Sanguis. Księga Upadłych Aniołów - ebook

PROLOG

Opo­wiem wam krótką bajkę o tym, jak prze­szłość jed­nej do­bro­dusz­nej ko­biety wpły­nęła na losy dwojga nie­zwy­kłych, splą­ta­nych wę­złem dusz lu­dzi.

W roku ty­siąc sześć­set dzie­więć­dzie­sią­tym dru­gim w ma­łej au­striac­kiej wio­sce żyła ko­bieta o imie­niu Ele­onora. Otrzyma­ła je od matki na chwilę przed jej śmier­cią przy po­ro­dzie. Ele­onora – świa­tło i Boża ła­ska. Na­zwi­ska tej do­brej ów­cze­śnie du­szyczki nie dane nam bę­dzie po­znać, po­nie­waż nie za­cho­wało się w żad­nej z krą­żą­cych o niej le­gend. Gdy się po­ja­wiły pierw­sze pi­semne wzmianki o Ele­ono­rze, miała je­dy­nie dwa­dzie­ścia je­den lat. Była ko­bietą nie­zwy­kłej urody. Taką, o któ­rej względy wal­czyło wielu.

Miesz­kała w ma­łej wio­sce, gdzie każdy bar­dzo do­brze znał są­siada, a są­siad ku­zyna, któ­rego są­siad dziw­nym tra­fem oka­zał się bra­tem są­siada owej dziewki. Po­wi­no­wactw mię­dzy miesz­kań­cami zna­leźć można wiele, choć nie każde ofi­cjal­nie ogło­szono we wło­ściach. Mimo nie­wiel­kich, ulicz­nych spo­rów każdy słu­żył dru­giemu po­mocą. Na brud­nych, ocie­ka­ją­cych krwią ryb i so­kiem ze zgni­łych wa­rzyw stra­ga­nach za­wsze można było do­stać coś za sam uśmiech czy do­bre słowo. Była to sprawa wielka, szcze­gól­nie dla tych, któ­rzy nie śmier­dzieli gro­szem.

Także oj­ciec Ele­onory trud­nił się uprawą wa­rzyw, które po­tem roz­pro­wa­dzał po wio­sce, cho­wa­jąc mały ma­ją­tek do kie­szeni. Córce ni­gdy ni­czego nie dał, wi­nił ją bo­wiem za śmierć żony. Ma­wiał, że gdyby nie ode­brała matce ży­cia, te­raz ta wy­bie­ra­łaby bulwy z ziemi, nie pro­sząc o za­płatę za pracę.

Ele­onora, jak każda z dzie­wek w ów­cze­snych cza­sach, roz­ta­czała woń na­tu­ralną, dość stę­chłą, żeby nie po­wie­dzieć: za­kra­wa­jącą na zgniłe śle­dzie, a jed­nak wciąż po­wabną dla ota­cza­ją­cych ją aman­tów. Wie­czo­rami nie wy­cho­dziła w oba­wie o swój wia­nek. Cho­wała go bo­wiem dla przy­szłego męża, o któ­rym ma­rzyła każ­dego ranka po prze­bu­dze­niu i każ­dego wie­czora po cięż­kim dniu ro­bót na polu.

Dziew­czynę ce­cho­wały pro­sto­dusz­ność, cie­pło i wdzięcz­ność za rzadką do­broć i to, co oj­ciec ob­łud­nie na­zy­wał tro­ską. Nie no­siła w so­bie żalu czy smutku. Zmę­cze­nie ob­my­wała zimną wodą ze studni, a pu­sty żo­łą­dek wy­peł­niała obier­kami po ziem­nia­kach, które co dzień przy­rzą­dzała dla ojca.

Wio­sną, tuż po roz­to­pach, w roku – jak już wspo­mniane tu było – ty­siąc sześć­set dzie­więć­dzie­sią­tym dru­gim, zstą­piła na wio­skę śmier­telna za­raza. Ele­onora dzień w dzień pła­kała, ubo­le­wa­jąc nad lo­sem są­sia­dów: nad ko­bietą w ciąży, po­krytą wy­sypką tak gę­sto wto­pioną w skórę, iż nie szło jej po­znać; nad pięt­na­sto­let­nią Klarą, która nie dość, że zmar­niała cho­rób­skiem, to na do­da­tek wsku­tek utraty trzeź­wo­ści umy­słu dała się bru­tal­nie zba­ła­mu­cić chło­pom; nad dziećmi, co w kwiet­niu le­żały już mar­twe na sto­sie, a ich ciała pod­gni­wały, za­smra­dza­jąc wy­star­cza­jąco zło­wonne ka­mienne uliczki wio­ski.

