Revved - ebook

PROLOG

MONTE CARLO, MONAKO

PATRZĘ NA MAMĘ. Wygląda na zmartwioną, ściska moją rękę tak mocno, jakby chciała złamać mi palce. Zawsze to robi, gdy tata się ściga; pozwalam jej na to, gdyż wiem, że dzięki temu czuje się lepiej.

Nie wiem, dlaczego tak bardzo się denerwuje. Ja nie denerwuję się w ogóle: wiem, że mój tata jest najlepszym kierowcą na świecie. Jest mistrzem, który za chwilę ponownie obroni tytuł.

Drętwieją mi palce. Usiłuję wysunąć dłoń z uścisku mamy.

– Przepraszam, kochanie. – Spogląda na mnie i próbuje się uśmiechnąć, ale nie jest w stanie ukryć zmartwienia.

Uśmiecham się do niej. Tak bardzo chcę ją pocieszyć, pragnę, żeby już nigdy nie musiała się martwić.

Moja mama jest bardzo wysoka i naprawdę piękna. Kiedyś była modelką, ale kiedy się urodziłam, porzuciła tę pracę.

Gdy dorosnę, będę tak wysoka jak ona. Już jestem – jak na swój wiek. I wcale mi się to nie podoba. Mam dziesięć lat i jestem wyższa od większości chłopaków w klasie. Moje ramiona i nogi zdają się nie mieć końca. Fuj! Chciałabym być niska i drobniutka, jak inne dziewczyny.

Wszyscy mówią, że wyglądam zupełnie jak moja mama, co bardzo mnie cieszy, bo jest najpiękniejsza na całym świecie.

Mój tata też tak mówi. I dodaje, że kiedy dorosnę, czeka mnie prawdziwy koszmar. Zamierza trzymać kij do krykieta koło drzwi wejściowych naszego domu, żeby odganiać nim moich potencjalnych chłopaków.

Zupełnie oszalał. On naprawdę myśli, że interesują mnie chłopcy. Gdy dorosnę, nie będę mieć dla nich czasu.

Bo gdy dorosnę, chcę jeździć w wyścigach jak mój tata, albo przynajmniej zostać mechanikiem jak mój wujek John. Wujek John nie jest moim prawdziwym wujkiem, ale nazywam go tak od zawsze; to najlepszy przyjaciel mojego taty i mój ojciec chrzestny.

Najbardziej lubię, gdy pozwala mi pomagać w warsztacie. Zawsze strasznie się brudzę i jestem cała poplamiona olejem, co doprowadza mamę do białej gorączki, ale zupełnie się tym nie przejmuję.

Wiem, że mama nie chce, żebym została mechanikiem; nie mówi mi tego, ale jestem pewna, że nigdy nie pozwoliłaby mi się ścigać. Myślę, że pragnie, żebym też została modelką, ale mnie to nie interesuje. Nie interesują mnie błyskotki i fajne ciuszki. Jestem jak mój tata. Uwielbiam samochody.

Tata mówi, że mogę zostać tym, kim tylko chcę – ale muszę się bardzo starać i mieć dobre oceny w szkole.

– Panie i panowie, rozpoczęliśmy ostatnie okrążenie! Wszystko wskazuje na to, że zwycięży Amaro!

Patrzę na ekran, na którym widzę mojego tatę: prowadzi w wyścigu i jedzie prosto do mety. Jestem podekscytowana – jak zawsze, gdy widzę go za kierownicą. Czuję motylki w brzuchu i nie mogę usiedzieć w miejscu.

– Panie i Panowie, wszystko wskazuje na to, że William Wolfe po raz kolejny obroni tytuł! Zaraz… coś się dzieje… Z jego samochodu wydobywa się dym… O Boże!

Nie mogę oderwać wzroku od ekranu, patrzę bezradnie, jak tył samochodu taty zaczyna płonąć i jak traci nad nim kontrolę. Ostatnią rzeczą, jaką widzę, jest moment, w którym rozbija się o barierkę.

W tamtej chwili czułam się tak, jakbym uderzyła w nią własnym ciałem.

Wszystko dzieje się tak szybko, a jednocześnie niesamowicie wolno. Słyszę krzyk mamy i zgiełk tłumu, a na ekranie widzę ludzi biegnących do samochodu taty. Nie mogę się ruszyć. Nie mogę przestać patrzeć w ekran, ponieważ boję się, że mogłabym czegoś nie zobaczyć.

Proszę, proszę, niech tacie się nic nie stanie, proszę…

Nagle ktoś podnosi mnie z ławki.

Wujek John.

Obraca mnie w ramionach i przyciska do siebie. Nic nie widzę. Idzie szybko, zabierając mnie daleko od ekranów, daleko od toru.

Daleko od taty.

– Nie! – krzyczę i usiłuję się wyrwać. Muszę tam być. Muszę wiedzieć, że mojemu tacie nic się nie stało.

Wtedy słyszę wybuch. Jest tak głośny, że nawet moje słuchawki nie są w stanie zatrzymać tego okropnego przenikliwego dźwięku.

Wujek John zatrzymuje się w pół kroku i odwraca do tyłu. Wciąż trzyma mnie w ramionach. Czuję, jak całe jego ciało sztywnieje.

Usiłuję wyrwać się z jego objęć i wtedy mój wzrok pada na ekran. Widzę, co tak wybuchło.

Samochód mojego taty przestał istnieć.

Zostały tylko płomienie. I dym.

Kłębiący się, gęsty i czarny, lecący prosto do nieba.1

CZTERNAŚCIE LAT PÓŹNIEJ

SÃO PAULO, BRAZYLIA

– BĘDĘ ZA TOBĄ TĘSKNIĆ, kochanie!

Głos mamy jest przesiąknięty smutkiem, nie mogę opanować drżenia ust. Czuję, jak moje oczy zaczynają wypełniać się łzami.

– Ja za tobą też, mamo – odpowiadam i przytulam ją mocniej.

Odsuwa się ode mnie i ujmuje moją twarz w dłonie. Patrzy mi w oczy, płacze. Nie znoszę, kiedy mama płacze.

– Naprawdę musisz tam jechać? – pyta.

Przez ostatnie kilka tygodni rozmawiałyśmy tylko o moim wyjeździe. Nie jest zadowolona z mojej decyzji, czuje się nią skrzywdzona – co bardzo mnie boli – ale muszę to zrobić. Wiem, że jeśli nie wykorzystam tej szansy, będę tego żałować do końca życia.

– Tak, mamo. To coś, o czym zawsze marzyłam – mówię delikatnie. – Wiem, że się martwisz, ale będę bezpieczna. Naprawdę. Wujek John będzie się mną opiekował. Będziemy pracować przy samochodach, mamo, nie będę nimi jeździć.

