Rezydencja pod Londynem - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Tuż przed trzecią w chłodne kwietniowe popołudnie Helena wjechała na parking dla klientów kancelarii prawnej Mayhew & Morrison w Dorchester. Spojrzała na zegarek – była pięć minut przed czasem. Podróż z Londynu trwała krócej, niż myślała.

Gdy zjeżdżała z autostrady na spokojną drogę lokalną, chwyciła ją nostalgia. Hrabstwo Dorset było przecież jej baśniową krainą dzieciństwa, miejscem, do którego wracała zawsze z radością, tyle że ostatnio rzadko kiedy miała na to czas. Helena właśnie uświadomiła sobie, że nie była tu od pogrzebu swego ojca cztery lata temu.

Z torebki wyciągnęła list od adwokatów i przeczytała go raz jeszcze. Było to zawiadomienie o dacie otwarcia testamentu Isobel Theotokis. Niby zwykły, formalny list, ale czytając go teraz ponownie Helena miała w oczach łzy. Pani Theotokis była wieloletnim pracodawcą jej ojca i najwyraźniej nie zapomniała o swej obietnicy złożonej Helenie, gdy ta była jeszcze dziewczynką, że kolekcja pięknych porcelanowych figurek, które pani Theotokis przywiozła z Dalekiego Wschodu i trzymała na półce w swojej bibliotece, stanie się kiedyś jej własnością. Cóż innego mogłaby chcieć jej pozostawić po sobie?

Helena przejrzała się w lusterku wstecznym. Jej wystające spod grzywki niebieskie oczy pełne były blasku i ktoś nawet powiedział, że przypominały mu oczy jakiejś świętej z kościelnego witraża, przez który zawsze przebija światło. Miała niewielki nos, gładką – jak to u Angielek – karnację w odcieniu bladego różu, która bardzo łatwo przyswajała promienie słoneczne, stąd latem Helena chodziła zawsze ładnie opalona, nawet jeśli nie wracała właśnie z wakacji na Lazurowym Wybrzeżu. Tego dnia postanowiła upiąć swe gęste blond włosy w schludny kok.

Odczekała pięć minut i wysiadła z samochodu. Otworzyła przeszklone drzwi kancelarii i przedstawiła się uśmiechniętej dziewczynie w recepcji.

– Pani Kingston? Oczywiście… – odpowiedziała dziewczyna, wstając i prowadząc Helenę pod drzwi jednego z pokojów. – Pan Mayhew już na panią czeka.

Na widok Heleny John Mayhew wstał i przywitał się. Był niskim, nieco zabawnie wyglądającym panem w mocno średnim wieku, o krzaczastych siwawych brwiach i jakby celowo dobranych do nich sumiastych wąsach. Pamiętała go doskonale: kancelaria pana Mayhewa i jego wspólnika kilkakrotnie załatwiała sprawy ojca Heleny, a potem kwestię rozdysponowania majątku po jego śmierci.

– Bardzo proszę usiąść – powiedział. – Druga zainteresowana strona… no cóż, spóźnia się trochę. Ale powinna tu być lada moment.

Ledwie Mayhew zdążył dopowiedzieć zdanie, a otworzyły się drzwi, w których stanął… Helena cała zamarła, widząc przed sobą Oskara, swoją pierwszą młodzieńczą miłość sprzed dziesięciu lat. Boże, jaki to szmat czasu, pomyślała. A on się nic a nic nie zmienił!

No tak, powinna była to przewidzieć: Oskar był przecież członkiem rodziny Isobel, wnukiem jej siostry czy brata, nie pamiętała już dokładnie. Ale pędząc tu na złamanie karku, pochłonięta myślami o pracy, w której ostatnio miała trochę problemów, zwyczajnie nie pomyślała o tym.

Helena przełknęła ślinę i starała się za wszelką cenę uspokoić. Jej oddech wracał powoli do normy, w uszach natomiast cały czas słyszała przyspieszone bicie serca. W końcu to Oskar, jej dawno niewidziany pierwszy chłopak. I zarazem pierwszy mężczyzna, który złamał jej serce…

Zdołała się jednak opanować na tyle, by posłać mu pozornie obojętne spojrzenie na powitanie.