Łez wy­lała mi­lion, a gdy na­de­szła mi­lion pierw­sza, która cu­dem spły­nęła i wsią­kła w księgę zwaną przez dziewkę mo­dli­tew­ni­kiem, jej oczom uka­zał się Bóg. Czy był to Bóg praw­dziwy? Ten we wła­snej oso­bie? Lub może w trzech uta­jo­nych, jak to w dzi­siej­szych cza­sach ma­wiają? Któż to wie, jed­nak przy­znać mu było trzeba, że za­iste oka­zał się je­dy­nym, który ra­czył przy­być na ci­che, ale jakże cierp­kie mo­dli­twy, przy­pła­cone okrwa­wio­nymi od klę­cze­nia ko­ści­stymi ko­la­nami.

Le­genda głosi, że dziewka nie tylko z owym bo­giem roz­ma­wiała, ale za­warła rów­nież pakt, któ­rego zbyt wielu szcze­gó­łów nie po­znamy, bo ta­ko­wych dzia­dek mi nie opo­wie­dział. Zdra­dził jed­nak, że mały, opra­wiony w skórę mo­dli­tew­nik stał się od­tąd rze­czą, którą Ele­onora za­wsze no­siła przy piersi. Pod­czas prze­mie­rza­nia wio­ski, spo­tkać ją można było z tak mocno za­ci­śnię­tymi na księ­dze rę­kami, że palce dziew­czyny, od na­ci­sku bro­czące spod pa­znokci, zo­sta­wiały na niej krwawe ślady.

Cho­dziła, nu­cąc pod no­sem me­lan­cho­lijną ko­ły­sankę ku czci tam­tego boga. Po sied­miu dniach ci, któ­rzy zda­wali się zle­gli za­razą, wsta­wali z wi­go­rem z umo­ru­sa­nych fe­ka­liami łó­żek. W dzień ósmy dzieci, że­gnane już przez opła­ku­jące ich los matki, na­gle na­peł­niało ży­cie. W dzie­siąty dzień w wio­sce nie było ani jed­nej cho­rej osoby.

Ele­onora, nie grze­sząc ro­zu­mem, zdra­dziła ojcu se­kret, że jej księga spra­wiła to, o co gor­li­wie pro­siła. Nie­stety ten, za­miast przy­jąć aniel­ską po­moc ze­słaną córce, na­zwał ją sza­tań­ską nie­rząd­nicą. Oszczę­dza­jąc wam gorz­kich szcze­gó­łów tam­tego wie­czora, po­wiem tylko, że dziew­czyna rze­czy­wi­ście zo­stała zbez­czesz­czona. Nie tylko przez swo­jego ojca, ale i in­nych – choć nie tak, jak so­bie to wła­śnie wy­obra­zi­li­ście.

Wy­rzu­ciw­szy bo­go­bojną córkę z domu, oj­ciec za­żą­dał pro­cesu. Nie trwał on długo i spra­wie­dli­wym ra­czej bym go nie na­zwał.

Ko­bietę o go­łę­bim sercu ska­zano na śmierć. Ale nie taką zwy­kłą, po­wszechną śmierć przez po­wie­sze­nie. Wy­wle­czona zo­stała z celi za włosy, ubrana w nic wię­cej niż wła­sną skórę. Na jej ciele wi­dać było do­tyk nie­jed­nego par­szywca. Usta­wiono ją na po­de­ście, wo­kół któ­rego uło­żono stos su­chych ga­łęzi.

Wpierw odziany w su­tannę ka­ta­bas – żeby nie na­zwać go w gnie­wie dia­bel­skim wy­słan­ni­kiem gło­szą­cym prawdę bożą – ro­ze­rwał Ele­ono­rze gar­dło. I nie! Nie li­to­ści­wie szybko, jed­nym zwin­nym kró­ciu­sień­kim ru­chem. Kle­cha z sa­tys­fak­cją na ustach wy­dzier­gał jej ostrzem dziurę przy­po­mi­na­jącą tę, którą Ele­onora wi­dy­wała co­dzien­nie, otwie­ra­jąc wo­rek ziem­nia­ków. Rana nie była jed­nak głę­boka, nie to bo­wiem miało po­zba­wić dziewkę ży­cia. Krew po­wol­nie ka­pała, a dziew­czyna tra­ciła siły. Pa­trzyła każ­demu z osobna w oczy, gdy jej gar­dło za­le­wała czer­wona ciecz i przez za­ci­śnięte wargi ciężko wcią­gała po­wie­trze. Za­pa­mię­tała każde jedno spoj­rze­nie, które oczy­ściła swym ży­cze­niem.

Męka trwała długo, choć nie po­wiem wam, ile do­kład­nie.

