Sekretny język Tarota. - ebook

WPROWADZENIE

Wszystkie wielkie cywilizacje w przeszłości, w pewnym momencie swojego rozwoju, zmierzały do syntezy systemów wróżbiarskich, opartych na wykorzystaniu symbolicznych tabliczek. Stało się tak w przypadku domino, Mahjong, kart indyjskich, chińskich, arabskich, poprzedników naszych kart do gry, a w szczególności prastarego i pełnego symboli systemu znanego dzisiaj jako Tarot.

Znak wyryty na tabliczce drewnianej, wykonanej z kości słoniowej lub metalu, przypomina, choć jednocześnie różni się w zależności od kraju pochodzenia i cywilizacji, całą historię człowieka, jego potrzeb, oczekiwań, które od najbardziej zamierzchłych czasów skłaniały go do odkrywania sekretów przyszłości.

Siedemdziesiąt osiem kart, z których składa się talia, pełnych alegorycznych przedstawień, reprezentuje jeden z najstarszych i najbardziej kompletnych systemów wróżbiarskich: system symboli, który można wykorzystać, aby wyzwolić i uaktywnić nadnaturalne zdolności jasnowidzenia i przeczuwania, które wszyscy w pewnym stopniu posiadamy jako dziedzictwo ludzkiego rodu. Ponieważ w praktyce sztuka przepowiadania przyszłości to nic innego jak zdolność odkodowania złożonego i organicznego języka symboli, mogącego wyzwolić właśnie dzięki własnej pierwotnej energii, archaicznym mechanizmom, reakcjom, emocjom i prawom uznanym obecnie za utracone dziedzictwo epoki, w której człowiek żył w niezwykłej łączności ze zjawiskami paranormalnymi. Najpierw jednak trzeba wiedzieć, że konieczność poznania z dużym wyprzedzeniem momentu powrotu, wyniku walki czy drogi prowadzącej do jaskini, rozwinęła w człowieku szczególną wrażliwość, uwagę wyczuloną na szczegół, na znak, który z czasem stał się symbolem, kodem języka tyleż tajemniczego, co i starożytnego.

Tarot jest, przynajmniej z wyglądu, bardzo popularną talią do gry, złożoną z siedemdziesięciu ośmiu kart zwanych Ostrzami lub Arkanami: dwadzieścia dwie składają się na Wielkie Arkana, a pięćdziesiąt sześć na Małe. Jest to podstawowy podział, przynajmniej na początku. W rzeczywistości, mimo że zawodowe wróżki korzystają zawsze z całej talii, początkujący mogą ograniczyć się do serii dwudziestu dwóch Wielkich Arkanów zwanych inaczej trionfi, czyli „tryumfy”, lub atouts, a w języku francuskim: bons à tout – karty najbardziej znaczące. W rzeczywistości Wielkie Arkana przedstawiają kluczowe punkty, najbardziej wypełnione symbolami, które przemawiają do wróżącego poprzez pierwotny język archetypów. Wspólne dla przedstawicieli różnych epok i kultur pojęcia odnoszą się do doświadczeń tożsamych dla całego gatunku ludzkiego lub przynajmniej wielkich społeczności.

Podam kilka przykładów: kolor niebieski w jakiejkolwiek kulturze przywołuje skojarzenia z niebem i duchowością; ciemność zawsze stanowi ostrzeżenie, ponieważ nocą wielkie drapieżniki, wrogowie prehistorycznego człowieka, wychodziły na łowy; woda jest zawsze umieszczona w relacji z matką, ponieważ rodzimy się z wód płodowych; z kolei Księżyc, pierwotnie utożsamiany z mężczyzną, z powodu jego oddziaływania na przypływ morza i kobiece cykle w końcu zasymilował się z nimi i stał się matczyną gwiazdą doskonałości. Ale to nie wszystko: bardzo bogata symbolika Wielkich Arkanów, w połączeniu ze wszystkimi innymi dyscyplinami ezoterycznymi, takimi jak kabała, haruspicja, alchemia czy astrologia, pokazuje, jak bardzo wyjątkowe są tajemna wiedza i okultystyczna nauka, a także jak bardzo są od siebie zależne wszystkie te dyscypliny.

