Rzeka Bogów - ebook

Roz­dział 1

Shiv

Nie­siony prą­dem trup obraca się. W miej­scu, gdzie Gan­ges prze­cina pięć beto­no­wych pasm nowego mostu, na pod­po­rach osa­dzają się tra­twy z rzecz­nych śmieci, gir­landy gałęzi i pla­stiku. Ciemna bryła ciała w czar­nym nur­cie wygląda przez chwilę tak, jakby miała do nich dołą­czyć. Łagodny prąd pociąga je jed­nak, obraca i prze­pro­wa­dza nogami do przodu, pod łukiem stali i ruchu ulicz­nego. Z pod­nieb­nych przę­seł dobiega ryk cię­ża­ró­wek. Lśniące chro­mem, wyma­lo­wane w pstro­ka­tych bogów, dniem i nocą sztur­mują mia­sto przez most, grzmiąc muzyką z gło­śni­ków na dachach. Płytka woda drga.

Shiv, po kolana w rzece, zaciąga się głę­boko papie­ro­sem. Święta Ganga. Osią­gną­łeś mok­śię. Wyrwa­łeś się z ćakry. Wianki aksa­mi­tek owi­jają mu się wokół mokrych noga­wek. Obser­wuje trupa, aż znik­nie mu z oczu, potem łukiem czer­wo­nych iskier ciska papie­rosa w noc i chlu­piąc, idzie z powro­tem, tam gdzie po osie w wodzie stoi jego merol. Siada na skó­rza­nym tyl­nym sie­dze­niu, a chło­pak podaje mu buty. Porządne buty. Porządne wło­skie skar­petki, nie jakieś bha­rac­kie gówno. Za dobre, żeby je mar­no­wać na muł i szlam Matki Gangi. Chło­pak zapusz­cza sil­nik; muśnięte świa­tłem reflek­to­rów cien­kie jak drut syl­wetki roz­pierz­chają się po bia­łym pia­sku. Jebane dzie­ciaki. Wszystko doj­rzą.

Wielki merol pnie się znad rzeki, przez spę­kane błoto na biały pia­sek. Shiv ni­gdy dotąd nie widział tak niskiej wody. Te gadki o Ganga devi, rzece-bogini ni­gdy spe­cjal­nie doń nie prze­ma­wiały – bajki w sam raz dla kobiet, a radźa _swoje wie_, albo co z niego za radźa – ale widząc, jaka jest płytka, jaka słaba, czuje się nie­swojo, jakby patrzył na bro­czącą krwią ranę w ramie­niu sta­rego przy­ja­ciela, ranę, któ­rej nie da się wyle­czyć. Pod pęka­tymi opo­nami chru­pią kości. Merol roz­rzuca dzie­cia­kom resztki ogni­ska, potem chło­pak, Yogen­dra, włą­cza napęd na cztery koła i wie­zie ich pro­sto pod górę, wygry­za­jąc dwie bruzdy w połaci aksa­mi­tek. Pięć pór desz­czo­wych temu sam był takim nad­rzecz­nym dzie­cia­kiem, sie­dział przy takim kop­cą­cym ogieńku, grze­bał w pia­sku, szu­ka­jąc w szla­mie szmat i innych skar­bów. I skoń­czy też tutaj. Jak wszy­scy. Rzeka wszystko unie­sie. Błoto i czaszki.

Wiry niosą ciało, chwy­ta­jąc zwoje jedwab­nego sari i powoli je roz­wi­ja­jąc. Gdy pod­pływa do niskiego mostu pon­to­no­wego pod zruj­no­wa­nym for­tem w Ram­na­ga­rze, trup wyko­nuje ostatni obrót i uwal­nia się. Wąż jedwa­biu wije się przed nim, zaha­cza o obły nos pon­tonu i spływa wzdłuż obu jego boków. Ten most zbu­do­wali angiel­scy sape­rzy, w pań­stwie przed pań­stwem przed tym pań­stwem; pięć­dzie­siąt pon­to­nów połą­czo­nych wąską sta­lową belką. Tędy idzie lżej­szy ruch – fat­faty, moto­ro­wery, moto­cy­kle, rowe­rowe rik­sze, od czasu do czasu lawi­ru­jące mię­dzy rowe­rami maruti, z nie­ustan­nie roz­trą­bio­nym klak­so­nem; oraz piesi. Most pon­to­nowy to jedna wstęga dźwięku, nie­skoń­czona taśma magne­tyczna brzmiąca echem kół i stóp. Nagie zwłoki kobiety dry­fują parę cen­ty­me­trów pod auto­rik­szami.

Za Ram­na­ga­rem prawy brzeg roz­po­ściera się sze­roko i piasz­czy­ście. Tutaj nadzy sadhu wzno­szą swe obo­zo­wi­ska z łozy i bam­busa i ćwi­czą się w zapa­mię­ta­łej asce­zie zanim o świ­cie popłyną do świę­tego mia­sta. Za ich ogni­skami strze­lają w niebo potężne gazowe pochod­nie wiel­kich prze­twórni nale­żą­cych do mię­dzy­na­ro­do­wych kor­po­ra­cji, pod­świe­tla­jąc lśniące grzbiety bawo­łów zbi­ja­ją­cych się w gro­madkę w wodzie obok roz­pa­da­ją­cego się Asi Ghatu, pierw­szego ze świę­tych gha­tów Vara­nasi. Na rzece migocą pło­myki – paru piel­grzy­mów i tury­stów puściło już na wodę dije w małych spodecz­kach z liści mango. Będzie ich przy­by­wać, kilo­metr za kilo­metrem, ghat za gha­tem, aż Gan­ges zmieni się w kon­ste­la­cję prą­dów i wstęg świa­tła, kre­śląc wzory, w któ­rych mędrcy dostrzegą zwia­stuny, wróżby i przy­szłość naro­dów. Oświe­tlają pły­nącą dalej kobietę. Uka­zują jej prze­ciętną twarz, twarz z tłumu, twarz, któ­rej nikomu nie zabrak­nie, jeśli w ogóle wśród jede­na­stu milio­nów miesz­kań­ców mia­sta jaka­kol­wiek twarz mogłaby być nie­za­stą­piona. Jest pięć kate­go­rii ludzi, któ­rych rzuca się rzece, bo nie wolno kre­mo­wać ich na gha­tach: trę­do­waci, dzieci, kobiety cię­żarne, bra­mini i uką­szeni przez kobrę kró­lew­ską. Jej bindi mówi, że nie należy do żad­nej z tych kast. Nie­po­strze­że­nie prze­śli­zguje się mię­dzy tłu­mem łodzi z tury­stami. Białe dło­nie są deli­katne, nie­na­wy­kłe do pracy.

Na gha­cie Mani­kar­nika płoną stosy. Żałob­nicy zno­szą bam­bu­sową lek­tykę nad samą wodę, po zasła­nych popio­łem stop­niach i spę­ka­nym bło­cie. Zanu­rzają w rzece-odku­pi­cielce owi­nięte sza­fra­no­wym cału­nem ciało, uważ­nie obmy­wają mu wszyst­kie członki. Potem niosą je na stos. Doglą­da­jący sto­sów nie­do­ty­kalni Domo­wie obkła­dają płó­cienny zwój drew­nem, a inni, sto­jący po pas w wodzie, prze­sie­wają ją pła­skimi wikli­no­wymi koszami, odce­dza­jąc złoto z popio­łów zmar­łych. Każ­dej nocy na gha­cie, gdzie Brahma Stwo­rzy­ciel zło­żył ofiarę z dzie­się­ciu koni, pię­ciu bra­mi­nów pali arati na cześć Matki Gangi. Pobli­ski hotel płaci im za to po dwa­dzie­ścia tysięcy rupii mie­sięcz­nie na głowę, ale ich modli­twy nie tracą od tego na żar­li­wo­ści. Odpra­wiają nad ogniem pudźię o deszcz. Ostatni mon­sun był trzy lata temu. Teraz bluź­nier­cza tama Awa­dhów w Kunda Kha­dar zamie­nia w proch ostat­nie kro­ple krwi w żyłach Gangi. Ostat­nio różane płatki rzu­cają na wodę nawet nie­wie­rzący i agno­stycy.

