Rigil Prime w ogniu. Tom 1 - ebook

PROLOG

6 marca 2117 roku

Słaby, czerwony blask Proximy Centauri nie był w stanie rozproszyć mroku wiecznej, kosmicznej nocy. Otaczający gwiazdę centralną dysk pyłowy był niemal niewidoczny. Lekkie zawirowania drobin materii świadczyły o zaburzeniach grawitacyjnych. Istotnie, w odległości niespełna dwóch jednostek astronomicznych od Proximy, majestatycznie przesuwał się skalisty, nieregularny glob. Zbliżał się powoli, a słabe promienie gwiazdy wyłuskiwały kolejne szczegóły pełnej kraterów powierzchni. Zza jednego ze wzgórz powoli wyłonił się wydłużony, srebrzysty kształt pojazdu kosmicznego. Krążył wokół martwej planetoidy, będącej jedyną, choć niewielką osłoną przed dziesiątkami kamiennych odłamków krążących wokół. Powierzchnię pojazdu pokrywało poszycie, wyżłobione uderzeniami cząstek wysokiej energii. Wyglądał na wymarły, jeśli nie liczyć słabych świateł na krawędzi centralnego modułu mieszkalnego, leniwie obracającego się wokół własnej osi. Niemal pośrodku ogromnej czaszy głównego napędu, na rufie pojazdu, widniał poważne uszkodzenie w postaci wąskiej szczeliny.

Przy jednym z wąskich, grubych iluminatorów modułu siedziała samotna kobieta. Krótko ścięte, zaniedbane blond włosy nie były w stanie ukryć jej urody. Blada twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Błękitne oczy bez wyrazu spoglądały na czaszę napędową statku. Z tej odległości wydawało się, że pęknięcie ma nie więcej niż metr długości. Kobieta potrząsnęła głową, a przez jej wzrok przeleciał cień rozpaczy. Z niepokojem spojrzała na zamknięte drzwi do kajuty. Wszystkie trzy ciśnieniowe zasuwy tkwiły na swoich miejscach. Posępnie spojrzała na skafander pilota, wiszący zaraz przy drzwiach, zakrywając część pożółkłej, plastikowej ściany. Nawet z miejsca przy iluminatorze można było dostrzec plakietkę z napisem „Eileen Rozmowsky”. Ponownie odwróciła wzrok ku zewnętrznej dyszy pojazdu, częściowo zasłonięta pustymi zbiornikami na deuter. Doskonale pamiętała swoją inspekcję techniczną, zaraz po zakończeniu hamowania w układzie gwiezdnym. Oglądała z bliska długą, dziesięciometrową szczelinę, która zmieniła główny silnik termojądrowy kosmolotu w kupę złomu. Wraz ze zniszczeniem dyszy ugrzęźli na wąskiej orbicie wokół Proximy Centauri. To podkopało morale załogi. Ostatecznym ciosem był wypadek w maszynowni dwadzieścia dwa miesiące temu. Zginął w nim główny mechanik, a dowódca – komandor Robert Werdecki, został napromieniowany tak silnie, że tylko szybka hibernacja uratowała go od śmierci...

Nagły odgłos stukania w drzwi oderwał ją od niewesołych myśli.

- Eileen, jesteś tam? - za ciężkim włazem rozległ się znienawidzony głos trzeciego mechanika. Od dwóch lat nieformalnego dowódcy okrętu. Mocno zacisnęła kształtne usta, aż utworzyły wąską kreskę.

- Przeszukałem trzy pokłady, musisz tu siedzieć – mężczyzna był natarczywy. Na wspomnienie jego rozwichrzonej brody i smrodu, jaki wokół siebie roztaczał, kobietę przebiegł dreszcz obrzydzenia. Nadal milczała, mając nadzieję, że intruz się zniechęci. Gdzieś w tle rozległ się drugi głos. Zabrzmiały niezrozumiałe przez Eileen słowa.

- To pan nawigator jeszcze funkcjonuje? - zdziwiona odpowiedź trzeciego mechanika dotarła do uszu dziewczyny.