– Wiem, wiem… – odpowiada, wzdychając.

Dobrze znam to westchnięcie. Wiem, że będzie za mną tęsknić, ale bardziej nie podoba jej się to, dokąd jadę. Wspomnienia związane z tym miejscem są wciąż zbyt bolesne.

– Nie chcę cię skrzywdzić, mamo – szepczę – ale muszę to zrobić. Muszę tam pojechać.

– Wiem – odpowiada i całuje mnie w czoło. – Jesteś lustrzanym odbiciem swojego taty. Byłby z ciebie taki dumny.

To dla mnie za dużo. Nie mogę dłużej powstrzymać łez, jedna z nich zaczyna długą podróż po moim policzku.

– Przepraszam, kochanie. – Mama wyciera mi łzę kciukiem. – Po prostu trudno mi pogodzić się z myślą, że moja mała dziewczynka wyrusza w świat.

– Nie wyjeżdżam na zawsze, mamo – odpowiadam. – Wrócę.

– Wiem. Dbaj o siebie, dobrze? Bądź ostrożna. Będziesz w wielu dziwnych krajach. Masz ten alarm, który dla ciebie kupiłam? Ten, który masz użyć, gdyby ktoś chciał cię skrzywdzić?

– Tak. Jest w mojej torbie.

– Obiecaj mi, że nie będziesz nigdzie chodzić sama, zwłaszcza w nocy.

– Obiecuję.

– Jeśli będziesz musiała wziąć taksówkę, upewnij się, że ma licencję.

– Dobrze.

– Będziesz do mnie dzwonić każdego dnia?

– Oczywiście, mamo. Nie zapomnę. – Przytulam się do niej mocno. Podnoszę torbę z podłogi i przerzucam ją przez ramię. – Muszę już lecieć. Nie chcę spóźnić się na odprawę.

– Dobrze. – Jej głos drży, z trudem powstrzymuje łzy. – Pa, kochanie. Bezpiecznej podróży.

– Przylecę cię odwiedzić najszybciej, jak będę mogła, mamo – mówię. – Kocham cię.

Zaczynam iść tyłem w stronę bramek. Patrzę na mamę, nie potrafię ukryć wzruszenia.

– Ja też cię kocham, skarbie – odpowiada, wycierając łzy chusteczką.

– Napiszę do ciebie, gdy tylko wyląduję.

– Będę za tobą tęsknić, kochanie.

– Ja za tobą też, mamo.

Odwracam się i odchodzę. Ocierając łzę z policzka, pokazuję ochroniarzowi bilet i przechodzę przez bramkę.

SZESNAŚCIE GODZIN PÓŹNIEJ

LUTON, ANGLIA

Po dwunastu godzinach lotu na trasie São Paulo–Luton powinnam być wykończona. W dodatku mój samolot miał kilka godzin opóźnienia. W Wielkiej Brytanii wylądowałam o pierwszej po południu czasu miejscowego z całkowicie rozstrojonym wewnętrznym zegarem. Jednak, gdy ciągnęłam walizkę po podłodze hali przylotów, czułam ogromne podekscytowanie, które narastało we mnie przez całą podróż.

Cieszę się, że znów jestem w Anglii, nie mogę się doczekać pierwszego dnia w nowej pracy. Najbardziej jednak nie mogę się doczekać spotkania z wujkiem Johnem – upłynęło wiele czasu, odkąd ostatni raz go widziałam.

Bez trudu odnajduję go w tłumie ludzi na lotnisku. Wujek John nie jest osobą, którą można łatwo przegapić – ma posturę niedźwiedzia, a na głowie pełno szpakowatych włosów. Zauważa mnie i uśmiecha się szeroko, po czym zaczyna machać ręką i iść w moją stronę. Wpadam prosto w jego objęcia. Zawsze potrafił sprawić, że czułam się, jakbym znowu była małą dziewczynką.

– Cześć, maluchu – mówi, wypuszczając mnie z ramion.

Patrzę mu w oczy i zauważam dookoła nich zmarszczki. Wujek John zbliża się do pięćdziesiątki, ale wciąż wygląda dobrze.

– Cześć! – Wyszczerzam się w uśmiechu.

– Jak minął lot? – pyta, schylając się i biorąc moją walizkę.

– Dobrze, tylko był strasznie długi – odpowiadam.

Ruszamy do wyjścia.

– Zaparkowałem koło poczekalni. To niedaleko stąd.

– Dzięki Bogu!

Otwieram drzwi i czuję podmuch chłodnego angielskiego powietrza. Wtulam się głębiej w skórzaną motocyklową kurtkę, ciesząc się, że pomyślałam o tym, aby się przebrać – w łazience na lotnisku zdjęłam szorty i koszulkę bez rękawów, w których przyleciałam z Brazylii, i założyłam dżinsy i T-shirt. Odświeżyłam się wilgotnymi chusteczkami i spryskałam dezodorantem, dzięki czemu czuję się znacznie lepiej – nie ma nic gorszego niż uczucie nieświeżości po długim locie.

Zapomniałam, jak chłodna jest Anglia w lutym. Kiedyś byłam przyzwyczajona do takiej pogody: urodziłam się tutaj i mieszkałam przez pierwsze dziesięć lat życia. Gdy mój tata zginął w wypadku, mama zabrała mnie do Brazylii, skąd pochodzi. To moja pierwsza wizyta w rodzinnym kraju od czternastu lat.

– Dałbym ci swoją kurtkę… gdybym ją miał – śmieje się wujek John. Ma na sobie tylko koszulę z krótkim rękawem.

– Nie jest mi zimno, wujku. Nie martw się.

– To dobrze. Włączę ogrzewanie w samochodzie, jak tylko nagrzeje się silnik.

Uwielbiam wujka Johna. Nie zniknął z naszego życia, gdy wyjechałam z Anglii wraz z mamą po śmierci taty, lecz regularnie dzwonił, pisał e-maile i odwiedzał nas za każdym razem, kiedy przylatywał do Brazylii.

Wujek John jest głównym mechanikiem zespołu Formuły 1 Rybell – tego, w którym jeździ Carrick Ryan. Każdy zespół ma dwóch kierowców: numerem dwa w Rybell jest Nico Tresler, doświadczony rajdowiec z Niemiec.