Pozostała część talii (pięćdziesiąt sześć Małych Arkanów, składających się z czterech serii, każda po czternaście kart: dziesięć liczb i cztery figury), zamiast opisywania, jedynie szczegółowo doprecyzowuje znaczenie Wielkich Arkanów, wskazując na przykład skutek działania, okoliczności, termin realizacji, wiek, status społeczny lub cechy fizyczne osób, do których nawiązuje gra.

Podsumowując, talia Tarota, postrzegana jako całość, prezentuje się niczym święta księga ezoteryczna, narzędzie stworzone specjalnie do rozmyślań, przypominająca, przynajmniej w zamiarze i symbolicznej strukturze, słynną „maszynę do filozofowania” z hipotezy filozofa średniowiecznego Rajmunda Llulla; w rzeczywistości zarówno „maszyna”, jak i Tarot funkcjonują według tej samej zasady, skojarzenia słów i uniwersalnych pomysłów.

Tarot działa jako suma wszystkich doktryn, doświadczeń ludzkich, poszczególnych etapów, wydarzeń i kluczowych sytuacji z całego życia. Dzieje się tak właśnie z powodu jego synkretyzmu. Znajomość, posługiwanie się nim, rozumienie go i obcowanie z nim może się okazać bardzo proste. W tej karuzeli kolorowych kart zawarta jest cała historia człowieka: są tam narodziny, jest śmierć, jest miłość, triumf, upadek, pokusa, zawsze obecna nagroda, wymieszane w doświadczeniu każdej osoby. Wszystko jest już opisane w pewnego rodzaju projekcie ewolucyjnym, który już na początkowym etapie, ubogim w doświadczenie, odpowiednio przedstawionym przez Maga, prowadzi do ostatecznego odkrycia kart, do bezwzględnej równowagi magii Arkanów i Sądu Ostatecznego. Dlatego powracamy do punktu wyjścia dzięki pozbawionej numeru karcie Głupca, ale już na inny poziom świadomości ewolucyjnej spirali, która z bliska przypomina koło odrodzenia: to nowe wcielenie na ziemi, służące nauce nowej lekcji i spotkaniu nowej formy świadomości i nowego przeznaczenia.Przepowiadanie przyszłości

W terminologii paranaukowej przewidywanie przyszłości jest powszechnie określane jako jasnowidzenie. Chodzi tu o paranormalną zdolność, taką jak telepatia i przeczuwanie, charakterystyczną dla wszystkich ludzi, choć w różnym stopniu, i najczęściej stłumioną przez tysiące różnych czynników.

Aspekt naukowy

Szósty zmysł, czyli zdolność postrzegania wszystkich zjawisk, które umykają pozostałym pięciu zmysłom, właściwy dla wróżki, jest przedmiotem studiów nowej dziedziny nauki, wciąż różniącej się od bardziej racjonalistycznych nurtów, ale aktualnie bardzo ekspansywnej i z dobrymi perspektywami na rozwój w kierunku fizyki, genetyki i medycyny: chodzi tu o parapsychologię, naukę o zjawiskach paranormalnych, o tym wszystkim, co jest, ale czego nie widzi się oczami, nie słyszy uszami, nie czuje się poprzez skórę; niematerialne, niewidzialne, cienkie, długo wyśmiewane, zwalczane, negowane, wyłącznie dlatego, że ciało fizyczne nie jest w stanie go odczuć.

Aktywność mózgu polega na regularnej emisji fal elektrycznych o różnej częstotliwości, rejestrowanych przez elektroencefalograf. Spośród czterech różnych fal w tym kontekście interesują nas tylko dwie: fale beta, czyli częstotliwość czuwania, oraz fale alfa, niższe, charakterystyczne dla współśpiących, ekstremalnego relaksu, medytacji i tych wszystkich fenomenów związanych ze zmienionymi stanami świadomości, wśród których są telepatia i jasnowidzenie, włącznie z wróżbiarstwem. W rzeczywistości, aby doświadczyć prawdziwego zjawiska paranormalnego, na przykład jasnowidzenia, niezbędne jest posiadanie umiejętności wejścia w ten szczególny stan świadomości, charakteryzujący się emisją fal alfa. I dokładnie w tym stanie i tylko w tym będzie naprawdę możliwe przekroczenie powszechnych schematów czasowo-przestrzennych i czerpanie z zasobów nieświadomości, z tak zwanej pamięci świata hinduskiej akaszy, która zawiera ślady tego wszystkiego, co jest, było i będzie.