Yogen­dra ste­ruje wiel­kim mero­lem po tej dru­giej rzece, nie­zna­ją­cej posu­chy rzece opon, poprzez ścianę dźwięku i ruchu, wieczny cza­kram Vara­nasi – jed­nego wiel­kiego korka. Prze­ci­ska­jąc się mię­dzy fat­fa­tami, objeż­dża­jąc rowe­rowe rik­sze, zjeż­dża­jąc na drugą stronę drogi, aby omi­nąć krowę prze­żu­wa­jącą stary pod­ko­szu­lek, wła­ści­wie nie zdej­muje ręki z klak­sonu. Shiv ma immu­ni­tet na wszyst­kie wykro­cze­nia dro­gowe, z wyjąt­kiem prze­je­cha­nia krowy. Ulica zlewa się z chod­ni­kiem: stra­gany, budy z gorą­cym jedze­niem, kaplice, uliczne świą­tynki obwie­szone gir­lan­dami nagiet­ków. „Pozwól­cie naszej Rzece swo­bod­nie pły­nąć!” – obwiesz­cza ręcz­nie wypi­sany trans­pa­rent pro­te­stu­jący prze­ciw tamie. Banda chło­pa­ków z call cen­tre, idąca na łowy w naj­lep­szych czy­stych koszu­lach i spodniach, prze­cina tere­nówce drogę. Tłu­ste łapy na lakie­rze, Yogen­dra krzy­czy na tę bez­czel­ność. Ruch uliczny staje się coraz gęst­szy i bar­dziej skrę­po­wany, kobiety i pąt­nicy muszą przy­ci­skać się do ścian i drzwi, żeby prze­pu­ścić Shiva. Powie­trze aż ude­rza do głowy opa­rami alko­pa­liwa. To podróż monar­chy, to demon­stra­cja. Trzy­ma­jąc na kola­nach zro­szoną od zimna meta­lową butlę, Shiv wjeż­dża do mia­sta, z któ­rym łączy go imię i dzie­dzic­two.

Naj­pierw było Kashi: pier­wo­rodne pośród miast; sio­stra Babi­lonu, Teb, która prze­żyła je oba; mia­sto świa­tła, gdzie Dźjo­tir­linga Śiwy, boska twór­cza ener­gia, eks­plo­do­wała z ziemi świetl­nym słu­pem. Potem zostało Vara­nasi, naj­święt­szym z miast, dwo­rem bogini Gangi, mia­stem śmierci i pąt­ni­ków, które prze­żyło cesar­stwa i kró­le­stwa, Radźów i wiel­kie narody, pły­nąc przez czas, jak jego rzeka pły­nie przez wielką rów­ninę pół­noc­nych Indii. Za nim wyro­sło Nowe Vara­nasi; glo­balne dolary wle­wa­jące się w indyj­ską stud­nię siły robo­czej bez dna wypię­trzyły wały i for­tece nowych osie­dli, pnące się za pała­cami szklane iglice sie­dzib wiel­kich kor­po­ra­cji oraz wąskie, splą­tane ulice. Potem nastą­piło nowe pań­stwo i Nowe Vara­nasi znów stało się legen­dar­nym Kashi; pęp­kiem świata odro­dzo­nym jako naj­now­sza Ginza połu­dnio­wej Azji, tylko że towa­rem są tu ciała. To mia­sto schi­zo­fre­nii. Na zatło­czo­nych uli­cach piel­grzymi potrą­cają japoń­skich sek­stu­ry­stów. Mię­dzy klat­kami nasto­let­nich pro­sty­tu­tek żałob­nicy niosą na ramio­nach zmar­łych. Zasy­mi­lo­wani, szczu­pli goście z Zachodu, z bro­dami i kora­li­kami, ofe­rują masaż głowy, pod­czas gdy dziew­czyny ze wsi zapi­sują się do agen­cji matry­mo­nial­nych i uważ­nie prze­glą­dają linię z rocz­nym docho­dem w bazach danych despe­ra­tów.

_Hello, hello, skąd jesteś? Gan­dzia Nepali kadzi­dełka? Chce młodą dziew­czynę, bara bara? Zoba­czyć jak kobieta wkłada sobie ame­ry­kań­ską piłkę do foot­ball? Dzie­sięć dola­rów. Zrobi ci tak wielki fiut, że będzie stra­szył ludzi._ Karty, horo­skopy, hora cza­kra, tłu­ste czer­wone tilaki odci­skane na czo­łach tury­stów. Nie­letni guru. Ciu­chy! Moda! Spor­towe pod­róbki, lewe opro­gra­mo­wa­nie, kopie pakie­tów wiel­kich firm, pro­duk­cje fil­mowe z ostat­niego mie­siąca, zdub­bin­go­wane przez jed­nego faceta, jed­nym gło­sem, w sypialni two­jej kuzynki, pal­mery i ligh­tho­eki z podej­rza­nych fabry­czek, wąt­pliwe dżin i whi­sky pędzone w sta­rych gar­bar­niach (naj­bar­dziej sza­cowna marka, John E. Wal­ker). Odkąd zepsuł się mon­sun, zepsuła się także woda; na butelki, na szkla­neczki, na łyczki, ze zbior­ni­ków, cystern, opa­ko­wa­nych w folię palet, pla­sti­ko­wych bute­lek, ple­ca­ków i wor­ków z koź­lej skóry. Ci Ban­glo­wie i ich góra lodowa; myślisz, że z tego spad­nie nam w Bha­ra­cie choćby jedna kro­pla? Kupuj, pij.

Mija­jąc roz­pło­mie­niony ghat i świą­ty­nię Śiwy, powoli, tek­to­nicz­nie prze­wra­ca­jącą się w vara­na­ski muł, rzeka skręca nieco na wschód. Trzeci zestaw fila­rów mostu tnie wodę na kocie języczki. Falują świa­tła, świa­tła eks­pre­so­wego śatabdi pędzą­cego przez rzekę na dwo­rzec w Kashi. Opły­wowy eks­pres gło­śno postu­kuje na złą­czach, gdy zwłoki kobiety uwal­niają się spod kole­jo­wego mostu na otwartą wodę.

Za Kashi i New Vara­nasi jest jesz­cze trze­cie Vara­nasi. Na pla­nach i w mate­ria­łach pra­so­wych archi­tek­tów i ich firm PR-owskich nazywa się „New Sar­nath”, wyko­rzy­stu­jąc pre­stiż sta­ro­daw­nego bud­dyj­skiego mia­sta. Wszy­scy inni mówią „Rana­pur”; na wpół zbu­do­wana sto­lica świeżo opie­rzo­nego rodu poli­ty­ków. Jak zwał, tak zwał, jest to naj­więk­szy plac budowy w całej Azji. Świa­tła ni­gdy nie gasną, ni­gdy nie ustaje praca. Hałas jest ogłu­sza­jący. Pra­cuje tu sto tysięcy ludzi, od ćow­ki­da­rów po inży­nie­rów budow­la­nych. Prze­piękne i śmiałe wie­żowce wyra­stają z bam­bu­so­wych koko­nów rusz­to­wań, bul­do­żery rzeź­bią sze­ro­kie bul­wary i aleje ocie­niane zmo­dy­fi­ko­wa­nymi gene­tycz­nie drze­wami asioka. Nowe pań­stwa doma­gają się nowych sto­lic, Rana­pur będzie zatem wizy­tówką kul­tury, prze­my­słu i wizjo­ner­stwa Bha­ratu. Cen­trum Kul­tu­ralne Sajidy Rany. Cen­trum kon­fe­ren­cyjne Rajiva Rany. Wieża tele­ko­mu­ni­ka­cyjna Ashoka Rany. Mini­ster­stwa i admi­ni­stra­cja pań­stwowa, amba­sady, kon­su­laty, inne rzą­dowe rekwi­zyty. Rano­wie uczy­nią z Vara­nasi to, co Bry­tyj­czycy z Delhi. Tak mówi się w budynku w sercu tego wszyst­kiego, Bha­rad Sabha, kwie­cie lotosu z bia­łego mar­muru, gdzie mie­ści się Par­la­ment Bha­ratu i urząd Sajidy Rany, pani pre­mier.

