Saga rodu Cantendorfów 1. Tajemnica zamku - ebook

ROZDZIAŁ 1

– Młoda hra­bina Can­ten­dorf nie żyje. Pogrzeb odbę­dzie się za dwa dni. – Taka wia­do­mość gruch­nęła z samego rana, wywo­łu­jąc ogromne poru­sze­nie w całej oko­licy.

– Ktoś ją zamor­do­wał! – szep­tały praczki zebrane nad stru­mie­niem.

– Zabił z zimną krwią. – Kucharka sto­jąca w kolejce do rzeź­nika rów­nież nie miała żad­nych wąt­pli­wo­ści.

– Łeb jej, kon­kret­nie, ukrę­cił – mówił lokaj lorda Met­calfa, wkła­da­jąc swo­jemu panu mary­narkę do jazdy kon­nej. – Wszy­scy wie­dzą, jak było, ale to czy­ściutka robota. Hra­bia to facho­wiec. Nie ma się kon­kret­nie do czego przy­cze­pić. Nikt złego słowa prze­ciw hra­biemu nie powie.

Lord Met­calf nie miał w zwy­czaju komen­to­wać bie­żą­cych wyda­rzeń w obec­no­ści swo­jego lokaja, ale tego ranka nic nie działo się jak zazwy­czaj. Lord był wzbu­rzony tak bar­dzo, że nie potra­fił ukryć swo­ich emo­cji.

– Przy­znaję, że ta sytu­acja daleka jest od tego, co zwy­kli­śmy uwa­żać za sto­sowne – powie­dział ostroż­nie, po czym zamilkł, widząc, jak lokaj pil­nie wsłu­chuje się w słowa swo­jego chle­bo­dawcy, gotów natych­miast po opusz­cze­niu pokoju powtó­rzyć je innym pra­cow­ni­kom, ubar­wia­jąc oczy­wi­ście i inter­pre­tu­jąc po swo­jemu. – Dzię­kuję – zakoń­czył sta­now­czo.

Pokrę­cił głową w zadu­mie, popra­wił man­kiety koszuli, ode­brał od lokaja kape­lusz i szpi­crutę, po czym skie­ro­wał się do drzwi.

Scho­dził powoli po sze­ro­kich scho­dach rodo­wej rezy­den­cji. W hallu zauwa­żył dwie poko­jówki, które zawzię­cie dys­ku­to­wały skryte w kącie za wielką palmą.

– Podobno ją zamę­czył… w łóżku. – Policzki mło­dej dziew­czyny aż pło­nęły z prze­ję­cia. – Wyobra­żasz sobie?! Taki wielki męż­czy­zna, przy­stojny… – zawie­siła głos. Spra­wiała wra­że­nie, jakby sama chęt­nie pozwo­liła się zamę­czyć hra­biemu. Za każdą cenę.

– Ale kto ci o tym powie­dział? – Jej kole­żanka nie mogła dać wiary tym sło­wom. W prze­ci­wień­stwie do towa­rzyszki o poży­ciu mał­żeń­skim miała bar­dzo mgli­ste poję­cie.

– Nasza gospo­dyni. Taka z niej świę­toszka. Za jeden marny uśmiech do lokaja bije kijem po rękach, ale sama aż się trzę­sie, kiedy sły­szy opo­wie­ści o tym, co hra­bia wypra­wia w sypialni.

– Co takiego… – Pyta­nie nie zdą­żyło paść. Dziew­czyny zauwa­żyły swo­jego pra­co­dawcę i natych­miast się wypro­sto­wały, sta­ra­jąc się przy­brać uprzejmy i w miarę moż­li­wo­ści opa­no­wany wyraz twa­rzy.

Ukło­niły się, po czym, suge­ru­jąc wiel­kie zaan­ga­żo­wa­nie w obo­wiązki, zaczęły ener­gicz­nie wycie­rać kurze. Lord wes­tchnął. Nie miał siły dener­wo­wać się tym wido­kiem, choć nie­na­wi­dził plot­ko­wa­nia. Dzi­siaj jed­nak nic nie mógł na to pora­dzić – wszy­scy i tak mówili teraz tylko o zmar­łej żonie hra­biego. Tego nie dało się unik­nąć.

Nagle zatrzy­mał się tknięty nie­do­brą myślą. Stra­cił ochotę na prze­jażdżkę. Rzu­cił szpi­crutę na ciemną dębową komodę i szyb­kim kro­kiem wró­cił na pię­tro. Skie­ro­wał się w prawo, ku pięk­nym bia­łym drzwiom. Zapu­kał deli­kat­nie, po czym, usły­szaw­szy zapro­sze­nie, szybko wszedł do małego salonu, gdzie żona zwy­kle piła poranną her­batę lub pisała listy.

– Dzień dobry – przy­wi­tał się.

