Romans mumii. Miłość z czasów Tutenchamona - ebook

I

Oph (na­zwa egip­ska mia­sta, które w sta­ro­żyt­no­ści na­zy­wano stu­bram­nymi Te­bami lub Dio­spo­lis Ma­gna), le­żało jakby w uśpie­niu wśród po­że­ra­ją­cego skwaru oło­wia­nego słońca. Było po­łu­dnie; z bla­dego nieba pa­dał biały blask na zie­mię omdle­wa­jącą od żaru; słońce, roz­iskrzone od­bla­skami, lśniło jak po­le­ro­wany me­tal, a cień za­zna­czał u stóp bu­dowli tylko cienką nie­bie­ską li­nię po­dobną do atra­men­to­wej kre­ski, na­kre­ślo­nej przez ar­chi­tekta na pa­pi­ru­so­wym pla­nie; domy, o mu­rach z lekka sko­śnych, roz­pa­lone były jak ce­gły w piecu; drzwi były po­za­my­kane, w oknach, za­sło­nię­tych trzci­no­wymi sto­rami, ni­g­dzie nie uka­zy­wała się ludzka głowa.

Na końcu opu­sto­sza­łych ulic i po­nad ta­ra­sami od­ci­nały się na tle zie­ją­cego ża­rem prze­zro­czy­stego po­wie­trza: wierz­cho­łek obe­li­sków, szczyt py­lo­nów, ta­bu­la­tura pa­ła­ców i świą­tyń, któ­rych ka­pi­tele, z twa­rzy ludz­kich lub kwia­tów lo­tosu, wy­ła­niały się w po­ło­wie, prze­ci­na­jąc li­nie po­ziomu da­chu, i wzno­siły się niby skały po­śród mo­rza bu­dyn­ków.

Tu i ów­dzie strze­lał po­nad mur ogrodu po­kryty łu­skami pień palmy za­koń­czony wa­chla­rzem li­ści, z któ­rych nie po­ru­szał się ani je­den, gdyż naj­lżej­szy po­wiew nie mą­cił po­wie­trza; aka­cje, mi­mozy i fi­gowce fa­ra­ona po­chy­lały się ka­skadą li­sto­wia, rzu­ca­jąc wą­ski nie­bie­ski cień na olśnie­wa­jący blask ziemi; te zie­lone plamy oży­wiały i orzeź­wiały uro­czy­stą pustkę ob­razu, który bez nich przed­sta­wiałby wi­dok mia­sta umar­łych.

Tylko kilku nie­wol­ni­ków z rasy Na­hasi, o ce­rze czar­nej, o twa­rzy mał­piej i ru­chach zwie­rzę­cych, sta­wia­jąc czoło ża­rowi dnia, nio­sło dla swo­ich pa­nów w na­czy­niach za­wie­szo­nych na kiju opar­tym na ra­mio­nach wodę czer­paną z Nilu; cho­ciaż za cały strój mieli majtki w pasy, umo­co­wane na bio­drach, nie­mniej ich tu­łów, lśniący i gładki jak ba­zalt, ocie­kał po­tem i dą­żyli spiesz­nie, nie chcąc gru­bej po­de­szwy swo­ich stóp po­pa­rzyć na ka­mien­nych pły­tach go­rą­cych jak po­sadzka w łaźni.

Majt­ko­wie spali na czół­nach, umo­co­wa­nych przy bul­warku z ce­gieł, pewni, że nikt ich nie zbu­dzi, by prze­pły­nąć na prze­ciw­le­gły brzeg do dziel­nicy Mem­no­nii. Wy­soko pod nie­bie­skim stro­pem krą­żyły sępy, a wśród ogól­nej ci­szy od­zy­wał się ich ostry pisk, który w in­nej po­rze dnia uto­nąłby we wrza­wie mia­sta. Na gzym­sach po­mni­ków dwa czy trzy ibisy, z jedną nogą wtu­loną pod brzuch, z dzio­bem wsu­nię­tym w pod­gar­dle, stały jakby po­grą­żone w głę­bo­kiej za­du­mie i za­ry­so­wy­wały się smu­kłą syl­wetką na tle roz­ża­rzo­nego błę­kitu.