Gdy stos za­bar­wił się już czer­wie­nią, dziew­czy­nie za­ło­żono pę­tlę na szyję. Czy po­wie­szono ją od razu? Nie­stety nie miała tyle szczę­ścia. Jej oj­ciec z dumą i okrzy­kiem chwy­cił po­chod­nię i pod­pa­lił stos pod je­dy­nym – ofi­cjal­nym – dzie­cię­ciem zro­dzo­nym z jego krwi. Pło­mień roz­go­rzał z ikrą, jakby był je­dyną ży­jącą siłą, która miała krztę mi­ło­sier­dzia wo­bec dziewki i chęć ukró­ce­nia jej nie­doli.

Ele­onora, na­wet gdyby chciała, krzyk­nąć by nie mo­gła. Jak to bo­wiem zro­bić, gdy gar­dło ozda­bia roz­szar­pany, krwawy wi­sior? Jej skóra po­woli się to­piła, a nogi przy­brały wpierw ja­sno­czer­wony, po­tem bru­natny i wresz­cie ciem­no­brą­zowy, by nie rzec czarny ko­lor. Wów­czas stać już nie mo­gła, choć wciąż – wbrew za­kła­dom bez­czel­nych ga­piów – była przy­tomna. Nad­pa­lony sto­łek upadł, a ona za­wi­sła, prze­kli­na­jąc brudną krew, którą z do­broci serca oczy­ściła. I mimo że ta krew zda­wała się te­raz nie­li­cha, za­raza, wpraw­dzie nie­wi­doczna go­łym okiem, wciąż za­le­gała w ich ser­cach.

Księgę za­cho­wano i okrzyk­nięto ją Księgą Upa­dłych Anio­łów lub, jak kto woli, Go­dwi­sher’s Bi­ble.

Nie­liczni znają po­ło­że­nie aniel­skiej księgi. Za­py­ta­cie – ale do czego tę księgę można by użyć? Ach! Do wszech ży­czeń, mój drogi czy­tel­niku! Je­śliś go­dzien wpi­sa­nego przez sie­bie na jej kar­tach ży­cze­nia, Mar­twa Ci­sza spełni je za kilka kro­pe­lek ży­cio­daj­nego płynu. Pa­mię­taj jed­nak, że każde ży­cze­nie po­siada swoją cenę, a im chciw­szy się sta­jesz, tym mniej ży­cia od Pani do­sta­jesz.

Ale czy Ele­onora ist­niała na­prawdę? Czy jest je­dy­nie le­gendą prze­ka­zy­waną od­bi­ciem krzy­wego zwier­cia­dła przez gęby wielu nie­do­uczo­nych, pro­stac­kich po­ko­leń? Tej pew­no­ści nie mam, gdyż je­dy­nie w opo­wie­ści ślad dawny zo­stał za­cho­wany.ROZDZIAŁ II

Świąteczny kalendarz

Emma

Przez ostat­nie dwa dni pró­bo­wa­łam się za­adap­to­wać w no­wym miej­scu oraz le­piej po­znać mał­żeń­stwo i ich dzieci. Mimo że Jan z po­czątku po­zo­wał na dość oschłego, oka­zał się mi­łym i bar­dzo in­te­li­gent­nym chło­pa­kiem. Mo­głam z nim swo­bod­nie roz­ma­wiać o ulu­bio­nych książ­kach, które oboje zdą­ży­li­śmy już prze­czy­tać. Dziew­czynki były bar­dzo grzeczne i wła­ści­wie nie spra­wiały żad­nych kło­po­tów, jed­nak pani Jo­se­fine nie od­stę­po­wała mnie i bliź­nia­czek na krok. Od­no­si­łam wra­że­nie, że star­sza go­spo­sia nie do końca mi ufa, ale nie mia­łam jej tego za złe. Dzięki temu sama czu­łam się znacz­nie pew­niej.

Ja­kob i Ma­rie w domu prze­by­wali je­dy­nie kilka go­dzin dzien­nie. Gdzieś po­mię­dzy po­ran­nym po­śpie­chem i wie­czor­nym zmę­cze­niem za­mie­ni­łam z nimi za­le­d­wie kilka słów.

Wie­czory spę­dza­łam w swo­jej sy­pialni, z drzwiami za­mknię­tymi na klucz, po­nie­waż dziew­czynki czę­sto bez za­po­wie­dzi czy pu­ka­nia wbie­gały do mo­jego po­koju przed wzię­ciem ką­pieli.

