-
W empik go
Sen o aniele - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
23 czerwca 2020
Ebook
23,90 zł
Audiobook
39,90 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Sen o aniele - ebook
Miłość jest w stanie wszystko wybaczyć? Kochać kogoś to znaczy widzieć cud niewidoczny dla innych? Zakochani nie tylko patrzą sobie w oczy, ale spoglądają w tym samym kierunku? Czy miłość to rzeczywiście wszystko, czego potrzebujemy, by czuć się szczęśliwym i spełnionym? Na te i inne pytania muszą sobie odpowiedzieć Brad i Angel, bohaterowie znani z powieści „Dotyk anioła”. Zostają poddani próbie i prawdopodobnie potrzeba cudu, by oboje wyszyli z niej obronną ręką.
Angel zostaje porwana przez arabskiego arystokratę, który każdy swój krok zaplanował z precyzją szachisty. Dziewczyna przeżywa piekło, za które obwinia cały świat, a zwłaszcza Bradleya. Nic więc dziwnego, że uczucie, które dotąd dodawało jej skrzydeł, nagle przyczynia się do jej bolesnego upadku. Kiedy wskutek splotu nieprzewidzianych wydarzeń Brad trafia na ślad swej ukochanej, a później udaje mu się ją odzyskać, wszystko wskazuje na to, że nadeszły lepsze dni. Żadne z nich jednak nie podejrzewa, że od teraz radość zawsze podszyta będzie lękiem, a początkową ulgę zakłóci cały trudny do udźwignięcia bagaż niechcianych emocji i traumatycznych doświadczeń.
Czy Brad i Angel odnajdą uczucie, które wciąż tli się w ich zranionych sercach? Czy Angel zdoła ponownie uwierzyć w miłość i obdarzyć nią człowieka, który tak bardzo ją zawiódł? Czy Brad wymaże ze swej pamięci przeszłość, która kładzie się cieniem na ich związku? Czy sen o małżeństwie, które oboje z olbrzymim wysiłkiem próbują odbudować, może mieć szczęśliwe zakończenie?
Jeśli chcecie sprawdzić, czy rzeczywiście „człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać”, koniecznie sięgnijcie po tę książkę o potędze miłości i namiętności.
| Kategoria: | Obyczajowe |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7835-794-0 |
| Rozmiar pliku: | 554 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Prolog
To nie mogło się wydarzyć! To nie miało prawa się tak skończyć! To nie działo się naprawdę…
– Panie Sawyer… – Usłyszałem nad sobą, kiedy wciąż klęczałem przed budynkiem szpitala. – Halo, słyszy mnie pan?
Niechętnie zerknąłem na pielęgniarkę, która teraz wlepiała we mnie pełne współczucia spojrzenie.
– Nie powinien pan tu teraz być. Jest pan potrzebny swoim dzieciom – powiedziała łagodnie, zupełnie jakby przeczuwała, że mam ochotę wyżyć się na kimkolwiek, kto da mi ku temu pretekst. – Proszę wstać. Przeziębi się pan, a to może źle wpłynąć na maleństwa.
Spojrzałem na nią i dopiero teraz dotarło do mnie, że mówi do mnie po angielsku, z dziwnym akcentem. Swoim egzotycznym wyglądem przypominała mi kogoś z Dalekiego Wschodu.
– Pomogę panu – zaproponowała, podając mi dłoń, na którą spojrzałem nieufnie. – Proszę pozwolić sobie pomóc – dodała, kiedy zupełnie nie reagowałem.
Dźwignęła mnie z mokrej ziemi. Ciepło jej palców, zaciskających się na przegubie mojej dłoni, sprawiło, że poczułem dreszcze na całym ciele, co zaniepokoiło mnie i zasmuciło jednocześnie. Jeszcze bowiem do niedawna dotyk Angel wywoływał na moim ciele ciarki.
