Romans z hrabiną. "Teatr bez szminek" - ebook

Do­bry był chło­pak, do­bry – ani sło­wa, lecz… za­nad­to przy­stoj­ny.

Bo – cera taka, jak­by nig­dy szmin­ki, ani szmal­cu, ani kre­py, ani ma­styk­su nie wi­dzia­ła. Bia­łe to, de­li­kat­ne, pra­wie przej­rzy­ste. Oczy duże, czar­ne, rzę­sy – jak fi­ran­ki, brwi jak ma­lo­wa­ne, nos pro­sty, pra­wie grec­ki i usta – cały po­emat.

A już naj­więk­szym wdzię­kiem to były zęby, jak sznu­ry pe­reł – zdro­we, bły­ska­ją­ce bie­lą i co chwi­la uka­zu­ją­ce się z po­trze­by i bez po­trze­by.

Z taką po­wierzch­no­ścią – do któ­rej wzrost od­po­wied­ni, pew­na gra­cja w ru­chach i wdzięk pra­wie ko­bie­cy – cóż moż­na przed­sta­wić in­ne­go na sce­nie, je­śli nie ko­chan­ków. Lecz Cho­dac­ki nie był ła­ko­my na role aman­tów i róż­nych in­nych ksią­żąt de Bli­gny – upra­wiał ra­czej gen­re lek­ko cha­rak­te­ry­stycz­ny i mie­wał za­pę­dy w kie­run­ku mo­der­ne. Ma­rzył o roli „wy­punk­to­wa­nej“, w któ­rej by­ło­by dużo pauz i na­stro­jów, w któ­rej mó­wi­ło­by się – „to strasz­ne nad­cho­dzi“ – lub „to okrop­ne jest poza mną“. Lecz, nie­ste­ty, jego zdro­wa, czer­stwa uro­da ska­zy­wa­ła go ra­czej do ról z za­cię­ciem – i far­sy w ro­dza­ju Mę­żów Le­on­ty­ny , Ko­ra­lij i tym po­dob­ne po­chła­nia­ły jak do­tąd jego ta­lent i ru­ty­nę sce­nicz­ną. Cho­dac­ki był – w ca­łym sło­wa tego zna­cze­niu – do­brym chłop­cem. Lu­bi­li go wszy­scy, gdy jego nie było na pró­bie, nud­no było i głu­cho. Miesz­kał ra­zem z mat­ką, ko­bie­tą nie­mło­dą i dys­tyn­go­wa­ną, i sio­strą, pod­lot­kiem, rów­nie jak on uro­dzi­wym i peł­nym gra­cji. Ubo­go tam było koło nich, ale ja­koś ar­ty­stycz­nie i miło. Sio­strę jego zna­li wszy­scy i in­te­re­so­wa­li się jej po­stę­pa­mi w na­ukach i w uro­dzie. Nie zja­wia­ła się nig­dy za ku­li­sa­mi. Gdy raz jed­na z ar­ty­stek spy­ta­ła Cho­dac­kie­go, czy jego sio­stra bę­dzie ar­tyst­ką? – ten spoj­rzał na nią tak wy­mow­nie, iż dru­gi raz nie po­sta­wio­no mu wię­cej po­dob­ne­go za­py­ta­nia.