Rozstania i powroty - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kari Asbury domyślała się, iż może mieć kłopoty z realizacją czeku, jednak do głowy by jej nie przyszło, że z powodu wizyty w banku jej życie miało zawisnąć na włosku.

Czek, o zgrozo, został wystawiony przez bank w wielkim złym mieście Nowy Jork, a co gorsza, prawo jazdy również pochodziło z odległego Wschodniego Wybrzeża. Ida Mae Montel z pewnością będzie chciała się dowiedzieć, dlaczego dziewczyna urodzona i wychowana w miasteczku Possum Landing w Teksasie z własnej woli uciekła do tak okropnego miejsca, w którym w dodatku roiło się od Jankesów. A jeśli już zdecydowała się na tak desperacki krok, czemu, na litość boską, zrezygnowała z teksańskiego prawa jazdy? Przecież każdy, kto pochodził ze stanu dzielnych szeryfów i kowbojów, powinien bez ustanku tym się szczycić!

Niewątpliwie Sue Ellen Boudine, kierowniczka działu, osobiście sprawdzi czek, trzymając go na wyciągnięcie ręki jak jadowitego węża. Sue oraz Ida wykonają całą serię telefonów do przyjaciółek, rozpowiadając, że Kari wróciła na stare śmieci, w dodatku z nowojorskim prawem jazdy. Będą parskać i ciężko wzdychać, a potem dadzą Kari pieniądze. Najpierw jednak będą ją namawiać, by otworzyła konto w Pierwszym Banku w Possum Landing.

Tuż przed szklanymi drzwiami Kari się zawahała. Czy rzeczywiście aż tak bardzo potrzebowała gotówki? Może lepiej poświęcić parę groszy na prowizję i pobrać pieniądze z bankomatu? Z drugiej jednak strony im szybciej wszyscy zrozumieją, że przybyła do miasta jedynie z krótką wizytą, tym szybciej skończą się wścibskie pytania i zapanuje spokój.

Sama chętnie zdobyłaby kilka intrygujących informacji. Na przykład, czy Ida Mae nadal układa włosy w „pszczeli rój’’? Ile lakieru zużywa, by osiągnąć imponujący efekt? Kari wiedziała z pewnych źródeł, że Ida czesze się raz na tydzień, a mimo to siódmego dnia fryzura wygląda równie nieskazitelnie jak pierwszego.

Uśmiechając się na myśl o koafiurze Idy Mae, wkroczyła do holu i zatrzymała się, czekając na powitalne okrzyki i uściski.

Zero reakcji.

Zmarszczyła czoło. Rozejrzała się po wnętrzu wiekowego, bo założonego w 1892 roku, banku. Wysokie, wąskie okna. Kontuary z solidnego drew na. Eleganckie boazerie. Ida oczywiście siedziała w pierwszym okienku od lewej, jak przystało na główną kasjerkę. Ale nie rzekła ani słowa, nawet się nie uśmiechnęła. Otworzyła tylko szerzej oczy, w których pojawiła się panika, i machnęła dłonią.

Zanim Kari zdołała odcyfrować znaczenie tego gestu, poczuła na policzku twardy, zimny przedmiot.

– Ho, ho, co tu mamy! Chłopaki, jeszcze jedna klientka. Przynajmniej młoda i ładna. Moja mamusia mówi na takie zgrabne sztuki „dzierlatka’’. Cudo!

Serce Kari przestało bić. Na zewnątrz było trzydzieści stopni Celsjusza, w banku natomiast temperatura spadła do zera bezwzględnego.

Powoli odwróciła się w stronę uzbrojonego bandyty, niskiego, krępego osobnika w masce narciarskiej.

– Napadliśmy na bank – oświadczył, jakby można było mieć co do tego jakieś wątpliwości.

Kari szybko rozejrzała się dokoła. Razem z tym, który miał ją na muszce, naliczyła czterech napastników. Dwóch pilnowało personelu i klientów zgromadzonych w kącie sali, jeden zaś pakował do torby paczki banknotów podawane przez Idę Mae.

