Rzeczy martwe - ebook

W lesie zdawało jej się niekiedy, że dostrzega między drzewami żółty błysk. Błysk, który mógłby być przemykającym w oddali chłopcem w żółtej kurtce. Serce biło jej szybciej, przystawała, wytężała wzrok, usiłując przeniknąć opary mgły, ale udawało jej się co najwyżej dostrzec obcą zjawę, snującą się obojętnie, ze spojrzeniem wbitym w ziemię. Oddalała się szybkim krokiem, mimo że dotąd nie zdarzyło się, by zjawy ją napastowały. Przeważnie nawet jej nie zauważały, raz czy dwa podjęły próbę kontaktu, nie zareagowała jednak, przeszła, jakby ich tam nie było.

Tchórzyła, mogłaby przecież zapytać je o chłopca. Czy go widziały. Bała się, że zaprzeczą, ale jeszcze bardziej, że potwierdzą. Tak, był niedaleko, ale jej unikał.

Wolała dać mu czas, poczekać, aż sam do niej przyjdzie.

Liście szeleściły kojąco pod jej butami, uwielbiała ten dźwięk, tak naturalny, zwyczajny, jakby nic się nie zmieniło — ot, wyszła z domu na spacer, w spokojnej okolicy, gdzie dominowały domki letniskowe i poza sezonem praktycznie nie spotykało się innych ludzi, nic więc dziwnego, że przez półtorej godziny na nikogo się nie natknęła, z nikim nie wymieniła słów powitania, nikt do niej nie zagadał. Tylko zjawy przeszkadzały jej w pełni rozkoszować się wrażeniem zwyczajności. Nie widziałaby ich, gdyby wszystko pozostało po staremu.

W domu nalała sobie wody do szklanki, wypiła łapczywie, spragniona po szybkim marszu. Ilekroć odkręcała kran, zadziwiało ją, że woda nadal płynie. Któregoś razu przestała, kilka kropel, gulgotanie z rur. Przyjęła to z rezygnacją, odtąd będzie musiała radzić sobie inaczej, jednak po godzinie czy dwóch, a może i czterech, w rurach znów zagulgotało, na próbę odkręciła kran i woda popłynęła, jakby nigdy nic. Potraktowała sytuację jako ostrzeżenie, że powinna się przygotować. Zawsze mieć w pogotowiu niewielki zapas wody, opracować plan, skąd będzie ją brała, kiedy rury wyschną.

Uda się do pobliskiego jeziora, oczywiście. A kiedy nastanie mróz i jezioro zamarznie, będzie topiła śnieg. W jednym i drugim przypadku należałoby wodę przegotować. Ograniczała gotowanie do minimum, z obawy, że gaz w podłączonej do kuchenki butli lada moment się skończy. Przerażała ją wizja wyprawy po kolejną.

Ogrzewała dom kominkiem, więc gdyby skonstruowała ruszt, mogłaby wstawiać garnek z wodą w ogień. Powinna zabrać się za to teraz, zanim kran wyschnie, tym bardziej, że wodzie z sieci też nie zaszkodziłoby przegotowanie. Ale nie umiała zmotywować się do działania. Bo może sprawy się rozstrzygną, zanim stanie przed koniecznością użycia rusztu. Czekała tylko na chłopca, obawiała się, że jeśli odejdzie, nim on ją odnajdzie, będą się szukać przez dziesięciolecia. Dlatego tkwiła w miejscu, które znał, do którego powinien odnaleźć drogę.

Aczkolwiek konstruowanie rusztu dałoby jej zajęcie na pewien czas, urozmaicając oczekiwanie. Potem mogłaby więcej gotować, co także pozwoliłoby zapełnić puste dni. Tyle że gotowanie wyłącznie dla siebie przypominałoby jej nieodmiennie, że już nigdy nikt nie zasiądzie z nią do posiłku.

Lepiej zabijać czas czytaniem. Niespiesznie brnęła przez kolejne karty, zagłębiała się w obce światy, usiłując się przejąć losami bohaterów, ich błahymi problemami. Wiedzy nie starała się gromadzić, nie miała dla kogo. Choć może popełniała błąd? Wierzyła przecież, że chłopiec w końcu do niej trafi, a wtedy jak zwykle zasypie ją tysiącem pytań o reguły funkcjonowania świata.

