Rodzina Mansona. Część 2 - ebook

Znie­wa­la­jąco piękna ak­torka Sha­ron Tate zo­staje za­mor­do­wana we wła­snym domu. Ma dwa­dzie­ścia sześć lat. Gi­nie le­d­wie czter­na­ście dni przed prze­wi­dy­wa­nym ter­mi­nem po­rodu swo­jego pierw­szego dziecka. Za­dźgano ją no­żem, kilka cio­sów wy­mie­rzono jej w brzuch. Wo­kół szyi ma za­ci­śnięty sznur, któ­rym zo­stała zwią­zana z Jayem Se­brin­giem, bli­skim przy­ja­cie­lem i by­łym part­ne­rem.

Stoi nad nią Su­san At­kins z za­krwa­wio­nym no­żem w dłoni i dzi­kim wzro­kiem. W domu przy Cielo Drive, za­miesz­ki­wa­nym przez Tate i re­ży­sera Ro­mana Po­lań­skiego, leżą cztery inne ciała. Jedno na­leży do Se­bringa. Dwie inne osoby za­bito na dwo­rze przed do­mem. Ostat­nią ofiarę, osiem­na­sto­let­niego chło­paka, który w ogóle nie znał po­zo­sta­łych za­mor­do­wa­nych, za­strze­lono w sa­mo­cho­dzie sto­ją­cym na pod­jeź­dzie. Wszy­scy mają ślady po licz­nych ra­nach kłu­tych na ca­łym ciele. Do nie­któ­rych także strze­lano z bli­skiej od­le­gło­ści.

At­kins przy­po­mina so­bie, co na­ka­zał im Man­son, za­nim opu­ścili ran­czo. Mają zo­sta­wić po so­bie coś ta­jem­ni­czego i przy­ku­wa­ją­cego uwagę. Ze sło­wami przy­wódcy dźwię­czą­cymi w jej gło­wie na­ćpana ko­bieta za­nu­rza palce we krwi mar­twej Tate, po czym je ob­li­zuje. Krew jest cie­pła i słodka. At­kins znaj­duje ręcz­nik, na­ma­cza go w czer­wo­nej ka­łuży i na drzwiach wej­ścio­wych pi­sze nim „Świ­nia”. Nie­długo po­tem wszy­scy na­past­nicy wy­my­kają się z domu.

Czy­tasz se­rię Po­tęga Kultu. Przy­bliża ona syl­we­tki bu­dzą­cych naj­więk­szą grozę przy­wód­ców grup wy­zna­nio­wych w hi­sto­rii. Kim byli? Czym się kie­ro­wali? Jak to moż­liwe, że za­wład­nęli umy­słami zwy­kłych lu­dzi i byli w sta­nie ich na­kło­nić do mor­do­wa­nia in­nych osób lub po­peł­nia­nia sa­mo­bójstw? Spró­bu­jemy zro­zu­mieć czło­wieka kry­ją­cego się za tymi po­twor­nymi czy­nami.

Czy­tasz drugą część opo­wie­ści o Char­le­sie Man­so­nie, za­pewne naj­słyn­niej­szym przy­wódcy sekty w hi­sto­rii, i o jego fa­na­tycz­nych zwo­len­ni­kach zwa­nych Ro­dziną.

Na ran­czu na na­past­ni­ków czeka Man­son. Wy­py­tuje ich, czy miej­sce zbrodni wy­gląda od­po­wied­nio efek­tow­nie i dzi­wacz­nie. At­kins od­po­wiada, że wszystko wy­mknęło im się spod kon­troli, być może od­je­chali stam­tąd za wcze­śnie, ona w każ­dym ra­zie nic nie pa­mięta. Męż­czy­zna przy­gląda jej się ba­daw­czo. Kwi­tuje jej słowa ski­nie­niem głowy, po czym je­dzie do domu przy Cielo Drive, żeby skon­tro­lo­wać miej­sce zbrodni. Po wnie­sie­niu kilku przed­mio­tów i po­prze­sta­wia­niu in­nych czuje się usa­tys­fak­cjo­no­wany. Na tym się jed­nak nie koń­czy. Na­stęp­nego dnia jego wy­znawcy wy­ru­szają na ko­lejną mor­der­czą mi­sję.