Carrick Ryan to niesamowicie utalentowany kierowca, ale również prawdziwy irlandzki playboy – zdecydowanie zbyt przystojny kobieciarz i imprezowicz; prasa częściej opisuje jego wyczyny w łóżku niż te za kierownicą. Carrick Ryan nie ma pojęcia o dyscyplinie i przypomina gwiazdę rocka, a nie kierowcę Formuły 1, ale nikt nie może podważyć jego talentu, ponieważ błyskawicznie wspiął się w rankingach i zadebiutował w profesjonalnych wyścigach w wieku zaledwie dwudziestu lat. Wtedy również zdobył złoty puchar po raz pierwszy; przez pięć lat oddał go tylko raz. Wujek John załatwił mi pracę w jego zespole – jeden z ich mechaników musiał zrezygnować, więc ja zajęłam jego miejsce.

Jeśli się jeszcze nie domyśliliście, jestem mechanikiem. Zaczęłam pracować w tym zawodzie trzy lata temu, podczas wyścigów samochodów seryjnych w Brazylii. Już wtedy wujek John namawiał mnie do pracy przy Formule 1. „Zatrudnię cię, gdy tylko będę mógł”, mówił.

Wujek John nie rzuca słów na wiatr, więc spełnił swoją obietnicę. Wiem, jak trudno jest znaleźć taką pracę, a już szczególnie w zespole Carricka, który nie lubi zmian. Jestem prawdziwą szczęściarą.

– Co słychać u mamy? – pyta wujek John.

– Wszystko w porządku, ale… z trudem zniosła mój wyjazd. Martwi się o mnie, wiesz, jaka ona jest.

– Wiem – odpowiada. – Dobrze znam Katię.

– Wujku… nie powiedziałeś nikomu w Rybell, kim był mój tata, prawda? – chcę wiedzieć.

– Nie. Tak jak mnie prosiłaś. Wiem, dlaczego wolisz trzymać to w tajemnicy, ale naprawdę nie sądzę, żeby było to konieczne.

Nie mogę się z nim zgodzić. Mój tata był jednym z najlepszych kierowców w historii tego sportu, był prawdziwym mesjaszem Formuły 1. Miał rzesze fanów, którzy naprawdę go uwielbiali – wielu z nich uwielbia go do dziś, szczególnie tutaj, w Anglii. Nie chcę, żeby ktokolwiek myślał, że dostałam tę pracę tylko dzięki znanemu nazwisku, wolałabym już, by podejrzewali, że dostałam tę robotę dzięki urodzie. Dlatego podjęłam decyzję: postanowiłam używać panieńskiego nazwiska mamy – Amaro – i nie mówić nikomu, że jestem córką Williama Wolfe’a.

– Chcę pokazać wszystkim, co potrafię. Nie chcę, żeby oceniali mnie przez pryzmat mojego taty.

– To naprawdę niekonieczne – powtarza.

– To dla mnie bardzo ważne. – Rzucam mu znaczące spojrzenie. – Inaczej wszyscy będą myśleć, że dostałam tę pracę tylko dlatego, że jestem jego córką.

– Nikt tak nie pomyśli. Dostałaś ją, bo jesteś świetnym mechanikiem. To wszystko.

– Tak, ale nikt jeszcze o tym nie wie. Chcę to tylko udowodnić, zanim ktokolwiek się dowie, kim był mój tata.

– No dobrze – odpowiada, zrezygnowany. – To twoja decyzja. Nawet o tym nie wspomnę, dopóki mi na to nie pozwolisz.

– Dziękuję, wujku.

Uśmiecham się do niego. Wujek John zna wszystkie ważne osoby w Formule 1. Wiem, że będzie mu trudno utrzymać mój sekret.

Wujek John porzucił pracę w Formule 1 po wypadku mojego taty. Podejrzewam, że po prostu nie mógł dłużej pracować w środowisku, które kojarzyło mu się wyłącznie z jego śmiercią – wszyscy bardzo ją przeżyliśmy. Przeniósł się do kartingu, gdzie poznał czternastoletniego Carricka Ryana, rozpoczynającego właśnie karierę. Wujek od razu zauważył jego talent. Owen Ryan – ojciec Carricka i jego menadżer – przekonał go do przejścia do zespołu Formuły 1, kompletowanego dla swojego syna. Praca w nim będzie dla mnie ogromnym wyróżnieniem.

Czy obawiam się Carricka? Pewnie, że tak. Na szczęście jestem przyzwyczajona do napalonych kierowców – będąc kobietą w męskim świecie, musiałam się do nich przyzwyczaić. Od wielu lat pracuję wśród mężczyzn i umiem trzymać ich na dystans. Nie mam ochoty na związek z kierowcą.

Tak naprawdę nie mam ochoty na żaden związek. Widziałam, jak mama przeżyła śmierć taty. Czasami spotykam się z kimś tu i tam, ale nie dłużej niż przez kilka miesięcy. Nie unikam mężczyzn – po prostu nie spotkałam żadnego, z którym chciałabym być. Zresztą nie pozwala mi na to moja praca – wciąż jestem w podróży i nigdzie nie zagrzewam miejsca na dłużej.

Pomimo tego, że większość czasu spędzam wśród mężczyzn – innych mechaników i kierowców samochodów, nad którymi pracujemy – nie zamierzam się z nimi spotykać. Nie chcę wiązać się z kimś z mojego zespołu, bo to nigdy nie kończy się dobrze.

Szczególnie unikam kierowców. Taki związek to szybka droga do złamanego serca.

Wujek John zatrzymuje się przy samochodzie. Od razu rozpoznaję to auto, spędziłam za jego kierownicą wiele czasu, gdy byłam mała.

– Czy to… twój stary ford capri? – pytam i uśmiecham się szeroko. Wujek John miał ten samochód, kiedy wylatywałam do Brazylii: czarny „Ford Capri” z 1987 roku, z czerwonym paskiem rajdowym namalowanym po bokach. To naprawdę niesamowite, że wciąż nim jeździ.

– Tak. Ten sam – odpowiada, szczerząc się do mnie. Otwiera bagażnik i wkłada do niego moją walizkę.

– Nie mogę w to uwierzyć, wujku. Musi mieć z milion lat!

– Jest w dobrych rękach. – Spogląda na mnie szelmowsko i siada za kierownicą.

Moszczę się obok niego i zapinam pas.

– Nie wątpię. Po prostu nie spodziewałam się, że wciąż będziesz jeździł tym samym autem. Myślałam, że przesiadłeś się do czegoś lepszego.

– Nigdy. Jak mógłbym porzucić swoją pierwszą, prawdziwą miłość? – Wujek John głaszcze kierownicę z prawdziwym uczuciem, po czym przekręca kluczyk w stacyjce, a spod maski rozlega się znajomy warkot. – Dokąd jedziemy?

– Przecież wiesz. – Patrzę mu w oczy.

