Rezydencja - ebook

Roz­dział 1

– Chciała zor­ga­ni­zo­wać tra­dy­cyjne ary­sto­kra­tyczne wa­ka­cje przed ślu­bem. Co­kol­wiek to, do cho­lery, zna­czy. Wszy­scy za­pro­szeni mogą przy­je­chać już na po­czątku czerwca. Tata płaci.

Je­cha­ły­śmy wła­śnie z Tu­ulą wy­na­ję­tym przez nią ci­tro­ënem z lot­ni­ska w Bu­da­pesz­cie do wę­gier­skiej re­zy­den­cji. Ro­ze­śmia­łam się, sły­sząc jej iro­niczny ton.

– Nie wo­leli cze­goś we Fran­cji albo An­glii? Za­pa­dła wieś gdzieś na Wę­grzech na­prawdę była ich pierw­szym wy­bo­rem? Okej, nad Ba­la­to­nem, ale to na­dal wę­gier­ska wieś – za­uwa­ży­łam roz­ba­wiona.

Moja przy­szła sze­fowa rzu­ciła mi szyb­kie spoj­rze­nie i się uśmiech­nęła.

– Je­stem pewna, że Armi i Fanny naj­chęt­niej wy­bra­łyby re­zy­den­cję ksią­żęcą w An­glii, ale my­ślę, że mo­głyby tym tro­chę wku­rzyć ta­tu­sia. Z całą pew­no­ścią je­ste­śmy tu ze względu na bu­dżet. Z Seppa ża­den książę, to zwy­kły Fin, który pro­wa­dzi bar­dzo do­brze pro­spe­ru­jącą sieć biur ra­chun­ko­wych. Ale jego żona uważa, że pie­nią­dze zro­biły z niej hra­binę. Córka rów­nież. A samo miej­sce jest uro­cze, to dwo­rek, który był let­nią re­zy­den­cją ja­kiejś ary­sto­kra­tycz­nej ro­dziny.

Tu­ula za­dzwo­niła do mnie za­le­d­wie przed ty­go­dniem z pro­po­zy­cją pracy, gdy czło­wiek, któ­rego wcze­śniej za­trud­niła, zre­zy­gno­wał. Dwór wy­na­jęło na lato bo­gate mał­żeń­stwo Mäki­ne­nów, a gwoź­dziem pro­gramu miał być ślub ich córki Fanny. Mia­łam po­ma­gać we wszyst­kim: go­to­wać, sprzą­tać, przy­go­to­wy­wać we­sele i kie­ro­wać miej­sco­wym per­so­ne­lem.

Zna­łam Tu­ulę dość do­brze, po­nie­waż przez wiele lat pra­co­wa­łam w jej fir­mie ca­te­rin­go­wej, a jej pro­po­zy­cja nie mo­gła na­dejść w lep­szym mo­men­cie. Wła­śnie ukoń­czy­łam stu­dia na kie­runku ga­stro­no­mia i sztuka ku­li­narna, ale chwi­lowo by­łam bez­ro­botna. Mia­łam przez lato po­dró­żo­wać ze swoim chło­pa­kiem, a po­tem z nim za­miesz­kać. Tylko że Tatu zmie­nił plany. Trzy ty­go­dnie temu po­in­for­mo­wał mnie, że mogę za­po­mnieć o wy­jeź­dzie, wspól­nym za­miesz­ka­niu i tak na­prawdę o nim. Spo­tkał mi­łość swo­jego ży­cia i nie by­łam to ja.

Nie mu­sia­łam się długo za­sta­na­wiać nad od­po­wie­dzią dla Tu­uli, ma­jąc do wy­boru dwo­rek nad Ba­la­to­nem albo sa­motne wy­le­wa­nie łez w cia­snym po­koju w aka­de­miku. Poza tym w wieku dwu­dzie­stu sied­miu lat by­łam już po pro­stu za stara na to dru­gie. Stu­dio­wa­łam tro­chę dłu­żej niż moi ko­le­dzy, po­nie­waż mu­sia­łam dużo pra­co­wać, żeby ja­koś zwią­zać ko­niec z koń­cem.

Przy­naj­mniej mo­głam le­czyć zła­mane serce i zruj­no­waną sa­mo­ocenę w ład­nym i cie­płym miej­scu. Cho­ciaż zna­la­złam się w dość nie­co­dzien­nej sy­tu­acji, by­łam pewna, że w tej pracy wiele się na­uczę. Poza ga­stro­no­mią stu­dio­wa­łam też za­rzą­dza­nie biz­ne­sem, po­nie­waż ma­rzy­łam o pro­wa­dze­niu wła­snego ma­łego ho­telu. Wpraw­dzie te­raz mia­łam za­rzą­dzać re­zy­den­cją i fi­nan­sami na or­ga­ni­za­cję we­sele, ale to było bez zna­cze­nia – za­wsze to ja­kaś prak­tyka.