Zauważyła, że był nadal nieziemsko przystojny. W sumie dlaczego miałoby być inaczej, skoro oboje byli wciąż młodzi? Może tylko włosy, te zawsze niegdyś zmierzwione, dzikie, kruczoczarne, miał teraz zdecydowanie bardziej przygładzone i zadbane. Jest w końcu, jak słyszała, biznesmenem o światowej renomie i pewne rzeczy już do niego nie pasują… Ale twarz Oskara o wyraźnej rzeźbie kości policzkowych, jak i jego skóra o południowej karnacji, nie zmieniły się ani na jotę: ta sama ostro zarysowana linia brwi i mocno zaciśnięte wargi, charakterystyczne dla ludzi pełnych determinacji, zdolnych do czynów szalonych, zarówno złych, jak i dobrych. I te zmysłowe wargi, które kiedyś tyleż razy wpijały się w jej usta…

Miał na sobie doskonale skrojony ciemny garnitur, do którego nie założył jednak krawata – pewnie jako wyraz nonszalancji. Wzrok Heleny, chcąc nie chcąc, skierował się ku rozpięciu śnieżnobiałej koszuli, które ukazywało kępkę czarnych, skręconych włosów. Przypomniała sobie jego nagą, gęsto obrośniętą klatkę piersiową, do której tak lubiła się przytulać. Poczuła w tym momencie suchość w gardle.

Ciszę, jaka zapanowała w pokoju, przerwał John Mayhew:

– Domyślam się, że państwo spotkali się już w przeszłości? – powiedział trochę niepewnie. – Pozwolę sobie jednak jeszcze raz przedstawić…

Ale Oskar przerwał mu, mówiąc swym donośnym, dudniącym niemal głosem, w którym nadal – jak przed laty – pobrzmiewała nuta południowego akcentu:

– Nie ma potrzeby, John. Poznaliśmy się z Heleną wieki temu, kiedy przyjeżdżałem do Isobel podczas wakacji. Jak się masz, Helin? – powiedział, podając jej rękę.

Zadrżała. Powiedział Helin, z akcentem na ostatniej sylabie – tylko on tak ją nazywał. Przyzwyczaiła się do tego, że wszyscy mówili do niej Helen i rzadko kto pamiętał, że tak naprawdę na imię miała nie Helena, ale Helin… Pamiętała, jak wymawiał to imię ledwie dosłyszalnym szeptem, gdy jego wargi znajdowały się przy samym jej uchu. Wydało jej się, że czuje niemal jeszcze jego ciepły oddech na policzku… Z całą pewnością natomiast czuła, że zaczynają jej z podniecenia drżeć uda i wiedziała, że za wszelką cenę musi się opanować, bo w przeciwnym razie stanie się coś strasznego…

– Dzięki, nieźle – odpowiedziała, cudem tylko opanowując się; miała nadzieję, że głos nie zdradzał jej wzruszenia. Długie, zmysłowe palce Oskara oplotły na chwilę jej dłoń; serce Heleny znowu zabiło szybciej. – A ty jak się masz? – zdołała jakoś wykrztusić.

– Super – odpowiedział krótko, małomówny i konkretny, jak zawsze.

Oskar usiadł na jednym z dwóch skórzanych foteli stojących naprzeciw biurka Johna Mayhewa i spojrzał na Helenę ponownie. Z narastającym zdumieniem zauważył, że ta niegdyś blada, wiecznie zasmucona dziewczyna zmieniła się w ciągu minionych lat w stuprocentową, pewną siebie damę. Miała na sobie wytworny ciemnoniebieski kostium, ze spódnicą kusząco podkreślającą zgrabne biodra, kremową bluzkę i pantofle na wysokim obcasie, idealnie dobrane do smukłych brązowych od opalenizny nóg. Gdy patrzyła na niego, jej usta odruchowo rozchylały się leciuteńko, jak gdyby chciała powiedzieć mu teraz to, co zbierało się w niej przez te lata… Tylko oczy pozostały te same, wiecznie dziecinne, pomyślał Oskar. Te duże, błękitne jak niebo w bezchmurny dzień oczy, których powieki tyle razy całował.

Z zamyślenia wyrwał ich ponownie John Mayhew, otwierając opasłą teczkę z dokumentami.