Na jego widok lady Mar­ga­ret pod­nio­sła głowę. Była zasko­czona i nie­zbyt zado­wo­lona z tej nie­spo­dzie­wa­nej wizyty, ale dosko­nałe wycho­wa­nie, jakie ode­brała w mło­do­ści, było jak auto­ma­tycz­nie reagu­jący sys­tem, dzia­ła­jący spraw­nie w każ­dej sytu­acji. Uprzejme zain­te­re­so­wa­nie szybko odma­lo­wało się w jej pięk­nych ciem­nych oczach, a towa­rzy­szący mu cie­pły uśmiech spra­wiał wra­że­nie w pełni szcze­rego.

Lord Met­calf pod­szedł do żony, po czym poca­ło­wał ją w poli­czek.

– Czy nasza córka już wstała? – zapy­tał.

– Nie – odparła lady Met­calf i poczuła zimny dreszcz złego prze­czu­cia. – Jesz­cze śpi – dodała.

– Obudź ją, pro­szę, i powiedz, że cze­kam w biblio­tece. – Ton wypo­wie­dzi lorda był bar­dzo sta­now­czy.

– Nie będziesz dzi­siaj jeź­dził konno? – zapy­tała lady Mar­ga­ret, gra­jąc na zwłokę. Bała się, że mąż wyj­dzie, niczego nie wyja­śnia­jąc, jak to miał w zwy­czaju czę­sto czy­nić.

– Są waż­niej­sze sprawy – powie­dział. Choć jego głos brzmiał spo­koj­nie, to jed­nak gesty­ku­la­cja oraz nie­równy krok, jakim prze­mie­rzał pokój, świad­czyły o spo­rym wzbu­rze­niu. – Sły­sza­łaś pew­nie naj­now­sze wie­ści? – zapy­tał, naj­wy­raź­niej decy­du­jąc się jed­nak na dłuż­szą roz­mowę z żoną.

– Tak. Marta opo­wie­działa mi rano, co się wyda­rzyło. Całe mia­steczko mówi tylko o tym. Ale co ma z tym wspól­nego nasza córka? – zapy­tała odru­chowo, po czym mocno się zanie­po­ko­iła, zanim jesz­cze mąż zdą­żył udzie­lić jej odpo­wie­dzi. – Nie sądzisz chyba, że hra­bia znów będzie szu­kał żony?! – zawo­łała. – Prze­cież jest żałoba. Potrze­buje czasu…

– Czasu… – Jej mąż pogar­dli­wie wzniósł oczy, jakby chciał spraw­dzić, czy nie­biosa widzą, do jakiego poziomu musi się zni­żać, by nawią­zać kon­takt ze swoją piękną, posażną, ale nie­zbyt bystrą żoną. – Ostat­nim razem hra­bia Can­ten­dorf doko­ny­wał prze­glądu kan­dy­da­tek już na pogrze­bie. Teraz też tak będzie.

Lady Met­calf mil­czała. Dobre maniery unie­moż­li­wiały jej wypo­wie­dze­nie tego, co naprawdę myślała. Ni­gdy nie była z mężem w tak przy­ja­ciel­skiej zaży­ło­ści, by się zdo­być na szcze­rość. Nie umiała teraz przy­jąć pozy­cji part­nera, by jasno wyło­żyć swoje argu­menty. Nawyki oka­zały się zbyt silne. Matka przez całe życie uczyła ją grać słodką, opa­no­waną, dobrze uło­żoną panienkę i tak już zostało. Pomo­gło jej to dobrze wyjść za mąż, ale blo­ko­wało nawią­za­nie praw­dzi­wej rela­cji z lor­dem Met­calfem.

– Po co się nara­żać na nie­po­trzebne kom­pli­ka­cje? – Mąż mówił do niej, ale patrzył w inną stronę. Nale­żało przy­pusz­czać, że nie ocze­ki­wał odpo­wie­dzi. – Dobrze wiesz, że Alek­san­der Can­ten­dorf może wszystko. Od lat nie liczy się z opi­nią ludzi. Co zro­bimy, jeśli poprosi o rękę Emi­lii? – Spoj­rzał wresz­cie na Mar­ga­ret, ale zanim zdą­żyła otwo­rzyć usta, sam odpo­wie­dział na swoje pyta­nie: – Nie możemy sobie pozwo­lić na to, by odmó­wić i nara­zić się na jego gniew. A oddać mu córkę to jak wydać na nią wyrok.

– Wiem… – Żona gorącz­kowo poszu­ki­wała jakie­goś argu­mentu, który mógłby uchro­nić ich uko­chaną jedy­naczkę przed opusz­cze­niem domu. – Ale czy jesteś pewien, że zagro­że­nie jest realne? Może jed­nak hra­bia wybie­rze kogoś innego? – zapy­tała bez prze­ko­na­nia.

Wobec tych słów lord Met­calf z tru­dem zacho­wał spo­kój.

