Samouczek języka angielskiego w zdaniach do tłumaczenia. Poziom średnio zaawansowany - ebook

Wstęp

Drogi Uczniu!

Ponownie zapraszam cię do wspólnej nauki. Jeżeli nie korzystałeś z podręcznika poświęconego poziomowi podstawowemu, nie przejmuj się, gdyż będę przypominać wszystkie zasady, które pojawiły się w poprzedniej publikacji. Z tego powodu, niektóre informacje mogą się powtarzać. Jednakże w tej części musimy zrobić kolejny krok w celu osiągnięcia poziomu komunikatywnego. W tej publikacji pojawiają się dużo bardziej rozbudowane zdania, a także bogatsze wyjaśnienia. Czeka nas dużo pracy, więc nie ma czasu by zwlekać, zacznijmy od razu!

Powodzenia,

Karolina JekiełekO języku angielskim

To musisz wiedzieć!

Język angielski wywodzi się z germańskiej grupy językowej, na początku przypominał on język staroniemiecki czy fryzyjski używany obecnie w niektórych rejonach Holandii. Język angielski posiadał deklinację (odmianę rzeczownika) i koniugację (odmianę czasownika), a nawet trzy pełne rodzaje rzeczownika (męski, żeński i nijaki) oraz ich pełną odmianę. Również wymowa była zbliżona do wymowy słowa pisanego. Po najazdach Normanów język zaczął się zmieniać.

Angielski, a właściwie staroangielski, był niezrozumiały i trudny dla najeźdźcy. W efekcie upraszczania, końcówki odmian zaczęły zanikać, pojawiła się także francuska wymowa. Jednak w XV wieku doszło do przesunięcia samogłosek, tzw. wielka przesuwka samogłoskowa, i wymowa po dziś dzień jest dla wielu osób uczących się języka angielskiego sprawą trudną i niejasną.

Od tej pory wymowa nie odzwierciedla już słowa pisanego, a stało się tak przede wszystkim z tego względu, że już wcześniej wynaleziono druk i określono zapis słów. Społeczeństwo było przyzwyczajone do danego zapisu i nikt nie zdecydował się na zmiany.

Z tego powodu ważne jest, by sprawdzać, jak się dane słowo wymawia. Ma to ogromne znaczenie nie tylko ze względu na to, aby być zrozumianym, ale przede wszystkim chodzi o względy gramatyczne – niektóre zagadnienia opierają się właśnie na akcencie czy poprawnej wymowie.

Odwołuję do strony internetowej:

http://www.stuff.co.uk/calcul_nd.htm, na której można posłuchać wymowy danych spółgłosek i samogłosek oraz zobaczyć ich zapis fonetyczny.

Wymowę możesz sprawdzić w takich słownikach jak:

www.diki.pl (słownik polsko-angielski, angielsko-polski)

www.oald8.com (słownik angielsko-angielski)

www.thefreedictionary.com (słownik angielsko-angielski)

Jeżeli zaś chodzi o zanik końcówek, jest to dla Ciebie drogi uczniu rzecz najważniejsza!

Spowodował on, że szyk zdania został ujednolicony i odpowiada za sens całości wypowiedzi. Końcówki zastąpiono przyimkami (np. on, in, at, with, by).

W języku angielskim nie ma form żeńskich, nijakich i męskich dla czasowników. Nie powiem:

Ona poszła. On poszedł. Ono poszło.

Wszystkie osoby mają wspólną formę.

Warto również wiedzieć, że forma grzecznościowa Pani/Pan bardzo rzadko występuje – najczęściej w bardzo formalnych sytuacjach. Na co dzień, typowy Anglik mówi do innego Anglika przez ‘ty’, a właściwie (ciekawostka) przez ‘wy’. We wczesnym angielskim forma ‘ty’ istniała, ale była bardzo nieformalna i zaczęto używać zaimka ‘you’ – ‘wy’ w kontaktach z innymi, stąd z jednej strony wydaje się, że Anglicy są bardzo bezpośredni, z drugiej zaś, patrząc na to zagadnienie z historycznego punktu widzenia, mówią oni do siebie przez ‘wy’.