– Mam odczytać państwu ostatnią wolę Isobel Mariny Theotokis, właścicielki posiadłości Mulberry Court w hrabstwie Dorset… – zaczął mówić dostojnym, urzędowym tonem. Helena, siedząc z dłońmi złożonymi na kolanach, powitała jego słowa z ulgą; mogła się wreszcie skupić na czymś realnym i oderwać od emocji, po których przecież po dziesięciu latach nie powinien zostać żaden ślad, tymczasem tak najwyraźniej nie było…

Zastanowiła się, ile razy wcześniej John Mayhew odczytywał podobną formułkę. Setki? Tysiące? No nic, dojedzie do końca, zada pewnie parę pytań każdemu z nich i Helena będzie wolna. Pod pozorem pilnych spraw w Londynie wskoczy szybko do swojego autka i odjedzie, bez zbędnych rozmów i tłumaczeń. Skąd zresztą pewność, że Oskar będzie chciał ją zatrzymywać? Spróbowała skupić się na słowach Johna Mayhewa, starając się ignorować drażniący jej zmysły piżmowy zapach wody po goleniu, napływający od strony fotela, na którym siedział Oskar.

Prawnik zaczął wreszcie odczytywać najważniejszą część testamentu:

– Memu ukochanemu kuzynowi Oskarowi Joannisowi Theotokisowi pozostawiam połowę posiadłości, znanej jako Mulberry Court, w hrabstwie Dorset, wraz z pozostającym na jej wyposażeniu majątkiem ruchomym – tu John Mayhew przerwał na chwilę, by poprawić zsuwające mu się z nosa okulary, po czym podjął odczytywanie woli zmarłej: – Drugą zaś połowę posiadłości, znanej jako Mulberry Court, wraz z majątkiem ruchomym, stanowiącym jej wyposażenie, pozostawiam w spadku mojej drogiej wieloletniej przyjaciółce Helenie Kingston. Całość majątku ma zostać dokładnie podzielona między obie wymienione strony.

Co takiego? Helena nie mogła uwierzyć własnym uszom. To nie w porządku! – chciała krzyknąć w pierwszym odruchu. Porcelanowe figurki stojące w bibliotece – owszem, w końcu Isobel obiecała je Helenie, choć przez tyle lat starsza pani i o tym miała prawo zapomnieć. Ale połowa domu? Nie, to jakieś totalne nieporozumienie!

Nie mogła dojść do siebie i dopiero po dłuższej chwili przypomniała sobie o obecności Oskara. W tym też momencie dotarło do niej, że jeżeli to, co usłyszała, jest prawdą, to… zgodnie z testamentem miała pozbawić go połowy rodzinnego dziedzictwa. Było przecież logiczne, że spodziewał się objęcia całego majątku; był najbliższym krewnym Isobel. Jak on to odbierze? Jak zniesie fakt, że córka ogrodnika jego ciotki przejmuje połowę spadku po starszej pani, którą ledwie znała? Tak to w każdym razie może wyglądać z jego perspektywy. To brzmi groteskowo!

Zmusiła się, by dalej słuchać Johna Mayhewa, który odczytywał teraz listę pomniejszych spadkobierców. Było ich wielu, w tym znana jej dobrze gosposia Louise, nowy – po śmierci jej ojca – ogrodnik Benjamin, a także szereg fundacji dobroczynnych i organizacji lokalnych. Jednak prawdziwy majątek po Isobel odziedziczyła tylko ona i Oskar!

– Jak to przy testamentach bywa – ciągnął Mayhew, też najwyraźniej trochę zakłopotany nieoczekiwanym rozwojem sytuacji – mamy tu kilka wskazówek zmarłej co do zadysponowania spadkiem. I tak, pani Theotokis zastrzegła, że posiadłość Mulberry Court nie może być wystawiona na sprzedaż w ciągu jednego roku od dnia jej śmierci oraz, by przy jej przyszłej sprzedaży uwzględnić w pierwszej kolejności, jeśli to możliwe, rodziny z dziećmi. Wiem dobrze – dodał od siebie prawnik, uśmiechając się – że pani Isobel bolała nad tym, że z panem Theotokisem nie mieli własnych dzieci. Być może żyła nadzieją, że któregoś dnia te mury wypełni szczebiot i krzyki dziecięce. I jeśli tak się stanie, to jestem pewien, że usłyszy je ona z nieba, na które bez wątpienia sobie zasłużyła.