– Pomyślałem, że możesz chcieć pojechać do swojego nowego mieszkania, by odpocząć po długim i wyczerpującym locie…

Wujek John wynajął dla mnie niewielkie jednopokojowe mieszkanie niedaleko głównej siedziby Rybell w Heath and Reach, małej wiosce w Bedfordshire.

– Ale widzę, że wciąż nie znormalniałaś, tak jak ja, i chcesz pojechać prosto do samochodów. Jedziemy do Rybell?

– Znasz mnie aż za dobrze, wujku. – Uśmiecham się do niego szeroko.

Wujek John prowadzi swojego forda i opowiada mi o pracy w Rybell. Mówi, co będę robić, gdy jutro zostanę członkiem zespołu, i wspomina o ludziach, z którymi będę pracować, jednak nie zapamiętałam żadnego imienia, ponieważ zawsze lepiej mi szło zapamiętywanie twarzy niż nazwisk. W oddali widzę budynek siedziby Rybell i zaczynam się wiercić na siedzeniu. Nie mogę się doczekać.

Nie, nie jestem dziwna. Po prostu tak już mam. Inne dziewczyny uwielbiają zakupy, a ja uwielbiam samochody – zwłaszcza wyścigowe. Połowę życia spędziłam w warsztacie Formuły 1, a gdy nie byłam w warsztacie, pomagałam swoim kuzynom w pracy nad ich samochodami.

Warsztat Formuły 1 jest miejscem, w którym się wychowałam. Praca w Rybell jest dla mnie jak powrót do rodzinnego domu.

– Andi… – głos wujka wyrywa mnie z zamyślenia – nie pytałem cię jeszcze o to, ale muszę wiedzieć… Czy na pewno chcesz tam pracować?

– Tak, naturalnie, że chcę. – Patrzę na niego zdziwionym wzrokiem.

– Wiesz… pamiętam, jak wróciłem do warsztatu po śmierci twojego taty. To było… bardzo trudne.

Ach. Oczywiście.

– Rozumiem, wujku – odpowiadam – ale naprawdę nic mi nie jest. To było dawno temu. Przecież już wiele razy oglądałam wyścigi, pamiętasz?

Podczas każdej wizyty w Brazylii wujek John kupował mi bilety na Grand Prix Formuły 1. Oglądanie wyścigów różniło się od pracy przy nich, ale byłam pewna, że dam sobie radę.

– Wiem. Chciałem się tylko upewnić, że jesteś gotowa do tej pracy.

– Jestem – potwierdzam i poklepuję go po ramieniu.

Wujek John zjeżdża z autostrady na prywatną drogę prowadzącą do Rybell.

– Jesteśmy na miejscu – oznajmia, zatrzymując się na parkingu przed dużym białym budynkiem. Rybell należy do zaledwie kilku głównych akcjonariuszy, a jego prezesem jest Pierce Vose – były kierowca Formuły 1, który na początku kariery jeździł w jednym zespole z moim tatą.

Wysiadamy z samochodu i idziemy do budynku. Wujek John otwiera przede mną drzwi. Wchodzę do środka.

– Dzień dobry, Liz! – Macha ręką do blondynki za biurkiem w recepcji. Widzę, jak jej oczy rozbłyskują się na jego widok; musi go naprawdę lubić. Nie dziwię się jej, oboje są w podobnym wieku, a wujek John jest przystojnym mężczyzną, który wciąż utrzymuje świetną formę.

– Liz, poznaj Andi Amaro, naszego nowego mechanika.

– Och! – Jej brwi unoszą się wysoko, a po chwili wstaje z krzesła i podaje mi rękę, po czym przechyla głowę w bok i opiera ręce na biodrach. – Bardzo miło mi cię poznać, Andi. Będziesz naszym nowym mechanikiem?

– Tak – odpowiadam, uśmiechając się nikle.

– Spodziewałam się… kogoś innego.

Co takiego?

Widzę, jak ukradkiem zerka na wujka Johna, który marszczy brwi.

– Chodź, Andi. Oprowadzę cię – mówi, chwytając mnie za łokieć.

– Chwileczkę. Możesz się tu wpisać, zanim wejdziesz do środka? – pyta Liz.

– Oczywiście. – Podnoszę długopis z jej biurka i podpisuję się na dole listy.

– Pa, John! – żegna się jeszcze Liz słodkim głosem.

Idziemy w stronę wyjścia, a wujek John macha jej ręką.

– Miło było cię poznać! – wołam do niej i przechodzę przed drzwi, które przytrzymuje dla mnie wujek John.

– O co jej chodziło? – pytam, gdy tylko się zamykają.

– O co komu chodziło? – Patrzy na mnie ze zdziwieniem.

– Liz. Dlaczego powiedziała do mnie „spodziewałam się kogoś innego”?

– A, to nic takiego – odpowiada, odwracając wzrok w drugą stronę.

– Powiedz mi prawdę, wujku. – Kładę mu dłoń na ramieniu, a on zatrzymuje się w pół kroku.

– No dobrze, już dobrze. Możliwe, że zapomniałem wspomnieć o tym, że… że jesteś dziewczyną.

– Nie jestem dziewczyną. Jestem kobietą. Dlaczego o tym nie wspomniałeś?

– Dlaczego? Na Boga, Andie. Formuła 1 ma problemy z seksizmem, ale nie dyskryminujemy pracowników ze względu na ich płeć. To nieetyczne i chyba nielegalne. – Wujek John nabiera powietrze w płuca. – Nie wspomniałem o tym ze względu na Carricka. Uwielbiam tego chłopaka, ale… on jest prawdziwym psem na baby.

– Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, wujku. Czytałam o jego „rekordach” wiele razy. Jestem kobietą, ale to nie znaczy, że zamierzam zacząć z nim sypiać.

– Ja to wiem, Andie, ale Pierce tego nie wie. Parę tygodni temu mieliśmy niewielki… wypadek. Od tamtego czasu Pierce nie chce pozwolić na to, by Carrick miał jakikolwiek kontakt z kobietami w pracy.

– Wypadek? Co się stało?

– Nie zastanawiałaś się, dlaczego dostałaś tę pracę właśnie teraz?

– Carrick przespał się z poprzednim mechanikiem? Zaraz. Przecież to był facet. Czy on już nikomu nie odpuszcza?

– Nie, nie! Gdyby tak było, ten koszmar stałby się jeszcze gorszy. Rich, nasz poprzedni mechanik, pracował u nas przez trzy lata. Gdy jedna z naszych hostess zaszła w ciążę i musiała zrezygnować z pracy, zatrudniliśmy na jej miejsce jego dziewczynę Charlotte.

Zaczynam się domyślać, jak kończy się ta historia.