Mniej wię­cej osiem mie­sięcy wcze­śniej At­kins sie­dzi przy ogni­sku z resztą Ro­dziny. Śpie­wają pio­senki, do któ­rych przy­grywa im Man­son. Są to jego wła­sne utwory, a także prze­boje Be­atle­sów, zwłasz­cza te z White Al­bum. Pa­nuje przy­jemna at­mos­fera – ze­brani palą pa­pie­rosy i jo­inty, roz­ma­wiają, żar­tują. Być może pa­mię­tasz, że w po­przed­niej czę­ści roz­sta­li­śmy się z nimi w mo­men­cie, gdy wła­śnie się wpro­wa­dzili na ran­czo Spahna. Te­raz grzeją się przy ogni­sku i ce­le­brują prze­rwę w co­dzien­no­ści, która – od­kąd za­miesz­kali w go­spo­dar­stwie – oka­zała się znacz­nie cięż­sza, niż się spo­dzie­wali.

Uka­za­nie się płyty The Be­atles w końcu li­sto­pada 1968 roku nie tylko zna­czy, że Ro­dzina może te­raz wy­śpie­wy­wać nowe pio­senki przy ogni­sku. Zda­niem Man­sona ten nowy, bar­dzo udany al­bum ze­społu zmie­nia wszystko. To praw­dziwe ob­ja­wie­nie. Nie­sa­mo­wita po­dwójna płyta jest czymś wię­cej niż ich szczy­to­wym osią­gnię­ciem w twór­czo­ści – Man­son uważa, że po­wstał spe­cjal­nie dla niego, że każda z pio­se­nek za­wiera ważne za­szy­fro­wane wia­do­mo­ści.

Słu­cha go na okrą­gło. Spi­suje słowa, składa je ze sobą, po­now­nie od­twa­rza pio­senki, wczy­tuje się w ich tek­sty, po­chło­nięty związ­kami, które rze­komo od­krywa. W jego gło­wie wszystko układa się w lo­giczną ca­łość. Im czę­ściej pusz­cza al­bum, tym spój­niej­sza staje się opo­wieść, ni­czym po­łą­czone ze sobą ele­menty trud­nej ukła­danki. Słu­cha­jąc Be­atle­sów, Man­son sięga po Bi­blię. Go­rącz­kowo prze­wraca kartki, wczy­tuje się w Apo­ka­lipsę Świę­tego Jana, któ­rej wi­zję sądu osta­tecz­nego od­nosi do tek­stów pio­se­nek.

Póź­niej z en­tu­zja­zmem opo­wiada wszyst­kim człon­kom Ro­dziny o swoim ob­ja­wie­niu. Twier­dzi, że cały al­bum jest skie­ro­wany wła­śnie do nich, że pio­senki za­wie­rają pro­ro­cze tre­ści, prze­po­wia­dają bar­dzo bli­ską przy­szłość. Man­son każe swoim zwo­len­ni­kom wczy­ty­wać się w tek­sty, we­dług niego sta­no­wiące klucz do zro­zu­mie­nia prawdy. Każdy z nich opi­suje chaos i ko­niec świata, które wkrótce na­stą­pią na ziemi.

Na przy­kład prze­bój Rocky Rac­coon trak­tuje we­dług Man­sona o tym, jak to uci­skani czarni po­wstaną z upodle­nia i zjed­no­czą się we wspól­nym bun­cie. Pio­senkę Black­bird in­ter­pre­tuje na­to­miast jako bez­po­śred­nie ostrze­że­nie przed ata­kiem czar­nych na bia­łych w celu oba­le­nia ca­łego świa­to­wego po­rządku. Ty­tu­łowy black­bird, który pod­nie­sie zła­mane skrzy­dła i na­uczy się la­tać, to wy­raźna alu­zja do nie­wol­ni­ków, od lat uci­ska­nych, ale te­raz mó­wią­cych „dość”. Do­ty­czy to czar­no­skó­rych z ca­łego świata, któ­rzy wkrótce po­wstaną, zrzucą kaj­dany, po­łożą kres opre­sji i roz­po­czną bru­talne, krwawe po­ra­chunki. Je­śli ktoś nie wie­rzy, niech po­słu­cha in­nego ka­wałka z płyty – Hap­pi­ness Is a Warm Gun. Zda­niem Man­sona Be­atlesi wprost za­grze­wają w nim czar­nych do zjed­no­cze­nia się i zdo­by­cia broni, aby po­ko­nać bia­łych.

