Rosyjska czarna magia - ebook

Uwaga do czytelnika

Rosyjska czarna magia to wyszukana filozoficzna sztuka intelektualna i praktyka manifestowania ludzkiej Woli. Jest przeznaczona dla ludzi zainteresowanych tym, co nieznane, a nie dla osób, które obawiają się tajemnic i tabu. Czarna magia sprzyja odważnym. Niniejsza książka powstała z myślą o czytelnikach, którzy chcą coś zmienić w swoim życiu i otworzyć się na to, co tajemnicze i zakazane.

Jeżeli czytelnik postanowi użyć lub spróbować jakichkolwiek zaklęć opisanych w tej książce, zrobi to wyłącznie na własne ryzyko. Jeśli jego działania nie przyniosą oczekiwanego rezultatu ani żadnych innych skutków, autorka i wydawcy nie ponoszą za to odpowiedzialności. Niniejsza książka ma charakter wyłącznie edukacyjny, duchowy i inspiracyjny.Słowiańska czarna magia to pradawny system czarownictwa wywodzący się od czarnych magów z Rusi Kijowskiej, która istniała w latach 882–1240 na terenie zajmowanym obecnie przez Ukrainę, Białoruś i Rosję. Ich zaklęcia w większości były destrukcyjne, a samych magów nazywano czarnymi praktykami.

W którymś momencie – po gwałtownym chrzcie i wprowadzeniu ortodoksyjnego chrześcijaństwa na ziemiach Rusi Kijowskiej (w latach 990–991) – zaczęła formować się nowa tradycja oparta na czarownictwie, które praktykowano w starym świecie. Początkowo składała się ona z wiedzy tajemnej przekazywanej za pośrednictwem książeczek, które spisywano w nocy i oprawiano na czarno. To spowodowało, że zwykli ludzie zaczęli określać ją mianem czarnej magii. Jej adepci utrwalali i przekazywali swoją wiedzę poprzez zapisywanie jej w tak zwanych czarnych księgach, w związku z czym nazywano ich czarnymi magami. Ta tradycja narodziła się mniej więcej tysiąclecie temu; wcześniej wiedzę o czarnoksięstwie przekazywano głównie ustnie.

Echa pradawnych praktyk czarnoksięskich leżą u podstaw współczesnej czarnej magii. Polega ona przede wszystkim na pracy z siłami natury i ze światem umarłych. Włączono do niej również elementy wiary chrześcijańskiej (koncepcje dobra i zła czy też Boga i diabła) i spleciono je z elementami pogańskimi. W czarnej magii rosyjskie metody czarnoksięskie mieszają się z różnymi technikami pochodzącymi z innych miejsc. Najlepsze z nich powstały wieki temu i były przekazywane kolejnym pokoleniom magów, którzy poświęcili się sekretom czarnoksięstwa. Te osoby zawarły pakt z diabłem i wyrzekły się Boga, swoich rodzin oraz sił związanych z dobrem. Oddały swoje dusze. W zamian otrzymały wiedzę i siłę, za sprawą których stały się pośrednikami pomiędzy światami i ludźmi, zdobyły różne nadprzyrodzone moce i zapanowały nad naturalnymi żywiołami. Dzięki tym zdolnościom magowie są w stanie kontrolować ludzkie przeznaczenie.

Celem tej książki jest zaprezentowanie teorii leżących u podstaw rosyjskiej czarnej magii. Znajdują się w niej również opisy wielu przykładowych praktycznych ceremonii i szczegółowe informacje dotyczące tajemnic rytuałów cmentarnych. Niestety nie jest ona w stanie zapewnić czytelnikowi wiedzy, rytualnej biegłości, doświadczenia, umiejętności, wprawy ani czegokolwiek innego, co może przynieść wyłącznie osobisty trening. Zawiera jedynie niewielki wycinek teorii i rytuałów związanych z rosyjską czarną magią. Ta książka nie nauczy was być magami – po prostu ukaże wam pewną część wiedzy tajemnej, którą posiadają magowie. Zawarte w niej informacje prawdopodobnie wystarczą do tego, abyście zrozumieli, że z pomocą czarnoksięstwa możecie zmieniać kierunek swojego doczesnego życia w dowolnie wybrany sposób – zarówno negatywny, jak i pozytywny.