W języku angielskim rzeczowniki i przymiotniki nie odmieniają się przez przypadki i rodzaje.

Nie powiem:

To są starzy ludzie czy ona jest stara.

Nie powiem:

Skorzystałem z telefonu i bawię się telefonem.

W języku angielskim forma, której użyję, jest formą podstawową – tą, którą odnajdziemy w słowniku. W j. angielskim nie ma właściwie przypadków, są one widoczne dzięki obecności przyimków, których musimy się uczyć na pamięć. Co jest i tak łatwiejsze niż odmiana!

Ważne jest, abyś na tym etapie zapamiętał!

Kolejność słów w zdaniu angielskim nigdy nie jest przypadkowa, każda część mowy ma swoje miejsce i nie możemy sobie tego dowolnie zmieniać.

Podam przykład.

W języku polskim mogę pominąć osobę, ponieważ dzięki odmianie wiemy, o kogo chodzi, np.:

Mam (Kto? Ja)

Masz (Kto? Ty)

Mamy (Kto? My)

Macie (Kto? Wy)

Jak widać, sam czasownik wystarczy, ale w języku polskim są końcówki fleksyjne -sz, -cie, -my etc., które wskazują nam osobę. W języku angielskim zawsze musimy podać osobę przed czasownikiem, aby wiedzieć, o kim jest mowa.

Np. I have (mam – Kto? Ja, czasownik się nie zmienia, wiem o kim mowa dzięki osobie ‘I’ – ja przed czasownikiem), you have (masz kto? Ty, ponownie wiem to tylko i wyłącznie dzięki drugiej osobie liczby pojedynczej ‘you’ – ty przed czasownikiem).

Przedstawię również przykład na dowolność kolejności słów w zdaniu polskim. Mogę powiedzieć:

Pies goni kota.

Pies kota goni.

Goni kota pies.

Goni pies kota.

Kota goni pies.

Kota pies goni.

W każdym zdaniu chodzi o to samo, ale dzięki odmianie ‘kota’ – biernik kogo? co? oraz ‘goni’ czas teraźniejszy 3. os. l. poj. jesteśmy w stanie powiedzieć, kto kogo goni, w języku angielskim nie ma odmiany, stąd by zbudować zdanie najpierw podajemy podmiot (osobę, rzecz), następnie orzeczenie (czasownik co robi podmiot, co się z nim dzieje), a później dopełnienie.

PODMIOT + ORZECZENIE + DOPEŁNIENIE

Idąc za tym wzorem, muszę się zawsze zastanowić, kto jest podmiotem, jeżeli byłby to kot musielibyśmy zapisać:

Kot jest goniony przez psa. (Strona bierna, a nie czynna, np. w książce jest napisane, a autor napisał).

Jeżeli czynność wychodzi od psa, a tak właśnie jest, napiszemy:

Pies goni kota.

Podmiot (pies) + Orzeczenie (goni) + Dopełnienie (kota) (kogo? czego? komu? czemu? kogo? co? z kim? z czym? o kim? o czym?).

Powyższe zagadnienie jest najważniejszym, o którym musisz wiedzieć, kontynuując swoją naukę.

Ponadto, w języku angielskim występują formy skrócone, zaznaczamy je przez użycie apostrofu np. He is = He’s. Jako uczącemu się, łatwiej jest używać form pełnych, tak by zostać zrozumianym. Jednakże Anglicy używają skróconych form i bardzo często nieznajomość ich, a przede wszystkich ich wymowy (wymowa form skróconych różni się od wymowy form pełnych) może prowadzić do nieporozumień i błędów. W odpowiedziach podaję pełną formę, czasem skróconą, która również jest poprawna, ale nieformalna tzn. form skróconych nie użyjemy w oficjalnych dokumentach.

