- nowość
Rozbieżne emancypacje - ebook
Rozbieżne emancypacje - ebook
Trochę podręcznik, trochę przewodnik, multisynteza, quasi-monografia i historycznoliteracki monster truck w jednym.
Czas akcji: 1976–2020
Przestrzeń: kultura polska
Bohater: literackie gatunki narracyjne
Przemysław Czapliński, jeden z najwybitniejszych współczesnych historyków literatury i krytyków literackich, przedstawia aktualną syntezę najważniejszych zjawisk, nurtów i tematów we współczesnej polskiej prozie. Punkty orientacyjne jego opowieści wyznaczają następujące przez kolejne dekady emancypacje: od opresyjnej władzy, wielkich narracji i stereotypowych modeli tożsamości, od rozmaitych uwikłań w przeszłość i pułapek przyszłości.
W ujęciu Czaplińskiego proza jest przewodniczką po zawirowaniach polskiej historii najnowszej. Nie tylko przewrotną rejestratorką historycznych zjawisk, ale także ich aktywną uczestniczką i współtwórczynią. Jak pisze autor: „Literatura nie zmienia historii. Zmienia narracje, którymi o sobie w historii opowiadamy”. Narodziny kultury niezależnej, transformacja, Europa wyobrażona, pisanie kobiet, zwrot ludowy, reportaż, fantastyka i fantasy – to niektóre z tematów podejmowanych w tej książce.
Rozbieżne emancypacje to praca napisana z największym znawstwem, a jednocześnie wyjątkowo komunikatywna i przejrzysta kompozycyjnie. Znakomity – i tak dziś potrzebny – przewodnik po coraz bardziej rozproszonym świecie współczesnej prozy polskiej.
„Czapliński przedstawia literaturę polską w ujęciu – co tu kryć – brawurowym i imponującym. Jego spojrzenie jest wielowymiarowe, bynajmniej nie ogranicza się do spraw literackich. Zajmuje się zróżnicowaną, wielodomenową przestrzenią kultury polskiej, odnosi się do spraw ideowych i politycznych, do nadwiślańskich sporów i konfliktów – o emancypację, o nowoczesność i późną nowoczesność, o kapitalizm i pamięć historyczną. O tej książce należy myśleć w kategoriach wydarzenia intelektualnego”.
Dariusz Nowacki
Kategoria: | Polonistyka |
Zabezpieczenie: |
Watermark
|
ISBN: | 978-83-08-07998-0 |
Rozmiar pliku: | 2,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
W tym samym mniej więcej czasie, gdy dobiegał końca cykl wiedźmiński zanurzony w odległym świecie, pojawiła się odmiana fantastyki traktująca znany nam świat realny i jego spisane dzieje jako domenę niezrealizowanych (stłumionych, niedostrzeżonych) możliwości. Ich szukanie wywołało w polskiej fantastyce pierwszą falę historii alternatywnych.
„Historia alternatywna – nurt literatury fantastycznej (przede wszystkim fantastycznonaukowej), który ukazuje alternatywny wobec znanego nam przebieg procesu dziejowego”; „Choć historia alternatywna stwarza ogromne możliwości analizowania i badania mechanizmów dziejowych i społecznych, często traktowana jest przez autorów instrumentalnie, jako pretekst i tło przygodowej fabuły, więc potencjał intelektualny w niej zawarty bywa niewykorzystany”.
Tomasz Węcławiak, Historia historii nierówna – kilka uwag o definicji historii alternatywnej, „Podteksty. Czasopismo kulturalno-naukowe” 2007, nr 4, http://podteksty.amu.edu.pl/podteksty/?action=dynamic&nr=11&dzial=4&id=254 (dostęp: 25 VII 2019).
„est to opowieść o świecie, który mógłby powstać w konsekwencji jakiejś hipotetycznej alteracji historii”.
Brian Stableford, Alternate Worlds Encyclopedia of Science Fiction, red. John Clute, Peter Nicholls, St. Martin’s, New York 1993.