W końcu nad­szedł week­end. Nie mo­głam się do­cze­kać wyj­ścia do mia­sta i od­kry­wa­nia jego sta­rych, uro­kli­wych uli­czek. Od za­wsze fa­scy­no­wały mnie za­kątki, do któ­rych nie za­gląda zbyt wielu zwie­dza­ją­cych. Kilka razy tra­fi­łam na­wet do opusz­czo­nych bu­dyn­ków. Do­strze­ga­łam w nich hi­sto­rię i czu­łam ener­gię lu­dzi nie­gdyś za­miesz­ku­ją­cych tamte mury. W ta­kich miej­scach od­naj­dy­wa­łam ma­gię, któ­rej bra­ko­wało po­pu­lar­nym atrak­cjom tu­ry­stycz­nym. W so­botę rano wsta­łam z uśmie­chem na twa­rzy. Od razu lek­kim kro­kiem po­bie­głam do ła­zienki, by przy­go­to­wać się do wyj­ścia. Wtedy usły­sza­łam ci­che pu­ka­nie.

– Mogę wejść? – Głos Ma­rie do­bie­gał zza za­mknię­tych drzwi.

– Już otwie­ram! – za­wo­ła­łam, pod­cho­dząc do wej­ścia, po czym prze­krę­ci­łam stary klucz. – Prze­pra­szam. – Po­pra­wi­łam oku­lary na no­sie. – Za­my­kam je, żeby unik­nąć sy­tu­acji, w któ­rej dziew­czynki wbie­głyby do po­koju, gdy aku­rat się prze­bie­ram.

– Och! Nie martw się tym – po­wie­działa ko­bieta, sze­roko się uśmie­cha­jąc i ma­cha­jąc ręką. – Rób tak, abyś to ty czuła się swo­bod­nie. Przy­szłam z twoją pierw­szą wy­płatą – do­dała i wy­jęła z kie­szeni ko­pertę.

Wzię­łam ją, a gdy zaj­rza­łam do środka, za­uwa­ży­łam, że otrzy­ma­łam pełną ty­go­dniówkę.

– Ale to jest wy­na­gro­dze­nie za cały ty­dzień, a ja prze­pra­co­wa­łam tylko dwa dni. Chyba nie po­win­nam tego brać…

– Po­win­naś! – Ma­rie ge­stem dłoni dała do zro­zu­mie­nia, że­bym za­cho­wała bank­noty. – Na pewno pla­nu­jesz w ten week­end wyj­ście do mia­sta, a Wie­deń do naj­tań­szych miejsc nie na­leży. – Unio­sła brwi i po­ki­wała głową. – Do­kąd dzi­siaj idziesz? Mogę ci w czymś po­móc?

Przez chwilę się za­sta­na­wia­łam, co do­kład­nie ko­bieta ma na my­śli.

– Je­dy­nie na spo­tka­nie z ko­le­żanką, o któ­rej opo­wia­da­łam wam jesz­cze, kiedy roz­ma­wia­li­śmy na wi­de­ocza­cie.

– Wiesz, jak do­trzeć do mia­sta? – Ma­rie zro­biła za­tro­skaną minę.

– Jan wspo­mi­nał, że mogę pod­je­chać au­to­bu­sem.

– Mo­żesz – od­po­wie­działa. – Ale dzi­siaj wy­bie­ram się do cen­trum i chęt­nie cię pod­wiozę – za­pro­po­no­wała su­ge­ru­ją­cym tę opcję to­nem.

– By­łoby wspa­niale. Szcze­rze mó­wiąc, tro­chę stre­suje mnie ta pierw­sza po­dróż.

– No tak, w końcu to spory ka­wał drogi. Wiesz, jak ku­pić bi­let? – Ma­rie wy­jęła z kie­szeni swój te­le­fon. – Wy­star­czy, że za­lo­gu­jesz się na tej stro­nie. – Po­ka­zała mi na ekra­nie. – Ta pierw­sza opcja to bi­let okre­sowy. Zde­cy­do­wa­nie naj­bar­dziej opłaca się ku­pić wła­śnie ten. Bę­dziesz mo­gła ko­rzy­stać z ca­łej ko­mu­ni­ka­cji miej­skiej, w tym me­tra.

– Łał… – Zro­bi­łam wiel­kie oczy. – Mało to on nie kosz­tuje.

– Nie­stety… Ale je­śli pla­nu­jesz dużo ko­rzy­stać z au­to­bu­sów, to chyba bę­dzie dla cie­bie naj­ko­rzyst­niej­sze. Wiem, że w ten week­end Jan ni­g­dzie nie wy­cho­dzi, więc może po­ży­czyć ci swoją kartę miej­ską.

– My­ślisz, że nie miałby nic prze­ciwko?