– Duży jest te­raz tłok nad Ba­la­to­nem? – za­py­ta­łam za­cie­ka­wiona, gdy zbli­ża­ły­śmy się do naj­więk­szego je­ziora w Eu­ro­pie Środ­ko­wej.

Tu­ula po­trzą­snęła głową tak ener­gicz­nie, że włosy jej się zwi­chro­wały. Był to nie lada wy­czyn, bo swoją rudą czu­prynę no­siła ściętą na krótko.

– Je­śli py­tasz o do­kładną liczbę, to nie mam po­ję­cia. Na wy­spie za­wsze jest spory ruch, nie­któ­rzy przy­jeż­dżają tylko na dzień albo dwa po­że­glo­wać. W tej chwili jest może od pięt­na­stu do dwu­dzie­stu osób, ale jedna grupa wy­je­chała dziś na kilka dni do Wied­nia. W każ­dym ra­zie to od nas za­leży, ile jest osób. Armi kom­plet­nie od­biło z ob­li­cze­niami, Fanny ma to w du­pie, Seppo cały czas gada przez te­le­fon, a Ilkka pa­trzy tak obo­jęt­nym i znu­dzo­nym wzro­kiem, że pew­nie w ogóle tego nie ogar­nia.

– To oni mają syna? My­śla­łam, że dwie córki.

– No i do­brze my­śla­łaś. Jenny jesz­cze jest w Bel­gii, pra­cuje tam jako au pair. Ilkka to pan młody.

– Chce się wże­nić do bo­ga­tej ro­dziny?

– Na to wy­gląda. Pro­wa­dzi jedno z biur ra­chun­ko­wych Seppa i bzyka się z jego córką.

– To chyba nie ma nic do rze­czy...

– Oczy­wi­ście, że nie. Ale fa­cet wy­daje się in­te­li­gentny, a Fanny nie. Może po pro­stu mu się po­doba.

Fanny była piękna. Ale była też cho­ler­nie mę­czącą, roz­piesz­czoną małą księż­niczką. Tu­ula od­wa­żyła się przy mnie po­wie­dzieć, co na­prawdę uwa­żała – znała mnie na tyle do­brze, że nie mu­siała wąt­pić w moją lo­jal­ność. Po­my­śla­łam z no­stal­gią, że ja też kie­dyś ucho­dzi­łam za pięk­ność. To było, za­nim w ży­ciu Tatu po­ja­wiła się Aino ze swo­imi psze­nicz­nymi wło­sami i wspa­nia­łymi opa­lo­nymi no­gami. Wtedy zmie­ni­łam zda­nie na swój te­mat. Wo­la­ła­bym ni­gdy nie wi­dzieć, jak szła pod rękę z moim by­łym chło­pa­kiem w cen­trum han­dlo­wym w Tam­pere. Kiedy ich spo­strze­głam, ucie­kłam za­wsty­dzona i scho­wa­łam się za sto­ja­kami w skle­pie odzie­żo­wym.

Gdy Tatu na­gle ze mną ze­rwał, a ja od­kry­łam Aino, moje dłu­gie wy­pie­lę­gno­wane brą­zowe włosy, duże nie­bie­sko­szare oczy i chło­pięca bu­dowa wy­dały mi się po pro­stu nie­cie­kawe. Może w re­zy­den­cji zna­la­złby się ktoś... kto­kol­wiek. Chło­piec od ba­senu, któ­rego błysz­czące brą­zowe oczy po­zwo­li­łyby mi od­pę­dzić zły na­strój i z któ­rym mo­gła­bym spę­dzać go­rące noce po pracy.

Na­gle roz­to­czył się przed nami wi­dok na tur­ku­sową ta­flę Ba­la­tonu, a ja na chwilę za­po­mnia­łem o chłop­cach od ba­senu, ary­sto­kra­tycz­nych wa­ka­cjach ro­dziny Mäki­ne­nów, a na­wet o Aino. Gło­śno da­wa­łam wy­raz swo­jemu za­chwy­towi, gdy ode­zwała się Tu­ula:

– Tak, tu jest pięk­nie, a co naj­waż­niej­sze, je­ste­śmy po tej lep­szej stro­nie je­ziora. Po po­łu­dnio­wej stro­nie, w Sió­fok, jest pełno ho­teli jesz­cze z cza­sów ko­muny. Na­dal stra­szą wy­glą­dem, mimo że zo­stały wy­re­mon­to­wane. Mia­steczko Ba­la­ton­füred jest na­prawdę piękne i znaj­duje się za­le­d­wie kilka ki­lo­me­trów od po­sia­dło­ści. A jesz­cze ład­niej moim zda­niem jest w Ti­hany. To mała wio­ska na pół­wy­spie o tej sa­mej na­zwie.

