Rzeźbiarz łez - ebook

PROLOG

W Grave mieliśmy wiele opowieści.

Szeptane historyjki, bajki na dobranoc… Legendy opowiadane półgłosem przy blas­ku świecy. Najsłynniejsza była ta o rzeźbiarzu łez.

Działa się w pewnym odległym, niedostępnym miejscu…

W świecie, gdzie nikt nie umiał zapłakać, gdzie żyli ludzie o jałowych, wypranych z emocji duszach. Żył tam w ukryciu pewien człowieczek odziany w cienie. Samotny rzemieślnik, blady, zgarbiony, który potrafił ze swoich jasnych niczym szkło oczu wydobyć kryształowe łzy.

Ludzie przychodzili do niego i prosili, by pozwolił im zapłakać, poczuć choć ułamek jakiegoś uczucia – bo we łzach kryje się miłość i najczulsze pożegnanie. Łzy są najintymniejszą emanacją duszy, tym, co bardziej niż radość i szczęście potrafi sprawić, że naprawdę czujemy się ludźmi.

Rzemieślnik przychylał się do ich próśb…

Wpuszczał im w oczy łzy wraz ze wszystkim, co w sobie zawierały, i ludzie płakali. Bo w tych łzach były gniew, rozpacz, ból i strach.

Były rozdzierające namiętności, rozczarowania i łzy, łzy, łzy – rzeźbiarz zakażał czysty świat, nadawał mu barwy najskrytszych, najbardziej dojmujących uczuć.

„Pamiętaj: rzeźbiarza łez nie da się okłamać” – brzmiały ostatnie słowa legendy.

Opowiadali nam to, żebyśmy zapamiętali: każde dziec­ko może być grzeczne. Każde dziec­ko musi być grzeczne, bo nikt nie rodzi się zły. To nie leży w naszej naturze.

Ale dla mnie…

Dla mnie to było coś innego.

Dla mnie to nie była tylko legenda.

Rzeźbiarz łez nie okrywał się cieniami. Nie był bladym, zgarbionym człowieczkiem o oczach jasnych jak szkło.

Nie.

Bo ja znałam rzeźbiarza łez.I

NOWY DOM

Chociaż odziana w ból,
wciąż pozostawała najpiękniejszą istotą na świecie.

– Chcą cię adoptować.

Nie wierzyłam, że dożyję chwili, kiedy usłyszę te słowa.

Już od dziec­ka pragnęłam tego tak bardzo, że na chwilę ogarnęła mnie wątpliwość, czy aby nie zasnęłam i nie śnię. Znów.

A jednak słowa wcale nie rozlegały się w moich snach.

Głos należał do pani Fridge. Był chrapliwy i zaprawiony ową odrobiną rozczarowania, którego nigdy nam nie oszczędzała.

– Mnie? – wydusiłam z niedowierzaniem.

Spojrzała na mnie i zmarszczyła górną wargę.

– Ciebie.

– Jest pani pewna?

Ścisnęła pióro swoimi pulchnymi palcami, a ja natychmiast skuliłam się pod jej spojrzeniem.

– Czyżbyś ogłuchła? – szczeknęła z irytacją. – A może sądzisz, że to ja ogłuchłam? A może na podwórku nałapałaś powietrza do uszu?

Czym prędzej pokręciłam głową. Ze zdumienia oczy wychodziły mi z orbit.

To niemożliwe. To się nie działo.

Nikt nie chciał nastolatków. Nikt nie chciał starszych, nigdy, za nic… To był potwierdzony fakt. Trochę jak w schronis­ku dla psów: wszyscy chcą szczenięta, bo są słodkie, niewinne, łatwo poddają się tresurze. Nikt nie chce psów, które spędziły w schronis­ku całe życie.

Niełatwo przyszło mi pogodzić się z tą prawdą, w końcu wychowałam się pod tym dachem.

Dopóki jesteś mała, przynajmniej na ciebie patrzą. Później, kiedy powoli dorastasz, patrzenie zmienia się w omiatanie wzrokiem, a ich współ­czucie na zawsze wpisuje cię w te cztery ściany.

Ale teraz… Teraz…

– Pani Milligan chce z tobą chwilę porozmawiać. Czeka na ciebie na dole. Oprowadź ją po ośrodku i spróbuj wszystkiego nie zepsuć. Pohamuj swoją głupawkę, a może przy odrobinie szczęścia uda ci się stąd odejść.

Miałam mętlik w głowie.

Kiedy schodziłam po schodach i czułam, jak moja najładniejsza sukienka ociera mi się o kolana, wciąż jeszcze zastanawiałam się, czy to aby nie kolejna z moich niezliczonych fantazji.

Było jak we śnie. U stóp schodów zobaczyłam przyjazną twarz. ­Należała do nieco posuniętej w latach kobiety, która ścis­kała płaszcz w rękach.

– Cześć – przywitała się z uśmiechem, a ja zauważyłam, że patrzy na mnie, patrzy mi prosto w oczy, co nie spotkało mnie od dawna.

– Dzień dobry… – odparłam cicho.

Powiedziała, że widziała mnie już wcześniej, w ogrodzie, do którego weszła przez furtkę z kutego żelaza. Wypatrzyła mnie wśród niekoszonej trawy. Między liśćmi drzew prześlizgiwały się wstążki światła.

– Jestem Anna – przed­stawiła się, kiedy ruszyłyśmy na przechadzkę.

Miała aksamitny głos, któremu upływające lata nadały łagodny odcień. Wpatrywałam się w nią jak urzeczona. Zastanawiałam się, czy można zostać porażonym przez dźwięk albo przywiązać się do czegoś, co się dopiero usłyszało.

– A ty? Jak ci na imię?

– Nica – odpowiedziałam, starając się opanować emocje. – Mam na imię Nica.

Przyjrzała mi się z zaciekawieniem, a ja tak bardzo chciałam odwzajemnić jej spojrzenie, że nawet nie patrzyłam, gdzie stawiam stopy.

– To naprawdę wyjątkowe imię. Nigdy wcześniej go nie słyszałam, wiesz?

– Tak… – Czułam, że mój głos drży i łamie się z nieśmiałości. – Nadali mi je rodzice. Oni… No tak, byli biologami. „Nica” to taki motyl.

Mamę i tatę pamiętałam naprawdę słabo, jak przez mgłę, jakby stali po drugiej stronie zaparowanej szyby. Gdy zamykałam oczy, a wokół panowała cisza, mogłam zobaczyć ich nieostre twarze przyglądające mi się z drugiej strony.

Kiedy umarli, miałam pięć lat.