– Pewnego wieczoru Rich przyłapał Carricka z Charlotte na… – przerywa w połowie zdania wujek John.

– Na seksie, wujku. Możesz powiedzieć to magiczne słowo. Jestem pełnoletnia. – Śmieję się, a on cały się czerwieni. Chyba wciąż jestem dla niego tamtą małą dziewczynką z przeszłości.

– Tak. Więc Rich przyłapał Carricka z Charlotte w biurze dyrektora i dostał szału. Zaczęli się bić. Na szczęście Owen i ja zostaliśmy dłużej po pracy… Skończyło się na tym, że Rich rzucił pracę wraz z dziewczyną. Charlotte nie wyglądała na zbyt zmartwioną, bo pewnie spodziewała się, że Carrick zostanie jej chłopakiem.

– Został?

– Nie – odpowiada, śmiejąc się głośno. – Jego nie interesują żadne związki. Potem przespał się z nią jeszcze kilka razy, ale to wszystko.

– Mieli romans?

– Nie do końca. Carrick przespał się z nią parę razy, a ona myślała, że czuje do niej coś więcej. Nie spodobał się jej sposób, w jaki ją potraktował, więc sprzedała całą historię tabloidom. Gdy Pierce się o tym dowiedział, ogromnie się wściekł – to był najgorszy rozgłos z możliwych, w dodatku tuż przed rozpoczęciem sezonu. Jakby tego było mało, Charlotte pozwała Rybell do sądu, oskarżając nas o bezpodstawne zwolnienie. Zrobił się z tego prawdziwy koszmar. Rozumiesz już, dlaczego Pierce i Owen nie chcą kobiety-mechanika w zespole Carricka – szczególnie tak ślicznej jak ty?

– Rozumiem, wujku, ale przecież wiesz, że nie jestem taka jak Charlotte. Nie musisz się niczego obawiać.

– Wiem, Andi. Właśnie dlatego cię tu przywiozłem. Pierce i Owen nie mogą już nic zrobić. Nie pozwolę, żeby wymarzona praca uciekła ci sprzed nosa tylko dlatego, że Carrick nie umie trzymać łap przy sobie.

– Tak, ale… postawiłeś mnie w niewygodnej sytuacji, wujku. Jestem ci bardzo wdzięczna, jednak teraz trochę się boję, ponieważ nie wiem, jak wszyscy zareagują na mój widok.

– Wszystko będzie okej, Andi. Pierce jest teraz na jakimś spotkaniu, porozmawiam z nim, zanim cię pozna. Nie bój się. Wszystko będzie dobrze. – Obejmuje mnie ramieniem i ściska. – Chcesz zobaczyć budynek czy wolisz od razu iść do warsztatu?

– Chodźmy do warsztatu.

Wolę mieć to za sobą, skoro wiem, że będę dla wszystkich zaskoczeniem. Nie czuję się już tak podekscytowana jak wcześniej.

Naprawdę przejmujesz się tym, co ktoś o tobie powie? Jesteś dużą dziewczynką, Andi. Dasz sobie radę. Zawsze dajesz. Weź się w garść!

Zatem biorę się w garść i idę za wujkiem Johnem. Gdy docieramy do warsztatu, otwiera przede mną drzwi.

Słyszę znajomy dźwięk maszyn i ryczących silników, przez który przebija się muzyka z radia, czuję znajomy zapach samochodów. Samochodów wyścigowych.

Tak dawno nie byłam w warsztacie Formuły 1. Ogarnia mnie ogromna nostalgia, granicząca ze wzruszeniem. To uczucie aż ściska mnie w gardle. W jednej chwili cały mój stres znika.

– I jak? Podoba ci się? – pyta wujek John.

– Jest niesamowity. – Uśmiecham się do niego.

– Chodź. Przedstawię cię twoim nowym kolegom. – Wujek John prowadzi mnie w kierunku jednego z bolidów, nad którym pracuje kilku mężczyzn.

– Cześć, Ben. – Wujek John kładzie dłoń na ramieniu jednego z nich, a on odwraca się w naszą stronę.

To nie mój typ mężczyzny, choć jest umiarkowanie przystojny ze swoimi zielonymi oczami i jasnobrązowymi włosami. Jest też ode mnie trochę wyższy. Patrzy na mnie coraz bardziej wybałuszonymi oczami.

– Andi, poznaj Bena. Ben jest naszym głównym mechanikiem, więc spędzicie razem dużo czasu. Ben, poznaj Andi Amaro.

– Cześć, Ben. – Podchodzę do niego z wyciągniętą ręką. Jego dłonie są brudne i pokryte olejem, ale nie przejmuję się tym. – Miło mi cię poznać. Musisz być jednym z tych szczęśliwców, którym wujek John zapomniał powiedzieć, że jestem dziewczyną.

Ben zerka na wujka Johna, po czym ponownie patrzy na mnie.

– Rzeczywiście, nic o tym nie wspomniał – mówi i znacząco odchrząkuje. – Ale to żaden problem. Mnie również miło cię poznać, Andi. Cieszę się, że będziemy razem pracować. Wujek John nie wspomniał, że jesteś dziewczyną, ale wiele mówił o tym, co potrafisz zrobić z samochodami.

Wyciera dłoń w spodnie i ściska moją, po czym szturcha stopą ciało leżące pod bolidem.

– To Robbie. Robbie, wyłaź stamtąd i chodź się przywitać.

– Nowy gość już tu jest? – Spod podwozia wysuwa się kolejny mężczyzna, a po chwili wstaje i rozgląda się dookoła.

– To jest Andi – wskazuje na mnie Ben.

– Cześć. Miło mi cię poznać. – Uśmiecham się do Robbiego i wyciągam do niego rękę. Spogląda na nią jak na coś z innej planety, lecz w końcu podnosi wzrok i patrzy na mnie. Jest zaskoczony, ale jego oczy wyrażają raczej surowość.

Wujek John odchrząkuje głośno, na co Robbie się wzdryga, wyciera dłoń w spodnie i ściska moją rękę.

– Fajnie cię poznać… Andi – mówi, po czym odwraca się do Bena. – Muszę iść… coś zrobić. Zaraz wrócę.

– Nie przejmuj się nim. – Ben kręci głową, patrząc na odchodzącego kolegę. – Jest doskonałym mechanikiem, ale w ogóle nie posiada tego, co nazywamy osobowością.

– Więc nie chodzi o to, że jestem dziewczyną? – pytam, szczerząc się.

– Nie, nie – zapewnia Ben, śmiejąc się. – On jest taki wobec wszystkich. Kiedy zobaczy, że jesteś jednym z naszych chłopaków, od razu cię polubi… albo i nie.