Wsze­lako nie wszystko spało w Te­bach; spoza mu­rów wiel­kiego pa­łacu, któ­rego ta­bu­la­tura ozdo­biona pal­met­kami za­ry­so­wy­wała się długą pro­stą li­nią, do­bie­gał słaby szmer mu­zyki; fale har­mo­nii dźwię­czały od czasu do czasu w prze­zro­czy­stej, ro­ze­dr­ga­nej at­mos­fe­rze, gdzie oko mo­gło nie­mal śle­dzić ruch dźwię­ków. Mu­zyka, przy­tłu­miona gru­bo­ścią mu­rów jak sur­dyną, miała oso­bliwą sło­dycz; w tej pie­śni drgała smutna roz­kosz, nie­moc wy­czer­pa­nia, wy­ra­ża­jąca znu­że­nie ciała i odrę­twie­nie na­mięt­nych pra­gnień; można też było od­gad­nąć w niej prze­syt świe­tla­nym wie­czy­stym la­zu­rem, nie­wy­po­wie­dziane przy­gnę­bie­nie go­rą­cych kra­jów.

Idąc wzdłuż tego muru, nie­wol­nik za­po­mi­nał o bi­czu pana, prze­ry­wał po­chód i za­trzy­my­wał się, by wy­tę­żo­nym uchem wchła­niać tę pieśń prze­po­joną wszyst­kimi taj­nymi no­stal­giami du­szy, zwra­ca­jącą jego myśl ku utra­co­nej oj­czyź­nie, prze­rwa­nej mi­ło­ści i nie­po­ko­na­nym prze­szko­dom sta­wia­nym przez los.

Skąd szła ta pieśń, to wes­tchnie­nie ula­tu­jące przy­tłu­mio­nym szme­rem w ci­szę mia­sta? Co za nie­spo­kojna du­sza czu­wała, gdy wszystko do­koła niej spało?

Fa­sada pa­łacu, zwró­cona w stronę do­syć ob­szer­nego placu, miała pro­stotę li­nii i pod­stawę mo­nu­men­talną, sta­no­wiące typ cha­rak­te­ry­styczny egip­skiej ar­chi­tek­tury świec­kiej i re­li­gij­nej. Pa­łac ten mógł być tylko sie­dzibą ksią­żęcą albo ka­płań­ską; wska­zy­wał na to do­bór ma­te­ria­łów, sta­ranne wy­ko­na­nie bu­dowli i bo­gac­two or­na­men­tyki.

W środku fa­sady wzno­sił się wielki pa­wi­lon z dwoma skrzy­dłami bocz­nymi, za­koń­czony pła­skim da­chem w kształ­cie trój­kąta. Sze­ro­kie wy­żło­bie­nie o pro­filu wy­sta­ją­cym koń­czyło mur, gdzie nie wid­niał ża­den inny otwór prócz drzwi nie umiesz­czo­nych sy­me­trycz­nie na środku, lecz w rogu pa­wi­lonu, praw­do­po­dob­nie w celu za­pew­nie­nia zu­peł­nej swo­body układu stopni scho­dów we­wnętrz­nych. Gzyms, w tym sa­mym stylu co ta­bu­la­tura, zdo­bił u góry te je­dyne drzwi.

Pa­wi­lon wy­sta­wał poza mur, do któ­rego przy­le­gały jak bal­kony dwu­pię­trowe ga­le­rie niby otwarte por­tyki utwo­rzone z ko­lumn, oso­bliwe, fan­ta­stycz­nej ar­chi­tek­tury; pod­stawy tych ko­lumn wy­obra­żały ol­brzy­mie pąki lo­tosu, z któ­rych to­rebki, pę­ka­ją­cej w zę­bate płatki, wy­try­ski­wał jak ol­brzymi słu­pek na­pęcz­niały trzo­nek dolny, zwę­żony w gó­rze, ści­śnięty pod ka­pi­te­lem przez otoczkę z wy­żło­bień i koń­czący się roz­wi­nię­tym kwia­tem.

Mię­dzy wiel­kimi otwo­rami ko­lum­nady wi­dać było małe okienka ozdo­bione ko­lo­ro­wymi szy­bami. Po­wy­żej wzno­sił się ta­ra­sami dach wy­ło­żony wiel­kimi pły­tami ka­mien­nymi.