Przedstawię w tej książce podstawy wiedzy tajemnej i systemu wierzeń kultywowanego przez bluźnierców i heretyków. Odnosi się ona do głównych komponentów wiary: do pytań o siły nadprzyrodzone i nasze relacje z nimi, o powstanie świata, o wartości moralne, o praktyki religijne, o podejście do różnych instytucji społecznych i tak dalej. Ta książka powstała z myślą o wszystkich tych, którzy interesują się przekazywanymi od pokoleń naukami rosyjskich czarnych magów.Magia polega na stosowaniu szczególnego rodzaju energii. Aby rozłupać kamień za pomocą młotka, trzeba wielokrotnie unieść i opuścić młotek z odpowiednią mocą. Mówiąc innymi słowy: trzeba ukierunkować i zużyć energię. Bo to właśnie ona niszczy kamień, a nie młotek. Owa energia pochodzi z ludzkiego ramienia i dłoni. Magia jest czymś bardzo podobnym, ale jej źródłem jest nasz umysł.

Powinniśmy pamiętać, że społeczeństwo i religia uwarunkowały i ukształtowały poglądy wielu ludzi na temat dobra i zła, a także prawdy i fałszu. W rezultacie niemal zapomnieliśmy o fundamentalnym fakcie: wszelkie życie jest pełne tajemnic, a jedynym sposobem na zrozumienie egzystencji jest zgłębianie owych tajemnic. Możemy starać się lepiej zrozumieć, co tak naprawdę się dzieje. Lepsze zrozumienie otaczających nas energii spowoduje, że będziemy w stanie manipulować nimi w taki sposób, aby wywierały pozytywny lub negatywny wpływ na nasze życie albo na życie innych ludzi. Okultyzm polega na studiowaniu ukrytych tajemniczych i paranormalnych zjawisk. Oddziałuje na różne elementy naszej egzystencji: jednym z nich jest duch, drugim wszechświat, a trzecim – świadomość.

Czarownictwo jest systemem teoretycznej i praktycznej wiedzy opartej na uniwersalnych zasadach. Osoby posiadające tę wiedzę zazwyczaj określa się mianem magów. Ten system wiedzy sprawia, że magowie są w stanie wywierać wpływ na innych ludzi. Istnieje wiele różnych systemów czarownictwa, ale prawdopodobnie najbardziej znanym i skutecznym spośród nich jest tradycja, która powstała w ciągu ostatnich dwóch tysiącleci na podstawie chrześcijaństwa – najbardziej dominującej religii na świecie. U podstaw tej tradycji leży konfrontacja pomiędzy dobrem i złem (czyli pomiędzy Bogiem i diabłem).

Pradawne magiczne techniki i metody pracy z siłami przyrody oraz światem umarłych są ze sobą blisko powiązane i zostały udoskonalone oraz usystematyzowane przez wiele pokoleń magów. Nikt nie jest w stanie określić daty narodzin czarownictwa, ale możemy bezpiecznie założyć, że ta tradycja sięga bardzo odległego czasu. Nie zmienia to jednak faktu, że dopiero kilka wieków temu magowie ją uporządkowali i stworzyli na jej podstawie konkretny system, a następnie – gdy upowszechniła się umiejętność pisania i czytania – zaczęli utrwalać swoją wiedzę na papierze.