- ...niech czeka – mężczyzna odpowiadał komuś za drzwiami, nie siląc się na delikatność – może wykorkować zanim doczłapię się do sterowni. Jak mu się nie podoba, niech przyjdzie i sam mi to powie... - zarechotał jak z dobrego dowcipu. Kobieta przymknęła oczy, starając się nie poddać obezwładniającemu uczuciu paniki. Od chwili wypadku komandora Werdeckiego, każde wyjście z kajuty było podróżą w nieznane. Popromienna choroba nominalnego dowódcy „Zeusa” ośmieliła trzeciego mechanika, trzymanego dotąd w ryzach przez komandora.

- W każdej chwili mogę przestać być miły... - zaczął znowu mężczyzna, próbując wpłynąć na Eileen. W jego głosie słychać było czającą się agresję. Rozmowsky otworzyła szerzej oczy. Groźba intruza, zamiast spowodować u niej atak paniki, wzburzyły ją. „Jestem kapitanem lotnictwa Federacji Ameryki Północnej” powoli powiedziała cichym głosem. Jak gdyby chciała potwierdzić swoje zamiary, które dopiero kiełkowały gdzieś w umyśle. Uniosła dumnie głowę. Wstała i podeszła do drzwi. Strach, który towarzyszył jej od tak dawna, zniknął nagle bez śladu. Z kieszeni skafandra ciśnieniowego wyciągnęła nóż awaryjny. Ukryła prawą dłoń wraz z orężem za plecami. Odetchnęła głęboko i nacisnęła przycisk otwierający drzwi. Te uchyliły się powoli z jękiem zużytych siłowników. W jej nozdrza uderzył smród dawno nie mytego ciała i przepoconych ubrań. Naprzeciwko wejścia stał krępy, szeroki w barach mężczyzna. Sękatą, zarośniętą dłoń oparł na popękanej osłonie. Rozchylił usta w uśmiechu, ukazując pożółkłe zęby.

- Opierałaś mi się wystarczająco długo – beknął, roztaczając wokół woń technicznego alkoholu. Przestąpił próg kabiny, ale smukła, drobna kobieta nie cofnęła się. Zmierzył jej figurę lubieżnym, mętnym wzrokiem.

- Zadziora – wyszczerzył się i bezceremonialnie wyciągnął włochate łapsko ku jej karkowi. Zdecydowała się. Jednym, starannie wymierzonym ruchem przytknęła ostry jak brzytwa nóż do krocza mężczyzny.

- Jeszcze krok... - chłodny głos Eileen nie zrobił wrażenia na intruzie. Poczuła jak jego dłoń zaciska się na jej ramieniu. Nie zastanawiając się, odruchowo pchnęła ostrzem. Ból w dolnej części ciała spowodował, że podpity mechanik odskoczył na korytarz, jak rażony prądem. Odruchowo sięgnął ręką ku wąskiej, powierzchownej ranie uda, tuż przy kroczu.

- Co jest...? - ze zdziwieniem oglądał swoją dłoń umazaną we krwi – dostrzegł błysk ostrza. Adrenalina sprawiła, że natychmiast wytrzeźwiał.

- Słuchaj teraz, panie śmierdzielu – warknęła, wychodząc za rannym. Mężczyzna odruchowo cofnął się. Nie był przyzwyczajony do oporu, terroryzując wszystkich swoją wielkością i chamskim zachowaniem. Przez ostatnie dwa lata nie potrzebował korzystać z siły. Teraz zwyczajnie się pogubił. Głos uwiązł mu w gardle, determinacja kobiety zaskoczyła tępego mięśniaka. Nie mając innego pomysłu, powoli się cofał, w miarę, jak Rozmowsky dobitnie cedziła słowa, patrząc mu prosto w oczy.

- Doprowadzisz swoje brudne cielsko do stanu zgodnego z regulaminem wojskowym. Potem wykonasz dokładny przegląd silników korekcyjnych, orbitalnych i głównego silnika napędowego. A jak jeszcze raz przyjdziesz do mnie, albo do którejś z dziewczyn, z fajfusem na wierzchu, to ci go urżnę przy samym brzuchu. Czy to jest jasne? - władczy ton kobiety przytłoczył intruza. Drobna sylwetka pani kapitan nagle urosła w jego oczach. Autorytet siły, który przejął dzięki swoim mięśniom, nagle się rozmył, znikł.