Nastąpił moment absolutnej ciszy. Do Heleny z opóźnieniem docierał sens słów Johna Mayhewa. Zaczynała sobie uświadamiać, że – czy tego chce, czy nie – stała się dziedziczką połowy posiadłości Mulberry Court. Oraz że będzie przez rok musiała zajmować się domem, który stanowił przedmiot jej marzeń w dzieciństwie; każda wizyta tutaj była dla niej jak wejście do świata bajki. Oczywiście odziedziczyła tylko jego połowę, ale nie ulegało wątpliwości, że Oskar, oddany całkowicie interesom imperium finansowego Theotokisów, nie znajdzie zbyt wiele czasu, żeby pilnować spraw domu w hrabstwie Dorset. Ale czy aby nie wybiega za bardzo myślą naprzód? – skarciła się w duchu. W końcu przyjechała tu tylko po porcelanowe figurki…

Popatrzyła na Oskara. Siedział nieporuszony. Trudno było odgadnąć, co czuje. Zapewne też analizował to, co przed chwilą usłyszał. Helena zrozumiała, że z nich dwojga to ona musi przemówić pierwsza.

– Chociaż jestem całkowicie zaskoczona… – zaczęła mówić – to nie mogę jednak ukryć, że czuję dla pani Theotokis głęboką wdzięczność, nie tylko za to, że po tylu latach jeszcze o mnie pamiętała, ale również za dzieciństwo, kiedy to z wielką czułością zastępowała mi moją przedwcześnie zmarłą matkę. Nie rościła sobie do mnie żadnych praw i sama bardzo uważała, by nie stawiać się w roli, która zarezerwowana jest dla rodziców, ale gdy dziś patrzę na naszą relację sprzed lat, widzę wyraźnie, że nawiązała się między nami więź, która normalnie powstaje między matką a córką… – Tu zatrzymała się, jakby niepewna, czy nie użyła zbyt mocnych słów. – Zrobię oczywiście, co w mojej mocy, aby dokładnie wypełnić wolę zmarłej – dodała.

I w tym momencie Helena uprzytomniła sobie, że przecież nie ma najmniejszego pojęcia, co z tak odziedziczoną fortuną zrobić. Nie spodziewała się przecież niczego podobnego, a pozbawione dotąd luksusów życie nie nauczyło jej zarządzania większym majątkiem. No, ale na wszelkie decyzje odnośnie Mulberry Court mają przecież z Oskarem jeszcze rok…

Po załatwieniu formalności i podpisaniu przez nią i Oskara kilku niezbędnych dokumentów John Mayhew przekazał obojgu po parze kluczy do posiadłości. Helena i Oskar wstali i po raz pierwszy od odczytania testamentu spojrzeli sobie w oczy. On patrzył na nią kamiennym spojrzeniem, w którym mogło się kryć dosłownie wszystko; na jego twarzy nie drgnął przez te kilka długich sekund ani jeden mięsień. Co mógł czuć do niej człowiek, który dziesięć lat temu tak namiętnie ją całował, a któremu teraz ona sprzątnęła sprzed nosa połowę spadku po bliskim członku rodziny? Czy tego chce, czy nie, Helena będzie obecnie – przynajmniej przez rok – odgrywać jakąś rolę w jego życiu. Pewnie jest na mnie wściekły, pomyślała, ale po chwili dotarła do niej jaśniejsza myśl: że to w końcu nie jej wina, że starsza pani zapisała jej w spadku połowę swojej posiadłości. Nie zrobiła przecież absolutnie nic w tym kierunku i była zaskoczona takim obrotem spraw.

John Mayhew zapewnił, że jego kancelaria pozostaje do usług ich obojga w razie jakichkolwiek dalszych kwestii powiązanych ze spadkiem, po czym odprowadził Oskara i Helenę do drzwi. Wyszli razem, powoli kierując się w stronę parkingu.

– No cóż… – wykrztusił w końcu Oskar, gdy zeszli ze schodków ganku i zostali sami. – Nie ukrywam, że… jestem trochę zaskoczony.

– Ja też – wtrąciła szybko Helena.

– Nie wiedziałem zwyczajnie, że… byłyście sobie tak bliskie. Isobel mówiła mi oczywiście o tobie, właściwie to, jak sobie teraz przypominam, wspominała o tobie przy każdej mojej wizycie tutaj, ale nie przyszło mi do głowy… Myślałem po prostu, że zapamiętała nas razem z naszego dzieciństwa i dlatego mówi, co u ciebie słychać i tak dalej…

„Zapamiętała nas z dzieciństwa”… Helena powtórzyła sobie w myśli słowa Oskara. Isobel nie wiedziała oczywiście o ich miłości, nie domyślała się chyba niczego, bo bardzo się pilnowali. A Oskar… Czy on w ogóle „zapamiętał mnie z dzieciństwa”? – zapytała teraz samą siebie.