Ben chichocze, a ja coraz bardziej go lubię. Myślę, że uda nam się stworzyć naprawdę dobry zespół.

– John, masz chwilę?

Odwracam się, słysząc niespodziewanie głos.

Za nami stoi mężczyzna w wieku mojego wujka, ubrany w elegancki czarny garnitur. Jest wyjątkowo przystojny: ma krótkie ciemnoblond włosy z przebłyskami siwizny i przenikające niebieskie oczy.

– Owen! Oczywiście. Pozwól tylko, że najpierw przedstawię ci Andi.

Owen patrzy prosto na mnie, widzę, jak jego oczy robią się okrągłe. W jego spojrzeniu jest coś, co wywołuje u mnie uczucie niepokoju.

Wujek John prowadzi mnie w jego stronę. Owen nie spuszcza ze mnie wzroku nawet na sekundę.

– Owenie Ryanie, poznaj Andi Amaro, naszą nową mechanik. – Wujek John podkreśla słowo „mechanik”.

Owen Ryan! To ojciec Carricka. Sądząc po jego spojrzeniu, musi się bardzo cieszyć na mój widok.

– Bardzo miło mi pana poznać, panie Ryan. – Wyciągam do niego rękę, starając się brzmieć pewnie i swobodnie. Owen nie reaguje, tylko patrzy na moją dłoń z coraz większą wściekłością, a gdy w końcu ją wycofuję, patrzy na wujka Johna.

– To jest Andi? – pyta, pokazując na mnie palcem. Ma silny irlandzki akcent, który zwykle uwielbiam, jednak ton jego głosu nie sugeruje nic dobrego.

– Tak, to jest Andi – odpowiada wujek John, krzywiąc się i zaciskając usta.

– Przecież to kobieta – syczy Owen, jakbym nie mogła go usłyszeć.

– Jak widać.

– W dodatku wygląda… tak. – Macha ręką w moją stronę, poruszając dłonią w górę i w dół.

Jak wyglądam? O co mu chodzi?

– Uważaj, Owen – ostrzega wujek John. – Licz się ze słowami.

– Co takiego? Zatrudniłeś kobietę na stanowisko mechanika, John. Mało tego – przecież ona wygląda jak pieprzona supermodelka! Sam to wymyśliłeś? Czy Pierce ją widział? Boże, czy Carrick ją widział?

– Przestań – ucina jego pretensje wujek John ostrym, nieznoszącym sprzeciwu głosem. – Nie będziemy tu o tym rozmawiać. Wychodzimy. Teraz.

Twarz Owena wyraża czystą wściekłość, rozjuszony wychodzi z warsztatu, a równie wściekły wujek John idzie tuż za nim. Drzwi zamykają się za ich plecami z trzaskiem i po chwili dobiega mnie dudnienie rozgniewanych głosów.

Dobry początek.

Stoję na środku warsztatu jak głupia, nigdy wcześniej nie czułam się tak niezręcznie.

O co mu właściwie chodzi? Tak, jestem kobietą i tak, wujek John mu o tym nie powiedział. Ale do diabła, kim jest Carrick? Jakimś chorym napaleńcem, który nie potrafi nad sobą zapanować? Przespał się z dziewczyną poprzedniego mechanika, to prawda, ale jestem pewna, że po takim skandalu nie będzie się do mnie dobierał.

Nie mogę jednak przestać myśleć o Carricku Ryanie, ocierającym się o moją nogę niczym podniecony pies, więc zaczynam cicho chichotać.

Śmiech zamiera mi w gardle, gdy drzwi się ponownie otwierają. Owen wchodzi do środka, a za nim idzie wujek John – cały czerwony na twarzy. Owen podąża w moją stronę. Drętwieję, bo nie wiem, czego powinnam się spodziewać. Boję się, że każe mi się wynosić.

– Andi – głos Owena jest delikatny, zupełnie inny od tego sprzed zaledwie kilku minut – przepraszam cię za to, co powiedziałem wcześniej. Nie chciałem cię urazić. Po prostu mnie zaskoczyłaś. – Bierze głęboki oddech. – Od pewnego czasu mamy tu trochę… napiętą sytuację, jednak to nie usprawiedliwia mojego zachowania. Proszę, przyjmij moje przeprosiny.

– Przeprosiny przyjęte – odpowiadam, uśmiechając się niepewnie.

Jego twarz się rozpogadza, ale wciąż patrzy na mnie tym samym podejrzliwym wzrokiem. Wiem, że to nie są szczere przeprosiny. Wiem również, że nie będę miała z nim łatwo.

– Przeczytałem twoje podanie o pracę. Jesteś bardzo młoda, ale masz już spore doświadczenie.

– Mhm. Mogę powiedzieć, że spędziłam dzieciństwo z głową pod maską.

– Skończyłaś inżynierię mechaniczną?

– Tak. Po studiach zaczęłam pracować jako mechanik dla jednego z zespołów w brazylijskich wyścigach samochodów seryjnych.

– I to nie byle jakiego. Pracowałaś dla zespołu Ingo Serry.

– Tak.

Jeśli nauczyłam się czegoś o tym biznesie i ludziach takich jak Owen Ryan, to tego, by nie wyjawiać im zbyt dużo. Dlatego odpowiadam ostrożnie; nie zdradzam niczego, co mógłby potem wykorzystać przeciwko mnie.

– Widziałem Serrę na torze. Jest niesamowicie utalentowanym kierowcą.

– Tak, jest. – Uśmiecham się na samą myśl o moim dawnym szefie. Ingo był naprawdę miłym i przyzwoitym gościem. – Uwielbiałam z nim pracować.

– To świetnie. – Owen kiwa głową, a jego zaciśnięte usta układają się w lekki uśmiech. – John bardzo cię chwali, więc jestem pewien, że bez problemu odnajdziesz się i u nas.

Doceniam ten gest, ale wiem, że to również nie są szczere słowa. Owen Ryan wyraźnie obawia się tego, że prześpię się z jego synem.

– Nie mogę się doczekać, żeby zacząć.

– Doskonale. Teraz niestety muszę już iść i obawiam się, że muszę też zabrać ze sobą na kilka minut Johna.

– Dasz sobie radę sama, Andi? – pyta wujek John, zbliżając się do mnie.

– Tak, wujku. – Uśmiecham się do niego.

Patrzy na mnie przez chwilę, podczas gdy Owen czeka na niego przy wyjściu, przytrzymując drzwi.

– Nie czekaj na mnie, Owen. Zaraz przyjdę! – woła do niego wujek John.

Owen kiwa głową i puszcza drzwi. Przez chwilę stoimy w ciszy, czekając, aż odejdzie.