Czarownictwo nie jest łatwą sztuką, nawet jeśli korzysta się z niego wyłącznie do zadań związanych z własną osobą. Wymaga zdyscyplinowania i wytrwałości w dążeniu do swoich osobistych celów, a także ciągłej pracy nad sobą i nieustającego rozwoju wewnętrznego. Magowie ustnie przekazywali wiedzę o tradycji czarnomagicznej kolejnym pokoleniom. Jeżeli człowiek całkowicie poświęca się czarownictwu i traktuje je jako swoją profesję, nie dąży w życiu do zgromadzenia ogromnego majątku. Gdyby bowiem stał się bardzo bogaty, rozleniwiłby się i zrezygnował z czarownictwa. Nie zmienia to jednak faktu, że magowie zazwyczaj żyją w dostatku i niczego im nie brakuje. Jeśli przestrzegają zasad ustanowionych przez siły udzielające im wsparcia, dostaną wszystkie niezbędne zasoby – czy też raczej magiczne moce, za sprawą których będą w stanie uzyskać środki potrzebne do przyzwoitego życia.

Kompetentni magowie nigdy nie określają się mianem czarodziejów. Warto zaznaczyć, że słowo „magia” często jest używane w odniesieniu do cyrkowych i teatralnych występów magów iluzjonistów. W znacznej mierze zostało ono zawłaszczone przez różnego rodzaju okultystycznych pisarzy, którzy nie mają najmniejszego pojęcia o teorii i praktyce czarownictwa. Czarnymi lub białymi magami często mianują się przeróżni oszuści i dyletanci, a także zwolennicy wielu tajnych stowarzyszeń, sekt i zachodnich zakonów magicznych. Prawdziwy ekspert w dziedzinie czarownictwa nigdy nie demonstruje swoich umiejętności publicznie. Nie używa swoich zdolności do tego, żeby wygrać zakład albo zaspokoić czyjąś ciekawość – w odróżnieniu od cyrkowych iluzjonistów i teatralnych czarodziejów. Jego praktykę można określić mianem czarnoksięstwa. W dzisiejszych czasach wygodnie jest używać tego terminu w odniesieniu do magicznej pracy duchowej, ponieważ zwykłym ludziom nie kojarzy się on z magicznymi sztuczkami. Niektórzy starzy specjaliści w dziedzinie czarownictwa uważają wręcz, że słowo „magia” brzmi jak obelga.

Słowo „wiedźma” pochodzi od rosyjskiego vedat (ведать), które oznacza „wiedzieć”, ale jest również kojarzone z „matką”. Dosłownie można je przetłumaczyć jako „prowadząca matka”. To kobieta, która posiada wiedzę i specjalne umiejętności, a także potrafi ich używać.

Średniowieczni skrybowie używali słowa „magi” w odniesieniu do trzech biblijnych magów, którzy przybyli do Dzieciątka Jezus. Nowy Testament zawiera następującą wzmiankę na ich temat: „Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: «Gdzie jest nowo narodzony król żydowski?»” (Mt 2:1-2). Słowo „magi” brzmi bardzo podobnie jak „mag”, które zwykle oznacza osobę potrafiącą używać czarów. W języku rosyjskim odpowiada mu wyraz вълхвъ – oznaczający czarowników i wróżbiarzy. Chodzi o grupę ludzi, którzy zachowali pradawną wiedzę magiczną i zastosowali ją w praktyce. Są to słowiańscy kapłani, którzy niegdyś odprawiali święte nabożeństwa i przewidywali przyszłość.

