Rybak - ebook

Zmar­z­lina. Biała po­włoka przy­kry­wa­jąca ży­cie i śmierć. Kro­pelki wody za­sty­głe w krysz­tałki lodu i płatki śniegu. Za­ra­zem pul­su­jące serce. Go­rąc. Żad­nego na­głego zba­cza­nia z kursu ani ko­ły­sa­nia. Mo­no­tonny ter­kot sil­nika. Nie­ru­choma czarna ta­fla wody w za­toce. Mógł jesz­cze tyle do­ko­nać. Prawda znaj­do­wała się na wy­cią­gnię­cie ręki. Wie­dział już nie­mal wszystko. Miał to jed­nak tylko w gło­wie. Ni­g­dzie tego nie spi­sał. Ta­jem­nicę za­bie­rze więc ze sobą do grobu. Ta świa­do­mość go przy­tła­czała. Łzy cie­kły mu po twa­rzy. W cien­kich zmarszcz­kach mie­szały się ze struż­kami krwi wy­pły­wa­ją­cej z jego ciała. Ni­gdy się nie za­sta­na­wiał, jak to jest umie­rać. Przy­szło­ści oba­wiał się ze względu na de­men­cję i inne cho­roby upo­śle­dza­jące pracę mó­zgu. Unie­moż­li­wi­łyby jego zwo­jom ob­my­śla­nie no­wych rze­czy, na które do­tych­czas nikt inny nie wpadł. Lu­bił to. Ba­wiła go myśl, że jest by­strzej­szy od po­zo­sta­łych. Nie spo­tkał ni­kogo lep­szego od sie­bie. Aż do­tąd. Mu­siał błęd­nie oce­nić sy­tu­ację. Nie do­wie się dla­czego. Czuł, jak coś uwiera go w środku. Prze­szłość wresz­cie go do­pa­dła. Usi­ło­wał krzy­czeć. Tak bar­dzo chciał coś po­wie­dzieć. Pró­bo­wał otwo­rzyć usta. Ufor­mo­wać słowa. Siły go jed­nak opusz­czały. Kro­pelka po kro­pelce. W końcu po­chło­nęła go ciem­ność, a wtedy ból ustał cał­ko­wi­cie.ROZDZIAŁ 1

Nie­bie­ski ka­dłub Idun ele­gancko do­bił nocą do za­śnie­żo­nej kei. Sta­tek o dłu­go­ści po­nad czter­dzie­stu me­trów zo­stał tu do­pro­wa­dzony przez pi­lota, pre­cy­zyj­nie ma­new­ru­ją­cego mię­dzy ci­chymi wy­sep­kami wo­kół Sote hu­vud, i te­raz zaj­mo­wał znaczną część na­brzeża w por­cie ry­bac­kim. Je­śli nie li­czyć jego i M/S So­ten, wier­nie zi­mu­ją­cego na swoim sta­łym miej­scu nieco da­lej przy kei, port w Smögen świe­cił pust­kami, a na sa­mym Idu­nie wszy­scy poza ka­pi­ta­nem, ma­ry­na­rzami i ku­charką jesz­cze spali.

– Jan, niech to szlag! Ale ziąb! – za­wo­łał do ko­legi po duń­sku ma­ry­narz, który ze­sko­czył na ląd, żeby za­pa­lić pa­pie­rosa. Z wą­sów zwi­sało mu tyle so­pli, że nie było wi­dać ust, a gdy wy­dy­chał po­wie­trze, wo­kół jego głowy uno­sił się duży ob­łok pary.

– Łap! – od­krzyk­nął ma­ry­narz na po­kła­dzie, po czym za­rzu­cił pę­tlę po­tęż­nej liny na po­ler.

Kiedy za­cu­mo­wali i zwy­cza­jowo po­dzię­ko­wali pi­lo­towi za po­moc, we­szli na mo­stek, gdzie sie­dział ka­pi­tan. Mieli jesz­cze sporo do zro­bie­nia przed prze­ka­za­niem statku ko­lej­nej zmia­nie, ale mimo wszystko za­mie­rzali zro­bić so­bie naj­pierw w pełni za­słu­żoną prze­rwę.

– Daj to tu­taj – po­le­cił ka­pi­tan i szybko za­brał ze stołu na­wi­ga­cyj­nego pa­piery i mapy, kiedy ku­charka Ji­mena zgod­nie z umową przy­nio­sła im tacę z ter­mo­sem i ta­le­rzem peł­nym ka­na­pek. Przyj­rzał się dziełu za­ło­gantki i z apro­batą po­ki­wał głową. Dzwon okrę­towy wy­bił sie­dem szkla­nek i do czwar­tej zo­stało im już tylko pół go­dziny. Nie prze­no­sząc wzroku na Ji­menę, do­dał: – Przy­naj­mniej mamy szczę­ście, je­śli cho­dzi o je­dze­nie.

Ma­ry­na­rze spo­koj­nie od­cze­kali, aż ka­pi­tan na­łoży so­bie śnia­da­nie. Ku ich ogrom­nej ra­do­ści nie prze­pa­dał za ry­bami i sko­ru­pia­kami. Te ostat­nie sta­wiał na równi ze skor­pio­nami. Nie ru­szał na­wet usma­żo­nej na chrupko gła­dzicy z so­sem re­mo­ulade, cy­tryną i ko­per­kiem. Jan i Car­sten rzu­cili się na nią, na­ło­żyli so­bie też ka­na­pki z górą świeżo ob­ra­nych kre­we­tek. Car­sten mru­gnął do Ji­meny. Za­wsze warto żyć w do­brej ko­mi­ty­wie z ku­charką po­kła­dową. Na­uczył się tego przed wie­loma laty pod­czas swo­jego dzie­wi­czego rejsu. A fakt, że Ji­mena wy­glą­dała bez mała jak bo­gini i mało kto mógł się z nią rów­nać, sta­no­wił dla niego tylko do­dat­kową za­chętę. Jan szturch­nął go w bok i Car­sten wró­cił do je­dze­nia ka­na­pek, Ji­mena zaś wy­mknęła się z po­miesz­cze­nia rów­nie ci­cho, jak do niego we­szła.

– Jak długo tu zo­sta­niemy? – za­py­tał Jan.

– Po­pły­niemy da­lej, gdy tylko skoń­czy się kon­fe­ren­cja na­ukowa w Smögens Ha­fvs­bad – od­parł ka­pi­tan.

– Czyli kiedy? – nie od­pusz­czał Car­sten.

Przy ka­pi­ta­nie mu­sieli uwa­żać, żeby ich duń­ski był jak naj­bar­dziej szwedzki i dało się ich zro­zu­mieć.