– Idź przed siebie i połóż torebkę na podłodze – polecił krępy facet. – A potem dołącz do pozostałych. Rób, co ci każę, a nikomu nic się nie stanie.

Kari lekko podniosła ramiona. Jakaś siła ścisnęła jej żebra, tak że ledwie wydusiła z siebie odpowiedź.

– Ja… ja nie mam torebki.

Faktycznie. Weszła do banku z czekiem i prawem jazdy włożonym do tylnej kieszeni szortów.

Przestępca przez kilka sekund mierzył ją wzrokiem, zanim skinął głową.

– Skoro nie masz torebki, idź do reszty.

Zamierzała wykonać polecenie, gdy nagle otwarły się drzwi wiodące na zaplecze.

– I cóż wy na to, chłopcy? Ktoś tu pomylił godziny. Jak sądzicie, my czy wy?

Kilka kobiet pisnęło strachliwie, a jeden z bandytów chwycił za ramię jakąś staruszkę i przystawił jej pistolet do skroni.

– Cofnijcie się! – zawołał groźnie. – Inaczej ta damulka zginie.

Kari nie zdążyła nawet zebrać myśli. Mężczyzna, z którym zawarła już niejaką znajomość, znów przycisnął broń do jej policzka, wolną dłonią objął za szyję i odprowadził na miejsce.

– Wygląda na to, że mamy problem – stwierdził. – Tak więc, szeryfie, cofnij się, tylko powoli, a nikomu nie stanie się krzywda.

Szeryf westchnął, jakby cierpiał nieludzkie męki.

– Chciałbym to zrobić, ale nie mogę. Chcesz wiedzieć, dlaczego?

Kari zdawało się, że trafiła do świata baśni. Coś takiego nie mogło się zdarzyć! W jej życiu znów pojawił się Gage Reynolds. W samym oku cyklonu!

Minęło już tyle czasu. Przed ośmiu laty był młodym zastępcą szeryfa, wysokim, przystojnym, w mundurze khaki. Prawdę mówiąc, nadal był wart grzechu. Błyszcząca odznaka na kieszeni koszuli świadczyła o awansie na szeryfa. Zarazem jednak, mimo że reprezentował prawo, nie zdawał się zbytnio przejmować przebiegiem napadu na bank.

Zdjął popielaty kowbojski kapelusz i zaczął miarowo stukać rondem o udo. W oczach pojawił się błysk zainteresowania niecodzienną sytuacją.

– Chyba nie chcesz, żebym ją zabił – stwierdził rabuś ściszonym, opanowanym głosem.

– A wiesz, synu, kogo trzymasz na muszce? – spytał Gage obojętnym tonem. – To Kari Asbury.

– Cofnij się, szeryfie.

Lufa mocniej wbiła się w mięsień policzka. Kari skrzywiła się z bólu. Gage jakby tego nie zauważał.

– To ta, co uciekła.

Poczuła woń potu przestępcy. Miała nadzieję, że napastnicy nie planowali wzięcia zakładników i że nie wpadną teraz na taki pomysł.

– Właśnie tak – ciągnął Gage, kładąc kapelusz na stole i się przeciągając. – Osiem lat temu ta ślicznotka zostawiła mnie przy ołtarzu i uciekła.

Zapominając o miażdżącym jej policzek pistolecie, Kari prychnęła oburzona.

– Wcale nie uciekłam od ołtarza! Nie byliśmy nawet zaręczeni.

– Być może. Ale doskonale wiedziałaś, że się oświadczę, więc postanowiłaś zniknąć. Na jedno wychodzi, nie sądzisz?

To pytanie skierował do rabusia, który długo musiał zastanawiać się nad odpowiedzią.

– Skoro nie byliście oficjalnie zaręczeni, to nie mogła uciec od ołtarza.

– Niby tak, ale zostawiła mnie samego na balu maturalnym.

Od czasu tamtego balu widziała Gage’a tylko raz, przed siedmiu laty, na pogrzebie babci. Possum Landing to mała mieścina, gdzie wszyscy znali wszystkich, dlatego Kari, by rozpocząć nowe życie, musiała stąd wyjechać.