Zanim w X wieku Rosja przyjęła chrześcijaństwo, przeważnie odnoszono się tam do magów z szacunkiem. Bądź co bądź, uważano ich za inteligentnych i kompetentnych ludzi, którzy zajmowali się uzdrawianiem i rozumieli siły oraz prawa natury. W słowiańskich społeczeństwach pogańskich magowie stanowili specjalną grupę, która zajmowała się prowadzeniem religijnych rytuałów, przepowiedniami i wróżbiarstwem. W pradawnej hierarchii społecznej tradycyjnie zajmowali wysokie miejsca i plasowali się zaraz obok władcy. Książęta zgłaszali się do nich z prośbą o proroctwa. Magowie pełnili funkcję duchowych mentorów i pośredników pomiędzy różnymi światami, ludźmi i strumieniami niewidzialnej energii. Uważano ich za proroków, szamanów, uzdrowicieli i wytwórców przeróżnych mikstur. Rzucali zaklęcia i odprawiali rytuały, żeby zemścić się na kimś, oczarować kogoś, zapewnić bezpieczeństwo albo przyciągnąć bogactwo i pomyślność. Zajmowali się również przyrządzaniem mikstur z różnego rodzaju ziół i owadów, aby za ich pomocą wyrządzać krzywdę, rozbudzać pożądanie i osiągać inne cele. Magowie potrafili uzdrawiać, przywoływać istoty duchowe i przepowiadać przyszłość, a także interpretować marzenia senne i koszmarne wizje zwykłych ludzi. Słuchało ich wiele osób. W niemal każdej wiosce znajdował się szaman albo mag, do którego można było zgłosić się po poradę w trudnej sytuacji.

Po przyjęciu chrześcijaństwa ludzie zaczęli się obawiać magów i czuć do nich niechęć. A jednak wciąż prosili ich o pomoc we wszystkich problemach, których nie byli w stanie rozwiązać z użyciem tradycyjnych metod. W rezultacie wielu magów straciło sympatię do zwykłych ludzi.

Od pradawnych czasów adepci czarnej magii nie są wobec siebie szczególnie przyjaźni, ale również nie walczą ze sobą nawzajem – a przynajmniej nie robią tego otwarcie. Nie zmienia to jednak faktu, że czasami wybuchały pomiędzy nimi zaciekłe wojny. Jeżeli zwaśnione osoby nie były w stanie dojść do porozumienia, zwykle zwyciężała silniejsza z nich. Pomimo tego w dawnych czasach magowie często gromadzili się podczas spotkań, nazywanych mszami, aby dyskutować o pilnych kwestiach i wymieniać doświadczenia. Dziś te zebrania wciąż się odbywają, ale rzadziej niż kiedyś. Są też znacznie bardziej zorganizowane. Czasami magowie gromadzą się podczas grupowych ceremonii, w których zazwyczaj biorą udział trzy osoby (najczęściej jeden mężczyzna i dwie kobiety). Tego rodzaju trio bywa nazywane warkoczem, ponieważ warkocz zazwyczaj zaplata się z trzech pasm włosów. Magowie odprawiają grupowy rytuał, gdy wspólnymi siłami trzeba kogoś wyeliminować albo osiągnąć jakiś inny ważny cel. Czasami spotykają się w grupach złożonych z dziewięciu lub więcej osób, żeby przeprowadzać zbiorowe ceremonie.

STŁUMIENIE PRZEDCHRZEŚCIJAŃSKICH WYZNAŃ

Od zarania dziejów we wszystkich kulturach istniały tradycje mistyczne, nauki tajemne i mity wyjaśniające naturę wszechświata. W wielu mitycznych opowieściach pojawiały się dychotomie, które dzieliły rzeczywistość na siły kosmiczne i siły chtoniczne – na świetlistych bogów z niebios i ciemnych bogów ze świata podziemnego. Moce pierwotnego uniwersum były projektowane na niebo i ziemię i przybierały odmienne formy w obu tych miejscach. Proces ten przypominał rozwój drzewa o dwóch rodzajach gałęzi. Jedne rosły w niebie, a drugie – w świecie podziemnym. Każda z tych grup opierała się na swojej własnej hierarchii, grała rolę we wszechświecie i strzegła określonych tajemnic. Oba rodzaje gałęzi składały się z inteligentnych istot duchowych, która miały konkretne imiona, cechy charakterystyczne, formy i pieczęcie. W świecie górnym były to anioły, a w świecie dolnym – demony. Różne rodzaje gałęzi na tym duchowym drzewie wyrastały jednak z jednego pnia. W czarownictwie różne ścieżki, duchy i demony są połączone z jednym i tylko jednym zagadnieniem: manipulowaniem i manifestowaniem ludzkiej woli.