– Nie, skądże! Dla­czego mia­łoby to mu prze­szka­dzać? – Uśmiech­nęła się do mnie ser­decz­nie, po czym od­wró­ciła ku sy­pialni syna. – Jan! – krzyk­nęła gło­śno. – Mógł­byś na chwilę przyjść?

Chło­pak wy­chy­lił głowę zza drzwi. Po jego mi­nie można było wnio­sko­wać, że nie jest za­do­wo­lony, iż zo­stał przy­wo­łany w swoim wol­nym cza­sie.

– Gra­łem… Przez was stra­ci­łem roz­grywkę – rzu­cił w nieza­do­wo­le­niu, pod­cho­dząc do matki. Z głowy zdjął ma­sywne słu­chaw­ki z mi­kro­fo­nem. – Coś kon­kret­nego chce­cie? – Spoj­rzał na mnie i za­ci­snął usta w pół­u­śmie­chu.

– Po­życz Em­mie swój bi­let mie­sięczny.

– Dla­czego mam to zro­bić? – Uniósł brew, jakby prośba matki wpra­wiła go w za­że­no­wa­nie.

– Bo bi­lety są dro­gie, a Emma do­stała do­piero pierw­szą wy­płatę. – Ma­rie rzu­ciła sy­nowi zna­czące spoj­rze­nie, po czym splo­tła ręce na pier­siach.

– Skoro do­stała wy­płatę, to chyba może so­bie ku­pić wła­sny bi­let? – stwier­dził Jan, pa­trząc mi w oczy i szy­der­czo się uśmie­cha­jąc.

Nie ro­zu­mia­łam tej na­głej zmiany. Od kilku dni do­ga­dy­wa­li­śmy się cał­kiem nie­źle. W my­ślach uspra­wie­dli­wia­łam jego za­cho­wa­nie prze­rwa­niem ulu­bio­nej gry.

– Wła­ści­wie to mogę, ale jesz­cze nie znam mia­sta ani jego cen. By­łoby miło, gdy­byś po­ży­czył mi swoją kartę tylko na dzi­siaj… I ewen­tu­al­nie może na ju­tro – po­wie­dzia­łam i ski­nę­łam uprzej­mie głową. – Od­wdzię­czę się ja­koś.

Chło­pak par­sk­nął drwiąco, choć przy­pusz­cza­łam, że wcale nie miał za­miaru mnie w ten spo­sób upo­ko­rzyć. Od razu wy­czu­łam, że jego po­stawa nie jest taka, jaką chciał obrać. Pra­gnął wy­glą­dać na ko­goś, kto ma choć odro­binę wła­dzy. W końcu to ten wiek, kiedy chłopcy po­woli za­mie­niają się w męż­czyzn. Jan był do­brym dzie­cia­kiem, więc wy­pro­sto­wał plecy i zmie­nił nieco minę.

– Za­raz przy­niosę kartę – po­wie­dział, a ton jego głosu prze­szedł w znacz­nie mniej ofen­sywny.

Ma­rie oparła plecy o ścianę, a ja wciąż sta­łam w progu mo­jej sy­pial­ni. Ner­wowo prze­łknę­łam ślinę i za­ci­snę­łam palce na otrzy­ma­nej ko­per­cie. Za­wa­ha­łam się i szybko ucie­kłam wzro­kiem na ob­razy na ścia­nach, aby przy­pad­kiem nie spoj­rzeć ko­bie­cie w oczy, co mo­głoby spro­wo­ko­wać ją do roz­po­czę­cia ko­lej­nego wątku.

– Oto karta – po­wie­dział Jan, wrę­cza­jąc mi ją. – Tylko, pro­szę, nie zgub jej, to kosz­to­wa­łoby nas sporą sumkę. – Wło­żył dło­nie do kie­szeni i cof­nął się o dwa kroki. – Za­mie­rzasz zwie­dzać mia­sto? – za­py­tał.

– Spo­tkać się z ko­le­żanką, która od ja­kie­goś czasu pra­cuje w Wied­niu. Chce zro­bić za­kupy świą­teczne, więc ja idę na do­czepkę. – Uśmiech­nę­łam się do na­sto­latka, ob­ra­ca­jąc kartę mię­dzy pal­cami.

– Sie­bie też nie zgub – prych­nął, dumny z bły­sko­tli­wego tek­stu. – Wiesz, jaki au­to­bus do nas do­jeż­dża? I skąd mo­żesz się do­stać do domu?

Zmarsz­czy­łam brwi, za­sko­czona, że chło­pak tak bar­dzo się o mnie trosz­czy. Ma­rie rów­nież wy­da­wała się nie mniej za­dzi­wiona za­cho­wa­niem syna.