– Jesz­cze nie wiem, ale za­pewne ju­tro po po­łu­dniu.

– Mo­żemy otwo­rzyć bar po­kła­dowy? – spy­tał Car­sten. – W so­botę Jan miał uro­dziny.

Ka­pi­tan był wy­raź­nie w do­brym na­stroju, więc Car­sten mógł go bez ogró­dek za­py­tać o do­wolną sprawę.

– Dziś wie­czo­rem za­pro­szono mnie na ban­kiet ra­zem z na­ukow­cami, do rana bę­dzie tu więc pu­sto. Tylko nie spra­szaj­cie mi na po­kład zbyt wielu pań. Żeby nie skoń­czyło się jak ostat­nio w Ko­pen­ha­dze.

Ka­pi­tan Ja­kob Od­ins­son ode­rwał wzrok od ka­na­pki z pasz­te­tem, którą wła­śnie pa­ła­szo­wał, i zmarsz­czył ciemne brwi tak, że spo­tkały się po­środku tuż nad grzbie­tem nosa. Po­tem po­pa­trzył su­rowo na Car­stena. Ma­ry­narz aż się cof­nął, ale gor­li­wie po­ki­wał głową, żeby oka­zać prze­ło­żo­nemu sza­cu­nek.

Im­preza w Ko­pen­ha­dze była naj­lep­szą, jaką od lat pa­mię­tał, cze­goś po­dob­nego nie na­le­żało się jed­nak spo­dzie­wać na Smögen, gdzie lo­do­waty ziąb naj­wy­raź­niej do­szczęt­nie zmro­ził wszyst­kie żywe istoty. Car­sten za­kła­dał, że szczę­ściem bę­dzie, je­śli uda mu się zna­leźć choćby kilka słu­żą­cych i ja­kąś na­uczy­cielkę, o ile jest tu w ogóle ja­kaś szkoła. Ma­rzył przede wszyst­kim o tym, żeby po­rząd­nie się urżnąć. Idun pły­wała po Oce­anie Ark­tycz­nym już bli­sko od mie­siąca i w tym cza­sie Car­sten nie­mal co­dzien­nie peł­nił wachtę. Te­raz miał ją prze­ka­zać As­bjør­nowi. Kiedy tylko ten śpioch wy­le­zie wresz­cie ze swo­jej ka­juty, pój­dzie się po­ło­żyć. Je­śli po­rząd­nie nie wy­pocz­nie, nie bę­dzie miał póź­niej siły uga­niać się za ba­becz­kami.

Ji­mena Vega ziew­nęła i po­pa­trzyła na ze­ga­rek. Go­dziny pracy ku­charki po­kła­do­wej były na Idun bar­ba­rzyń­skie. Na­stęp­nego lata pla­no­wała jed­nak skoń­czyć już stu­dia na Wy­dziale Nauk Przy­rod­ni­czych Uni­wer­sy­tetu w Göte­borgu i po wio­sen­nej re­no­wa­cji statku za­mie­rzała zło­żyć po­da­nie o przy­ję­cie na sta­no­wi­sko ba­daczki na Idun. Do­póki pra­cuje w kuchni, ka­pi­tan i jego bez­mó­zga za­łoga mogą ją trak­to­wać, jak im się żyw­nie po­doba, z ko­lei jako ba­daczka nie bę­dzie mu­siała ich na­wet oglą­dać. Wpraw­dzie z Car­stena jest nie­złe cia­cho i nie­raz po­mógł jej utrzy­mać cie­pło na wą­skiej koi po­śród gór lo­do­wych, lecz po do­bi­ciu do portu szala prze­chy­lała się na ko­rzyść cy­wi­li­zo­wa­nego ży­cia, gdzie nie było miej­sca dla Duń­czyka. Ten do­brze o tym wie­dział, ona też zda­wała so­bie sprawę, że za­raz po przy­by­ciu do Smögen wy­stro­jony w mun­dur ma­ry­narz znaj­dzie na wy­spie kilka ko­biet i za­prosi je na po­kład. Te­raz jed­nak mu­siała sku­pić się na czymś in­nym. Je­śli za­raz za­śnie, być może uda jej się prze­spać jesz­cze go­dzinę, za­nim bę­dzie mu­siała za­brać się do szy­ko­wa­nia śnia­da­nia dla po­zo­sta­łych. Za­miast ser­wo­wać müsli z ke­fi­rem, jak to ro­bili ku­cha­rze na in­nych jed­nost­kach, Ji­mena na duń­ską mo­dłę po­da­wała naj­róż­niej­sze ka­na­pki – smør­re­brød. Była to idée fixe Car­stena, a za­łoga do­ce­niała jej po­świę­ce­nie. Po­wta­rzali, że w ta­kie mrozy na­wet na śnia­da­nie warto zjeść świeżo usma­żoną gła­dzicę lub klop­siki z sa­łatką ziem­nia­czaną. Z wy­jąt­kiem As­bjørna, który był Nor­we­giem, w skład za­łogi wcho­dzili sami Duń­czycy. Z ko­lei ka­pi­tan po­cho­dził ze szwedz­kiej Värm­lan­dii, gdzie nie opy­chano się od dzie­ciń­stwa owo­cami mo­rza, i nie ro­zu­miał na przy­kład, jaki jest pro­blem z za­prze­sta­niem po­łowu kre­we­tek, które tra­fiły do czer­wo­nej księgi ga­tun­ków za­gro­żo­nych.

Poza Ji­meną i po­cho­dzącą z Kung­shamnu stu­dentką o imie­niu Fe­li­cia na po­kła­dzie byli sami męż­czyźni. Ku­charka przy­po­mniała so­bie, że obie­cała go­rącą cze­ko­ladę Ka­jowi Malm­ber­gowi, kie­row­ni­kowi ba­dań na Idun. Nie zno­sił mar­z­nąć i szcze­gól­nie rano ce­nił so­bie po­dany mu pro­sto do ka­juty ku­bek cze­goś cie­płego. Po­nie­waż w przy­szło­ści miał zo­stać jej sze­fem, Ji­mena sta­rała się uważ­nie speł­niać jego ży­cze­nia. Kaj Malm­berg chyba w pe­wien spo­sób ją lu­bił i nie za­mie­rzała sprze­nie­wie­rzyć tego ka­pi­tału. Kie­row­nik zaj­mo­wał ka­binę ka­pi­tana, je­dyną z dwu­oso­bową koją. Pod­czas czar­te­rów uni­wer­sy­tec­kich ka­pi­tan statku mu­siał się za­do­wo­lić po­ło­żoną na­prze­ciwko ka­jutą ster­nika, co wcale mu się nie po­do­bało. Ji­mena za­pu­kała do drzwi i cze­kała, aż Kaj za­woła, że może wejść.