W tych ga­le­riach ze­wnętrz­nych prze­ciąg po­wie­trza chło­dził wodę z Nilu w wiel­kich wa­zach gli­nia­nych, na­tar­tych we­wnątrz gorz­kimi mig­da­łami, za­tka­nych li­śćmi i usta­wio­nych na drew­nia­nych trój­no­gach. Na ge­ry­do­nach spo­czy­wały pi­ra­midy owo­ców, wią­zanki kwia­tów i róż­nych kształ­tów pu­chary do pi­cia: Egip­cja­nie bo­wiem lu­bią jeść na świe­żym po­wie­trzu i bie­sia­dują nie­jako na dro­dze pu­blicz­nej.

Z każ­dej strony tej fa­sady cią­gnęły się par­te­rowe bu­dynki, utwo­rzone z sze­regu ko­lumn po­łą­czo­nych w po­ło­wie swej wy­so­ko­ści mu­rem i prze­dzie­lo­nych ścia­nami, tak że two­rzyły do­koła domu miej­sce prze­chadzki osło­nięte od słońca i od na­tręt­nych spoj­rzeń. Cała ta ar­chi­tek­tura, roz­ja­śniona or­na­men­ta­cyj­nymi ma­lo­wi­dłami (al­bo­wiem ka­pi­tele, pod­stawy, gzymsy i ściany były ko­lo­ro­wane), ro­biła wra­że­nie we­sołe i wspa­niałe. Drzwi pro­wa­dziły na ob­szerny dzie­dzi­niec oto­czony kwa­dra­to­wym por­ty­kiem pod­trzy­ma­nym przez słupy, któ­rych ka­pi­tele wy­obra­żały cztery głowy ko­biece o kro­wich uszach, po­dłuż­nych, wą­skich oczach, o no­sie z lekka spłasz­czo­nym i ustach sze­roko ro­ze­śmia­nych.

Pod tym por­ty­kiem znaj­do­wały się drzwi pro­wa­dzące do apar­ta­men­tów, gdzie prze­do­sta­wało się świa­tło zła­go­dzone cie­niem ga­le­rii.

Na środku dzie­dzińca mi­go­tała w słońcu woda sa­dzawki ob­ję­tej brze­giem z gra­nitu; na jej po­wierzchni roz­po­ście­rały się sze­ro­kie, wy­kro­jone w serce li­ście lo­tosu, któ­rych kwiaty, ró­żowe albo nie­bie­skie, były na wpół za­mknięte, jakby omdlałe z żaru, po­mimo że za­nu­rzały się w wo­dzie.

Po­śród oka­la­ją­cych ba­sen ra­bat na ma­leń­kich wzgór­kach ro­sły uło­żone w wa­chlarz kwiaty, a wą­skimi ścież­kami, które się wiły mię­dzy nimi, prze­cha­dzały się ostroż­nie dwa oswo­jone bo­ciany, kle­ko­cąc od czasu do czasu dłu­gimi dzio­bami i bi­jąc skrzy­dłami, jak gdyby chciały od­fru­nąć.

Na ro­gach dzie­dzińca wzno­siły się skrę­cone pnie czte­rech wiel­kich per­seów, ja­śniała me­ta­liczną zie­le­nią nie­sły­cha­nie ob­fita masa ich li­ści.

W głębi ro­dzaj py­lonu prze­ry­wał por­tyk, a na końcu dłu­giej al­tany z win­nego szczepu wi­dać było letni kiosk bu­dowy rów­nie bo­ga­tej, jak wy­twor­nej.

W prze­gro­dach, za­zna­czo­nych na prawo i na lewo od al­tany przez cięte w sto­żek kar­ło­wate drzewa, mie­niły się róż­no­rodną zie­le­nią sy­ko­mory, ta­ma­ryszki, gra­naty, mi­mozy, aka­cje, a ich kwiaty błysz­czały jak ko­lo­rowe gwiazdy na tle li­sto­wia prze­ra­sta­ją­cego mur.

Mu­zyka, ci­cha i ła­godna, o któ­rej wspo­mi­na­li­śmy, wy­bie­gała z jed­nej z kom­nat, któ­rej drzwi otwie­rały się pod we­wnętrz­nym por­ty­kiem.

Cho­ciaż słońce pa­dało peł­nym bla­skiem na dzie­dzi­niec roz­iskrzony od tej fali ostrego świa­tła, to błę­kitny i orzeź­wia­jący cień za­le­wał kom­natę, gdzie oko ośle­pione go­rą­cymi bla­skami szu­kało zrazu kształ­tów i roz­róż­niało je do­piero, gdy przy­wy­kło do tego przy­ćmio­nego świa­tła.