Kościół przy użyciu ognia i miecza podbijał kolejne kraje, a następnie jednoczył je pod jedną wiarą chrześcijańską. Podporządkowane ludy stały się wasalami i niewolnikami swoich nowych panów, którzy wierzyli, że działają w imieniu Boga. Kościół zdominował i podporządkował sobie wcześniejsze wyznania w Europie, Azji i Ameryce Łacińskiej i utrzymywał, że wyłącznie wiara w chrześcijańskiego Boga jest prawdziwa i dobra. Jego zwolennicy stłumili pogańskie praktyki różnych grup etnicznych i zaczęli postrzegać je jako przejaw zła. Inne wyznania zostały zakazane, a związane z nimi symbole i rytuały uznano za odrażające. Kościół uparcie starał się zniszczyć kulturę i historyczne dziedzictwo wielu grup etnicznych, przez co przyczynił się do podziałów i izolacji pomiędzy ludami.

Tak naprawdę jednak chrześcijanie pomogli sprowadzić ciemną i złą moc z powrotem do ludzkiego życia. Przed epoką chrześcijańską zło nazywano na różne sposoby i nie uznawano go za jedną siłę czy istotę. Te różne nikczemne siły były małe i czasami kojarzono je ze zjawiskami naturalnymi – takimi jak grzmoty, deszcz, ogień, aktywność wulkaniczna, drapieżne zwierzęta albo zwykła śmierć. Wraz z nadejściem chrześcijaństwa zło zaczęto natomiast utożsamiać wyłącznie z diabłem lub szatanem mieszkającym w piekle albo w świecie podziemnym.

Za sprawą tej religii imiona starych i dobrze znanych bogów czczonych przez różne ludy stały się imionami demonów. W rezultacie osoby oddające cześć dawnym bóstwom stały się według chrześcijańskiego Kościoła wyznawcami demonów, szatana i diabła. Słowo „demon” pochodzi od starogreckiego wyrazu δαίμων, które można przetłumaczyć jako „bóstwo, duch, demon” i wzięło się od źródłosłowu δαίω oznaczającego „dzielić, podzielać, rozdysponowywać”. Początkowo odnosiło się do boga, który rozdawał ludziom różne przeznaczenia. Wraz z nadejściem chrześcijaństwa to neutralne, a nawet wielkoduszne bóstwo zostało uznane za demona albo za odpowiednik diabła.

Propagatorzy chrześcijaństwa nazywali szatana i śmierć słowami „zły początek”. Ludzie nie do końca rozumieli, dlaczego ich bogowie zostali uznani za nikczemne demony. Po jakimś czasie świeżo zgromadzeni parafianie zaczęli wierzyć, że wszystkie stare bóstwa były niegodziwymi diabłami czyniącymi zło. Dalej jednak zwracali się do nich o pomoc.

PODWÓJNA WIARA: ROSYJSKA CZARNA MAGIA I CHRZEŚCIJAŃSTWO

Na terenach zamieszkiwanych przez Słowian chrześcijaństwo połączyło się z czarownictwem praktykowanym przez dawne wiedźmy (słowo to pochodzi od rosyjskiego wyrazu ведать oznaczającego „wiedzieć”), wskutek czego narodziła się słowiańska czarna magia. Różniła się ona znacząco od mrocznych tradycji z Bliskiego Wschodu, Azji i Afryki, a mimo to posiadała cechy typowe dla ścisłych systemów wierzeń. Wszystko zostało dopasowane w formie, treści i strukturze rytualnej. Cały ten system utrzymywano w tajemnicy i był znany wyłącznie osobom inicjowanym. Nawet obecnie słowiańscy magowie wolą nie ryzykować i nie ujawniają swoich tajemnic.