Warto przy tym odnotować, że u schyłku XX wieku zainteresowanie alternatywnymi przebiegami historii stało się zjawiskiem powszechnym, zauważalnym nie tylko w literaturze polskiej, niemieckiej czy rosyjskiej, lecz w całej kulturze europejskiej i amerykańskiej. Po rozpadzie ZSRR, po zjednoczeniu Niemiec, w trakcie przekształcania Unii Europejskiej w nową konfigurację międzynarodową i nowy typ sojuszu konieczne było przemyślenie kwestii ciągłości, połączenie historii własnego państwa z większą (lub mniejszą) całością, określenie na nowo stosunku do dawnych zbiorowych porażek (błędów, zbrodni) i zwycięstw, znalezienie nowych mitów integrujących społeczeństwo i zbiorowych wyobrażeń dotyczących przyszłości.
zob. 4.
Erupcja historii alternatywnych miała kilka przyczyn. Pierwsza wiązała się z nieufnością wobec upowszechniającej się od lat 80. XX wieku koncepcji końca historii. Zgodnie z tą koncepcją przyszłości nie trzeba wymyślać, ponieważ historia osadzona w ramach demokracji liberalnej toczy się sama – gwarancją bezpieczeństwa są wmontowane w system polityczny zasady zdolne opanować wydarzenia nieprzewidywalne. Konsensus ten był w literaturze fikcyjnej kwestionowany przez pisarzy wskazujących na czynniki dziejotwórcze – migracje ludnościowe, zagrożenia ekologiczne, tęsknoty metafizyczne – które mogą wysadzić systemowe bezpieczniki i wywołać chaos przekraczający zdolności korekcyjne. Stabilność jest złudzeniem, mówiła zatem pierwsza hipoteza powieściowa. Druga sięgała do samego jądra demokracji liberalnej, pytając o systemową zdolność do stwarzania warunków równości społecznej. Skonfrontowanie tej idei z rzeczywistością dowodziło, że demokracja liberalno-kapitalistyczna nie tylko nie tworzy takich warunków, lecz prowadzi do ostrych rozwarstwień społecznych i uruchamia niewytłumaczalne w swojej agresji konflikty wewnętrzne. Wreszcie hipoteza trzecia stwierdzała, że zglobalizowany demokratyczno-liberalny kapitalizm, deklarujący wypracowanie równowagi między państwami, skrywa walkę o dominację.
zob. 4.6.
W polskich historiach alternatywnych pierwszej fali – przynoszącej między innymi powieści: Macieja Lepianki I w następnym dniu (1996), Jacka Dukaja Xavras Wyżryn (1997), Marka S. Huberatha Druga podobizna w alabastrze (1997), Jacka Inglota Quietus (1997), Edwarda Redlińskiego Krfotok (1998) (osobna interpretacja, Andrzeja Barta Pociąg do podróży (1999) i Konrada T. Lewandowskiego Królowa Joanna d’Arc. Powieść fantastyczna (2000) – odnaleźć można wszystkie powyżej zarysowane niepokoje.
Najpierw odnotujmy zwiększone zainteresowanie religią i jej wpływem na historię. W wymienionym zestawie trzy teksty alternowały dzieje chrześcijaństwa: w powieści Huberatha Chrystus się nie narodził, co przedłużyło historię Rzymu o tysiąc lat i doprowadziło do powstania religii, która nie potrzebuje idei pośmiertnego zbawienia, aby głosić zasadę miłości bliźniego; w tekście Inglota w wyniku wymordowania chrześcijan w III wieku n.e. na rozkaz Juliana Apostaty powstały dwa odłamy chrześcijaństwa, z których jeden zamierza mieczem ochrzcić świat, a drugi przemocy się wyrzeka; Lewandowski z kolei przedstawił dalszy ciąg życia Joanny d’Arc, która nie została w roku 1431 spalona na stosie – jako bożą bojowniczkę sprowadza ją do Polski królowa Jadwiga, która wcześniej zapobiegła bitwie pod Grunwaldem i teraz potrzebuje idei odrodzeńczej innej niż wojna. Teksty te łączyło więc przede wszystkim uznawanie religii (na poziomie indywidualnym, społecznym i instytucjonalnym) za istotny czynnik sprawczy w dziejach. Jednostki i społeczności szukają wyższej racji, a poszukiwanie to zmienia ciągi dziejowe i ustroje polityczne, wpływa na kształt państwa i sojusze międzypaństwowe. Bez względu na to, co politolodzy przełomu XX i XXI wieku sądzili o istnieniu Boga/bogów, powieści przypominały, że religia nadal współorganizuje (dezorganizuje) społeczeństwa i wpływa na historię, więc zawodne jest spekulowanie, że w warunkach końca historii zniknie. Rozwijane przez pisarzy historie alternatywne odnosiły się też do dziejów faktycznych przez odsłonięcie splotu religii z przemocą. Twórcy wciągali nas w szczególną grę: skoro religia istniała od zawsze i od zawsze była związana z okrucieństwem, punktem uruchamiającym alternatywne dzieje mógłby stać się moment uwolnienia jej od przemocy.
