-
W empik go
Ród Rodrigandów. La Pendola - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 stycznia 2016
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Ród Rodrigandów. La Pendola - ebook
„La Pendola” opowiada o dalszych losach doktora Sternaua, znanego z tomu „Cyganie i przemytnicy”. Bohaterowie ruszają w morską podróż tropem pirata Landoli, na którego napotykają w okolicach Kapsztadu. Dochodzi tam do zaciętej bitwy, której wynik wcale nie jest z góry przesądzony. Bohaterom przyświeca też tajemniczy cel: chcą odwiedzić meksykański grobowiec Rodrigandów.
| Kategoria: | Dla młodzieży |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7903-255-6 |
| Rozmiar pliku: | 2,2 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Stary Rodenstein
Niedaleko Moguncji, obok wsi Kreuznach, stała leśniczówka. Był to budynek obszerny, wysoki, zbudowany na kształt zamku. Dawniej mieszkało tu wiele osób, ale w roku 1848 jedynie stary nadleśniczy Rodenstein, nazywany powszechnie ze względu na rangę, otrzymaną kiedyś w wojsku, kapitanem. Tak mu dokuczyła samotność, że zwrócił się do jednej ze swych dalekich krewnych z prośbą, by wraz z córką przeniosła się do niego. Krewną tą była pani Sternau, matka doktora. Wdowa chętnie przyjęła tę propozycję.
Obok zamku mieszkała rodzina sternika Ungera. Składała się z ojca, który rzadko bywał w domu, matki i ośmioletniego chłopca. Kurt, tak bowiem miał na imię mały urwis, był beniaminkiem otoczenia.
Tego dnia wczesnym rankiem kapitan siedział w swej kancelarii pochylony nad jakimiś wykazami. Nie lubił tej pracy, toteż ze złością marszczył brwi, gotów złajać każdego, kto do niego zagada. W pewnej chwili zapukano do drzwi.
– Wejść! – powiedział ostrym tonem.
Drzwi otworzyły się i stanął w nich Ludwik, pomocnik nadleśniczego, jego prawa ręka i totumfacki. Służył niegdyś w kompanii kapitana i dotychczas przestrzegał wojskowej dyscypliny. Nie odezwał się więc słowem, tylko mocno stuknął obcasami.
– I cóż? – mruknął kapitan.
– Dzień dobry, panie kapitanie.
– Dzień dobry. A to wstrętna historia!
– Co takiego? Znowu skradziono drzewo?
– Ależ skąd! Mówię o tych przeklętych wykazach.
– Tak, to gorsze od złodziei. Chwała Bogu, że nie jestem nadleśniczym.
– Tego by jeszcze brakowało! Znasz się na tym jak kura na pieprzu. Ale o co chodzi?
– Jakiś pan czeka na dole. Chce mówić z panem kapitanem. Powiada, że tylko panu wyjawi swoje nazwisko.
– Przyślij go do mnie.
– Rozkaz, panie kapitanie.
Po chwili wszedł do kancelarii bez pukania wysoki, szczupły mężczyzna w olbrzymich niebieskich okularach na haczykowatym nosie i zapytał:
– Czy to pan jest nadleśniczym Rodensteinem? Teraz dopiero kapitan znalazł okazję do wyładowania swej złości.
Wstał, podszedł do drzwi i wskazując na nie, powiedział:
– Niech pan wyjdzie.
– Dlaczego?
– Dlaczego? Po prostu dlatego, że sobie tego życzę.
– Ale nie widzę powodu...
– Proszę wyjść! – ryknął kapitan. Nieznajomy cofnął się kilka kroków.
– No już, co dalej? – spytał.
– Niech pan zamknie za sobą drzwi, wejdzie jeszcze raz i przywita się po ludzku.
Po chwili rozległo się pukanie.
– Wejść! – zawołał nadleśniczy.
Nieznajomy, przestąpiwszy próg pokoju, odezwał się z ironicznym uśmiechem na ustach:
– Panie leśniczy, mam pewne powody, dla których ustąpiłem panu. A więc dzień dobry.
– Dzień dobry.
– Czy mogę prosić o urzędową rozmowę? Jestem komisarzem policji.
– Niech pan siada i streszcza się. Mam mało czasu.
– W pańskim domu mieszka niejaka pani Sternau?
– Tak.
– Razem z córką?
– Tak.
– W jakim charakterze mieszkają te panie?
– Do wszystkich diabłów! W charakterze ludzi. I kwita.
– Zwracam panu uwagę, że mam prawo żądać uprzejmych odpowiedzi.
– Czy moje są nieuprzejme?
– Czy pani Sternau ma jeszcze inne dzieci?
– Tak, syna, lekarza.
– Gdzie on przebywa?
– Mój panie, nie mam ani czasu, ani ochoty wdawać się w sprawy zupełnie mi nie znane. Co jest z tym doktorem Sternauem?
– Rozesłano za nim listy gończe.
– Co takiego? Co pan powiada?
– To, co pan słyszy. Poszukują go w Hiszpanii za usiłowanie morderstwa, kradzież i uprowadzenie.