Pe­ter Malm­berg ostroż­nie na­kry­wał do stołu. Mógłby oczy­wi­ście to i całą resztę za­dań zle­cić per­so­ne­lowi re­stau­ra­cji ho­te­lo­wej, ale coś ta­kiego ni­gdy nie przy­szłoby mu na­wet do głowy. Ob­rus był dla niego jak płótno dla ar­ty­sty. Nie mógł po­zwo­lić, żeby ktoś inny do­bie­rał ko­lory i de­cy­do­wał o po­cią­gnię­ciach pędz­lem. Może dla­tego an­ga­żo­wano go przy wy­pra­wia­niu naj­wy­twor­niej­szych ko­la­cji. Ta­le­rze mu­siały stać w od­stę­pie czter­dzie­stu pię­ciu cen­ty­me­trów, cztery cen­ty­me­try od kra­wę­dzi stołu. Kie­liszki – w rów­nym rządku cztery cen­ty­me­try od brzegu ta­le­rza. Cho­ciaż z bie­giem lat Pe­ter wy­ćwi­czył so­bie oko, je­śli cho­dzi o od­le­głość i szcze­góły, za­wsze no­sił na po­do­rę­dziu miarkę. Na bia­łych ob­ru­sach nie dało się do­strzec ani jed­nej fałdki, zle­cił ich kil­ka­krotne pra­nie. Ten dzień był wy­jąt­kowy, za­pewne ni­gdy już bar­dziej nie zbliży się do ban­kietu no­blow­skiego. Za je­dze­nie od­po­wia­dał wy­bitny ku­charz z za­chod­niego wy­brzeża, a menu utrzy­my­wano w ta­jem­nicy przed po­stron­nymi. Pe­ter, który od­po­wia­dał za całe wy­da­rze­nie, był z nim jed­nak do­kład­nie obe­znany. Wszystko – kwiaty, ser­we­tki i za­stawę – do­brał do wy­śmie­ni­tych skład­ni­ków dań. By­łoby wręcz ide­al­nie, gdyby nie je­den szcze­gół: go­ściem ho­no­ro­wym pod­czas ko­la­cji był jego brat. Złoty chło­pak. An­ders Malm­berg miał ode­brać na­grodę i prze­mó­wić do elit. Ich oj­ciec, sto­jący u boku syna, bę­dzie za­cie­rać ręce z dumy, że on, Kaj Malm­berg, wy­cho­wał jed­nego z naj­bar­dziej obie­cu­ją­cych i in­te­re­su­ją­cych bio­lo­gów mor­skich na świe­cie. To, że drugi syn, Pe­ter Malm­berg, pro­wa­dził świet­nie pro­spe­ru­jącą firmę even­tową i jest za­trud­niany przy or­ga­ni­za­cji na­je­le­gant­szych przy­jęć w Skan­dy­na­wii, w ogóle się dla niego nie li­czyło. „Wciąż sto­isz za ba­rem?”, po­wta­rzał, kiedy zda­rzyło im się spo­tkać w Näset albo w ich domu na Smögen.

Matka po­pro­siła, żeby Pe­ter za­trzy­mał się na noc u nich i żeby wspól­nie uczcili ten suk­ces, ale się wy­krę­cił. Ho­tel Smögens Ha­fvs­bad od­dał mu do dys­po­zy­cji po­kój i cze­kał w nim jego uko­chany Puff, mie­szanka pu­dla i chi­hu­ahua. „Ten szczur nie wej­dzie za mój próg”, oświad­czył oj­ciec. Pe­ter już wcze­śniej wie­dział, że Kaj pod wie­loma wzglę­dami jest świ­nią, ale na­zwa­nie Puffa szczu­rem wzbu­dziło w nim ta­kie uczu­cia, że aż się prze­stra­szył. Czę­sto miał na­dzieję, że oj­ciec zej­dzie na atak serca lub coś in­nego, do czego może do­pro­wa­dzić prze­wle­kły stres, ale za­cho­wy­wał tę myśl dla sie­bie i po­nie­kąd już się do niej przy­zwy­czaił. Z ko­lei gniew i fru­stra­cja wy­wo­łane uwagą o Puf­fie wy­dały mu się inne, bar­dziej rze­czy­wi­ste i bru­talne.

Ostroż­nie zło­żył ostat­nią czarną ma­te­ria­łową ser­we­tkę, żeby po­wstał z niej do­stojny ła­będź. Nie­czę­sto uży­wano tak ciem­nych ser­we­tek, ale w po­miesz­cze­niu, gdzie nie­mal wszystko było białe, da­wało to nad­zwy­czajny efekt. Ła­będź po­kor­nie wy­gi­nał długą szyję do go­ścia, a skrzy­dła roz­kła­dał na ta­le­rzu. Wy­glą­dało to tak ele­gancko, że Pe­tera prze­szedł dreszcz, gdy spoj­rzał na osiem­dzie­siąt dzie­więć na­kryć. Wkrótce przy­jadą kwiaty; li­czył, że zwi­sa­jące z su­fitu ni­czym kro­ple krwi czer­wone róże do­da­dzą sali po­żą­da­nej dra­ma­tur­gii. Za­dzwo­nił te­le­fon. Ji­mena Vega. Jak miło! Miała mu po­dać po­ło­że­nie Idun i prze­ka­zać szcze­góły nie­zbędne do dal­szego pla­no­wa­nia.

Roz­le­gło się ener­giczne pu­ka­nie, po czym drzwi na­tych­miast się otwo­rzyły. Den­nis aż się wzdry­gnął i upu­ścił to, co trzy­mał w rę­kach.

– Jak wy­szło zdję­cie? – spy­tała we­soło San­dra, która swoim zwy­cza­jem wpa­dła do niego, nie cze­ka­jąc na za­pro­sze­nie.

– Boże! Ale mnie wy­stra­szy­łaś! – za­wo­łał i po­chy­lił się, żeby pod­nieść z pod­łogi no­wiu­sieńki pasz­port. San­dra go jed­nak uprze­dziła.

– Nie, nie, nie! Po­każ. – Od­wró­ciła się do niego ple­cami i otwo­rzyła do­ku­ment.