Reflek­tory budów odbi­jają się od pły­ną­cego rzeką kształtu. Nowe ghaty mogą sobie być z mar­muru, ale rzeczne dzie­ciaki to stu­pro­cen­towe Vara­nasi. Zadarte głowy. Coś tam jest. Coś jasnego, błysz­czą­cego. Har­to­wane kiepy. Dzie­ciaki rzu­cają się w wodę. Bro­dzą, zanu­rzone po uda po płyt­kiej, cie­płej jak krew wodzie, nawo­łu­jąc się gwiz­dami. Coś jest. Trup. Trup kobiety. Nagi trup kobiety. W Vara­nasi to nic szcze­gól­nego, ani nowego, nie­mniej chłopcy i tak wycią­gają ją na brzeg. Może da się z niej odzy­skać jesz­cze jakąś ostat­nią war­to­ściową rzecz. Biżu­te­rię. Złote zęby. Pro­tezy sta­wów bio­dro­wych. W pro­mie­niach budow­la­nych reflek­to­rów chłopcy wywle­kają zdo­bycz za ramiona na brudny pia­sek. Na szyi bły­ska coś srebr­nego. Chciwe dło­nie łapią łań­cu­szek z tri­śulą, trój­zę­bem wyznaw­ców Pana Śiwy. I nagle dzie­ciaki ucie­kają z cichym krzy­kiem.

Kobieta jest roz­cięta od mostka po łono. W świe­tle z budowy poły­skuje splą­tana masa jelit. Dwa krót­kie cię­cia czy­sto pozba­wiły ją jaj­ni­ków.

Shiv w swoim szyb­kim, nie­miec­kim samo­cho­dzie tuli do sie­bie omszoną kon­den­sa­cją srebrną butlę, pod­czas gdy Yogen­dra prze­ci­ska go przez korek.Roz­dział 2

Pan Nan­dha

Pan Nan­dha, gli­niarz, Pies Kryszny podró­żuje dziś rano pocią­giem, w wago­nie pierw­szej klasy. Pan Nan­dha jest w wago­nie pierw­szej klasy jedy­nym pasa­że­rem. Pociąg to elek­tryczny eks­pres, śatabdi, firmy Bha­rat Rail: mknie trzy­sta pięć­dzie­siąt na godzinę spe­cjal­nie zbu­do­waną szybką linią, prze­chy­la­jąc się na łagod­nych zakrę­tach. Wio­ski drogi pola mia­steczka świą­ty­nie ucie­kają roz­ma­zane w tył, spo­wite się­ga­jącą tylko do kolan poranną mgiełką. Pan Nan­dha w ogóle ich nie widzi. Za przy­ciem­nio­nym oknem sku­pia się na wir­tu­al­nych stro­ni­cach „Bha­rat Timesa”. Arty­kuły i repor­taże wideo uno­szą się nad sto­łem, gdy jego ligh­thoek pom­puje mu dane bez­po­śred­nio do kory wzro­ko­wej. W ośrod­kach słu­cho­wych: _Nie­szpory naj­święt­szej Maryi Panny_ Mon­te­ver­diego, wyko­ny­wane przez wenecką Came­ratę i Chór św. Marka.

Pan Nan­dha bar­dzo lubi wło­ską muzykę rene­san­sową. Pan Nan­dha jest głę­boko zafa­scy­no­wany muzyką euro­pej­skiej tra­dy­cji huma­ni­stycz­nej. Pan Nan­dha sam uważa się za czło­wieka rene­sansu. Może więc czy­tać sobie infor­ma­cje o wodzie, albo i woj­nie, o demon­stra­cjach pod figurą Hanu­mana, o pro­jek­cie budowy sta­cji metra pod ron­dem Sar­khand, skan­da­lach, plot­kach i spo­rcie, lecz część jego kory wzro­ko­wej, do jakiej ligh­thoek ni­gdy nie dotrze, wyobraża sobie piazze i kam­pa­nile sie­dem­na­sto­wiecz­nej Cre­mony.

Pan Nan­dha ni­gdy tam nie był. Ni­gdy nie zwie­dzał Włoch. Jego wyobra­że­nia to malow­ni­cze obrazy z kanału History Pla­net, skrzy­żo­wane z wła­snymi wspo­mnie­niami z Vara­nasi, mia­sta jego naro­dzin, i Cam­bridge, mia­sta, gdzie na nowo naro­dził się inte­lek­tu­al­nie.

Pociąg mija w pędzie wiej­ską cegiel­nię; dym z pie­ców ściele się nad mgłą. Stosy cegieł przy­po­mi­nają ruiny nie­na­ro­dzo­nej cywi­li­za­cji. Stoją tam dzie­ciaki i gapią się, macha­jąc dłońmi, oszo­ło­mione szyb­ko­ścią. Kiedy pociąg prze­je­dzie, wlezą na tory i zaczną szu­kać wetknię­tych w złą­cza szyn jed­no­pa­iso­wych monet. Eks­pres roz­sma­ro­wuje je cie­niutko po szy­nie. Można coś za nie kupić, ale nic cen­niej­szego niż oglą­da­nie, jak stają się klek­sem na dro­dze śatab­diego.

Wzdłuż wagonu idzie koły­szą­cym się kro­kiem ćaj-wal­lah.

– Sahib?

Pan Nan­dha wrę­cza mu dyn­da­jącą na sznu­reczku torebkę. Her­ba­ciarz kła­nia się, bie­rze ją, udra­po­wuje na pla­sti­ko­wym kubku i nalewa wrzątku z trzy­ma­nego na gło­wie naczy­nia. Pan Nan­dha cierpi na ciężką droż­dżycę. Her­batka jest ajur­we­dyj­ska, przy­go­to­wana na receptę. Pan Nan­dha unika także zbóż, owo­ców, pro­duk­tów sfer­men­to­wa­nych, w tym alko­holu, wielu pro­duk­tów sojo­wych oraz wszyst­kich mlecz­nych.

Tele­fon zadzwo­nił o czwar­tej nad ranem, kiedy pan Nan­dha dopiero co zasnął po przy­jem­nym sek­sie ze swoją piękną żoną. Pró­bo­wał jej nie prze­szka­dzać, ale ona ni­gdy nie może spać, kiedy on się budzi, więc wstała i przy­go­to­wała mu Torbę Dele­ga­cyjną, któ­rej zawar­tość dhobi-wal­lah utrzy­my­wał w porządku – świeżą i poskła­daną. Odpro­wa­dziła go do samo­chodu Mini­ster­stwa. Samo­chód omi­nął plac przed dwor­cem, zatło­czony fat­fa­tami i rik­szami cze­ka­ją­cymi na sypialny z Agry, i pod­wiózł go przez bocz­nice roz­rzą­dowe pro­sto na peron, gdzie cze­kał już długi, opły­wowy, elek­tryczny pociąg. Funk­cjo­na­riusz Bha­rat Rail zapro­wa­dził go do zare­zer­wo­wa­nego miej­sca w zare­zer­wo­wa­nym wago­nie. Trzy­dzie­ści sekund póź­niej pociąg ulot­nił się z dworca Kashi. Całe trzy­sta metrów wago­nów zatrzy­mano dla Psa Kryszny.