Kapitan obrzucił komisarza badawczym spojrzeniem.
– Tylko za te drobnostki?
– To pan nazywa drobnostkami?
– Pan mnie nie zrozumiał. Plecie mi komisarz tutaj jakieś duby smalone. Otóż oświadczam panu, że doktor Sternau to dzielny i zacny człowiek. Prędzej mógłbym przypuścić, że to pan jest mordercą, uwodzicielem albo złodziejem. A zresztą, czy pan jest naprawdę komisarzem, czy ma pan jakiś dokument?
– Jak pan śmie mnie legitymować!
– Nie znam przecież pana, a każdy oszust może się podać za komisarza. Niech pan wyjdzie i proszę nie wracać bez legitymacji służbowej!
– Czy pan zdaje sobie sprawę z tego, co robi?
– Doskonale. Jeżeli pan nie odejdzie dobrowolnie, każę pana wyrzucić.
– Wrócę tu w asyście. A ponadto zaskarżę pana za stawianie oporu władzy. Nie powinien się pan uważać za udzielnego księcia.
Kapitan zadzwonił. Wszedł Ludwik.
– Ludwiku!
– Słucham, panie kapitanie.
– Wyprowadź tego pana i to już!
– Rozkaz, panie kapitanie – odpowiedział Ludwik, po czym wziął rzekomego komisarza pod ramię i sprowadził ze schodów. Na dole stało kilku służących. Widząc, co się dzieje, pomogli starszemu koledze: komisarz opuścił dom z szybkością pośpiesznego pociągu. Znalazłszy się poza obrębem zamku, zacisnął pięści, przysięgając nadleśniczemu zemstę.
Na dziedzińcu bawił się Kurt, ubrany w piękny zielony strój myśliwski.
– Ludwiku – zapytał – dlaczego wyrzuciłeś tego człowieka? Co on zrobił?
– Obraził pana kapitana.
– A niech go...! Zasłużył na dobrą porcję śrutu! Zastrzelę każdego, kto obraża pana kapitana.
Ludwik nie dając poznać po sobie, że jest zadowolony z odwagi malca, powiedział surowo:
– Do ludzi nie wolno strzelać. Ale mógłbyś na przykład strzelić do lisa.
– Do lisa? – uradował się chłopiec. – Gdzie jest?
– Niedaleko stąd, w dąbrowie. Wytropiłem go wczoraj. Dziś wezmę moje jamniki i pójdę jeszcze raz.
– Czy mogę iść z tobą?
– Dobrze, ale jeżeli mama pozwoli.
– Zaraz zapytam.
Jak strzała pobiegł do matki, która zajęta była karmieniem drobiu na podwórzu. Wpadł między ptactwo i nie stropiony tym, że rozegnał je na cztery strony, zawołał:
– Mamo, mamo, zabiję go!
– Kogo?
To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.
Niedaleko Moguncji, obok wsi Kreuznach, stała leśniczówka. Był to budynek obszerny, wysoki, zbudowany na kształt zamku. Dawniej mieszkało tu wiele osób, ale w roku 1848 jedynie stary nadleśniczy Rodenstein, nazywany powszechnie ze względu na rangę, otrzymaną kiedyś w wojsku, kapitanem. Tak mu dokuczyła samotność, że zwrócił się do jednej ze swych dalekich krewnych z prośbą, by wraz z córką przeniosła się do niego. Krewną tą była pani Sternau, matka doktora. Wdowa chętnie przyjęła tę propozycję.
Obok zamku mieszkała rodzina sternika Ungera. Składała się z ojca, który rzadko bywał w domu, matki i ośmioletniego chłopca. Kurt, tak bowiem miał na imię mały urwis, był beniaminkiem otoczenia.
Tego dnia wczesnym rankiem kapitan siedział w swej kancelarii pochylony nad jakimiś wykazami. Nie lubił tej pracy, toteż ze złością marszczył brwi, gotów złajać każdego, kto do niego zagada. W pewnej chwili zapukano do drzwi.
– Wejść! – powiedział ostrym tonem.
Drzwi otworzyły się i stanął w nich Ludwik, pomocnik nadleśniczego, jego prawa ręka i totumfacki. Służył niegdyś w kompanii kapitana i dotychczas przestrzegał wojskowej dyscypliny. Nie odezwał się więc słowem, tylko mocno stuknął obcasami.
– I cóż? – mruknął kapitan.
– Dzień dobry, panie kapitanie.
– Dzień dobry. A to wstrętna historia!
– Co takiego? Znowu skradziono drzewo?
– Ależ skąd! Mówię o tych przeklętych wykazach.
– Tak, to gorsze od złodziei. Chwała Bogu, że nie jestem nadleśniczym.
– Tego by jeszcze brakowało! Znasz się na tym jak kura na pieprzu. Ale o co chodzi?
– Jakiś pan czeka na dole. Chce mówić z panem kapitanem. Powiada, że tylko panu wyjawi swoje nazwisko.
– Przyślij go do mnie.