- Eee...zaraz... – zmarszczył szerokie czoło, zaciskając pięści. Instynkt podpowiadał mu natychmiastowy atak, ale w głębi ducha „trzeci” był zwykłym tchórzem. Tytanowe ostrze noża, przystosowane do cięcia zbrojonych kosmicznych uwięzi, wydawało mu się niezwykle niebezpieczne. Nie zdążył się uporać z jednym zagrożeniem, gdy zza pleców dobiegł go cichy, nienawistny głos.

- I jeśli jej zadrży dłoń, mi na pewno nie... - Pokładowa lekarz musiała dostrzec, jak szedł w stronę kajuty młodszej koleżanki. Widząc zajście, postanowiła wykorzystać je do maksimum. Starsza, niemal pięćdziesięcioletnia kobieta, kilka razy zmuszona była tolerować zbliżenia z trzecim mechanikiem. Teraz brała odwet za chwile upokorzenia. Mężczyzna cofał się coraz szybciej, aż jego szerokie plecy oparły się o twardą gródź, dzielącą korytarz na dwie komory. Obie kobiety stały nieruchomo, ale w ich oczach płonął gniew. Chwilowy pojedynek wzrokowy przegrał z kretesem, opuszczając kudłatą głowę. Szybkim ruchem otworzył właz przejściowy. Mruknął pod nosem, patrząc bladym wzrokiem na przeciwniczki.

- Uważajcie na promieniowanie dzi..ki – zanurkował we włazie prowadzącym do siłowni. Wypowiedź miała być ostrzeżeniem dla poprawienia humoru gwałciciela. Wykonał je głośniej niż zamierzał.

Kobiety spojrzały na siebie, jak gdyby dopiero teraz zrozumiały wydarzenia ostatnich miesięcy. Ciężki właz zamknął się z głośnym szczękiem, niczym młotek sędziego, kończącego sprawę wyrokiem. Ciszę, która nastała w korytarzu, zakłócał jedynie szum zużytych wentylatorów, tłoczących powietrze kanałami wentylacyjnymi.

- Czy ja to dobrze usłyszałam... - zaczęła wreszcie doktor Aleksandra, wciąż spoglądając na zamknięte drzwi. Eileen powoli kiwnęła głową potakująco. Układanka, o której nie miały pojęcia, ułożyła się w całość. Awaria atomowego stosu i śmierć głównego mechanika przestały wyglądać na wypadek. Wyglądało na to, że „Trzeci” właśnie przyznał się do morderstwa... .

*

Stołówka załogi była ogromna. Czwórka osób, siedzących przy jednym ze stolików, gubiła się w przestrzeni szarych, wytartych, plastikowych powierzchni. Panował lekki półmrok. Działała tylko część płaskich punktów świetlnych. Niektóre mrugały w nieregularnych odstępach czasu. Pozostałe, smętnie straszyły szarością popsutych diod. Wnętrze pomieszczenia odpowiadało stanowi całego okrętu. Nieliczna załoga walczyła już tylko z najpotrzebniejszymi awariami, nie zwracając uwagi na takie drobnostki jak braki w oświetleniu. Zwołanie zebrania przez kapitan Rozmowsky było niezwykłe i zaintrygowało oficerów. Zgodnie ze starszeństwem, teoretycznie dowodził główny astronawigator. Jego siwa głowa, wydłużona, pusta twarz bez wyrazu, świadczyły o całkowitej rezygnacji mężczyzny. Wpatrywał się w Eileen, mrużąc wyblakły wzrok. Przyszedł tu tylko ze względu na wyniesioną ze szkoły wojskowej dyscyplinę. Nie zauważył zaróżowionych policzków kobiety, ani ognia w oczach, który pozostał po starciu z trzecim mechanikiem.

- Chciała pani zebrania kadry dowódczej. Proszę zatem zacząć – zmęczony głos astronawigatora był ledwie słyszalny, bez cienia jakichkolwiek uczuć. Niezrażona tym Eileen włączyła rejestrator czarnych skrzynek i rozpoczęła energicznie.

- Zebranie kadry dowódczej statku kosmicznego Federacji Ameryki Północnej „Zeus”. Dzień... – przerwała na chwilę, ogarniając wzrokiem towarzyszy. Słysząc oficjalne tony, cała trójka spojrzała nań uważniej.

