Satyry polityczne - ebook

NOWY ROK.

Ze­szedł na zie­mię Nowy Rok,

Pan hoj­ny, li­to­ści­wy,

Zło­tą ju­trzen­kę rzu­cił w mrok

I w za­du­ma­ny ob­jął wzrok

Dzie­dzicz­ne łany, niwy!

Wtem… gdy w za­du­mie jesz­cze trwa,

Po oj­ców wo­dząc sche­dzie,

Sły­szy: ktoś obok rzew­nie łka…

I wi­dzi: że­brak tacz­kę pcha,

Zło­rze­cząc swo­jej bie­dzie.

Wzru­szył się wiel­ce do­bry pan,

Przy­wo­łał w lot nę­dza­rza…

Spy­tał o lata, do­tknął ran,

Zba­dał na­ocz­nie smut­ny stan

I wzy­wa se­kre­ta­rza:

– Hej! dać mu obiad z sze­ściu dań,

Te sa­kwy zzuć że­bra­cze!

Niech na mej dro­dze nie­ma łkań,

Niech dzwo­ni śmie­chem ludz­ka krtań,

Niech nadal nikt nie pła­cze!

Schy­lił se­kre­tarz kor­nie grzbiet,

Za­pi­sał w po­dań li­ście,

Ski­nął na dzia­da, by z nim szedł,

I pań­ską wolę zle­cił wnet

Star­sze­mu kan­ce­li­ście.

Ten – ile że zbyt póź­no wstał,

A nad­to czas był mroź­ny –

Naj­pierw her­ba­ty so­bie wlał,

Po­czem przez zęby roz­kaz dał:

– Za­cze­kać! przyj­dzie woź­ny!

Cze­kał dzia­du­lo go­dzin dwie,

Nim woź­ny wszedł z ara­kiem…

– Hej! gdzieś tak dłu­go sie­dział kpie?

Da­waj… Ot kwi­ty! Sły­szysz? he!

Idź, za­łatw się z że­bra­kiem!

Skie­ro­wał woź­ny smut­ny wzrok,

Gdzie bu­tla sta­ła duża,

Wziął kwi­ty, trą­cił dzia­da w bok:

– No, żwa­wo, sta­ry, ru­szaj w skok!

Po­cze­kasz tam u stró­ża!

Po­wlókł się sta­ruch, pew­ny już,

Ze skoń­czy z tą że­bracz­ka.

Lecz gdy go tyl­ko doj­rzał stróż,

Po­chwy­cił…. pię­ścią zmie­rzył wzdłuż

I wy­pchnął ra­zem z tacz­ką!MA­CIEJ SŁO­NI­NA.

Chy­ba nie­ma lep­sze­go

Po­śród ca­łej gro­ma­dy

Nad Ma­cie­ja Sło­ni­nę

Do wsze­la­kiej po­ra­dy!

Niby jaki ha­dwo­kat,

Coby jeno nie było,

Jak ci człe­ku prze­po­wie,

Za­wdy coś się zda­rzy­ło!

Miał się Ja­nek ku Ance,

A tu Sta­siek śle swa­ty…

Ja­nek z onej roz­pa­czy

Do Ma­cie­ja do cha­ty…

Opo­wia­da, rwie kła­ki!

– Nic nie py­taj, mój Jan­ku,

Wszyć­ko z cza­sem się znaj­dzie.

– Po­czkaj jeno ko­chan­ku!

Cze­ka Ja­nek i cze­ka,

Nic się swa­tów nie stra­cha…

No i sta­ło się w koń­cu:

Po­szła Anuś za Sta­cha.

Schwa­cił Kuba ko­by­łę,

Do Ma­cie­ja w swej bie­dzie.

Ma­ciek krzy­nę po­my­ślał:

– Po­cze­kaj­cie, są­sie­dzie!

Uspo­ko­ił się Kuba,

Cze­ka… cze­ka… nie pyta…

No i za­raz szka­pi­na

Wy­cią­gnę­ła ko­py­ta.

Po­bił Kac­per Waw­rzo­na (O ko­bie­tę, szła gad­ka)…

Waw­rzon du­chem do sądu!

Pół wsi sta­je na świad­ka!

Zląkł się Kac­per. do Mać­ka!

Przy­pił z sta­rym na we­rku…

A ten zra­zu po­wia­da:

– Po­czkaj jeno Kac­per­ku!

Cze­kał Kac­per i cze­kał,

Jak mu Ma­ciek po­wie­dział –

No i w koń­cu sześć nie­dziel

W kry­mi­na­le wy­sie­dział!

To też z wszyć­kiem do Mać­ka

Szli ku­mo­try, som­sia­dy!

Bo nie było lep­sze­go

Do wsze­la­kiej po­ra­dy!

Inny meł­ł­by ozo­rem,

Dzwo­nił grdy­ką kiej dzwo­niec…

Ma­ciek krót­ko a do­brze:

– CZE­KAJ, bra­cie! i ko­niec!