– Sytuacja była bardziej skomplikowana – oznajmiła zbulwersowana, że musi przed bandytami tłumaczyć się ze swego życia osobistego.

– Przecież uciekłaś z miasta bez uprzedzenia. Zostawiłaś tylko krótki list. Kopnęłaś moje serce jak piłkę futbolową.

– Nieładny postępek – ocenił jeden z napastników, mierząc ją surowym wzrokiem.

Odwzajemniła spojrzenie.

– Miałam tylko osiemnaście lat, napisałam list z przeprosinami.

– Nigdy się z tym nie pogodziłem. – W głosie Gage’a brzmiał prawdziwy ból. Sięgnął do kieszeni na piersiach i wyjął paczkę gumy do żucia. – Widzisz przed sobą człowieka załamanego.

Kari nie wiedziała, w co gra Gage, ale z góry odmawiała udziału w rozgrywce.

Kiedy Gage wziął listek gumy dla siebie, a następnie poczęstował bandytę, Kari wprost nie posiadała się z oburzenia. Niewiele brakowało, aby panowie poszli razem na piwo.

Gage obserwował, jak w jej oczach wzbiera wściekłość, nie przejął się jednak tym zbytnio. Najważniejsze, że bandyta, choć nie wziął gumy, był skory do pogawędki.

– Pojechała do Nowego Jorku – kontynuował swą opowieść Gage. – Chciała zostać modelką.

Rabuś otaksował wzrokiem Kari.

– Ładna dziewczyna, ale skoro tu wróciła, pewnie z kariery nic nie wyszło.

Gage znów ciężko westchnął.

– Chyba nie. Tyle krzywdy i cierpienia na darmo.

Na te słowa znieruchomiała, nie odważyła się jednak wtrącić do rozmowy. Natomiast Gage liczył na jej instynktowną współpracę, gdy przyjdzie na to pora. Ponad wszystko pragnął uwolnić Kari z rąk bandyty, lecz jako szeryf Possum Landing musiał pamiętać, że w banku znajdowało się piętnastu pracowników i klientów, za których życie i zdrowie był odpowiedzialny, a także czterech napastników.

Kątem oka spostrzegł, że wezwana przez niego grupa do zadań specjalnych otacza budynek. Jeszcze minuta, dwie – i wszyscy zajmą pozycje.

– Chcesz, żebym ją zastrzelił? – spytał krępy.

Kari zbladła jak ściana. Jej duże błękitne oczy omal nie wyskoczyły z orbit.

Gage, spokojnie żując gumę, wzruszył obojętnie ramionami.

– Doceniam twoją życzliwość, stary, ale wolałbym w odpowiednim czasie sam wyrównać rachunki.

Grupa do zadań specjalnych kończyła zajmowanie pozycji. Serce Gage’a waliło jak oszalałe, lecz pozornie zachowywał spokój. Jeszcze kilka sekund…

– Patrzcie!

Jeden z przestępców odwrócił się raptownie, a za nim wszyscy zgromadzeni. Okazało się, że któryś z policjantów zniknął za załomem muru o ułamek sekundy za późno. Bandyta trzymający Kari zadygotał ze wściekłości.

– Cholera! Wszyscy się cofnąć!

Były to jego ostatnie słowa. Gage rzucił się naprzód, błyskawicznie oswobodził Kari i pociągnął ją na podłogę. Ciężkim butem kopnął rabusia w najwrażliwszy punkt ciała.

Bandyta skręcił się z bólu, a gdy nieco doszedł do siebie, ujrzał skierowane na siebie lufy pistoletów trzymanych przez dwóch zastępców szeryfa.

Jednak pozostali nadal byli groźni. Rozległy się strzały. Gage rzucił się na Kari, zakrywając ją własnym ciałem.

– Nie ruszaj się – mruknął jej wprost do ucha.

– I tak nie mogę – jęknęła.

Na kilka sekund zapadła cisza, lecz Kari wydawało się to wiecznością.

– Poddaję się! Jestem ranny.