Na razie siedziała w fotelu, przez tarasowe okno patrząc na opary mgły, otulające pnie drzew za płotem. Tak spokojnie. Zjawy tu nie podchodziły, nie miała pojęcia, dlaczego. Cieszyła się z tego, lecz zarazem trochę się obawiała, że coś w tym domu, w jego otoczeniu, je odstrasza. Nie chciała przecież, żeby chłopiec się spłoszył, nie odważył się wejść, kiedy wreszcie odnajdzie drogę. Uspokajała się myślą, że zjawa siostry zagląda tu regularnie, twierdząc przy tym, że droga wcale nie jest trudna, że wręcz nie sposób zabłądzić.

Kot otarł się o jej nogę i bezwiednie przejechała dłonią po szarym futrze. Drapała go za uchem, aż zaczął cicho mruczeć. To kojące, że pewne zachowania żywych stworzeń pozostają przewidywalne.

— Zjadłbyś coś?

Igor wydał z siebie dźwięk pomiędzy miauknięciem a pomrukiem i, falując ogonem, z królewską gracją ruszył do miski. Tak naprawdę była to kotka, ale chłopiec uparł się przy męskim imieniu. Chciał mieć kumpla, nie koleżankę. To był jeszcze ten wiek, kiedy dziewczyny są głupie i wstyd przyznawać się do zażyłości z taką istotą, nawet gdy chodzi tylko o kota.

Podążyła za zwierzakiem, żeby nasypać mu suchej karmy do miski. Miała jej na szczęście spory zapas, prawie nic nie ubywało, wręcz jakby czas nie płynął tak szybko, jak jej się wydawało, gdyby mierzyć go liczbą przeczytanych książek. Przyglądała się chrupiącemu Igorowi. A jeśli karma nie znikała, ponieważ on także był tylko zjawą, która nie chciała jej zostawić?

Przykucnęła i dotknęła kota, czym na moment zakłóciła mu rytm jedzenia. Łypnął na nią jednym okiem, zdegustowany, nim znów podjął chrupanie. Ciepłe futro, jak najbardziej realne. Nie był zjawą — nie bardziej niż ona.

Usłyszała szum, zapowiadający przybycie siostry. To ją odróżniało od leśnych zjaw. Tamte pojawiały się bezszelestnie, w jednej chwili las był pusty, w następnej mrowiły się między drzewami, powolne i obojętne. Siostra nadciągała z hałasem, najpierw szum, potem przeróżne trzaski, włącznie z tym sygnalizującym zamknięcie drzwi wejściowych, aż po stukot, z jakim poruszała się po domu. Anonsowała się, zapewne nie chciała jej przestraszyć, bezgłośnie przenikając przez ścianę i wyrastając obok jej fotela.

Igor zastrzygł uszami, znów przerywając chrupanie, znał jednak wszystkie te odgłosy, a choć wyraźnie nie przepadał za zjawą, nie chował się przed nią.

Siostra przemieszczała się po domu, sypiąc słowami. Osiadały na parapetach, półkach z książkami, ciężkich sosnowych komodach, poduszkach wypoczynkowego kompletu, ławie przed sofą, kuchennym blacie, wbijały się między ułożone przy kominku polana, czepiały firanek. W milczeniu śledziła zjawę wzrokiem. Nie zawsze miała chęć rozmawiać, ale dla siostry nie grało to roli. Pojawiała się tak czy owak, z regularnością, która, choć niezaprzeczalna, wymykała się precyzyjnemu zdefiniowaniu. Nie odstraszały jej słowa, nie odstraszał ich brak. Było to krzepiące, lecz także irytujące, oznaczało bowiem, że jej poczynania nie mają na nic wpływu. Cokolwiek zrobi, nie przyspieszy pojawienia się chłopca.

Czy jego przybyciu także będą towarzyszyły szum, trzaski i stukot? Tego nie była pewna, oczekiwała natomiast słów, pytań. Chłopiec na pewno ją nimi zasypie, za życia był wszystkiego ciekawy, nie sądziła, by po śmierci mógł zatracić akurat tę cechę.

— A tak to wszystko w porządku? — spytała zjawa, wyrywając ją z rozmyślań. Na szczęście nie oczekiwała odpowiedzi, natychmiast udzieliła jej sobie sama: książki, fotel przy oknie, kot, identyczne dni.