Gdy sa­mo­chód za­czął się piąć w górę, moim oczom uka­zało się Ba­la­ton­füred oraz wiel­kie je­zioro mie­niące się w słońcu. Wkrótce po­tem Tu­ula skrę­ciła w lewo i prze­je­chała przez nie­wielką bramę na końcu pod­jazdu, pro­sto na dzie­dzi­niec du­żego kom­pleksu za­bu­do­wań. Zgod­nie z tym, co po­wie­działa moja przy­szła sze­fowa, bu­dy­nek po­cho­dził z ty­siąc sie­dem­set­nego roku. Był to duży, dwu­pię­trowy dwo­rek z bla­do­żół­tymi ścia­nami. Do­bu­do­wane do niego skrzy­dła były niż­sze, choć rów­nież dwu­pię­trowe. Ka­mienna brama sty­kała się z oboma skrzy­dłami, za­my­ka­jąc bru­ko­wany dzie­dzi­niec.

Tu­ula ob­je­chała sto­jącą na środku dzie­dzińca ładną fon­tannę i za­trzy­mała się przed fron­to­wym wej­ściem.

– Wy­pa­kuj te­raz rze­czy z sa­mo­chodu i za­nieś je do kuchni, nie bę­dziesz mu­siała się na­bie­gać – po­wie­działa. – Jest za głów­nymi scho­dami po le­wej. Ja za­par­kuję, a po­tem cię opro­wa­dzę.

Wy­sko­czy­łam z auta i chwy­ci­łam z ba­gaż­nika dużą wa­lizkę Sam­so­nite oraz wy­pchany po brzegi ple­cak. Za­rzu­ci­łam go na plecy nie bez wy­siłku i sta­łam przez chwilę, przy­glą­da­jąc się, jak Tu­ula opusz­cza dzie­dzi­niec. Za­chwia­łam się pod cię­ża­rem ba­gażu i na­wet nie za­uwa­ży­łam, że ktoś wy­cho­dzi przez otwarte drzwi. Kiedy ką­tem oka do­strze­głam ruch, pod­nio­słam głowę tak szybko, że cał­kiem stra­ci­łam rów­no­wagę. Pró­bo­wa­łam zna­leźć ba­lans i na­gle nie by­łam już pewna, czy ko­lana się pode mną ugięły pod wpły­wem ba­la­stu, który dźwi­ga­łam, czy fa­ceta, który sta­nął te­raz przede mną w słońcu.

Wy­star­czyło kilka se­kund, abym za­chłan­nie wo­dząc oczami po ciele męż­czy­zny, od­no­to­wała parę in­te­re­su­ją­cych szcze­gó­łów. Fa­cet był wy­soki i smu­kły, miał sze­ro­kie ra­miona i scho­dził ze scho­dów z iście ko­cią gra­cją. Rę­kawy wy­pusz­czo­nej luźno bia­łej ko­szuli miał pod­wi­nięte do łokci, dzięki czemu było wi­dać mu­sku­larne, cu­dow­nie opa­lone ra­miona.

Moje ciało na­tych­miast za­re­ago­wało tak, jak można się było spo­dzie­wać. Bo­le­sne pul­so­wa­nie w dole brzu­cha dało o so­bie znać, za­nim zdą­ży­łam do­trzeć wzro­kiem do twa­rzy nie­zna­jo­mego. Chci­wie wpa­try­wa­łam się w pół­dłu­gie ciem­no­brą­zowe włosy, lekko fa­lu­jące za uszami i opa­da­jące na biały koł­nie­rzyk, po­cią­głą twarz, pra­wie czarne oczy i pełne, wy­ra­zi­ste usta.

Wę­gier. Na sto pro­cent. Może... chło­pak od ba­senu. Niech to bę­dzie chło­pak od ba­senu albo ktoś w tym stylu... – mo­dli­łam się roz­ma­rzona, cho­ciaż gość wy­glą­dał na nieco po­nad trzy­dzie­ści lat. Czyli już nie taki chło­piec.

– Cześć. Sły­sza­łem, jak Tu­ula pod­jeż­dża. Po­trze­bu­jesz po­mocy? – za­py­tał.