– Dobrze wiesz – zawo­łał – że nasza Emi­lia to jedyna panna w całym hrab­stwie, która ma odpo­wied­nią pozy­cję i posag. Inne są za młode albo już je zło­żono w rodzin­nym gro­bowcu Can­ten­dor­fów! – wzbu­rzył się.

Nie lubił roz­ma­wiać z kobie­tami. Koniecz­ność tłu­ma­cze­nia spraw oczy­wi­stych szybko wyczer­py­wała jego cier­pli­wość. Miał świa­do­mość, że tro­chę prze­sa­dza, jesz­cze kilka panien by się zna­la­zło, gdyby dobrze poszu­kać, ale emo­cje wzięły górę nad roz­sąd­kiem.

– Masz rację. – Żona, widząc jego wzbu­rze­nie, posta­no­wiła obrać inną tak­tykę. Uśmiech­nęła się, a lord poczuł, że napię­cie się zmniej­szyło. – Ale prze­cież nie trzeba się tak bar­dzo spie­szyć – powie­działa łagod­nie. – Nawet hra­bia Can­ten­dorf musi pamię­tać o dobrym wycho­wa­niu i sto­so­wać się do norm towa­rzy­skich.

– Musi?! – zawo­łał mąż, znów pod­no­sząc głos o kilka tonów wyżej, niż wypa­dało. – Dla­czego kobiety nic nie rozu­mieją? – zapy­tał, po czym odru­chowo rozej­rzał się po pokoju, jakby chciał zna­leźć towa­rzy­sza roz­mowy wystar­cza­jąco inte­li­gent­nego, by mu udzie­lił odpo­wie­dzi.

Nikogo jed­nak nie było. Jedy­nym roz­mówcą, jakim dys­po­no­wał, była jego żona. Piękna kobieta z prze­stra­chem wypi­sa­nym na twa­rzy i oczami po brzegi wypeł­nio­nymi bra­kiem zro­zu­mie­nia.

– On się z niczym nie musi liczyć – dener­wo­wał się lord. – Dobrze o tym wiesz. Gdyby miał choć tro­chę przy­zwo­ito­ści, już dawno wypra­wiłby lady Adler do męża. Ona mieszka w zamku już od lat. Sie­dzi przy stole, pra­wie czyni honory pani domu. To prze­cież naj­więk­szy skan­dal w oko­licy. Co na to twoje dobre wycho­wa­nie? – zapy­tał szy­der­czo. – Czy hra­bia się z nim liczy?

W pokoju zapa­no­wało mil­cze­nie. Mar­ga­ret nie odpo­wie­działa. W krę­gach dobrze uro­dzo­nych kobiet lady Adler nie ist­niała. Nie zapra­szano jej na her­batki, sąsiedz­kie spo­tka­nia ani uro­czy­ste bale. Nie mówiono o niej, a przy­naj­mniej nie wprost i nie publicz­nie. Mąż, wycią­ga­jąc na świa­tło dzienne tę żenu­jącą sytu­ację tak otwar­cie, wyka­zał się wiel­kim bra­kiem taktu. Teraz jed­nak nie było czasu, by zwra­cać mu uwagę.

– Nie liczy się z niczym. – Lord Met­calf odpo­wie­dział sobie sam. – Bo dobrze wie, że cokol­wiek zrobi, nikt nie odważy się wejść z nim w otwarty kon­flikt. Może miesz­kać z lady Isa­belle, jak długo tylko zechce. Jego pozy­cja gwa­ran­tuje mu nie­ty­kal­ność. Każdy by tak chciał – dodał na koniec, a lady Mar­ga­ret wolała nie pytać, który z dwóch przy­wi­le­jów uty­tu­ło­wa­nego sąsiada jest bar­dziej kuszący dla jej męża. Miesz­ka­nie z tą bez­wstyd­nicą, któ­rej żadna uczciwa kobieta nie poda ręki, czy też cał­ko­wita wol­ność doko­ny­wa­nia wybo­rów.

Mil­czała. Nie dla­tego, że bra­ko­wało jej inte­li­gen­cji, by wycią­gnąć wnio­ski, jak się wyda­wało jej mężowi, ale z obawy przed ryzy­kiem. Była świa­doma, jakie kon­se­kwen­cje może mieć jedno nie­wła­ści­wie dobrane słowo. Mąż wyj­dzie z pokoju, a ona niczego wię­cej się nie dowie.

Spoj­rzała na lorda w napię­ciu. Nie musiała pytać, od razu wie­działa, że jej mąż ma już gotowy plan.

– Twoja matka potrze­buje towa­rzy­stwa – rzekł sta­now­czo Met­calf, a ona tym razem nie zdo­łała opa­no­wać emo­cji.

– Nie! – zawo­łała, przy­ci­ska­jąc dło­nie do policz­ków. – Dla­czego aku­rat moja mama? To bar­dzo daleko.