Pan Nan­dha wspo­mina seks z żoną i dzwoni do niej z pal­mera. Poja­wia się w jego korze wzro­ko­wej. Nie dziwi się, widząc ją na dachu. Odkąd zaczęły się prace nad ogro­dem, Parvati spę­dza na dachu apar­ta­men­towca coraz wię­cej czasu. Za beto­niarką, ster­tami blocz­ków i wor­kami z kom­po­stem pan Nan­dha widzi poranne świa­tła w oknach czyn­szó­wek, nachy­la­ją­cych się mocno do sie­bie nad wąskimi uli­cami. Zbior­niki z wodą, panele sło­neczne, anteny sate­li­tarne i rzędy doni­czek z gera­nium odci­nają się kon­tu­rem na tle bez­barw­nego, mgli­stego nieba. Parvati odgar­nia za ucho pasemko wło­sów i mruży oczy do bindi kamerki.

– Wszystko w porządku?

– Jak naj­bar­dziej. Za dzie­sięć minut będę na miej­scu. Po pro­stu chcia­łem do cie­bie zadzwo­nić.

Uśmie­cha się. Panu Nan­dzie top­nieje serce.

– Dzię­kuję, miło, że o mnie pomy­śla­łeś. Oba­wiasz się tego zada­nia?

– Nie, to ruty­nowa eks­ko­mu­nika. Chcemy ją dopaść, zanim wybuch­nie panika.

Parvati kiwa głową, wcią­ga­jąc dolną wargę, jak to ma w zwy­czaju, kiedy myśli.

– A ty co będziesz dzi­siaj robić?

– O – mówi, odwra­ca­jąc się ku ogro­dowi. – Przy­szedł mi do głowy taki pomysł. Nie złość się na mnie, pro­szę, ale pomy­śla­łam, że nie potrzeba nam tylu krza­ków. Chcia­ła­bym posa­dzić tro­chę warzyw. Parę rzę­dów faso­lek, tro­chę pomi­dor­ków i papryki – dają świetną osłonę – może nawet tro­chę ket­mii i bakła­ża­nów? I zioła. Bar­dzo chcę hodo­wać zioła, asant, kolen­drę, słodką bazy­lię.

Pan Nan­dha uśmie­cha się w swoim zare­zer­wo­wa­nym fotelu pierw­szej klasy.

– Moja praw­dziwa miej­ska ogrod­niczka.

– Ależ nic, czego mógł­byś się wsty­dzić. Tylko parę grzą­dek, zanim prze­nie­siemy się do Can­ton­mentu, do bun­ga­lowu. Mogła­bym ci hodo­wać warzywa na twoje sałatki. Oszczę­dzi­li­by­śmy tro­chę, przy­wożą je z Europy, z Austra­lii, widzia­łam nalepki. Zga­dzasz się?

– Co tylko zechcesz, kwia­tuszku.

Parvati klasz­cze w dło­nie z rado­ści.

– No to dobrze. Może to tro­chę bez­czelne z mojej strony, ale już umó­wi­łam się z Kri­sha­nem do dostawcy nasion.

Pan Nan­dha czę­sto powąt­piewa, czy dobrze zro­bił, spro­wa­dza­jąc swoją uko­chaną żonę do vara­na­skiego krwio­żer­czego towa­rzy­stwa, wiej­ską dziew­czynę mię­dzy kobry. Socjety z Can­ton­mentu – jego kole­dzy z pracy, osoby równe mu rangą – napawa go obrzy­dze­niem. Szepty, spoj­rze­nia, plotki, zawsze sło­dziut­kie i ugrzecz­nione, ale cią­gle ważą, mie­rzą i oce­niają. Cnota i wystę­pek w naj­de­li­kat­niej­szej z rów­no­wag. Dla face­tów sprawa jest pro­sta. Ożeń się naj­le­piej, jak dasz radę – o ile dasz radę. Pan Nan­dha oże­nił się w ramach swo­jej dźati – bar­dziej niż Arora, jego prze­ło­żony w Mini­ster­stwie, bar­dziej niż więk­szość rówie­śni­ków. Porządne mał­żeń­stwo Kay­astha-Kay­astha, ale tu, w nowym Rana­pu­rze, te rygory wydają się już bez zna­cze­nia. Widzia­łeś tę żonę Nan­dhy? Co za akcent, posłu­chaj. W ogóle nie umie mówić. Ani słowa. Nie ma nic do powie­dze­nia. Otwiera gębę i wyla­tują muchy. Kom­pletna wio­ska. Mówię ci. Dalej włazi nogami na deskę klo­ze­tową i kuca.

Pan Nan­dha stwier­dza, że pię­ści ma zaci­śnięte z wście­kło­ści na samą myśl o wplą­ta­niu Parvati w te okropne gierki: mój mąż to, moje dzieci tamto, mój dom owamto. Ona wcale nie potrze­buje bun­ga­lowu w Can­ton­men­cie, dwóch aut, pię­ciorga słu­żą­cych i dziecka od zna­nego pro­jek­tanta. Spraw­dziła, jak każda nowo­cze­sna żona, jego kwe­stie finan­sowe i bada­nia gene­tyczne, jed­nak ich zwią­zek zawsze opie­rał się na sza­cunku i miło­ści; nie był roz­pacz­li­wym sko­kiem po pierw­szy towar na dar­wi­now­skim rynku matry­mo­nial­nym Vara­nasi. Kie­dyś z kobietą dawali posag. To męż­czy­zna był war­to­ścią, bogac­twem. Na tym wła­śnie polega pro­blem. Teraz, po ćwierć wieku selek­cji zarod­ków, dys­kret­nych pod­miej­skich kli­nik i sta­ro­świec­kich, tra­dy­cyj­nych w Kashi, zabie­gów na scho­dach, w samo­cho­dzie, w powie­trzu, w miej­skiej kla­sie śred­niej Bha­ratu jest czte­ro­krot­nie wię­cej męż­czyzn niż kobiet.

Pan Nan­dha czuje deli­katną zmianę przy­spie­sze­nia. Pociąg zwal­nia.

– Muszę koń­czyć, kocha­nie, dojeż­dżamy do Nawady.

– Ale nic ci nie grozi, skar­bie, prawda? – pyta Parvati. Spo­gląda z obawą w kamerę.

– Nic a nic, skar­bie. Robi­łem to sto razy.

– Kocham cię, mężu.

– Kocham cię, mój skar­bie.

Żona pana Nan­dhy znika mu z głowy. Zro­bię to dla cie­bie, myśli, gdy pociąg dowozi go na miej­sce decy­du­ją­cej roz­grywki. Zabi­ja­jąc to, będę myśleć o tobie.

Przy­stojna kobieta-dźe­ma­dar miej­sco­wej Obrony Cywil­nej wita pana Nan­dhę ele­ganc­kim salu­tem z peronu. Dwu­sze­reg dźa­wa­nów powstrzy­muje swo­imi lathi tłum gapiów. Gdy kon­wój wyjeż­dża na ulicę, eskorta usta­wia się z przodu i z tyłu.

