Sekret O'Brienów - ebook

Intymny, zapierający dech obraz życia z chorobą Huntingtona.

Marie Claire

Ta powieść o rodzeństwie zdruzgotanym wiadomością o chorobie Huntingtona, którą mogą odziedziczyć po swoim ojcu, to totalny wyciskacz łez. Ale przede wszystkim to hołd dla miłości i siły rodziny.

Glamour

Sekret O’Brienów ukazuje hart ludzkiego ducha.

The San Francisco Chronicle

Jeśli zachwyciły Cię Motyl i Kochając syna Lisy Genovy,

Sekret O’Brienów wskoczy na początek twojej listy, spełni, a nawet przekroczy Twoje oczekiwania!

Judith Collins, JDC Must Read BooksGdy pozwolicie powstać tamtemu, co jest w was,

wtedy to, co macie, uratuje was.

Jeśli nie istnieje tamto, co jest w was,

wtedy to, czego nie macie w sobie, uśmierci was.

Ewangelia wg Tomasza 70

Kiedy już coś sobie wyobrazisz, nie da się tego cofnąć.

Joe O’Brien

Tłumaczenie powstało w Zakładzie Egiptologii Uniwersytetu Warszawskiego z koptyjskiego oryginału: Evangelium nach Thomas, wyd. A. Guillaumont, H. Ch. Puech, G. Quispel, W. Till, Yassah Abd al Masih, Leiden 1959 Apokryfy Nowego Testamentu, t. 1, red. M. Starowiejski, TN KUL Lublin 1986, s. 123-133.CZĘŚĆ I

Choroba Huntingtona, pląsawica Huntingtona (z ang. Huntington’s Disease – HD) to dziedziczna choroba neurodegeneracyjna, która charakteryzuje się stopniową utratą kontroli ruchowej i wzmożeniem częstotliwości ruchów niekontrolowanych. Początkowe symptomy mogą obejmować utratę równowagi, ograniczoną sprawność, upadki, pląsawicę, niewyraźną mowę i trudności w połykaniu. Chorobę tę diagnozuje się poprzez badanie neurologiczne, na podstawie zaburzeń ruchu i testu genetycznego, jako że powoduje ją pojedyncza mutacja.

Mimo że do postawienia diagnozy niezbędne jest występowanie objawów fizycznych, istnieją podstępne „objawy zwiastunowe HD”, które mogą się pojawić nawet piętnaście lat przed nastaniem problemów motorycznych. Objawy zwiastunowe HD mogą mieć charakter psychiatryczny i kognitywny, np. depresja, apatia, paranoja, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, wybuchy złości, ograniczona szybkość i płynność poznawcza oraz pogorszenie pamięci.

Chorobę Huntingtona diagnozuje się pomiędzy trzydziestym piątym a czterdziestym piątym rokiem życia i prowadzi ona do śmierci w ciągu dziesięciu do dwudziestu lat. Nie istnieje metoda leczenia, która miałaby wpływ na postępowanie choroby, nie ma też na nią lekarstwa.

Nazywana jest najokrutniejszą chorobą znaną człowiekowi.ROZDZIAŁ 1

Ta przeklęta kobieta bez przerwy przekładała jego rzeczy z miejsca na miejsce. Nie mógł zrzucić butów w salonie albo położyć okularów przeciwsłonecznych na stoliku kawowym, żeby nie odniosła ich „tam gdzie ich miejsce”. Uważa, że jest tu Bogiem, czy co? Jeśli Joe miał ochotę zostawić swoje śmierdzące gówno na środku kuchennego stołu, to powinno tam leżeć, aż sam je stamtąd zabierze.

Gdzie, do kurwy nędzy, jest mój pistolet?

– Rosie! – krzyknął Joe z sypialni.

Spojrzał na zegarek: siódma pięć. Spóźni się na odprawę, jeśli za chwilę stąd nie wyjdzie, ale przecież nie może wyjść bez pistoletu.

Zastanów się. Ostatnio tak ciężko mu się myślało, gdy się spieszył. A na dodatek grzało jak w piekle. Jak na czerwiec pogoda była bezlitosna i cały tydzień temperatura sięgała powyżej trzydziestu stopni, tylko nieznacznie obniżając się w nocy. Okropna pogoda do spania. Powietrze w domu przypominało gęste bagno, a dzisiejsza temperatura i wilgotność powietrza – mimo wczesnej pory – były już takie jak wczoraj. Otwarcie okna w niczym nie pomagało. Biały t-shirt pod kamizelką lepił się Joemu do pleców, co doprowadzało go do szału. Ledwie się wykąpał, a już mógłby to zrobić ponownie.