Ich miłość była jedną z niewielu rzeczy, które pamiętałam, i jedną z tych, których najbardziej rozpaczliwie mi brakowało.

– To naprawdę urocze imię: Nica. – Obracała moje imię w ustach, jakby chciała posmakować jego brzmienia. – Nica – powtórzyła ostatni raz i delikatnie skinęła głową.

Spojrzała mi w oczy, a ja poczułam, że promienieję. Moja skóra pod jej wzrokiem zdawała się pokrywać złotem, zupełnie jakbym mogła lśnić tylko wtedy, kiedy ktoś na mnie patrzy. To nie była drobnostka. Nie dla mnie.

Cały czas krążyłyśmy po ośrodku. Zapytała, czy długo w nim jestem, odparłam, że w zasadzie tu dorastałam. Dzień był piękny, przechadzałyśmy się po ogrodzie, minęłyśmy pnącza hedery.

– A co właściwie robiłaś wcześniej…? Wtedy, kiedy cię obserwowałam? – Wtrąciła to pytanie w luźną rozmowę, wskazując odległy zakątek porośnięty kępkami wrzosu.

Podążyłam spojrzeniem w miejsce, o które jej chodziło, i nie bardzo wiedząc czemu, odruchowo schowałam dłonie.

„Pohamuj swoją głupawkę” – napomniała mnie pani Fridge, a jej słowa właśnie rozbłysły mi w głowie.

– Lubię przebywać na świeżym powietrzu – powiedziałam powoli. – Lubię… stworzenia, które żyją na podwórku.

– Są tu jakieś zwierzęta? – zapytała nieco naiwnie, ale to moja wina, bo to ja niejasno się wyraziłam.

– Takie małe, tak… – odparłam niejednoznacznie, uważając, by przypadkiem nie rozdeptać świerszcza. – Takie, których często nawet nie dostrzegamy…

Zarumieniłam się, kiedy nasze spojrzenia się spotkały, ale ona nie dopytywała. Pogrążyłyśmy się wspólnie w lekkiej ciszy, zakłócanej jedynie szwargotem sójek i szeptami dzieci, które obserwowały nas z okna.

Powiedziała, że jej mąż dołączy do nas lada chwila. Żeby mnie poznać – zdawała się sugerować, a ja poczułam w sercu taką lekkość, że mogłabym latać. Gdy zawróciłyśmy do ośrodka, zastanawiałam się, czy mogłabym zabutelkować to uczucie i zachować na zawsze. Ukryć w poszewce poduszki i patrzeć, jak lśni niczym macica perłowa w nocnym półmroku.

Już dawno nie czułam się taka szczęśliwa.

– Jin, Ross, nie ganiajcie – zażartowałam, kiedy dwoje dzieci przebiegło między nami, poruszając moją spódnicą.

Jin i Ross roześmiali się i śmignęli schodami w górę. Stare stopnie zaskrzypiały pod ich stopami.

Kiedy znów spojrzałam na panią Milligan, okazało się, że wciąż mi się przygląda. Jej oczy wpatrywały się w moje, pełgało w nich coś, co przypominało… podziw.

– Masz przepiękne oczy, Nica – stwierdziła tak po prostu. – Wiesz?

Wstyd palił mi policzki, odebrało mi mowę.

– Na pewno słyszałaś to wiele razy. – Subtelnie dodawała mi odwagi, ale prawda była taka, że nie, nikt w Grave nigdy nie powiedział mi niczego takiego.

Najmłodsze dzieci niewinnie pytały, czy widzę kolory tak samo jak wszyscy. Mówili, że mam oczy barwy płaczącego nieba, czyli zas­kakująco jasnoszare, marmurkowe, niezwykłe. Wiedziałam, że wielu ludzi uważa, że są dziwne, ale nikt nigdy nie powiedział, że są piękne.

Od tego komplementu delikatnie zadrżały mi palce.

– Ja… nie… Dziękuję – wybąkałam niezgrabnie, czym wywołałam uśmiech na jej twarzy. Po kryjomu uszczypnęłam się w wierzch dłoni i przyjęłam lekki ból z nies­kończoną radością.

Był prawdziwy. To się działo naprawdę.

Ta pani naprawdę tu była.

Rodzina. Dla mnie… Nowy początek życia poza ośrodkiem, poza Grave…

Zawsze sądziłam, że jeszcze długo pozostanę zamknięta w tych czterech ścianach. Kolejne dwa lata, aż do dziewiętnastych urodzin – w świetle prawa stanu Alabama w tym wieku człowiek stawał się dorosły.

A jednak nie, okazało się, że nie będę musiała czekać na osiągnięcie pełnoletniości. Nie. To koniec moich modłów o to, żeby zjawił się ktoś, kto mnie stąd zabierze…

– Co to takiego? – spytała nagle pani Milligan.

Uniosła głowę i bacznie rozglądała się dokoła.

I wtedy ja też ją usłyszałam – przepiękną melodię. Od spękanego, pomarszczonego tynku odbijały się rozwibrowane, harmonijne, głębokie tony.

Anielska muzyka rozlewała się między ścianami Grave, była urzekająca niczym syreni śpiew. A ja poczułam, że moje nerwy napięły się jak postronki.

Pani Milligan odeszła zafascynowana, podążyła za dźwiękiem. Nie miałam wyjścia – sztywno pomaszerowałam za nią. Zatrzymała się w wejściu do jednej z sal, naszego salonu.

Stanęła jak zaczarowana i wpatrzyła się w źródło tej niewidzialnej wspaniałości. Dźwięki dobiegały ze starego fortepianu ustawionego pod ścianą, trochę zużytego, trochę rozstrojonego, lecz mimo wszystko wciąż zdolnego do gry.

Ale najważniejsze były te dłonie… Te białe dłonie o mocnych nadgarstkach, które ślizgały się miękkimi falami po klawiaturze.

– Kim… – szepnęła po chwili pani Milligan. – Kim jest ten chłopak?

Zacisnęłam palce schowane między fałdami sukienki. Zawahałam się, a on przestał grać.

Ruch ramion zwolnił i ustał. Jego proste, eleganc­kie barki odcinały się na tle ściany.

Później odwrócił się niespiesznie, zupełnie jakby wszystko przewidział, zupełnie jakby wiedział.

Jego głowę otaczała aureola gęstych czarnych jak krucze skrzydła włosów. Twarz była blada, żuchwa ostro zarysowana, oczy wąs­kie i ciemniejsze niż węgiel.

I jeszcze to coś, ten zabójczy urok. Magiczne piękno, białe wargi i subtelnie rzeźbione rysy sprawiły, że pani Milligan zaniemówiła.