Nawada to mia­sto-uli­cówka, nazwa nale­piona na unię czte­rech gów­nia­nych mia­ste­czek. Potem z nieba spa­dła garść dota­cji na roz­wój, pospiesz­nie zapro­jek­to­wana siatka ulic, eks­pre­sowo zbu­do­wane meta­lowe szopy z fabry­kami i maga­zy­nami, wypchane far­mami danych i call cen­trami. Spi­namy kablami i łączami sate­li­tar­nymi, pod­łą­czamy do prądu i niech nam tłuką krory rupii. To wła­śnie mię­dzy budami maga­zy­nów z fali­stego alu­mi­nium i włókna węglo­wego, nie w nie­bo­tycz­nych wie­żach Rana­puru, wykuwa się przy­szłość Bha­ratu. Pan Nan­dha w ogrom­nym, woj­sko­wym hum­me­rze mija nie­sie­ciowe sklepy i warsz­taty pro­du­ku­jące czę­ści do samo­cho­dów. Czuje się jak wjeż­dża­jący do mia­sta płatny mor­derca. Z drogi zjeż­dżają mu sku­tery wio­zące z tyłu sie­dzące bokiem, po dam­sku, wiej­skie dziew­czyny.

Eskorta skręca w zaułek mię­dzy dwiema szo­pami z pia­no­be­tonu, syre­nami toru­jąc drogę hum­me­rowi. Słup elek­tryczny ugina się pod cię­ża­rem nie­le­gal­nie pod­pię­tych kabli. Pod ogromną, pozba­wioną okien beto­nową kostką sie­dzą w kucki kobiety, dzie­ląc się śnia­da­nio­wym ćajem i plac­kiem roti; męż­czyźni stoją z dala od nich, w naj­dal­szym zakątku placu, i palą. Pan Nan­dha patrzy na wycią­gnięte do bło­go­sła­wień­stwa ręce farmy sło­necz­nej Ray Power. Pozdro­wie­nie oddane słońcu.

– Wyłącz­cie te syreny – poleca przy­stoj­nej dźe­ma­darce, która nazywa się Sen. – To coś ma inte­li­gen­cję przy­naj­mniej na pozio­mie zwie­rzę­cia. Jeśli ktoś je ostrzeże, będzie pró­bo­wało wyko­pio­wać się na zewnątrz.

Sen odkręca szybę i wykrzy­kuje roz­kazy eskor­cie. Syreny milkną.

Hum­mer jest jak sta­lowa cie­plar­nia. Spodnie pana Nan­dhy przy­kle­jają się do winy­lo­wego pokrowca na sie­dze­niu, ale jest zbyt dumny, by się wier­cić. Nasuwa hoeka na ucho, przy­tyka prze­kaź­nik kostny w naj­lep­szym punk­cie czaszki i otwiera skrzy­neczkę z awa­ta­rami.

Ganeśa, Pan Pomyśl­nych Począt­ków i Pogromca Prze­szkód, maje­sta­tycz­nie jadący na szczu­rze, wznosi się nad pła­skimi dachami i lasami anten Nawady, potężny jak burzowa chmura. W rękach ma swe atry­buty: bodziec, pętlę ze sznura, zła­many sło­niowy kieł, ryżowy pie­ro­żek i miskę z wodą. W wydat­nym brzu­chu mie­ści całe cyber­prze­strzenne wszech­światy. On jest por­ta­lem. Pan Nan­dha zna na pamięć gesty przy­wo­łu­jące każdy z awa­ta­rów. Ręką przy­zywa lata­ją­cego hanu­mana z jego maczugą i górą; Śiwę Nata­ra­dźię, Władcę Tańca, o jeden taneczny krok od znisz­cze­nia i odro­dze­nia wszech­świata; Durgę Ciemną, bogi­nię słusz­nego gniewu, z bro­nią w każ­dej z dzie­się­ciu rąk; Pana Krysznę z fle­tem i naszyj­ni­kiem; Kali burzy­cielkę opa­saną w talii odcię­tymi rękami. W oczach umy­słu pana Nan­dhy agenty aeai Mini­ster­stwa nachy­lają się nad maleńką Nawadą. Są gotowe. Chętne. I głodne.

Eskorta skręca w pod­jazd dla cię­ża­ró­wek. Rój poli­cjan­tów pró­buje roz­dzie­lić cisną­cych się ludzi, by prze­pu­ścić hum­mera. Uliczka jest zablo­ko­wana: karetka, radio­wóz poli­cyjny, elek­tryczny dostaw­czy jeep­ney. Pod przed­nim kołem fur­go­netki coś leży.

– Co się tu dzieje? – pyta pan Nan­dha, pod­cho­dząc z wysoko unie­sioną legi­ty­ma­cją Mini­ster­stwa.

– Sir, pra­cow­nik z fabryki spa­ni­ko­wał i wybiegł na ulicę, pro­sto pod koła – odpo­wiada sier­żant poli­cji. – Coś krzy­czał o dżin­nie, że w fabryce jest dżinn i zaraz ich wszyst­kich dopad­nie.

Wy to nazy­wa­cie „dżin­nem”, myśli pan Nan­dha, roz­glą­da­jąc się po oko­licy. Ja zaś „memem”. Nie­ma­te­rial­nym repli­ka­to­rem, jak żarty, plotki, zwy­czaje, wier­szyki dla dzieci. Umy­słowe wirusy. Bogo­wie, demony, dżinny, zabo­bony. To coś w fabryce nie jest żadną nad­na­tu­ralną istotą, nie ma pło­mien­nego ducha, ale z pew­no­ścią jest nie­ma­te­rial­nym repli­ka­to­rem.

– Ilu jest tam w środku?

– Dwa trupy, sir. To była nocna zmiana. Reszta ucie­kła.

– Pro­szę oczy­ścić ten obszar – roz­ka­zuje pana Nan­dha.

Dźe­ma­darka Sen prze­ka­zuje roz­kaz swoim dźa­wa­nom. Pan Nan­dha mija zwłoki z narzu­coną na twarz skó­rzaną kurtką oraz dygo­cą­cego kie­rowcę fur­go­netki na tyl­nym sie­dze­niu poli­cyj­nego maruti. Lustruje miej­sce. W tej pogię­tej, meta­lo­wej szo­pie pro­du­kuje się pastę-tikkę. Rodzina emi­gran­tów zarzą­dza nią z Brad­ford. Nowe miej­sca pracy w two­jej ojczyź­nie. Na tym wła­śnie stoją mie­ściny w rodzaju Nawady. Dla pana Nan­dhy sama idea pasty-tikki to obrzy­dli­stwo, ale w tym roku kuch­nia bry­tyj­skiej azja­tyc­kiej dia­spory to sam szczyt mody. Mruży oczy, zer­ka­jąc na szafkę tele­fo­niczną.

– Niech ktoś prze­tnie ten kabel.

Gdy wiej­ska poli­cja uga­nia się za dra­biną, pan Nan­dha odszu­kuje bry­ga­dzi­stę noc­nej zmiany, gru­bego Ben­gal­czyka sku­bią­cego ner­wowo skórki wokół paznokci. Śmier­dzi czymś, pan Nan­dha przy­pusz­cza, że pastą-tikką.

– Macie tu komór­kową sta­cję bazową albo łącze sate­li­tarne? – pyta.

– Tak tak, wewnętrzną sieć komór­kową. Dla robo­tów. I takie cóś, co odbija sygnały od śla­dów mete­orów, żeby roz­ma­wiać z Brad­ford.

– Pani Sen, niech ktoś z pani ludzi zaj­mie się anteną sate­li­tarną. Może jesz­cze zdą­żymy zatrzy­mać wyko­pio­wy­wa­nie.

Poli­cji wresz­cie udaje się wypchnąć miesz­kań­ców pobli­skiego slumsu na koniec uliczki. Dźa­wan macha z dachu, dając znać, że gotowe.