– Zasłu­guje na wszystko, co naj­lep­sze – rzekł lord i nawet dosko­nałe wycho­wa­nie nie zdo­łało zatu­szo­wać obłudy dźwię­czą­cej w jego gło­sie. – A Emi­lia nabie­rze ogłady, prze­by­wa­jąc tro­chę z babką – zakoń­czył sta­now­czo.

– Jak długo? – zapy­tała cicho.

– Pół roku – zawa­hał się. – Może wię­cej. Czas pokaże. Nie martw się, to tylko kilka mie­sięcy, szybko minie. Wła­ści­wie to nawet nie musisz budzić naszej córki. Niech wypocz­nie przed podróżą. Ja wszystko zor­ga­ni­zuję.

Machi­nal­nie poca­ło­wał żonę w poli­czek, choć w jego przy­padku nie był to gest wyni­ka­jący z uczu­cia, a jedy­nie ze sta­łych rytu­ałów, nad któ­rymi się nie zasta­na­wiał. Uznał sprawę za zała­twioną. Wyszedł do biblio­teki, wezwał lokaja, po czym zabrał się do pisa­nia uprzej­mego listu do teścio­wej. Nie prze­pa­dał za nią, ale dzi­siaj potrze­bo­wał jej pomocy. Był pewien, że ją otrzyma. Dobro rodziny sta­no­wiło dla wszyst­kich war­tość nad­rzędną, a ono wyma­gało, by Emi­lia jak naj­szyb­ciej opu­ściła ten dom. Nikt nie mógł sobie pozwo­lić na to, by wejść w kon­flikt z hra­bią Can­ten­dor­fem.

Zawa­hał się tylko przez chwilę. Spoj­rzał w okno na widoczne w oddali uro­kliwe wzgó­rza. Posia­dło­ści majęt­nego sąsiada nie było stąd widać. Ale lord dobrze ją znał w każ­dym szcze­góle. Lasy i łąki, liczne wsie, potężny wie­kowy zamek oraz domy w Lon­dy­nie. O sumach zgro­ma­dzo­nych w banku wolał już nie myśleć, bo i bez tego zaczy­nało mu się krę­cić w gło­wie, a coraz bar­dziej natrętna myśl nie­przy­jem­nie świ­dro­wała jego mózg…

A gdyby tak zary­zy­ko­wać? Prze­cież nie zosta­wi­liby Emi­lii samej… Mogliby nawet codzien­nie ją odwie­dzać. Pil­no­wać jej bez­pie­czeń­stwa. Wysłać do zamku ze szta­bem zaufa­nych słu­żą­cych i dam do towa­rzy­stwa, by chro­niły swoją panią we dnie i w nocy. Z plo­tek wyni­kało, że ochrona jest potrzebna zwłasz­cza w nocy.

Taki mają­tek – rzecz nie do pogar­dze­nia. A sam hra­bia prze­cież też jest męż­czy­zną przy­stoj­nym, można podej­rze­wać, że dosko­nale radzą­cym sobie w kon­tak­tach z kobie­tami.

W męskim gro­nie zacho­wy­wał się jak czło­wiek roz­sądny, o dużej ogła­dzie i sze­ro­kich hory­zon­tach myślo­wych. Spra­wić, by mło­dziutka pło­cha Emi­lia zako­chała się w nim do utraty tchu, wyda­wało się naj­prost­szą rze­czą na świe­cie. Wystar­czyłby nie­wielki wysi­łek.

Co się dzieje z jego żonami? – Lord wstał i zaczął się prze­cha­dzać po pokoju. – Dla­czego umie­rają?

To była zupeł­nie nie­praw­do­po­dobna histo­ria. Nie wie­rzył w opo­wie­ści o mor­der­stwach – aż tak bez­karny nie był nawet hra­bia Can­ten­dorf. Ani tak głupi. Wiele razy odwie­dzał go szef poli­cji, rze­komo z uprzejmą wizytą. Spraw­dził dokład­nie oko­licz­no­ści każ­dej śmierci. Zawsze ist­niało nie­pod­wa­żalne wyja­śnie­nie. Dwa razy panie Can­ten­dorf prze­no­siły się na tam­ten świat z powodu kom­pli­ka­cji oko­ło­po­ro­do­wych, raz przy­czyną śmierci było zapa­le­nie płuc, a w ostat­nim przy­padku ponoć suchoty. Poza tym żadna z rodzin nie zło­żyła for­mal­nej skargi na hra­biego. Wszy­scy mil­czeli. Liczba plo­tek była wprost pro­por­cjo­nalna do zacię­to­ści, z jaką zain­te­re­so­wani zaci­skali usta, kiedy sły­szeli jakie­kol­wiek pyta­nia.