Blady cień lila za­bar­wiał ściany kom­naty, którą wień­czył do­koła fryz ma­lo­wany bar­wami ja­skra­wymi i ukwie­cony zło­tymi pal­mami. Po­działy ar­chi­tek­to­niczne, szczę­śli­wie roz­pla­no­wane, two­rzyły kwa­draty za­peł­nione ry­sun­kami, or­na­men­tami, wią­zan­kami kwia­tów, pta­kami i sce­nami z ży­cia do­mo­wego.

W głębi, przy mu­rze, ry­so­wało się łoże dzi­wacz­nego kształtu, wy­obra­ża­jące wołu przy­stro­jo­nego w stru­sie pióra i dysk mię­dzy ro­gami; wół ten ob­ni­żał grzbiet na przy­ję­cie spo­czy­wa­ją­cego lub spo­czy­wa­ją­cej na wą­skim czer­wo­nym ma­te­racu i zgi­nał się w ka­błąk ku ziemi, prze­cho­dząc w czarne nogi za­koń­czone zie­lo­nymi ko­py­tami i pod­no­sząc ogon roz­dzie­lony na dwa ko­smyki. Ten czwo­ro­nóg – łoże, to zwie­rzę – me­bel, wy­da­wa­łoby się oso­bliwe w każ­dym in­nym kraju, ale nie w Egip­cie, gdzie po­my­sło­wość rze­mieśl­nika na­daje łóż­kom kształt za­równo lwa, jak i sza­kala. Do łoża tego wcho­dziło się po sto­ją­cym przed nim stołku o czte­rech stop­niach; u wez­gło­wia wid­niała, wy­żło­biona w pół­księ­życ, pod­stawa ze wschod­niego ala­ba­stru, prze­zna­czona do opar­cia szyi bez na­ru­sze­nia fry­zury.

Na środku kom­naty stół z cen­nego drewna wy­twor­nej ro­boty zło­żył swój krąg na wy­drą­żo­nym co­kole. Za­sta­wiony był roz­ma­itymi przed­mio­tami: wa­zon z kwia­tami lo­tosu, zwier­cia­dło z po­le­ro­wa­nego brązu na pod­sta­wie z ko­ści sło­nio­wej, dzba­nek z agatu, pe­łen proszku an­ty­mo­no­wego, mi­seczka z sy­ko­mory do per­fum, wy­obra­ża­jąca po­stać mło­dej dziew­czyny ob­na­żo­nej do bio­der, w po­zie pły­wa­ją­cej, jak gdyby chciała utrzy­mać swoją czarkę nad po­wierzch­nią wody.

Przy stole, na fo­telu z po­zła­ca­nego drewna, pod­ma­lo­wa­nego czer­woną farbą, o no­gach nie­bie­skich, o po­rę­czach wy­obra­ża­ją­cych lwy, po­kry­tym dużą po­duszką pur­pu­rową w złote gwiazdy i czarne kwa­draty, któ­rej ko­niec spa­dał jak zwi­tek po­przez po­ręcz, młoda ko­bieta, a ra­czej młoda dziew­czyna, prze­dziw­nej urody, sie­działa w po­zie nie­dba­łej, peł­nej wdzięku i za­dumy.

Jej rysy, ide­al­nej sub­tel­no­ści, skła­dały się na naj­czyst­szy typ egip­ski, a rzeź­bia­rze nie­za­wod­nie czę­sto my­śleli o niej przy cio­sa­niu wi­ze­run­ków Izydy i Ha­thory, na­ra­ża­jąc się na prze­kro­cze­nie su­ro­wych praw hie­ra­tycz­nych; od­bla­ski złote i ró­żowe za­bar­wiały jej go­rącą bla­dość, na któ­rej za­ry­so­wy­wały się oczy czarne, po­dłużne, po­więk­szone kre­ską an­ty­monu i omdle­wa­jące w nie­wy­po­wie­dzia­nym smutku. Wiel­kie ciemne oko, o brwiach ostro za­zna­czo­nych, o ma­lo­wa­nych po­wie­kach, nada­wało oso­bliwy wy­raz twa­rzyczce drob­nej, pra­wie dzie­cię­cej; usta roz­chy­lone, ubar­wione jak kwiat gra­natu, uka­zy­wały mię­dzy war­gami, może nieco zbyt peł­nymi, wil­gotny błysk nie­bie­ska­wej per­ło­wej kon­chy; osiadł na nich ów mi­mo­wolny i pra­wie bo­le­sny uśmiech, który na­daje taki miły urok twa­rzom egip­skim; nos, z lekka spłasz­czony u na­sady, w miej­scu, gdzie brwi łą­czyły się ak­sa­mit­nym cie­niem, wzno­sił się li­nią tak czy­stą, noz­drza miał tak de­li­kat­nie za­ry­so­wane, że za­do­wo­li­łaby się nim każda ko­bieta lub każda bo­gini, po­mimo pro­filu nie­znacz­nie afry­kań­skiego; pod­bró­dek za­zna­czał się wy­gię­ciem nie­sły­cha­nie wy­twor­nym i, wy­gła­dzony, lśnił jak kość sło­niowa; po­liczki nieco bar­dziej roz­wi­nięte niż u pięk­nych ko­biet z in­nych na­ro­dów nada­wały ob­li­czu wy­raz sło­dy­czy i wdzięku pe­łen nie­sły­cha­nego uroku.