Słowiańska, czy też rosyjska, czarna magia opiera się na dwuwierze, która jest zjawiskiem występującym wyłącznie w Rosji i nie ma odpowiedników w innych kulturach. Rosjanie nigdy nie byli fanatycznymi chrześcijanami. W rezultacie w Rosji pogańskie systemy wierzeń zostały zachowane i połączyły się z narzuconym siłą chrześcijaństwem. Elementem wyróżniającym ten synkretyzm nie jest komponent prawosławny, lecz fakt, że wierzenia pogańskie przetrwały pod przykrywką oficjalnej i publicznej wiary chrześcijańskiej.

Tradycja rosyjskiej czarnej magii jest przede wszystkim systemem czarownictwa, ale również złożonym kultem religijnym oddającym cześć Siłom Nieczystym. Magowie bardzo uważnie analizują wszystkie siły, z którymi wchodzą w interakcje. Świadomie kierują się przekonaniem, że wiedza generuje moc. Mówiąc innymi słowy: według nich wiedza pozwala właściwie ukierunkować tę siłę i osiągnąć zamierzone cele, które służą ich rozwojowi osobistemu.

„Czarna magia” i „czarnoksięstwo” to bardzo szerokie pojęcia. Każdy związany z nimi system magiczny (a jest ich wiele) opiera się na sile i wszechmocy mrocznych bogów, a więc na mrocznej ścieżce prowadzącej do duchowej ewolucji. W tradycji słowiańskiej do czarnej magii wiedzie tak zwana ścieżka lewej ręki. Rosyjska magia jest niczym innym jak przeciwieństwem prawosławia – podobnie jak zachodnia magia ceremonialna jest przeciwieństwem katolicyzmu. Choć kocham tradycję rosyjskiej czarnej magii samą w sobie, dostrzegam jej zależność wobec chrześcijaństwa. W ostatnim tysiącleciu ludzie w Rosji mogli być wyłącznie chrześcijanami, więc w końcu stworzono alternatywę. W akcie jawnej rebelii społeczeństwo zaczęło oddawać cześć szatanowi, a nie Bogu, przez co stworzyło podstawy do powstania rosyjskiej czarnej magii.

Adepci rosyjskiej czarnej magii przywołują rozmaite demony po imieniu i czytają psalmy, by osiągnąć różne cele. Tak naprawdę wszystkie tradycyjne systemy (począwszy od pogaństwa w dawnej Rusi i na haitańskim wudu skończywszy) nie opierają się wyłącznie na folklorystycznych rytuałach magicznych. Częścią tych systemów zawsze były również doktryny religijne i święte wierzenia, między innymi wiara w dywinację, magię i przywoływanie duchów. W religiach abrahamowych zredukowano rolę drugiego z tych elementów i przyznano pierwszeństwo religijnym dogmatom. Wiele sekt rozwija się według tego samego wzorca. Herezja kładzie nacisk na czary i samodzielne działania duchowe związane na przykład z rozwiązywaniem prywatnych problemów albo zaspokajaniem prywatnych potrzeb.

Magowie pracują w lasach, na rozdrożach, na bagnach albo na brzegach rzek i posługują się ogniem. Widać wyraźne różnice pomiędzy rytuałami czarnomagicznymi a rytuałami satanistycznymi. Wszystkie te ceremonie odbywają się w mrocznych miejscach, których ludzie na ogół nie mają ochoty odwiedzać – na przykład na cmentarzach, przy starych drogach, na moczarach, w lasach lub opustoszałych wioskach. Rosyjscy czarni magowie zazwyczaj nie są zainteresowani nadmiernym filozofowaniem ani szokującym i ostentacyjnym okazywaniem niechęci wobec chrześcijaństwa. Z reguły nie ubierają się też całkowicie na czarno, nie noszą efekciarskich akcesoriów i nie inicjują sporów, które mogłyby przyciągnąć uwagę Kościoła prawosławnego.