Słowa niosły posmak wyrzutu, skupiły się u jej stóp, podnosząc ku niej zagniewane twarze, toteż przymknęła powieki, docisnęła palce do skroni i odegnała je od siebie, koncentrując się na melodii głosu zjawy. Gwałtownej, nerwowej. Za życia siostra taka właśnie była: porywcza, niespokojna, wiecznie o coś zagniewana, na świat w ogólności. Setki pomysłów, które nigdy nie doczekały się realizacji. Zmienność nastrojów. Raptowne zrywy, jak fale przyboju, dumne i wysokie, by wkrótce rozproszyć się z sykiem piany. Po śmierci te cechy się nasiliły, wizyty zjawy były męczące, brutalnie zakłócały rytm dnia.

Stukot na moment umilkł, ale słowa sypały się uparcie, za dużo, o wiele za dużo jak na jeden dzień. W dodatku coraz wyraźniej biła z nich irytacja. Czy zjawy czują się samotne? Może powinna z siostrą porozmawiać, odpowiadać, zadawać pytania…

Stukot rozbrzmiał ponownie, trzasnęły drzwi, zaszumiało. Zjawa odeszła, choć przypuszczalnie nie na trwałe. Wróci, zawsze wracała. Dlaczego tylko ona odnajdywała drogę tutaj?

Adam sklął w myślach sekretarkę, durna pinda zachowywała się tak, jakby to ona była właścicielką firmy. Nie pierwszy raz miał chęć ją wylać, ale powstrzymywała go wizja zamieszania, jakie by się zrobiło, zanim nowa dziewczyna wdrożyłaby się na jej miejsce. Zwłaszcza że Bożenie trzeba by od razu zabronić przychodzenia do pracy, żeby się nie odegrała.

Z trudem zdobył się na uśmiech.

— Pani Bożenko, prosiłem, żeby te dokumenty czekały dzisiaj na mnie na biurku.

— Tak, ale pan Terczyński jest na urlopie, a nikt oprócz niego nie zna sprawy, dlatego odesłano mnie na za dwa tygodnie. Położyłam panu na biurku kartkę.

— Pani Bożenko… — Chętnie by jej powiedział, że nie ma czasu na czytanie głupich kartek, nie wspominając o tym, że nie wie nawet, kto zacz ten cholerny Terczyński. Palcem wskazującym potarł nasadę nosa. — Nie zauważyłem kartki. Proszę się tym zająć najszybciej, jak się da.

Nie przewróciła oczami, choć odniósł wrażenie, że duchu pozwoliła sobie na taki gest. Aż go skręcało od widoku jej służbistego uśmieszku. Skoro taka mądra, niech założy własną firmę. Do krytykowania, kpin, przewracania oczami wszyscy są pierwsi, ale gdyby im przekazał część swojej odpowiedzialności, przekręciliby się ze stresu w kilka tygodni.

— Wychodzę — oznajmił chłodno. — Nie będę już wracał.

Nie wyjaśniał, że to spotkanie w interesach, ani myślał się przed pindą tłumaczyć. Iwona zadzwoniła z rana, jak zwykle z pretensjami, pewnie dlatego chwilowo nie mógł patrzeć na baby. Wyobrażał sobie, jak natrząsają się z niego w babskim gronie, pieprzonych kółkach wzajemnej adoracji. Obie, Bożena i Iwona.

Gratulował sobie, że nie przespał się z Bożeną, kiedy w czasie targów we Frankfurcie nadarzyła się okazja. Bożena nieco się wstawiła, akurat na tyle, żeby nabrać śmiałości, ale nie robić z siebie jeszcze pośmiewiska, kręciła tyłkiem, spoglądała spod opuszczonych rzęs, osaczała go zmysłowymi „szefie” i „panie prezesie”. Ładna, zgrabna, młoda — inaczej by jej nie zatrudnił — więc pewnie by się nie oparł, gdyby nie to, że świeżo przed wyjazdem wysłuchał żalów kumpla, którego sekretarka przekazała tajne dane firmy konkurencji, z zemsty, ponieważ nie chciał zostawić dla niej żony. Z babami w pracy lepiej się nie spoufalać, zwłaszcza że Adam nie mógł już zasłonić się obrączką jako usprawiedliwieniem, dlaczego nie chce się wiązać.

Wyszedł z firmy nabuzowany i, niestety, do lunchu mu nie minęło, nie umiał się skupić, a powinien włazić Tadkowi do dupy, bo zamierzał pożyczyć od niego pieniądze. Niemałe pieniądze. Przejściowy dołek, wykiwał go jeden idiota, a do tego, wiadomo, kryzys, spadek konsumpcji, każdy tnie wydatki.

