Rozmyślania - ebook

Wstęp

Na wstępie tego pisma chcę schylić się do naszej duszy, ponieważ w dzisiejszych wręcz szalonych czasach, żyjemy w ciągłym pościgu za w szczególności pieniędzmi, sfery rządzące tym światem ukształtowały sobie narody tak, aby nie mogły żyć bez pieniędzy. Ale i tutaj różnorodność ludzkich charakterów jest nieprzebrana, a najbardziej zadufani w sobie deptają innych w szaleńczym wyścigu do kariery, zacierają się przez takie zachowania wszelkie duchowe pobudki. Jednak przychodzi na wszystkich czas, czas zadumy, zatrzymania się i zastanowienia się nad dogłębnym istnieniem ja. Niestety bardzo niewielu schodzi z drogi „wyścigu szczurów’’, sądzę że tacy ludzie potrzebują głębokiego uduchowienia i spojrzenia — szczerego spojrzenia w głąb siebie w swoje ego, w swoje ja. Po bardzo wnikliwej analizie swojego postępowania, szukają i to szukają rozpaczliwie, światła w wielkim mroku ludzkich mas. Te masy próbują za wszelką cenę wciągnąć nas w potężny wir wszelkich ludzkich słabości. Dzisiejsze kościoły, przestały dla tego wiru mieć znaczenie duchowe, traktują te miejsca jako przeszłe relikty historii, kiedyś komunizm, a dzisiaj technologia i naukowcy wciąż próbujący podważać Pismo Święte, a ja mówię „to nie świat oszalał bo on pochodzi od Boga’’ ale my, my ludzie, brutalnie i systematycznie go niszczymy.1

Człowiek dzisiejszy zapomina o tradycjach i szlachetnych pobudkach jakimi kierowali się nasi przodkowie, bo rodzice dzisiejsi mają za nic wiarę. A uczciwość i kulturę dzisiaj traktuje się jak jakąś ubogą krewną, niepotrzebną i niechcianą, ludzie między sobą stają się wilkami, i skaczą sobie do gardła aby wyrwać ostatni ochłap a nawet tchnienie. Ale przyjdzie czas gdy zabraknie na świecie: ziemi i wody, czy wtedy nakarmią nas pieniądze? Czy będzie miało znaczenie: pozycja społeczna, majętność -tak właśnie tak — dążymy sami do samounicestwienia. Czy nie nadszedł czas aby pochylić się przed każdym powtarzam, każdym zagubionym człowiekiem? Mamy w historii naszego istnienia tak wspaniałe przesłania i mądrości, dlaczego nimi się nie kierujemy, dlaczego nie uczymy się na błędach naszych przodków i nie wyciągamy wniosków? Właśnie dlatego trzeba się skłaniać do naprawy zagubionej jednostki, która już od poczęcia jest wypaczana przez media, ludzi a nawet rodzinę, nie umie sobie z tym poradzić i naciskana przez wymogi społeczne i technologiczne oraz edukacyjne, wciągana w ten nieskończony wir. Może dosyć tego nadszedł i powinniśmy zatrzymać się i spojrzeć na świat innym spojrzeniem inną myślą, poświęcić czas głębokiej zadumie

BERNICE JOHNSON REAGON

_ŻYCIOWE WYZWANIA NIE POWINNY CIĘ PARALIŻOWAĆ. POWINNY POMÓC CI ODKRYĆ, KIM NAPRAWDĘ JESTEŚ._

i zacząć ratować to co pozostało i odbudować człowieczeństwo oparte na wierze i istnieniu. Jak bardzo można się stoczyć na samo dno wszystkiego, ale jak bardzo cieszy się Stwórca, gdy powstajemy z tego dna, dlaczego „małe rzeczy’’ tak nie cieszą jak dawniej, gdzie podziała się ta szczera radość choćby z tego że wstajemy co rano, że mamy rodziny, dzieci, a przecież to takie bogactwo w oczach Wszechmocnego, kto dzisiaj w nocy spojrzy i zachwyci się gwiazdami, czy księżycem, które są przykładem nieskończoności Tego Który To Stworzył, kto zachwyci się szumem wiatru, drzew, rzek i mórz? Kto dzisiaj uznaje wiarę, szlachetność, prawość? Spytałem kiedyś < kto dał ci życie? >, jakże mnie zaskoczyła odpowiedź, która brzmiała < rodzice> a ja odpowiedziałem, < rodzice dali ci tylko ciało, a życie dał ci Bóg, bo to że żyjesz oznacza że ON pobłogosławił twoich rodziców, i dlatego właśnie żyjesz>