- ...szósty marca dwa tysiące sto siedemnastego roku – dokończyła. Włączyła skaner RFIDM i zebrała odczyty członków załogi.

- Potwierdzam obecność głównego astronawigatora Leonarda Rabsona, pełniącego obowiązki kapitana, Aleksandry Gaffe, głównego lekarza pokładowego oraz Lestera Harsha, pełniącego obowiązki pierwszego mechanika. Zebranie zarządziła i protokołuje kapitan Eileen Rozmowsky, zgodnie z prawem podróży kosmicznych głębokiego kosmosu, paragraf ósmy - zapadła długa chwila ciszy. Krótka, służbista wypowiedź przypomniała dawne czasy, gdy nie krążyli w starym kosmolocie, skazani na wieczny pobyt wokół niewielkiej gwiazdy.

- Zaproponowany porządek zebrania – Eileen nie dała chwili czasu na otrząśnięcie się – zabójstwo głównego mechanika i usiłowanie zabójstwa dowódcy. Punkt drugi – realizacja trzeciego zgłoszenia ratunkowego przez nadajniki dalekiego zasięgu. - Zamilkła, dając czas pozostałym na przetrawienie informacji. Dopiero po kilku minutach, nieśmiało odezwał się astronawigator.

- Sądziłem, że temat wypadku mamy już dawno zamknięty... - bezradnie spoglądał na swoją rozmówczynię. Wydawało się, że nie zauważał w niej kobiety. Jego umysł, owładnięty rezygnacją, bronił się przed jakąkolwiek aktywnością.

- W świetle ostatnich wypadków, okazuje się, że nie... – silny głos pani kapitan zaczął przebijać się do świadomości obu mężczyzn. Harsh nie prezentował się wiele lepiej niż astronawigator. Ponadto, od chwili wypadku w siłowni, panicznie bał się napromieniowania. Doskonale pamiętał męki głównego mechanika. Nie zamierzał skończyć w ten sam sposób. Rozmowsky zdawała sobie z tego sprawę, ale nie zamierzała go oszczędzać.

- W obecności mojej i doktor Gaffe, trzeci mechanik Timothy Larssen przyznał się do spowodowania wypadku z siedemnastego maja dwa tysiące sto piętnastego roku. - Oficjalny ton Eileen sprawiał, że atmosfera przy stoliku gęstniała z każdą chwilą. Astronawigator ukradkiem obejrzał się za siebie, jak gdyby bał się, że zwalista sylwetka mechanika zamajaczy gdzieś w pobliżu.

- Czy wypowiedź została zarejestrowana? - Lester Harsh postanowił włączyć się do dyskusji, jako drugi w starszeństwie po astronawigatorze. Słysząc jego pytanie, pani doktor spojrzała podejrzliwie na mówiącego. Rozmowsky wzruszyła ramionami i odpowiedziała, powoli cedząc słowa.

- Doskonale pan wie, że na pokładzie D, monitoring nie działa od trzech lat... . - zmarszczyła brwi, z namysłem patrząc przed siebie, wprost w oczy Harsha. Odczytała w nich obawę, co wywołało w niej agresję. Zapomniała na chwilę o rejestratorze.

- Czy wy wszyscy boicie się tego śmierdziela... - w zanadrzu miała o wiele więcej, ale powstrzymała się, gdy pani doktor chwyciła ją za dłoń. Twarz pani kapitan przyjęła chłodny, wystudiowany wyraz.

- Rozmowa nie została zarejestrowana, ale odbyła się w obecności jednego świadka. Zgodnie z protokołem, prawidłowość dowodu zostaje potwierdzona przez Eileen Rozmowsky oraz Aleksandrę Gaffe. - Ciskając z oczu błyskawice, spojrzała na astronawigatora i dodała, nie mogąc się powstrzymać od zjadliwości w głosie.

- Zatem proszę pełniącego obowiązki kapitana, Leonarda Rabsona o podjęcie odpowiedniej decyzji , dotyczącej podejrzanego... - urwała, dając astronawigatorowi dojść do słowa. Starszy mężczyzna powoli, niechętnie otworzył usta.