Na tym etapie pragnę Cię jeszcze, drogi uczniu, uprzedzić, że wiele rzeczy, które w języku polskim mają swoje stałe miejsce, w języku angielskim mogą znajdować się w zupełnie innym, np.

kartka (jaka?) pocztowa,

wiek (jaki?) szkolny.

W j. polskim przymiotnik występuje na drugim miejscu, po rzeczowniku. W j. angielskim jest na odwrót:

postcard,

school age.

Podaję ten przykład dlatego, że przed tłumaczeniem każdego zdania należy się zastanowić, kto jest podmiotem, jaka jest forma czasownika, czy czasownik się odmienia, czy dopełnienie poprzedza przymiotnik itd. Może to Cię przeraża, ale uwierz, kierując się tą prostą zasadą zajdziesz daleko.

Innym przykładem jest najpopularniejszy błąd – kalka językowa. Po polsku pytając ile masz lat? – używam czasownika ‘mieć’. Jednakże w j. angielskim zapytam ‘ile lat jesteś stary’ (dosłowne tłumaczenie) i użyję czasownika ‘być’. Ale o tym w książce.

Innym częstym błędem jest podwójne przeczenie w języku polskim. W języku angielskim przeczenie pojawia się tylko raz.

Po polsku powiem: nic nie robię – dwa przeczenia – pierwsze przez zaprzeczenie czasownika ‘być’, a drugie przez słowo ‘nic’. Po angielsku powiem tylko i wyłącznie: ‘robię nic’ lub ‘nie robię czegokolwiek’ – pojawia się tylko jedno przeczenie.

W języku angielskim również zaimki zwrotne tj. ‘się’, ‘sobie’, nie pojawią się tak często jak w j. polskim, np.:

Po polsku powiem: Uczę się.

Po angielsku: Uczę.

Na zakończenie pragnę Cię uprzedzić o słowie pytającym ‘czy’. W języku polskim właściwie każde pytanie zadajemy poprzez użycie słowa ‘czy’ :

Czy masz zeszyt?

Czy widziałeś go?

Czy będziesz tam?

Oczywiście ‘czy’ możemy pominąć:

Masz zeszyt?

Widziałeś go?

Będziesz tam?

Wiemy, że chodzi o pytanie ze względu na pierwszeństwo czasownika oraz intonację. W powyższych przykładach mamy zdania w różnych czasach. Natomiast w języku angielskim każde pytanie zadajemy poprzez użycie operatora specyficznego dla danego czasu lub struktury gramatycznej. Tylko i wyłącznie dzięki jego formie i miejscu w zdaniu wiemy, o kogo chodzi i o jaki czas.

Mając podstawowy wzór, odkryjesz, że język angielski jest jak matematyka, wszystko wystarczy odpowiednio podstawić!

W takim razie zacznijmy od pierwszego tematu…Present simple – czas teraźniejszy prosty

Czas present simple jest czasem podstawowym, którego używamy najczęściej. Dzięki niemu wyrażamy swoje zdanie i mówimy o zwyczajach, nawykach, rutynie oraz harmonogramach.

Najczęściej używamy czasu present simple z przysłówkami czasu, które określają jak często coś robimy lub nie robimy.

Czas present simple korzysta z operatora ‘do’ w celu utworzenia pytania i przeczenia. Czasowniki odmieniają się tylko w trzeciej osobie liczby pojedynczej!

Spójrzmy jak odmienia się czasownik ‘read’ – czytać w czasie present simple.

Twierdzenie:

I often read.

You often read.

He often reads.

She often reads.

It often reads.

We often read.

You often read.

They often read.

Jak widać na zaprezentowanym powyżej przykładzie, czasownik zmienia się tylko i wyłącznie w trzeciej osobie liczby pojedynczej. Do formy podstawowej czasownika dodajemy końcówkę ‘s’.