– Dzię­kuję, nie mu­sisz się o mnie mar­twić. Jakby nie pa­trzeć, je­stem już w miarę do­ro­sła – za­śmia­łam się, ale z miną pełną uzna­nia dla Jana. – Mam nu­mer do two­ich ro­dzi­ców, mapę mia­sta i wszyst­kie roz­pi­ski au­to­bu­sów oraz me­tra. My­ślę, że so­bie po­ra­dzę.

– W ra­zie czego za­pi­sa­łaś też mój nu­mer? – Za­ło­żył słu­chawki na uszy i z szel­mow­skim uśmiesz­kiem wró­cił do po­koju.

Ma­rie zaś z wciąż roz­dzia­wio­nymi w zdzi­wie­niu ustami skie­ro­wała się na dół.

– Wy­ru­szam za trzy­dzie­ści mi­nut, więc je­śli chcesz ze mną pod­je­chać, to spo­tkajmy się przed wej­ściem, do­brze? – za­py­tała, sta­jąc na skraju scho­dów.

Ski­nę­łam głową i przy­mknę­łam drzwi po­koju.

Przed wyj­ściem spraw­dza­łam pię­cio­krot­nie, czy na pewno spa­ko­wa­łam do ple­caka mapę, prze­no­śną ła­do­warkę do te­le­fonu oraz port­fel, do któ­rego wło­ży­łam też kartę miej­ską od Jana.

Sie­dząc z Ma­rie w sa­mo­cho­dzie, czu­łam się nie­swojo. Nie tylko nie mia­łam po­ję­cia, o czym z nią roz­ma­wiać – ani czy w ogóle po­win­nam roz­po­cząć ja­ką­kol­wiek po­ga­wędkę – ale gdy prze­jeż­dża­ły­śmy przez las, od­nio­słam nie­od­parte wra­że­nie, że ktoś nas ob­ser­wuje, ukryty wśród zzięb­nię­tych drzew i krze­wów. Ko­bieta na­to­miast sta­rała się mnie za­ga­dy­wać. Pod­py­ty­wała o miej­sca, które za­mie­rzam zwie­dzić, oraz ostrze­gała przed po­ten­cjal­nymi nie­bez­pie­czeń­stwami czy­ha­ją­cymi w wiel­kim mie­ście. Nie po­tra­fi­łam jed­nak po­cią­gnąć z nią te­matu. Wi­doki za oknem wciąż roz­pra­szały moją uwagę.

Gdy wresz­cie wy­je­cha­ły­śmy z lasu i do­tar­ły­śmy do mia­sta, po­czu­łam wielką ulgę.

– Dzię­kuję za pod­wózkę – zwró­ci­łam się do Ma­rie, za­nim wy­sia­dłam z sa­mo­chodu.

– Pa­mię­taj, jak­byś cze­go­kol­wiek po­trze­bo­wała, nie krę­puj się i pisz do mnie. – Ko­bieta wy­chy­liła się nad miej­scem pa­sa­żera. – I noś ple­cak z przodu! Tu­taj nie bra­kuje kie­szon­kow­ców!

– Będę pa­mię­tać. – Po­ki­wa­łam głową i na­pię­łam po­liczki w uśmie­chu. – Dzię­kuję raz jesz­cze. – Za­trza­snę­łam za sobą drzwi i po­ma­cha­łam Ma­rie.

Od­je­chała, a ja sta­łam, nieco przy­tło­czona ogro­mem wiel­kiego mia­sta. Choć po­cho­dzi­łam z du­żej miej­sco­wo­ści, no­wość wszyst­kiego tu­taj bu­dziła pew­nego ro­dzaju nie­po­kój. Z jed­nej strony śmier­tel­nie ba­łam się nie­zna­nego, z in­nej jed­nak wie­dzia­łam, że je­żeli nie po­ko­nam swo­ich lę­ków, do­ni­kąd nie zajdę. Uni­ka­łam na­pięć, a po­tem mia­łam ten­den­cję za­nu­rza­nia się bez opa­mię­ta­nia w sy­tu­acjach stre­so­gen­nych. Wtedy serce za­czy­nało mi bić szyb­ciej, na twa­rzy po­ja­wiały się ru­mieńce, a plamy na klatce pier­sio­wej zdra­dzały zde­ner­wo­wa­nie. Od­dech się spły­cał, a dło­nie sta­wały lo­do­wate. Tak wła­śnie czu­łam się te­raz.