A to nie­spo­dzianka! Męż­czy­zna miał tak eg­zo­tyczny wy­gląd, że ni­gdy, zwłasz­cza na Wę­grzech, nie przy­szłoby mi do głowy, że jest Fi­nem. Może jed­nak był jed­nym z go­ści we­sel­nych. Jed­nym z tych, któ­rzy przy­je­chali pa­so­ży­to­wać, jak to ujęła Tu­ula.

– No ra­czej... By­łoby miło. Ple­cak jest ku­rew­sko ciężki – burk­nę­łam nie­zbyt grzecz­nie.

Mia­łam ochotę dać so­bie kopa w dupę. Cho­ciaż ro­dzina Mäki­ne­nów nie na­le­żała do ary­sto­kra­cji i nie ży­li­śmy w dzie­więt­na­stym wieku, mimo wszystko nie po­win­nam prze­kli­nać jak ja­kiś La­poń­czyk przy do­piero co po­zna­nym go­ściu. Na swoje uspra­wie­dli­wie­nie mia­łam tylko to, że by­łam w szoku – na­prawdę za­sko­czył mnie wy­gląd męż­czy­zny. Co to była za... po­ra­ża­jąca uroda.

W jego oczach po­ja­wił się błysk, a usta wy­gięły w sek­so­wym uśmie­chu. Uniósł ciemne, ide­al­nie za­ry­so­wane brwi, a kiedy na chwilę od­wró­cił głowę w bok, zo­ba­czy­łam, że ma gar­baty nos. Wspa­niały, duży nos.

Prze­leć mnie!, krzy­czało moje ciało w de­spe­ra­cji. Do­brze, że nie na głos. Czy kie­dy­kol­wiek tak za­re­ago­wa­łam na Tatu?, za­sta­na­wia­łam się, obez­wład­niona, gdy męż­czy­zna zszedł po scho­dach i pod­szedł do mnie.

Bar­dzo bli­sko. Tak bli­sko, że mo­głam do­strzec, że jego źre­nice miały głę­boki ak­sa­mitny, ciem­no­brą­zowy od­cień. Po­chy­lił się tro­chę i uniósł ręce. Po­czu­łam się jak we śnie i przez chwilę by­łam pewna, że chce mnie po­ca­ło­wać. Roz­chy­li­łam usta, przy­mknę­łam po­wieki, a po­tem... po­czu­łam, jak ręce chwy­tają za ra­miączka ple­caka. Moje plecy do­znały ulgi, ale te­raz przy­gniótł mnie cię­żar za­wsty­dze­nia.

Kto w ogóle chciałby po­ca­ło­wać osobę, któ­rej imie­nia na­wet nie zna? Na pewno nie ja. I na pewno nie taki fa­cet. Bez wąt­pie­nia nie zwró­ciłby uwagi na ja­kąś tam ku­charkę... Tym ra­zem wy­mie­rzy­łam so­bie men­tal­nego kop­niaka. To­talna ze mnie idiotka.

– Dzię­kuję – po­wie­dzia­łam, ob­da­rza­jąc męż­czy­znę swoim naj­pięk­niej­szym uśmie­chem.

Wy­da­wało mi się, że nie­zna­jomy pa­trzy na mnie dłu­żej niż to ko­nieczne i prze­nosi cię­żar ciała z jed­nej stopy na drugą. Jakby się nad czymś za­sta­na­wiał. Mia­łam na­dzieję, że my­śli o mnie. I że są to wy­łącz­nie po­zy­tywne my­śli.

– Za­pro­wa­dzę cię do two­jego po­koju – po­wie­dział ni­skim, mięk­kim gło­sem, który za­wi­bro­wał gdzieś głę­boko we mnie. Za­rzu­cił ple­cak na ra­mię i chwy­cił wa­lizkę.

– Do­bra – wes­tchnę­łam. Po­sta­no­wi­łam tro­chę się zre­ha­bi­li­to­wać, to­wa­rzy­sząc męż­czyź­nie na scho­dach.

– Wspa­niale tu jest. Pra­co­wa­łam w róż­nych miej­scach, ale ni­gdy nie mia­łam oka­zji za­trud­nić się za gra­nicą, w do­datku na tak długo. A or­ga­ni­za­cja ślubu to na­prawdę cie­kawe wy­zwa­nie.

Ciemne oczy wpa­try­wały się we mnie.

