Sekretny kurort - ebook

ROZDZIAŁ 1

– Mamy go, szefie! – odparł dumnie mężczyzna w garniturze. Siedzieliśmy w aucie i żaden z tych trzech gości, z którymi przyszło mi jechać na policję, nie wyglądał jak funkcjonariusz. Widziałem we wstecznym lusterku, że facet patrzył na mnie i uśmiechał się pod nosem. Miał obłęd w oczach. Próbowałem zachować spokój, ale wcale to nie było takie proste, tym bardziej że nie wiedziałem, w jakim celu zostałem zatrzymany.

– Jak się masz, Enzo?

– Nie będę z wami rozmawiał bez adwokata.

– Myślę, że będziesz – mruknął gość siedzący obok kierowcy i odwrócił się w moją stronę. Wyglądał na bandziora. Przypakowany, z kwadratową gębą i oczami jak u kota. – Jak nie będziesz z nami współpracować, to zaczniemy z tobą inaczej rozmawiać.

– Czego ode mnie chcecie? – Nie wytrzymałem. Ta niepewność mnie dobijała, to musiała być jakaś pomyłka.

– Wszystko w swoim czasie… – Tego mogłem się spodziewać. Nie otrzymałem żadnej odpowiedzi, co sprawiło, że poczułem jeszcze większy niepokój.

– Czemu nie jedziemy w stronę komisariatu? – syknąłem, zwracając uwagę, że nie kierowaliśmy się w stronę Florencji, tylko odbiliśmy na lewo do kompletnie innych okolic.

– Jak już powiedzieli moi koledzy, wszystko w swoim czasie – mruknął gość z mojej prawej strony i uśmiechnął się, błyskając złotym zębem. Miał wyłupiaste oczy. Wszyscy byli mocno zbudowani, przypominali posturą Arnolda Schwarzeneggera. Przy nich byłem maleństwem. Moja pozycja prezentowała się dość słabo.

Wjechaliśmy w las. Auto poruszało się z zawrotną szybkością. Żaden z nich się nie przejmował, że coś się może z nim wydarzyć. Nie jechali na sygnale. Czułem w kościach, że to może się źle skończyć. W głowie analizowałem, czy przez przypadek nie wszedłem w jakieś cholerne interesy z kimś, kto mógłby mi zaszkodzić? Ale nie. Nikt nie wiedział, poza stałymi bywalcami, że w kurorcie czasem odbywały się orgie za zgodą wszystkich uczestników. Nie mogli się do tego przyjebać. Kurwa. Gdybym mógł zadzwonić, zatelefonowałbym do Lorenza albo swojego prawnika i do Kai! Kurwa, to z nią teraz powinienem siedzieć i sączyć piwo, a przede wszystkim kochać się do upadłego i przekonywać, żeby została, dając nam szansę. Tymczasem jechałem w nieznane z trzema osiłkami i zastanawiałem się, o co im chodzi. Było ciemno, ponuro i nieprzyjemnie.

Po jakiś dwóch godzinach auto stanęło na cholernym zadupiu, jebanym pustkowiu, gdzie rosło tylko mnóstwo drzew i oprócz nas czterech nie było żywej duszy. Tu chyba nie zaglądało nawet żadne zwierzę. Przełknąłem ślinę ze zdenerwowania. Spojrzałem na drzwi. Zamknięte. Gdybym je zdążył otworzyć, wyskoczyłbym i może jakimś cudem udałoby mi się uciec.

Z samochodu wysiadł pierwszy z osiłków. Myślałem, że idzie się odlać, ale siedzący obok mnie gość szarpnął mną:

– Wychodź! – krzyknął.

W tym momencie w moje ciało wstąpiło nieludzkie wkurwienie. Nie miałem pojęcia, czego ode mnie chcieli ci goście, w jakim celu mnie wywlekli z kurortu do jakiegoś umarłego miejsca. Napiąłem wszystkie mięśnie, zupełnie nie reagując na słowa oblecha, który siedział obok. Znowu poczułem mocne szarpnięcie, a potem jego jeszcze głośniejszy krzyk. Spojrzałem w jego kierunku gniewnym wzrokiem, po czym sam do niego warknąłem:

– Nigdzie nie pójdę, dopóki nie dowiem się, o co chodzi. Nie jesteście z policji, a to wszystko już przestało być zabawne! – Na moje słowa potężny mężczyzna tylko się zaśmiał, lecz na jego ustach pozostał grymas niezadowolenia.