W odróżnieniu od powieści Huberatha i Inglota, które ukazywały wariant religijnego sublimowania przemocy, teksty Dukaja i Lepianki przemoc legitymizowały. W obu wypadkach chodziło o historię II Rzeczypospolitej. U Dukaja Polska przegrywa wojnę z Rosją w roku 1920 i traci niepodległość, a wobec nieskuteczności wszelkich innych metod walczący z Rosją u schyłku XX wieku oddział partyzancki Xavrasa Wyżryna zamierza przeprowadzić atak nuklearny na Moskwę. W powieści Lepianki w 1934 roku udaje się przeprowadzić skuteczny zamach na Hitlera, a wynikający stąd późniejszy okres pokoju (II wojna nie wybuchła) pozwala Polsce (zasadnicza akcja dzieje się w roku 1995) osiągnąć poziom wysokorozwiniętego, bogatego i w znacznym stopniu samodzielnego państwa nowoczesnego.
Z powyższego omówienia wynika, że w alternatywnych historiach z lat dziewięćdziesiątych religia i państwo występowały jako sfera prymarnych motywacji i silnych uzasadnień dla zbiorowych działań. Dla bohaterów powieści Huberatha i Inglota są to idee legitymizujące ludzkie działania i popychające do udziału w historii – realizacja idei może przybrać postać podboju bądź pokoju, ale bez nich społeczeństwa nieruchomieją, popadając w swoistą dziejową katatonię. W myśl tych powieści historia ma nadal zgoła niedemokratycznoliberalny cel, a mianowicie stworzenie ustroju, który zachowa ożywczą siłę religii. Natomiast w powieściach Dukaja i Lepianki suwerenność państwa wymaga samowystarczalności – każda relacja między państwami grozi jednej ze stron uszczupleniem lub utratą niezależności. Literackie alternatywy dziejowe odkrywały zatem fundamentalny lęk przed nierównowagą skrytą za umową końca historii.
We wszystkich omawianych powieściach alternacja historii naprowadzała na trop ukrytych aktorów dziejowych (zwłaszcza podmiotów zbiorowych) i pomijanych motywacji. Bez względu na poziom artystyczny czy odkrywczość poznawczą istotną wartością książek okazywało się samo inspirowanie do myślenia o związku między społecznymi wyobrażeniami o historii a porządkiem wykluczeń z dziejów wspólnych. W tym sensie najważniejszą funkcją historii alternatywnych było nie samo wyszukiwanie zagubionych momentów zwrotnych w dziejach, lecz podważanie dominującego modelu opowiadania o historii. Model ten miał bowiem swoje ślepe plamki: nie dostrzegał niebezpieczeństw wynikających z dominacji, ponieważ przeczyła ona myśleniu o globalizacji jako procesie zmierzającym do równowagi; nie widział niestabilności demokracji liberalnej i problemów więzi społecznej, ponieważ uznawał prawa jednostkowe za nadrzędne; wreszcie – nie zmieniał reguł nadawania prestiżu, ponieważ nie potrafił określić zasad spłaty długów zaciągniętych wobec grup wyzyskiwanych.
Dekadę później nadeszła druga fala historii alternatywnych. Należące do niej utwory zachowały wskazany wyżej zestaw cywilizacyjnych lęków, ale środków zaradczych szukały w narracjach konserwatywnych. Zanim to nastąpiło, w fantastyce polskiej przełomu stuleci pojawiły się powieści powracające do wysokich wyzwań gatunku. Wyzwania te łączyły się z kreacją odmiennego świata, z określaniem zasad jego powstawania, a także z odnowieniem refleksji na temat samej literatury.
------------------------------------------------------------------------
Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki
------------------------------------------------------------------------