– „Wy­zwa­nie” to rze­czy­wi­ście wła­ściwe słowo. Zo­ba­czymy, czy Seppo wy­trzyma do po­czątku sierp­nia, kiedy do­łą­czy do nas wię­cej lu­dzi i pra­cow­ni­ków. Wę­gry może i nie są dro­gim kra­jem, ale utrzy­ma­nie ca­łej ha­ła­stry przez po­nad dwa mie­siące i tak trzep­nie po kie­szeni – za­uwa­żył mój to­wa­rzysz z czar­nym hu­mo­rem.

– No to bar­dzo spryt­nie, że przy­je­cha­łeś tu­taj te­raz. Mo­żesz ko­rzy­stać z wszyst­kiego od po­czątku do końca.

Pod­kre­śli­łam słowo „wszyst­kiego”, cho­ciaż na­wet nie wie­dzia­łam czemu. O co mi w ogóle cho­dziło? W oczach męż­czy­zny było coś oce­nia­ją­cego, ale nie mia­łam czasu się za­sta­no­wić co, bo do­tar­li­śmy do klatki scho­do­wej, a on po­kie­ro­wał mnie do po­koju (w lewo, do końca ko­ry­ta­rza w prawo i znów w prawo).

– Po­kój jest dość mały, ale znaj­dują są tam szafa, mały sto­lik oraz łóżko. Ła­zienkę znaj­dziesz na lewo od scho­dów.

– Skąd wiesz, który to mój po­kój? – za­py­ta­łam na­gle, za­sko­czona, że gość we­selny umiał mnie za­pro­wa­dzić we wła­ściwe miej­sce.

Zer­k­nę­łam przez drzwi i stwier­dzi­łam, że wszystko się zga­dza. Oprócz wy­mie­nio­nych cięż­kich, ciem­nych me­bli zo­ba­czy­łam pięk­nie ha­fto­wane opar­cie krze­sła i fo­tel po­kryty ciem­no­czer­woną kwie­ci­stą tka­niną. W oknach wi­siały ro­man­tyczne fi­ranki z bia­łej ko­ronki, a pod­łogę po­kry­wał ciem­no­czer­wony dy­wan.

Męż­czy­zna de­li­kat­nie mnie po­pchnął, by za­chę­cić mnie do wej­ścia, a kiedy zna­la­złam się w środku, po­czu­łam jego od­dech we wło­sach. Na prze­mian go­rące i zimne dresz­cze prze­szyły moje ciało. Szybko się od­wró­ci­łam. Sto­jący za mną męż­czy­zna zdą­żył już odło­żyć wa­lizkę i ple­cak i rzu­cił mi szybki uśmiech, który wy­peł­nił cie­płem całe moje ciało.

– Nie wiem. Ale wiem, że ten aku­rat jest pu­sty.

– Ale może jest dla ko­goś in­nego? – za­czę­łam nie­pew­nie, za­sta­na­wia­jąc się, czy wkrótce zjawi się Tu­ula, by za­pę­dzić mnie do piw­nicy.

– Bę­dzie nie­wielu sa­mot­nych go­ści. I przy­jadą znacz­nie póź­niej – od­po­wie­dział sta­now­czym gło­sem męż­czy­zna.

– A skąd ty to wiesz? – za­py­ta­łam nieco ostrzej. Wo­la­łam się nie pa­ko­wać w żadne kło­poty.

– Po­nie­waż sły­sza­łem, co mó­wią Fanny i Armi. Mogę się wy­da­wać nie­obecny, ale wszystko sły­szę. – Męż­czy­zna wy­cią­gnął rękę i w końcu się przed­sta­wił: – Ilkka Vah­to­kari. Pan młody w tym cyrku.

Kilka dni póź­niej przy­go­to­wy­wa­łam w kuchni trzy duże dzbanki mro­żo­nej her­baty. Zbli­żała się pora lun­chu, a pięt­na­ście osób w domu cze­kało przy stole na coś zim­nego do pi­cia. Czu­łam, jak pot zbiera mi się na czole i karku, po­nie­waż pa­no­wał upał, a w kuchni nie było kli­ma­ty­za­cji.

Źle tu­taj sy­pia­łam, cho­ciaż sy­pial­nie były kli­ma­ty­zo­wane. Wie­dzia­łam dla­czego, ale nie chcia­łam się do tego przy­znać, na­wet przed sobą. Uzna­łam, że by­łam po pro­stu zła, zra­niona i smutna z po­wodu na­głego ze­rwa­nia, a moje przy­gnę­bie­nie mo­gło spo­wo­do­wać różne skutki. Na przy­kład ten, o któ­rym nie chcia­łam my­śleć.

Tu­ula unio­sła brwi, gdy usły­szała, że Ilkka umie­ścił mnie na pię­trze, a wła­ści­wie obok wspól­nej sy­pialni na­rze­czo­nych. Po chwili jed­nak wzru­szyła ra­mio­nami.