Prze­jeż­dża­jący obok sa­mo­chód wy­dał gło­śny dźwięk, co mnie ocu­ciło. Pod­nio­słam brodę wy­żej i ro­zej­rza­łam się do­koła. Po­pra­wi­łam dzier­ganą, gra­na­tową czapkę z pom­po­nem i oku­lary, po czym ru­szy­łam we­dług trasy wid­nie­ją­cej w apli­ka­cji na te­le­fo­nie do ka­wiarni, w któ­rej umó­wi­łam się z Mają. Szłam chod­ni­kiem, sta­ra­jąc się uni­kać ka­łuż. Wiał lekki, ale dość mroźny wiatr, po­nadto z nieba spa­dały drobne kro­ple desz­czu zmie­szane ze śnie­giem. Dzię­ko­wa­łam so­bie, że tym ra­zem pa­mię­ta­łam o czapce i wzię­łam sza­lik. Nie za­wsze to ro­bi­łam, sza­lik bar­dzo prze­szka­dza mi pod­czas cho­dze­nia. Nie wiem, czy je­stem przy­pad­kiem jed­nym na mi­lion, ale mam wra­że­nie, że ta drobna rzecz na­prawdę wpływa na moje po­czu­cie rów­no­wagi.

Czę­sto sta­wa­łam, żeby spraw­dzić drogę na te­le­fo­nie. Cza­sami ko­rzy­sta­łam rów­nież z pa­pie­ro­wych map. Wtedy czu­łam się jak praw­dziwa tu­rystka. Wie­deń ma wiele ma­łych, bocz­nych uli­czek. Każda z nich wy­gląda po­dob­nie. Gdyby nie mapa, nie by­łoby szans, że­bym z moją orien­ta­cją prze­strzenną zna­la­zła ka­wiar­nię, którą Maja wy­brała na dzi­siej­szy lunch. Na­resz­cie jed­nak do­tar­łam. Sta­łam przed uro­czym lo­ka­lem, ze ścia­nami z ce­gły, którą ktoś po­ma­lo­wał błę­kitną farbą. Na szyl­dzie wid­niał na­pis: „Aleja szczę­ścia i smaku”.

Po­de­szłam do prze­szklo­nej wi­tryny, zza któ­rej za­chę­ca­jąco uśmie­chały się do mnie we­gań­skie wy­pieki. Nie je­stem we­ganką i za­wsze my­śla­łam, że ich pro­dukty nie mogą być tak smaczne jak te zro­bione z nor­mal­nych skład­ni­ków. Tu­tej­sze jed­nak za­chwy­cały wy­glą­dem i za­pa­chem do­cho­dzą­cym z wnę­trza ka­wiarni. Moją uwagę zwró­ciły szcze­gól­nie gniazdka po­kryte gę­stym, bia­łym lu­krem i po­sy­pane czymś, co przy­po­mi­nało okruszki kru­chego cia­sta. Wzię­łam głę­boki wdech, wcią­ga­jąc słodki za­pach cu­kru mie­sza­jący się z zim­nym po­wie­trzem. Uśmiech­nę­łam się do sie­bie i na chwilę przy­mknę­łam po­wieki. Wy­pu­ści­łam po­wie­trze i nie­pew­nie prze­kro­czy­łam próg lo­kalu.

Moje wej­ście ob­wie­ściły dzwo­neczki za­wie­szone tuż nad drzwiami. Młoda dziew­czyna sto­jąca za ladą od razu przy­wi­tała mnie ser­decz­nym uśmie­chem i ge­stem ręki za­pra­sza­ją­cym do środka. Ro­zej­rza­łam się po ma­łej prze­strzeni w na­dziei, że Maja już tu była, ale nie­stety nie do­strze­głam jej. Je­den z okrą­głych sto­li­ków zaj­mo­wała star­sza para, a przy naj­przy­tul­niej­szym z nich, koło okna, młoda dziew­czyna dzier­gała coś czer­wo­nego na dru­tach.

Po­de­szłam do lady i drżą­cym gło­sem za­py­ta­łam o prze­pysz­nie wy­glą­da­jące gniazdka z wy­stawy okien­nej. Ru­do­włosa dziew­czyna po­cząt­kowo nie ro­zu­miała, o które ciastko mi cho­dzi. Z roz­ba­wie­niem pró­bo­wała od­gad­nąć, o ja­kim sma­ko­łyku ma­rzę. Naj­pierw po­ka­zała mi ba­beczki z przy­tła­cza­jącą ilo­ścią bi­tej śmie­tany, po­tem pączki wy­glą­da­jące rów­nie do­brze jak gniazdka, na które się na­sta­wi­łam. Za trze­cim ra­zem tra­fiła. Nie wiem dla­czego, ale pra­wie pod­sko­czy­łam, po­ka­zu­jąc pal­cem, że wła­śnie to chcia­ła­bym za­mó­wić. Może za­re­ago­wa­łam w ten spo­sób, po­nie­waż młoda Au­striaczka za­mie­niła tę drobną trans­ak­cję w grę w zga­dy­wa­nie. Uzna­łam to za wy­jąt­kowo miłe, a stres, który od­czu­wa­łam tuż przed roz­po­czę­ciem roz­mowy, cał­ko­wi­cie roz­pły­nął się w po­wie­trzu.