- Tak...oczywiście...pewne decyzje muszą zostać podjęte – stwierdził ociężale. Patrzył gdzieś na oddalone, poszarzałe ściany stołówki. Błądził wzrokiem, starannie unikając spojrzeń obu kobiet.

- I to dziś... - po raz pierwszy odezwała się doktor Gaffe.

- ...trzeba by przesłuchać trzeciego – bąknął Harsh, ni to do siebie, ni do zebranych.

- ...jasne – Rozmowsky uważnie patrzyła na Rabsona. Świadom tego astronawigator spuścił wzrok i schował głowę między ramionami. Teraz był po prostu starszym, zmęczonym życiem człowiekiem. Najstarszy na pokładzie, pierwszym, który odbył podróż międzygwiezdną dwa razy.

- Zatem dokładam punkt trzeci zebrania – nie odwracając wzroku, powiedziała pani kapitan – zgodnie z artykułem ósmym regulaminu marynarki Federacji Ameryki Północnej, przejmuję obowiązki dowódcy, ze względu na niemożność pełnienia obowiązków przez p.o dowódcy, Leonarda Rabsona. - Ostatnie słowa zabrzmiały jak grom. Głośno i dobitnie. Astronawigator nawet nie podniósł wzroku.

- Kto z obsady oficerskiej jest za poparciem wniosku? - doktor Gaffe ochoczo podniosła dłoń, w dawnym geście głosowania. Harsh, oszołomiony rozwojem wypadków, nie był w stanie wykonać jakiegokolwiek gestu. Ku jego zdumieniu, Rabson powoli podniósł do góry dłoń. Jego twarz wypogodziła się. Wydawał się zadowolony. Oto ktoś ściągał z jego barków ciążącą mu odpowiedzialność. Dopiero wtedy Lester, wzorem Aleksandry, podniósł dłoń.

- Punkt trzeci zebrania, zakończony – służbowo oświadczyła Rozmowsky – obowiązki dowódcy FNASS „ZEUS” z dniem szóstego marca dwa tysiące sto siedemnastego roku przejmuje kapitan Eileen Rozmowsky. - Na twarzy kobiety przemknął cień satysfakcji, ale na powrót przyjęła kamienną minę.

- Punkt pierwszy. Do chwili przeprowadzenia ponownego śledztwa, podejrzany Timothy Larssen zostanie pozbawiony wolności na okres sześciu miesięcy. - słysząc to, Harsh prychnął. „Ciekawe, kto posadzi tego dryblasa?” uśmiechnął się zdawkowo do swoich myśli, ale nic nie powiedział.

- Punkt drugi zebrania. Załoga przygotuje zespół silników manewrowych. „Zeus” zostanie ustawiony w pozycji umożliwiającej ponowną transmisję z wezwaniem ratunkowym – wydawało się, że Rozmowsky nie zauważyła zachowania Harsha. Zdziwaczały pięćdziesięciolatek zaczął odzyskiwać swój czarny humor, z którego niegdyś słynął. Teraz postanowił ochłodzić gorącą głowę nowego dowódcy okrętu.

- Minimalny zapas paliwa, sześć dysz wyłączonych z eksploatacji. Z zapasu energii głównego tokamaka nic nie dam, bo rezerwuje go do systemów podtrzymujących życie – Lester rozsiadł się wygodniej. Jego szczeciniaste policzki zaróżowiły się nieco. Jego umysł wracał z otchłani beznadziei, w której tkwił od dwóch lat.

- Zatem wydaję panu taki rozkaz – warknęła Eileen – Musimy przypomnieć o swoim istnieniu. Ziemia będzie musiała wysłać pomoc, jeśli będą mieli absolutną pewność, że jest po kogo lecieć. - Taktownie nie dodała o kilku komunikatach radiowych, które dotarły z Rigil Prime. Jasno wynikało z nich, że rozproszone grupy kolonistów kolejno padały ofiarą wojsk chińskich.

- Bierze pani odpowiedzialność za wszystkich na pokładzie? Zwłaszcza, jeśli posypie się napęd?- Harsh chwycił się ostatniej deski ratunku. Sądził, że Rozmowsky wycofa się, chcąc uniknąć jednoznacznej deklaracji na rejestratorze. Spojrzał na kobietę i już wiedział, że się pomylił.