– Pro­szę wyłą­czyć wszyst­kie urzą­dze­nia tele­ko­mu­ni­ka­cyjne – poleca pan Nan­dha. Dźe­ma­dar Sen i sier­żant Sun­der wcho­dzą wraz z nim do nawie­dzo­nej fabryki. Popra­wia swój gar­ni­tur w stylu Nehru, wyciąga man­kiety koszuli i w przy­sia­dzie prze­myka pod meta­lową roletą na pole bitwy. – Trzy­maj­cie się bli­sko i rób­cie dokład­nie to, co mówię. – Oddy­cha­jąc powolną tech­niką pra­na­jama, w któ­rej Mini­ster­stwo ćwi­czy swo­ich funk­cjo­na­riu­szy, pan Nan­dha doko­nuje wstęp­nej oceny wzro­ko­wej.

Typowy pro­dukt dota­cji na wspar­cie roz­woju. Pla­sti­kowe beczki z surow­cami spo­żyw­czymi po jed­nej stro­nie, główna linia pro­duk­cyjna pośrodku, pako­wa­nie i wysyłka po dru­giej. Żad­nych zabez­pie­czeń, ubrań ochron­nych, sprzętu do ochrony przed hała­sem, kli­ma­ty­za­cji; jedna łazienka dla męż­czyzn, jedna dla kobiet.

Wszystko ogra­ni­czone przez księ­go­wych do nie­zbęd­nego mini­mum. Mini­malna robo­ty­za­cja; w tych mia­stach zawsze tań­sze są ludz­kie ręce. Po pra­wej sze­reg kostek z gla­stiku zawie­ra­ją­cych biura i sprzęt aeai. Dozow­niki z wodą i wen­ty­la­tory, wszyst­kie nie­ru­chome. Słońce jest już wysoko. Hala przy­po­mina sta­lowy piec.

Po lewej stro­nie stoi wbity w ścianę wózek widłowy. Zwłoki, na wpół wypro­sto­wane, są ledwo widoczne mię­dzy nim a ścianą z fali­stej bla­chy. Krew, lśniąca i z roją­cymi się muchami, skrze­pła pomię­dzy kołami. Czło­wiek został nadziany na widły pod­no­śnika, jak na bagnet. Pan Nan­dha sznu­ruje z nie­sma­kiem usta.

Wszę­dzie oczy kamer. Nic się już z tym nie da zro­bić. Widzi ich.

Pod­czas swo­jej trzy­let­niej kariery łowcy zbie­głych aeai pan Nan­dha zoba­czył sporo zwłok, które powstają, kiedy ludzie i sztuczne inte­li­gen­cje wejdą sobie w drogę. Wyciąga broń. Oczy pani dźe­ma­dar się roz­sze­rzają. Pisto­let pana Nan­dhy jest wielki, czarny i wygląda jak odlany w pie­kle. Ma wszyst­kie gałki, wihaj­stry i bajery, jakich potrze­buje na swo­jej broni Pies Kryszny, ma auto­ma­tyczne celo­wa­nie i dwa rodzaje ognia. Dolna lufa zabija mięso; roz­pry­skowe poci­ski o niskiej pręd­ko­ści. Jedno tra­fie­nie w dowolną część ciała to pewna śmierć od urazu ude­rze­nio­wego. W końcu Dum-Dum to nazwa dziel­nicy Kol­katy. Górna lufa jest na duchy. Emi­tuje impulsy elek­tro­ma­gne­tyczne; zyga­wat mocy zogni­sko­wany w trzy­mi­li­se­kun­dowy kie­run­kowy pro­mień. Biał­kowe układy faj­czą się. Kwan­towe pro­ce­sory lecą w Heisen­berga. Nano­rurki węglowe odpa­ro­wują. To broń do ani­hi­lo­wa­nia zbun­to­wa­nych aeai. Ste­ro­wana żyro­sko­pami orien­tu­ją­cymi się po GPS-ie i kon­tro­lo­wana przez awa­tar Indry, Pana Pio­ru­nów, broń pana Nan­dhy zawsze zabija i ni­gdy nie pudłuje.

Smród pasty-tikki dotkli­wie szar­pie pana Nan­dhę na dnie. Jak to moż­liwe, że ten muł, ten syf, to sam szczyt mody? Jeden z wiel­kich, sta­lo­wych prze­my­sło­wych garów jest prze­wró­cony, zawar­tość wylana na pod­łogę. Tu leżą dru­gie zwłoki. Górna połowa ciała tonie w paście-tikce. Pan Nan­dha czuje zapach goto­wa­nego mięsa, zakrywa usta chu­s­teczką. Zauważa spodnie na kant, ele­ganc­kie buty, wypra­so­waną koszulę. Czyli to będzie infor­ma­tyk. Doświad­cze­nie pana Nan­dhy mówi, że aeai, jak psy, naj­pierw ata­kują swo­ich panów.

Przy­wo­łuje Sen i Sun­dera. Wiej­ski poli­cjant zacho­wuje się ner­wowo, nato­miast pani dźe­ma­dar unosi kara­bin.

– To nas sły­szy? – pyta, obra­ca­jąc się.

– Wąt­pię. Aeai pierw­szego poziomu rzadko mają umie­jęt­no­ści języ­kowe. Mamy do czy­nie­nia z czymś o inte­li­gen­cji małpy.

– I cha­rak­te­rem tygrysa – rzuca sier­żant Sun­der.

Pan Nan­dha wywo­łuje Śiwę z prze­strzeni fabryki, układa dło­nie w mudrę i hala ożywa, roz­świe­tla­jąc się sys­te­mem ner­wo­wym łącz infor­ma­cyj­nych. Dla Śiwy to moment: wejść do fabrycz­nego intra­netu, wyśle­dzić ser­wer, mały, nijaki sze­ścia­nik na rogu biurka i prze­ci­snąć się przez fire­wall do sys­temu fabryki. Kata­logi i pliki roz­my­wają się w tyło­mó­zgo­wiu pana Nan­dhy. Jest. Zabez­pie­czone hasłem. Przy­wo­łuje Gane­śię. Pogromca Prze­szkód natych­miast znaj­duje kwan­towy klucz. Pan Nan­dha się nie­po­koi. Odpra­wia Gane­śię i posyła Krysznę. Za tą kwan­tową ścianą może się kryć jakiś dżinn. Albo rów­nie dobrze trzy tysiące zdjęć chiń­skich dziew­czyn kopu­lu­ją­cych z wie­przami. Pan Nan­dha oba­wia się, że zbun­to­wana aeai zdą­żyła się powie­lić. Jedna wysłana wia­do­mość, a wytro­pie­nie tego spod ziemi zaj­mie całe tygo­dnie. Kryszna mel­duje, że log ruchu wycho­dzą­cego jest czy­sty. Czyli to jest cią­gle gdzieś w budynku. Pan Nan­dha wyłą­cza bez­prze­wo­dową sieć, odłą­cza ser­wer i bie­rze go pod pachę. Jego ludzie w Mini­ster­stwie dobiorą mu się do tajem­nic.

Przy­staje, węszy. Czyżby odór pasty-tikki stał się sil­niej­szy i bar­dziej gry­zący? Pan Nan­dha poka­słuje, coś dra­pie go w gar­dle – palone chili. Widzi, że Sen też węszy i marsz­czy czoło. Sły­szy szum wiel­kiego elek­trycz­nego wyciągu.

– Ucie­kamy! – krzy­czy i dokład­nie w tym momen­cie łań­cu­chowy napęd rolety rusza z szarp­nię­ciem, a kadź do goto­wa­nia numer dwa eks­plo­duje dła­wią­cym dymem z chili. – Szybko, szybko! – roz­ka­zuje, wymru­gu­jąc draż­niące łzy, z chu­s­teczką przy­ci­śniętą do ust. Razem z pozo­sta­łymi ucieka pod opa­da­jącą roletą. Bra­ko­wało paru mili­me­trów. W uliczce z iry­ta­cją otrze­puje brud z gar­ni­turu.