– Nie marudź! Wychodź! – Chwycił mnie za ramię, próbując wypchnąć, ale nie dawałem się. Ten z przodu musiał się wkurwić, bo w pośpiechu wysiadł, obszedł samochód, otworzył drzwi i dosłownie mnie z niego wyciągnął. Szarpnął mną jak kukłą i uderzyłem plecami o zimną stal, aż jęknąłem. Kutas.

– Gdzie my, do cholery, jesteśmy?! – dopytywałem.

Nie wiedziałem nic oprócz gęstego poszycia leśnego. Gość, który mnie wyciągnął z auta, teraz uderzył mnie w twarz. Głowa aż mi odskoczyła i na chwilę mnie zamroczyło, jednak szybko się mu zrewanżowałem. Nie myśląc o jakichkolwiek konsekwencjach, zacisnąłem dłonie w pięści, po czym uderzyłem go prosto pod żebra. To jednak nie zrobiło na nim większego wrażenia. W odwecie ponownie oberwałem. Tym razem prosto w kręgosłup. Na chwilę zabrakło mi powietrza w płucach. Osunąłem się na ziemię, czując potworny ból.

– Ja pierdolę, Marco, nie baw się z nim, do cholery! – usłyszałem głos drugiego z nich, a po chwili we włosach poczułem jego silną, masywną łapę. Pociągnął mnie mocno, na co aż przymknąłem oczy.

Usłyszałem kroki. Nagle w okolicach brzucha poczułem przeszywający ból, a w ustach metaliczny posmak krwi. Ten kutas zajebał mi kopa.

Ja pierdolę, co się dzieje, gdzie ja jestem? – pytałem w duchu. – Kim są ci popaprańcy? Kim, do jasnej cholery?!

– Dobra. Dość zabawy. Bierzcie go i idziemy – usłyszałem.

Dwóch gości uniosło mnie, jakbym był jakimś małym nic nieznaczącym robaczkiem. Trzymali mnie po obu stronach pod pachami. Trzeci, który chyba prowadził całą akcję, wyłączył światła od auta, a potem silnik. Zapadła totalna ciemność. Nie miałem siły iść. Podtrzymywany pod pachami, powłóczyłem jedynie nogami.

Szliśmy wąską ścieżką przez las, mijając po drodze jakieś niewielkie jezioro. Zdążyłem w tym czasie złapać oddech i przestać pluć krwią. Nogi także wróciły do sił.

– Już z nim lepiej. Możemy go puścić?

– Tak. Przypnijcie go tylko do siebie, żeby nie zwiał.

– Jasne.

Po chwili stałem już o własnych nogach, przypięty kajdankami do nadgarstka jednego z mężczyzn. Już wiedziałem, że jestem w dupie. Wspinaliśmy się pod jakąś niewielką górkę i po jakimś czasie moim oczom ukazał się drewniany dom, w którego oknach świeciło się światło. Przełknąłem ślinę. Ten z przodu odwrócił się i mruknął.

– Dochodzimy do celu, sprzedawczyku.

– Nie wiem, kim jesteście ani czego chcecie, ale na pewno do policji wam daleko.

Ten po prawej, z wyłupiastymi oczyma i zębem ze złota, się zaśmiał.

– Bez urazy, ale to tylko interesy.

– Nic złego nie zrobiłem!

– Każdy tak mówi. Gdyby nie wy, nie mielibyśmy roboty.

Wzruszył ramionami.

– Czego chcecie? – zapytałem ponownie, mając nadzieję, że tym razem usłyszę jakieś wyjaśnienie.

Ten z przodu odwrócił się i dźgnął mnie w brzuch spluwą. Kiedy się zorientowałem, że ma broń, wytrzeszczyłem oczy, przełykając z trudem ślinę. Brzydziłem się brudnymi interesami.

– Jeszcze raz odezwiesz się nieproszony, a odstrzelę ci łeb. Nie żartuję – syknął. – Rozumiesz?

W odpowiedzi kiwnąłem jedynie głową. Próbowałem zapamiętać ich twarze, w razie gdybym mógł kiedyś przeciwko nim zeznawać.

– Marco, nie strasz nam kurczaczka, bo jeszcze nic nie powie! – zarechotał jeden z nich.

Poczułem dreszcze na plecach. Postanowiłem się już nie odzywać. Tylko kodować. Nie wiedziałem, gdzie się znajduję, z kim jestem ani czego ode mnie chcą, nie wziąłem ze sobą nawet jebanego telefonu komórkowego, żeby móc do kogokolwiek zadzwonić w razie samobójczej ucieczki, bo naprawdę zaczynałem brać taką ewentualność pod uwagę.