To piękne dziew­czę miało na gło­wie jakby kask utwo­rzony z per­liczki; jej skrzy­dła, na wpół roz­wi­nięte, spa­dały na skro­nie, ładna wy­dłu­żona główka wy­su­wała się na śro­dek czoła, ogon zaś, na­kra­piany bia­łymi punk­ci­kami, opa­dał na kark jak wa­chlarz. Zręczna kom­bi­na­cja ema­lii na­śla­do­wała do złu­dze­nia oczko­wate upie­rze­nie ptaka; dłu­gie stru­sie pióra, we­tknięte w kask jak egreta, do­peł­niały tego stroju głowy prze­zna­czo­nego dla mło­dych dzie­wic, po­dob­nie jak sę­powi, sym­bo­lowi ma­cie­rzyń­stwa, wolno zdo­bić je­dy­nie głowy mę­ża­tek.

Włosy mło­dego dziew­czę­cia, czarne i lśniące, sple­cione w cien­kie war­ko­czyki, spa­dały z obu stron okrą­głych i gład­kich po­licz­ków aż na ra­miona; w ich cie­niu, jak słońce w chmu­rze, błysz­czały wiel­kie złote dyski jako kol­czyki; od tej fry­zury szły dwa dłu­gie pasy ma­te­rii za­koń­czone frędz­lami i spa­dały ma­low­ni­czo na plecy. Sze­roki na­pier­śnik, zło­żony z kilku rzę­dów ema­lii, zło­tych i krwaw­ni­ko­wych pa­cior­ków, ze zło­tych ry­bek i jasz­czu­rek, po­kry­wał całe łono, które prze­glą­dało, białe i ró­żowe, po­przez prze­zro­czy­stą tu­nikę.

Szatę w duże kwa­draty prze­wią­zy­wał pod pier­siami pa­sek z dłu­gimi koń­cami, w dole zaś zdo­bił ją sze­roki szlak po­przeczny w pasy za­koń­czony frędz­lami. Po­trójne bran­so­lety z la­pis-la­zuli, po­szcze­piane w od­stę­pach rzę­dem zło­tych pa­cior­ków, obej­mo­wały dłoń w ko­stce cien­kiej i de­li­kat­nej jak u dziecka; śliczne stopy o pal­cach gięt­kich i dłu­gich, osło­nięte pa­tyn­kami z bia­łej skóry wy­ci­ska­nej w złoty de­seń, spo­czy­wały na ta­bo­re­cie ce­dro­wym in­kru­sto­wa­nym ema­lią złotą i czer­woną.

Obok Ta­ho­ser – ta­kie było imię mło­dej Egip­cjanki – klę­czała har­fiarka w po­zie, jaką ma­la­rze z upodo­ba­niem od­twa­rzają na ścia­nach w hy­po­ge­ach: jedną nogę pod­wi­nęła pod udo, a drugą two­rzyła kąt roz­warty; harfa zaś oparta była na ni­skiej pod­stawce prze­zna­czo­nej praw­do­po­dob­nie do wzmoc­nie­nia re­zo­nansu in­stru­mentu. Chu­sta z ma­te­rii w ko­lo­rowe pręgi, za­koń­czona od­rzu­co­nymi w tył we­lo­nami, ukry­wała jej włosy i, niby ramą, obej­mo­wała twa­rzyczkę uśmiech­niętą i ta­jem­ni­czą jak ob­li­cze sfinksa. Wą­ska szata, a ra­czej po­chwa z prze­zro­czy­stej gazy, za­zna­czała mło­do­ciane za­rysy wy­twor­nej i wą­tłej po­staci, z tej szaty zaś, od­cię­tej pod pier­siami, wy­ła­niały się dzie­wi­czej na­go­ści ra­miona, łono i ręce.