– Wszystko będzie dobrze, proszę pana…
– Nic nie będzie dobrze – burknąłem i ruszyłem do szpitalnego wejścia. – Dla mnie to koniec…Bradley
Zupełnie nie docierało do mnie, że już nigdy więcej nie zobaczę Angel. Nie potrafiłem sobie wyobrazić życia bez niej. Wyrzucałem sobie, że dałem się zmanipulować Dianie i dlatego straciłem tyle cennych chwil z ostatnich miesięcy życia mojej żony. Kurczowo łapałem się wszystkich, nawet banalnych wspomnień, żeby choć w ten sposób poczuć namiastkę jej obecności. Brakowało mi jej uśmiechu, którym była w stanie zarazić połowę świata, a nawet tych jej złośliwości, gdy próbowała mi udowadniać, że to nie ja rządzę w naszym związku. Moja słodka Angel… Najbardziej jednak przerażała mnie myśl, jak miałem sobie poradzić w pojedynkę z trudem wychowania naszych dzieci…
Stałem i beznamiętnym wzrokiem patrzyłem przez szybę inkubatora na naszego syna. Był taki podobny do Angel. Kolor włosów, zadarty nosek. Tak, musiałem przyznać, że ten maleńki chłopczyk, którego ciałko niemal tonęło w za dużej pieluszce, wyglądał zupełnie jak jego mama. Moja Angel… Powtarzałem to stale, jakbym obawiał się, że ją zbyt szybko zapomnę albo, co gorsza, jakbym głupio się łudził, że przywołując w kółko jej imię, sprawię, że wróci…
Zamknąłem oczy i zdusiłem w sobie szloch, który bezgłośnie wyrywał się z piersi. Zacząłem oddychać powoli, by zapanować nad rozpaczą, która rwała na strzępy moje głupie, nieposłuszne serce, w miejscu którego odczuwałem niemal fizyczny ból. To Angel sprawiła, że uwierzyłem w miłość, a teraz jej już nie było…
– To dzielny i bardzo grzeczny chłopczyk. – Usłyszałem za plecami.
Otarłem łzę, która skapnęła mi na nieogolony policzek i odwróciłem się w stronę znanej mi już pielęgniarki. Przyglądała mi się badawczo.
– Pana córeczka to jego przeciwieństwo – dodała, uśmiechając się lekko. – Jest uparta i głośno manifestuje swoje niezadowolenie – wyjaśniła i zerknęła na stojący nieopodal inkubator.
– Zupełnie jak jej ojciec – odparłem, podążając wzrokiem w stronę mojej córki.
Kobieta nie skomentowała moich słów. Uśmiechnęła się jedynie pobłażliwie i pokiwała ze zrozumieniem głową.
– Trzeba by nadać im imiona – powiedziała nagle.
– Co? – spytałem nieprzytomnie.
– Dzieci mają na rączkach identyfikatory, na których napisane jest tylko: córka, syn Angeli Zuzanny Lewandowskiej – wyjaśniła.
Natychmiast chciałem sprostować pomyłkę, bo przecież Angel… nosiła moje nazwisko. Ostatecznie jednak doszedłem do wniosku, że nie ma to już teraz żadnego znaczenia, skoro jej już nie było…
– Na ogół dzieciaczki zawsze tak są znakowane i nadawanie im imion wręcz na siłę nie ma większego sensu, ale pana dzieci spędzą na oddziale dla wcześniaków jakiś czas, więc dobrze by było zacząć je jakoś nazywać. Proszę mi wierzyć, te małe istoty szybko zapamiętują nawet te pierwsze chwile ze swego życia, więc…
– Naprawdę? – spytałem na głos, choć w zasadzie nie zamierzałem tego robić.
Pielęgniarka w odpowiedzi pokiwała głową, na co ja uśmiechnąłem się przez łzy. „Wobec tego zapamiętają swoją matkę, której tak krótko dane było się nimi cieszyć” – pomyślałem z narastającym żalem.