– Tak czy inaczej… – kontynuował – myślę, że uda nam się dojść jakoś do porozumienia, które zadowoli nas oboje.

Helena zastanowiła się przez moment, czy w jego słowach nie kryje się jakiś romantyczny podtekst, ale on najwyraźniej miał na myśli wyłącznie porozumienie co do zarządzania majątkiem, skoro do tego zmusiła ich wola zmarłej.

– Poszukam kogoś – mówił dalej Oskar – kto wyceni ten dom, no a za rok, a może nawet szybciej, sprzedamy go. Isobel chciała, żeby jeszcze przez rok dom nie przeszedł w obce ręce, ale myślę, że im szybciej przynajmniej formalnie załatwimy tę sprawę, tym lepiej.

Helena spojrzała mu w oczy, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Gdzieś wewnątrz siebie nie mogła jeszcze uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Że stoi tu i rozmawia z Oskarem, który był pierwszą i jak dotąd największą miłością jej życia, że są teraz współwłaścicielami odziedziczonego domu… Tam przecież, przy ogrodowej alejce na tyłach domu, powinna stać jeszcze wierzba, pod którą się kiedyś w tajemnicy przed całym światem namiętnie całowali.

Uświadomiła sobie nagle, że tu, w Mulberry Court, wspomnienia sprzed dziesięciu lat pozostają dla niej tak świeże, jak gdyby wszystko to wydarzyło się wczoraj. I przypomniało jej się, jak nagle i jak dla niej boleśnie się skończyło, gdy Oskar zerwał z nią po jednym z kolejnych spotkań pod wierzbą; a właściwie nawet nie zerwał, tylko przestał się z nią spotykać, a wkrótce potem wyjechał do Grecji, skąd nie dał już nawet znaku życia. Po prostu odszedł, a jej pękło wtedy serce i wiedziała, że tak jak jego nie będzie w stanie pokochać już nikogo. Czy Oskar kiedykolwiek zdał sobie potem sprawę, jaką krzywdę jej wyrządził? Helena zastanowiła się i sama sobie odpowiedziała: chyba nie. Pewnie była tylko jedną z długiego łańcuszka kobiet, z którymi się spotykał. Co z tego, że tą chronologicznie pierwszą?

Postanowiła za wszelką cenę przestać o nim myśleć, choćby na siłę, i wrócić do rzeczywistości. Spojrzała na Oskara. Zdała sobie w tym momencie sprawę, że nie powiedział ani jednego słowa, które by świadczyło o tym, że jest wdzięczny swojej ciotce za pamięć o nim. Ale w sumie, dlaczego miałby coś takiego powiedzieć? Był przecież jedynym naturalnym dziedzicem całej potęgi Theotokisów, przy której posiadłość Mulberry Court, wraz z majątkiem ruchomym, stanowiącym jej wyposażenie, nie przedstawiała sobą aż tak wielkiej wartości. W sumie to w pewien sposób był to dla niego nawet kłopotliwy balast, zważywszy, że nie może spieniężyć tego domu przez rok, a o jego losie musi decydować wspólnie z kimś spoza rodziny. Ten ktoś właśnie otworzył usta, by dać znać, że nie będzie wyłącznie stroną pokornie zgadzającą się na jego sugestie:

– Po pierwsze, musimy omówić parę kwestii – powiedziała Helena głosem na tyle chłodnym, na ile było ją stać. – Wiem, że Isobel była bardzo przywiązana do otaczających ją przedmiotów i powinniśmy przy pozbywaniu się ich zachować daleko posuniętą ostrożność.

Faktycznie, Mulberry Court pełna była prawdziwych małych skarbów, jak choćby te porcelanowe figurki, które tak bardzo zapadły w pamięć Helenie. Isobel przywoziła te rzeczy jako pamiątki ze swych licznych podróży.

– Znawcy wycenią obrazy i antyki – odparł znudzonym głosem Oskar. – Nie bój się, wszystko będzie sprzedane po odpowiedniej cenie. Właściwie to już moglibyśmy po kogoś zadzwonić i umówić się na wizytę. Kto wie, kiedy któreś z nas będzie tu znowu?

No tak, pomyślała Helena, typowo męskie podejście. Nie liczą się uczucia, znaczenie, jakie dla zmarłej miał ten czy inny przedmiot. Chodzi tylko o to, żeby sprzedać wszystko jak najszybciej. Ale Helena postanowiła na to nie pozwolić.