– Sam jesz­cze go nie wi­dzia­łem…

– Tak, ja­sne – od­parła San­dra, ana­li­zu­jąc stronę ze zdję­ciem i da­nymi oso­bo­wymi. – Wy­glą­dasz bar­dzo po­waż­nie, ale w dzi­siej­szych cza­sach tak chyba trzeba.

– Mu­sia­łem ro­bić to zdję­cie dwa razy, bo nie chcieli przy­jąć.

Od­kąd Do­lo­res, ku­ter, na któ­rym miesz­kał ze­szłego lata, po­szedł w dra­ma­tycz­nych oko­licz­no­ściach na dno, Den­nis wy­naj­mo­wał u Gösty po­kój nad kio­skiem. An­thony prze­niósł się do Mo­niki dzień po tym, jak Den­nis i San­dra wi­dzieli ich ob­ści­sku­ją­cych się przy bo­isku Ha­vsval­len. Mo­nica nie próż­no­wała. Wresz­cie zna­la­zła ko­goś, kogo mo­gła ko­chać po­nad wszystko i kto także kom­plet­nie stra­cił dla niej głowę. An­thony za­dzwo­nił do Den­nisa i po­wie­dział mu, że może się prze­nieść do jego po­koju, a wła­ści­ciel nie miał nic prze­ciwko. Den­nis po­mógł An­thony’emu spa­ko­wać zdję­cia i do­ku­menty, które zgro­ma­dził w trak­cie in­ten­syw­nych ba­dań ge­ne­alo­gicz­nych, a Mo­nica od­dała mu w domu je­den po­kój na biuro.

Kiedy An­thony za­brał swoje rze­czy, Den­nis zo­ba­czył, że nie ma czym ume­blo­wać po­koju. Zo­stało w nim tylko stare biurko, mała lo­dówka, wą­skie łóżko i fo­tel, poza tym było pu­sto. Bab­cia San­dry utkała dla niego długi chod­nik, a San­dra za­cią­gnęła go na pchli targ do Väjern. Zna­leźli tam sta­ro­modny stół z czte­rema krze­słami i płytę grzew­czą.

– Więc już za­czą­łeś się pa­ko­wać – stwier­dziła San­dra. – Wy­jeż­dżasz przed świę­tami?

– Nie, Vic­to­ria była tak za­wie­dziona, kiedy jej po­wie­dzia­łem, że pla­nuję je­chać za­raz po Świę­tej Łu­cji, że prze­bu­ko­wa­łem bi­lety na drugi dzień świąt.

– Zdą­ży­łam się już zo­rien­to­wać, że Vic­to­ria bywa dość za­sad­ni­cza – za­uwa­żyła San­dra i spo­strze­gła, że ko­men­tarz na te­mat sio­stry po­iry­to­wał jej szefa.

Za­dzwo­nił te­le­fon, Den­nis go ode­brał i za­czął uważ­nie słu­chać.

– O cho­lera! – za­klął.

San­dra przy­glą­dała mu się uważ­nie.

– O cho­lera! – po­wtó­rzył, po czym rzu­cił na po­że­gna­nie: – Już je­dziemy.

– Co się stało? – spy­tała San­dra, marsz­cząc brwi.

– Ze­szłej nocy w por­cie ry­bac­kim za­cu­mo­wał sta­tek ba­daw­czy Idun. Kaj Malm­berg z grupą na­ukow­ców przy­pły­nęli na Smögen na kon­fe­ren­cję. Ale ktoś wła­śnie zna­lazł go mar­twego w ka­ju­cie.

– Kaj Malm­berg? Prze­cież miał dzi­siaj wrę­czać na­grodę w Smögens Ha­fvs­bad.

– Wła­śnie. Wy­gląda na to, że będą mu­sieli zna­leźć ja­kieś za­stęp­stwo – od­parł Den­nis i wcią­gnął na sie­bie nie­bie­ską parkę, po czym ru­szył na dół po scho­dach.

Claes Jäger po­pro­sił, żeby usie­dli przy sto­łach i na­lali so­bie świeżo pa­rzo­nej kawy, którą po­dała im Ji­mena. Wi­dział, że mar­zną. Je­śli nie li­czyć sa­lo­niku, tem­pe­ra­tura na statku była po­twor­nie ni­ska. Zaj­mie się tym. Kiedy tylko do­tarła do niego wia­do­mość, że Kaj Malm­berg zo­stał bru­tal­nie za­mor­do­wany w swo­jej ka­ju­cie, we­zwał obec­nych na po­kła­dzie na­ukow­ców na na­radę kry­zy­sową. Te­raz wszy­scy – z wy­jąt­kiem Fe­li­cii, która cze­kała u sie­bie na ka­retkę, oraz An­dersa Malm­berga, syna Kaja, który udał się do matki do Smögen – sie­dzieli ze­brani w me­sie. Fe­li­cia, którą Ji­mena Vega po­pro­siła, żeby zaj­rzała do Kaja, bo nie otwie­rał, cho­ciaż rano kilka razy do niego pu­kała, do­znała szoku po do­ko­na­niu ma­ka­brycz­nego od­kry­cia. Claes roz­po­czął na­radę od krót­kiego pod­su­mo­wa­nia sy­tu­acji.

– Co te­raz bę­dzie z kon­fe­ren­cją i ce­re­mo­nią wrę­cze­nia na­gród? – spy­tał Cheng, bar­dzo am­bitny na­uko­wiec z oko­lic uj­ścia Rzeki Per­ło­wej nie­da­leko Hong­kongu. Pro­wa­dził ba­da­nia nad od­chy­le­niami w za­cho­wa­niu niedź­wie­dzi po­lar­nych, które mogą być spo­wo­do­wane przez zmiany kli­matu.

– Dzwo­ni­łem do Re­giny Löfdahl, rek­torki uni­wer­sy­tetu w Göte­borgu. Jest już w ho­telu i chce, że­by­śmy mimo wszystko spo­tkali się dziś wie­czo­rem, je­dy­nie pro­gram ule­gnie pew­nej mo­dy­fi­ka­cji. Za­czniemy od upa­mięt­nie­nia Kaja Malm­berga. Re­gina weź­mie to na sie­bie.

– Czy or­ga­ni­zo­wa­nie przy­ję­cia po tym, co się stało, nie jest nie­tak­tem? – spy­tał Geo­rge, który od wielu lat współ­pra­co­wał z Ka­jem.

– Być może – od­parł Claes. – Ale Re­gina uważa za wska­zane, że­by­śmy się na chwilę ze­brali. Choćby ze wzglę­dów prak­tycz­nych. Me­dia są już na miej­scu i rzucą się na nas, kiedy skoń­czymy. Dla­tego po­li­cja or­ga­ni­zuje o je­de­na­stej brie­fing w ho­telu, a ja i ka­pi­tan mamy wziąć w nim udział.

– Ko­la­cja jest do­piero o siód­mej wie­czo­rem. Co mamy ro­bić do tego czasu? – spy­tał Mar­tin, który ra­zem z Fe­li­cią na­le­żał do naj­młod­szych na po­kła­dzie.

– W ciągu dnia po­li­cja nas wszyst­kich prze­słu­cha. Przy­go­to­wa­łem dla nich sche­mat, któ­rego obie­cali się trzy­mać w miarę moż­li­wo­ści. – Claes po­ło­żył kartkę na stole. – Su­ge­ruję, że­by­ście w ocze­ki­wa­niu na swoją ko­lej spró­bo­wali tro­chę od­po­cząć, w sa­mot­no­ści lub w gru­pie. Na prośbę po­li­cji mają tu przy­je­chać dwie pie­lę­gniarki, więc je­śli od­czu­wa­cie taką po­trzebę, w ciągu dnia bę­dzie­cie mo­gli po­roz­ma­wiać z kimś do­świad­czo­nym.

Kiedy Claes od­po­wie­dział na wszyst­kie py­ta­nia, wy­szedł z Sali i ru­szył na mo­stek. Mu­siał po­mó­wić z ka­pi­ta­nem, za­nim przyj­dzie im się zmie­rzyć z me­diami. Na po­kła­dzie do­szło do ka­ta­strofy. Zwróci to na nich uwagę na­ukow­ców z ca­łego świata, a od­po­wied­nie po­stę­po­wa­nie w ta­kiej sy­tu­acji było nad wy­raz ważne. Na samą Idun i ogromny pro­jekt, który pro­wa­dzono przy oka­zji jej re­no­wa­cji i przy­szłych, za­pla­no­wa­nych już eks­pe­dy­cji, nie mógł paść na­wet cień po­dej­rzeń. Re­gina Löfdahl wy­ra­ziła się w tej kwe­stii nie­zwy­kle ja­sno. Kaj Malm­berg wy­padł z gry i te­raz on, Claes Jäger, wiecz­nie drugi, ma naj­wyż­szą rangę na po­kła­dzie i w ca­łym przed­się­wzię­ciu. Re­gina mo­gła się od­tąd zwra­cać wy­łącz­nie do niego, a on za­mie­rzał jej udo­wod­nić, że nie musi się ni­czym mar­twić.

San­dra za­trza­snęła drzwi sa­mo­chodu i moc­niej owi­nęła się płasz­czem. Koło skupu ryb wiał lo­do­waty wiatr i po krót­kiej chwili twarz odrę­twiała jej z zimna.

– Dla­czego musi tu być tak cho­ler­nie zimno? – spy­tała Den­nisa, na któ­rym po­larne po­dmu­chy zda­wały się nie ro­bić naj­mniej­szego wra­że­nia.

– Jesz­cze tylko pięt­na­ście dni – od­parł z uśmie­chem i po­ma­chał rę­kami, jakby miał za­raz od­le­cieć.

– Na­prawdę my­ślisz, że do­sta­niesz wolne po tym, co się stało? – San­dra od­wró­ciła się do niego i przyj­rzała mu się, mru­żąc oczy.

– W za­sa­dzie nie za­mie­rzam na­wet py­tać – od­parł Den­nis. – Przy­znano mi już urlop, a je­steś tu prze­cież jesz­cze ty, peł­no­war­to­ściowa po­li­cjantka z ogrom­nym do­świad­cze­niem i nie­by­wałą od­wagą. – Za­śmiał się. Je­śli cze­goś nie zno­sił, to mar­z­nąć, do­kład­nie tak jak San­dra, ale w prze­ci­wień­stwie do niej ubie­rał się sto­sow­nie do po­gody. Miał na so­bie cie­płą parkę, bluzę z po­laru i pod­ko­szu­lek, dzięki czemu nie było mu zimno.

San­dra po­słała mu za­bój­cze spoj­rze­nie, ale Den­nis da­lej się uśmie­chał. Wkrótce opu­ści ten za­po­mniany przez Boga skra­wek ziemi i po­leci do Mek­syku. Oczami wy­ob­raźni wi­dział już ko­ły­szące się na wie­trze palmy, plażę z bia­łym pia­skiem, który tak uwiel­biał, i je­dze­nie. Bę­dzie tyle jadł, że ce­vi­che i pico de gallo za­czną mu wy­cho­dzić uszami.

Koło mostka przy­wi­tało ich dwóch człon­ków za­łogi. Je­den – z pa­pie­ro­sem w ką­cie ust – opie­rał się o re­ling, drugi stał pro­sto i ręką dał im znać, że są tu mile wi­dziani. Może sta­rał się nad­ra­biać za tego nieco bar­dziej wy­lu­zo­wa­nego ko­legę.

– Tędy – Wy­pro­sto­wany męż­czy­zna w mun­du­rze wska­zał im drogę do ka­pi­tana.

– Dzię­ku­jemy – po­wie­działa San­dra, marsz­cząc nos w chmu­rze dymu ty­to­nio­wego, którą z pre­me­dy­ta­cją wy­dmu­chał w jej stronę drugi z męż­czyzn.

Z wprawą za­częła wspi­nać się po stro­mych schod­kach. Za szybą uj­rzała ja­kieś cie­nie i za­ło­żyła, że ka­pi­tan i jego naj­bliżsi współ­pra­cow­nicy ze­brali się, żeby za­cze­kać na po­li­cję.

– Ru­szasz się jak praw­dziwy kot okrę­towy – za­wo­łał za nią Den­nis, któ­remu do­piero co udało się wejść na górny po­kład.

– Daj spo­kój! – od­krzyk­nęła San­dra. – Ro­bisz się nie do znie­sie­nia.

Den­nis za­śmiał się gło­śno. Tego dnia nic nie mo­gło po­psuć mu na­stroju. Try­skał hu­mo­rem i ener­gią, a w gło­wie były mu same żarty. Za­ra­zem ro­zu­miał San­drę, która miała spę­dzić na tym wy­gwiz­do­wie całą zimę. Cztery ty­go­dnie miną jed­nak jak z bi­cza strze­lił. Za­nim zdąży się zo­rien­to­wać, wróci i znów będą sie­dzieć ra­zem w wy­zię­bio­nym sa­mo­cho­dzie, ale wcze­śniej Den­nisa cze­kały piękne dłu­gie święta u sio­stry i cu­do­wny urlop.

San­dra otwo­rzyła drzwi mostku ka­pi­tań­skiego. Den­nis się ro­zej­rzał, po czym wszedł za nią. Ale łajba, po­my­ślał, ze czter­dzie­ści me­trów dłu­go­ści.

– San­dra Ha­ralds­son, po­li­cja z Kung­shamnu. Da­jemy tylko znać, że już je­ste­śmy i od tej pory to my bę­dziemy wy­da­wać roz­kazy, co­kol­wiek bę­dzie się działo na statku.

Ka­pi­tan Ja­kob Od­ins­son stał w mil­cze­niu, z wy­soko unie­sioną głową. Znaj­du­jący się obok niego Claes Jäger, za­stępca kie­row­nika ba­dań, za­czął ner­wowo ru­szać przy­rzą­dami, na które na­tra­fiły jego palce. Kiedy do­tarło do niego, co ozna­czają słowa po­li­cjantki, nie dał rady się po­wstrzy­mać i na ustach po­ja­wił mu się słaby uśmiech.

– W ciągu dnia, po prze­szu­ka­niu statku, prze­słu­chamy wszyst­kich obec­nych na po­kła­dzie, za­czniemy od pa­nów. Tech­nicy są już w dro­dze, we­sprą nas także inni ko­le­dzy – wy­ja­śniła San­dra i od­wró­ciła się na pię­cie, żeby wyjść.

Den­nis za­sa­lu­to­wał ka­pi­ta­nowi za jej ple­cami i uśmiech­nął się prze­pra­sza­jąco, po czym po­spie­szył za ko­le­żanką.

Fe­li­cia, trzę­sąc się, le­żała na koi. Bar­dzo prze­żyła to, co się wy­da­rzyło. San­dra zwró­ciła się do niej spo­koj­nie.

– A więc tak – za­częła. – We­zwa­li­śmy już ka­retkę, która po­winna nie­długo przy­je­chać i cię stąd za­brać. Po­je­dziesz do szpi­tala ze swoją mamą, która też jest już w dro­dze.

Fe­li­cia za­częła pła­kać jesz­cze bar­dziej. Za­kryła twarz rę­kami i od­wró­ciła się do San­dry ple­cami, po któ­rych po­li­cjantka de­li­kat­nie ją po­gła­skała.

Den­nis wsu­nął głowę do ka­juty.

– Mo­żesz na chwilę po­dejść? – po­pro­sił.

San­dra po­pa­trzyła na Ji­menę, która we­szła do ka­juty z her­batą na tacy.

– Ji­meno, zo­stań z nią, pro­szę, do mo­jego po­wrotu. To nie po­trwa długo – za­pew­niła, po czym ru­szyła do Den­nisa.

Ka­juta Fe­li­cii znaj­do­wała się przy ko­ry­ta­rzu dla pa­sa­że­rów, a Kaja Malm­berga po­śród ka­jut dla za­łogi. Den­nis wszedł przo­dem do ka­juty ka­pi­tań­skiej, więk­szej od tej Fe­li­cii i z wła­sną ła­zienką. Kaj le­żał na po­dwój­nej koi, nagi, bez ja­kie­go­kol­wiek przy­kry­cia. Na ten wi­dok San­dra za­kryła usta dło­nią. Jego zwłoki przy­po­mi­nały jeża. Był na­szpi­ko­wany no­żami, które two­rzyły sy­me­tryczny wzór od szyi po brzuch. San­dra szybko ogar­nęła go wzro­kiem. Na jej oko w grę wcho­dziły bli­sko dwa tu­ziny noży. Krew z każ­dej rany mu­siała pły­nąć ob­fi­cie na prze­ście­ra­dło i po­ściel. Już się od­wró­ciła, żeby wyjść, ale Den­nis zła­pał ją za płaszcz i po­wstrzy­mał.

– Po­patrz tam! – po­wie­dział i wska­zał na brzuch Kaja Malm­berga.

Koło pępka znaj­do­wał się przed­miot, który wy­glą­dał na złoty. Trudno było doj­rzeć, co to ta­kiego, bo w więk­szo­ści po­kry­wała go krew.Rafa Ska­gen, 18 grud­nia 1941 roku

Gu­staf Si­mons­son ogar­niał mo­rze wzro­kiem na tyle, na ile to było moż­liwe. Sztor­miak, fajka i ka­pe­lusz ry­backi z na­usz­ni­kami za­pew­niały mu cie­pło, ale ze względu na za­mieć śnieżną i mgłę, która spo­wi­jała pół­nocny przy­lą­dek Ju­tlan­dii ni­czym mo­kry koc, pra­wie nic nie wi­dział. Znaj­do­wali się wła­śnie kilka mil mor­skich na pół­noc od rafy Ska­gen.

– Si­mons­son, za­wietrzna, wpół do dzie­wią­tej – wy­sy­czał Au­gust przez za­ci­śnięte usta. Mó­wił dia­lek­tem ze Smögen, który na lą­dzie wpraw­dzie trudno było zro­zu­mieć, ale na po­kła­dzie wstę­po­wała w niego taka siła, że naj­waż­niej­sze gło­ski do­cie­rały do ad­re­sa­tów przy każ­dej po­go­dzie.

Gu­staf zwró­cił wzrok w tym kie­runku. Po­jął, że tuż koło nich prze­pływa ła­wica. Po­łowy były do tej pory nędzne, a oni w pełni zde­ter­mi­no­wani, żeby nie wró­cić do do­mów z pu­stymi rę­kami. Bądź co bądź zbli­żała się Wi­gi­lia i je­śli uda im się w porę wró­cić z ry­bami, do kie­szeni wpad­nie im przed świę­tami tro­chę pie­nię­dzy. W skle­piku wi­dział do­mek dla la­lek i wie­dział, że obie córki bar­dzo by taki chciały. Ale sto ko­ron to spory wy­da­tek, ta­kiej sumy nie mógł ot tak wy­jąć z kie­szeni. Za­rzu­cił sieć za po­mocą korby i pa­trzył, jak chwyta małe grze­bie­nie fal, po czym ni­czym wielka rę­ka­wica znika w głę­bi­nie. Może te­raz. Naj­wyż­sza pora, żeby za­peł­nić ła­dow­nię śle­dziami. Każdy se­zon ofe­ro­wał inne ryby. Zima śle­dzie, wio­sna ma­krele, je­sie­nią naj­lep­sze były kre­we­tki, kraby i lan­gu­sty, dor­sze zaś dało się ło­wić przez cały rok, ale w tym celu na­le­żało udać się aż do cie­śniny Salt­strau­men na pół­nocy Nor­we­gii, a po­dróż była długa. W tej chwili pod wodą za­ma­ja­czyły śle­dzie.

– Bę­dzie do­brze – oświad­czył Au­gust i za­cią­gnął się fajką. Pod­szedł do Gu­stafa i sta­nął obok niego. Był do­świad­czo­nym ry­ba­kiem. Tak jak Gu­staf ru­szył w mo­rze z oj­cem, kiedy miał rap­tem sie­dem lat. Matki to nie cie­szyło, ale – po­dob­nie jak matka Gu­stafa – wie­działa, że wła­śnie ta­kiej na­uki mu trzeba, żeby w przy­szło­ści utrzy­mać sie­bie i ro­dzinę. Au­gust nie znał in­nej szkoły, Gu­staf cho­dził jed­nak przez kilka lat do Bre­bergs­sko­lan. Oj­ciec po­ma­gał mu z an­giel­skim, jak tylko mógł. Na samą myśl o nim Gu­stafa ogar­niał smu­tek. Oj­ciec był te­raz cie­niem sa­mego sie­bie sprzed lat. Gu­staf ża­ło­wał, że jego żona Greta nie po­znała go w szczy­to­wej for­mie. Ucho­dził wtedy za naj­lep­szego i na­je­le­gant­szego ry­baka na Smögen. Wszy­scy go po­wa­żali i chwa­lili jego wie­dzę o mo­rzu i po­ło­wach. Ale to już prze­szłość, te­raz stał się więź­niem bu­ja­nego fo­tela i nie było z niego naj­mniej­szego po­żytku. Skur­czył się, a po­stę­pu­jący reu­ma­tyzm po­wy­krę­cał mu koń­czyny. Greta prze­waż­nie tylko de­ner­wo­wała się na te­ścia.

– Kręć! – krzyk­nął Au­gust, który po na­pię­ciu lin wie­dział, że sieć jest pełna.

Gu­staf krę­cił co sił, z po­mocą przy­szedł mu Lill-Osborn. Han­ses Olle ogra­ni­czył się do nad­zo­ro­wa­nia pracy. Jego do­świad­cze­nie i wie­dza o ry­bo­łów­stwie spra­wiły, że z czy­stym su­mie­niem mógł peł­nić na po­kła­dzie funk­cję nad­zorcy, a nie ry­baka. Kiedy sieć zna­la­zła się na po­wierzchni, lśniła set­kami pod­ska­ku­ją­cych i ude­rza­ją­cych o sie­bie śle­dzi. Miód dla ich du­szy. Już to jedno za­rzu­ce­nie sieci wy­pełni ła­dow­nię do po­łowy. Za­rzucą ją jesz­cze raz i bę­dzie po ro­bo­cie, a na­wet je­śli nie, to i tak są już w domu.

Wcią­gnęli na po­kład ciężką sieć ze śle­dziami i te­raz li­czyli się już tylko Au­gust, Lill-Osborn, Han­ses Olle, Gu­staf, śle­dzie i ku­ter. Wi­docz­ność z ko­lei jesz­cze się po­gor­szyła. Nie wi­dzieli prak­tycz­nie nic za kra­wę­dzią re­lingu. W mo­men­cie, gdy Gu­staf miał opróż­nić sieć nad wlo­tem ła­do­wni, prawa burta ka­dłuba ude­rzyła o coś z ogłu­sza­ją­cym hu­kiem i zda­wało się, że cały ku­ter eks­plo­duje.

– Niech to szlag! – krzyk­nął Au­gust i bły­ska­wicz­nie zna­lazł się przy sza­lu­pie ra­tun­ko­wej. Ude­rze­nie było tak silne, że in­stynk­tow­nie czuł, że sta­tek za­to­nie. I to szybko. Sieć ze śle­dziami wciąż wi­siała na dźwigu, a Gu­staf stał jak ra­żony pio­ru­nem, trzy­ma­jąc korbę. Po­pa­trzył na Au­gu­sta, który mimo sztyw­nych pal­ców lu­zo­wał liny i w mgnie­niu oka był go­tów wy­pchnąć sza­lupę za burtę. Kiedy łódź pod­ska­ki­wała już na wo­dzie koło ka­dłuba Henny’ego, Au­gust za­czął ich po­na­glać, żeby opu­ścili ku­ter. Męż­czyźni wspięli się na re­ling i sko­czyli. Wszy­scy wy­lą­do­wali w wo­dzie, poza Au­gu­stem, który nie stra­cił głowy i zszedł po li­nie. Fale uno­siły trzech męż­czyzn, de­spe­racko pró­bu­ją­cych zła­pać ude­rza­jącą o ku­ter sza­lupę. Lill-Osborn pod­pły­nął do niej, ale stra­cił chwyt i mocno opił się wody. Au­gust zła­pał go za koł­nierz i wcią­gnął na po­kład. Ra­zem udało im się wy­ło­wić Gu­stafa, a po­tem we trzech wy­tę­żyli siły, żeby wy­do­być z wody Han­sesa Ol­lego. Po cięż­kiej walce z mo­rzem wy­czer­pani, w mo­krych ubra­niach osu­nęli się na po­kład. Gu­stafa prze­szył chłód i uświa­do­mił so­bie, że nie po­cią­gnie zbyt długo.Smögen, 20 grud­nia 1941 roku

Greta Si­mons­son wło­żyła ko­lejną szczapę do pieca i wy­tarła ręce o far­tuch. Zimno wy­raź­niej dało się jej we znaki, a ściany domu, który Gu­staf wpraw­dzie prze­bu­do­wał przed wojną na bliź­niak, z tru­dem opie­rały się wia­trowi wdzie­ra­ją­cemu się w każdą szcze­linę przy pod­ło­dze i pod da­chem. Oj­ciec Gu­stafa, stary ry­bak, sie­dział w bu­ja­nym fo­telu i ob­ra­cał sę­kate dło­nie, które z każ­dym dniem sta­wały się co­raz bar­dziej zde­for­mo­wane. Od wielu lat nie da­wał już rady pra­co­wać i do­skwie­rała mu nuda wy­ni­ka­jąca z tego, że nie mógł wy­ru­szyć w bez­kre­sne mo­rze i ło­wić ryb. Sie­dział tak tylko i sie­dział, nie mógł zro­bić nic wię­cej.

– Oszczęd­nie z tym drew­nem, Greto – za­skrze­czał. – Zima w tym roku bę­dzie co naj­mniej tak su­rowa i prze­korna jak po­przed­nia.

Od­kąd w trzy­dzie­stym dzie­wią­tym za­częła się wojna, stawy dziadka prze­po­wia­dały zimą po­godę i nie­stety się nie my­liły.