– Bar­dzo dener­wu­jące – mówi pan Nan­dha. Woła do robot­ni­ków od pasty-tikki: – Ej, wy! Jest jakieś inne wej­ście?!

– Z boku, sahib – odpo­wiada nasto­la­tek z cho­robą skóry, jakiej pan Nan­dha wolałby nie oglą­dać w pobliżu cze­go­kol­wiek spo­ży­wa­nego przez ludzi.

– Nie ma czasu do stra­ce­nia! – woła, uno­sząc broń. – Mogło już wyko­rzy­stać zamie­sza­nie i uciec. Za mną.

– Ja tam nie idę – pro­te­stuje Sun­der, z dłońmi na udach. Męż­czy­zna w śred­nim wieku, nabie­ra­jący tłusz­czu na brzu­chu i bio­drach, a w pod­ręcz­niku pro­ce­dur poste­run­ko­wego z Nawady nie ma nic na taką oka­zję. – Nie jestem zabo­bonny, ale jeśli to nie dżinn, to ja nie wiem co.

– Dżin­nów nie ma – mówi pan Nan­dha.

Sen idzie tuż za nim. Jej masku­jący ubiór jest dokład­nie koloru pasty-tikki. Zakry­wają twa­rze, wci­skają się w duszne boczne przej­ście wyście­łane nie­do­pał­kami i wcho­dzą wyj­ściem prze­ciw­po­ża­ro­wym. Powie­trze dusi od dymu z chili. Pan Nan­dha czuje, jak wpija mu się pazu­rami w głąb gar­dła, kiedy grze­bie w awa­ta­rach, szu­ka­jąc naj­po­tęż­niej­szego z pro­gra­mów, Kali Burzy­cielki. Wpina się do fabrycz­nej sieci i wpusz­cza ją do sys­temu. Przej­dzie przez strony www, sieci prze­wo­dowe i bezprze­wo­dowe, wko­piuje się do każ­dej sta­cjo­nar­nej i prze­no­śnej jed­nostki kom­pu­te­ro­wej. Ozna­czy, wyśle­dzi i wyka­suje wszystko, co jest pozba­wione licen­cji. Kiedy Kali skoń­czy, z Pasta-Tikka, Inc. zostaną tylko strzępy. Wła­śnie dla­tego pan Nan­dha odizo­lo­wał fabrykę. Wpusz­czona do glo­bal­nej sieci Kali w sekundę naro­bi­łaby na całym kon­ty­nen­cie szkód na krory rupii. Nie ma lep­szego psa na aeai niż inna aeai. Zda­rzało się, że sam zapach Kali, man­gu­sty w pogoni za wężem, wystar­czał, by wypło­szyć aeai z kry­jówki.

W peł­nej roz­dziel­czo­ści ligh­tho­eka Kali wygląda nie­sa­mo­wi­cie – opa­sana odcię­tymi rękami, krzywe sza­ble unie­sione, wysu­nięty język i wyba­łu­szone oczy. Wznosi się nad powoli osia­da­jącą chmurą dymu z chili, a wokół niej jedna po dru­giej gasną kon­ste­la­cje danych. Tak pew­nie wygląda śmierć, myśli pan Nan­dha. Deli­katna nie­bie­ska poświata prze­pływu infor­ma­cji migoce i gaśnie punkt za punk­tem. Impulsy ner­wowe zawo­dzą jedne po dru­gich, bodźce zmy­słowe słabną, świa­do­mość się roz­pada.

Spło­szona milk­ną­cymi wokół maszy­nami Sen przy­bliża się do pana Nan­dhy. Dzia­łają tu siły i istoty, któ­rych nie rozu­mie. Kiedy przez pełną minutę już nic się nie rusza ani nie gaśnie, Sen pyta:

– Myślisz, że wszyst­kie zde­chły?

Pan Nan­dha spraw­dza raport od Kali.

– Usu­ną­łem dwie­ście podej­rza­nych pli­ków i pro­gra­mów. Jeśli choć jeden pro­cent z tego to kopie aeai… – Ale jego zmy­sły drażni coś wię­cej niż tylko chili w gar­dle.

– Czemu one to robią? Czemu znie­nacka dostają wście­kli­zny? – pyta Sen.

– Zawsze odkry­wa­łem, że u źró­deł pro­blemu z kom­pu­te­rem leży ludzka ułom­ność – mówi pan Nan­dha, obra­ca­jąc się powoli, pró­bu­jąc usta­lić, co wzbu­dziło jego podej­rze­nie. – Podej­rze­wam, że nasz przy­ja­ciel kupo­wał od sun­dar­ba­nów nie­le­galne, hybry­dowe aeai. Z mojego doświad­cze­nia wynika, że z prze­cho­walni danych ni­gdy nie wyszło nic dobrego.

Sen ma kolejne pyta­nie, ale pan Nan­dha uci­sza ją gestem. Sły­szy ruch, bar­dzo daleki, bar­dzo sła­biutki. Kali pozo­sta­wiła z fabrycz­nego softu aku­rat tyle, żeby Śiwa mógł się pod­łą­czyć do sys­te­mów moni­to­ringu. W kame­rach nie ma nic, tak jak się spo­dzie­wał, ale w roz­my­tym świe­cie pod­czer­wieni coś się poru­sza. Zadziera głowę, spo­glą­da­jąc na gale­ryjkę suw­nicy na końcu hali.

– Widzę cię – mówi, kiwa­jąc na Sen. Ta wcho­dzi na gale­rię z jed­nego końca. Pan Nan­dha wybiera drugi. To coś jest gdzieś u góry, na sufi­cie. Idą ku sobie.

– W któ­rymś momen­cie się rzuci – ostrzega Nan­dha.

– Co się rzuci? – szep­cze Sen, ści­ska­jąc swoją potężną broń.

– Podej­rze­wam, że sko­pio­wała się do robota i pró­buje tym spo­so­bem uciec. Spo­dzie­waj się cze­goś małego i szyb­kiego.

Pan Nan­dha sły­szy to teraz mię­dzy meta­licz­nymi odgło­sami ludz­kich kro­ków, coś dra­pią­cego o dach, pró­bu­ją­cego wybić sobie dziurę i uciec. Pan Nan­dha unosi rękę, poka­zu­jąc dźe­ma­dar Sen, by szła ostroż­nie. Ma prze­czu­cie, że jest dokład­nie pod tym czymś. Wpa­truje się we wro­nie gniazdo kabli i rurek. Nagle dźga go kamera-oko na słupku. Pan Nan­dha odska­kuje. Sen unosi broń; zanim zdąży pomy­śleć, wypusz­cza serię w sufit. Coś spada tak bli­sko pana Nan­dhy, że pra­wie go ude­rza, coś skła­da­ją­cego się z samych nóg, roze­dr­ga­nych, roz­bie­ga­nych. To robot inspek­cyjny, mała, wspi­na­jąca się maszynka podobna do cze­piaka. Poje­dyn­czych firm z reguły na nie nie stać, ale firmy deve­lo­per­skie kupują po jed­nym i obsłu­gują nim cały kwar­tał hal. To coś będzie miało dostęp do wszyst­kich budyn­ków w tej stre­fie prze­my­sło­wej. Maszyna staje dęba, pędzi ku niemu, potem zawraca i leci bez­ład­nym zyg­za­kiem ku Sen. Wie tylko, że chce ist­nieć, a te stwo­rze­nia chcą ją zabić. Spa­ni­ko­wana nagłą serią, Sen zapo­mina wszel­kie woj­skowe instynkty, gdy to coś pędzi ku niej w pod­sko­kach. Gmera przy swoim kara­binku sztur­mo­wym. Pan Nan­dha ze spo­ko­jem, kla­row­nie uświa­da­mia sobie, że jej panika go zabije.