Ale może Emi­lia da sobie radę? – Gwał­tow­nie potarł czoło zro­szone maleń­kimi kro­pel­kami potu. – Może prze­goni lady Adler? Uro­dzi wyma­rzo­nego dzie­dzica? Sta­nie się pierw­szą damą w całej oko­licy? Wnie­sie do rodziny splen­dor i bogac­two, jakich ni­gdy dotąd jej bli­skim nie udało się osią­gnąć?

Roz­ma­rzył się na moment, ale szybko przy­po­mniał sobie blade obli­cza poprzed­nich pań na zamku Can­ten­dorf. Od razu można było zauwa­żyć, że coś jest nie tak. Żadna z nich nie utrzy­my­wała roz­le­głych kon­tak­tów towa­rzy­skich. Nie bawiły się, nie korzy­stały ze swo­jej pozy­cji spo­łecz­nej. Ich śluby, poza pierw­szym, były skromne, a balów w zamku nie orga­ni­zo­wano, bo gospo­darz wła­ści­wie stale był w żało­bie.

Na samą myśl, że Emi­lia sią­dzie zasmu­cona na końcu dłu­giego stołu w zamku, lord Met­calf zadrżał.

Kochał swoją córkę; skry­cie marzył o kolej­nym potomku, ale na to chyba nie było już szans. W mał­żeń­skiej sypialni wła­ści­wie od początku czuł się jak pod­czas wizyty u leka­rza. Zimno, biało, trzeba się roze­brać i czło­wiek przez cały czas czuje się skrę­po­wany. Uni­kał tych spo­tkań, jak tylko mógł. To i tak cud, że udało im się począć jedno dziecko.

Nie miał zamiaru nara­żać uko­cha­nej córki na naj­mniej­sze choćby nie­bez­pie­czeń­stwo. Szybko, choć nie bez trudu, odpę­dził od sie­bie marze­nia o awan­sie spo­łecz­nym kosz­tem Emi­lii. Była dla niego zbyt cenna.

Zło­żył list i zaplom­bo­wał. Córka spała i nie zamie­rzał jej budzić, by się z nią kon­sul­to­wać w tej spra­wie. Jej opi­nia nie miała żad­nego zna­cze­nia – nie był taki nowo­cze­sny, aby wspól­nie z dziec­kiem, nawet już doro­słym, oma­wiać swoje decy­zje. Nawet by mu to nie przy­szło do głowy, tym bar­dziej że liczył się czas. Dziew­czyna musiała wyje­chać jak naj­szyb­ciej.

Lord Met­calf nie miał złu­dzeń. Wie­dział, co teraz się sta­nie. Hra­bia nie lubił być wdow­cem, ten stan ni­gdy nie trwał u niego zbyt długo. Zacho­wy­wa­nie pozo­rów rów­nież nie zaj­mo­wało wyso­kiej pozy­cji na liście jego prio­ry­te­tów. Prze­dłu­ża­jąca się ponad wszelką przy­zwo­itość wizyta lady Isa­belle Adler, żony zasłu­żo­nego na dwo­rze ary­sto­kraty, była tego naj­lep­szym dowo­dem.

Oboje mał­żon­ko­wie przy­byli na zamek Can­ten­dorf kilka lat temu. Lady Adler w nie­skoń­czo­ność pako­wała walizki, ofi­cjal­nie wciąż przy­go­to­wu­jąc się do wyjazdu. Nie bacząc na nie­chęć oto­cze­nia ani na pro­te­sty męża, który musiał ją opu­ścić i wró­cić do sto­licy, wciąż miesz­kała na zamku, cza­sem nawet peł­niąc honory pani domu ku obu­rze­niu całego śro­do­wi­ska.

Kto wie, co się tam jesz­cze działo i w jaki spo­sób wpły­wało to na młode żony hra­biego, któ­rym nie uda­wało się w tych warun­kach prze­trwać. Ludzie snuli różne przy­pusz­cze­nia.

Hra­bia Alek­san­der jaw­nie popie­rał ten stan rze­czy. Huczało od plo­tek, czas pły­nął, kolejne żony prze­stę­po­wały próg jego domo­stwa, a on nie zmie­niał swo­jego postę­po­wa­nia. Gdyby nie fakt, że w hrab­stwie Can­ten­dorf, uro­kli­wej kra­inie na pół­nocy Anglii, był on naj­bo­gat­szym i nie­zmier­nie wpły­wo­wym czło­wie­kiem, a od dobrych sto­sun­ków z nim zale­żały inte­resy więk­szo­ści rodzin, już dawno zostałby wyklu­czony z towa­rzy­stwa.

Zasady są jed­nak dla rów­nych, rów­niejsi mogą z nich kpić do woli. Hra­bia czer­pał z tego prawa peł­nymi gar­ściami.

***

Kate Mil­ton roz­ci­nała nożycz­kami szwy na sukience uszy­tej przez jedyną poko­jówkę, jaka się jesz­cze ostała w domu.