Obiekt znajdował się dalej, niż przypuszczałem. Musieliśmy wchodzić pod dwie górki, aż w końcu znaleźliśmy się przy posesji. Weszliśmy po schodach do środka.

– Rusz się! – ponaglał mnie Marco, czy jak mu tam było.

Skierowali mnie do pomieszczenia przypominającego ogromny luksusowy salon. Na środku stało krzesło, a na białym puchatym dywanie rozłożono przezroczystą folię.

– To tak na wszelki wypadek, jakby krew zaczęła tryskać po mieszkaniu. Żeby nie zostało za wiele śladów – mrugnął do mnie szef akcji.

Wypuściłem powietrze. Ktoś mnie pchnął, raz, drugi, trzeci. Posadzili mnie na krzesło, odpięli kajdanki z prawej ręki, ale gdy tylko poczułem luz i cofnąłem rękę w swoją stronę, bydlak chwycił za nią znowu.

– Nie tak szybko, kurczaczku.

Przypiął mi ręce do krzesła, na którym siedziałem. Chwilę później w identyczny sposób związał mi nogi, nie dając szansy na jakikolwiek ruch. Byłem przygwożdżony do jebanego drewnianego krzesełka. Wściekły zacząłem krzyczeć. Poniekąd z bezradności, nerwów, lecz przede wszystkim ze strachu, jaki mnie w tamtym momencie ogarnął. Krzyk nie zrobił wrażenia na moich oprawcach, a jedynie wywołał u nich gromki śmiech.

Zakleili mi usta taśmą. Dwóch z nich wyszło z pomieszczenia i zaczęli coś do siebie gadać, Trzeci siedział na krześle naprzeciw i patrzył na mnie z niewyobrażalnym obłędem w oczach. Wyjął z marynarki jakąś plastikową torebeczkę, założył rękawiczki, ze środka wyciągnął przedmiot. Mój telefon komórkowy. Pomachał nim przede mną zadowolony. Przełknąłem zdenerwowany ślinę.

– Ciekawe, jaki masz pin? – mruknął.

– Data urodzin? Nie. Data imienin? Nie. Ej, jaki on ma pin?

– Czekaj, przyjdę z laptopem – krzyknął jeden, cały ten jebany szef akcji. Podłączył mój telefon do komputera i już po chwili zobaczyli na nim nagrania z kamer w kurorcie. Kaję z Lilką uprawiające seks pod prysznicem, pieszczącą się na łóżku Kaję, a potem Kaję ze mną. Widać było, że jemy sobie z dziubków. Jaki ze mnie idiota. Mogłem to wszystko skasować, ale chciałem mieć po niej pamiątkę, no oprócz tego nagrania z Lilką. Nie wiem, po co to trzymałem. Wypuściłem powietrze z płuc.

– No. No. No. Nasz kogucik zakochany. Wyszukaj ją, Filippo – zwrócił się do swojego człowieka. Słysząc jego słowa, cały się spiąłem, a na czole poczułem kropelki potu.

Nie zrobi tego, nie zrobi! Kurwa! Numer do Kai miałem w telefonie, więc namierzenie jej nie stanowiło dla nich najmniejszego problemu. Nadal jednak nie miałem bladego pojęcia, po co im do niej numer. Pojęcia również nie miałem, w jakim celu się tu znalazłem i czego te zakazane gęby ode mnie chcą.

– Przyda nam się to – mruknął szef ekipy, kiedy nagle rozbrzmiała jego komórka. Mężczyzna wyszedł w pośpiechu, jednak już po chwili wrócił. Omiótł swoich towarzyszy wrogim spojrzeniem, by na końcu wzrok zatrzymać na mnie. – Mała zmiana planów. Szef pojawi się jutro o dwunastej. Musimy czekać.

Zacząłem się szamotać. To był jakiś, kurwa, żart. I niby tak miałem spędzić noc? Jak przykuty więzień?

– Czego się panoszysz? – mruknął jeden. – Chcesz coś? – zapytał.

Przytaknąłem.

– Filippo, odklej mu taśmę.

Podszedł i zrobił to jednym stanowczym ruchem, aż poczułem pieczenie i kurewski ból.

– Ja pierdolę, kim wy jesteście?! – zapytałem na wdechu.

– Odkleiłem ci z gęby taśmę tylko po to, żeby znowu słuchać tego pierdolenia? – Filippo już zamierzał zakleić mi usta z powrotem, kiedy się odezwałem.

– Chcę się odlać – oznajmiłem. Uśmiech na jego gębie się poszerzył.

– To lej – powiedział znudzony – Po to masz folię.

– Bez jaj! – obruszyłem się. – Nic na mnie nie macie.