– Nie sądzę, by to był dobry pomysł – odpowiedziała. – Część rzeczy, z którymi Isobel była związana najbardziej, nie powinna trafić w ręce obcych – dodała, po chwili dopiero zdając sobie sprawę, że przecież dla Oskara ona też jest obca, tyle że wplątana w tę sprawę przez niezrozumiałą decyzję zmarłej. Co w końcu może dla niego znaczyć, że Helena od dzieciństwa czuła się trochę jak dziecko Isobel, dziecko, którego pani Theotokis tak bardzo pragnęła, a którego sama mieć nie mogła? Dla Oskara była po prostu obcą, kimś spoza rodziny.

– No, może masz rację – przyznał niechętnie, zdając sobie sprawę, jak współpraca z Heleną przy zarządzaniu posiadłością może w rzeczywistości wyglądać. – Tyle że… ja naprawdę mam bardzo mało czasu. Muszę być w Grecji przed końcem miesiąca, chociaż do tego czasu powinienem być głównie w naszym biurze w Londynie – dodał, po czym spojrzał na Helenę. – A ty jak? Jesteś bardzo zajęta? – zapytał. – Isobel mówiła mi kiedyś, że mieszkasz i pracujesz w Londynie. To prawda?

Helena skinęła głową.

– W tym momencie zarządzam niewielkim zespołem w firmie Harcourt, z branży zasobów ludzkich – powiedziała. – Ale rozglądam się za czymś innym. – Tu ugryzła się w język, żeby nie przyznać, że mimo desperackich wysiłków przez dwa ostatnie miesiące nie była w stanie znaleźć niczego, co za podobną pracę zapewniłoby jej porównywalną pensję. No i trudno było się rozstać z uroczym domem, przerobionym z dawnej stajni, który stanowił jej mieszkanie służbowe.

Na chwilę zaległa cisza, którą przerwał Oskar:

– Mógłbym wrócić tu za kilka dni, jeśli i ty miałabyś wtedy czas. – Milczała, a Oskar ciągnął: – Kilka dni dobrze nam zrobi, żeby zorientować się, co należy załatwiać już teraz, a z czym można poczekać choćby i rok.

Helena przytaknęła.

– W najbliższych dniach będę raczej wolna – powiedziała. – Ale ogólnie nie chciałabym działać zbyt szybko, bo… chyba Isobel nie życzyłaby sobie tego.

Rozmawiając tak, doszli do miejsca, w którym stał samochód Heleny. Wyciągnęła z torebki wizytówkę i podała ją Oskarowi.

– Jak będziesz wiedział, kiedy dokładnie przyjedziesz, zadzwoń – powiedziała. – Albo wcześniej, jeśli będziesz miał jakąś sprawę.

Oskar zerknął przelotnie na wizytówkę Heleny, po czym sięgnął do kieszeni i z portfela wydobył własną. Wyuczonym gestem Helena wrzuciła ją do swojej torebki, nie patrząc nawet na umieszczony na niej napis.

– Muszę jechać – powiedziała, zerkając na zegarek. – Zbliżają się godziny szczytu, na drogach będzie teraz większy ruch niż w południe.

Uchylił przed nią drzwi jej samochodu. Helena wsiadła i spojrzała na Oskara przez otwartą szybę. Zastanowiła się, czy nie przeprosić go za to, że tak niespodzianie znalazła się w świecie jego rodziny. Ale po sekundzie opanowała się: pani Theotokis miała święte prawo zarządzić spadkiem tak, jak jej się podobało, i Helena nie ma za co przepraszać.

– Myślę – powiedziała po chwili – że przyjadę tu w piątek wieczorem. Gdybyś znalazł czas, to przez weekend moglibyśmy porozmawiać o tym, co zrobić z domem.

Włączyła silnik.

– Zarezerwuję sobie pokój gdzieś tu w okolicy – dodała.

– Sam będę się musiał gdzieś zatrzymać, więc dam ci znać, jak tu z hotelami – powiedział Oskar.

– Dobrze, to na razie! – odpowiedziała Helena, machnęła mu dłonią na pożegnanie i ruszyła. W bocznym lusterku widziała Oskara stojącego nieruchomo i patrzącego za jej odjeżdżającym samochodem. Ileż by dała za to, by móc czytać teraz w jego myślach! Był dla niej podczas tego spotkania nieprzenikniony jak skała i dopiero kiedy sama zajęła twarde stanowisko w kwestii wyzbywania się rzeczy z Mulberry Court, wyraźnie zmiękł i przejawił coś na kształt ludzkich uczuć. A może tylko tak jej się wydawało? Jest w końcu biznesmenem i pewnie na wszystko patrzy przez pryzmat pieniędzy, pomyślała, choć bardzo chciałaby w to nie wierzyć.