– Co za par­tac­two! – narze­kała, poma­ga­jąc sobie w trud­niej­szych momen­tach zębami. – Dla­czego ojciec zosta­wił w domu naj­mniej roz­gar­niętą spo­śród wszyst­kich dziew­cząt, a zwol­nił wszyst­kie pra­co­wite i mądre?

– Bo ta jest naj­tań­sza – spo­koj­nie odpo­wie­działa Ame­lia, star­sza sio­stra Kate. Ona rów­nież oglą­dała swoją suk­nię, spraw­dza­jąc mate­riał dokład­nie, kawa­łek po kawałku. Ubra­nia były nie pierw­szej nowo­ści. Już dwa razy prze­ra­biane i dopa­so­wy­wane do zmie­nia­ją­cych się figur dziew­cząt. Kolejna prze­róbka sta­no­wi­łaby spore wyzwa­nie nawet dla fachowca. Ostat­nia poko­jówka w tym domu w spo­sób ewi­dentny sobie z nim nie pora­dziła.

– Boję się – powie­działa nagle Kate i spoj­rzała na sio­strę. Ale Ame­lia, choć star­sza, nie mogła stać się dla niej opar­ciem. Na dźwięk tych słów w jej oczach poja­wiło się jesz­cze więk­sze prze­ra­że­nie.

– Nie jest tak źle. – Kate momen­tal­nie zmie­niła kie­ru­nek roz­mowy. Zro­biło jej się żal sio­stry. – Ciotka Matylda jesz­cze nie odpi­sała. Na pewno lada dzień przyjdą dobre wie­ści – powie­działa szybko.

– Nie wiem. – Ame­lia, raz przy­po­mniaw­szy sobie rodzinne tro­ski, nie­ła­two dawała się pocie­szyć. – Tak długo już cze­kamy na list – powie­działa. – To zły znak. Minęło wiele mie­sięcy. Gdyby ciotka chciała nam coś zapro­po­no­wać, dawno by to zro­biła, a nawet nie wysłała odpo­wie­dzi.

– Może się zasta­na­wia? – Kate pró­bo­wała się zła­pać jakiej­kol­wiek nadziei. Popra­wiła nie­sforne rude loki i, jak zwy­kle w takich momen­tach, spoj­rzała z podzi­wem na piękne jasne włosy sio­stry. Ukła­dały się ele­gancko nawet po spa­ce­rze w wietrzny dzień. Kate nie zdo­łała dowieźć schlud­nej fry­zury powo­zem na swój pierw­szy bal.

– Nie sądzę – wes­tchnęła Ame­lia. – Ciotka jest zde­cy­do­waną kobietą, szybko podej­muje decy­zje. Oba­wiam się, że będziemy musieli pora­dzić sobie sami. Mam tylko nadzieję, że tata coś wymy­śli – dodała, ale w jej gło­sie nie było zwy­kłej pew­no­ści.

– Na to jest już za późno. – Kate porzu­ciła sta­ra­nia, by poszu­ki­wać w ich sytu­acji dobrych stron. Szkoda jej było czasu na próby zna­le­zie­nia cze­goś, co nie ist­nieje. – Długi są zbyt wiel­kie – powie­działa poważ­nym tonem. – Jesz­cze rok temu, gdyby ojciec opa­mię­tał się w porę, była szansa na ratu­nek. Teraz nic nie można zro­bić. Pie­nię­dzy już wcale nie mamy, a co gor­sza, sły­sza­łam, jak służba plot­ko­wała, że umowa dzier­żawna też jest zasta­wiona. Z czego oddamy długi?

To pyta­nie, powta­rzane w tym domu od kilku mie­sięcy, znów pozo­stało bez odpo­wie­dzi.

– Myślisz, że hra­bia Can­ten­dorf wie o wszyst­kim? – zapy­tała Ame­lia, a jej szare oczy roz­sze­rzyły się ze stra­chu na samo wspo­mnie­nie wła­ści­ciela dworu. Dzier­ża­wili od hra­biego posia­dłość, las, łąki, pola i obszerny dom. Od jego decy­zji zale­żał los rodziny. A nie było powodu, by przy­pusz­czać, że Alek­san­der Can­ten­dorf wykaże się zro­zu­mie­niem wobec zale­gło­ści finan­so­wych pana Mil­tona. Miał opi­nię spra­wie­dli­wego, ale suro­wego czło­wieka.

Ame­lia widy­wała go rzadko i zawsze potem długo opa­no­wy­wała drże­nie kolan. Hra­bia naj­czę­ściej pędził przez pola na swoim ciem­nym rumaku pochy­lony, sku­piony, mroczny. I wielki – jak wszystko, co go doty­czyło. Wiel­kie nazwi­sko, ogromny zamek, roz­le­głe posia­dło­ści, wyso­kie dochody, bar­dzo zła sława.