Za­pła­ci­łam, po czym usia­dłam przy sto­liku. Wy­bra­łam ten, który stał w naj­dal­szym ką­cie sali. Tam by­łam pra­wie poza za­się­giem wzroku. Po­czu­łam się pew­niej, oparta o ścianę za sobą. Po chwili kel­nerka przy­nio­sła moje słod­kie za­mó­wie­nie oraz kawę ze spie­nio­nym mle­kiem, po­sy­paną cy­na­mo­nem i cu­krem wa­ni­lio­wym.

Na­pi­sa­łam do Mai wia­do­mość, ale do­słow­nie pięć se­kund po tym, gdy klik­nę­łam „wy­ślij”, dzwo­neczki nad drzwiami za­brzę­czały i ona wraz z ró­żo­wo­włosą dziew­czyną po­ja­wiły się przy la­dzie. Przy­ja­ciółka szybko mnie wy­pa­trzyła.

– Hejo! – Otwo­rzyła sze­roko ra­miona. – Na­resz­cie przy­by­łaś do sto­licy.

Wsta­łam od sto­lika i ją przy­tu­li­łam. Trzy­ma­jąc Maję w ob­ję­ciach, po­ma­cha­łam dło­nią, by przy­wi­tać nową ko­le­żankę.

– No tak, je­stem – przy­tak­nę­łam, po czym zro­bi­łam krok w tył, roz­ło­ży­łam ręce i prze­chy­li­łam głowę. – Miło mi cię po­znać – zwró­ci­łam się do ró­żo­wo­wło­sej i wy­cią­gnę­łam dłoń do uści­sku.

Dziew­czyna się uśmiech­nęła, a jej oczy przy­brały kształt pół­księ­ży­ców. Wy­glą­dało to nieco jak iro­niczny gry­mas. Wie­dzia­łam, że nie ma po­wodu, aby mnie nie lu­bić, pró­bo­wa­łam więc zi­gno­ro­wać nie­miłe wra­że­nie, jed­nak utkwiło mi w gło­wie.

– Cześć, je­stem Alex. – Od­wza­jem­niła mój gest, a na­stęp­nie po­wie­siła płaszcz na opar­ciu krze­sła.

– Tro­chę się spóź­ni­ły­śmy, Alex nie mo­gła szyb­ciej wyjść – po­in­for­mo­wała Maja, rów­nież zdej­mu­jąc mo­kry płaszcz.

– Mia­łam nocną zmianę w ba­rze i nie wy­ro­bi­łam się rano. Mój chło­pak po­trze­bo­wał po­mocy, po­nie­waż je­chał od­dać sa­mo­chód do warsz­tatu. Mu­sia­łam sko­czyć z nim, by póź­niej od­wieźć go z po­wro­tem do domu. – Alex oparła się rę­kami o sto­lik. – Idziemy coś za­mó­wić? – Spoj­rzała na Maję.

– Ty już coś masz. – Przy­ja­ciółka zer­k­nęła na moje ciastko. – To my też weź­miemy ja­kieś de­sery i kawę.

Po­szły do lady, a ja, nie wie­dzieć czemu, za­czę­łam się czuć nie­zręcz­nie. Od­nio­słam wra­że­nie, że je­stem pią­tym ko­łem u wozu, mimo że głę­boko w sercu wie­dzia­łam, iż mnie tak nie po­strze­gają.

– Co za­mó­wi­łaś? – za­py­ta­łam Maję, gdy wró­ciły sto­lika. Na­chy­li­łam się, by zaj­rzeć jej do ta­le­rza. – To pre­cel?

– Coś w tym stylu. Nie mam ochoty na słod­kie – od­po­wie­działa, usia­dła na krze­śle obok i ostroż­nie po­sta­wiła ku­bek go­rą­cej her­baty.

– Więc dzi­siaj tylko ja za­ja­dam się słod­ko­ściami? – Zer­k­nę­łam na ta­lerz Alex z ka­napką, która bar­dziej przy­po­mi­nała sa­łatkę z nie­wielką ilo­ścią chleba.

– Jak ci się po­doba Wie­deń? – Dziew­czyna zwró­ciła się do mnie. – Mia­łaś już oka­zję coś zwie­dzić?

– Jesz­cze nie. Na ra­zie tylko prze­szłam się głów­nymi uli­cami. Po­dzi­wia­łam też tro­chę wi­do­ków po dro­dze tu­taj z domu.