Spoglądał na nas przez ramię, kosmyki włosów opadały mu aż do wysokich kości policzkowych, patrzył spod oka, jego oczy lśniły. Zadrżałam, byłam pewna, że się uśmiechnął.

– To Rigel.

Zawsze najbardziej ze wszystkiego pragnęłam mieć rodzinę.

Modliłam się, żeby ktoś mnie zechciał, ktoś spoza ośrodka, ktoś, kto byłby gotów zabrać mnie ze sobą, dać mi możliwości, jakich nigdy nie miałam.

To było zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe.

Choć ciągle o tym myś­lałam, wciąż to do mnie nie docierało. _A może… wcale nie chciałam, żeby to do mnie dotarło…_

– Wszystko w porządku? – zapytała pani Milligan.

Siedziała obok mnie z tyłu.

– Tak… – wydusiłam z wysiłkiem i zmusiłam się do uśmiechu. – W jak największym porządku.

Zacisnęłam dłonie na kolanach, ale tego nie zauważyła. Zaraz znów zaczęła się rozglądać, co chwila pokazywała mi coś za oknem, a krajobraz przemykał wokół nas.

Mimo wszystko słuchałam jej jednym uchem.

Powoli skierowałam wzrok na odbicie w lusterku. Grzywa czarnych włosów mus­kała zagłówek obok fotela kierowcy, który zajmował pan Milligan.

On wyglądał na zewnątrz, niezainteresowany, opierał łokieć o drzwi, głowę o kostki dłoni.

– Tam dalej jest rzeka – powiedziała pani Milligan, ale jego czarne oczy pod ciemnymi rzęsami nie podążyły we wskazanym kierunku, martwy wzrok omiatał krajobraz.

Nagle jego źrenice odnalazły moje, zupełnie jakby usłyszał moją myśl.

Nasze oczy spotkały się w lustrzanym odbiciu, przeszył mnie wzrokiem, a ja pospiesznie spuściłam głowę.

Skupiłam się z powrotem na słowach Anny, mrugałam i z uśmiechem kiwałam głową, ale wciąż czułam tamto spojrzenie, które rozcinało powietrze, mknęło przez samochód i nie dawało mi spokoju.

Po kilku godzinach auto wreszcie zwolniło i wjechało w zacienioną przez drzewa dzielnicę.

Milliganowie mieszkali w niewielkim ceglanym domu, jednym z wielu identycznych. Okalał go biały płot ze skrzynką na listy i wiatraczkiem zamocowanym wśród gardenii.

W małym ogrodzie z tyłu domu rosło drzewko brzoskwiniowe. Wyciągnęłam szyję, żeby lepiej mu się przyjrzeć. Bardzo zainteresował mnie ten zielony zakątek.

– Ciężko? – zapytał pan Milligan, kiedy podniosłam karton ze swoim skromnym dobytkiem. – Pomóc wam?

Pokręciłam głową, mile połechtana jego uprzejmością, a on poprowadził nas dalej.

– Chodźcie. Aha, ścieżka jest nieco wyboista… Uważajcie na tę wystającą cegłę. Jesteście głodni? Zjecie coś?

– Daj im najpierw zostawić rzeczy – upomniała go Anna spokojnie.

Pan Milligan poprawił okulary na nosie.

– Ach, oczywiście, oczywiście. Pewnie jesteście zmęczeni, co? Chodźcie…

Otworzył drzwi wejściowe. Przed progiem leżała wycieraczka z napisem „_Home_” i kiedy ją zobaczyłam, serce zabiło mi mocniej.

Anna miękko skinęła głową.

– Wchodź śmiało, Nica.

Postawiłam długi krok i znalazłam się w wąs­kim przed­sionku.

Pierwsze, co mnie uderzyło, to zapach.

Nie śmierdziało pleśnią jak w pokojach w Grave ani wilgocią, która zostawiała plamy na naszych sufitach.

Ten zapach był szczególny, pełniejszy i jakby… swojski. Było w nim coś wyjątkowego. Zorientowałam się, że tak samo pachniała Anna.

Rozejrzałam się po salonie i oczy mi rozbłysły. Tapety zdawały się nieco podniszczone, tu i ówdzie na ścianach dało się dostrzec resztki sztukaterii. Na stoliku dostrzegłam serwetę i misę na klucze. Każdy element wystroju był tak związany z życiem właścicieli, miał w sobie coś tak osobistego, że na chwilę zamarłam w progu, niezdolna postawić kolejnego kroku.

– Trochę tu ciasno. – Pan Milligan zawstydził się i podrapał po głowie, ale ja nawet go nie słuchałam.

_O Boże… Jest idealnie_.

– Sypialnie są na górze. – Anna wspięła się wąs­kimi schodami na piętro, a ja skorzystałam z okazji i zerknęłam ukradkiem na Rigela.

Niósł swój karton pod pachą i rozglądał się spode łba. Jego nieprzeniknione spojrzenie ślizgało się z kąta w kąt.

– Klaus! – zawołał pan Milligan, szukając kogoś wzrokiem. – Gdzie on się znów podział?

Słyszałam, jak się oddala, kiedy szliśmy po schodach.

Zajęliśmy dwie sypialnie.

– Kiedyś to był nasz drugi salon – wyjaśniła Anna, otwierając drzwi pokoju, który miał przypaść mnie. – Ale później zrobił się z tego pokój gościnny. Wiesz, na wypadek gdyby przyszedł jakiś znajomy… – Zawahała się i zamilkła na moment. Zamrugała, po czym zmusiła się do uśmiechu. – Nieważne… Tak czy inaczej, teraz jest twój. Podoba ci się? Gdybyś chciała coś zmienić, przestawić, czy ja wiem…

– Nie… – wyszeptałam, stojąc w progu pokoju, który wreszcie mogłam nazwać swoim.

Już nie wspólna sypialnia, nie rolety, przez które o świcie wpadało poszatkowane światło. Już nie lodowata, zakurzona posadzka, mysioszare ściany.

To był skromny pokoik z pięknym parkietem i wysokim lustrem w ramie z kutego żelaza w dalszym kącie. Przez otwarte okno wpadał wiatr, miękko wzdymał lniane zasłony. Czyste białe prześcieradło leżało na ciepłobordowej narzucie. Podeszłam, wciąż z kartonem pod pachą, i machinalnie zaczęłam gładzić jasny rożek. Sprawdziłam, czy pani Milligan już sobie poszła, po czym szybko kucnęłam, żeby powąchać pościel. Moje nozdrza wypełnił świeży, odurzający zapach prania. Zamknęłam oczy i zaciągnęłam się nim głęboko.