Zastanów się. Wziął prysznic i umył się – spodnie, t-shirt, kamizelka kuloodporna, skarpetki, buty, pas do broni. Potem wyciągnął pistolet z sejfu, odbezpieczył go i co? Spojrzał na prawe biodro. Niczego tam nie było. Czuł ciężar jego braku, nawet nie spoglądając w dół. Miał magazynek, kajdanki, gaz łzawiący, nadajnik i pałkę, ale nie pistolet.

Nie było go w sejfie, na komodzie, w jej górnej szufladzie, nie było w niepościelonym łóżku. Spojrzał na sekretarzyk Rosie. Stała tam tylko figurka Matki Boskiej na serwetce w kolorze kości słoniowej. Na pewno mu nie pomoże.

Święty Antoni, Święty Antoni, gdzie jest, kurwa, mój pistolet?

Joe był zmęczony. Wczoraj wieczorem kierował ruchem pod Garden Park. Pieprzony koncert Justina Timberlake’a się przedłużył. Więc był zmęczony. I co z tego? Był zmęczony od lat. Nie mieściło mu się w głowie, że mógłby być na tyle zmęczony, by wykazać się taką lekkomyślnością i porzucić gdzieś naładowany pistolet. Wielu policjantów z wieloma latami służby na karku, podobnie jak Joe, lekkomyślnie obchodziło się z bronią, ale nie on.

Ciężkim krokiem przeszedł przez korytarz, mijając dwie pozostałe sypialnie, i wetknął głowę do ich jedynej łazienki. Nic. Wpadł do kuchni, trzymając dłonie na biodrach, z nawyku szukając pistoletu nasadą dłoni.

Czworo jego jeszcze nieumytych i rozczochranych nastoletnich dzieci siedziało przy stole w ich maleńkiej kuchni i jadło śniadanie – niedosmażony bekon, lejącą się jajecznicę i przypalone grzanki z białego pieczywa. To co zwykle. Rozglądając się po pomieszczeniu, Joe zauważył swój pistolet – swój naładowany pistolet! – na laminowanym blacie kuchennym w musztardowym kolorze, nieopodal zlewu.

– Dzień dobry, tato – powiedziała Katie, jego najmłodsze dziecko, uśmiechając się do ojca nieśmiało, jakby wyczuwała, że coś jest nie tak.

Zignorował ją. Wziął swojego glocka, zapiął go w kaburze i wymierzył celownik swojego gniewu w Rosie.

– Po co, do cholery, wzięłaś mój pistolet?

– O czym ty mówisz? – odpowiedziała Rosie, która stała przy kuchence w szortach i różowej koszulce, bez stanika i na bosaka.

– Bez przerwy przekładasz gdzieś moje rzeczy – warknął Joe.

– Ale nie twój pistolet – postawiła się Rosie.

Przy czterdziestu pięciu kilogramach i metrze pięćdziesięciu pięciu w kapeluszu Rosie była prawdziwą kruszyną. Joe też nie należał do olbrzymów. W butach patrolowych miał metr siedemdziesiąt pięć, ale wszystkim wydawał się wyższy niż w rzeczywistości, pewnie przez swój szeroki tors, muskularne ramiona i niski, gardłowy głos. Miał trzydzieści sześć lat i zrobił mu się już lekki brzuszek, ale to i tak nieźle jak na jego wiek, biorąc pod uwagę, ile czasu spędzał w radiowozie. Zwykle był zabawny i opanowany, przymilny jak kociak, ale nawet kiedy się uśmiechał i w jego niebieskich oczach pojawiał się błysk, wszyscy i tak wiedzieli, że jest klasycznym twardzielem. Nikt nie zadzierał z Joem. Nikt oprócz Rosie.

Miała rację. Rosie nigdy nie rusza jego broni. Nawet po tylu latach przepracowanych przez Joego w policji nigdy nie przyzwyczaiła się do tego, że w ich domu znajduje się pistolet, nawet jeśli zawsze leży zabezpieczony w sejfie, w jego górnej szufladzie albo na jego prawym biodrze. Aż do dziś.

– No to jak się, kurwa, znalazł tutaj? – zapytał, wskazując miejsce przy zlewie.

– Wyrażaj się – odpowiedziała.

Joe przerzucił wzrok na czwórkę swoich dzieci, które przestały jeść i obserwowały awanturę. Spojrzał na Patricka spod przymrużonych powiek. Był dobrym chłopakiem, ale miał szesnaście lat i pstro w głowie. Ta idiotyczna zagrywka idealnie do niego pasowała, nawet po wszystkich kazaniach na temat broni, jakich musiały wysłuchać te dzieciaki.

– W takim razie które z was to zrobiło?

Wszyscy wpatrywali się w niego bez słowa. Zmowa milczenia w Charlestown, tak?

– Kto wziął mój pistolet i zostawił go koło zlewu? – zapytał władczym tonem. Milczenie nie wchodziło tu w grę.

– To nie ja, tato – powiedziała Meghan.

– Ja też nie – odezwała się Katie.

– Ani ja – dołączył się JJ.