Gdyby nie pod­pora przy­twier­dzona do pod­stawki, cały cię­żar harfy spo­cząłby na ra­mie­niu mło­dej ko­biety. Harfa za­koń­czona była w gó­rze kon­chą ozdo­bioną ko­lo­ro­wymi ma­lo­wi­dłami, nad którą wzno­siła się rzeź­biona głowa Ha­thory, strojna w stru­sie pióro; struny, w licz­bie dzie­wię­ciu, na­cią­gnięte prze­kąt­nie, drgały pod dłu­gimi, szczu­płymi pal­cami har­fiarki, która czę­sto, chcąc do­się­gnąć to­nów ni­skich, po­chy­lała się wdzięcz­nym ru­chem, jak gdyby pra­gnęła spły­nąć po dźwięcz­nych fa­lach mu­zyki i to­wa­rzy­szyć od­da­la­ją­cej się har­mo­nii.

Za har­fiarką stała inna mu­zy­kantka, o któ­rej można by było mnie­mać, że jest zu­peł­nie naga, gdyby lekka biała mgła nie ła­go­dziła brą­zo­wej barwy jej ciała; grała na man­do­rze o rączce nad­mier­nie dłu­giej, o trzech stru­nach, za­lot­nie przy­bra­nych na końcu ko­lo­ro­wymi chwo­ści­kami. Jej jedna ręka, wą­ska, ale nie­mniej okrą­gła, wy­cią­gała się w po­zie rzeź­biar­skiej do końca rączki, druga pod­trzy­my­wała in­stru­ment i ude­rzała w struny.

Trze­cia młoda ko­bieta, któ­rej nie­sły­cha­nie ob­fite włosy spra­wiały, że wy­da­wała się szczu­plej­sza, niż była w isto­cie, wy­bi­jała takt na tym­pa­no­nie utwo­rzo­nym z drew­nia­nej ramy, z lekka wklę­słej i ob­cią­gnię­tej oślą skórą.

Har­fiarka śpie­wała uni­sono z akom­pa­nia­men­tem ża­ło­sną me­lo­peę nie­wy­po­wie­dzia­nej sło­dy­czy i bez­brzeż­nie smutną. Słowa wy­obra­żały nie­okre­ślone pra­gnie­nia, ukryte żale, hymn mi­ło­ści do nie­zna­jo­mego, nie­śmiałe skargi na su­ro­wych bo­gów i okru­cień­stwo losu.

Ta­ho­ser oparła ło­kieć na jed­nym z lwów swo­jego fo­tela, dłoń na po­liczku, a pa­lec pod­gięty na skroni i z roz­tar­gnie­niem, ra­czej po­zor­nym niż istot­nym, słu­chała śpiewu har­fiarki; nie­kiedy wes­tchnie­nie ula­ty­wało z jej piersi i pod­no­siło klej­noty na­pier­śnika; nie­kiedy wil­gotny blask, spo­wo­do­wany wzbie­ra­jącą łzą, za­mi­go­tał w jej oku mię­dzy an­ty­mo­no­wymi kre­skami, a drobne ząbki przy­gry­zały dolną wargę, jak gdyby młoda dzie­wica bun­to­wała się prze­ciw ogar­nia­ją­cemu ją wzru­sze­niu.

– Satu – rze­kła, klasz­cząc de­li­kat­nymi rącz­kami, by na­ka­zać mil­cze­nie har­fiarce, która nie­zwłocz­nie stłu­miła dło­nią drga­nie strun – twój śpiew mnie drażni, słu­cha­jąc go, omdle­wam, przy­pra­wiłby mnie nie­ba­wem o za­wrót głowy, jak zbyt silne wo­nie. Struny twej harfy wy­dają mi się skrę­cone z fi­brów mego serca, a ich dźwięk od­bija się bo­le­śnie w mo­jej piersi; wsty­dzę się nie­mal z two­jej winy, bo to moje serce pła­cze po­przez twoją mu­zykę; a któż mógł ci zdra­dzić jego ta­jem­nicę?