Wracając do Londynu, odetchnęła z ulgą, że może teraz pozostać sam na sam ze swymi myślami. Dotarło wreszcie do niej, że oto stała się dziedziczką niemałej fortuny. Czuła się, jak gdyby wygrała główną nagrodę w totolotku. Jej ukochany ojciec, który sam był wdowcem przez ostatnie lata życia, zostawił dla niej skromny spadek, który zdeponowała na lokacie bankowej, trzymanej na czas, kiedy większa gotówka mogłaby jej się przydać. Ale taki czas jak dotąd nie nadszedł i na życie w pełni starczała jej własna pensja, a nawet była w stanie z niej co nieco odłożyć. Najwyraźniej nie miała w genach umiejętności szastania pieniędzmi na prawo i lewo.

Pomijając jednak sprawy finansowe, stanęła teraz wobec nie lada problemu: miała przez jakiś czas pozostać w regularnym kontakcie z Oskarem, którego uważała za rozdział w swoim życiu zamknięty od dziesięciu lat. Jednak morze wspomnień, które zalało ją dziś na sam jego widok, spowodowało, że poczuła się zażenowana tym faktem wobec samej siebie. A on? Czy on cokolwiek jeszcze pamięta z tamtych lat? Pocałunki pod wierzbą, rozmowy, trzymanie się za rękę… No i to, jak ją rzucił. Ale pewnie w taki sposób postępował później z innymi kobiety. Może inaczej nie potrafi?

Oskar, gdy wsiadał do swego samochodu, włoskiego wyścigowego cacka o opływowych kształtach, był nie mniej skołowany od Heleny, choć przede wszystkim był w szoku z powodu decyzji, jaką w testamencie zostawiła ciocia Theotokis. Dopiero teraz, kiedy jechał do Londynu, zaczął myśleć o samej Helenie i przypominać sobie ją sprzed dziesięciu lat. A może zaczął myśleć o niej już trochę wcześniej, kiedy rozmawiali w drodze na parking lub kiedy Helena siedziała w samochodzie, a on spojrzał jej w oczy i dostrzegł w nich po części żal, po części zaś pytanie: Dlaczego mi to zrobiłeś?

Pytanie to męczyło od dawna jego sumienie, ale unikał głębszej refleksji, pocieszając się, że przecież nigdy Heleny już nie spotka, więc po co drążyć temat. I teraz, stojąc przy niej na parkingu, zanim jeszcze wsiadła do auta, chcąc jakoś zareagować na to pełne bólu spojrzenie, zastanawiał się, co powiedzieć, lecz zwyczajnie zabrakło mu słów. Kątem oka zauważył tylko, że Helena nie ma obrączki na palcu, a instynkt samca podsunął mu wtedy pomysł, by chwycić ją w ramiona i mocno przycisnąć do siebie – to wystarczyłoby za wszystkie słowa, ale… czy na pewno popchnęłoby sprawy w słusznym kierunku? Zresztą… co tu mogło być słusznym kierunkiem?

Nie zrobił tego, nie przytulił jej. Zrozumiał chyba, że po tym, co jej uczynił, na podobny gest zwyczajnie nie może sobie pozwolić.

Musiał przyznać przed sobą, że ostatnia wola ciotki była dla niego pełnym zaskoczeniem. Był jedynakiem, a obaj jego bracia cioteczni zginęli przed laty w karambolu samochodów na autostradzie w Stanach Zjednoczonych. Pamiętał jak przez mgłę ich pogrzeb z tysiącami żałobników – Markos, starszy z braci, pracował już w firmie i był przez wszystkich postrzegany jako przyszły „ojciec chrzestny” rodu Theotokisów. Tymczasem po ich śmierci jedynym naturalnym dziedzicem rodzinnej fortuny stał się Oskar, wtedy jeszcze kilkuletnie dziecko. Poza nim nie pozostał w rodzinie już nikt z młodych czy nawet osób w średnim wieku. Owszem, wiedział, że Isobel lubiła bardzo Helenę, ale myślał, że po tylu latach ich więź zerwała się zupełnie i staruszka zapomniała już o swoim przybranym dziecku. Nigdy zresztą nie podejrzewał, że ich relacja była aż tak bliska jak to dziś, mówiąc do niego i Johna Mayhewa, przedstawiła Helena. Oskar wiedział, że w takich sytuacjach o zmarłych mówi się zwykle cieplej, niż się o nich być może przez całe lata myślało, ale akurat Helenie nie miał powodu w tej kwestii nie wierzyć. Jej słowa potwierdzała zresztą zaskakująca decyzja ciotki Isobel…

Oskar nie czuł się jednak w żaden sposób zazdrosny czy poniżony tą decyzją. Nie był z natury przesadnie łasy na bogactwo, miał zresztą od dziecka wszystko, czego tylko można chcieć, i być może to towarzyszące mu od dzieciństwa poczucie materialnego zaspokojenia tłumaczy, dlaczego tak dobrze szło mu w biznesie: dla niego prowadzenie interesów było sztuką, a nie życiową koniecznością. Zarządzanie firmą traktował jak rozgrywkę sportową i cieszył się za każdym razem, kiedy wygrywał. Giorgios, jego schorowany, ale wciąż żyjący ojciec, oddał sprawy przedsiębiorstwa w ręce Oskara, wyrażając jedno życzenie: aby się ożenił, najlepiej z kimś z rodziny Papadopoulosów, która była finansowo powiązana z klanem Theotokisów i ich małżeństwo stanowiłoby idealne dopełnienie tych więzów.

– Nie masz już piętnastu lat, Oskar – lubił powtarzać pan Giorgios. – Dobra grecka żona byłaby dla ciebie doskonałym oparciem, wspaniałą inwestycją… Ożeń się więc i miej jak najwięcej dzieci! Papadopoulosowie mają dwie piękne córki, które czekają, najwyraźniej na ciebie. Każda z nich uczyni z ciebie najszczęśliwszego człowieka na ziemi. Dlaczego nie możesz się zdecydować?

Oskar wiedział, dlaczego nie może się zdecydować: nie kochał ani Allegry ani Kallidory Papadopoulos, mimo że musiał przyznać, że obie były atrakcyjne. Co więcej, nie kochał też żadnej innej kobiety, no, w każdym razie nie na tyle, by wiązać się z nią aż po grób. A wiedział, że kiedy taką kobietę wreszcie spotka, to będzie rzeczywiście „na zawsze”; ojcowska rada o „dobrej inwestycji” jakoś do niego nie przemawiała. Tylko, zapytywał sam siebie, czy kiedykolwiek spotka taką kobietę?

Teraz czeka go jednak tak przyziemna sprawą, jak zadysponowanie posiadłością Mulberry Court, co będzie się wiązało z wielokrotnymi spotkaniami z Heleną, słuchaniem jej opinii w każdej sprawie i ustalaniem z nią wspólnego stanowiska. Niesłychane!

W trakcie jazdy nagle przyszedł mu do głowy pomysł, który wydawał się doskonałym rozwiązaniem: spłaci Helenę! Zaproponuje jej sumę większą nawet niż połowa domu i zgromadzonych w nim ruchomości, dzięki czemu będzie mógł sam zadecydować, komu, za ile i w jakim czasie wszystko sprzedać. Przez moment sądził, że problem przestał istnieć i zastanawiał się tylko, kiedy zadzwonić do Heleny i zaproponować jej takie rozwiązanie. Ale po chwili przypomniał sobie, z jaką czułością mówiła o przywiązaniu Isobel do przedmiotów i nalegała, by nie spieszyć się ze sprzedażą, i uznał, że Helena na takie rozwiązanie pewnie się nie zgodzi, no chyba że zmuszona przez trudne warunki życiowe, ale na taką mu nie wyglądała. I wtedy, niespodziewanie dla samego siebie, pierwszy raz tego dnia skierował swe myśli bezpośrednio do zmarłej.

– Ciociu Isobel – powiedział, mrucząc pod nosem. – Zawsze cię bardzo kochałem, zatem… dlaczego zrobiłaś mi coś takiego?

W tym momencie pośród przydrożnych drzew mignął mu szyld „Horseshoe Inn”. Tak, to chyba idealne miejsce, pomyślał, zawracając samochodem. Był to jedynie dwugwiazdkowy hotel, ale Oskar właśnie takie lubił i nawet przy wojażach służbowych, kiedy tylko mógł, unikał spania w superluksusowych wnętrzach.