– Ja też tego nie zrobiłem – oznajmił Patrick.

Ćwierkał tak każdy przestępca, którego Joe aresztował w swoim życiu. Każdy udawał jakiegoś pierdolonego świętego. Wszyscy podnieśli na niego wzrok, mrugając i czekając. W końcu Patrick wepchnął do ust gumowaty kawałek bekonu i zaczął żuć.

– Zjedz coś przed wyjściem, Joe – powiedziała Rosie.

Był zbyt spóźniony, żeby mieć czas na śniadanie. Był spóźniony, bo szukał swojego pieprzonego pistoletu, który został przez kogoś zabrany i odłożony na kuchenny blat. Był spóźniony i miał wrażenie, że nad niczym nie panuje. I było mu gorąco, za gorąco. Powietrze w tym ciasnym pomieszczeniu było zbyt upalne, by nim oddychać i Joe czuł, że łączna temperatura kuchenki, sześciu ciał i pogody podsyca w nim coś, co za chwilę wykipi.

Spóźni się na odprawę i sierżant Rick McDonough, młodszy od Joego o pięć lat, znów będzie chciał z nim rozmawiać, a może nawet wpisze mu naganę. Nie mógł znieść myśli o takim upokorzeniu i nagle coś w nim wybuchło.

Chwycił za rączkę żeliwną patelnię, ściągnął ją z kuchenki i rzucił przez pokój. Patelnia wybiła porządnego rozmiaru dziurę w gipsowej ścianie tuż przy głowie Katie, po czym wylądowała z donośnym brzękiem na pokrytej linoleum podłodze. Rdzawobrązowy tłuszcz z bekonu ściekał po tapecie w stokrotki niczym krew sącząca się z rany.

Dzieci patrzyły na wszystko szeroko otwartymi oczami, w całkowitej ciszy. Rosie nie odezwała się słowem ani się nawet nie poruszyła.

Joe wypadł z kuchni i wąskim korytarzem poszedł do łazienki. Serce biło mu jak oszalałe i czuł, jak jego głowa robi się gorąca. Spryskał twarz i włosy zimną wodą, po czym wytarł je w ręcznik.

Powinien był natychmiast wyjść, ale coś w jego odbiciu trzymało go jak na haczyku i nie pozwalało odejść.

Jego oczy.

Źrenice miał rozszerzone, czarne i szerokie od adrenaliny, jak oczy rekina, ale to nie to. To wyraz jego oczu tak go hipnotyzował. Dziki, nieskupiony, pełen wściekłości. Jego matka.

To takie samo niezrównoważone spojrzenie, które wzbudzało w nim panikę, gdy był mały. Patrzył w lustro, spóźniony na odprawę, nie mogąc oderwać się od nieszczęsnego spojrzenia swojej matki, wpatrującej się w niego tym samym wzrokiem, kiedy nie była już w stanie robić niczego innego, jak leżeć w szpitalnym łóżku na oddziale psychiatrycznym. Niema, wynędzniała i opętana, czekająca na śmierć.

Diabeł ze spojrzenia jego matki, która umarła dwadzieścia pięć lat temu, wpatrywał się w niego z lustrzanego odbicia.ROZDZIAŁ 2

Siedem lat później

Był chłodny niedzielny poranek i Joe wyprowadzał psa na spacer, podczas gdy Rosie była w kościele. Zwykle chodził razem z nią i dziećmi, kiedy tylko miał wolne, ale po bierzmowaniu Katie doszedł do wniosku, że wystarczy. Teraz Rosie chodziła sama i była zniesmaczona swoją żałosną, grzeszną gromadką. Joe lubił tradycję, co było dość niefortunną cechą dla człowieka, który miał całkowicie wolny weekend tylko raz na siedem i pół tygodnia, i od sześciu lat nie spędził z rodziną bożonarodzeniowego poranka, dlatego chodził na mszę w Wigilię i Wielkanoc, ale odpuszczał sobie cotygodniowe nabożeństwo.

Nie chodziło o to, że nie wierzył w Boga. W niebo i piekło. Dobro i zło. W to, co słuszne i niesłuszne. Wstyd miał nadal wpływ na wiele jego codziennych decyzji. Bóg cię widzi. Bóg słyszy twoje myśli. Bóg cię kocha, ale jeśli nawalisz, to będziesz się smażył w piekle. Zakonnice tłukły mu do głowy te paranoiczne hasła przez całe dzieciństwo, prosto w oczy. Te myśli nadal się w nim kotłowały, nie mogąc znaleźć ujścia.

Ale Bóg wiedział z pewnością, że Joe to dobry człowiek. A jeśli nie, to godzina tygodniowo spędzona na kolanach, na siedząco i na stojąco w kościele św. Franciszka na pewno nie ocali jego nieśmiertelnej duszy.