— Pewno, pewno — powiedział, kiwając mądrze głową, choć w zasadzie nie zgadzał się z poglądami Tadka na temat niedawnego aresztowania ich wspólnego znajomego, lokalnego biznesmena. Sprawa nie obchodziła go jednak na tyle, żeby wdawać się w spór, tym bardziej z facetem, u którego planował się zapożyczyć.

— Ci na górze robią przekręt za przekrętem, na grube miliony, a szary człowiek raz źle naliczy podatek i pakują do kryminału! — zacietrzewiał się Tadek. — Niekiedy aż mnie chęć ogarnia, żeby zamknąć interes w diabły i wynieść się do jakiegoś normalnego kraju. Dwie dekady temu powinienem był tak zrobić, wtedy zapał miałem, świeżą głowę. Dzisiaj siedziałbym jak pączek w maśle.

Adam kiwał głową. Dyskretnie poluzował pasek u spodni, przesunął go na ostatnią dziurkę. Niedługo będzie musiał kupić nowy. Kolejny wydatek, nic, tylko wydatki. Za ten lunch też niemało zapłaci, zaprosił Tadka do modnej knajpy, żeby nie było.

— Coś dziś nie w sosie? — spytał Tadek.

— A nie, nic. — Machnął ręką, siląc się na uśmiech, ale nie wypadł przekonująco. — Iwona dzwoniła — rzucił, żeby Tadek nie przypisał jego złego nastroju finansom.

— Ach, baby. Powiem ci, że od początku nie wzbudzała mojego zaufania. Dzieciaków tylko szkoda. Dokąd to je wywiozła?

— Do Bydgoszczy — mruknął Adam, mimo wszystko zły o krytykę kobiety, którą swego czasu wybrał sobie na żonę. Wybrał dobrze, ale się zmieniła. Bywa. Przez moment miał chęć dać Tadkowi w szczękę, przynajmniej werbalnie, na szczęście jednak w porę przypomniał sobie o pożyczce.

— No tak, tak, fajne chłopaki. Często ich widujesz?

— W weekendy, chociaż, wiadomo, nie wszystkie. Jeździmy na męskie wyprawy, rozumiesz. — Zaczął opowiadać o tych wyprawach, dwóch jak dotąd, tu i ówdzie odrobinę koloryzując, żeby zadowolić słuchacza.

Kiedy tak mówił, zamarzyło mu się, żeby znowu zabrać gdzieś chłopaków. W najbliższy weekend nie da rady, ale na przykład w następny. Nie, wtedy będzie miał na głowie partnera z Niemiec. Facet planował przyjazd w czwartek, napomknął jednak, że zamierza zostać w Polsce kilka dni, zabawić się trochę, przypuszczalnie więc zażyczy sobie, żeby Adam dotrzymał mu towarzystwa. Czyli za trzy tygodnie, jeśli nic nie wypadnie.

Skrzywił się w duchu na wspomnienie porannego telefonu Iwony. Nastawiała dzieciaki przeciw niemu, aż się odechciewało kontaktów. Co by tata nie powiedział, z jakim pomysłem by nie wystąpił, to źle, bo matka nakładła im do głowy pierdół.

— Wiesz, w sumie to ci zazdroszczę — powiedział Tadek. — Ja z moim nastolatkiem to niekiedy… Szkoda gadać. Fajnie, że mimo wszystko wam się układa.

Adam się uśmiechnął, a ponieważ wreszcie zamówili kawę, delikatnie przeszedł do kwestii pożyczki.

Po południu pojechał do ojca, już w nieco lepszym humorze, choć obawiał się, na jak długo wystarczy mu tej rezerwy.

— Jesień, widzisz. Liście spadają. Grabię od rana do nocy, a tu raz wiatr powieje, no i popatrz, jakbym nic nie robił. A krzyże bolą, więc jakie nic?

— To nie grab, przyślę ci pracownika, kiedy uzbiera się więcej liści. — Adam zerknął przez okno na trawnik.

Trochę liści na nim leżało, ale bez przesady, osobiście nie wpadłby na to, że taką ilość trzeba zaraz grabić.

Ojciec nadal gderał, jakby nie usłyszał propozycji. Adam westchnął w duchu. Wiecznie się na to nabierał: proponował racjonalne rozwiązanie problemu, oczekując, że ojciec się ucieszy, ewentualnie uzna, że wyolbrzymił sprawę i w gruncie rzeczy nie ma o czym mówić, a tymczasem staruszek uparcie międlił swoje. Męczącym, marudnym tonem, który wybitnie działał Adamowi na nerwy.