Bandyci po kolei ogłosili kapitulację. Gage puścił Kari i sprawdził, czy cywilom nic się nie stało. Na szczęście nikt nie odniósł obrażeń, nawet Ida Mae, która, podniósłszy się na nogi, z odrazą trąciła rannego rabusia czubkiem buta. Szef oddziału do zadań specjalnych podszedł do Gage’a.

– Ciekawe, czy taki z ciebie idiota, czy bohater. Ja cię kręcę… Wkroczyć do akcji w trakcie napadu na bank!

Gage odsłonił zęby w uśmiechu.

– Ktoś to musiał zrobić, a te rzezimieszki mnie znają. Gdyby was zobaczyli, a wyglądacie jak z „Gwiezdnych wojen’’, mogliby wpaść w popłoch i zrobić coś głupiego. Ktoś mógłby zginąć…

Komandos pokiwał głową.

– Jeśli kiedyś znudzi ci się spokojny żywot prowincjonalnego szeryfa, wal prosto do mnie. Z miejsca cię przyjmę.

– Pochlebiasz mi, ale w Possum Landing czuję się na swoim miejscu.

– Jasne… Idę do swoich ludzi. – Oddalił się.

– Od początku wiedziałeś, że masz wsparcie – usłyszał głos Kari.

Wciąż leżała na posadzce. Długie kiedyś blond włosy zostały obcięte i wycieniowane ręką dobrego fryzjera. Makijaż dodatkowo podkreślał duże błękitne oczy. Czas nadał jej rysom jeszcze więcej powabu, niż Gage przechował w pamięci.

– Jasne, że wiedziałem.

– Czyżby więc nic mi nie groziło?

– Kari, przecież ten bandzior przystawiał ci broń do głowy. A ty uważasz, że nic ci nie groziło!

Uśmiechnęła się dobrze mu znanym niespiesznym, uwodzicielskim uśmiechem. Doprawdy, w tym względzie nic się nie zmieniła.

Nagle poczuł gwałtowny przypływ pożądania. Przed ośmiu laty dokonali z Kari zaledwie nieśmiałych erotycznych prób. Ciekawe, czy dziś byłaby bardziej skora do wędrówki w krainę zmysłowości. Podniósł się z podłogi. Nieważne, na jak długo Kari tu przybyła. Nie wątpił, że wystarczy im czasu, aby przekonać się o tym w praktyce.

– Pora się przywitać – oświadczył, pomagając jej wstać.

– Gage, na Boga, czy nie wystarczyłaby zwykła defilada? Musiałeś witać mnie z takim hukiem?

– Może już pani iść, pani Asbury – oznajmił cztery godziny później chudy jak szczapa policjant.

Kari westchnęła z ulgą. Wreszcie złożyła zeznania i mogła wracać do domu. Jednak wciąż jeszcze była dziwnie rozdygotana. Gdy tylko wspominała wydarzenia z banku, jej serce z miejsca wpadało w galop. No i posterunek, i dom znajdowały się na przeciwległych krańcach miasta, co oznaczało pełną piekielnego żaru długą drogę.

– Sądzi pan, że znajdę tu jakiś środek transportu? Czy Willy prowadzi jeszcze swoją taksówkę?

– Chętnie sam bym panią podwiózł, niestety mam jeszcze sporo pracy. Poproszę któregoś z zastępców szeryfa, dobrze?

Podziękowała uśmiechem. Kiedy została w pokoju sama, zerknęła przez szklaną ściankę. Wmawiała sobie, że rozgląda się z czystej ciekawości. Absolutnie nie chodziło jej o Gage’a.

Właśnie rozmawiał z członkami oddziału komandosów. Czyżby namawiali go, aby porzucił Possum Landing i wstąpił do ich jednostki? Pokręciła głową z niedowierzaniem. Co prawda nie było jej w mieś cie przez osiem lat, lecz pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają. Prawdopodobieństwo, że Gage Reynolds wyjedzie z Possum Landing, było równie nikłe jak to, że NASA wyśle Idę Mae na Marsa.

Gage powiedział coś, co wywołało śmiech. Czas zahartował go, rozwinął muskulaturę, nadał twarzy nieustępliwy wyraz. Chociaż działo się to na jej oczach, nadal nie mogła uwierzyć, że wkroczył do akcji w trakcie napadu na bank. I jak skutecznie! Był nadzwyczaj spokojny i opanowany, a ona omal nie oszalała na jego punkcie.

