Rówieśniczki - ebook

26 SIERPNIA, SZWECJA, OKOLICE SZTOKHOLMU

26 sierp­nia,
Szwe­cja, oko­lice Sztok­holmu

Do kata­strofy doszło w spo­kojny, letni wie­czór. Na dwo­rze było jesz­cze jasno, jak to latem w Szwe­cji, ale czuło się już bli­skość zawsze przed­wcze­snej jesieni. Wypeł­nione świa­tłem czerw­cowe noce i cie­płe, lip­cowe wie­czory odcho­dziły w nie­pa­mięć. W powie­trzu uno­sił się zapach wil­goci i roz­kładu. Kie­rowca estoń­skiej cię­ża­rówki Rain Köler był zmę­czony, poko­ny­wał ostatni odci­nek ruty­no­wej trasy. Zaczy­nała się w Kapellskär, dzie­więć­dzie­siąt kilo­me­trów od Sztok­holmu, dokąd przy­pływa prom z estoń­skiego Pal­di­ski, i zata­czała koło przez spory kawa­łek kraju w mono­ton­nym, ale pięk­nym kra­jo­bra­zie cią­gną­cych się bez końca pól, lasów i bez­ko­li­zyj­nych, gład­kich jak pysk konia auto­strad. Rain znaj­do­wał się już pomię­dzy Nyköping a Sztok­hol­mem, powoli zamy­kał rundę. Chciało mu się spać, kupiona na sta­cji ben­zy­no­wej kawa z dużą ilo­ścią cukru nie poma­gała. Przed sobą miał znowu mono­tonne pola, gdzie­nie­gdzie wyła­niał się poje­dyn­czy, drew­niany dom w kolo­rze przy­schnię­tej krwi. Jego inten­sywną barwę pre­cy­zyj­nie pod­kre­ślała biała linia okien­nych fra­mug. Raz na jakiś czas cię­ża­rówka, model Sca­nia z 2008 roku (biała przy­czepa uwień­czona czer­wo­nym pąkiem szo­ferki), wjeż­dżała pomię­dzy cią­gnące się wzdłuż auto­strady skalne ściany. Rain uśmiech­nął się na myśl, jak bar­dzo spodo­ba­łyby się jego synowi Jaanowi, który od pew­nego czasu zaczy­ty­wał się w lite­ra­tu­rze z gatunku fan­tasy. Gdyby mógł, nie robiłby nic innego, tylko czy­tał. Rain pokrę­cił z nie­do­wie­rza­niem głową i zado­wo­lony dodał gazu, zostało mu już tylko sie­dem­dzie­siąt kilo­me­trów. Nie­ocze­ki­wa­nie zaczął padać deszcz.

W jadą­cym za cię­ża­rówką Raina srebr­nym volvo sie­działy trzy kobiety. Gwał­tow­nie gesty­ku­lo­wały, przez zalane desz­czem szyby samo­chodu nie dało się odczy­tać wyrazu ich twa­rzy, trudno powie­dzieć, czy miały dobry, czy zły humor. Były zaab­sor­bo­wane roz­mową, ale to nie brak uwagi sta­no­wił przy­czynę wypadku, o któ­rym naza­jutrz napi­sały wszyst­kie gazety. Pro­wa­dząca samo­chód przy­ci­snęła pedał gazu, żeby wyprze­dzić zasła­nia­jący drogę kadłub cię­ża­rówki. Przy­spie­szyła, włą­czyła kie­run­kow­skaz i łagod­nie wjeż­dżała na lewy pas, jed­nak nagle wyda­rzyło się coś nie­ocze­ki­wa­nego i samo­chód wpadł w poślizg. Jadący za nim kie­rowca moto­cy­kla zare­ago­wał zbyt późno, nic dziw­nego, jego pole widze­nia ogra­ni­czały zale­wa­jące kask strugi wody. Pro­wa­dzący cię­ża­rówkę Rain nie mógł już wiele zro­bić. Kiedy zoba­czył wjeż­dża­jący w przy­czepę cię­ża­rówki samo­chód (póź­niej nie był w sta­nie przy­po­mnieć sobie, czy naj­pierw go zoba­czył w bocz­nym lusterku, czy może pierw­szy był tam­ten straszny łoskot), wyko­nał gwał­towny skręt w prawo. Przed­nia część samo­chodu posłusz­nie zmie­niła tra­jek­to­rię, ale przy­czepa, jak wijąca się gąsie­nica, ude­rzyła w prze­ciwną stronę.

– O Boże, o Boże, o Boże – powta­rzał młod­szy aspi­rant z radio­wozu, który jako pierw­szy przy­je­chał na miej­sce wypadku.