Synchroniczność

Przyjrzyjmy się jeszcze fundamentalnej teorii sformułowanej przez Junga: to teoria synchroniczności, według której podobne przedmioty i zdarzenia zmierzają ku zjednoczeniu się w tej samej przestrzeni i w tym samym czasie.

Przydarza się wszystkim nieskończoną ilość razy myśleć o kimś i zaraz potem spotkać tę osobę lub oglądać wieczorem jakiś film, którego główny bohater nazywa się jak osoba, którą wcześniej spotkaliśmy. Coś podobnego przytrafiło się także Jungowi, ale w sposób tak ewidentny, że skłoniło go to do sformułowania tejże teorii, nowatorskiej, lecz wiarygodnej.

Jung spacerował brzegiem Jeziora Bodeńskiego; był pierwszy kwietnia, słynny „dzień rybki”, niemalże zapraszający rybę do pokazania się właśnie w tym dniu. I ryba wyskoczyła z wody na oczach Junga. Wkrótce potem, kontynuując spacer, Jung spotkał starego przyjaciela o nazwisku Ryba. Trzy zdarzenia, trzy sytuacje, wszystkie związane z rybą i wszystkie z pozoru przypadkowe, przytrafiły się w tym samym miejscu i w ciągu zaledwie kilku minut. W rzeczywistości nic nie zdarzyło się przypadkowo. Zadziałała zasada synchroniczności, która kojarzy ze sobą zdarzenia pozornie niezależne i powoduje skrzyżowanie ich dokładnie w tamtym miejscu i dokładnie w tamtym czasie. To ta sama zasada, która w Tarocie sprawia, że wybierana jest ta właśnie karta, a nie żadna inna, i przypadkiem dopasowana zostaje do danej sytuacji i również przypadkiem wywołuje w umyśle wróżbity tę myśl, a nie żadną inną, będącą odpowiedzią na pytanie zadane kartom.

Rozłożona talia: jak i dlaczego działa

Wyobraźmy sobie przez chwilę rzekę: tutaj są fale beta, świadomość czujna i racjonalna, tam fale alfa, warunek niezbędny do zaistnienia zjawisk paranormalnych.

Tarot, tak jak linie na ręce lub fusy kawy, nie jest niczym innym jak kamieniami, po których się skacze, aby znaleźć się bezpiecznie na drugim brzegu, nie mocząc stóp. W praktyce poprzez symbole dochodzi do stworzenia drogi, rodzaju mostu, cennego wsparcia, dzięki któremu podświadomość, przygotowana w sposób naturalny, płynnie przesuwa się w kierunku zjawiska paranormalnego.

Za kartami, ich wizerunkiem, ich szelestem, nawet ich zapachem, kryje się rytuał tak bardzo przyjemny, że zrobienie tego kroku staje się koniecznością. Skupienie, z jakim talia jest tasowana, przełożona i rozdana, tajemna geometria charakterystyczna dla gier, subtelny związek wibracyjny i telepatyczny, który powstaje pomiędzy wróżbitą i pytającym, wypełniają każdą magiczną czynność. Przyjrzyjmy się z bliska temu, co tak naprawdę się dzieje w czasie seansu wróżenia z kart: ze względu na zjawisko synchroniczności pytający, znajdując się w szczególnej fazie swojej egzystencji, nie wyciąga kart przypadkowo, lecz bezwiednie, aczkolwiek nie widząc ich, skupia się na tych, które najlepiej przedstawiają jego sytuację.

W tym momencie należy pamiętać, że istnieje jeszcze jeden ważny czynnik: symboli nie należy czytać indywidualnie, ponieważ ich znaczenie zmienia się pod wzajemnym wpływem: wzmacnia się, słabnie lub zmienia się, w zależności od obecności innych kart, z którymi mają związek, w pozycji prostej czy odwróconej, w zależności od miejsca, jakie zajmują w grze. Nie przypadkiem, mimo że niektórzy wróżbici, tacy jak bardzo sławna Mademoiselle Lenormand, wolą rzucać karty, gdzie popadnie, prawie wszyscy pozostali rozkładają je według precyzyjnego schematu geometrycznego, gdzie góra i dół, lewo i prawo wpływają i modyfikują podstawową symbolikę kart.

Zatem gra zaczyna jawić się jako rodzaj ramy o regularnym kształcie (kwadratowym, trójkątnym, okrągłym, gwiazdy), w której umieszcza się symbole, w zależności od zajmowanego miejsca odnoszące się do przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości pytającego lub do sfery uczuć, zawodowej lub finansowej.