Policjant wrócił do pokoju.

– Pani Asbury, proszę poczekać przy dyżurce. Zastępca szeryfa zgłosi się za parę minut.

Odprowadził ją do holu. Siedziała tam Ida Mae. Kiedy spostrzegła Kari, jej pomarszczoną twarz rozjaśnił uśmiech.

– Kari, jak miło.

Przywitały się serdecznie. Wszystko wokół wydawało się Kari takie znajome – kościste ramiona Idy Mae, jej nieskazitelna „pszczela’’ fryzura i nieśmiertelne perfumy o zapachu gardenii.

– Pięknie wyglądasz, moje dziecko – stwierdziła, siadając znów na drewnianej ławce.

– Nic się pani nie zmieniła. Jak się pani czuje po tych emocjach?

Ida Mae chwyciła się za serce.

– Myślałam, że dostanę zawału. Nie wierzyłam własnym oczom, gdy bandyci wycelowali w nas broń. I wtedy weszłaś ty. Zupełnie jak jakaś zjawa! A potem Gage. Co za odwaga!

– Niesamowita – przyznała Kari skwapliwie.

Ida Mae mrugnęła porozumiewawczo.

– Przystojny z niego diabeł, prawda?

– Tak…

– Nikt nie wiedział, że wróciłaś. Oczywiście byliśmy pewni, że zjawisz się, by załatwić sprawy spadkowe, musisz uregulować problemy własnościowe domu po babce. Powiem ci tylko tyle, że ludzie wzięli cię na języki, kiedy parę lat temu wyjechałaś z miasta. Biedny Gage. Złamałaś mu serce. No cóż, byłaś młoda, chciałaś gonić marzenia. Wielka szkoda, że w tych marzeniach nie występował Gage.

Kari nie wiedziała, co powiedzieć. Ona też miała złamane serce, ale wolała nie wdawać się w dywagacje na ten temat. Niech przeszłość pozostanie przeszłością – tak sobie wciąż powtarzała, choć sama w to nie wierzyła.

– Dobrze, że wróciłaś – uśmiechnęła się Ida Mae.

Kari westchnęła cicho.

– Nie wróciłam na stałe. Przyjechałam tylko na lato.

A potem zamierzała strzepnąć z butów kurz prowincjonalnej mieściny i już nigdy więcej nie zajmować się tym, co minęło.

– Mów sobie, co chcesz. Mnie nie przekonasz – stwierdziła Ida.

Nadszedł zastępca szeryfa. Kari zapytała Idę, czy zabierze się z nią samochodem.

– Nie, dziękuję. Nelson pewnie czeka już przed posterunkiem. Dzwoniłam do niego.

Prowadzone przez zastępcę szeryfa, ruszyły ku wyjściu. Na zewnątrz panował niemiłosierny upał. Zanim Kari pokonała trzy schodki wiodące na chodnik, gdzie stał mąż Idy, oblała się potem i straciła dech.

– Co za niespodzianka! Mała Kari Asbury! – Nelson uśmiechnął się radośnie. – Wspaniale wyglądasz!

Odpowiedziała uśmiechem.

– Prawda, że wyładniała? – W głosie Idy zabrzmiała nuta tkliwości. – Swoją drogą zawsze byłaś śliczna. Powinnaś wziąć udział w konkursie na Miss Teksasu. Daleko byś zaszła.

Kari nie wyglądała na przekonaną.

– Cieszę się, że spotkałam się z państwem – rzuciła grzecznie na pożegnanie i ruszyła w stronę radiowozu.

– Gage chodził z paroma dziewczynami – zawołał za nią Nelson – ale żadna nie zawlokła go do ołtarza.

Kari machnęła tylko ręką. Nie zamierzała podejmować tego drażliwego tematu.

– Dobrze, że wróciłaś! – zawołał Nelson jeszcze głośniej. Najwyraźniej nie uważał rozmowy za skończoną.