– Rozkaz, panie kapitanie.
Po chwili wszedł do kancelarii bez pukania wysoki, szczupły mężczyzna w olbrzymich niebieskich okularach na haczykowatym nosie i zapytał:
– Czy to pan jest nadleśniczym Rodensteinem? Teraz dopiero kapitan znalazł okazję do wyładowania swej złości.
Wstał, podszedł do drzwi i wskazując na nie, powiedział:
– Niech pan wyjdzie.
– Dlaczego?
– Dlaczego? Po prostu dlatego, że sobie tego życzę.
– Ale nie widzę powodu...
– Proszę wyjść! – ryknął kapitan. Nieznajomy cofnął się kilka kroków.
– No już, co dalej? – spytał.
– Niech pan zamknie za sobą drzwi, wejdzie jeszcze raz i przywita się po ludzku.
Po chwili rozległo się pukanie.
– Wejść! – zawołał nadleśniczy.
Nieznajomy, przestąpiwszy próg pokoju, odezwał się z ironicznym uśmiechem na ustach:
– Panie leśniczy, mam pewne powody, dla których ustąpiłem panu. A więc dzień dobry.
– Dzień dobry.
– Czy mogę prosić o urzędową rozmowę? Jestem komisarzem policji.
– Niech pan siada i streszcza się. Mam mało czasu.
– W pańskim domu mieszka niejaka pani Sternau?
– Tak.
– Razem z córką?
– Tak.
– W jakim charakterze mieszkają te panie?
– Do wszystkich diabłów! W charakterze ludzi. I kwita.
– Zwracam panu uwagę, że mam prawo żądać uprzejmych odpowiedzi.
– Czy moje są nieuprzejme?
– Czy pani Sternau ma jeszcze inne dzieci?
– Tak, syna, lekarza.
– Gdzie on przebywa?
– Mój panie, nie mam ani czasu, ani ochoty wdawać się w sprawy zupełnie mi nie znane. Co jest z tym doktorem Sternauem?
– Rozesłano za nim listy gończe.
– Co takiego? Co pan powiada?
– To, co pan słyszy. Poszukują go w Hiszpanii za usiłowanie morderstwa, kradzież i uprowadzenie.
Kapitan obrzucił komisarza badawczym spojrzeniem.
– Tylko za te drobnostki?
– To pan nazywa drobnostkami?
– Pan mnie nie zrozumiał. Plecie mi komisarz tutaj jakieś duby smalone. Otóż oświadczam panu, że doktor Sternau to dzielny i zacny człowiek. Prędzej mógłbym przypuścić, że to pan jest mordercą, uwodzicielem albo złodziejem. A zresztą, czy pan jest naprawdę komisarzem, czy ma pan jakiś dokument?
– Jak pan śmie mnie legitymować!
– Nie znam przecież pana, a każdy oszust może się podać za komisarza. Niech pan wyjdzie i proszę nie wracać bez legitymacji służbowej!
– Czy pan zdaje sobie sprawę z tego, co robi?
– Doskonale. Jeżeli pan nie odejdzie dobrowolnie, każę pana wyrzucić.
– Wrócę tu w asyście. A ponadto zaskarżę pana za stawianie oporu władzy. Nie powinien się pan uważać za udzielnego księcia.
Kapitan zadzwonił. Wszedł Ludwik.
– Ludwiku!
– Słucham, panie kapitanie.
– Wyprowadź tego pana i to już!
– Rozkaz, panie kapitanie – odpowiedział Ludwik, po czym wziął rzekomego komisarza pod ramię i sprowadził ze schodów. Na dole stało kilku służących. Widząc, co się dzieje, pomogli starszemu koledze: komisarz opuścił dom z szybkością pośpiesznego pociągu. Znalazłszy się poza obrębem zamku, zacisnął pięści, przysięgając nadleśniczemu zemstę.
Na dziedzińcu bawił się Kurt, ubrany w piękny zielony strój myśliwski.
– Ludwiku – zapytał – dlaczego wyrzuciłeś tego człowieka? Co on zrobił?
– Obraził pana kapitana.
– A niech go...! Zasłużył na dobrą porcję śrutu! Zastrzelę każdego, kto obraża pana kapitana.
Ludwik nie dając poznać po sobie, że jest zadowolony z odwagi malca, powiedział surowo:
– Do ludzi nie wolno strzelać. Ale mógłbyś na przykład strzelić do lisa.
– Do lisa? – uradował się chłopiec. – Gdzie jest?
– Niedaleko stąd, w dąbrowie. Wytropiłem go wczoraj. Dziś wezmę moje jamniki i pójdę jeszcze raz.
– Czy mogę iść z tobą?
– Dobrze, ale jeżeli mama pozwoli.
– Zaraz zapytam.
Jak strzała pobiegł do matki, która zajęta była karmieniem drobiu na podwórzu. Wpadł między ptactwo i nie stropiony tym, że rozegnał je na cztery strony, zawołał:
– Mamo, mamo, zabiję go!
– Kogo?
To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.
więcej..