– Nie! – krzy­czy i wyciąga pisto­let.

Indra namie­rza cel, celuje, strzela. Impuls na chwilę prze­ciąża nawet jego hoeka. Świat znika ośle­piony wybu­chem. Robot zamiera, dostaje kon­wul­sji, spada w sno­pie żół­tych iskier. Nogi mu drgają, wysu­wają się słupki z oczami. Z otwo­rów wen­ty­la­cyj­nych uno­szą się strużki dymu. Pana Nan­dhy to nie zado­wala. Stoi nad mar­twą aeai, potem klęka i pod­pina skrzynkę z awa­ta­rami do złą­cza ser­wi­so­wego. Ganeśa pod­łą­cza się do sys­temu ope­ra­cyj­nego. Kali stoi w pogo­to­wiu z sza­blami w górze.

Nie żyje. Została eks­ko­mu­ni­ko­wana. Pan Nan­dha wstaje i otrze­puje się. Chowa broń. Nie­chluj­nie to wyszło. Nie­za­do­wa­la­jąco. Pozo­stały pyta­nia. Wiele znaj­dzie odpo­wiedź, kiedy Banda z Pięt­na­stego roz­pruje ser­wer, ale Gliną Kryszny nie zostaje się bez intu­icji, a ta pod­po­wiada panu Nan­dzie, że owa plą­ta­nina metalu i pla­stiku jest wstę­pem do nowej i dłu­giej histo­rii. Opo­wie tę histo­rię, roz­wi­kła jej zawi­ło­ści, roz­szy­fruje posta­cie i zda­rze­nia, zamy­ka­jąc całość wła­ści­wym zakoń­cze­niem, ale w tej chwili jego naj­bar­dziej palą­cym pro­ble­mem jest pozby­cie się z gar­ni­turu smrodu spa­lo­nej pasty-tikki.Roz­dział 7

Tal

Tal jedzie dziś pla­sti­kową tak­sówką. Mały bąbel­ko­waty fat­fat pod­ska­kuje na kro­stach i dzio­bach wiej­skiej drogi, pro­wa­dzony przez ner­wo­wego szo­fera w świe­tle jedy­nej przed­niej lampki. Już o mało co nie zde­rzył się z zabłą­kaną krową i szpa­le­rem kobiet z chru­stem na gło­wach. Para­so­lowe drzewa wyła­niają się z głę­bo­kiej, gęstej wiej­skiej nocy. Tary­fiarz przy­pa­truje się pobo­czu, szu­ka­jąc bocz­nej drogi. Wska­zówki doty­czące dojazdu ma przy­kle­jone do deski, żeby widzieć je w świe­tle wskaź­ni­ków. Tyle i tyle kilo­me­trów taką drogą, przez tyle i tyle wio­sek, drugi skręt w prawo po ścien­nej rekla­mie bie­li­zny Rupa. Ni­gdy wcze­śniej nie był poza mia­stem.

Spe­cjalny miks Tala gra nie­re­gu­larne rytmy ano­kha prze­mie­szane z grzmią­cymi akor­dami slav metalu, na cześć gościa. Na imprezę z taką sławą powinno się mieć eks­tra­spe­cjalny miks. Życie Tala można mie­rzyć cią­giem pli­ków ze ścież­kami dźwię­ko­wymi. Jego aeai DJ spre­pa­ro­wało zestaw nie­złych, pul­su­ją­cych beatów, kiedy szki­co­wało pawi­lon weselny dla pary Chawla/Nad­ia­dwala. W życiu tych akto­rów z _Mia­sta i wsi_ tyle się teraz dzieje.

Nagle szarp­nię­cie zrzuca Tala z ławeczki. Fat­fat staje jak wryty. Tal popra­wia roz­pra­sza­jący ter­micz­nie płaszcz, cmoka, widząc kurz na jedwab­nych spodniach, i wtedy zauważa żoł­nie­rzy. Sze­ściu z nich wyła­nia się z noc­nego, wiej­skiego kamu­flażu. Pyzaty Sikh unosi rękę. Pod­cho­dzi do tak­sówki.

– Nie widzie­li­ście nas?

– Tro­chę jeste­ście tacy… mało widoczni – odpo­wiada szo­fer.

– Jakieś prawo jazdy? Pew­nie nie? – pyta dźe­ma­dar.

– Nic z tych rze­czy. Mój kuzyn…

– Nie wie­cie, że jeste­śmy w sta­nie pod­wyż­szo­nej czuj­no­ści? – napo­mina ich Sikh. – Powolne poci­ski Awa­dhów może już idą przez nasz kraj. Trudno je wykryć, maskują się na sto spo­so­bów.

– Ale tak powolne jak ten stru­cel to nie są – żar­tuje tak­sów­karz.

Sikh powstrzy­muje uśmiech i pochyla się, żeby zer­k­nąć na pasa­żera. Tal pośpiesz­nie wyłą­cza beat. Sie­dzi bar­dzo nie­ru­chomo, bar­dzo pro­sto, serce bije zdra­dziecko gło­śno.

– A pan? Pani?

Żoł­nie­rze chi­cho­czą. Sikh jadł cebulę. Talowi wydaje się, że od tego smrodu i napię­cia zaraz zemdleje. Otwiera wie­czo­rową torebkę, wyciąga grube, obra­mo­wane zło­tymi musz­lami zapro­sze­nie. Sikh ogląda je, jakby mogło być pod­stawą do peł­nej rewi­zji oso­bi­stej, potem wci­ska z powro­tem Talowi.

– Masz szczę­ście, że tu dziś sto­imy. Prze­je­cha­li­ście wasz skręt o dobre parę kilo­me­trów. Pew­nie sie­dem albo osiem. Czyli teraz musi­cie…

Tal odzy­skuje oddech. Gdy tak­sów­karz zawraca, Tal wyraź­nie sły­szy przez war­kot alko­ho­lo­wego sil­niczka wredny rechot żoł­nie­rzy.

Mam nadzieję, że was dopadną te powolne poci­ski, myśli.

Na wpół zruj­no­wana świą­ty­nia Ardha­na­ri­swary stoi mię­dzy drze­wami przy grun­to­wej ścieżce odcho­dzą­cej pod kątem pro­stym od szosy. Orga­ni­za­to­rzy imprezy oświe­tlili zjazd bio­lu­mi­ne­scen­cyj­nymi nalep­kami. Zie­lone świa­tełka rysują twa­rze na pniach drzew, upior­nie pod­świe­tlają przy­gar­bione posągi i jak­śów, osa­dzo­nych w przed­wiecz­nej gle­bie. Moty­wem prze­wod­nim przy­ję­cia są dwa prze­ciwne bie­guny: _sakti_ i _puruśa_: ener­gia żeń­ska i męska, sat­twa i tamas – inte­li­gen­cja duchowa i przy­ziemny mate­ria­lizm. Baseny w kształ­cie joni zostały roz­rzut­nie napeł­nione wodą. Tal wspo­mina wła­sną toa­letę przed imprezą: oszczędne ochla­pa­nie się butelką pod­grza­nej mine­ral­nej. W White For­cie – gigan­tycz­nej aglo­me­ra­cji osie­dli miesz­kal­nych, gdzie Tal ma swoje dwu­po­ko­jowe miesz­kanko, nie ma wody już od dwóch mie­sięcy. Dniem i nocą pochody kobiet i dzieci cho­dzą w górę i w dół z bań­kami, mija­jąc jego drzwi.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki