejmuje wszystkie miejsca szczególnego pielgrzymowania Ludu Bożego, który szuka spotkania z Bogarodzicą, aby w zasięgu matczynej obecności Tej, „która uwierzyła”, znaleźć umocnienie swojej własnej wiary. Istotnie, w wierze Maryi, już przy zwiastowaniu, a ostatecznie u stóp Krzyża na Golgocie, otwarła się na nowo po stronie człowieka owa wewnętrzna przestrzeń, w której Przedwieczny Ojciec może „napełniać nas wszelkim błogosławieństwem duchowym”.
W tej też wierze, którą Maryja wyznała przy zwiastowaniu jako „służebnica Pańska” i w której stale „przoduje” pielgrzymującemu Ludowi Bożemu na całej ziemi, Kościół „ustawicznie dąży do zespolenia z powrotem całej ludzkości z Chrystusem — Głową w jedności Ducha Jego”¹⁰.
Encyklika Redemptoris Mater
Wiara jest propozycją pozostawioną wolnemu wyborowi człowieka
Wiara jest propozycją pozostawioną wolnemu wyborowi człowieka, należy ją jednak stawiać, ponieważ „rzesze mają prawo do poznania bogactw tajemnicy Chrystusa, w którym, jak sądzimy, cała ludzkość znaleźć może w nadspodziewanej pełni to wszystko, czego szuka po omacku na temat Boga, człowieka i jego przeznaczenia, życia i śmierci, a także prawdy . Dlatego Kościół zachowuje swój zapał misyjny, a także pragnie go zintensyfikować w obecnej chwili dziejowej”¹¹.
Encyklika Redemptoris missio
Normą życia chrześcijańskiego jest „wiara, która działa poprzez miłość”
Obarczeni misją głoszenia Ewangelii, Apostołowie od początku istnienia Kościoła mocą swej pasterskiej odpowiedzialności czuwali nad poprawnością postępowania chrześcijan¹², podobnie jak czuwali nad czystością wiary i nad przekazywaniem Bożych darów w sakramentach¹³. Pierwsi chrześcijanie, wywodzący się zarówno z narodu żydowskiego, jak i z innych ludów, odróżniali się od pogan nie tylko wiarą i liturgią, ale także świadectwem moralnego postępowania, czerpiącego inspirację z Nowego Prawa¹⁴. Kościół bowiem jest zarazem komunią wiary i życia; jego normą jest „wiara, która działa poprzez miłość” (Ga 5,6).
Żadne rozdarcie nie powinno zagrażać harmonii między wiarą a życiem: jedność Kościoła zostaje naruszona nie tylko przez chrześcijan, którzy odrzucają lub zniekształcają prawdy wiary, ale i przez tych, którzy nie doceniają wagi powinności moralnych, jakie nakłada na nich Ewangelia (por. 1 Kor 5,9-13). Apostołowie zdecydowanie przeciwstawiali się wszelkim próbom rozrywania więzi między wyborem serca a czynami, które wybór ten wyrażają i potwierdzają (por. 1 J 2,3-6). Zaś Pasterze Kościoła już od czasów apostolskich jednoznacznie potępiali działanie tych, którzy swoim nauczaniem i postępowaniem doprowadzali do podziałów¹⁵.
Szerzyć wiarę i zasady moralnego życia oraz strzec ich w jedności Kościoła — oto zadanie powierzone przez Jezusa Apostołom (por. Mt 28,19-20), które trwa w posłudze ich następców. To właśnie stanowi treść żywej Tradycji, poprzez którą — jak stwierdza Sobór Watykański II — „Kościół w swej nauce, w swym życiu i kulcie uwiecznia i przekazuje wszystkim pokoleniom to wszystko, czym on jest, i to wszystko, w co wierzy”.
Encyklika Veritatis splendor
Koniec wersji demonstracyjnej.Przypisy
¹ Por. Sobór Wat. II, Konst. dogm. o Objawieniu Bożym Dei Verbum, nr 5, 10, 21: AAS 58 (1966) 819; 822; 827n.
² Por. Sobór Wat. I, Konst. dogm. o wierze katol. Dei Filius, rozdz. III: Wyd. Istituto per le Scienze Religiose, Bologna 1973, 807.
³ Por. Sobór Wat. I, Konst. dogm. o Kościele Chrystusowym Pastor aeternus, 811-816; Sobór Wat. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, nr 25: AAS 57 (1965) 30n.