Czarni magowie i magiczni rzemieślnicy komunikują się z demonami, które są pierwotnymi ciemnymi bóstwami i posiadają zdolność niszczenia i wywoływania chaosu. Panteon rosyjskiej czarnej magii składa się z różnych legionów demonów. W każdym legionie znajduje się starszy demon nazywany czarnym księciem. Ma swoich demonicznych asystentów, a każdy z nich również ma swoich demonicznych asystentów – i tak dalej w dół hierarchii. Mag koniecznie musi mieć pomocnika nazywanego niższym duchem, który nie jest spokojną duszą, lecz diabłem lub demonem. Koncepcja asystenta pojawia się w praktykach czarnoksięskich z różnych tradycji. Czarownik wudu – czyli bokor – może złowić duszę zmarłej osoby do pojemnika nazywanego govi. Ta osoba będzie mu służyć tak długo, jak długo będzie tego chciał.

Magowie (zwłaszcza kobiety będące magami) to wyjątkowa kategoria ludzi, którzy czują więź z Siłami Nieczystymi i współpracują z nimi. (Różnice pomiędzy mężczyznami i kobietami praktykującymi magię to temat na odrębną książkę). Te moce albo rozbudzają w nich nadprzyrodzone zdolności w chwili narodzin, albo zawierają z nimi specjalny kontrakt na późniejszym etapie życia. Magowie w większości przypadków wyrządzają krzywdę innym ludziom, ponieważ rzucają na nich przekleństwa, oczarowują ich za pomocą zaklęć miłosnych wbrew ich woli albo obiecują im bogactwo w zamian za różnego rodzaju dobra. Tradycyjnie były to krowy (albo jakiekolwiek inne zwierzęta), jedzenie albo złoto, a obecnie zazwyczaj są to pieniądze. Zależy to jednak od regionu. Na wiejskich obszarach Rosji magiczne usługi można wymienić na domowe zwierzęta nadające się do zjedzenia, złoto, domy albo nawet na pomoc przy pracach w polu. Czasem jednak magowie pomagają ludziom w zamian za dużą zapłatę i zdejmują klątwy lub zaklęcia poprzez negocjacje z Siłami Nieczystymi.

Panuje powszechne przekonanie, że moc maga zależy nie tylko od jego indywidualnej siły, ale również od licznych demonów, które pełnią funkcję jego patronów. Mag jest przez nie chroniony od urodzenia albo pozyskuje je podczas swojego treningu magicznego. Służące mu demony zaspokajają wiele jego potrzeb, czasem nawet zsyłają na niego błogosławieństwa w zamian za jego duszę. Może on jednak zawierać wszelkiego rodzaju kontrakty ze złymi duchami w konkretnych celach.

SZKOLENIE I UCZNIOWIE

Magowie muszą szkolić uczniów, aby uzupełniać swoje szeregi. Niezwykle trudno jest zostać uczniem prawdziwego maga (mistrza), ponieważ adepci magii zazwyczaj nie są skłonni do dzielenia się swoimi osobistymi doświadczeniami. Jakość i ilość wiedzy przekazywanej osobie inicjowanej zależą od tego, z jakimi zdolnościami przyszła ona na świat i jak urzeczywistnia swój potencjał podczas procesu szkolenia.

Istnieją dwa rodzaje magów: magowie ancestralni i magowie naturalni. Od starożytnych czasów aż do dziś magowie ancestralni otrzymywali albo dziedziczyli wiedzę i siłę po przodkach. Magowie naturalni natomiast dostają moc od Siły Nieczystej (czy też szatana) w chwili narodzin.

Naturalni magowie przychodzą na świat bardzo rzadko. Zazwyczaj nazywa się ich zarządcami albo geniuszami. Często nie czują nawet potrzeby, żeby szukać nauczyciela, ponieważ w naturalny sposób rozumieją zasady czarownictwa. Wystarczy, że po prostu na krótki czas znajdą sobie mentora (bardziej doświadczonego maga, najlepiej również naturalnego), który udzieli im wskazówek i nauczy ich koncepcji i reguł czarostwa. Oczywiście niektórzy z nich są samoukami. Życie magów naturalnych nie wygląda tak różowo, jak mogłoby się wydawać. Ich nadprzyrodzone zdolności przeważnie są czymś w rodzaju brzemienia. Duchowe siły mają wobec nich wyższe wymagania niż wobec zwyczajnych magów i często narzucają określone ograniczenia na ich życie osobiste. Złe duchy nie pochłaniają ich dusz. Zamiast tego raz po raz posyłają ich w świat, żeby wykonywali ich polecenia. Magowie naturalni zwykle nie są tak zauważalni jak zwyczajni magowie, więc znacznie łatwiej jest ich przeoczyć.