W tym momencie warto przypomnieć sobie sposób tworzenia liczby mnogiej, gdyż takie zasady będą obowiązywać przy zmianie lub braku zmiany końcówki ‘s’ lub ‘es’.

Zobaczymy na relację – liczba mnoga a czasownik w formie czasu present simple dla trzeciej osoby liczby pojedynczej:

Prawidłowa i podstawowa zmiana:

a book – books oraz I read – he reads

Końcówki syczące s, ss, sh, ch, x, dodajemy ‘es’:

a bus – buses oraz I watch – he watches

Do rzeczownika i czasownika zakończonego na ‘o’ dodajemy ‘es’:

a potato – potatoes oraz I go – he goes

Jeżeli rzeczownik i czasownik kończy się na ‘y’, zaś ‘y’ poprzedza samogłoska, dodajmy samo ‘s’:

a toy – toys oraz I play – he plays

Jeżeli rzeczownik i czasownik zakończone są na ‘y’, zaś ‘y’ poprzedzone jest spółgłoską, wtedy ‘y’ zamieniamy na ‘i’ i dodajemy ‘es’:

a strawberry – strawberries oraz I study– he studies

W pytaniu i przeczeniu pojawia się operator ‘do’. Operator wskazuje czas – tutaj, że jest to czas prosty (present simple). Operator poprzez swoje miejsce w zdaniu wskazuje czy jest to pytanie czy przeczenie. Operator jest czasownikiem pomocniczym, ale jest czasownikiem ważniejszym, bo określa rodzaj zdania i czas.

Zobaczmy:

Przeczenie:

Forma pełna = Forma skrócona

I do not often read. = I don’t often read.

You do not often read. = You don’t often read.

He does not often read.= He doesn’t often read.

She does not often read. = She doesn’t often read.

It does not often read. = It doesn’t often read.

We do not often read. = We don’t often read.

You do not often read. = You don’t often read.

They do not often read. = They don’t often read.

Uwaga 1.

Operator ‘do’, jak wspomniano, jest ważniejszy od czasownika, który niesie ze sobą znaczenie – tutaj znaczenie ma ‘read’, jednakże to do operatora ‘do’ przenosimy ‘s,’ a właściwie ‘es’ ponieważ czasownik ‘do’ zakończony jest na samogłoskę ‘o’.

He watches TV. – On ogląda telewizję.

He does not watch TV. – On nie ogląda telewizji.

Uwaga 2.

W przykładzie pokazuję, na którym miejscu pojawia się przysłówek czasu, znajduje się on pomiędzy osobą a czasownikiem:

He always watches TV.

Nawet, jeżeli jest to przeczenie, to i tak przysłówek czasu pozostaje przed czasownikiem:

He doesn’t often read.

Jednak do czasu present simple należy także czasownik ‘to be’, ponieważ dzięki niemu wyrażamy co jakie jest – i to się z chwili na chwilę nie zmienia.

Jednakże pozycja przysłówków czasu ulega zmianie, pojawiają się one po czasowniku ‘to be’.

I am always good. – Zawsze jestem dobry.

He is often late. – On często jest spóźniony.

Uwaga 3.

Operator ‘do’ jest czasownikiem pomocniczym, oprócz tego mamy jeszcze czasownik, ‘do’, który ma znaczenie – ‘robić’, np.:

What do you do – co robisz, czym się zajmujesz, jaka jest twoja praca?

Uwaga 4.

W poprzedniej części samouczka omówiono różnicę pomiędzy czasownikiem have i czasownikiem have got. Jak widać poniżej, podobieństwo pojawia się w twierdzeniu.

‘I have got a car.’ i ‘I have a car.’

Przeczenie wyglądałoby następująco:

‘I have not got a car.’ i I ‘do not have a car.’

A pytanie tak:

‘Have you got a car?’ i ‘Do you have a car?’