– O pani – od­parła har­fiarka – po­eta i mu­zyk wie­dzą wszystko, bo­go­wie od­sła­niają im rze­czy ukryte; wy­ra­żają w ich ryt­mach to, co za­le­d­wie po­cznie się w my­śli i co ję­zyk beł­koce nie­zro­zu­miale. Ale, je­żeli mój śpiew cię za­smuca, mogę wy­wo­łać my­śli we­sel­sze w twej du­szy.

I Satu ude­rzyła z ra­do­sną ener­gią w struny harfy, które za­dźwię­czały ży­wym ryt­mem; tym­pa­non zaś wy­bi­jał takt przy­śpie­szo­nymi ude­rze­niami; po tym pre­lu­dium za­in­to­no­wała pieśń sła­wiącą uroki wina, upo­je­nie woni i szał tańca.

Nie­które z ko­biet sie­dzą­cych na stoł­kach o szy­jach nie­bie­skich ła­bę­dzi, któ­rych żółty dziób gryzł nogi stołka, albo klę­czą­cych na po­dusz­kach szkar­łat­nych, pod wpły­wem mu­zyki Satu przy­brały pozy omdle­wa­jące i roz­pacz­liwe; te­raz na­gle drgnęły, roz­dęły noz­drza, wchło­nęły cza­ro­dziej­ski rytm, po­wstały i, po­słuszne nie­po­ko­na­nemu po­pę­dowi, za­częły tań­czyć.

Strój głowy w kształ­cie ka­sku wy­kro­jo­nego nad uchem obej­mo­wał ich włosy, tu i ów­dzie jed­nak wy­my­kały się spod ka­sku ko­smyki i bi­czo­wały sma­głe po­liczki, które w za­pale tańca nie­ba­wem za­bar­wiły się ru­mień­cem. Duże, złote kółka od­bi­jały się o ich szyje, a po­przez długą ga­zową ko­szulę ha­fto­waną w gó­rze per­łami wi­dać było ich po­sta­cie ko­loru żół­tego, po­zła­ca­nego brązu po­ru­sza­jące się ze zwin­no­ścią jasz­czurki; skrę­cały się, wy­gi­nały, ru­szały bio­drami, ob­ci­śnię­tymi wą­ską prze­pa­ską, prze­chy­lały się w tył, przy­bie­rały pozy schy­lone, prze­krę­cały głowę w prawo i w lewo, jak gdyby w mu­ska­niu wy­gła­dzo­nym po­licz­kiem zim­nego i na­giego ra­mie­nia znaj­do­wały ukrytą roz­kosz; klę­czały i pod­no­siły się, przy­ci­skały dło­nie do piersi lub też roz­kła­dały lu­bież­nie ręce, niby bi­jąc skrzy­dłami, jak ręce Izydy i Ne­ftis, po­włó­czyły no­gami, zgi­nały łydki, ury­wa­nymi ru­chami prze­su­wały zwinne stopy w takt fa­lo­wa­nia mu­zyki.

Słu­żebne sta­nęły przy ścia­nie, by po­zo­sta­wić wolne miej­sce ewo­lu­cjom tan­ce­rek, i za­zna­czały rytm, trza­ska­jąc pal­cami lub klasz­cząc w dło­nie. Jedne, zu­peł­nie na­gie, miały za całą ozdobę bran­so­letkę z ema­lio­wa­nej gliny; inne, odziane w wą­ską chu­stę przy­trzy­maną szel­kami, przy­stro­iły włosy w uwite kwiaty. Było to oso­bliwe i pełne wdzięku. Pączki i kwiaty, chwie­jąc się ła­god­nie, roz­no­siły swoją woń po sali, a uwień­czone nimi młode ko­biety by­łyby go­towe na­tchnąć po­etów szczę­śli­wymi po­my­słami po­rów­nań.

Ale Satu przy­pi­sy­wała nad­mierną po­tęgę swo­jej sztuce. We­soły rytm wzmógł jesz­cze smu­tek Ta­ho­ser. Łza spły­wała po jej pięk­nym po­liczku jak kro­pla wody Nilu po płatku ne­nu­fara; ukry­wa­jąc głowę na piersi ulu­bio­nej słu­żeb­nej, która stała oparta o fo­tel swo­jej pani, szep­nęła, łka­jąc z ję­kiem du­szo­nej sy­no­gar­licy:

– Och! Moja biedna No­fre, je­stem bar­dzo smutna i bar­dzo nie­szczę­śliwa!

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------