_Jak dobrze…_

Rozejrzałam się. Wciąż nie docierało do mnie, że mam dla siebie tyle miejsca. Odłożyłam karton na komodę, otworzyłam i zanurzyłam w nim rękę do samego dna. Wyciągnęłam pluszaka, gąsienicę, lekko poszarzałą i złachaną – jedyną pamiątkę po mamie i tacie – i ułożyłam ją na samym środku poduszki.

Wpatrywałam się w jasiek lśniącymi oczami.

_Jest mój…_

Przez następnych kilka chwil układałam w różnych miejscach tych parę rzeczy, które przywiozłam ze sobą. Po kolei rozwiesiłam koszulki na wieszakach, swój powyciągany sweter, spodnie. Sprawdziłam skarpety, te najbardziej dziurawe wepchnęłam na sam tył szuflady z nadzieją, że nikt ich nie znajdzie.

Wychodząc, rzuciłam ostatnie spojrzenie na swój pokój. Zastanawiałam się, czy zapach, który unosił się w powietrzu, wkrótce stanie się moim zapachem. Miałam nadzieję, że tak.

– Na pewno nie chcecie nic zjeść? – zapytała Anna z wyczekującym spojrzeniem. – Może coś na szybko?

Podziękowałam i odmówiłam. Po drodze zrobiliśmy przystanek w fast foodzie i wciąż czułam się pełna.

Ale ona zdawała się nieprzekonana. Przyglądała mi się przez chwilę, po czym przeniosła spojrzenie za moje plecy.

– A ty, Rigel? – próbowała. – Dobrze to wymawiam? Rigel, tak? – powtórzyła, jakby odczytywała napis.

Rigel skinął głową, po czym podobnie jak ja odrzucił propozycję.

– Okej… – Anna się poddała. – W każdym razie mamy ciasteczka, a w lodówce jest mleko. Jeśli chcecie teraz odpocząć… Aha, nasz pokój to ten na samym końcu korytarza. Gdybyście czegoś potrzebowali…

Przejmowała się.

_Przejmuje się_ – zrozumiałam, a moje serce lekko zadrżało. _Przejmuje się mną, czy jem, czy nie jem, czy czegoś mi trzeba…_

Naprawdę ją to interesowało, nie tylko dlatego, żeby zaliczyć wyrywkowe kontrole opieki społecznej, jak to robiła pani Fridge, kiedy kazała nam się odszorować i napełnić brzuchy, zanim pokazaliśmy się kontrolerom.

Nie. Ją naprawdę to obchodziło…

Kiedy schodziłam z powrotem na dół, przesuwając palcami po całej długo­ści poręczy, zaświtało mi w głowie, żeby może w środku nocy zjeść ciastka przy kuchennym blacie, tak jak to pokazywali w filmach, które podglądaliśmy przez szparę w drzwiach, kiedy pani Fridge zasypiała w fotelu.

Podskoczyłam, gdy za moimi plecami rozległy się kroki.

U szczytu schodów pojawił się Rigel. Skręcił i odwrócił się do mnie plecami, ale z jakiegoś powodu byłam przekonana, że mnie zauważył.

Momentalnie przypomniałam sobie, że on także znajduje się w tym precyzyjnie haftowanym obrazku.

I że ta nowa rzeczywistość, tak piękna i wyczekiwana, to nie tylko słodycze, ciepło i zachwyty. Nie: gdzieś głębiej miała też swoją ciemniejszą stronę, jakby wypalony margines, ś­lad po papierosie.

– Rigel.

Wyszeptałam jego imię zupełnie odruchowo, jak gdyby wyrwało mi się z ust, zanim zdążyłam je powstrzymać. Zatrzymał się na środku pustego korytarza, a ja bąknęłam niepewnie:

– Teraz… kiedy jesteśmy…

– Teraz, kiedy jesteśmy… co? – zapytał w ten przewrotny, ale delikatny sposób, który sprawił, że na moment się zawahałam.

– Teraz, kiedy jesteśmy tu razem – ciągnęłam, wpatrując się w jego plecy – chciałabym, żeby to się dobrze ułożyło.

Żeby to wszystko dobrze się ułożyło, mimo że on też tu był, a ja nie mogłam na to nic poradzić. On, ten wypalony ś­lad na subtelnym hafcie. Modliłam się, żeby nie spopielił całego obrazka… Na moment zalała mnie rozpacz, tak bardzo pragnęłam, żeby ten koronkowy sen się nie rozwiał.

Zamarł na ułamek sekundy. Później, bez słowa, poszedł dalej. Podszedł do drzwi swojego pokoju, a ja poczułam, że moje ramiona opadają jeszcze niżej.

– Rigel…

– Nie wchodź do mojego pokoju – wypalił. – Ani teraz, ani nigdy.

Spojrzałam na niego z obawą. Czułam, że moja prośba o wykazanie dobrych chęci spełzła na niczym.

– To groźba? – spytałam cicho, gdy nacis­kał klamkę.

Otworzył drzwi, ale znów się zatrzymał. Odwrócił głowę i spojrzał na mnie przez ramię. Zanim wszedł do środka, zdążyłam dostrzec jego szpiczastą żuchwę i złowróżbny uśmiech.

Ten uśmiech był dla mnie jak wyrok.

– To tylko dobra rada, ćmo.2

ZAGINIONA BAŚŃ

Przeznaczenie bywa niekiedy
ukrytą ścieżką.

Mój ośrodek nazywał się Sunnycreek Home.

Wznosił się na końcu zniszczonej ślepej uliczki, na obrzeżach małego miasteczka na południu kraju. Dawał schronienie dzieciom, którym się nie poszczęściło, takim jak ja. Nigdy nie słyszałam, żeby ktokolwiek z nas użył jego oficjalnej nazwy.

Między sobą wszyscy mówili o ośrodku „Grave”, „grób”, i szybko zrozumiałam dlaczego. Ktokolwiek tu wylądował, zdawał się skazany na upodobnienie się do uliczki, przy której stał Grave: kończył zniszczony i bez wyjścia.

W Grave czułam się jak za kratami więzienia.

Całymi latami codziennie marzyłam, żeby pojawił się ktoś, kto mnie stamtąd zabierze. Żeby spojrzał mi w oczy i wybrał mnie, właśnie mnie spośród wszystkich dzieci z ośrodka. Żeby chciał mnie taką, jaka jestem, choć wcale nie jestem wyjątkowa. Ale nikt nigdy mnie nie wybrał. Nikt nigdy mnie nie chciał, nikt nigdy nie zwrócił na mnie uwagi… Zawsze byłam niewidzialna.

Nie to co Rigel.

On, w przeciwieństwie do wielu z nas, nie stracił rodziców. Jego rodziny nie spotkała żadna katastrofa, kiedy był mały.

Znaleźli go przed furtką do ośrodka, był w wiklinowym koszu, bez żadnego liściku, bez imienia, porzucony pośród nocy, pozostawiony pod opieką gwiazd, potężnych uśpionych gigantów. Miał niecały tydzień.

Nadali mu imię „Rigel”, po najjaśniejszej gwieździe z konstelacji Oriona, która tego wieczoru skrzyła niczym pajęczyna z diamentów na czarnym aksamicie. Pozostałą część pustki w jego danych osobowych wypełnili nazwis­kiem „Wilde”.

Dla nas to było tak, jakby się tam urodził. Nawet jego wygląd zdawał się to zdradzać: po tamtej nocy została mu skóra jasna jak księżyc, ciemne, pewne oczy kogoś, kto nigdy nie bał się mroku.

Od samego początku Rigel był oczkiem w głowie Grave.

„Dziecię gwiazd” – tak nazywała go wychowawczyni, która zajmowała się nami przed panią Fridge. Uwielbiała go tak bardzo, że nauczyła go grać na pianinie. Spędzała z nim całe godziny, okazywała mu cierpliwość, której nie wystarczało jej dla nikogo z nas, i nuta za nutą zmieniała go w tego nies­kazitelnego chłopca, rozkwitającego wśród szarych ścian ośrodka.

Dobry i mądry Rigel z tymi swoimi dos­konałymi ząbkami, z zawsze dobrymi stopniami, z cukierkami, które wychowawczyni ukradkiem dawała mu przed kolacją.

Każdy by chciał takie dziec­ko.

Ale ja wiedziałam, że jest inaczej. Nauczyłam się patrzeć w głąb, pod uśmiechy, pod jasne usta, pod maskę perfekcji, którą pokazywał ludziom.

Rigel, który nosił w sobie noc, skrywał w szczelinach swej duszy ciemność, z której go wydarto.

Zawsze zachowywał się w stosunku do mnie dziwnie.

Nigdy nie potrafiłam tego zrozumieć.

Zupełnie jakbym zrobiła coś, czym zasłużyłam sobie na takie traktowanie, na milczenie, w jakim od dziec­ka obserwował mnie z oddali. To zaczęło się pewnego dnia, który niczym nie różnił się od pozostałych, nie pamiętam, kiedy dokładnie. Podszedł i mnie przewrócił, a ja zdarłam sobie kolana. Podciągnęłam nogi do piersi, żeby otrzepać się z trawy, ale kiedy podniosłam wzrok, nie dostrzegłam na jego twarzy ani ś­ladu skruchy. Stał w cieniu spękanej ściany i wbijał we mnie spojrzenie.

Rigel szarpał mnie za ubrania, ciągał za włosy, rozwiązywał kokardy, którymi ozdabiałam fryzury; wstążki opadały u jego stóp jak martwe motyle. Spod wilgotnych rzęs widziałam okrutny uśmiech, który rozcinał jego wargi. Potem uciekał.

A przy tym nigdy nie dotknął mojego ciała.

Przez te wszystkie lata jego dłoń ani razu nawet mnie nie musnęła. Ubranie, włosy… Popychał mnie i szarpał, moje rękawy robiły się coraz bardziej porozciągane, ale nigdy nie zostawił żadnego ś­ladu na mojej skórze, jakby nie chciał zostawić na mnie dowodu swojego przewinienia. Może to moje piegi tak go drażniły. Może tak bardzo mną gardził, że nie chciał mnie nawet dotknąć.

Rigel spędzał większość czasu w samotności, rzadko szukał towarzystwa innych dzieci.

Pamiętam, jak kiedyś – mieliśmy wtedy może po piętnaście lat – do ­Grave przyszedł nowy chłopak. Blondasek, kilka tygodni później miał zostać przeniesiony do rodziny zastępczej. Błys­kawicznie spiknął się z Rigelem. Ten nowy był jeszcze gorszy niż on, jeśli to w ogóle możliwe. Podpierali niszczejące ściany, Rigel stał ze skrzyżowanymi na piersi ramionami, wargami wykrzywionymi jak jakiś bazgroł, a w jego oczach połys­kiwało złośliwe rozbawienie. Nigdy nie widziałam, żeby się o cokolwiek kłócili.

Ale któregoś dnia chłopak pojawił się na kolacji z podbitym okiem i spuchniętym policzkiem. Pani Fridge zmierzyła go ponurym spojrzeniem i grzmiącym głosem spytała, co mu się, u diabła, stało.

– Nic – wymamrotał, nie podnosząc wzroku znad talerza. – Przewróciłem się w szkole.

Ale to nie było „nic”, czułam to. Kiedy uniosłam wzrok, zauważyłam, że Rigel pochyla głowę, żeby nikt nie mógł zobaczyć wyrazu jego twarzy. Uśmiechał się. Na jego perfekcyjnej masce niczym pęknięcie pojawił się niemal niewidoczny grymas.

A im szerszy stawał się jego uśmiech, tym większe biło od niego piękno, choć wolałabym nigdy tego nie przyznawać.

Wcale nie był słodki, łagodny i miły.

O nie…

Rigel miał płomienny wzrok, przyciągał uwagę jak szkielet płonącego budynku lub wrak samochodu na poboczu autostrady. Był piękny w okrutny sposób, a im bardziej starałaś się na niego nie patrzeć, tym silniej jego przewrotny czar zostawał ci pod powiekami, wcis­kał się pod skórę, rozlewał jak plama, wnikał w twoje ciało.

Taki był: magiczny, samotny, podstępny.

Wcielony koszmar z twoich najsekretniejszych snów.

Kiedy obudziłam się tamtego ranka, czułam się jak w bajce.

Czysta pościel, ładny zapach, materac bez uwierających sprężyn. Nie mogłam sobie wymarzyć niczego więcej.

Usiadłam z oczami pełnymi słodkiej senności. Miałam własny pokój, co napełniało mnie takim spokojem, że przez moment czułam się szczęśliwsza niż kiedykolwiek wcześniej.

Lecz chwilę później pojawiła się myśl jak ciemna chmura, przypomniałam sobie, że należy mi się tylko połowa tej bajki. Był jeszcze ten czarny zakątek, spalenizna, której nijak nie można było się pozbyć…

Lekko potrząsnęłam głową. Przycisnęłam nadgarstki do oczu, żeby odepchnąć te myśli.

Nie chciałam ich w głowie. Nie zamierzałam pozwolić, żeby ktokolwiek mi to wszystko zepsuł. Nawet on.

Znałam procedury zbyt dobrze, by łudzić się, że znalazłam dom już na stałe.

Wszyscy zdawali się uważać, że adopcja działa jak spotkanie z zawsze szczęśliwym zakończeniem, że kilka godzin po takim spotkaniu odstawiają cię do domu twojej nowej rodziny, której częścią stajesz się z automatu.

Tymczasem to wcale tak nie działało. Tak wyglądało to wyłącznie wtedy, kiedy chodziło o szczeniaki.

Prawdziwa adopcja była o wiele dłuższą procedurą. Najpierw należało odbyć okres próbny u nowej rodziny, żeby sprawdzić, czy wspólne życie jest w ogóle możliwe i czy relacje układają się poprawnie. Nazywało się to opieką przed­adopcyjną. Często na tym etapie okazywało się, że niedopasowanie i różne problemy uniemożliwiają harmonijne funkcjonowanie pod jednym dachem. To był czas dla rodziny na podjęcie decyzji, czy kontynuować procedurę, czy nie. Bardzo ważny etap. Jeśli wszystko zapowiadało się dobrze i nie stwierdzano żadnych zgrzytów, rodzice podpisywali dokumenty i potwierdzali adopcję.

I właśnie dlatego jeszcze nie mogłam myśleć o sobie jako o pełnoprawnej członkini tej rodziny. Pierwszy raz żyłam w pięknej, lecz kruchej bajce, która mogła w moim uścis­ku prysnąć jak kruche szkło.

_Będę dzielna_ – obiecałam sobie po raz kolejny. _Będę dzielna i cała ta historia dobrze się skończy_. Zrobiłabym wszystko, żeby się udało. Wszystko…

Zeszłam na parter. Byłam zdeterminowana, nie zamierzałam nikomu pozwolić zepsuć mi tej szansy.

Dom był mały, więc bez trudu namierzyłam kuchnię. Dobiegały z niej głosy, więc z wahaniem skierowałam się w jej stronę.

Kiedy stanęłam w progu, aż odebrało mi mowę.

Państwo Milliganowie siedzieli przy stole w piżamach i przydeptanych kapciach.

Anna śmiała się, jej palce głas­kały parującą filiżankę, a pan Milligan przesypywał płatki do ceramicznej miseczki, na twarzy miał zaspany uśmiech.

Pomiędzy nimi na samym środku siedział Rigel.

Jego czarne włosy uderzyły mnie jak cios pięścią, siniec w samej źrenicy. Musiałam kilka razy zamrugać, żeby się upewnić, czy sobie tego nie wyobrażam. Opowiadał coś z łagodnie opuszczonymi ramionami, rozczochrane kosmyki okalały mu twarz.

Państwo Milliganowie wpatrywali się w niego, oczy im lśniły, nagle jedno­cześnie wybuchli śmiechem, kiedy Rigel powiedział jakieś szczególne zdanie. Ich lekki śmiech dźwięczał mi w uszach, czułam się tak, jakbym opuściła swoje ciało i obserwowała wszystko z innego świata.

– O, Nica! – zawołała Anna. – Dzień dobry!

Lekko wzruszyłam ramionami. Wpatrywali się we mnie, a ja z jakiegoś powodu poczułam się jak piąte koło u wozu, choć przecież dopiero co do nich przyjechałam, choć prawie ich nie znałam, bo to ja powinnam być tam, gdzie był on.

Czarne oczy Rigela podniosły się na mnie. Znalazły mnie i wcale nie musiały mnie szukać, zupełnie jakby już wiedział, i przez ułamek sekundy miałam wrażenie, że kąciki jego ust unoszą się w okrutnym grymasie. Przechylił głowę i posłał mi anielski uśmiech.

– Dzień dobry, Nica.

Poczułam lodowate muśnięcie na skórze. Nie drgnęłam. Nie zdołałam odpowiedzieć, zimne przerażenie zamykało mnie w coraz silniejszym uścis­ku.

– Wyspana? – Pan Milligan odsunął krzesło, żebym usiadła. – Chodź, zjesz śniadanie.

– Właśnie się trochę zapoznajemy – powiedzieli, a ja przeniosłam spojrzenie z powrotem na Rigela, który uważnie mi się przyglądał.

Tworzył z państwem Milliganami dos­konały obraz.

Usiadłam zrezygnowana. Pan Milligan napełnił szklankę Rigela, ten uśmiechnął się w odpowiedzi. Czuł się zupełnie swobodnie, przez co ja czułam się tak, jakbym siedziała na igłach.

_Będę dzielna_. Patrzyłam na pana i panią Milliganów – siedzieli naprzeciwko mnie – którzy wymienili parę słów, a w głowie migotało mi niczym szkarłatna błys­kawica: _Będę dzielna, będę dzielna, będę dzielna, słowo daję…_

– Jak tam, jak nastawienie na ten pierwszy dzień? – zapytała Anna. – Są nerwy?

Chciałam zepchnąć swoje lęki w najdalszy kąt, ale czułam, że stawiają opór.

– Och… Nie… – Próbowałam się nieco rozluźnić. – Nie boję się… Zawsze lubiłam szkołę.

To prawda.

Szkoła była jednym z nielicznych powodów, dla których wypuszczali nas z Grave. Całą drogę z ośrodka do szkoły publicznej szłam zawsze z nosem zadartym do góry, przyglądałam się chmurom i wyobrażałam sobie, że jestem taka sama jak wszyscy. Marzyłam, żeby wsiąść do samolotu i odlecieć ku odległym, wolnym światom.

To były… jedne z rzadkich chwil, kiedy niemal potrafiłam się poczuć normalnie.

– Zadzwoniłam już do sekretariatu – poinformowała nas Anna. – Pani dyrektor przyjmie was od razu. Zgodziła się zapisać was do szkoły i zapewniła, że będziecie mogli bez zwłoki zacząć chodzić na lekcje. Wiem, że to wszystko toczy się bardzo szybko, ale… Wierzę, że wyjdzie na dobre. Możecie złożyć podanie o przydział do tej samej klasy, jeśli chcecie – dodała.

Kiedy nasze spojrzenia się spotkały, miała taką ufną minę, że z wysiłkiem powściągnęłam niepokój.

– Och… Tak. Dziękuję.

Poczułam na sobie czyjś wzrok. Uniosłam głowę. To Rigel wbijał we mnie intensywne spojrzenie. Jego głębokie, wąs­kie oczy połys­kiwały spod łuków brwi. Wpatrywał się prosto w moją twarz.

Odwróciłam się jak oparzona. Poczułam przemożną potrzebę ucieczki. Powiedziałam, że muszę się ubrać, wstałam od stołu i wyszłam z kuchni.