Magowie ancestralni przeważnie uczą za darmo poprzez przekazywanie wiedzy członkom swojego własnego klanu. Uważają, że płacenie za edukację jest nieakceptowalne. (Magowie ancestralni i naturalni wielokrotnie prowadzili ze sobą spory dotyczące tego, czy szkolenie powinno być płatne czy darmowe). W zależności od sytuacji mogą być spokrewnieni z uczniem albo nie. Członkowie klanu nie zawsze są połączeni więzami krwi. Magowie ancestralni mogą jednak postanowić, że będą dzielić się wiedzą wyłącznie ze swoimi krewnymi w ciągu całego swojego życia. Nie oferują swoim uczniom częściowego transferu wiedzy.

Magowie naturalni, którzy od urodzenia mają talent do praktykowania magii, zazwyczaj szkolą innych magów naturalnych. W tego rodzaju przypadkach uczeń płaci za wiedzę. Każda osoba zainteresowana czarnoksięstwem może rozpocząć szkolenie magiczne, jeśli tylko zaoferuje w zamian pieniądze. W dawnych czasach w zamian za nauki oferowano niekiedy zwierzęta domowe (krowy, kozy, owce, gęsi, kury itp.) albo jakąś pracę na rzecz maga. Mentor przekazuje uczniom część swojej wiedzy, doświadczenia i osobistej mocy. Zapłata albo praca na rzecz maga służy jako rekompensata za zużytą przez niego energię.

Zarówno magowie ancestralni, jak i naturalni muszą dokończyć transfer wiedzy przed swoją śmiercią. Jeśli nie przekażą uczniom całej swojej mocy, ich śmierć będzie przerażająca i bolesna. Złe duchy brutalnie torturują umierających magów, którzy zabierają ze sobą do grobu nieprzekazaną wiedzę. Śmierć przychodzi po nich dopiero po długich i straszliwych męczarniach. Warto zaznaczyć, że magiczna moc opiera się nie tylko na tym, czego mag nauczył się podczas swojego szkolenia. Jej źródłem jest również wiedza, którą zgromadził w ciągu całego życia.

W ostatnich latach przed śmiercią mag przekazuje następcy całą swoją wiedzę, techniki, sekrety, subtelności magicznego rzemiosła, osobiste osiągnięcia, kontakty ze wspierającymi go siłami i moce. Szczegółowo dokumentuje wszystkie swoje działania i osobiste doświadczenia, a następnie oddaje je wybranemu uczniowi. Jeżeli ma spadkobierców, przekazuje jednemu z nich informacje o czarownictwie. Jeśli natomiast nie ma żadnych dziedziców, przekazuje je starannie wybranemu uczniowi spoza klanu. Ten całkowity transfer wiedzy i mocy odbywa się po roku u podnóża góry i jest całkowicie bezpłatny.

Magowie naturalni różnią się od doświadczonych zaklinaczy tym, że ci drudzy z reguły używają swoich wizjonerskich zdolności do tego, aby postrzegać całe otoczenie, a nie poszczególne elementy. Zaklinacze to ludzie, którzy uczą się rzucać czary. Są zorientowani na cele i skupiają się na przygotowywaniu skutecznych zaklęć – zazwyczaj dla osiągnięcia własnych korzyści. Wiedźmy ancestralne w niewielkim stopniu są zainteresowane zyskami i koncentrują się raczej na związkach z członkami rodziny, duchami i istotami nadprzyrodzonymi. Pełnią funkcję pośredników między światami.