Karetki i straż pożarna były jesz­cze w dro­dze.

– O Boże, Boże, Boże – jęczał, jak gdyby to, co zoba­czył, auto­ma­tycz­nie uczy­niło go wie­rzą­cym.

– Peter, ty mi tu, kurwa, teraz nie pani­kuj, potrze­buję two­jej pomocy – uciął jego star­szy kolega.

Z prze­wró­co­nego na bok volvo wycie­kała ben­zyna, jej świ­dru­jący zapach wypeł­niał noz­drza, mdlił, wni­kał do mózgu, a Stieg dobrze wie­dział, czym grozi wyciek paliwa w miej­scu wypadku.

– Peter! Ten samo­chód wygląda, jakby miał się zacząć palić, musimy wydo­stać z niego pasa­że­rów.

– Prze­cież leje – wyją­kał Peter.

– Ale deszcz, kurwa, nie gasi pło­ną­cych samo­cho­dów! Niczego cię nie nauczyli w tych two­ich szko­łach? – wydarł się Stieg.

Stały za nim lata doświad­cze­nia i zadu­fani w sobie gów­nia­rze pokroju nowego kolegi, nie­mal sta­ży­sty, któ­rego wysoki sto­pień nie miał pokry­cia w fak­tycz­nej wie­dzy i sku­tecz­no­ści, dopro­wa­dzali go do cięż­kiej furii.

Peter, rosły dwu­dzie­sto­pa­ro­la­tek o sze­ro­kiej szczęce i bar­dzo nie­bie­skich oczach, zro­bił trzy kroki w przód, a potem jak ude­rzony pię­ścią w brzuch sku­lił się i zaczął krztu­sić. Wymio­to­wał. Parę metrów od niego leżał moto­cy­kli­sta, któ­rego nie­na­tu­ral­nie wygięte ciało wyda­wało się cał­ko­wi­cie odłą­czone od spo­czy­wa­ją­cej obok ręki.

– Nie będę wię­cej jeź­dził z ama­to­rami zaraz po szkole, powiem sze­fowi, że mam to w dupie, jak pra­gnę zdro­wia – mruk­nął pod nosem Stieg i w tej chwili usły­szał syreny straży pożar­nej.

Uspo­ko­jony rozej­rzał się dookoła. Po roz­cią­ga­ją­cym się wzdłuż szosy polu bie­gał samotny męż­czy­zna. Pła­kał i krzy­czał w nie­zro­zu­mia­łym języku. Co pewien czas przy­ku­cał, ści­skał głowę dłońmi i bujał się na pię­tach jak znie­nacka dotknięty cho­robą sie­rocą. Stieg domy­ślił się, że patrzy na kie­rowcę cię­ża­rówki.

– Będzie potrze­bo­wał psy­cho­loga – powie­dział do kolegi, który zdo­łał się już pozbie­rać i stał kilka kro­ków za nim. – Albo psy­chia­try – dodał, mru­żąc oczy.

– Są stra­żacy – wyszep­tał Peter. – Przy­je­chali stra­żacy, jeste­śmy ura­to­wani – powtó­rzył gło­śniej, a potem zemdlał.

– Co jak co, ale to będzie, kurwa, na czo­łów­kach gazet – skon­sta­to­wał Stieg.

Kilka razy zauwa­żył kątem oka bły­śnię­cia fle­sza, pasa­że­ro­wie prze­jeż­dża­ją­cych obok samo­cho­dów robili im zdję­cia tele­fo­nami komór­ko­wymi.

– Obrzy­dli­wość. – Splu­nął i pobiegł poma­gać stra­ża­kom i ratow­ni­kom pogo­to­wia w wydo­by­wa­niu z wraka uwię­zio­nych pasa­że­rek.

Volvo, jak wyrzu­cona na brzeg, wielka, śnięta ryba, miało ska­so­wany przód, a tył mocno wgnie­ciony od ude­rze­nia moto­cy­kla. Znaj­do­wały się w nim trzy kobiety. Jedna z pew­no­ścią nie­przy­tomna. Nie wyglą­dało to dobrze. Może być jesz­cze jedna ofiara śmier­telna, stwier­dził w duchu, bo moto­cy­kli­sta to już na pewno pój­dzie na narządy. Ratow­niczka z trze­ciej karetki pod­bie­gła do leżą­cego na ziemi Petera, który wła­śnie otwo­rzył oczy. Po twa­rzy spły­wał mu deszcz. Jak łzy.

– Trudno się na coś takiego uod­por­nić – powie­działa pół­gło­sem, jakby chciała mu dodać otu­chy.