Ame­lia wcale się nie dzi­wiła, że jego żony tak krótko żyją. Ona umar­łaby chyba na samą myśl o choćby jed­nej spę­dzo­nej z nim nocy.

Na doda­tek ta skó­rzana ręka­wica wiecz­nie skry­wa­jąca dłoń. Kto wie, co się pod nią znaj­duje?…

– Sądzę, że tak. – Głos Kate wyrwał ją z zamy­śle­nia. – Tutaj nic się przed nim nie ukryje. Podej­rze­wam, iż tylko przy­go­to­wa­niom do pogrzebu zawdzię­czamy fakt, że jesz­cze mamy dach nad głową.

Ame­lia odło­żyła cero­waną sukienkę. Usia­dła na sze­ro­kim para­pe­cie okna i przy­tu­liła twarz do szyby. Była bar­dzo blada. W zimie kilka razy cho­ro­wała. Oszczęd­no­ści na ogrze­wa­niu powo­do­wały nawroty cięż­kiego prze­zię­bie­nia. Teraz pogoda była znacz­nie łaskaw­sza, ale zmar­twie­nie, jakie cią­żyło nad całą rodziną, nie pozwa­lało Ame­lii cał­ko­wi­cie wró­cić do sił. Mimo wyczer­pa­nia cho­robą wciąż była piękna. Deli­katna, uro­cza blon­dynka. Z cie­niutką talią, zgrab­nymi sto­pami i miłą twa­rzą oto­czoną kaskadą pro­stych, jasnych wło­sów.

– Powie­dzia­łam o wszyst­kim Alfre­dowi – zwie­rzyła się sio­strze.

– Dobrze zro­bi­łaś – odparła Kate. – Zresztą jego rodzice na pewno od dawna są zorien­to­wani w sytu­acji. To, że wciąż nas odwie­dza, dosko­nale o nim świad­czy. Widać kocha cię bez względu na wszystko.

– Tak – roz­pro­mie­niła się Ame­lia, a na jej bla­dej twa­rzy poja­wił się rumie­niec. – On jest bar­dzo dobry. Chciałby, żeby­śmy się pobrali już tego lata. Ja go powstrzy­muję, ponie­waż boję się iść z taką nowiną do naszych rodzi­ców. Skąd wezmą pie­nią­dze na przy­ję­cie weselne, wyprawę czy choćby tylko odpo­wied­nie ubra­nie? O posagu nawet już nie marzę. Och, Kate, na wszystko jest już za późno… A jeśli jego ojciec się nie zgo­dzi… Ostat­nio zacho­wuje się w sto­sunku do mnie z coraz więk­szym dystan­sem.

– Uspo­kój się. – Kate pode­szła do sio­stry i przy­tu­liła ją mocno. – Sprawy się jakoś ułożą. Zro­bimy skrom­niej­szy poczę­stu­nek…

– Za co? Prze­cież my nie mamy już nic! – prze­rwała jej gwał­tow­nie Ame­lia. – Nie mogę żądać od Alfreda, żeby brał wszyst­kie wydatki na sie­bie. Jak potem spoj­rza­ła­bym jego rodzi­nie w oczy? Jesz­cze dwa lata temu nasza sytu­acja była podobna, teraz wszystko się zmie­niło. Ja jestem nędzarką, a on wciąż synem sza­no­wa­nego, zamoż­nego oby­wa­tela. Dla­czego ojciec zajął się inte­re­sami? – zakoń­czyła z żalem.

To pyta­nie rów­nież czę­sto gościło w domu Mil­to­nów. Wypo­wia­dane było jed­nak znacz­nie ciszej i wyłącz­nie pod nie­obec­ność pana domu.

– Dopóki tylko admi­ni­stro­wał dwo­rem i gospo­dar­stwem, sprawy szły bar­dzo dobrze. Na tym się przy­naj­mniej zna – cią­gnęła Ame­lia.

– Chciał wię­cej – odparła Kate. – Tak mówi mama. Podobno wszy­scy męż­czyźni są tacy. Niczego nie potra­fią doce­nić i zawsze chcą wię­cej.

– Dla­czego nikt go nie powstrzy­mał? – Broda Ame­lii zaczęła się trząść. Kate przy­gar­nęła sio­strę do sie­bie. – Inte­resy w mie­ście to za trudna sprawa dla takiego pro­sto­li­nij­nego czło­wieka jak nasz tata. Każ­demu ufa, wszę­dzie widzi dobre oka­zje i wciąż żyje mrzon­kami, że jesz­cze jedna próba i odbije się od dna. Teraz jest już za późno na odwrót.