⁴ Por. Sobór Wat. I, Konst. dogm. o Kościele Chrystusowym Pastor aeternus, jak wyżej.
⁵ Por. Sobór Wat. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, nr 18-27: AAS 57 (1965) 21-33.
⁶ Tamże, nr 12, 35: AAS 57 (1965) 16n. 40n.
⁷ Por. Sobór Wat. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 65.
⁸ Tamże, 65.
⁹ Por. tamże, 13.
¹⁰ Tamże, 13
¹¹ Pawel VI, Adhort. apost. Evangelii nuntiandi (8. 12. 1975), 53: AAS 68 (1976) 42.
¹² Por. św. Ireneusz, Adversus haereses, I, 26, 2-5: SCh 100/2, 718-729.
¹³ Por. św. Justyn, Apologia, I, 66: PG 6, 427-430.
¹⁴ Por. 1 Pt 2,12nn.; Didaché, II, 2: Patres Apostolici, wyd. F.X. Funk, I, 6-9; Klemens Aleksandryjski, Paedagogus, I, 10; II, 10: PG 8, 355-364; 497-536; Tertulian, Apologeticum, IX, 8: CSEL, 69, 24.
¹⁵ Por. św. Ignacy Antiocheński, Ad Magnesios, VI, 1-2: Patres Apostolici, wyd. F.X. Funk, I, 234-235; św. Ireneusz, Adversus haereses, IV, 33, 1. 6. 7: SCh 100/2, 802-805; 814-815; 816-819.
Z radością biorę do ręki kolejną pozycję, która w przystępny i ciekawy sposób przybliża czytelnikowi nauczanie Jana Pawła II. Ten wybór tekstów, dokonany z wielką znajomością papieskiego magisterium, został określony mianem „rekolekcje”. Punktem wyjścia jest medytacja nad istotą wiary, która domaga się świadectwa. Z kolei odprawiający rekolekcje może zastanowić się nad zasadniczymi prawdami wiary, które związane są z tajemnicą Trójcy Świętej. Nie może też zabraknąć dnia poświęconego roli Maryi w zbawczym dziele Jej Syna i w życiu Kościoła. Pięć ostatnich dni jest poświęcone rzeczywistości człowieka wierzącego, który jest wezwany, aby w oparciu o prawe sumienie realizował swoje powołanie w rodzinie, w ludzkiej społeczności i w Kościele, w nadziei na odnalezienie swojego miejsca w obiecanym przez Chrystusa Królestwie Ojca.
Każdy, kto weźmie do ręki tę książkę, szybko zorientuje się, że nie jest ona konspektem dla rekolekcjonistów. Dobór tekstów papieskich wyklucza bowiem klasyczne elementy rekolekcyjnego nauczania, takie jak: nawiązanie do „tu i teraz” słuchacza, propozycja na przyszłość i metody pracy nad sobą, życiowe zastosowanie medytowanych prawd. Można by uważać to za brak tej książki. Wydaje się jednak, że jej redaktor celowo zastosował ten zabieg, aby dać czytelnikowi możliwość samodzielnego zastosowania do własnej, indywidualnej sytuacji zgłębianych tematów papieskiego nauczania. Jeśli taka była intencja, wyznaczył mu trudne zadanie, ale może właśnie dlatego ten zbiór może być bardziej intrygujący i duchowo twórczy.
Wszystkim, którzy zagłębią się w lekturę i medytację tych tekstów, życzę, aby odnaleźli w nich pełne prostoty i wiary nauczanie o Bogu, który tak „umiłował świat, że Syna swojego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16). Życzę też, aby ta nauka inspirowała każdego z osobna do odnajdywania własnej drogi ku spotkaniu z miłosiernym Ojcem teraz i w przyszłym życiu.
† Kardynał Stanisław DziwiszDZIEŃ PIERWSZY. Wiara
DZIEŃ PIERWSZY
WIARA
Wiara pozwala nam uczestniczyć w poznaniu Bożym
Wiara, jako swoista cnota nadprzyrodzona, wszczepiona w Ludzkiego ducha, pozwala nam uczestniczyć w poznaniu Bożym, jako odpowiedź na objawione Jego Słowo; właśnie dlatego jest rzeczą konieczną, by Kościół w wyznaniu i nauczaniu tej wiary pozostawał ściśle wierny wobec Bożej prawdy ¹ i by ta wierność wyrażała się w żywej postawie zgodnej z rozumem uległości ². Sam Chrystus Pan w trosce o tę wierność dla prawdy Bożej przyobiecał Kościołowi specjalną pomoc Ducha Prawdy, wyposażył w dar nieomylności³ tych, którym zlecił przekazywanie tej prawdy, jej nauczanie (por. Mt 28,19); jak to dokładnie określił Sobór Watykański I⁴, a powtórzył Sobór Watykański II⁵ — wyposażył również cały Lud Boży w szczególny zmysł wiary⁶.
Encyklika Redemptor hominis
Wiara Maryi staje się wiarą pielgrzymującego Ludu Bożego
Jak mówi Sobór, „Maryja , wkroczywszy głęboko w dzieje zbawienia , gdy jest sławiona i czczona, przywołuje wiernych do swego Syna i do Jego ofiary oraz do miłości Ojca”⁷. W ten sposób wiara Maryi — u podstaw apostolskiego świadectwa Kościoła — staje się wciąż poniekąd wiarą pielgrzymującego Ludu Bożego: osób i wspólnot, środowisk i zgromadzeń, i różnych wreszcie grup istniejących w Kościele. Udziela się równocześnie drogą poznania i drogą serca. Zdobywa się ją lub odzyskuje nieustannie poprzez modlitwę. „Stąd też i w swojej apostolskiej działalności Kościół słusznie ogląda się na Tę, co zrodziła Chrystusa, który po to począł się z Ducha Świętego i narodził z Dziewicy, aby przez Kościół także w sercach wiernych rodził się i wzrastał”⁸.
W tym oczekiwaniu przez tę samą wiarę, która uczyniła Ją błogosławioną, zwłaszcza od chwili zwiastowania, Maryja pozostaje wciąż obecna w dziele Kościoła, który wprowadza w świat królestwo Jej Syna⁹. Ta obecność Maryi znajduje zarówno w naszych czasach, jak w całych dziejach Kościoła wielorakie środki wyrazu. Posiada ona też wieloraki zasięg działania: poprzez osobistą wiarę i pobożność wiernych, poprzez tradycje rodzin chrześcijańskich, czyli „kościołów domowych”, wspólnot parafialnych czy misyjnych, instytutów zakonnych, diecezji, poprzez przyciągającą i promieniującą moc wielkich sanktuariów, w których nie tylko jednostki czy środowiska miejscowe, ale niekiedy całe narody i kontynenty szukają spotkania z Matką Pana, z Tą, która jest błogosławiona, ponieważ uwierzyła, jest pierwszą wśród wierzących — i dlatego stała się Matką Emmanuela. Taka jest wymowa Ziemi Świętej, duchowej ojczyzny wszystkich chrześcijan jako ziemi rodzinnej Zbawiciela świata i Jego Matki. Taka też jest wymowa tylu świątyń, które wiara chrześcijańska zbudowała poprzez wieki w Rzymie i na całym świecie; i takich miejsc, jak Gwadelupa, Lourdes czy Fatima i innych w różnych krajach, wśród których jakże nie wspomnieć Jasnej Góry na mojej ziemi ojczystej? Można by mówić o swoistej „geografii” wiary i pobożności maryjnej, która obejmuje wszystkie miejsca szczególnego pielgrzymowania Ludu Bożego, który szuka spotkania z Bogarodzicą, aby w zasięgu matczynej obecności Tej, „która uwierzyła”, znaleźć umocnienie swojej własnej wiary. Istotnie, w wierze Maryi, już przy zwiastowaniu, a ostatecznie u stóp Krzyża na Golgocie, otwarła się na nowo po stronie człowieka owa wewnętrzna przestrzeń, w której Przedwieczny Ojciec może „napełniać nas wszelkim błogosławieństwem duchowym”.
W tej też wierze, którą Maryja wyznała przy zwiastowaniu jako „służebnica Pańska” i w której stale „przoduje” pielgrzymującemu Ludowi Bożemu na całej ziemi, Kościół „ustawicznie dąży do zespolenia z powrotem całej ludzkości z Chrystusem — Głową w jedności Ducha Jego”¹⁰.
Encyklika Redemptoris Mater
Wiara jest propozycją pozostawioną wolnemu wyborowi człowieka
Wiara jest propozycją pozostawioną wolnemu wyborowi człowieka, należy ją jednak stawiać, ponieważ „rzesze mają prawo do poznania bogactw tajemnicy Chrystusa, w którym, jak sądzimy, cała ludzkość znaleźć może w nadspodziewanej pełni to wszystko, czego szuka po omacku na temat Boga, człowieka i jego przeznaczenia, życia i śmierci, a także prawdy . Dlatego Kościół zachowuje swój zapał misyjny, a także pragnie go zintensyfikować w obecnej chwili dziejowej”¹¹.
Encyklika Redemptoris missio
Normą życia chrześcijańskiego jest „wiara, która działa poprzez miłość”
Obarczeni misją głoszenia Ewangelii, Apostołowie od początku istnienia Kościoła mocą swej pasterskiej odpowiedzialności czuwali nad poprawnością postępowania chrześcijan¹², podobnie jak czuwali nad czystością wiary i nad przekazywaniem Bożych darów w sakramentach¹³. Pierwsi chrześcijanie, wywodzący się zarówno z narodu żydowskiego, jak i z innych ludów, odróżniali się od pogan nie tylko wiarą i liturgią, ale także świadectwem moralnego postępowania, czerpiącego inspirację z Nowego Prawa¹⁴. Kościół bowiem jest zarazem komunią wiary i życia; jego normą jest „wiara, która działa poprzez miłość” (Ga 5,6).
Żadne rozdarcie nie powinno zagrażać harmonii między wiarą a życiem: jedność Kościoła zostaje naruszona nie tylko przez chrześcijan, którzy odrzucają lub zniekształcają prawdy wiary, ale i przez tych, którzy nie doceniają wagi powinności moralnych, jakie nakłada na nich Ewangelia (por. 1 Kor 5,9-13). Apostołowie zdecydowanie przeciwstawiali się wszelkim próbom rozrywania więzi między wyborem serca a czynami, które wybór ten wyrażają i potwierdzają (por. 1 J 2,3-6). Zaś Pasterze Kościoła już od czasów apostolskich jednoznacznie potępiali działanie tych, którzy swoim nauczaniem i postępowaniem doprowadzali do podziałów¹⁵.
Szerzyć wiarę i zasady moralnego życia oraz strzec ich w jedności Kościoła — oto zadanie powierzone przez Jezusa Apostołom (por. Mt 28,19-20), które trwa w posłudze ich następców. To właśnie stanowi treść żywej Tradycji, poprzez którą — jak stwierdza Sobór Watykański II — „Kościół w swej nauce, w swym życiu i kulcie uwiecznia i przekazuje wszystkim pokoleniom to wszystko, czym on jest, i to wszystko, w co wierzy”.
Encyklika Veritatis splendor
Koniec wersji demonstracyjnej.Przypisy
¹ Por. Sobór Wat. II, Konst. dogm. o Objawieniu Bożym Dei Verbum, nr 5, 10, 21: AAS 58 (1966) 819; 822; 827n.
² Por. Sobór Wat. I, Konst. dogm. o wierze katol. Dei Filius, rozdz. III: Wyd. Istituto per le Scienze Religiose, Bologna 1973, 807.
³ Por. Sobór Wat. I, Konst. dogm. o Kościele Chrystusowym Pastor aeternus, 811-816; Sobór Wat. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, nr 25: AAS 57 (1965) 30n.
⁴ Por. Sobór Wat. I, Konst. dogm. o Kościele Chrystusowym Pastor aeternus, jak wyżej.
⁵ Por. Sobór Wat. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, nr 18-27: AAS 57 (1965) 21-33.
⁶ Tamże, nr 12, 35: AAS 57 (1965) 16n. 40n.
⁷ Por. Sobór Wat. II, Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 65.
⁸ Tamże, 65.
⁹ Por. tamże, 13.
¹⁰ Tamże, 13
¹¹ Pawel VI, Adhort. apost. Evangelii nuntiandi (8. 12. 1975), 53: AAS 68 (1976) 42.
¹² Por. św. Ireneusz, Adversus haereses, I, 26, 2-5: SCh 100/2, 718-729.
¹³ Por. św. Justyn, Apologia, I, 66: PG 6, 427-430.
¹⁴ Por. 1 Pt 2,12nn.; Didaché, II, 2: Patres Apostolici, wyd. F.X. Funk, I, 6-9; Klemens Aleksandryjski, Paedagogus, I, 10; II, 10: PG 8, 355-364; 497-536; Tertulian, Apologeticum, IX, 8: CSEL, 69, 24.
¹⁵ Por. św. Ignacy Antiocheński, Ad Magnesios, VI, 1-2: Patres Apostolici, wyd. F.X. Funk, I, 234-235; św. Ireneusz, Adversus haereses, IV, 33, 1. 6. 7: SCh 100/2, 802-805; 814-815; 816-819.
więcej..