— Kupuję nową maszynę — z werwą wszedł ojcu w słowo. — Poszerzamy asortyment, żeby zdobyć więcej zamówień w Niemczech. Znaleźliśmy tam dobrego przedstawiciela, niech no się sprzedaż rozkręci, a będę mógł przyjąć nowych ludzi. — Musiał uważać, żeby się nie wygadać, ilu ostatnio zwolnił, głównie tych z doświadczeniem, którym więcej płacił. Na ich miejsce przyjął paru młodych, tańszych, ale bilans był jednak ujemny.

— Ale to pewno droga?

— Bez inwestycji ani rusz, konkurencja nie śpi.

Sypał banałami, nie wspominając o leasingu, którego zresztą jeszcze nie dostał, ani tym bardziej o kredycie i pożyczkach, bo ojciec na starość zrobił się przewrażliwiony, wszelkie tego typu informacje kojarzyły mu się z natychmiastowym bankructwem. Nigdy nie starczyło mu odwagi, żeby zainwestować, rozkręcić coś swojego. Trzymał się ciepłej posadki, pewnej pensji, i tylko narzekał na wydatki. Tymczasem Adam może i miał przejściowe kłopoty, ale czasem musi być pod górkę, żeby potem ostro do przodu. Trzeba patrzeć w przyszłość, sięgać myślami dalej niż parę kredytów i niezapłaconych faktur.

— No tak, i synom żeby było co zostawić — zgodził się ojciec. — A co u nich? Byś im powiedział, coby zadzwonili czasem do dziadka, bo ja to nigdy nie wiem, narzucam się, przeszkadzam. Na urodziny teraz z Krzysiem rozmawiałem, przesłałem mu pieniądze, wiesz, tym internetem, co mi pokazywałeś, nawet nie wiem, czy dostał…

— Miejsce mam już gotowe pod tę nową maszynę, ale ledwo, ledwo wygospodarowałem, przydałoby się zmienić halę. No, za jakiś czas, jeśli firma dalej będzie się rozrastać. To masz rację, że chłopców, jak podrosną, trzeba będzie wdrożyć. Może przyjadą do Poznania na studia, lata tak lecą, że to właściwie już lada moment.

— Byś ich tu do mnie przywiózł kiedy na cały weekend. Ja wiem, że młodzi to teraz, gdzie żeby, ze starym siedzieć, ale internet jak już mam…

— Teraz w weekend jeden z partnerów urządza otwarcie nowego zakładu, postawią pewnie lampkę wina musującego i tyle, ale szumu narobili! No i wypada, żebym był, bo nawet jeśli impreza będzie do bani, część towarzystwa przeniesie się później do knajpy na mieście, a w takich warunkach najlepiej się załatwia interesy.

— Więc tym bardziej byś ich u mnie…

— Ten nowy zakład, to ci powiem, pic na wodę, kupili walącą się budę, chlusnęli farbą i trąbią, jak to firma im się rozwija.

— By się u mnie przespali w sobotę, rano byś po nich przyjechał, coś dobrego bym upichcił, jak to wiesz, dawniej…

— Ojciec, nawet nie wiem, czy Iwona już im czegoś nie zaplanowała. Czwartek dzisiaj, nie miałem po nich jechać, więc gdzie teraz, na ostatnią chwilę. Jakbyś jej nie znał!

— Byś zadzwonił chociaż, bo może…

Adam obiecał, że zadzwoni, choć oczywiście nie miał zamiaru, nie po dzisiejszym. Nie mogła pizda przypomnieć mu o urodzinach Krzyśka w tym samym dniu. Specjalnie poczekała, aż upłynie tyle czasu, żeby nie zdołał się zrehabilitować. I nagadała coś chłopakowi, bo nie odbierał telefonów od niego. A ojciec też nie lepszy, sam pamiętał, dzwonił, przelewał pieniądze, ale wszystko w sekrecie, dopiero teraz się pochwalił, i jaki z siebie zadowolony.

Pojechał, wymawiając się umówionym na wieczór spotkaniem. Byleby nie zapomniał jutro zadzwonić do ojca, że Iwona się nie zgodziła, inaczej znowu będzie gadanie.

Patrzył przez okno za odjeżdżającym Adamem. Chłopcy nie przyjadą, niby wiedział, a jednak się łudził, choć nie pierwszy raz wysuwał taką propozycję, nie pierwszy raz Adam obiecywał, ale nigdy nic. Może rzeczywiście Iwonka. Ale też chłopcy duzi, lepsze mają zajęcia, niż siedzieć u dziadka na wsi, gdzie poza internetem żadnych rozrywek.