– Yhm. Jasne. Marco, rozkuj go i skocz z nim do klopa. Tylko go pilnuj, żeby nasza perełka nie spierdoliła. Przykuj go do siebie na ten czas.

Marco zrobił tak, jak tamten mu kazał. Zero alternatywy. Nawet w klopie prywatności ani na chwilę. Musiałem pomyśleć. Wdech, wydech. Wdech, wydech. Nie mogłem się skupić, kiedy obok stał obcy facet, a do tego patrzył, jak leję.

– Pospiesz się! – warknął na mnie.

Gdy się już w końcu odlałem, wróciliśmy do salonu. Myślałem, że znowu zostanę przykuty do krzesła, ale ich „szef” miał dla mnie nieco inną alternatywę na tę noc.

– Zaprowadź go do gościnnego. – Uśmiechnął się przy tych słowach. – Niech chłopina się wyśpi, bo jutro czeka go ciężki dzień.

Zostałem pchnięty w stronę drzwi, następnie schodami w dół. Poczułem chłód i zapach wilgoci. Marco otworzył drzwi, a Filippo uwolnił mnie z kajdanek. Wepchnęli mnie do pokoju, gdzie mieściła się prycza i cuchnący kibel, po którym chodziły karaluchy. Zachciało mi się rzygać.

– Przyjemnej nocy! – odparł Filippo z wyłupiastymi oczyma.

Zapadła ciemność. Po chwili zapalili mi ledwo świecącą lampkę. Nie słyszałem ich kroków. Chyba wnętrze było dobrze wygłuszone. Podszedłem do kibla, a na widok chodzących po nich karaluchów aż się wzdrygnąłem. Nie wiem, jak długo wpatrywałem się w robale, kiedy w ciele poczułem potworną złość. Adrenalina zaczęła rozsadzać mi żyły. Zacisnąłem dłonie w pięści, z gardła wydobył się głuchy ryk. Zaraz potem zacząłem butem zgniatać całe robactwo. To wszystko wydawało się głupie, jednak tylko w ten sposób mogłem dać upust negatywnym emocjom, przechodzącym jak tornado przez moje ciało. Nie mając już siły, usiadłem na pryczy. Zacząłem się modlić, by przeżyć tę pieprzoną noc i nie zjeść robaka, który mógłby się wydostać z kibla. Byłem wykończony, wkurwiony, zirytowany, spanikowany i roztrzęsiony. Cały, kurwa, wachlarz emocji. Długo myślałem o tym, co mogło się wydarzyć, że tu trafiłem, jednak w głowie miałam kompletną pustkę. Powieki same mi opadły, a pod nimi rysował mi się obraz mojej Kai. Kobiety, dla której dałbym się pokroić.

– Enzo, kochanie – wychrypiała. – Nie bój się, wszystko się poukłada… – Pogładziła mnie po policzku, delikatnie całując usta. – Nie opuszczę cię – mruknęła i podgryzła lekko moje ramię. Uśmiechnąłem się.

Nagle poczułem, jak siada na mnie i oplata udami moje biodra. Poruszała się na moim sprzęcie w górę i w dół. Poczułem przyjemne pragnienie.

– Mmm! Już jesteś gotowy? – zachichotała. Matko, jak ja uwielbiałem jej śmiech, ciepły, bezinteresowny, lekki, który dawał ukojenie i jednocześnie pobudzał. Przesunęła dłońmi po mojej klatce piersiowej. Chwyciła za sutki i lekko je skręciła, a potem opadła ustami prosto na moje wargi.

– Enzo. Kochanie, nie daj się sprowokować – usłyszałam w jej głosie zdenerwowanie, aż poczułem ciarki. Przed chwilą błądziłem dłońmi po jej tali i trzymałem piersi, a teraz nastała pustka.

– Romeo, obudź się! – krzyknął Marco, a wtedy poczułem okropny ból głowy oraz boleść w okolicach nóg. Musiałem zostać na nowo skuty, a kiedy otworzyłem powieki, powitało mnie siarczyste uderzenie w szczękę.

– Kutas! – syknąłem, wypluwając krew. Zaśmiał się. – Która jest godzina?

– A po co ci to wiedzieć?

– Która? – powtórzyłem.

– Dwunasta dochodzi. A co głodny jesteś? Chciałbyś zjeść obiad?

Kaja już opuściła Toskanię. Była bezpieczna. Odetchnąłem z ulgą, że nic już jej nie mogą zrobić.

– Ruszaj się! Szef na ciebie czeka! – warknął któryś, ruszając moją nogą.