Sąd nad Antychrystem - ebook

Spis treści

Tajne zebranie

Rozdział I. Morderstwo

Rozdział II. Silne rozdźwięki

Rozdział III. Na martwym punkcie

Rozdział IV. Sąd nad Antychrystem

Rozdział V. Widmo Tomasza

Rozdział VI. Premiera

Rozdział VII. W nocnym dancingu

Rozdział VIII. Pierwsze ślady

Rozdział IX. Aresztowanie

Rozdział X. W więzieniu

Rozdział XI. Przesłuchanie

Rozdział XII. Tajemnicza para

Rozdział XIII. Pani w białym płaszczu

Rozdział XIV. U komisarza Gałkina

ZakończenieTajne zebranie

Noc lipcowa otuliła miasto w miękkie fałdy swej czarnej szaty.

Gdy Warszawa pulsowała tętnem życia nocnego, Praga-miasto po ciężkiej pracy spało od dawna snem kamiennym. Z ciemnych labiryntów ulic źle oświetlonych pełgającymi latarniami, dochodził czasem tylko gwar przyciszonej rozmowy i wkrótce milkł, jakby onieśmielony, czasem znów zakłócił ciszę krzyk pijanego lub głos harmonii od strony zawsze czujnego Targówka.

Ulicą Ząbkowską szło trzech młodych ludzi. Zniszczone ubrania i wymięte maciejówki nadawały im pozory robotników, choć dziwnie przeczyły temu delikatne rysy ich twarzy. Szli lekkim, sprężystym krokiem, jak żołnierze.

Dwóch rozmawiało z wielkim ożywieniem. Ton ich głosu przewyższał od czasu do czasu skalę zwykłej rozmowy i przypominał kłótnię. Wtedy trzeci, najniższy wzrostem, ostudzał ich zapał:

– Uciszcie się na Boga, jeśli nie chcecie znów wsypy. Tyle razy przypłaciliście drogo te wasze wieczne dyskusje na ulicy. Doprawdy, że chyba nikt was z tych kłótni nie wyleczy...

Potem upomnieniu obaj umilkli, rozglądali się trwożliwie wkoło, ale wkrótce rozpoczynali znów rozmowę, tylko tak przyciszonym głosem, że jeden zaledwie dosłyszał drugiego.

Gdy przechodzili koło państwowej rozlewni spirytusu, z cienia latarni wysunął się Żyd w chałacie i pluszowym kapeluszu. Żyd pocierał jedną zapałkę po drugiej, jakby starał się zapalić zgasłego papierosa.

Młodzi ludzie zauważyli natychmiast, że zapałka, którą Żyd manewruje ma mniej na celu zapalenie ogarka, jak raczej oświetlenie ich twarzy. Natychmiast porozumiewawczo trącili się łokciami i zwalniając krok, skręcili na jezdnię, idąc wzdłuż szyn tramwajowych.

Żyd uczynił początkowo krok naprzód, później jednak zawahał się, widocznie obawiał się spotkania z nimi w ciemnej bezludnej ulicy; wreszcie zawrócił ku Ząbkowskiej. Młodzi ludzie doszli do zakrętu, skryli się w cieniu parterowego domu, obserwując dokładnie ruch nieznajomego. Sylwetka Żyda nikła jednak coraz szybciej w cieniach ulicy, aż rozpłynęła się zupełnie w czarnym tle. Młodzi ludzie słyszeli już tylko stąpanie ciężkich butów po płytach chodnika.

Teraz jeden warknął z tłumioną pasją:

– Ach te psy zatracone!

Potem spokojnie obeszli kołem Białostocką i tor kolejowy, weszli w ulicę Tarchomińską i zatrzymali się przed jakimś niewykończonym jeszcze domem. Najniższy wzrostem włożył rękę w szczelinę desek, które zastępowały bramę i od wnętrza przekręcił skobel. Brama otworzyła się natychmiast. Weszli do ciemnego wnętrza, kierując się w błyskach zapałki ku schodom.

Uderzył ich niemiły zapach potu ludzkiego i brudu, który przyprawiał o mdłości. Typowy odór przedmiejskiej kamienicy, zamieszkałej przez rzesze nędzarzy.

Gdy wchodzili na schody z ciemnego kąta, błysło światło elektrycznej latarki, oślepiając ich zupełnie. Ostry, wąski snop światła, jak długi język, lizał ich twarze, zatrzymując się długo na każdym z nich oddzielnie. Po chwili światło zgasło i jakiś cichy głos odezwał się:

– Trzecie piętro na prawo. Zapałek świecić nie wolno. – Ostrożnie, bo schody mają prowizoryczną poręcz.

Wspinali się teraz ku górze, trzymając się w ciemnościach nieheblowanej listwy, która zastępowała poręcz schodów i wyginała się przy każdym silniejszym nacisku. Na drugim piętrze kamienne schody urywały się nagle, a połączenie z trzecim stanowiła tylko deska z powbijanymi poprzecznymi szczeblami. Weszli na trzecie piętro, zatrzymali się chwilę, nadsłuchując pilnie. Z kąta dochodził ich uszu gwar przyciszonych głosów. Spostrzegli wreszcie drzwi.

Wejście stanowiła mała kuchenka, oświetlona mdłym światłem lampki naftowej. Dwie młode kobiety dolewały właśnie wody do rozżarzonego samowara. Milcząco przeszli przez kuchenkę, weszli do olbrzymiego pokoju, w którym przy świecach i lampkach naftowych siedziało kilkunastu mężczyzn i kilka kobiet, gorąco dyskutując.

Gęsty dym papierosów wypełniał doszczętnie każdy kąt pokoju, a woń mokrego jeszcze tynku i wapna zatruwała oddech.

Na widok przybyłych gorąca dyskusja w jednej chwili ustała.

– Oswobożdienie! – powitali młodzi ludzie obecnych.

– Śmierć katom z Jekatierinburga! – odpowiedziało zgodnie kilkanaście głosów.

– A czemuż tak późno? – spytał po rosyjsku siwy człowiek w rogowych okularach.

– Otrzymaliśmy dziś korespondencję z Berlina, kilka grubych kopert w płótnie, mocno opieczętowanych – odparł jeden z przybyłych. Obawialiśmy się wsypy; dlatego koperty rozdzieliliśmy między siebie. Szpiedzy musieli coś zwęszyć, bo poobstawiali nas tak, że musieliśmy długo kołować po mieście. Nie lepiej było i na praskim moście. Ostatniego pachołka spotkaliśmy jeszcze na Ząbkowskiej. Ciemno było, więc palił zapałkę, aby lepiej nam się przypatrzeć.

– A nie wlazł na Tarchomińską! – spytał ktoś z obecnych.

– Nie wlazł. Widocznie bał się rozmowy z nami w ciemnej ulicy.

– Tak i szczęście – westchnął siwy pan w szkłach. – Może jakiś czas będziemy mogli tu spokojnie się zbierać i nikt na kark nam nie wlezie. Dobrze było na Erywańskiej, lecz nas nakryli. Wal teraz brat na Pragę, gdzie staremu i ciężko i trudno po nocy...

– Niedobrze tu, niedobrze i w kraju... – mruknął jakiś brodaty człowiek i utkwił wzrok w wilgotnej ścianie.

Ciche westchnienie odpowiedziało z kąta.

Młodzi ludzie wyjęli z kieszeni pakiety, wręczyli je przewodniczącemu. Każdy pakiet opakowany był w nieprzemakalne, cienkie płótno, jak w kopertę i opatrzony licznymi pieczęciami.

Staruszek ujął delikatnie kopertę w ręce, długo jej się przypatrywał.

– Dawno to dostaliście? – spytał.

– Dziś rano – odpowiedział jeden z przybyłych. – Gdy jeszcze spałem zbudziło mnie pukanie do drzwi. Otworzyłem i wszedł do pokoju jakiś człowiek w mundurze konduktora wagonów sypialnych. Wymienił hasło, wręczył mi te koperty z poleceniem, bym dziś jeszcze doręczył je wam, generale Buriatin. Posłaniec nie dał się zatrzymać i znikł jak kamfora na schodach. Przesyłkę schowałem, uwiadomiłem Aloszę i Zołbowa i we trójkę przynieśliśmy tutaj tak, aby jeśli jednego z nas aresztują lub skręcą mu kark, inni mogli papiery doręczyć.

– Dobrze zrobiliście – pochwalił generał Buriatin, badając ciągle każdą pieczęć oddzielnie. Potem wyjął nożyk i przecinał szwy i sznurki pieczęci.

Ogólne milczenie towarzyszyło robocie starca. Wszyscy skupili wzrok na jego białych palcach, jakby miały one dokonać rzeczy niezmiernie ważnej. Generał wydostał wreszcie z płóciennych kopert plik dziesięciodolarówek i kilka długich pasków papieru, zapisanych drobnym pismem.

– Ach, to z Berlina... – mruczał pod nosem Buriatin. – Bardzo w porę przyszły pieniądze...

Plik dziesięciodolarówek podsunął starzec jednemu z obecnych do przeliczenia. Sam wgłębił się w czytanie skrawków wąskiego papieru.

W miarę czytania, twarz Buriatina poważniała, potem nabierała wyrazu jakiejś zawziętości. Białe, krzaczaste brwi zbliżały się coraz więcej ku sobie i zeszły się nad orlim nosem. Niekiedy starzec powracał wzrokiem do przeczytanych już ustępów, jakby ich nie rozumiał, potem przecierał nerwowo szkła, jakby niedowierzał własnym oczom. Czytał długo. Astmatyczny oddech poruszał coraz szybciej klatką piersiową i wydostawał się ze świstem jak przez mosiężną rurę.

Wszyscy śledzili z napięta uwagą twarz Buriatina. Głośniejszym oddechem bano się przerwać skupienie.

Wreszcie stary generał odłożył plik papierów, zdjął rogowe szkła, wlepił oczy w ciemny kąt pokoju. W jego dużych, wypukłych oczach krótkowidza malował się gniew, potem żal. Nikt pytaniem nie przerywał zamyślenia. Teraz starzec mruczał jakby sam do siebie:

– Ano! szkoda człowieka...

– Co się stało generale! – spytał nieśmiało ktoś z kąta.

– Ano, jesteśmy ludzie silnych nerwów... przysięgliśmy bezgraniczną ofiarność dla ojczyzny, więc i ten cios zniesiemy... – dopowiadał Buriatin do własnych myśli.

– Co się stało generale? – spytało juz kilka głosów.

Starzec jeszcze milczał, jakby unikał odpowiedzi. Wreszcie cicho wyjąkał.

– Browkin wpadł w ręce oprawców. Taki dzielny, prawy oficer...

Z kilku piersi naraz wyrwał się jęk przerażenia.

– Donoszą z Berlina – ciągnął Buriatin – że aresztowano go w Briańsku. Sam zgłosił się do mnie, sam podjął się misji. Papiery miał dobre, jechał najłatwiejszą linią, przez Kowel, Hołoby. Widocznie był donos. Musiano go bacznie śledzić, bo nie krępowano w ruchach. Z Kijowa dał jeszcze znak życia. Donoszą, że był u Habałowych. Potem musiał wyczuć, że gorąco pod nogami, bo ni stąd ni z owąd skręcił na Kursk do Orła, potem do Briańska. Tam wreszcie zamknięto pułapkę. Odpięli mu z nogi protezę, rozcięli na niej skórę i wydobyli wszystkie papiery. Widoczne jest, że mieli o nim dokładne informacje...

– Czy żyje? – przerwał nerwowo ktoś z obecnych.

– Żyje – cicho odpowiedział starzec.

– Tym gorzej – westchnęło bezwiednie kilka głosów.

– Chryste, spasi! – ryknął nagle jakiś młody człowiek i ukrył twarz w dłoniach. Za chwilę ciałem jego wstrząsnął spazmatyczny płacz.

Wszyscy spojrzeli porozumiewawczo na siebie. Nastała taka cisza, że przez uchylone drzwi słychać było skwierczenie węgli w samowarze.

Buriatin jakby się zbudził ze snu. Dobre, jasne oczy starca, pobiegły w kąt pokoju; widocznie niedowidziały, bo spytał:

– Kto płacze?

– To brat, Alosza – szepnęło cicho kilku ludzi.

W oczach Buriatina błysły łzy.

Deprymujące milczenie przedłużało się bez końca. Nagle z ciemnego kąta, z którego dochodziły rozpaczne łkania, odezwał się miękki głos:

– Chcę coś powiedzieć...

Przewodniczący przyzwalająco kiwnął głową. Między krzesłami przeciskał się mały, garbaty człowiek w wypłowiałym mundurze kolejarza rosyjskiego. Stanął wreszcie obok stołu. Światło lampy naftowej padło na jego twarz... Był potworny.

Na dwóch wypukłych, jak bizantyjskie kule, garbach, spoczywała ostra czaszka o długiej, płaskiej twarzy. Cienkie usta przecinały tę twarz w połowie, upodabniając ją do głowy olbrzymiego jaszczura. Chude ręce, jak dwa długie kije, sięgały niżej kolan. Jedynie piękne, marzycielskie oczy mogły niweczyć odrazę do tak potwornej twarzy.

Garbus stał chwilę bezradny, z żalem patrzał na szlochającego. W wyrazistych oczach malował się ból, a twarz wykrzywiła się strasznym grymasem, który oznaczać miał współczucie. Garbus opanował się wreszcie i słabym głosem mówił:

– Panowie! Jesteśmy znów świadkami strasznej tragedii ludzkiej. Po Lebiediewie, poszedł Szumski, potem brat jego Siergiej, potem Rybkow, potem Kniagin, Striełkow i jego siostra, a teraz Browkin. Możliwe, że w tym żałobnym spisie przepuściłem nazwisko niejednego, który do niedawna siedział tu jeszcze z nami, a potem zwiększył statystykę krwawych wyroków GPU.

– Nie wiem, może mój umysł za słaby i spraw tych rozsądzać nie może, ale zdaje mi się, że tak, jak nasza idea Oswobodzenia jest potężna, tak złymi sposobami wprowadzamy ją w życie. Cóż bowiem znaczy ta nasza walka ze śmiertelnym wrogiem, gdy my tylko ponosimy same krwawe straty, wysyłamy naszych najlepszych braci na śmierć, a wróg nie ponosi żadnych strat i w cynicznym uśmiechu szczerzy do nas zęby. W nocy, gdy zgaszę lampę i przymknę powieki, śnię, a może widzę, że ściany mego pokoju rozsuwają się z błyskawiczną szybkością. W cieniach nocy tworzy się nagle przede mną wielka przestrzeń. Patrzę i widzę białe, szczerbate mury Kremla – ja stoję oparty o ściany Torgowych Riadów...

Garbus mówił długo i namiętnie. Oddech jego stawał się coraz bardziej niespokojny, słowa padały szybciej, niż zdążały je wyrzucać jego małe płuca. Nagle zakaszlał. Paroksyzm stawał się coraz silniejszy, coraz mocniej wstrząsał dwoma garbami, oczy zachodziły mu mgłą, z ust spływało mu wąskie pasemko śliny.

Podano mu krzesło. Padł na nie bezwładny i wił się dalej w paroksyzmie coraz silniejszego kaszlu. W pokoju panowała cisza, przerywana tylko kaszlem suchotnika i skwierczeniem węgli w kipiącym samowarze.

Jakaś młoda dziewczyna zerwała się z ławki, zręcznie przesunęła się między krzesłami i wbiegła do kuchni. Za chwilę przyniosła szklankę wody, przytknęła ją do ust garbusa.

– Pijcie, inżynierze Gałkin – szepnęła ze współczuciem.

– Dziękuję, bardzo dziękuję Tatiano Iwanowno – szeptał z wdzięcznością.

Uspakajał się coraz bardziej, coraz lepiej chwytał powietrze, wreszcie uspokoił się zupełnie. Otarł pot z czoła i mówił dalej:

– Tak jak wówczas, jak przed siedmiu laty wolałem: Zostańmy w kraju, tak dziś wołam: wracajmy wszyscy razem tam, skąd niegodnie uciekliśmy. Amnestia, którą obecnie ogłosił rząd Związku Republik Sowieckich, powinna być generalnym hasłem naszego powrotu.

Gałkin dłuższy czas nawoływał do powrotu, w końcu usiadł zmęczony. Niedawny atak kaszlu i długie przemówienie wyczerpało go zupełnie. Drżał na całym ciele, rąk i nóg nie mógł utrzymać w spokoju.

Wrażenie mowy było wielkie. Dławiąca tęsknota za krajem, ogłoszona amnestia, były tym błyskiem nadziei, który na chwilę pozwolił się łudzić emigrantom, że chwila powrotu jest bliska. Gałkin rozdmuchał iskrę nadziei do granic pewności. Wszyscy milczeli, błądząc myślami po swoim dalekim kraju.

Przewodniczący udzielił teraz głosu kilku zebranym, potem zastanawiano się nad szczegółami misji Browkina. Uchwalono zgodnie, że nieudałą misję musi ktoś znowu podjąć. Zgłosił się dobrowolnie brat aresztowanego Alosza. Desperacka kandydatura nie została jednak przyjęta, postanowiono sprawę odłożyć do następnego zebrania. Tymczasem rozstawione na ulicy straże meldowały bliski świt.

Przewodniczący zamknął zebranie. Wychodzono oddzielnie lub w małych grupkach, każdy zdeprymowany z pochyloną głową.

Pierwszy wyszedł inżynier Gałkin, w kilka minut po nim podążyła Tatiana Iwanowna Szulgina. Na ulicy zrównali się. Młoda dziewczyna podeszła do słaniającego się z osłabienia garbusa.

– Nie jesteście zdrów, może oprzecie się na moim ramieniu?

– Dziękuję. Już drugi raz przyjmuję pani pomoc – odpowiedział cicho garbus i jak bezradne dziecko pozwolił się chwycić pod ramię i prowadzić przez ulicę.

Długo szli w milczeniu, wreszcie Gałkin zaczął żalić się cichym głosem:

– Widzi pani spieszę się do kraju, bo czuję, że niedługo już nogami mierzyć będę ziemię.

Tatiana Iwanowna schyliła głowę, jakby jej zbytnio ciężyła i mocniej chwyciła towarzysza pod ramię.

Dochodzili właśnie do dworca Gdańskiego. Nocny tramwaj odjeżdżał w kierunku Warszawy. Przy pomocy swej towarzyszki wsiadł Gałkin do wozu, ona skierowała się na Stalową. Gdy jasno oświetlony wóz ją wymijał, usłyszała jeszcze głos Gałkina z platformy:

– A jutro będzie pani w cukierence na Wilczej?

– Będę o czwartej – odpowiedziała donośnie, by zagłuszyć uderzanie kół o szyny.Rozdział I

Morderstwo

Upał uliczny dochodził do najwyższego napięcia. Słońce nagrzewało mury kamienic, płyty chodników i asfalt jezdni, które, jak olbrzymie radiatory, wydzielały ze siebie niemożliwe do zniesienia gorąco. Nawet na najruchliwszych ulicach Warszawy ruch słabnął, ludzie chowali się do mieszkań, cukierń i restauracji. Dorożkarze, których obowiązek trzymał na rozpalonych ulicach, szukali schronienia pod podniesionymi budami wehikułów. Ani jedna chmurka nie dawała nadziei, że żar ustanie, a deszcz ochłodzi nagrzane powietrze.

W tym zalewie promieni słonecznych biegł od strony ulicy Chmielnej jakiś starszy, ubogo ubrany człowiek. Co chwila przystawał, chwytał w zmęczone płuca gorące powietrze, ocierał pot z czoła, a po chwili biegł dalej z jeszcze większą energią. Rzadcy w tym miejscu przechodnie patrzyli ze zdziwieniem, nie mogąc zrozumieć, że w taką kanikułę może ktoś do czegoś się spieszyć.

Na roku Szpitalnej człowiek ów przystanął, jakby namyślając się nad czymś, a potem wolniejszym już krokiem powlókł się do domu, w którym mieścił się komisariat policji.

W ciasnym pokoju inspekcyjnym, mimo zapuszczonych żaluzji, panowała trudna do zniesienia duszność. Ciepłe powietrze zdawało się usypiać nie tylko urzędników, ale nawet muchy, które senne i ociężałe rezygnowały ze zwykłej natarczywości i przylepione do brudnych ścian i sprzętów drzemały.

Na twarzy przybyłego, znać było wielkie zdenerwowanie. Co chwila chrząkał, ocierał pot z czerwonej jak burak twarzy. Po dłuższej dopiero chwili zauważono go w komisariacie.

– Z czym? – spytał szorstko urzędnik policyjny.

– Ja tu w bardzo ważnej sprawie i tylko do pana komisarza... – z akcentem mazurskim odpowiedział przybyły.

– Czy nie za wysoko idziecie ze sprawą? – zadrwił urzędnik.

– Nie po dowcipy przyszedłem... Proszę mnie zameldować – odpowiedział przybyły, ścierając ostatnie krople potu z blednącej nieco twarzy.

Urzędnik wstał ociężale z krzesła, przeszedł do drugiego pokoju, aby zameldować klienta. Meldowanie musiało trwać długo, bo nieznajomy czekał sporą chwilę, zanim dopuszczono go przed oblicze dygnitarza.

W gabinecie przybysz stracił dawny impet i energię. Stał chwilę, nie mogąc się zdobyć na wykrztuszenie celu swej wizyty, przestępował tylko z nogi na nogę, choć pot już dawno wsiąkł w jego brudne, dawno nieczesane włosy.

– No z czym tak ważnym? – huknął komisarz policji.

– Panie komisarzu, wielkie nieszczęście spotkało kamienicę, w której jestem stróżem. Pan komisarz już wiedzą, tam na Chmielnej... już dwadzieścia lat pilnuję domu i takiego nieszczęścia nie było nawet za Moskala...

– Co za nieszczęście? Mówcie od razu, bo nie mam czasu – bronił się komisarz przed zbyt długim wstępem opowiadania.

– Stało się wielkie nieszczęście. Ktoś zamordował lokatora w hotelu Mincerowej.

– Zamordował?

– Zamordował panie komisarzu. Nie wiem, kiedy ukręcili mu kark, wczoraj czy dziś rano, dość że zamordowali człowieka. Krwi w pokoju tyle, że jeszcze czerwono mi przed oczyma...

– Kiedy zauważyliście morderstwo?

– A dopiero co zobaczyłem i duchem tu biegłem, a ciągle mi się zdawało, że zamordowany za mną goni...

– Nie opowiadajcie głupstw, tylko mówcie krótko, co widzieliście.

– Ano mieszkał w Mincerowej jeden Moskal, co to niby od bolszewików uciekł. Biedny był jak szczur z placu Grzybowskiego, tak że usługiwałem mu, a zysku to żadnego nie miałem... Wstawał zawsze późno, coś około jedenastej, i dawał co dnia złotówkę. Za nią kupowałem mu bułki na Brackiej i mleko przynosiłem z Nadświdrzańskiej. Dziś o jedenastej lecę do niego na piąte piętro po złotówkę. Mija mnie jakiś młody facet. Oczy ma takie, jakby czort wie czego się przestraszył. Pędzi, jakby go kto batem poganiał, mało że mnie na schodach nie przewrócił. Widzę, że ucieka, tak myślałem, że pewnie u Mincerowej z dziewczętami miał jakieś nieprzyjemności – pan komisarz już wie... Ale słucham – wszędzie cicho, żadnej kłótni, dziewczęta pewnie śpią. Idę na korytarz do tego Moskala, otworzyłem drzwi, a tu story spuszczone i ciemno jeszcze w pokoju; ledwie krok zrobiłem, nastąpiłem butem na coś twardego na ziemi. Patrzę: mój Moskal leży na podłodze brzuchem do ziemi, a głowę przyłożył tak do podłogi, jakby czegoś tam słuchał... Widzę: jakieś papiery porozrzucane na podłodze i na stole, wszędzie dużo krwi, a stół w pokoju tak dziwnie otwarty, blatem jakoś do góry... Pędem biegłem na komisariat, a ciągle zdawało mi się, że Moskal zerwał się z ziemi i pędzi za mną po ulicy...

– Czy mówiliście już komuś o morderstwie?

– Nie, nikomu.

Komisarz policji wyczuł, że mózg tego człowieka nie jest zdolny do logicznego powiązania faktów – zaprzestał więc dalszych pytań, wiedząc z góry, że niczego więcej już się nie dowie. Postanowił natychmiast udać się na miejsce zbrodni. Wstał więc od biurka, podszedł do telefonu, połączył się z ekspozyturą śledczą przy Daniłowiczowskiej, donosząc o tragicznym wypadku.

Po upływie kilkunastu minut, policyjne auto zatrzymało się przed domem przy ulicy Chmielnej.

Po zniszczonych, skrzypiących schodach, przedostała się policja na piąte piętro. W długim, ciemnym korytarzu paliła się lampka gazowa o tak zniszczonej siatce, że zaledwie oświetlała kontury drzwi rozmieszczonych systemem hotelowym. Na końcu korytarza stała grupka ludzi, jakaś potwornie gruba Żydówka w bardzo kokieteryjnym, ale nie mniej brudnym szlafroku, dwie mocno roznegliżowane młode kobiety i wysoki drab o nabrzękłej fizjognomii alkoholika. Wszyscy patrzyli przez szparę uchylonych drzwi do wnętrza pokoju, robiąc przyciszonym głosem uwagi.

Na widok policji, grupka rozstąpiła się, robiąc przejście władzy bezpieczeństwa.

– Ach więc to w umeblowanych pokojach pani Mincerowej popełniono morderstwo... zauważył z przekąsem komisarz policji.

Otyła Żydówka w kokieteryjnym szlafroku drgnęła, jak pod dotknięciom prądu elektrycznego i wysuwając się na czoło grupy, zaczęła w jakimś mieszanym polsko-rosyjskim języku tłumaczyć:

– Tak jest, panie kamisarzu. U mnie mieszkał ten zawołoka. Czy pan myśli, że coś płacił? Sześć miesięcy od tego łobuza grosza nie widziałam, a teraz jeszcze taki skandal zrobił na całą Warszawę. I to wszystko za moją litość i dobre serce. Mogłam dawno jak psa wyrzucić. Źle zrobiłam i teraz mam policję w moim porządnym hotelu...

Komisarz policji rozglądał się ciekawie wkoło, jakby badał rozkład mieszkania.

– Czy wszyscy lokatorzy hotelu są w domu? – spytał.

– Co znaczy wszyscy? – pytała, niby nie rozumiejąc Żydówka. – Ma się rozumieć, że są wszyscy – i wskazując na stłoczoną grupkę, mówiła: – Te wszystkie państwo mieszkają u mnie.

– Ile tu jest pokoi i kto je zajmuje?

– Dwa i kuchnię ja zajmuję, jako gospodyni, dwa – te panienki, jeden zajmuje pan Gwoździk, a ten łajdak Gałkin, ten bradiaga zajmował ten tu pokój.

– Czy do pokoju zamordowanego prowadzi jedno tylko wejście?

– Tak, jedno – odpowiedziała z jakimś dziwnym wahaniem Żydówka.

– No dobrze, a teraz nie wolno nikomu wydalać się, aż na to zezwolę – ostrym tonem rzucił komisarz.

Dwu posterunkowych stanęło u wejścia do korytarza, odcinając lokatorów hotelu pani Mincerowej od reszty domu. Komisarz Borewicz pchnął brudne, białe drzwi, prowadzące do pokoju zamordowanego. Dwu wywiadowców weszło z nim do wnętrza.

W dużym pokoju, wyklejonym krzyczącymi, podartymi tapetami, przez które przeglądał odrapany tynk i cegły, leżał trup jakiegoś potwornego człowieka. Zwłoki leżały tak blisko progu, że policja musiała przez nie przekroczyć.

Okna pokoju zasłonięte były podartymi żaluzjami. W zmroku zaledwie można było odróżnić kontury poszczególnych, rozstawionych przedmiotów. Komisarz polecił jednemu z wywiadowców podnieść żaluzje. Poplątane i zawęźlone sznurki, utrudniały jednak długo wykonanie polecenia. Po mozolnej pracy, udało się wreszcie wpuścić do pokoju snop światła dziennego. Teraz dopiero, w świetle dnia, zwłoki zamordowanego wystąpiły w całej swojej potworności.

Na lepkiej od brudu i krwi podłodze, leżał mały garbus z rozkrzyżowanymi rękami, jakby pełzał po ziemi. Głowa odwrócona była w bok. Zamordowany patrzał z jakimś przerażeniem szklanymi oczyma w kąt pokoju. Tył głowy był zmiażdżony uderzeniami twardego przedmiotu. Na włosach silnie zlepionych krwią, znaczyły się białe cząsteczki mózgu. Krew spływała jeszcze ciągle z głowy, sączyła się błyszczącymi pasemkami po bladej, dużej twarzy, tworząc na ziemi obfitą kałużę. Przez szerokie, otwarte usta przeglądały anemiczne dziąsła, z których wychodziły żółte zęby o odsłoniętych szyjkach. Mogło się zdawać, że garbus szczerzy zęby do niewidzialnego przeciwnika. Chude palce zamordowanego zaciskały jakiś zwój pomiętych papierów tak kurczowo, jakby właśnie o te papiery toczyła się straszna walka, którą garbus przypłacił życiem.

Obok zwłok, na małym stoliku stały dwie brudne szklanki z niedopitą herbatą. Zdaje się, że garbus przed śmiercią gościł swego mordercę. Tuż obok stolika stał duży fotel pluszowy o silnie zniszczonych sprężynach. Na środku pokoju stał stół bardzo dziwacznej budowy. Powierzchnia tego stołu otwierała się na ukrytych zawiasach, jak wieko fortepianu, tworząc z drugą powierzchnią stołu wielką a płytką szufladę szczelnie wypełnioną papierami. Na papierach znaczyły się krople rozprysłej krwi. Widocznie obok tego stołu garbus otrzymał śmiertelne uderzenie. W rogu pokoju naprzeciw drzwi wchodowych stało łóżko, raczej rozesłany barłóg o brudnej pościeli.

Komisarz Borewicz pochylił się nad zwłokami.

– No, ale tęgo uraczono go w głowę – powiedział, przyglądając się ranie.

– Chyba młotkiem rozłupano mu czaszkę – poddał jeden z wywiadowców.

– Ciekawe, co za papiery trzyma tak mocno w ręce, jakby jakiś skarb?

Wywiadowca chwycił rękę zabitego, próbując wyjąć z niej zwój papierów. Długie, chude palce stawiły jednak tak silny opór, jak stalowe kleszcze. Palce rozwarto sztabką żelazną, a plik zwiniętych papierów upadł wreszcie na ziemię. Były to długie, wąskie taśmy papieru, pokryte drobnym szyfrem, który niezwykle cierpliwa ręka znaczyła jak miniaturowy alfabet Morse’a. Nagle ze zwitka papieru wysunął się przedarty, długi banknot studolarowy i z szelestem upadł na podłogę.

– Bogaty musiał być chłop, skoro tak darł dolary – zauważył cynicznie jeden z wywiadowców i sam tylko roześmiał się ze swego brutalnego dowcipu.

Po dokładnym obejrzeniu zwłok i przeszukaniu kieszeni, w których nic nie znaleziono, policja przystąpiła do dokładnego badania pokoju. Ściany nie wykazywały nic podejrzanego, tak że zamierzano już zaniechać tych badań, gdy nagle jeden z wywiadowców zauważył.

– Panie komisarzu, ta gruba Żydówka mówiła, że do pokoju jest tylko jedno wejście, a tu przecież są jakieś drzwi tapetowe...

Rzeczywiście w brudnych tapetach znaczył się regularny kwadrat małych, wąskich drzwi. Drzwi te były zamknięte. Klucza przy nich nie było.

Zawołano Mincerową. Komisarz policji podniesionym głosem zwrócił uwagę:

– Twierdziła pani, że do tego pokoju prowadzi tylko jedno wejście, a widzę, że przez drzwi tapetowe równie dobrze można było wejść do pokoju zamordowanego. Niedobrze okłamywać policję...

Ostry ton głosu komisarza skonsternował otyłą kobietę. Zaczęła się tłumaczyć:

– Panie komisarzu, naprawdę zapomniałam o tych drzwiach. Nigdy do tego mieszkania nie wchodziłam. Chyba dwa lata tu nie byłam...

– Może pani powie, gdzie klucz od tych drzwi?

– Klucza nie było. Nawet gdy wynajmowałam mieszkanie... Nie był mi zresztą potrzebny, bo wynajmowałam każdy pokój oddzielnie...

– Gdzie te drzwi prowadzą.

– Do pokoju jednej z panienek...

Borewicz pokiwał głową, jakby powątpiewał w prawdziwość zeznań Mincerowej. Następnie kazał wywiadowcy otworzyć drzwi wytrychem. Stary, zardzewiały zamek stawiał silny opór, wytrych ze zgrzytem zaczepiał o sprężynę, jednak zasuwa nie puszczała.

– Zamek jest strasznie zardzewiały i zepsuty, nie wiem czy zdołam go odkręcić – zauważył wywiadowca, ocierając pot z czoła.

Na razie niech pan zaniecha tej pracy, a zrobi zdjęcia daktyloskopijne. Ja tymczasem przejrzę papiery, rozrzucone po podłodze – rozkazał komisarz Borowicz.

Przetrząśnięto każdy schowek, każdą szufladę, przeszukano nawet dziury w tapetach.

Około godziny czwartej przybyła na miejsce komisja sądowo-lekarska.

Był już późny wieczór, gdy policja i sędzia śledczy ukończyli badania i przeciskali się w bramie przez tłum ciekawych, którzy na wiadomość o morderstwie, oblegali do późnej nocy dom przy ulicy Chmielnej.Rozdział II

Silne rozdźwięki

Premiera w teatrze przeciągała się do nieskończoności. Przed budynkiem teatru stał długi wąż dorożek, czekając niecierpliwie na koniec przedstawienia. Oświetlona tarcza zegara ratuszowego wskazywała już północ, gdy wreszcie przed wejściem zapaliły się mleczne kule lamp łukowych i służba teatralna z pośpiechem otworzyła podwójne skrzydła bramy. Za chwilę wysypały się rzadkie grupki szczęśliwców, którzy pierwsi zdołali docisnąć się do garderoby. W kilka minut za nimi ruszyła szeroka masa ludzka, zatrzymywała się na chodnikach, rozdzielając się po chwili na długie, wąskie pasemka, odpływające w różne strony miasta. Trzeszczenie motorów, ryk syren automobilowych, nawoływania dorożkarzy, górowały nad gwarem śmiechu i rozmów ludzkich.

Mimo skwary lipcowego, który zdołał wygnać już znaczną ilość mieszkańców Warszawy na letniska, na dzisiejszej premierze był komplet. Nazwisko Juliana Sai, młodego i modnego komediopisarza, który z iście francuską finezją zlepiał kolorowe baloniki dowcipnych dialogów, trafnych aforyzmów, splatał sytuacje w najprzeróżniejsze i śmieszne węzły, by z niesłychana łatwością potem je rozplatać, ściągnęły tłumy publiczności na widownię.

Roześmiane twarze wychodzącej publiczności świadczyły, że kilka godzin spędzonych w teatrze musiało należeć do miłych. Ustna recenzja, ta najlepsza i najszybsza ze wszystkich, szła teraz razem z publicznością do miasta, aby jutro ustawić znów przed kasą teatralną długą kolejkę miłośników talentu Juliana Sai.

Gdy ostatnie grupki publiczności opuściły wnętrze teatru, zgasły u wejścia lampy, a potem, jak na komendę, gasły kandelabry uliczne, pogrążając plac Teatralny w coraz większych ciemnościach.

Dochodziła godzina pierwsza, gdy z bocznej bramy teatru wysunęło się dwoje ludzi: artystka Hanka Krzesz i jej przyjaciel młody, a już głośny dramaturg. Ludwik Karnicki. Szybko skierowali się na róg Trębackiej, gdzie oczekiwała ich czarna limuzyna, w której, jak w zwierciadle, przeglądały się jaskrawe światła reklam sal dancingowych. Znudzony przydługim oczekiwaniem szofer wyskoczył z wozu, otworzył błyszczące drzwi samochodu. Za chwilę lekki warkot motoru unosił Krzeszówną i Karnickiego w kierunku Krakowskiego Przedmieścia.

Obydwoje milczeli długą chwilę. Przy wjeździe w Aleje Ujazdowskie, gdy limuzyna z wielką szybkością płynęła po wyszlifowanym asfalcie wśród alei lamp łukowych, Karnicki nachylił się do swej towarzyszki:

– Co powiesz o komedii Sai?

Krzeszówna jakby nie dosłyszała pytania, odwróciła głowę. Nie doczekawszy się odpowiedzi, zaczął nerwowo wygwizdywać melodię jakiegoś shimmy. Po chwili odezwał się rozdrażniony:

– Widzę, że humor dziś ci znowu nie dopisuje. Prawdopodobnie postanowiłaś dalej grać na moich nerwach. Przynajmniej dziś mogłabyś mnie oszczędzać...

Nie odpowiedziała, z jakimś niesmakiem skrzywiła drobne, silnie wykarminowane usta.

Szofer zwolnił pęd, wjechał na nierówny bruk Nowowiejskiej, następnie ostrym łukiem skręcił w Natolińską i cicho zatrzymał wóz przed nową kamienicą.

Krzeszówna zręcznie przeskoczyła stopnie automobilu, nacisnęła dzwonek bramy. Zanim jej towarzysz zdążył dać polecenia szoferowi na dzień jutrzejszy, stróż oświetlił bramę i klatkę schodową. Weszli do mieszkania. Zbudzona turkotem motoru pokojówka, oczekiwała ich w przedpokoju. Usłużnie zdjęła ze swej pani wieczorowy płaszcz. Obcisła brokatowa toaleta uwydatniała doskonale piękne kształty młodej artystki. Czarno-złoty jedwab jak drogocenna, mieniąca się masa, oblepiał jej smukłą postać. Wolnym krokiem skierowała się do swego buduaru, polecając pokojówce, by oświetliła jadalnię.

Karnicki z pasją zawiesił kapelusz i zarzutkę, dogonił w drzwiach swoją przyjaciółkę.

– Przepraszam cię Haneczko, ale dziś nie będę jadł kolacji. Dokucza mi silna migrena, pragnę odpocząć...

Zmierzyła go niechętnym spojrzeniem, przybierając ironiczny ton, odpowiedziała:

– Doprawdy, ile razy pragnę z tobą pomówić, zawsze dostajesz migreny. Obawiam się, że unikasz rozmowy, wolisz widocznie niejasne sytuacje... Radzę ci jednak nie odwlekać...

– Ale o czym o tak późnej godzinie chcesz ze mną mówić? – spytał, a w oczach jego odbił się lęk.

Młoda kobieta wytrzymała spojrzenie i przerwała szorstko:

– Zaczekaj w jadalni, przebiorę suknię i przyjdę. Niewątpliwie spełnisz moją prośbę...

Karnicki z rezygnacją wszedł do jadalni. Usiadł w fotelu, a dla skrócenia czasu zapalił papierosa. Chwile oczekiwania musiały mu się jednak wydać przydługie, bo po chwili wstał, przemierzał miarowym krokiem pokój i spoglądał nerwowo na złotą tarczę zegara. Upłynął kwadrans, Krzeszówna nie przychodziła. Karnicki przystawał przed każdym obrazem, badając raczej szczelność ram, niż podziwiając płótna, poprawiał krzesła przed okrągłym stołem, na którym służba ustawiła zimne zakąski. Wreszcie cierpliwość opuściła go zupełnie. Z pasją nacisnął guzik dzwonka elektrycznego. Weszła pokojówka.

– Proszę przypomnieć pani, że kazała mi czekać w jadalni – rzucił szorstko.

– Pokojówka wysunęła się z pokoju.

Upłynęła spora chwila, zanim Krzeszówna ukazała się w progu.

Brokatową suknię zastąpiła jedwabnym szlafroczkiem lila, który odcinał się piękną jasną plama od ciemnych fornirów jadalni. Krótko ucięte włosy zdawały się umniejszać owal jej drobnej twarzy.

Szybkim krokiem podszedł do przyjaciółki, aby uczynić jej gorzką wymówkę za tak długie oczekiwanie. Uprzedziła go prośbą:

– Zamiast wymówek, przyćmij pająk. Jedna żarówka wystarczy, gdy cierpisz na migrenę, a zresztą i względy oszczędnościowe powinny w obecnym twoim położeniu odgrywać rolę...

– Cóż to znów znaczy? – żachnął się, a ręka, którą sięgał do tastra, zawisła w powietrzu.

– Wiesz, że tydzień już chodzi z rachunkiem za światło i dziś rano oświadczył służącej, że jeśli rachunek elektrowni nie zostanie wyrównany, to zamkną prąd. Jestem troskliwa o twoją migrenę i o... kieszeń.

– Dlaczego wcześniej nie powiedziałaś mi o tym?

– Uważałam, że rachunek za prąd może być dla mnie doskonałym wstępem do naszej ostatecznej rozmowy, przed którą od tygodnia uciekasz. Na szczęście, twoje zachowanie za kulisami wobec Sai i moich kolegów przyśpiesza rozmowę, którą odkładałam aż do dnia dzisiejszego...

– Moje zachowanie wobec Sai! Wpadasz w przesadę... Ulituj się Hanko! – szloch przerwał mu dalsze słowa.

Błysk litości zagrał znów na jej twarzy. Skupił się i zatrzymał w dużych oczach. Położyła rękę na jego głowie. Karnicki uchwycił skwapliwie tę rękę, całował dłoń i wypolerowane paznokcie.

– Nie, Hanko!... ty nie odejdziesz – łkał ciągle. – Ja się podniosę. Ja będę tym, czym byłem. Tylko nie odchodź... Dwa lata żyłem tobą, wypełniałaś mi życie... Nie chciałem służyć nikomu prócz ciebie, nawet sztuce... Teraz wezmę się do pracy. Mam temat tak wielki i silny, że zadrżą ci, którzy przed tobą mnie szkalowali...

– Kłamiesz!

– Przysięgam, mówię prawdę... Tylka nie odchodź Hanko!...

Przez miękki jedwab całował jej kolana.

Pani Hanka chciała wstać. Ramionami oplótł ją wpół, wcisnął głowę w fałdy jej szlafroka i ciągle jeszcze ze strachem powtarzał:

– Nie odchodź Hanko!... nie odchodź... Jutro powiem wszystko... Dziś nie mogę... Patrz jak jestem zgnębiony...

Pomogła mu wstać. Wstał pokornie jak dziecko, oczami pełnymi łez patrzał w jej twarz, jakby chciał czytać wyrok na siebie.

– Nie odejdziesz? – spytał cicho i trwożliwie.

– Do jutra nie.

Z wdzięczności chciał ją objąć wpół i przycisnąć do siebie. Wyślizgnęła się zręcznie z jego rąk.

– Nie Ludwiku, histerią i łzami nie załatwimy ważnej dla nas obojga sprawy. Godzę się, że do jutra odłożymy rozmowę... Teraz idę spać.

Dziękował jej oczyma. Potem zwiesił sowę i ciężkim krokiem wyszedł do swojego gabinetu.

Pani Hanka zgasiła światło w jadalni, przeszła do buduaru.

W pokoju uczuł Karnicki dławiącą duszność. Otworzył okno, chciwie łykał chłodne powietrze nocy. Wolno zaczął się uspakajać. Wiedział, że nie zaśnie. Resztką sił wyszedł na korytarz, zdjął z kołka kapelusz i zarzutkę i cicho, aby nie zbudzić służby, odkręcił zatrzask i wyszedł na ulicę.

Spokój nocy przywracał mu przytomność. Lekki wiatr chłodził rozpaloną skórę na twarzy, wysuszał powieki. Nerwy przestały wibrować jak drgające struny. Wolnym krokiem przeszedł Nowowiejską, przystanął na rogu Alei. Na skraju nieba od strony Belwederu widniało jasne pasmo światła, rozszerzało się coraz bardziej, jakby skupiało się do ataku przeciw ciemnościom. Z Ogrodu Botanicznego dochodził nieśmiały świergot wcześnie zbudzonego ptaka, który oznajmiał braciom radosną nowinę bliskiej jutrzenki.

Dniało.

Karnicki przeraził się na myśl, że za godzinę słońce wyzłoci dachy domów, zacznie wypędzać ludzi do ich codziennych zajęć. Za wszelką cenę chciał przedłużyć noc o kilka godzin. Zdawał sobie jasno sprawę, że słońce dnia nie utrzyma jego przyjaciółki w tym samym nastroju litości, w jakim ją pozostawił. Skierował się w stronę Belwederu. W miarę oddalania się od domu, myśli Karnickiego coraz lepiej wiązały się ze sobą, coraz jaśniej i lepiej rozumiał szczegóły nocnej rozmowy z Hanką. Zaczął już nawet chłodno rozumować. Zrozumiał, że Hanka, wszczynając dzisiejszą rozmowę, wprost go nienawidziła, dopiero gdy zobaczyła jego łzy, gdy usłyszała szloch, odczuła litość dla jego bezsilności.

– Czy rzeczywiście jestem bezsilny? – pytał sam siebie.

Na to pytanie nie znajdował na razie odpowiedzi.

Trzy lata tworzył, napisał szereg rzeczy, które krytyka przyjęła wprost z entuzjazmem. Posunięto się tak daleko, że twierdzono, iż po długim zastoju dopiero on pchnął polską sztukę dramatyczną na wyżyny. Tak – ale wtedy całych lat trzy kochał się w Hance. Wtedy nie ośmielał się marzyć o pięknej artystce jak o swej przyjaciółce. Kochał cierpliwie krył się ze swoją miłością, czasem tylko myślał o jej zdobyciu. Wiedział, że małe ma szanse podobania się. Nie był urodziwy. Jego wielka, chuda, sylwetka o szybkich, nerwowych ruchach miała w sobie nawet coś śmiesznego. Nie mógł wobec Hanki odegrać roli Don Juana. Postanowił odgrywać rolę człowieka nieszczęśliwego. W bogatej fantazji tworzył obrazy tragicznych nieporozumień, wplatał w nie swoją osobę lub wymyślał typy ludzi których on z nieuleczalnym optymizmem chciał przekształcić w ludzi szlachetnych. Fantazjował nieszczęśliwą miłość do kobiety złej.

Z całą tą serią obrazów swej fantazji wchodził wieczorną godziną do jej zacisznego pokoju, siadał w miejscu, gdzie światło nie padało na jego twarz i opowiadał o rzekomych tragediach swego życia. Czasem żalił się jak dziecko. Młoda artystka pocieszała go wtedy, odwoływała od szaleńczych zamiarów, którymi przed nią żonglował z udaną nonszalancja.

Aż przyszedł moment, gdy zatracił własny krytycyzm, fantazję zmieszał wtedy tak dalece z rzeczywistością, że zaczął się czuć człowiekiem nieszczęśliwym i w ciszy swego pokoju płakał sam nad sobą. W tych latach urojonych cierpień tworzył, tworzył rzeczy niepowszednie, nawet wielkie. Dyrekcje teatrów ubiegały się o prawo wystawiania jego sztuk. Wreszcie stał się wielkim. Dochody miał nadspodziewane.

Wreszcie przyszedł upragniony wieczór. Wieczór ten jakby rylcem utrwalił się w jego mózgu.

Była zima.

Artystka drzemała na szerokiej otomanie – obok niej leżały rozsypane kartki roli. Cicho wsunął się do pokoju. Usiadł u jej nóg, chłodne róże położył lekko na jej piersiach. Zapach kwiatów obudził artystkę z półsnu. Przycisnęła kwiaty do rozpalonych skroni.

Wtedy wyjawił jej swoje pragnienia: Chciałby wyrwać ją spod wiszarów czarnych chmur, z ulic pokrytych brudnym śniegiem, a przenieść ją tam, gdzie fale lazurowego morza w zatoce La Marsa rozbijają się w słońcu na tysiące kolorowych kropel, tam, gdzie na złotym piasku diun tworzy oaza barwną plamę.

Czy trudno przy jego zarobkach, które trwoni z kolegami w knajpach warszawskich, wybrać się teraz do Tunezji?

Pani Hanka nie odpowiedziała. Położyła miękkie, ciepłe palce na jego ręce. Długo trwali wtedy w dziwnym nastroju...

Gdy pierwsze promienie słońca czerwieniły dachy sąsiednich domów, zbudzili się z gorączkowego snu.

Wkrótce po tej nocy wyjechali, by przeżyć bajkę wśród zielonych palm Tunezji. Tam stworzył najpotężniejsze swoje dzieło.

Gdy powrócili do Warszawy, wynajął mieszkanie przy Natolińskiej. Zamieszkali w nim oboje. Od tej chwili żył z nią, wchłaniał ją zupełnie. Dwa lata spędzone we wspólnym mieszkaniu uważał za najszczęśliwsze w swym życiu – ale przestał fantazjować, był już sobą, przestał pisać, jakby miłość wypędzała z jego duszy i mózgu całą twórczość. O to powstawały między nimi najpierw drobne, potem coraz większe scysje. Ona w dalszej jego twórczości widziała swoje wielkie nadzieje – on próbował pisać – ale nie szło.

– Zamilkłem jak historyczny Pierre Vidal – zaśmiał się tak głośno, że aż oprzytomniał.

Spostrzegł, że zapędził się za daleko, mijał Drogę Królewską i bezmyślnie kierował się do Wilanowa. Stanął, otarł pot z czoła, który spływał kroplami, zatrzymywał się na jego gęstych brwiach, rozlewał się po rozgorączkowanych policzkach. Spojrzał na zegarek: dochodziła szósta. Zdjął palto, przewiesił je przez ramię. Zawrócił do miasta. Z krainy marzeń wracał do rzeczywistości.

– Co ja jej dziś powiem? – to pytanie, jak ostry gwóźdź wbijało się boleśnie w jego mózg.

Mijał Belweder, a odpowiedzi jeszcze nie znajdował.

Mimo wczesnej pory ruch w mieście był już duży. Wozy z pieczywem i mlekiem wymijały się szybko, aby na czas za prowiantować Warszawę. Przepełnione aż po stopnie wozy tramwajowe wiozły robotników w dół nad Wisłę. Służące biegły szybko po zakupy, aby odrobić szybkim krokiem przydługie minuty snu. W ten korowód ludzki wplatała się czasem jakaś nitka życia nocnego. Wóz z jarzyną nie mógł wyminąć dorożki, która wiozła mocno zmęczone towarzystwo z dancingu.

Karnicki przystanął chwilę na rogu Alei Ujazdowskich, by w blaskach rannego słońca obserwować wczesny ruch ulicy. Od świeżo polanych chodników wiał miły chłód, promienie słońca nie nasycały jeszcze żarem. Spojrzał na niebo – błękitu ciemnego jak farbka nie psuła ani jedna chmurka. Nagle za plecami usłyszał dyszkant roznosiciela gazet:

– Kurier! Kurier! Bestialskie morderstwo w hotelu Mincerowej!

Karnicki drgnął. Kupił gazetę. Na pierwszej kolumnie grubymi czcionkami opisany był fakt zamordowania emigranta rosyjskiego. Z ogromną ciekawością czytał szczegóły tajemniczego morderstwa, potem wzruszył ramionami.

– Dziwne. Dla kogo życie tego nędzarza mogło przedstawiać jakąś wartość? – szepnął sam do siebie.

Schował gazetę do kieszeni i skierował się wolnym krokiem na Natolińską, a w głowie jego kłębił się natłok dziwnych myśli.

To jest bezpłatna wersja demonstracyjna ebooka. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji publikacji.