Kiedy odgradzałam się od niego kolejnymi ścianami, poczułam, że coś ścis­ka mi żołądek, że tamto spojrzenie skaziło moje myśli.

– Będę dzielna – szepnęłam sama do siebie, skulona. – Będę grzeczna, obiecuję.

Ze wszystkich ludzi na świecie on był ostatnim, z którym chciałabym tam być.

_Czy kiedykolwiek nauczę się traktować go obojętnie?_

Nowa szkoła mieściła się w szarym prostokątnym budynku.

Pan Milligan zatrzymał samochód, tuż przed maską przebiegł jakiś chłopczyk, który spieszył się na lekcje. Pan Milligan poprawił grube okulary na nosie i niezdarnie oparł ręce o kierownicę, jakby nie wiedział, co z nimi zrobić. Odkryłam, że lubię się przyglądać jego minom. Miał łagodny charakter, był niezgrabny i pewnie dlatego budził we mnie taką empatię.

– Anna przyjedzie was odebrać.

Mimo wszystko poczułam, że moje serce zabiło radośniej na myśl, że ktoś będzie czekał na mnie przed szkołą, ktoś, kto zawiezie mnie do domu. Kiwnęłam głową z tylnego siedzenia. Na kolanach trzymałam wysłużony tornister.

– Dziękuję, panie Milligan.

– Och, możesz… możecie mówić do mnie Norman – powiedział, kiedy wysiadaliśmy, a jego uszy lekko się zaczerwieniły.

Stałam i patrzyłam, jak samochód znika w głębi ulicy, gdy usłyszałam za plecami czyjeś kroki.

Odwróciłam się i zobaczyłam, że to Rigel samotnie ruszył ku wejściu.

Odprowadziłam wzrokiem jego smukłą sylwetkę o szerokich barkach. Zawsze poruszał się luźno i pewnie. Było coś hipnotycznie naturalnego w sposobie, w jaki chodził, precyzyjnie stawiając kroki, jakby ziemia specjalnie układała się pod jego stopami.

Weszłam za nim, ale przypadkiem zahaczyłam się ramiączkiem o klamkę. Wytrzeszczyłam oczy, szarpnęłam się w tył i wylądowałam prosto na kimś, kto akurat szedł za mną.

– Co jest, kurde? – Usłyszałam, odwracając się. Jakiś chłopak odsunął się z irytacją. W ręku ścis­kał kilka książek.

– Przepraszam – szepnęłam cicho, a jego przyjaciel klepnął go w ramię.

Założyłam włosy za uszy, ale kiedy nasze spojrzenia się spotkały, chłopak chyba zmienił zdanie na mój temat. Z jego twarzy zniknęła irytacja, a on sam zamarł, jakby porażony moim spojrzeniem.

W następnej sekundzie, ni z tego, ni z owego, wypuścił książki, które trzymał w ręku.

Leżały w rozsypce u jego stóp, a ponieważ się po nie nie schylił, ja to zrobiłam.

Podałam mu je, bo czułam się winna, w końcu na niego wpadłam. Okazało się, że cały czas się na mnie gapi.

– Dzięki… – Uśmiechnął się powoli i zmierzył mnie wzrokiem w taki sposób, że aż się zaczerwieniłam, co najwyraźniej uznał za zabawne lub intrygujące.

– Jesteś nowa? – zapytał.

– Chodź, Rob – popędził go kolega. – Już i tak jesteśmy kurewsko spóźnieni.

Zdawało się, że Rob nie zamierza nigdzie iść, a ja poczułam coś jakby ukłucie w potylicę, jakby jakaś igła przeszywała powietrze za moimi plecami.

Spróbowałam się z tego otrząsnąć. Zrobiłam krok w tył i z wciąż spuszczoną głową wymamrotałam:

– Ja… muszę już iść.

Sekretariat znajdował się całkiem niedaleko, dotarłam tam więc chwilę później. Zauważyłam, że drzwi są otwarte. Weszłam z nadzieją, że nie kazałam na siebie czekać sekretarce. Dopiero kiedy przekroczyłam próg, zauważyłam obecność jakiejś postaci z boku.

Prawie podskoczyłam.

Rigel opierał się o ścianę, ramiona skrzyżował na piersi. Jedną nogę zgiął tak, że dotykała ściany podeszwą, do tego lekko pochylał głowę i wbijał wzrok w podłogę.

Zawsze był sporo wyższy od innych chłopaków i znacznie bardziej onieśmielający, ale nie potrzebowałam takich usprawiedliwień, żeby błys­kawicznie odsunąć się od niego o krok. Przerażało mnie w nim dosłownie wszystko, i wygląd, i to, co w głębi.

Czemu stał tuż za progiem, skoro na drugim krańcu poczekalni miał do dyspozycji cały rząd krzeseł?

– Pani dyrektor może was już przyjąć.

Sekretarka wychyliła się z gabinetu, co wyrwało mnie z zamyślenia.

– Wejdźcie.

Rigel odkleił się od ściany i mnie minął, nawet na mnie nie spojrzał. Weszliśmy do gabinetu i sekretarka zamknęła za nami drzwi. Pani dyrektor, młoda, ładna i surowa kobieta, poprosiła, żebyśmy usiedli na krzesłach stojących przed jej biurkiem. Przekartkowała nasze teczki i zadała nam kilka pytań o program dydaktyczny realizowany w naszej starej szkole. Kiedy przeszła do teczki Rigela, jej treść najwyraźniej mocno ją zaintrygowała.

– Zadzwoniłam do waszego ośrodka… – oznajmiła. – Prosiłam o informacje dotyczące waszych wyników w nauce… Przyjemnie mnie pan zas­koczył, panie Wilde. – Uśmiechnęła się, przewracając stronę. – Wysokie stopnie, zachowanie bez zarzutu, żadnej fałszywej nuty. Prawdziwy wzorowy uczeń. Pań­scy nauczyciele nie szczędzili panu pochwał. – Unios­ła zadowolone spojrzenie. – To będzie przyjemność gościć pana u nas, w Burnaby.

Zastanawiałam się, czy to możliwe, że się myli, że te wszystkie pochwały nie odzwierciedlają rzeczywistości, bo nauczyciele nigdy nie zdołali spojrzeć w głąb. Zresztą tak samo jak wszyscy inni.

Tak bardzo chciałam znaleźć w sobie dość siły, żeby potrafić to z siebie wydusić.

Ale Rigel zrobił tę swoją minę, która tak bardzo mu pasowała, i uśmiechnął się, a ja nie mogłam uwierzyć, że nikt nie dostrzega, że całe to ciepło nigdy nie obejmuje jego oczu. Że jego oczy zawsze pozostają ciemne i nieprzeniknione, nawet kiedy połys­kują jak sztylety.