- Oczywiście panie Harsh – zimny ton pani kapitan zmroził wszystkich – czy przejęcie dowodzenia nie jest wystarczającym oświadczeniem?

Ta wypowiedź zamknęła usta Lesterowi. W głębi serca poczuł ulgę. Po dowództwo sięgnął ktoś energiczny. Być może z pomysłem na dalszą egzystencję w ponurym, ciemnym układzie Proximy Centauri. Postać pani kapitan zdawała się dawać nadzieję, że czeka ich coś więcej niż powolna śmierć w wyeksploatowanym do cna kadłubie kosmolotu. Machinalnie pokiwał głową.

- Zespół astronawigatorów w ciągu najbliższego kwartału wykona dokładne mapy gwiezdne okolic gwiazdy centralnej w promieniu dwóch jednostek astronomicznych. Nie chodzi mi o szkice nawigacyjne, tylko porządną astronawigacyjną robotę! - zapadła cisza. Rozmowsky spojrzała kolejno na twarz każdego oficera, jak gdyby chciała przeniknąć ich umysły.

- Zgodnie z protokołem, zamykam posiedzenie kadry dowódczej FNASS Zeus – dobitne stwierdzenie, niczym ostatni dzwon, zakończyło zebranie. Jednym ruchem dłoni zatrzymała rejestrację rozmowy. Niemal jednocześnie otrzymała potwierdzenie czarnej skrzynki. Wstała, powodując małe zamieszanie. Pozostali z opóźnieniem podnieśli się również. Dłonie odruchowo powędrowały do góry salutując nowemu dowódcy gwiazdolotu. Rabson sięgnął do kieszeni i podał Eileen kartę kodową dowódcy. Skinęła głową w geście podziękowania.

- Idę na mostek, ogłosić zmianę dowódcy. Czy mógłby mi pan towarzyszyć? - słysząc zapytanie Rozmowsky, astronawigator posłusznie podreptał za panią kapitan. Gdy oboje znikli za drzwiami, Harsh ociężale opadł na krzesło. Spojrzał spode łba na milczącą, uśmiechniętą Aleksandrę.

- I co cię tak cieszy? - burknął, nie nawiązując kontaktu wzrokowego. Wbił wzrok w porysowany blat plastikowego stołu. Z tonu głosu można było wywnioskować, że nie przepada za nowym dowódcą.

- Rozmowsky wywoła na naszym pokładzie niezłą wojnę domową. Po prostu znakomicie – ponury ton mechanika nie napawał optymizmem. Aleksandra zmarszczyła brwi. Obróciła się na pięcie.

- Jako jedyna podjęła męską decyzję, kończąc tę cholerną anarchię – zamyślona obserwowała Harsha, po czym dodała z pasją.

- Zrobiła to co powinniście zrobić WY! - zaakcentowała ostatnie słowo, niemalże sycząc. Nie zaszczycając mężczyzny spojrzeniem opuściła stołówkę...

*

Ogromna hala maszynowni świeciła pustkami. Większość korytarzy krył półmrok z trudem rozświetlany przez nieliczne działające jeszcze panele świetlne. Podłogi zalegał kurz. Śladu stóp w standardowym obuwiu załogi doskonale odciskały się na elastycznych płytkach głównego ciągu komunikacyjnego. Cichy odgłos siłowników hydraulicznych przeszył przestrzeń siłowni. Osłony radiacyjne kabiny kontrolnej, podniesione od czasu wypadku, teraz powoli opuściły się w dół, ukazując ciśnieniowe szyby. Stojąca za nimi Eileen Rozmowsky wydęła dumnie usta, spoglądając na opustoszały obszar statku. Gdzieś tam ukrył się trzeci mechanik. Mimo oficjalnego komunikatu w systemie wewnętrznej łączności, o zmianie na stanowisku kapitana, nie pojawił się. Pozostała część załogi karnie podporządkowała się decyzji zespołu oficerskiego. Rozmowsky wiedziała, że „trzeci” jest dla niej sprawdzianem. Czuła te ukradkowe spojrzenia na mostku kapitańskim, na pokładzie startowym i hydroponicznym. Nikt się jej nie zapytał głośno, jak zamierza poradzić sobie z wielkim osiłkiem. Nikt też nie kwapił się z pomocą. Jedynie doktor Gaffe, która sporo wycierpiała w kontaktach z Larssenem, wspierała nową kapitan niczym najwierniejszy pretorianin. Nawet teraz, siedziała przy głównym pulpicie sterującym, oczekując na rozkaz. Rozmowsky spoglądała jeszcze przez chwilę na główny kanał przesyłu deuterowych ładunków napędowych. Spojrzawszy na Gaffe, powoli, od niechcenia, skinęła głową. Pani doktor natychmiast wcisnęła przyciski blokujące włazy wyjściowe z siłowni. Dopiero wtedy, Rozmowsky włączyła system nagłaśniający hali.

- Mówi kapitan Eileen Rozmowsky, dowódca gwiazdolotu Federacji Ameryki Północnej „Zeus”. Zgodnie z regulaminem marynarki wojennej, wzywam trzeciego mechanika Larssena do poddania się. Masz stanąć przed główną sterownią z rękoma za głową!. - początkowo odpowiedziała jej cisza. Ogromne wentylatory umocowane pod sufitem, leniwie obracały się, wymuszając ruch powietrza. Równie dobrze kapitan mogła mówić w próżnię... . Gaffe wyciągnęła szyję ze swego fotela, spoglądając ponad ramą ciśnieniowej szyby. Ona pierwsza dostrzegła ruch pomiędzy zespołami wirówek magnetycznych. Trzeci mechanik ociężale człapał w ciężkich butach magnetycznych, pozwalających mu wędrować po umownej „podłodze” pomieszczenia. Coś trzymał w dłoniach. Gdy podniósł do góry głowę, Aleksandra cofnęła się odruchowo. Twarz mężczyzny wykrzywiał grymas wściekłości. Coś krzyczał, ale słowa nie przebijały się przez dźwiękoszczelne szyby. Potrząsał przy tym improwizowaną maczugą, sporządzoną z rur i śrub, znalezionych zapewne w warsztacie. Rozmowsky nieporuszona spoglądała z góry, nie zmieniając wyrazu twarzy. Larssen przypominał jej teraz jaskiniowca z obrazków oglądanych w dzieciństwie. Dała mu całe dziesięć minut, w trakcie których mężczyzna zrobił się czerwony z wysiłku, krzycząc bez przerwy wyzwiska.

- Twoje słowa wnoszą niewiele do dyskusji, zatem posłuchaj moich. I wbij je sobie dokładnie – z pewnością wiedziała, jak mówić władczo. Trzeci mechanik zamilkł, zaskoczony zimnym tonem kobiety.

- Masz trzy minuty. Potem wpuszczam do siłowni próżnię. Nie dbam o szkody... - zawiesiła głos. Mężczyzna milczał przez chwilę, po czym z jego ust popłynął potok bluzg. Zgodnie z obietnicą, Rozmowsky odczekała trzy minuty. Następnie uniosła w górę dłoń, tak by jej oponent to ujrzał. Energicznie machnęła nią w dół. Niemal jednocześnie, całą halę przeszył huk, dobiegający od strony rufy. Zaskoczony Larssen obrócił głowę i serce podeszło mu do gardła. Wiry kurzu jak opętane pędziły w stronę uchylonych klap włazów awaryjnych. Wydawało się, że operator w głównej sterowni ściął sworznie pirotechniczne. Tego trzeci mechanik się nie spodziewał. Pobladł i spojrzał w górę. Wprost w bezlitosne oczy nowej kapitan. Odczytał w nich wyrok. Natychmiast ruszył do przodu. Dudnienie powietrza narastało. Oddychał coraz intensywniej, by nadrobić szybki spadek ciśnienia. Przed oczami Larssena pojawiły się ciemne plamy. Główny właz zamajaczył niewyraźnie gdzieś przed nim. Opadł na kolana. Wyciągnął dłoń ku dźwigni otwierającej, ale zabrakło mu siły. Dopiero gdy bezwładnie zawisł tuż przy podłodze, Eileen dała rozkaz do zamknięcia klap.

- Jedna czwarta standardowego ciśnienia – mruknęła doktor Aleksandra i nie patrząc na dowódcę, dodała jakby do siebie.

- Ma najwyżej pięć minut... - oczami wyobraźni widziała rany jednego z członków załogi, który jeszcze w układzie Alfa Centauri uszkodził skafander. Wahała się przez chwilę, czy nie dodać czegoś jeszcze, ale odezwała się.

- Rozpocznij przywracanie atmosfery – po raz pierwszy słowa Rozmowsky zabrzmiały jak rozkaz. Pani kapitan zeszła po schodach, wprost ku ciężkim drzwiom ciśnieniowym. Nie czuła współczucia, choć wiedziała doskonale, na jakie męki skazała członka załogi. Na pokładzie „Zeusa” nie było komór klonujących, umożliwiających wyhodowanie nowych organów. Żadne specyfiki, żadne umiejętności medyczne, dostępne na pokładzie, nie były w stanie przywrócić mężczyźnie sprawności. Migająca na drzwiach, ostrzegawcza, czerwona dioda zgasła. Chwilę później, w jej miejscu pojawiły się odczyty ciśnienia wyświetlane zielonym kolorem. Wyciągnęła szczupłą dłoń i uruchomiła przycisk otwierający właz. Słysząc metaliczny szczęk usuwanych blokad, mechanik uniósł z wysiłkiem głowę. Na jego ustach widniała krwawa piana, którą pluł raz po raz, usiłując coś powiedzieć. Rozmowsky powoli przekroczyła szeroki próg grodzi. Wkroczyła do środka. Odczekała chwilę, by magnetyczne buty dobrze przywarły do perforowanej powierzchni podłogi. Widoczne pod spodem dolne pokłady sprawiały wrażenie ogromnej przestrzeni. U części ludzi na pokładzie, sam widok powodował zawrót głowy. Pani kapitan do nich nie należała. Postąpiła krok naprzód i schyliła się nad leżącym, bezwładnym mężczyzną.

- Panie Larssen, jest pan aresztowany. Do czasu powtórnego procesu, zostanie pan umieszczony w karcerze. Zostanie panu zapewniona stosowna opieka medyczna – podniosła się i nacisnęła przycisk interkomu.

- Dowódca wzywa zespół medyczny z noszami do hali siłowni napędu głównego – zerknęła na rannego. Nagła różnica ciśnień zmasakrowała narządy wewnętrzne trzeciego mechanika. Beznamiętnie obserwowała jego nieporadne ruchy, próby powstania. Krople spienionej krwi z uszu, nosa i ust rozchodziły się w powietrzu, tworząc niewielkie, rozpraszające się obłoczki. Chorobliwa fascynacja nie pozwalała Eileen odwrócić oczu.

Po długich piętnastu minutach do jej uszu dobiegł stukot ciężkich, magnetycznych butów. W korytarzu pojawili się członkowie sekcji astronawigacyjnej, wyznaczeni zawczasu do pomocy Aleksandrze. Z rozpędem przeskoczyli główny próg, z trudem hamując przed ciałem rannego.

- O Boże! - krzyknął jeden z przybyszy, widząc ciężki stan trzeciego mechanika. Na tyle, na ile pozwalały mu ciężkie buty, ukląkł przy mężczyźnie i odwrócił go na plecy, roztrącając obłoczki krwi.

- Co ci się stało Tim? - rozglądał się rozpaczliwie w poszukiwaniu pomocy i natknął się na zimny wzrok Eileen.

- Nie wykonał rozkazu – odpowiedziała, cedząc powoli słowa. Nie pozwalając dojść młodemu astronawigatorowi do głosu, dodała.

- Odnieść tego człowieka do ambulatorium. Natychmiast! - władczy ton nie pozwolił mężczyznom na dyskusję. Górę wzięły wyuczone odruchy. Przypięli rannego do noszy. Zabezpieczywszy jego twarz zgodnie z zaleceniami doktor Aleksandry, ruszyli naprzód tak szybko, jak pozwalało im na to ciężkie obuwie. Główną magistralą komunikacyjną skierowali się wprost do dziobowej sekcji medycznej. Żaden z nich nie spojrzał na kapitan Rozmowsky. Zdążyli zapomnieć, ze była marzeniem każdego mężczyzny na pokładzie. Na ich oczach przeobraziła się w surowego, bezwzględnego oficera. Istną modliszkę...