– Nie chcę usprawiedliwiać Owena – mówi cicho wujek John – ale to właśnie na niego spadł cały ciężar tej sprawy z Richem i Charlotte. Owen jest menadżerem Carricka i musiał zamieść pod dywan bałagan swojego podopiecznego. Pierce był strasznie wkurzony, a sponsorom nie podobała się zła prasa. To był prawdziwy koszmar. Ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebują, jest następny skandal. To właśnie dlatego zareagował w taki sposób na twój widok.

– I właśnie dlatego powinieneś im wcześniej powiedzieć, że jestem kobietą, wujku. – Patrzę na niego z dezaprobatą.

– Gdybym to zrobił, nie byłoby cię tutaj. A ja bardzo się cieszę, że tu jesteś.

– Ja też. – Uśmiecham się. – Tylko ten nagły atak nienawiści jednego z moich nowych przełożonych trochę popsuł mi humor.

– Owen jest w porządku. On wcale cię nie nienawidzi, tylko po prostu się martwi. Gdy tylko pozna cię lepiej i przekona się, że Carrick w ogóle cię nie obchodzi, na pewno cię polubi.

– Masz rację, wujku. Idź już. Jesteś im potrzebny, pamiętasz? – mówię, poganiając go rękoma.

– Jesteś pewna, że dasz sobie radę? – pyta jeszcze, robiąc krok ku wyjściu.

– Jasne. Mam zamiar się trochę rozejrzeć.

– Dobrze. Wrócę za dziesięć minut i wszystko ci pokażę.

Patrzę, jak zamykają się za nim drzwi, po czym odwracam się w stronę bolidu, przy którym pracowali Ben i Robbie. Teraz nikogo już przy nim nie ma.

Pokrywa silnika wciąż jest podniesiona. Podchodzę bliżej – chcę zobaczyć, przy czym będę pracować.

Gdy zbliżam się do bolidu, z radia dobiegają mnie dźwięki utworu Dangerous Davida Guetty. Zaczynam nucić melodię i zdejmuję kurtkę, którą kładę na kokpicie. Przesuwam palcami po niebiesko-srebrnym lakierze i idę do tyłu bolidu. Schylam się i spoglądam na silnik.

– Powiedz mi, proszę, że jesteś moim prezentem urodzinowym.

Dźwięk irlandzkiego akcentu sprawia, że włosy mi się jeżą na karku.

Odwracam głowę. Tuż za mną stoi Carrick Ryan.

O rany.

Na żywo prezentuje się o wiele lepiej niż w telewizji. Wiedziałam, że jest przystojny, ale zwykle nie pociągają mnie blondyni, wolę mężczyzn z ciemnymi włosami i ciemnymi oczami.

Jednak jego blond jest ciemny, a spojrzenie niebieskich oczu przesiąknięte grzechem. Ma pełne usta – takie, które można całować godzinami – i ładnie wyrzeźbioną szczękę, pokrytą jednodniowym zarostem… Nie byłam w stanie tego zignorować. Mam na myśli moje ciało, bo nie udało mu się zdobyć mojego umysłu. Mężczyźni, którzy sypiają, z kim popadnie, nigdy nie byli w moim typie.

Po chwili bezczelnego gapienia się na mój tyłek w końcu patrzy mi prosto w oczy, a ja odwzajemniam jego spojrzenie. Jest w nim coś, co odbiera mi dech w piersiach, jego oczy są przenikliwie niebieskie i pełne żaru. Nie byłam na to przygotowana. Wpatruje się we mnie tym płonącym wzrokiem, a ja czuję ciarki na całym ciele.

Po raz pierwszy w życiu reaguję w taki sposób na widok mężczyzny, którego dopiero co poznałam.

Cholera.

Uspokój się, Andi. To nic strasznego. Przecież znasz wielu przystojnych mężczyzn, prawda? Musisz się opanować. Nie możesz pozwolić sobie na romans z kierowcą. W szczególności z tym, z którym pracujesz.

Ta praca jest dla mnie zbyt ważna. Nie mogę jej stracić przez jakiegoś faceta.

Prostuję się i odwracam w jego stronę.

– Cześć. – Staram się brzmieć pewnie i profesjonalnie, ale Carrick mnie ignoruje, jest zbyt zajęty gapieniem się na moje piersi.

Typowy facet.

Nagle mam ochotę przywalić prosto w tę jego piękną twarz.

Wiem jednak, że nie mogę się do tego zniżyć, jestem profesjonalistką. Zareaguję najlepiej, jak potrafię. Wiem, jak postępować z napalonymi dupkami.

– Dzisiaj są twoje urodziny? – pytam słodko, uśmiechając się do niego zalotnie.

– Dokładnie tak – odpowiada, szczerząc zęby. – I wygląda na to, że impreza właśnie się rozpoczęła. Zabawimy się, kociaku?

Jest przekonany, że zaraz ściągnę dla niego spodnie.

Jeszcze czego. Pusty dupek.

Przechylam głowę w bok i podchodzę do niego, wciąż uśmiechając się kokieteryjnie. Staję bardzo blisko niego i dotykam palcami jego klatki piersiowej. Boże, jest taka twarda. Pod opuszkami czuję stalowy splot jego mięśni. Jest wysoki – sporo wyższy od moich sto siedemdziesięciu pięciu centymetrów. Musi mieć co najmniej dziesięć centymetrów więcej ode mnie; to dużo jak na kierowcę. Jest smukły, przecież jakoś musi zmieścić się do bolidu. Pod ubraniem skrywa pewnie same mięśnie. Kierowcy muszą bardzo dbać o formę. Nie mam wątpliwości, że Carrick Ryan jest bardzo wysportowany.

Zaczynam myśleć o tym, jak wygląda nago. Brawo, Andi. Możesz być z siebie dumna.

Zmuszam się do skupienia na teraźniejszości. Nachylam się ku niemu i słyszę, jak wciąga powietrze.

– Jeśli jeszcze raz nazwiesz mnie kociakiem – szepczę – nie doczekasz następnych urodzin. Zrozumiałeś?

– Masz charakterek! – odpowiada z rozbawieniem, odchylając głowę do tyłu. – Podobasz mi się.

Cofam się i zabieram dłoń z jego torsu.

– Nie masz na co patrzeć – mówię chłodno.

Mierzy mnie wzrokiem, wgapiając się w moje nogi, a jego oczy ponownie rozpala pożądanie.

– Wręcz przeciwnie. Mój Boże… twoje nogi zdają się nie mieć końca.

Chciałabym móc je ukryć przed jego wzrokiem, splatam więc ramiona, starając się skupić jego uwagę na czymś innym.