Nadal wierzył w Boga, ale całkowicie zwątpił w Kościół jako instytucję. Zbyt wielu księży ganiało za małymi chłopcami; zbyt wielu biskupów i kardynałów ukrywało ten haniebny proceder, nawet papież. Joe nie był też feministą, ale jego zdaniem Kościół niesprawiedliwie traktował kobiety. Na przykład zakaz antykoncepcji. Litości, czy Jezus naprawdę tak przykazał? Gdyby Rosie nie brała pigułek, mieliby pewnie już z tuzin dzieciaków, a ona byłaby zapewne jedną nogą w grobie. Boże, błogosław współczesną medycynę.

Dlatego mają psa. Po urodzeniu się Katie Joe powiedział Rosie: „dość”. Czworo wystarczy. Rosie zaszła w ciążę z JJ’em latem po ukończeniu liceum (i tak mieli dużo szczęścia, że stosunek przerywany sprawdzał się tak długo), szybko się więc pobrali i przed dziewiętnastymi urodzinami zostali rodzicami. JJ i Patrick byli irlandzkimi bliźniętami, urodzonymi w odstępie jedenastu miesięcy. Meghan urodziła się piętnaście miesięcy po Patricku, a Katie z krzykiem pojawiła się na świecie osiemnaście miesięcy po Meghan.

Im dzieci robiły się starsze i zaczynały chodzić do szkoły, tym życie stawało się prostsze, ale te początkowe lata były bardzo ciężkie. Joe pamiętał, jak wiele razy dawał Rosie nieodwzajemnionego całusa na do widzenia i zostawiał ją samą w domu z czwórką dzieci, z których żadne nie skończyło jeszcze pięciu lat, a troje z nich było jeszcze w pieluchach, czując wdzięczność za to, że ma poważny powód, by stamtąd uciec, choć codziennie martwił się, czy Rosie dotrwa do końca służby. Wyobrażał sobie nawet, że jego żona robi coś strasznego, a doświadczenie zawodowe i opowieści kolegów funkcjonariuszy jeszcze podsycały kiełkujące w nim obawy. Nawet zwykłym ludziom zaczyna odbijać, kiedy stają u kresu sił. Rosie od dziesięciu lat porządnie się nie wyspała i miała pełne ręce roboty przy dzieciakach. To cud, że wszyscy przeżyli.

Na początku jego żona nie popierała ich nowej strategii. Z zupełnie niezrozumiałych powodów chciała jeszcze więcej dzieci – przynajmniej dwóch nowych zawodników do rodzinnej drużyny O’Brienów. Była najmłodszą z siódemki rodzeństwa i jedyną córką, i mimo że rzadko widywała swoich braci, szczyciła się faktem, że pochodzi z dużej rodziny.

Joe jednak podjął już decyzję i tyle. Nie miał zamiaru ustąpić i po raz pierwszy w życiu nie chciał uprawiać seksu z żoną, aż przyzna mu rację. Pogodził się z myślą, że do odwołania będzie musiał załatwiać sprawę pod prysznicem, aż pewnego dnia zauważył na poduszce płaskie, okrągłe pudełeczko. W środku znajdował się blister pigułek, z którego wybrano już tygodniową dawkę. Wbrew woli Boga Rosie zakończyła ich zimną wojnę. Joe zdzierał z niej wówczas ciuchy, jakby się paliły.

Jednak jeśli Rosie miała już nie mieć więcej dzieci, to chciała psa. Niech będzie. Wróciła ze schroniska dla zwierząt z niewielkim shih tzu. Joe nadal uważa, że chciała mu w ten sposób zrobić na złość, mieć ostatnie słowo. Na litość, Joe jest przecież bostońskim policjantem. Powinien przechadzać się z labradorem, berneńskim psem pasterskim albo akitą. Zgodził się na psa, ale prawdziwego, a nie małego, napuszonego szczura. Nie był zadowolony.

Rosie nazwała go Yaz, co przynajmniej uczyniło kundla możliwym do zniesienia. Były czasy, kiedy Joe nie znosił wyprowadzać Yaza, nie znosił, gdy go z nim widziano. Czuł się jak mięczak. Jednak w pewnym momencie mu przeszło. Yaz był dobrym psem, a Joe czuł się na tyle męski, by pokazać się w Charlestown z shih tzu. Oczywiście pod warunkiem, że Rosie nie ubrała go w jakiś porąbany sweterek.

Lubił spacerować po Town, kiedy nie był na służbie. Nawet jeśli wszyscy wiedzieli, że jest gliną i że ma pistolet zatknięty za pasek, pod niewciągniętą w spodnie koszulą. czuł się lżej, nie przywdziewając niezjednanej persony policjanta, razem z mundurem i odznaką, które czyniły z niego widoczny cel. Zawsze był policjantem, ale poza służbą był także zwykłym facetem, który szedł z psem na spacer po sąsiedztwie. Dobrze się z tym czuł.

Wszyscy zdrabniali nazwę Charlestown do Town, choć wcale nie było miastem ani nawet miasteczkiem. Była to dzielnica Bostonu i to w dodatku nieduża, o powierzchni jednej mili kwadratowej, wciśnięta pomiędzy rzeki Charles i Mystic. Ale jak każdy Irlandczyk wyraziłby się o swoim przyrodzeniu – może nie jest duże, ale nadrabia osobowością.

Charlestown, w którym dorastał Joe, było nieoficjalnie podzielone na dwa sąsiedztwa. Pod wzgórzem mieszkali biedni Irlandczycy, a na wzgórzu, nieopodal kościoła św. Franciszka – ci zamożni. Nie szkodzi, że ludzie na wzgórzu mogli być tak samo biedni jak pozostali, i najprawdopodobniej byli, ale uważało się ich za lepiej sytuowanych. Przynajmniej tutejsi uważali, że nadal tak jest.

Mieszkało tu też kilka afroamerykańskich rodzin w budynkach socjalnych oraz kilku Włochów, którzy przenieśli się tu z dzielnicy North End, ale pomijając ich, Charlestown było jednorodnym wzgórzem pracowitych irlandzkich Micków i ich rodzin, mieszkających w ciasnych rzędach kolonialnych, dwupiętrowych domów. Mówili na siebie „tutejsi”. A każdy „tutejszy” znał wszystkich swoich sąsiadów. Jeśli Joe nabroił jako dziecko, co zdarzało się często, od razu słyszał, jak ktoś krzyczy do niego z ganku albo okna: Josephie O’Brienie! Widzę cię i znam twoją matkę! W tamtych czasach ludzie nie musieli wzywać policji. Dzieci bały się rodziców bardziej niż służb porządkowych. A swojej matki Joe bał się najbardziej na świecie.

Dwadzieścia lat temu w Charlestown mieszkali sami tutejsi, ale w ostatnich latach okolica bardzo się zmieniła. Joe i Yaz szli pod górę po Cordis Street, ale równie dobrze mogliby się znajdować pod zupełnie innym kodem pocztowym. Wszystkie domy na tej ulicy zostały odnowione. Obecnie są z cegły albo pokrywa je farba w zaakceptowanym przez konserwatora kolorze. Wstawiono nowe drzwi, okna zostały wymienione, na parapetach rosną równe rzędy kwiatów w miedzianych donicach, a wzdłuż chodników stoją urocze gazowe lampy. Joe sprawdzał markę każdego auta, idąc pod górę – mercedes, bmw, volvo. Jak w jakimś pieprzonym Beacon Hill.

Nadciągnęły japiszony. Joe nie dziwił się, że chcieli tu mieszkać. Charlestown ma idealną lokalizację – nad wodą, rzut beretem od Zakim Bridge i centrum Bostonu, Tobin Bridge, prowadzącego na południe miasta, tunelu prowadzącego na południowy brzeg i uroczą podróż promem do Faneuil Hall. Zaczęli się więc tu osiedlać, kupować domy, podwyższając tym samym standard dzielnicy.

Jednak japiszony nigdy nie zostawały na dłużej. Gdy się tu pojawiali, byli zwykle DPBD – Duża Pensja, Brak Dzieci. Po paru latach mieli może jedno dziecko, ewentualnie dwoje, dla równowagi. Kiedy najstarsze miało pójść do zerówki, wtedy zwykle wynosili się na przedmieścia.

Ich obecność jest więc od samego początku bardzo tymczasowa i to, gdzie mieszkają, nie obchodzi ich tak bardzo jak ludzi, którzy wiedzą, że zostaną w Charlestown, aż ktoś ich stąd wyniesie w drewnianej trumnie. Japiszony nie udzielają się jako wolontariusze w YMCA, nie trenują bejsbolowych drużyn Małej Ligi i większość z nich to prezbiterianie, unitarianie albo wegetarianie czy inne paskudztwo, więc nie wspierają też miejscowych katolickich kościołów, przez co trzeba było zamknąć św. Katarzynę. Nie stają się częścią społeczności.

Większym problemem jest jednak to, że japiszony zrobiły z Charlestown miejsce atrakcyjne dla ludzi z zewnątrz. Dziadek Joego, Patrick Xavier O’Brien, przyjechał tu z Irlandii w 1936 roku i pracował w stoczni jako doker, utrzymując dziesięcioosobową rodzinę z czterdziestu dolarów tygodniowo. Ojciec Joego, Francis, także pracował w stoczni i ciężko zarabiał na godne życie, reperując statki. Przy policyjnej pensji Joe nie spał na pieniądzach, ale dawali sobie radę. Nigdy nie czuli się tu biedni. Jednak większość kolejnego pokolenia tutejszych bez względu na to, co będą robić, nie będzie w stanie sobie pozwolić na życie w Charlestown. To bardzo przykre.

Joe minął znak z napisem NA SPRZEDAŻ, umieszczony przed wolnostojącym domem w stylu kolonialnym, jednym z niewielu, który ma przed domem trawnik, i starał się odgadnąć jego szokująco wysoką cenę. Ojciec Joego kupił ich dwupiętrowy dom pod wzgórzem w 1963 roku za dziesięć tysięcy. Podobny dwupiętrowiec dwie ulice dalej sprzedał się w zeszłym tygodniu za okrągły milion. Za każdym razem, kiedy Joe o tym myślał, nie mógł uwierzyć. Czasem rozmawiali z Rosie o sprzedaży domu i puszczali wodze fantazji, jak gdyby wyobrażali sobie, co by było, gdyby wygrali na loterii.

Joe kupiłby sobie nowy samochód. Czarne porshe. Rosie nie ma prawa jazdy, ale kupiłaby sobie nowe ubrania, buty i prawdziwą biżuterię.

Tylko gdzie by zamieszkali? Nie przenieśliby się przecież go jakiegoś okropnego domu na przedmieściach na dużej działce. Joe musiałby sobie kupić kosiarkę. Wszyscy bracia Rosie mieszkali w mniejszych miasteczkach położonych przynajmniej czterdzieści pięć minut od Bostonu i zdawali się spędzać każdy weekend na wyrywaniu chwastów, pokrywaniu ziemi mulczem albo wykonywaniu innej, równie ciężkiej roboty związanej z trawnikiem. Kto by tego chciał? Musiałby też przestać pracować dla bostońskiej policji, gdyby przenieśli się na przedmieścia, a o tym nie ma mowy. I myśląc realistycznie, nie mógłby jeździć takim autem po okolicy. To się dopiero nazywa wystawić się na celownik. Więc tak naprawdę nie kupiłby samochodu, a i Rosie nie przeszkadzają jej sztuczne diamenty. Kto chciałby mieć na głowie kłopoty związane ze skradzioną biżuterią? Więc mimo że rozmowa zawsze zaczyna się z impetem, zawsze biegnie tym samym zapętlonym torem i w końcu Joe i Rosie wracają do punktu wyjścia. Podoba im się tam, gdzie są, i za żadne skarby świata nie chcieliby mieszkać gdziekolwiek indziej. Nawet w dzielnicy Southie.

Mieli szczęście, że w ogóle odziedziczyli ten dom. Kiedy dziewięć lat temu zmarł ojciec Joego, zostawił dom synowi i córce Maggie. Trzeba było opłacić dobrego detektywa, żeby ją wytropić. Maggie zawsze była przeciwieństwem Joego. Postanowiła wyjechać z Charlestown natychmiast po ukończeniu liceum i nigdy nie wróciła. Okazało się, że mieszka w Południowej Kalifornii, jest rozwiedziona, ma dwójkę dzieci i nie chce mieć z ich starym domem nic wspólnego. Joe to rozumiał.

Zatem Joe i Rosie mieszkali na parterze razem ze swoim dwudziestotrzyletnim synem Patrickiem. Ich drugi syn, JJ, i jego żona Colleen zajęli pierwsze piętro, a Katie i Meghan dzieliły mieszkanie na drugim.

Wszyscy prócz Patricka płacą czynsz Joemu i Rosie, ale jest niewielki, zupełnie niewspółmierny do realnych stawek. Służy tylko temu, by wszyscy czuli się odpowiedzialni, a dodatkowo pomaga spłacić hipotekę. Joe musiał kilka razy ją zastawić, żeby opłacić wszystkim dzieciom prywatną katolicką szkołę. Nie było to łatwe, ale nie widział możliwości, aby dzieci dojeżdżały autobusem do Dorchester albo Roxbury.

Joe skręcił za rogiem i ruszył na skróty przez Doherty Park. W niedzielny poranek Charlestown było ciche i senne. Basen Clougherty był zamknięty, boiska do koszykówki puste. Dzieciaki albo były na mszy, albo jeszcze spały. Poza przejeżdżającym od czasu do czasu samochodem słychać było tylko brzęczenie identyfikatorów przy obroży Yaza i drobnych monet w kieszeni Joego, które razem grały wspólną melodię.

Tak jak się spodziewał, na odległej ławce, w cieniu siedział osiemdziesięciotrzyletni Michael Murphy. Miał ze sobą laskę i brązową papierową torbę z czerstwym chlebem dla ptaków. Przesiadywał tu codziennie od rana do wieczora, no chyba że pogoda była pod psem, i wszystkiego pilnował. Wiedział właściwie wszystko.

– Jak leci, Burmistrzu? – zapytał Joe.

Wszyscy tutaj nazywali tak Murphy’ego.

– Lepiej niż na to zasługuje większość kobiet – powiedział Murphy.

– W samo sedno – zachichotał Joe, mimo że była to standardowa odpowiedź Murphy’ego na to pytanie, którą wygłaszał mniej więcej co trzecie spotkanie.

– Jak się miewa Pierwsza Dama? – zapytał w rewanżu Murphy.

Murphy mówił na Joego „Pan Prezydent”. Przezwisko brzmiało na początku Joseph Kennedy, ale potem przekształciło się, przechodząc z ojca na syna. Tak więc bez poszanowania dla historii USA pan Joseph Kennedy stał się Panem Prezydentem. Co automatycznie uczyniło z Rosie Pierwszą Damę.

– Dobrze. Jest właśnie w kościele i się za mnie modli.

– No to długo jej zejdzie.

– O, tak. Miłego dnia, Burmistrzu.

Joe poszedł dalej ścieżką, spoglądając ze wzgórza na odległe widoki przemysłowych silosów i stoczni Everett na przeciwnym brzegu Mystic River. Większość ludzi powiedziałaby, że ten widok to nic szczególnego, a nawet że szpeci okolicę. Joe pewnie nigdy nie zastanie w tym miejscu malarza ze sztalugą, a mimo to dostrzegał tu pewne miejskie piękno.

Schodził ze stromego wzgórza, korzystając ze schodów, a nie krętej rampy dla wózków inwalidzkich, kiedy nagle potknął się. Przed oczami miał tylko niebo.

Zsunął się o trzy betonowe stopnie w dół, zanim na tyle wróciła mu przytomność umysłu, by zaprzeć się rękami. Podciągnął się do pozycji siedzącej, od razu czując nieprzyjemną serię sińców kiełkujących mu na linii kręgosłupa. Obrócił się, żeby spojrzeć na schody, spodziewając się, że będzie mógł obarczyć winą jakąś przeszkodę typu patyk, kamień albo zniszczony stopień. Nic. Spojrzał na szczyt schodów i rozejrzał się po otaczającym go parku. Przynajmniej nikt go nie widział.

Yaz sapał i machał ogonem, gotów ruszyć dalej.

– Sekunda, Yaz.

Joe podniósł po kolei obie ręce i przyjrzał się swoim łokciom. Były otarte i krwawiły. Otrzepał się ze żwiru i otarł krew, po czym wstał.

Jak to możliwe, że się potknął? To pewnie przez jego słabe prawe kolano. Skręcił je kilka lat temu, kiedy gonił włamywacza po Warren Street. Chodniki z cegieł może i ładnie wyglądają, ale są wyboiste i zdradliwe, zwłaszcza w ciemności. Od tamtego czasu jego kolano nie było już takie jak kiedyś i czasami bez ostrzeżenia odmawiało Joemu posłuszeństwa. Pewnie trzeba je było przebadać, ale Joe nie przepadał za lekarzami.

Bardzo ostrożnie zszedł po pozostałych schodach i ruszył Medford Street. Postanowił trochę przyspieszyć i wyjść na wzgórze przy budynku liceum. Rosie miała niedługo wyjść z kościoła, a Joe z każdym krokiem czuł narastający kłujący ból u nasady pleców. Chciał już wrócić do domu.

Kiedy szedł Polk Street, zwolnił koło niego jakiś samochód. Donny Kelly, najlepszy przyjaciel Joego z dzieciństwa. Donny nadal mieszkał w Town i pracował jako ratownik medyczny, Joe często więc spotykał go w pracy.

– Za dużo wczoraj wypiłeś czy co? – zapytał Donny, uśmiechając się życzliwie do niego przez opuszczoną szybę pontiaca.

– Hm? – zapytał Joe, odwzajemniając uśmiech.

– Kulejesz?

– A, tak, strzeliło mi w krzyżu.

– Podrzucić cię na drugą stronę wzgórza, staruszku?

– Nie, dam sobie radę.

– Daj spokój, wsiadaj.

– Przyda mi się trochę ruchu – odparł Joe, poklepując brzuch. – Jak tam Matty?

– Dobrze.

– A Laurie?

– Też. Wszyscy mają się dobrze. Hej, na pewno nigdzie cię nie podwieźć?

– Na pewno, dzięki.

– Niech ci będzie, w takim razie jadę dalej. Dobrze cię widzieć, OB.

– Ciebie też, Donny.

Joe starał się iść miarowym, równym krokiem, dopóki jeszcze miał w zasięgu wzroku auto Donny’ego. Kiedy jednak samochód zniknął za szczytem wzgórza, Joe przerwał tę maskaradę. Wlókł się z trudem, czując, jak z każdym krokiem coraz głębiej wkręca mu się w kręgosłup jakaś niewidzialna śruba, i pożałował, że nie dał się podwieźć.