– To tak samo jak mój drogi teść – po­wie­działa Greta i moc­niej owi­nęła się sza­lem. – Yvonne, przy­nieś dziad­kowi szkla­neczkę – do­dała i prze­je­chała dło­nią po szafce ku­chen­nej, którą nie­gdyś zro­bił jej teść.

Yvonne po­słusz­nie wy­ko­nała po­le­ce­nie matki i na­lała prze­zro­czy­stego płynu do szklanki aż po brzegi. Je­dy­nie na­pię­cie po­wierzch­niowe spra­wiło, że al­ko­hol się nie wy­lał. Dzia­dek za­wsze tak so­bie ży­czył. Wprawną ręką za­nio­sła tacę ze szkla­neczką do sto­lika obok starca. Sto­lik ten sta­no­wił obec­nie je­dyne źró­dło ra­do­ści w jego ży­ciu. Sta­wiano mu na nim je­dze­nie i dzienne ra­cje go­rzałki, którą Greta do­pra­wiała let­nimi zio­łami. Prze­ko­ny­wała tak samą sie­bie, że ser­wuje te­ściowi le­kar­stwo na jego do­le­gli­wo­ści.

– No cóż – po­wie­dział sta­rzec i się uśmiech­nął, a jego za­pad­nięte wargi zdra­dziły brak uzę­bie­nia. – Zgrabne z cie­bie dziew­czę, Yvonne, ni­czego so­bie – za­chi­cho­tał. – Ina­czej niż z two­jej młod­szej sio­stry. Z niej nie­wiele bę­dzie.

– Pij już to le­kar­stwo i siedź ci­cho – ofu­kała go su­rowo Greta i po­pa­trzyła na Ker­stin, która stała na sto­łeczku przy oknie.

Yvonne po­de­szła do sio­stry i po­pro­siła, żeby ze­szła ze stołka, usia­dła przy stole i ra­zem z nimi zja­dła owsiankę.

– Zo­ba­czysz, nie­długo wróci – po­wie­działa uspo­ka­ja­jąco. Ale Ker­stin po­krę­ciła głową, upar­cie wle­pia­jąc wzrok mię­dzy han­gary na ło­dzie, gdzie było wi­dać wej­ście do portu w Smögen. Yvonne po­dą­żyła za jej wzro­kiem, na próżno sta­ra­jąc się doj­rzeć coś na sza­rym zlepku zi­mo­wego nieba i lodu.

Bu­rza trwała od kilku dni i mała wie­działa, że tata po­wi­nien być już w domu. A tu wciąż ani widu, ani sły­chu.

– Nie po­winni byli w ogóle wy­pły­wać ku­trem Han­sesa Ol­lego – oświad­czył dzia­dek. – Nikt nie wie, ile ta łajba da radę po­cią­gnąć przy ta­kiej po­go­dzie. Ta­kie no­wo­cze­sne cacka i inne tego typu nie­szczę­ścia nie mogą się na­wet mie­rzyć ze sta­rymi ku­trami, któ­rym nie­raz przy­szło zno­sić hu­mory boga mo­rza.

– Ci­cho! – po­wie­działa ze zło­ścią Greta i ude­rzyła ścierką w bu­jany fo­tel. – Nic jesz­cze nie wia­domo. Więc wy­pij, co masz wy­pić, a po­tem spać!

– Tak, tak – od­parł. – Pły­wa­łem stat­kiem od wio­sny ty­siąc osiem­set osiem­dzie­sią­tego pierw­szego, ale o mo­rzu nic nie wiem. Nic a nic.

– Wie teść, oj, wie, ale w tej chwili nie chcę słu­chać teo­rii te­ścia. Niech więc teść bę­dzie ci­cho albo wy­sta­wię go na dwór. – Greta po­pa­trzyła na syna sie­dzą­cego na kocu na pod­ło­dze i ba­wią­cego się ko­lejką, którą Gu­staf wy­rzeź­bił dla niego z drewna i po­ma­lo­wał na ra­do­sne ko­lory.

Dzia­dek nie od­po­wie­dział. Kie­dyś Greta wpa­dła w taką wście­kłość, że wy­sta­wiła go za drzwi na pa­gó­rek, i do­piero kiedy jego syn Gu­staf wresz­cie wró­cił do domu, pod­śmie­wa­jąc się, wcią­gnął ojca z po­wro­tem do cha­łupy. Od tego czasu sta­rzec wie­dział, kiedy na­leży od­pu­ścić. I tym ra­zem miarka Grety pra­wie się prze­brała. Opróż­nił więc szklankę i od­chy­lił głowę.

– Włącz ra­dio, Yvonne – po­pro­siła chwilę póź­niej Greta. – Dzia­dek już śpi, więc jest oka­zja. – Oj­ciec Gu­stafa uwa­żał ra­dio za głu­pią no­winkę, bez któ­rej można się obejść.

Yvonne zo­sta­wiła młod­szą sio­strę Ker­stin samą na stołku przy oknie. Ra­dio wście­kle za­skrzy­piało, po czym dziew­czy­nie udało się zna­leźć ja­kiś szwedzki ka­nał. Za­chry­pły mę­ski głos od­czy­tał mo­no­ton­nie: „An­giel­skie ra­dio in­for­muje, że obcy okręt pod­wodny praw­do­po­dob­nie na­ru­szył duń­skie wody te­ry­to­rialne na pół­noc od Ju­tlan­dii…”.

Greta rzu­ciła się do ra­dia i je wy­łą­czyła.

– Ależ mamo, pro­gnoza po­gody – po­wie­działa Ker­stin z prze­ra­że­niem. Od­wró­ciła się do matki i po­pa­trzyła na nią sze­roko otwar­tymi oczami.

– Yvonne, idź do sklepu i zo­bacz, czy nie przy­szedł ża­den te­le­gram – po­pro­siła Greta i wrę­czyła córce dzie­sięć öre. – Kup u Mar­tina cze­ko­ladki z po­do­bi­znami, jedną dla sie­bie, jedną dla Ker­stin.

– Ale cze­ko­lada może być ra­cjo­no­wana – za­uwa­żyła przy­gnę­biona Yvonne.

– Ach, tak… W ta­kim ra­zie daj to Au­gu­ście – po­wie­działa matka i wy­cią­gnęła kosz świeżo pie­czo­nych okrą­głych chleb­ków. – Nie bę­dzie może aż tak źle.

Yvonne roz­pro­mie­niła się i wzięła kosz od matki. Był cień szansy, że Au­gu­sta okaże się dla niej miła.