— Byś pomyślała, że to się tak rozpadnie?

Spojrzał na dom po drugiej stronie gruntowej drogi, nieco po skosie. Trawnik zasłany liśćmi, żółtymi, początek jesieni dopiero. Pomoc zaproponować? Tak, krzyże bolą, lata nie te, a pani sąsiadka z kolei młoda, ale niezaradna chyba. Trochę ruchu by się zdało, inaczej człowiek się zasiedzi, zwłaszcza zimą, tylko w telewizor się wślepia, bo co innego. Do znajomych smutno, tak bez Beatki, i niezręcznie, jakby im wchodził z butami w domowe szczęście, bo u nich też latka poleciały, oj, i żeby jeno latka, a on by swoją obecnością przypominał, zwłaszcza Teresie i Sławkowi, że u nich niedługo również jeden talerz, jeden fotel i za całe towarzystwo telewizor.

— Byś pewno i nie chciała, żebym tak bez ciebie.

Samochód Adama dawno zniknął, syn pojechał polną drogą jak na zawodach, dokładnie tak, jak tu czasem różni idioci. Ale na własnego syna wyrzekać? I że też z Iwonką nie wyszło.

— Nie te czasy, szacunku do małżeństwa brak. Kto z naszych znajomych się rozwiódł, no, sama powiedz?

Westchnął i odwrócił się od okna, żeby spojrzeć na zdjęcie na fornirowanej komódce nakrytej koronkową serwetą. Ulubione zdjęcie Beatki na jej ulubionej serwecie. Nie zawsze dobrze wychodziła na zdjęciach, oj, bywało i śmiechu, choć ona to się głównie oburzała, że takich naburmuszonych min nie robi, no, bardzo rzadko, a aparat złośliwy, zawsze uchwyci nie to, co trzeba.

— A jakbym pani sąsiadce pomoc z liśćmi, to byś co?

Nieskładne zdanie, jak ostatnio coraz częściej. Nie wszystkie słowa z myśli przebijały się na język, a potem Adam patrzył zdziwiony, albo sklepowa, bo innych to właściwie nie. No, z myślami też różnie, musiał przyznać.

— Byś zadowolona nie była, wiem. Chociaż ja przecie nic do niej, nie te lata. Ja dla ciebie tylko jeszcze.

Mówił do Beatki, ale nie sądził, żeby tu była. Nie wyczuwał jej, nigdy nie odnosił wrażenia, że ktoś go obserwuje, a przede wszystkim psy nie zachowywały się, jakby cokolwiek. Zwierzęta by zwąchały, tak czy nie?

Poszedł wypuścić psy z sypialni, że też tyle zwlekał, zamyślił się, a tam niebożęta. Adam nie lubił, kiedy mu się wycierały o garnitur, i skoczyć im się zdarzyło, a co one rozumieją. Gość w dom, cieszyły się, zimą rzadko do tego okazja. Jak się cieplej robiło, to chociaż spacerowiczów miały za płotem, domków letniskowych wkoło mnóstwo. Poszczekały, radości użyły, a zimą jeno Adam raz na tydzień. W czwartki.

Włączył telewizor, który zgasił na przyjazd syna. Żywy głos zawsze co innego, szkoda zagłuszać. No i ryzyko, że zamiast rozmawiać, w ekran by się gapili, a jemu brakowało rozmów z ludźmi, bo tak to z psami i z Beatką, ale oni nie upomną, kiedy coś nieskładnie albo myśl niezrozumiała.

Adam namawiał, przenieś się ojciec do miasta, do mieszkania na parterze, albo wyżej z windą, ale czy to teraz wielka różnica, ma się ludzi za ścianą czy nie? Dzień dobry częściej się powie, ale i to nie wiadomo, czy odpowiedzą. Walduś się żalił, że młodzi pędzą, nie widzą, albo tak tylko udają, byleby nie zagadał, a przypadkiem o pomoc, Boże broń.

Jedno, że do kościoła stąd daleko. Za daleko, zresztą to zawsze bardziej Beatka. Gdyby czuł, że ona tu jest, z przyganą patrzy, głową kręci, ale skoro nie, najpewniej nie, to lepiej z psami na spacer, przynajmniej zwierzaki mają uciechę, a nie dreptać tam i sam, coby ludzie palcami wytykali, że to ten, co z psami pod lasem mieszka.

A co komu do tego?

Darmowy fragment