Pytanie:

Do I often read?

Do you often read?

Does he often read?

Does she often read?

Does it often read?

Do we often read?

Do you often read?

Do they often read?

Ponownie, jak widać w odmianie, operator jest ważniejszy, pojawia się na pierwszym miejscu i do niego dodajemy ‘es’. Można zapamiętać, że w zdaniu z trzecią osobą liczby pojedynczej końcówka ‘s’ może wystąpić tylko z jednym czasownikiem głównym – w twierdzeniu, lub z pomocniczym – w pytaniu i w przeczeniu.

Operator ‘do’ użyty w pytaniu będzie odpowiadać polskiemu ‘czy’, np.:

Do you live here? – (Czy) mieszkasz tutaj?

Krótka odpowiedź:

Twierdząca:

Yes, I do.

Yes, you do.

Yes, he does.

Yes, she does.

Yes, it does.

Yes, we do.

Yes, you do.

Yes, they do.

Przecząca:

No, I don’t.

No, you don’t.

No, he doesn’t.

No, she doesn’t.

No, it doesn’t.

No, we don’t.

No, you don’t.

No, they don’t.

Uwaga 5.

Jak wspominano we wstępie, w j. angielskim pojawia się tylko jedno przeczenie. Poznaliśmy słówko ‘any’, które stosujemy w pytaniach oraz w przeczeniach, tak samo się dzieje przy innych konstrukcjach. Znamy także słówko ‘some’. Słowa te możemy łączyć tworząc inne słowa np. ‘thing’ – rzecz, ‘anything’ – cokolwiek, ‘something’ – coś, ‘no’ – które niesie ze sobą przeczenie i zmienia znaczenia słowa po dodaniu ‘thing’ tworzy ‘nothing’ – nic.

Mogę powiedzieć:

I like something. – Lubię coś.

I do not like anything. – Niczego nie lubię. ‘Any’ – jako zaprzeczenie pojawia się w słowie ‘anything’, jeżeli chcę użyć słowa ‘nothing’ to muszę pamiętać, że w j. angielskim może wystąpić tylko jedno przeczenie. Jeżeli pojawia się ono w słowie ‘nothing’, to nie może się ono pojawić w operatorze. Zdanie to będzie wyglądać następująco:

I like nothing. – Niczego nie lubię. A nie: I don’t like nothing.

Uwaga 6.

Czas Present Simple służy do wyrażania rzeczy, które się powtarzają, dlatego też użyjemy go mówiąc o rzeczach, które są określone przez plany i rozkłady, np.

The bus leaves at 4 p.m. – Autobus odjeżdża o czwartej.

Nawet jeżeli autobus będzie odjeżdzał w przeciągu najbliższych pięciu minut, to nie użyjemy innego czasu. Dlaczego?

- Dlatego, że kiedy przyjdziemy na przystanek, czy to w piątek, za tydzień, za miesiąc, autobus ten będzie również odjeżdżał z przystanku o tej godzinie. Tak samo się dzieje, kiedy mówimy o planach, kursach, które już zostały zaplanowane i ułożone, stąd mówimy:

The English course starts in September. – Kurs angielskiego zaczyna się we wrześniu.

The film finishes at 8 p.m. – Film kończy się o ósmej.

W takim razie poćwiczmy!

Zestaw I

Słownictwo:

Every day – codziennie

Leave for – wychodzić do

Have a shower – brać prysznic

Chinese – chiński

Meat - mięso

Czy często bierzesz prysznic?

Mój tata jest nauczycielem, uczy chińskiego.

Marta nie chodzi do pracy codziennie.

O której godzinie wychodzimy do pracy?

Ania, Maciek i ja nie jemy mięsa.

Jak ma na imię twoja mama?

Jak często się uczysz?

Czy Marcin jest w domu?

Nie lubię gotować.

Czytacie książki?

Do you often have a shower?

My dad/father is a teacher, he teaches Chinese.