– Przed­stawiciele uczniów odprowadzą was do waszych klas – powiedziała dyrektorka. – W razie czego możecie poprosić o umieszczenie w tej samej klasie, jeśli chcecie. Od jutra bylibyście razem.

Miałam nadzieję, że unikniemy tej kwestii. Zacisnęłam palce na krawędzi krzesła i pochyliłam się, ale Rigel był szybszy.

– Nie.

Zamrugałam szybko i spojrzałam na niego. Rigel posłał mi uśmiech, kosmyk włosów mus­kał jego ciemną brew.

– Nie trzeba.

– Na pewno? Później nie będzie się już dało tego odkręcić.

– Och, tak. Spędzimy jeszcze dość czasu razem.

Ponieważ milczałam, dyrektorka podsumowała:

– Dobrze. A zatem możecie iść na lekcje. Chodźcie za mną.

Oderwałam wzrok od Rigela. Wstałam, podniosłam plecak i podążyłam za nią.

– Czekają tu na was dwie uczennice z ostatniej klasy. Dobrego dnia!

Wróciła do gabinetu i zamknęła drzwi, nie oglądając się za siebie. Chciałam jak najszybciej uciec od Rigela i zrobiłabym to, gdybym w ostatniej chwili nie poczuła innego impulsu. Nie zdołałam się powstrzymać – moje ciało odwróciło się, żeby stanąć z nim twarzą w twarz.

– Co to ma znaczyć? – Przygryzłam wargi. Właśnie zadałam bezsensowne pytanie i wcale nie musiał unosić brwi, żebym zdała sobie z tego sprawę. Ale nie rozumiałam, co nim kieruje, nie ufałam mu i nie wierzyłam, że nie szuka po prostu kolejnego sposobu, żeby mnie dręczyć.

– Jak to? – Rigel pochylił głowę, a jego posągowa sylwetka sprawiła, że poczułam się jeszcze mniejsza. – Chyba nie sądziłaś… że chciałbym siedzieć z tobą?

Wzruszyłam ramionami. Już żałowałam, że zadałam to pytanie. Jego spojrzenie było tak intensywne, że aż ścisnął mi się żołądek, od jego ostrej ironii aż paliła mnie skóra.

Bez słowa chwyciłam klamkę, żeby wyjść. Ale coś mnie powstrzymało.

Jego ręka wystrzeliła nad moim barkiem i przytrzymała drzwi. ­Zamarłam. Długie palce zacisnęły się na krawędzi skrzydła i nagle każdym kręgiem zaczęłam wyraźnie odczuwać jego obecność za swoimi plecami.

– Trzymaj się ode mnie z daleka, ćmo – rzucił. Jego gorący oddech łas­kotał mnie po włosach.

Zesztywniałam.

– Zrozumiano?

Jego ciało znajdowało się tak blis­ko mojego, że aż mnie zmroziło. Napięcie było nie do wytrzymania. „Trzymaj się ode mnie z daleka” – powiedział, ale to przecież on przygwoździł mnie do tych drzwi, dyszał mi w kark, nie pozwalał mi odejść…

Ominął mnie. Stałam w bezruchu, wpatrywałam się w niego szeroko otwartymi oczami.

Gdyby to zależało ode mnie…

Gdyby to zależało ode mnie, skasowałabym go na zawsze. A wraz z nim Grave, panią Fridge i ból, którym było naznaczone moje dzieciństwo. Wcale nie chciałam trafić do tej samej rodziny co on. Dla mnie to koszmar. Jakby ktoś skazał mnie na dożywotnie dźwiganie ciężaru przeszłości bez możliwości wcześniejszego zwolnienia.

Co mogłam zrobić, żeby to zrozumiał?

– Cześć!

Nawet się nie zorientowałam, że wyszłam z sekretariatu. Uniosłam głowę i moje spojrzenie natknęło się na czyjś promienny uśmiech.

– Jestem z tobą w klasie. Witaj w Burnaby!

Głębiej w korytarzu widziałam Rigela, jego czarna czupryna przesuwała się w rytm pewnych kroków. Dziewczyna, która go prowadziła, zdawała się nawet nie patrzeć pod nogi. Wgapiała się w niego jak zaczarowana, zupełnie jakby to ona była nowa. Oboje zniknęli za rogiem.

– Jestem Billie – przed­stawiła się moja towarzyszka. Podała mi dłoń z promiennym uśmiechem, a ja ją uścisnęłam. – A ty? Jak masz na imię?

– Nica Dover.

– Micah?

– Nie, Nica – powtórzyłam z nacis­kiem na N, a ona postukała palcem wskazującym w brodę.

– Aha, zdrobnienie od Nikity!

Roześmiałam się.

– Nie, nie, po prostu Nica. – Pokręciłam głową.

Jej wzrok nie onieśmielił mnie jak wzrok tamtego chłopaka przed chwilą. Billie miała szczerą twarz, którą okalały loczki w kolorze miodu, i lśniące oczy o pełnym energii spojrzeniu.

Kiedy szłyśmy obok siebie, zauważyłam, że przygląda mi się z żywym zainteresowaniem, a kiedy na siebie popatrzyłyśmy, zrozumiałam dlaczego: ją też zafascynował kolor moich tęczówek.

„To te twoje oczy, Nica – mówiły młodsze dzieci, kiedy pytałam, dlaczego obserwują mnie jak jakieś dziwo. – Nica ma oczy w kolorze płaczącego nieba. Wielkie i lśniące jak szare diamenty”.

– Co ci się stało w palce? – zapytała Billie.

Spuściłam wzrok na swoje opuszki pozaklejane plastrami.

– Ach – wymamrotałam i niezdarnie schowałam ręce za plecami. – Nic…

Uśmiechnęłam się, chciałam zmienić temat. W mojej głowie znów rozległy się słowa pani Fridge: „Pohamuj swoją głupawkę”.

– To żeby nie obgryzać paznokci – rzuciłam, a ona chyba uwierzyła, bo uniosła dłonie i z dumą pokazała mi swoje zjedzone palce.

– A co w tym złego? Ja się już dokopałam do kości! – Odwróciła dłoń i uważnie jej się przyjrzała. – Moja babcia mówi, że powinnam smarować sobie palce musztardą, twierdzi, że wtedy „szybko przejdzie mi ochota, żeby je sobie pakować w usta”. Jeszcze nie wypróbowałam tego sposobu. Myśl, że miałabym spędzić całe popołudnie z palcami usmarowanymi jakimś sosem, wydaje mi się nieco… no wiesz… wstrząsająca. No bo co, jeśli przyjdzie kurier?