– To chyba nie ma zna­cze­nia – stwier­dziła. – Je­śli wo­lisz, mo­żesz spać u mnie, na dole.

Po­my­śla­łam, że chęt­nie prze­pro­wa­dził­bym się do Tu­uli, na­wet je­śli to ozna­cza­łoby dzie­le­nie wspól­nego po­koju. Oba­wia­łam się tylko, że moje prze­no­siny mo­głyby wy­wo­łać zdu­mie­nie, a może na­wet nie­wy­godne py­ta­nia. A tych wo­la­łam unik­nąć, bo Armi na mój wi­dok przy stole na pierw­szej wspól­nej ko­la­cji po­wie­działa, że służba po­winna spać na dole. Na­prawdę wczu­wała się w rolę hra­biny.

Po tych sło­wach pięć­dzie­się­cio­let­nia blon­dynka spoj­rzała na Ilkkę, a po­tem na mnie – wła­śnie przy­nio­słam wino. Ilkka wy­glą­dał, jakby nic nie sły­szał, ale jego na­rze­czona za­częła ob­łud­nie szcze­bio­tać:

– Ilkka ma ta­kie do­bre serce! Co po­ra­dzić?

Męż­czy­zna wska­zał mi ge­stem, abym po­sta­wiła bu­telki na stole. Usły­sza­łam stłu­miony śmiech. Spoj­rza­łam na niego i zo­ba­czy­łam, że unosi drwiąco ką­ciki ust, przy­my­ka­jąc oczy.

– Czy ta dziew­czyna nie może nas ob­słu­żyć? – spy­tała Armi, gdy Ilkka na­le­wał wino jej i Fanny.

– Tu­ula i In­keri są w kuchni same. Na­prawdę nic mi się nie sta­nie, je­śli zajmę się wi­nem – mruk­nął Ilkka.

Armi zmarsz­czyła nos, ale nie sko­men­to­wała słów przy­szłego zię­cia. Do­piero po chwili ode­zwała się słod­kim gło­sem do swo­jego spo­co­nego oty­łego męża sie­dzą­cego na dru­gim końcu stołu:

– Seppo! Po­trze­bu­jemy wię­cej słu­żą­cych! Nie mo­żemy cze­kać tak długo, jak pier­wot­nie za­kła­da­li­śmy. Za­trud­nij kilka osób z wio­ski.

Seppo za­stygł w miej­scu jak za­jąc, który usły­szał zbli­ża­jące się nie­bez­pie­czeń­stwo.

– Zo­ba­czymy – po­wie­dział ostroż­nie. – Je­śli się okaże, że nie da­jemy so­bie rady, wtedy ko­goś po­szu­kamy. I nie mó­wimy tu o słu­żą­cych, Armi.

– Ale co się nie zga­dza? Prze­cież ci lu­dzie nam służą – wtrą­ciła Fanny, pa­trząc na ojca nie­win­nie swo­imi du­żymi nie­bie­skimi oczami.

– One mają imiona! To Tu­ula i In­keri. I pra­cują. Ciężko! – Ilkka pra­wie krzyk­nął.

Przy stole za­pa­dła ci­sza. Spoj­rza­łam na męż­czy­znę tak, jak zde­cy­do­wa­nie nie po­win­nam, a po­tem po­spiesz­nie ode­szłam, czu­jąc, jak płoną mi po­liczki.

Kiedy wró­ci­łam do rze­czy­wi­sto­ści, sta­ra­łam się trzy­mać my­śli na wo­dzy i nie po­zwo­lić im zba­czać na te­mat, któ­rego za wszelką cenę mu­sia­łam uni­kać. Skon­cen­tro­wa­łam uwagę na dwóch ogrom­nych dzban­kach mro­żo­nej her­baty i pły­wa­ją­cych w niej pla­ster­kach cy­tryny. Chyba nie dam rady z dwoma na­raz, po­my­śla­łam. Ra­czej nie za­pra­co­wa­ła­bym so­bie na miano słu­żą­cej roku, gdy­bym tak się prze­wró­ciła i ob­lała lo­do­wa­tym na­po­jem na przy­kład Armi.

Tu­ula we­szła do kuchni, chwy­ciła pół­mi­sek z pa­nie­ro­wa­nym kur­cza­kiem i krzyk­nęła:

– Za­nieś im szybko tę her­batę! Dzbanki na stole są już pra­wie pu­ste.

Mimo po­śpie­chu za­cho­wa­łam spo­kój. Kiedy z tru­dem pod­no­si­łam je­den dzba­nek, usły­sza­łam, jak ktoś wcho­dzi do kuchni od strony domu. Za­ło­ży­łam, że to Tu­ula z ja­kie­goś po­wodu wy­dłu­żyła so­bie drogę i już mia­łam się od­wró­cić w stronę fron­to­wych drzwi pro­wa­dzą­cych na po­dwórko, gdy po­czu­łam ostry mę­ski za­pach i zda­łam so­bie sprawę, że się po­my­li­łam.

Za­mar­łam, wpa­tru­jąc się w trzy­many w dło­niach dzba­nek, usi­łu­jąc stłu­mić wzbie­ra­jące we mnie uczu­cia. Na próżno. Za­lała mnie fala bez­rad­nej żą­dzy, sza­lo­nej za­zdro­ści i cał­ko­wi­tej bez­sil­no­ści i bez reszty za­wład­nęła moim umy­słem. Za­mknę­łam oczy i na krótką chwilę da­łam upust fan­ta­zji. Tylko na chwilę.

Ilkka praw­do­po­dob­nie przy­szedł po dzbanki z mro­żoną her­batą. Już wcze­śniej przy­cho­dził z Seppo i kil­koma in­nymi męż­czy­znami po na­poje czy duże pół­mi­ski, aby nam po­móc. Te­raz jed­nak wy­obra­ża­łam so­bie, że przy­szedł po mnie. Tylko po mnie. Cho­ciaż był za­jęty i po­mimo tego, że moje włosy były spięte w nie­chlujny ku­cyk, a twarz bez grama ma­ki­jażu po­kry­wała war­stewka potu.

Kiedy czas mi­jał, a Ilkka się nie od­zy­wał, otwo­rzy­łam oczy, ale wciąż nie mo­głam się ru­szyć. Wie­dzia­łam, że męż­czy­zna stoi za mo­imi ple­cami, i cze­ka­łam, aż się­gnie po dzbanki z mro­żoną her­batą. Z każdą mi­ja­jącą se­kundą czu­łam co­raz więk­sze zde­ner­wo­wa­nie. Za­ci­snę­łam usta, zmu­sza­jąc się do wy­rów­na­nia przy­spie­szo­nego od­de­chu, i usi­ło­wa­łam wy­my­ślić, co mo­gła­bym po­wie­dzieć, aby prze­rwać ten dziwny stan, w któ­rym się zna­la­złam.

Otwo­rzy­łam usta, lecz wy­do­było się z nich po­je­dyn­cze, zdy­szane słowo. To, które po­wta­rzało się w mo­ich snach.

– Ilkka.

Męż­czy­zna pod­szedł bli­żej. Tak bli­sko, że trą­cił czub­kiem buta moją ba­le­rinkę, a klatką pier­siową mu­snął mój ku­cyk. Na­gle jego opa­lone, dłu­gie ra­miona ob­jęły mnie w pa­sie, a duże dło­nie przy­kryły moje palce trzy­ma­jące dzba­nek. Gdy jego cie­pły do­tyk pie­ścił moją skórę, palce od­mó­wiły mi po­słu­szeń­stwa.

By­łam pewna, że za chwilę usły­szę brzęk tłu­czo­nego szkła i po­czuję, jak her­bata za­lewa mi stopy, ale Ilkka za­re­ago­wał bły­ska­wicz­nie. Splótł swoje palce z mo­imi, ręce przy­ci­snął do mo­ich przed­ra­mion i przy­cią­gnął mnie mocno do swo­jej klatki pier­sio­wej, ra­tu­jąc na­czy­nie.

Sły­sza­łam ci­chy od­dech męż­czy­zny i cze­ka­łam, aż coś po­wie albo się ode mnie od­su­nie. Kiedy przez nie­skoń­cze­nie dłu­gie se­kundy nic się nie wy­da­rzyło i sta­łam tak, przy­wie­ra­jąc do niego ple­cami, nie mo­głam już dłu­żej opie­rać się po­ku­sie.

Od­chy­li­łam się mocno i od­wró­ci­łam tak, że mój po­li­czek oparł się o przód ja­sno­nie­bie­skiej ko­szulki. Krę­ciło mi się w gło­wie. Wie­dzia­łam, że to nie­wła­ściwe, a jed­nak czu­łam, że wszystko jest jak trzeba. Gdy Ilkka po­chy­lił głowę, a jego usta wy­lą­do­wały naj­pierw na mo­ich wło­sach, a po­tem na uchu, nie tylko dzban­kowi gro­ził upa­dek.