– Nie jestem w twoim typie – stwierdzam.

Spogląda mi prosto w oczy, uśmiechając się śmiało.

– Masz niesamowity tyłek, świetne szyny, wspaniałe zderzaki i piękną twarz. – Kiwa głową. – Zdecydowanie jesteś w moim typie.

– Myślałam, że preferujesz głupie, naiwne i chętne dziewczyny, a ja nie jestem żadną z nich.

Zaczyna się śmiać, co wywołuje ciarki na moim ciele.

– To się jeszcze okaże. Może z czasem nabierzesz na mnie ochotę.

Wzdycham, zdejmuję kurtkę z kokpitu i narzucam ją na siebie.

– Wychodzisz?

– Na to wygląda.

– Daj mi swój numer.

– Nie ma mowy.

– To chociaż powiedz mi, jak masz na imię.

– Andressa – odpowiadam po chwili ciszy, patrząc na niego.

– A nazwisko?

Uśmiecham się. Jest wytrwały.

W tej samej chwili Ben wraca do warsztatu.

– O, super, widzę, że poznałeś Andi – rzuca w stronę Carricka, mijając go.

– Andi? – Carrick wbija spojrzenie w moje oczy, jest wyraźnie zaskoczony.

– Mhm.

– Ale przecież Andi to mój…

– Nowy mechanik? Tak, to ja.

– Andi to ty? Ty jesteś moim nowym mechanikiem? – Jego oczy są okrągłe ze zdumienia.

Z trudem powstrzymuję uśmiech. Przechylam głowę w bok i opieram dłonie na biodrach.

– Tak, to ja – mówię.

– O cholera. Spodziewałem się kogoś…

– Z penisem? Z grubym, ciężkim głosem? Przepraszam, że cię rozczarowałam.

Przez chwilę patrzy na mnie zszokowany, po czym wybucha śmiechem.

Dociera do mnie, co właśnie zrobiłam. Powiedziałam penis do Carricka Ryana.

Powiedziałam „penis”.

Niech to szlag.

Zabijcie mnie, proszę.

Wpatruje się we mnie z seksownym uśmieszkiem i zaciekawionym spojrzeniem. Patrzy tak, jakby zaraz chciał mnie pożreć.

Robi krok w moją stronę.

– Nie rozczarowałaś mnie. Jest dokładnie odwrotnie – oznajmia głębokim głosem, obejmując mnie wzrokiem. – Jesteś piękna, mądra i zadziorna, do tego masz sprawne ręce. Jesteś wszystkim, co lubię, podanym w wyjątkowo atrakcyjnej formie.

Słyszę chrząknięcie. Odwracam do tyłu głowę, za moimi plecami stoi wujek John. Wygląda na zdenerwowanego.

– Carrick, twój tata chce cię widzieć w swoim biurze – komunikuje.

– Dlaczego? – Carrick krzywi się na widok wujka.

– Nie wiem. Może powinieneś pójść się dowiedzieć?

Carrick wzdycha głośno i rusza w stronę drzwi.

– Dziś wieczorem idziemy do pubu – informuje, patrząc na mnie. – Cały zespół i kilkoro moich przyjaciół. Czuj się zaproszona.

– Hmm… – Nie wiem, jak powinnam zareagować. – Dziękuję, panie Ryan, ale…

– Wystarczy Carrick, ale możesz mówić mi Carr. Tak nazywają mnie przyjaciele.

– Carr. Wyjątkowo oryginalnie – mówię śmiertelnie poważnym tonem. Nie mogę się powstrzymać: coś w nim wyzwala we mnie ukryte pokłady sarkazmu.

– Tak, wyjątkowo. Ty też jesteś wyjątkowa – odpowiada ze słodkim uśmieszkiem. To rodzaj uśmiechu, który rzuca kobiety na kolana.

Muszę przyznać: jest dobry. Ale ja jestem jeszcze lepsza.

– Zostanę przy „Carrick”. Dziękuję za zaproszenie, ale mam już plany na wieczór.

– Tak? Z kim go spędzisz? – pyta, podnosząc brwi.

Co za wścibskość! Z moim nowym łóżkiem, jeśli musisz wiedzieć.

– Ze mną – wtrąca się wujek John. Ton jego głosu jest opiekuńczy, ojcowski.

Carrick spogląda na mnie i na niego; w końcu zatrzymuje wzrok na wujku.

– Co będziecie robić?

– Idziemy na obiad.

Wygląda na to, że dzisiejszy wieczór oznacza wspólny obiad z wujkiem Johnem.

– Możesz wpaść później na parę drinków. Chciałbym lepiej poznać mojego nowego mechanika. – Carrick wbija we mnie wzrok. – Do zobaczenia wieczorem.

Patrzę, jak pewnym krokiem idzie przez warsztat ku drzwiom wyjściowym.

– Widzę, że poznałaś Carricka. – Wujek John wypuszcza z płuc powietrze.

– Tak.

– To dobry dzieciak. Jest diabelnie bystry i jest naprawdę niesamowitym kierowcą. Nie widziałem kogoś podobnego od czasów… ekhm…

Od czasów mojego taty.

Wujek John przełyka ślinę.

– Niestety, Carrick nie potrafi utrzymać fiuta w spodniach – oświadcza chwilę później, po czym zdaje sobie sprawę z tego, co właśnie powiedział, i cały się czerwieni. – Boże, Andi! Przepraszam!

– Jestem dorosła, wujku – odpowiadam ze śmiechem – i spędziłam naprawdę dużo czasu wśród mężczyzn. Słyszałam znacznie gorsze słowa.

– Tak, tak. – Czerwieni się jeszcze bardziej. – Carrick zachowywał się w porządku? Słyszałem, jak powiedział…

– Był w porządku, wujku. Nic się nie stało – zbywam go.

Zdecydowałam się nie mówić mu o tym, że Carrick usiłował mnie poderwać. Załatwiłam tę sprawę sama, więc nie muszę go tym martwić.

Nagle czuję się strasznie zmęczona i z trudem powstrzymuję ziewnięcie.

– Naprawdę chcesz iść na tę imprezę? Wiesz, że nie musisz tego robić.

– Chcę, wujku – odpowiadam, ziewając lekko. – W ten sposób poznam ludzi, z którymi będę pracowała. Mógłbyś mnie najpierw zawieźć do mojego nowego mieszkania? Chciałabym wziąć prysznic i trochę się zdrzemnąć. Muszę odzyskać siły przed wieczorem.

Nie jestem w stanie powstrzymać kolejnego ziewnięcia i wujek John zaczyna chichotać.

– No dobrze, śpiochu. Chodźmy do twojego nowego domu.