– Tylko jeden czło­wiek mógłby nam pomóc – wes­tchnęła Kate. – Dla niego to takie pro­ste. Nawet by nie zauwa­żył róż­nicy w finan­sach, gdyby nam daro­wał dług. Hra­bia jest prze­cież tak bar­dzo bogaty…

Ame­lia tylko wes­tchnęła. Miała dopiero dzie­więt­na­ście lat, ale już wie­działa, że życie w ten spo­sób nie działa. Hra­bia nie spra­wiał wra­że­nia dobro­dusz­nego wujaszka, który lubi robić miłe nie­spo­dzianki. Wyglą­dał raczej na groź­nego męż­czy­znę, z tych, co bez opo­rów biorą wszystko, czego zapra­gną, i ni­gdy się nie litują.

– Może mogły­by­śmy wcale nie iść na ten pogrzeb? – Ame­lia odrzu­ciła repe­ro­waną sukienkę. – Ta szmatka i tak do niczego się nie nadaje. Naro­bimy sobie tylko wstydu.

– Ojciec nie pozwoli nam zostać w domu – odparła Kate łagod­nie. – Musi teraz dbać o dobre sto­sunki z hra­bią.

– Ach! Co za bzdura! Can­ten­dorf nas prze­cież nawet nie zauważy. Kim są dla niego dwie biedne panny w sta­rych ubra­niach i z wła­sno­ręcz­nie uło­żo­nymi fry­zu­rami? Szarą masą.

Kate przy­tu­liła ją jesz­cze raz. Sio­stra nie zasłu­gi­wała na taki los. Była pogodną, pra­co­witą dziew­czyną, która każ­demu sta­rała się pomóc. Wycho­wana w miło­ści odda­wała innym dobre emo­cje z nawiązką. Zako­chała się szcze­rze i całym ser­cem. Wza­jemne uczu­cie łączyło ich z Alfre­dem już długo. W nor­mal­nej sytu­acji byliby już pew­nie po ślu­bie. Ale Kate nie miała dobrych prze­czuć. Cokol­wiek mówił Alfred na temat ich wspól­nych pla­nów, to jed­nak jego wizyty były ostat­nio coraz rzad­sze i krót­sze.

Bieda ma moc lodo­wa­tej wody. Stu­dzi naj­więk­szy nawet żar, nie­stety.

– Nie płaczmy już. – Ame­lia się ock­nęła. – Skoro nie ma wyj­ścia, skończmy te nie­szczę­sne sukienki i zabie­rajmy się do pracy. Jesz­cze sporo rze­czy dzi­siaj do zro­bie­nia. Przed domem posiały się pier­wiosnki. Trzeba je prze­sa­dzić bli­żej, tuż pod okna. Niech będzie przy­naj­mniej pięk­nie, skoro nie może być spo­koj­nie i szczę­śli­wie.

– Jesz­cze ktoś zoba­czy, że pra­cu­jemy jak chłopki, i mama będzie zła – powie­działa Kate.

– Wło­żymy far­tu­chy. Z daleka można nas będzie wziąć za poko­jówki, a zanim ktoś pod­je­dzie bli­żej, uciek­niemy. Chodź. Trzeba sobie radzić, w prze­ciw­nym razie to my uschniemy jak żona hra­biego.

– Wie­rzysz w te suchoty? – Kate spoj­rzała na sio­strę.

– Nie wiem, może to prawda. Ludzie róż­nie mówią.

– Ja sta­wiam na wiedźmę Alice. Była przy każ­dej śmierci. Jest zie­larką. Dobrze wiesz, że każ­dego potrafi ule­czyć. Nawet pastor, choć ofi­cjal­nie ją wyklął, ponoć kazał ją spro­wa­dzić tej nocy, kiedy go ciężka nie­moc zdjęła. Wiedźma mu pomo­gła. A żonom hra­biego ni­gdy.

– Ona nie jest praw­dziwą wiedźmą – popra­wiła ją sio­stra. – Ludzie tylko ją tak nazy­wają ze stra­chu. I lepiej o niej nie wspo­mi­naj. – Ame­lia chyba też się bała. – To spro­wa­dza nie­szczę­ście.

– Musia­łaby mieć w tym jakiś inte­res. – Kate nie przej­mo­wała się ostrze­że­niami sio­stry. – Gło­wię się nad tą zagadką już od dawna i nic nie rozu­miem.

– Mądrzejsi od cie­bie też nie dają rady. Lepiej daj sobie spo­kój i chodź ze mną upo­rząd­ko­wać salon. Jutro pogrzeb, zje­dzie się mnó­stwo ludzi. Nie wia­domo, kto nas odwie­dzi. Nie musi cały świat od razu wie­dzieć, że nie mamy służby.

Kate kiw­nęła głową. Pochy­liły się nad szy­ciem, a potem pobie­gły do kolej­nej pracy. Ame­lia skru­pu­lat­nie przy­kła­dała się do swo­ich zajęć, ale jej sio­stra myślami była gdzie indziej. W sma­ga­nym wia­trem sta­rym zamku.