Podając zawód, zawsze musimy użyć przedimka nieokreślonego a/an. W drugiej części zdania pojawia się ‘he’ ponieważ zawsze w zdaniu angielskim musi pojawić się podmiot – osoba, ewentualnie możemy przetłumaczyć: My dad is a teacher and teaches Chinese – tutaj używamy ‘and’ i pomijamy osobę, ponieważ chodzi cały czas o tą samą – mojego tatę.

Marta does not go to work every day.

Marta to 3 os. .poj (she), dlatego musimy użyć przeczenia does not (doesn’t), nie pojawi się doesn’t goes ponieważ końcówka ‘es’ wystąpić może tylko raz. Jej miejsce jest ściśle określone, tutaj jest to czasownik pomocniczy – operator. Jest on dużo ważniejszy, ponieważ sugeruje nam rodzaj zdania (twierdzenie, przeczenie, lub pytanie) oraz czas (teraźniejszy, przeszły, przyszły). Nie pojawi się a work ponieważ rzeczownik ‘work’ jest rzeczownikiem niepoliczalnym. Nie możemy również napisać everyday – słowo to pisane łącznie jest przymiotnikiem, np. codzienna rutyna, codzienny zwyczaj - everyday routine; everyday habit. Every day jest natomiast przysłówkiem częstotliwości, odpowiada na pytanie: ‘jak często’? – codziennie, każdego dnia.

(At) what time do we leave for work?

‘At’ – ‘O’ (używane z godziną) często jest pomijane, stąd znajduje się tutaj w nawiasie. Nasza fraza pytająca jest dość długa ‘at what time’ dopiero po niej pojawia się operator.

Ania, Maciek, and I don’t eat meat.

Nie możemy napisać a/the meat ponieważ mięso jest rzeczownikiem niepoliczalnym, możemy policzyć kotlety, filety ale nie mięso. Z rzeczownikami niepoliczalnymi nie używamy przedimków nieokreślonych a/an. Możemy po prostu zostawić pole puste. Jeżeli idzie o użycie przedimka określonego ‘the’, również go nie użyjemy, bo nie chodzi o żadne konkretne mięso,które nasi rozmówcy znają, tylko mięso w ogóle.

What is your mum’s/mother’s name?

Czasownik ‘to be’ pomimo tego, że tworzy pytania i przeczenia bez operatora ‘do,’ również przynależy do czasu present simple. Przy pytaniu, musimy zostosować inwersję, zamianę miejsca między osobą, a czasownikiem, ponieważ to czasownik ‘to be’ jest dla siebie operatorem.

Kolejna uwaga, jaką należy zrobić, to jeszcze ‘s - dopełniacz, odpowiadający na pytanie kogo? czego? Tutaj pojawia się imię (kogo?) mamy, więc musimy dodać ‘s aby to wyrazić.

How often do you study?

Na samym początku pojawia się fraza pytająca, dopiero na drugim miejscu operator.

Is Marcin at home?

Ponownie musimy użyć czasownika ‘to be’, w j. angielskim polskie słowo pytające ‘czy’ zostaje zastąpione operatorem odpowiednim dla danego czasu - tutaj czasownika ‘to be’. Mówimy zawsze ‘at home’, a nie in home, czy in the home

I don’t like cooking.

Po czasownikach like/love/hate drugi czasownik ma końcówkę –ing.

Do you read books?

W j. angielskim zawsze musi pojawić się osoba, to dzięki niej zdanie ma sens, jak wspomniałam we wstępie, bez osoby nie jesteśmy wstanie rozszyfrować wiadomości, gdyż nie ma końcówek fleksyjnych w j. angielskim. Osoba to jedna rzecz, drugą rzeczą jest operator ‘do’, który musi się pojawić. To dzięki jego obecności na pierwszym miejscu wiemy, że chodzi o pytanie. Nie możemy powiedzieć you read? Ani read?