Kim jest wróżbita

Postaw przed sobą prekursora przyszłości, księdza, maga, psychologa; postaw także jednego z rodziców, brata, przyjaciela; wymieszaj ich wszystkich razem i otrzymasz wróżbitę.

Gdybyśmy chcieli naszkicować portret idealnego wróżbity, w ogóle by się nie różnił od osoby takiej jak wszyscy inni: żadnych śmiesznych lub poważnych póz, bez szat utrzymanych w dziwnym stylu, żadnej tajemniczej lub teatralnej intonacji głosu; zamiast tego spokój, uprzejmość, cierpliwość, chęć słuchania, które w połączeniu z pogodną postawą sprawią, że każda trudność będzie wydawać się niewielka. Wróżbita w rzeczy samej nie ogranicza się do czytania w przeszłości lub przewidywania przyszłości, lecz radzi, pociesza, czasem karci grzecznymi i ostrożnymi słowami, lecz zawsze pozbawionymi osobistych emocji. Biada tym, którzy osobiście podejmują się rozwiązywania problemów innych i angażują się emocjonalnie w ich sytuacje, pod groźbą utraty niezbędnego obiektywizmu, koniecznego do ich prawidłowej oceny z zewnątrz. Lecz niezbędnym elementem zawsze pozostanie wrażliwość, bez której żaden kontakt z wibracjami pytającego i z uniwersalnym wymiarem nieświadomości nie będzie możliwy.

Istotne jest, aby wróżbita znał własne rzemiosło i wierzył w nie, ponieważ bez znajomości jego tajemnic i wiary we własne zdolności nigdy nie zajdzie zbyt daleko. Naturalnie to nie oznacza, że musi zmienić nagle całą osobowość. Studiując codziennie po trochu symbolikę kart, dochodząc powoli do ich korzeni, nie tylko stopniowo zrozumie symbol, ale w końcu zostanie przez niego ukształtowany.

Rada: nie przejmuj się zbytnio tym, co twój klient może o tobie pomyśleć. Lepiej zdecydowanie odmówić lub przełożyć konsultacje niż zdecydować się na nie, kiedy nie czujesz się na siłach, jesteś zmęczony, zdenerwowany lub spieszysz się. Oczywiście jest to bardzo ważne, aby odnosił się do ciebie z poważaniem i wierzył w ciebie, lecz nie pozwól, aby to on prowadził cię za rękę w tej grze. W przeciwnym razie będzie trzymał cię w garści i nie będziesz miał już możliwości kierowania konsultacjami według zasad i czasu, które twoja wrażliwość uznaje za najbardziej odpowiednie.

Wróżbitą trzeba się urodzić…

Oblicz, jeśli jesteś w stanie, lub zleć przygotowanie twojego wykresu urodzeniowego astrologowi.

Obserwuj swoje dłonie dobrze wyeksponowane na światło.

Zapytaj (to nie jest żart) własne karty.

Może jeszcze nie wiesz, ale wszystko jest już zapisane, czeka tylko na odszyfrowanie.

Astrologia przypisuje wrażliwość trzem wodnym znakom Zodiaku: Rakowi, Skorpionowi, Rybom, a także sporo mądrości wraz ze zdolnością do udzielania porad rdzennym Saturnianom – Koziorożcowi i Wodnikowi oraz młodym ludziom spod znaku Strzelca. Ale sam znak Słońca, synteza osobowości i drogi życia, nie wystarczy. W rzeczy samej, aby dzięki wykresowi urodzeniowemu ocenić predyspozycję do jasnowidzenia i w konsekwencji także do czytania Tarota konieczne jest zbadanie znaku Zodiaku i położenia horoskopu (domu), w którym jest umieszczony, by przejść następnie do ustalenia, czy tworzy kąty dodatnie (koniunkcje, sekstyle, trygony) z ascendentem zodiakalnym, najbardziej podatnym punktem horoskopu, i z innymi planetami istotnymi dla płaszczyzny wewnętrznej, w szczególności z Merkurym (inteligencja), Słońcem (jądro osobowości, droga życiowa) i najważniejszym Neptunem, ponieważ jest on powiązany ze zdolnościami skrywanymi przez podświadomość. Uprzywilejowani są w tej sytuacji wszyscy, którzy mają Neptuna i Księżyc w znaku Raka, Skorpiona lub Ryb, posiadający talent intuicji i jasnowidzenia, otwarci, wnikliwi i wrażliwi na symbole i mity, często już od dzieciństwa. Natomiast mniejszym talentem odznaczają się mający Księżyc w znaku Ziemi (Panna, Koziorożec i Byk), bardzo racjonalny i realistyczny, często bojaźliwy w stosunku do rzeczy niewidzialnych, z wyjątkiem Byka, gdy Księżyc zajmuje silną pozycję, który jednak ma tendencję do kwestionowania przyszłości, nie bez początkowego oporu, bardziej z niepokoju i strachu przed zmianą niż mający rzeczywistą predyspozycję do tajemniczości.

Z dwunastu domów horoskopowych, czyli dwunastu obszarów, na które wykres urodzeniowy jest podzielony, najbardziej interesujące z punktu widzenia zdolności poznawczych są czwarty, ósmy i – w szczególności – dwunasty, tj. ostatni, który faworyzuje aspekt wewnętrzny, także ten wyjątkowy, który drzemie w każdym z nas, i prowadzi, zwłaszcza jeśli jest zajęty przez wiele planet, do otwarcia kanałów komunikacji z podświadomością. Inne czynniki, łatwe do zidentyfikowania tylko dla specjalistów, to: słynny trygon wodny, czyli trzy planety umieszczone dokładnie odpowiednio względem siebie w czterech znakach: Rak, Skorpion i Ryby, Słońce lub ascendent w drugim dekanacie Wodnika (31 stycznia – 10 lutego), Saturn w trzecim i dziewiątym domu. Teraz zwróć uwagę na swoje ręce.

Chiromancja to starożytna sztuka, niesłusznie pogardzana, gdyż poprzez badanie linii i znaków znajdujących się na powierzchni dłoni definiujemy nasz charakter i przeznaczenie. Na rękach medium znajduje się dosyć mocno widoczna linia intuicji, czyli łuk, który zaczyna się od wypukłości znajdującej się pod małym palcem, zaś wzgórek Merkurego kończy się na mięśniu podskórnym.

Długie palce, pierwszy paliczek palca środkowego bardzo rozwinięty, palec wskazujący skierowany w kierunku środkowego, serdeczny i mały palec w odpowiedniej odległości, poza tym liczne odizolowane pojedyncze linie na wzgórku Księżyca są znakami mówiącymi o silnej tendencji do jasnowidztwa. Ale fakt, że pociąga cię wróżenie i być może już zakupiłeś talię Tarota, jest sam w sobie sygnałem predyspozycji, aczkolwiek niewielkiej. Arkana przyciągają tych, którzy już są z nimi spokrewnieni, i ujawniają to za pośrednictwem dłoni, twarzy lub horoskopu i znaku Zodiaku.

Lub można nim zostać

Jasnowidzenie jest obecne w stanie utajonym u każdej osoby, może być, aczkolwiek w różnym stopniu, rozwijane i ukierunkowane na sztukę wróżenia z kart poprzez szczególne ćwiczenia. Aby to uczynić, podejmujemy działania w dwóch różnych kierunkach. Jeden z nich ma na celu zwiększenie ogólnych zdolności paranormalnych i osiągnięcie z pewną łatwością stanu psychicznego określonego w psychiatrii stanem alfa, odpowiedzialnym za zjawiska paranormalne i jasnowidzenie. Drugi kierunek jest nastawiony w szczególności na znajomość i rozszyfrowanie symbolu, jak również na jego praktyczne zastosowanie w trakcie wróżenia.

Możesz zacząć przy zachowaniu indywidualnego podejścia, może poprzez milczący dialog pomiędzy tobą i twoim wizerunkiem lub z postacią przedstawioną na każdej karcie. Nie ograniczaj się do oczu ani nawet do umysłu. Obserwuj kontury, dotykaj opuszkami palców kolory, baw się wyobraźnią, udając, że wchodzisz, jak przez drzwi wróżki, do wnętrza samej karty. Próbuj pytać każdego wieczora Arkana o najistotniejsze wydarzenie jutra; pytaj o coś, na czym ci zależy: o rozmowę kwalifikacyjną w sprawie pracy, spotkanie, egzamin, starając się zawsze zapisywać wylosowane karty w zeszycie.