Po­do­bne prze­sła­nie za­wiera prze­bój Re­vo­lu­tion 1. Man­son uważa go za bez­po­śred­nie we­zwa­nie skie­ro­wane do niego i Ro­dziny – oni też po­winni się uzbroić i przy­go­to­wać do walki. Kiedy pierw­szy raz sły­szy ten utwór, ude­rza go jedna nie­sa­mo­wita rzecz. W wer­sji al­bu­mo­wej pio­senki John Len­non śpiewa po an­giel­sku: „Kiedy mó­wi­cie o za­gła­dzie, na mnie nie licz­cie”, ale na końcu frazy do­daje przy­imek, na­da­jący wy­po­wie­dzi od­wrotne zna­cze­nie. Gdy Man­son to sły­szy, jest prze­ko­nany, że Be­atlesi tak jak on stra­cili wiarę w po­kój i że zdają so­bie sprawę, iż czasy prze­mocy i de­struk­cji są nie­unik­nione.

Pio­senka, która we­dług Man­sona sta­nowi klucz do od­kry­cia prawdy, ma ty­tuł Re­vo­lu­tion 9. Cy­fra dzie­więć zo­staje przez niego zin­ter­pre­to­wana jako od­nie­sie­nie do dzie­wią­tego roz­działu Apo­ka­lipsy Świę­tego Jana. Męż­czy­zna po­święca nie­zli­czone go­dziny na szu­ka­nie wska­zó­wek i za­szy­fro­wa­nych wia­do­mo­ści w naj­dłuż­szej, jak do­tąd, pio­sence ze­społu. Trwa­jący pra­wie dzie­więć mi­nut utwór brzmi jak za­pis kosz­maru: to sza­lony ko­laż dźwię­ków – gry na pia­ni­nie, za­pę­tla­ją­cych się na­grań, efek­tów dźwię­ko­wych – nie­za­wie­ra­jący tek­stu, tylko krzyki i głos na okrą­gło po­wta­rza­jący „Nu­mer dzie­więć”. Dla Man­sona tak brzmi nad­cho­dząca apo­ka­lipsa.

Ostat­nia pio­senka, która za­fa­scy­no­wała przy­wódcę Ro­dziny, nosi ty­tuł Pig­gies. Ma ona trak­to­wać o bo­ga­tych i wpły­wo­wych człon­kach spo­łe­czeń­stwa, w czepku uro­dzo­nych lu­dziach, któ­rzy czer­pią zy­ski z wy­ko­rzy­sty­wa­nia ca­łej reszty, ale któ­rzy raz na za­wsze zo­staną uka­rani za swoje nie­cne czyny i po­cią­gnięci do od­po­wie­dzial­no­ści przez sa­mego Man­sona i jemu po­dob­nych wy­rzut­ków.

Po­woli, ale sku­tecz­nie Man­son two­rzy spójną opo­wieść. Prze­kaz jest nada­wany na okrą­gło. Pod­czas póź­niej­szego pro­cesu ze­znaje o tym kil­koro człon­ków Ro­dziny, zwłasz­cza Char­les „Tex” Wat­son i Paul Wat­kins. Prze­ka­zane przez nich in­for­ma­cje są tak szcze­gó­łowe, że in­ter­pre­ta­cje White Al­bum do­ko­nane przez przy­wódcę stają się waż­nym ele­men­tem ma­te­riału do­wo­do­wego prze­ciwko niemu.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------