Udało mu się trafić w czuły punkt. Kari postanowiła uciąć wszelkie spekulacje na temat jej przyjazdu.

– Wcale nie wróciłam.

Niezrażony odpowiedzią Nelson życzliwie pomachał jej dłonią.

– Wspaniale – mruknęła pod nosem, wsiadając do auta.

Podała adres młodziutkiemu zastępcy szeryfa i rozsiadła się wygodnie, mogąc nareszcie odetchnąć pełną piersią w chłodnym, klimatyzowanym wnętrzu. Przy funkcjonariuszu gołowąsie wydawała się sobie niezwykle dojrzała, prawie stara.

Ogarnęły ją wspomnienia z dawnych czasów, kiedy poznała Gage’a. Miała wtedy siedemnaście lat, a on dwadzieścia trzy. Różnica wieku sprawiała, że wydawał się o całe wieki starszy i dojrzalszy.

– To może zabrzmi głupio – zagadnęła nagle – ale chciałabym spytać, ile pan ma lat.

– Słucham, co? – zdumiał się zastępca szeryfa. – Dwadzieścia trzy… – mruknął.

– Aha.

Tyle samo co Gage przed ośmiu laty. To chyba niemożliwe… Jeśli Gage był w tym samym wieku, nie powinna się obawiać, czy zdoła stawić mu czoło. Dlaczegóż więc z taką trudnością mówiła o swych odczuciach? Dlaczego przerażała ją perspektywa wyznania prawdy?

Nie znała prostej odpowiedzi na te pytania, lecz nim zabrała się do analizowania sytuacji sprzed lat, dotarli do domu.

Radiowóz odjechał, a Kari w popołudniowym żarze stała przed starym budynkiem, w którym dorastała. Zbudowany na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych dwudziestego wieku dom miał rozłożysty ganek i narożne okna. Wokół stały podobne domy, pomalowane na rozmaite kolory.

Rozejrzała się. Prędzej czy później będzie musiała stanąć oko w oko z sąsiadem. Jakby sam powrót do Possum Landing nie nastręczał wystarczających komplikacji, w domu obok mieszkał nie kto inny jak Gage Reynolds.

Kari wkroczyła do domu babci i przystanęła na chwilę w salonie. To tu zbierali się goście i rodzina w te dni, gdy aura nie pozwalała na werandowanie. Uśmiechnęła się do wspomnień, do niezliczonych godzin spędzonych na przysłuchiwaniu się rozmowom przyjaciółek babki na aktualne tematy, takie jak ciąże, romanse, zdrady i oszustwa ujawnione w miasteczku.

Przyjechała wczoraj, ale już po zmroku. Teraz, za dnia, mogła stwierdzić, że jednak nic się nie zmieniło. Te same stare sofy i fotel na biegunach, odziedziczony przez babkę po jej babce. Kari nienawidziła tego mebla, równie solidnego jak niewygodnego. Wystarczyło dotknąć drewnianej poręczy, by ogarnęła ją fala zapamiętanych zdarzeń.

Może to skutek emocji, które przeżyła podczas napadu na bank? A może zadziałały fluidy rodzinnego domu? W każdym razie niemal fizycznie odczuła obecność duchów domostwa. Nie wątpiła, że były one nastawione nad wyraz przyjaźnie. Babka bardzo ją kochała.

Weszła do kuchni. Ciąg szafek z drewna orzechowego, kuchenka i piekarnik musiały mieć co najmniej trzydzieści lat. Jeśli chciała wytargować maksymalną sumę za stare mury i sprzęty, musiała przywrócić im choć namiastkę dawnej świetności, a to wymagało pracy. I właśnie w tym celu wróciła na lato do Possum Landing.

Ogarnął ją niepokój. Pospieszyła na górę, by się przebrać. Wzięła prysznic, włożyła bawełnianą sukienkę i boso zbiegła po schodach. Szybko obeszła pomieszczenia na parterze. Podświadomie czuła, że coś się powinno wydarzyć.

Intuicja jej nie myliła.

Rozległo się pukanie do drzwi. Nie musiała nawet pytać, kto idzie. Kari wzięła głęboki oddech i nacisnęła klamkę.