Powtarzał sobie w głowie słowa Donny’ego o tym, że za dużo wypił. Wiedział, że to tylko niewinny żart, ale Joe zawsze był wrażliwy w kwestii swojej reputacji i picia. Nigdy nie wypijał więcej niż dwa piwa. Czasem może przypieczętował je kieliszkiem whiskey, ale tylko po to, żeby potwierdzić swoją męskość, i to wszystko.

Jego matka dużo piła. Przez alkohol skończyła w wariatkowie i wszyscy o tym wiedzieli. Upłynęło już wiele lat, ale taka historia może ciągnąć się za człowiekiem w nieskończoność. Ludzie nie zapominają niczego i to, od kogo się wywodzisz, było tak ważne, jak to, kim jesteś. Wszyscy zdawali się spodziewać, że zostaniesz pijaczyną, jeśli twoja matka zapiła się na śmierć.

A Ruth O’Brien zapiła się na śmierć.

Wszyscy tak mówili. To jego rodzinna legenda, jego dziedzictwo. Kiedy tylko ktoś o tym napomknął, do głosu dochodziły wspomnienia. Joe szybko zaczynał czuć się niezręcznie i zmieniał temat, żeby nie musieć „wchodzić w szczegóły”. A jak tam gra Red Sox?

Ale dzisiaj, czując być może przypływ odwagi, dojrzałości albo ciekawości – sam nie był w stanie powiedzieć – pozwolił, by to zdanie towarzyszyło mu w drodze pod górę. Ruth O’Brien zapiła się na śmierć. Właściwie nie trzymało się to kupy. Tak, matka piła. Mówiąc krótko, piła tyle, że nie potrafiła sklecić składnego zdania ani przejść paru kroków. Mówiła i robiła szalone rzeczy. Brutalne rzeczy. Była zupełnie nie do opanowania i kiedy ojciec Joego nie potrafił jej już kontrolować, umieścił ją w szpitalu psychiatrycznym. Kiedy zmarła, Joe miał tylko dwanaście lat.

Może jej mózg i wątroba zbyt długo moczyły się w wódzie, przez co zrobiła się z nich papka. Może było dla niej za późno. Organy zostały zniszczone i nie dało się ich uratować. Jej przesączony alkoholem mózg i wątroba w końcu przestały jej słuchać. Przyczyna zgonu: przewlekłe nadużywanie alkoholu.

Joe wszedł na szczyt wzgórza, czując ulgę i radość, że wkroczy na łatwiejszą drogę i weźmie się za przyjemniejszy temat, ale śmierć jego matki nadal nie dawała mu spokoju. Coś w tej teorii wydawało się nieprawdziwe. Miał to samo niepokojące wrażenie, ten sam ucisk w dołku, który czuł za każdym razem, gdy przyjeżdżał na miejsce zgłoszenia i nie potrafił od nikogo wyciągnąć, co takiego zaszło. Umiał rozpoznać prawdę, i to nie było to. Jeśli nie zapiła się na śmierć ani nie zmarła z przyczyn związanych z alkoholizmem, to co takiego się stało?

Przez kolejne trzy przecznice szukał lepszej odpowiedzi, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Zresztą, jakie to jeszcze miało znaczenie? Jego matka nie żyła, i to od dawna. Ruth O’Brien zapiła się na śmierć. Nie było co się nad tym rozwodzić.

Kiedy dotarł pod kościół św. Franciszka, dzwoniły dzwony. Od razu zauważył Rosie, która czekała na niego na szczycie schodów, i uśmiechnął się. Kiedy zaczęli się spotykać, gdy mieli po szesnaście lat, uważał, że jest powalająco piękna, ale z czasem zdawała się jeszcze nabierać urody. W wieku czterdziestu trzech lat miała aksamitną brzoskwiniową cerę obsypaną piegami, kasztanowe włosy (nawet jeśli ostatnimi czasy kolor ten pochodził z butelki) i zielone oczy, na widok których Joemu nadal miękły kolana. Była niesamowitą matką i chyba świętą, skoro wytrzymała z nim tyle lat. Miał wiele szczęścia.

– Pomodliłaś się za mnie? – chciał wiedzieć Joe.

– Żeby to raz – odparła, strzepując na niego z palców święconą wodę.

– I dobrze. Wiesz, że jeśli o mnie chodzi, przyda się każda pomoc.

– Czy ty krwawisz? – zapytała Rosie, spoglądając na jego rękę.

– Tak, przewróciłem się na schodach. Nic mi nie jest.

Wzięła go za drugą dłoń, podniosła ją i zobaczyła zakrwawione otarcie na łokciu.

– Na pewno? – zapytała, patrząc na niego zatroskanym wzrokiem.

– Na pewno – odparł, zaciskając jej dłoń w swojej. – Choć, moja żonko, idziemy do domu.

Beacon Hill – historyczna dzielnica Bostonu, znana z charakterystycznych gazowych latarni postawionych wzdłuż ulic. W tej okolicy znajdują się najdroższe mieszkania w mieście.