Czu­łam, że moim cia­łem za­wład­nęło pier­wotne, bez­wa­run­kowe uczu­cie, któ­rego ni­gdy wcze­śniej nie do­świad­czy­łam. Do­ma­gało się, abym się od­wró­ciła, ro­ze­brała sto­ją­cego za mną męż­czy­znę, uca­ło­wała każdy cen­ty­metr jego skóry, wzięła go w sie­bie od razu. Bez­sku­tecz­nie pró­bo­wa­łam so­bie przy­po­mnieć, że nie chcę po­żą­dać męż­czy­zny, który miał po­ślu­bić inną ko­bietę. Oczy­wi­ście, że nie chcia­łam. Ale moje ra­cjo­nalne pra­gnie­nia nie miały szans, gdy był przy mnie Ilkka.

A te­raz znaj­do­wał się tak bli­sko, że nie dało się tego wy­tłu­ma­czyć w ża­den ra­cjo­nalny spo­sób. Mógł mnie pu­ścić, gdy tylko ura­to­wał dzba­nek. Ale tego nie zro­bił. Wręcz prze­ciw­nie. Przy­ci­snął mnie do sie­bie jesz­cze moc­niej, jego usta pie­ściły pła­tek mo­jego ucha tak, że przy­mknę­łam po­wieki z roz­ko­szy.

– My­ślę o to­bie – wy­szep­tał. – Nic na to nie po­ra­dzę.

Grzeszna, grzeszna me­lo­dia, uwo­dzi­ciel­ska jak pieśń sy­reny, eks­plo­do­wała w mo­jej gło­wie. W dol­nej czę­ści ple­ców po­czu­łam, jak ku­tas męż­czy­zny pul­suje pod ciem­no­nie­bie­skimi let­nimi spodniami. Moja cipka za­częła pęcz­nieć i wil­got­nieć. Po­czu­łam mu­śnię­cie za­ka­za­nej przy­jem­no­ści, gdy za­ci­snę­łam przy­sło­nięte krótką czarną spód­niczką po­śladki jesz­cze moc­niej na męż­czyź­nie i po­ru­szy­łam bio­drami.

Ilkka sap­nął, przy­gryzł pła­tek mo­jego ucha, a po chwili gwał­tow­nie się cof­nął z dzban­kiem w dłoni, mó­wiąc szorstko:

– We­zmę też drugi.

Wła­śnie wtedy we­szła Tu­ula. Od­wró­ci­łam się do niej z od­ma­lo­wa­nym na twa­rzy po­czu­ciem winy. Ilkka się­gnął obok mnie, jego ręka po­now­nie do­tknęła mo­jego ra­mie­nia, a ja pra­wie pod­sko­czy­łam. Męż­czy­zna mruk­nął do Tu­uli, że przyj­dzie po resztę na­po­jów, ale moja prze­ło­żona je­dy­nie da­lej mi się przy­glą­dała. Kiedy Ilkka wy­szedł, Tu­ula po­wie­działa bez­na­mięt­nie, lecz sta­now­czo:

– Nie daj się mu uwieść. On zła­mie ci serce i na do­da­tek nas zwol­nią.

– Co? – wy­du­si­łam z tak źle uda­wa­nym obu­rze­niem, że pra­wie samą sie­bie roz­śmie­szy­łam.

Tu­ula po­ło­żyła ręce na swo­ich zgrab­nych bio­drach i wy­da­wało się, że jej ni­ska po­stura uro­sła o kilka cen­ty­me­trów, choć ko­bieta nie wy­glą­dała na roz­gnie­waną.

– Wiesz, co mam na my­śli. Ilkka może być znu­dzony i po pro­stu po­trze­bo­wać roz­rywki. Za­nim zro­bisz coś głu­piego, pa­mię­taj, że pra­cuje dla Seppo od sied­miu lat i spo­tyka się z Fanny od trzech. Mało praw­do­po­dobne, żeby zmie­nił plany na kilka ty­go­dni przed ślu­bem. Z jego wy­glą­dem ła­two jest zna­leźć ko­goś do to­wa­rzy­stwa, ale je­śli tego po­trze­buje, niech po­szuka w mie­ście, a nie w twoim łóżku.

Czu­łam, jak ob­le­wam się ru­mień­cem, który z każ­dym sło­wem Tu­uli scho­dził ni­żej na moją szyję i de­kolt. Prze­rwała na chwilę, po czym uśmiech­nęła się po­cie­sza­jąco i po­wie­działa:

– Wiem, że jest ci te­raz trudno. Ale nie bra­kuje tu sa­mot­nych fa­ce­tów. Nic nie stoi na prze­szko­dzie, że­byś wy­brała so­bie jed­nego z nich i tro­chę się za­ba­wiła.