– No więc jak będzie? – spytała ciemnooka kobieta, wpatrując się we mnie z wyraźnym wyczekiwaniem.
– Z czym? – spytałem jak idiota, pogrążony w niedawnych wspomnieniach z sali porodowej.
– No z imionami dla dzieci – odparła i znów podążyła wzrokiem w stronę jednego ze śpiących za szybą maluszków.
– Hope i Marvel – odparłem wówczas pewnym, choć wciąż bardzo zatroskanym głosem, który brzmiał, jakby nie należał do mnie.
– Jest pan pewien?
– Chwilowo jestem pewien tylko tego, bo cała reszta wydaje mi się jedną wielką niewiadomą.
Nie musiałem ani też nie czułem się w obowiązku, by przed obcą kobietą tłumaczyć, dlaczego tak, a nie inaczej postanowiłem nazwać swoje dzieci. Marvel, a właściwie Marv – uznałem, że takie zdrobnienie pasuje idealnie – bo ten chłopczyk w istocie był cudem, zupełnie jak jego matka, która nagle pojawiła się w moim życiu i całkowicie je odmieniła. Szybko więc doszedłem do wniosku, że nie mogłem mu wybrać właściwszego imienia. A Hope? Moja rozkapryszona córeczka, która nawet teraz, w ciepełku inkubatora, wydawała się niezadowolona, o czym mogła świadczyć choćby jej skwaszona minka, była nadzieją, a tej teraz potrzebowałem najbardziej. Nie wiem, czego właściwie się spodziewałem, nadając takie, a nie inne imię naszej córce, ale głęboko wierzyłem, że to właśnie dzięki niej uda mi się przetrwać te trudne chwile bez jej matki. Nadzieja…
To nie mogło się wydarzyć! To nie miało prawa się tak skończyć! To nie działo się naprawdę…
– Panie Sawyer… – Usłyszałem nad sobą, kiedy wciąż klęczałem przed budynkiem szpitala. – Halo, słyszy mnie pan?
Niechętnie zerknąłem na pielęgniarkę, która teraz wlepiała we mnie pełne współczucia spojrzenie.
– Nie powinien pan tu teraz być. Jest pan potrzebny swoim dzieciom – powiedziała łagodnie, zupełnie jakby przeczuwała, że mam ochotę wyżyć się na kimkolwiek, kto da mi ku temu pretekst. – Proszę wstać. Przeziębi się pan, a to może źle wpłynąć na maleństwa.
Spojrzałem na nią i dopiero teraz dotarło do mnie, że mówi do mnie po angielsku, z dziwnym akcentem. Swoim egzotycznym wyglądem przypominała mi kogoś z Dalekiego Wschodu.
– Pomogę panu – zaproponowała, podając mi dłoń, na którą spojrzałem nieufnie. – Proszę pozwolić sobie pomóc – dodała, kiedy zupełnie nie reagowałem.
Dźwignęła mnie z mokrej ziemi. Ciepło jej palców, zaciskających się na przegubie mojej dłoni, sprawiło, że poczułem dreszcze na całym ciele, co zaniepokoiło mnie i zasmuciło jednocześnie. Jeszcze bowiem do niedawna dotyk Angel wywoływał na moim ciele ciarki.
– Wszystko będzie dobrze, proszę pana…
– Nic nie będzie dobrze – burknąłem i ruszyłem do szpitalnego wejścia. – Dla mnie to koniec…Bradley
Zupełnie nie docierało do mnie, że już nigdy więcej nie zobaczę Angel. Nie potrafiłem sobie wyobrazić życia bez niej. Wyrzucałem sobie, że dałem się zmanipulować Dianie i dlatego straciłem tyle cennych chwil z ostatnich miesięcy życia mojej żony. Kurczowo łapałem się wszystkich, nawet banalnych wspomnień, żeby choć w ten sposób poczuć namiastkę jej obecności. Brakowało mi jej uśmiechu, którym była w stanie zarazić połowę świata, a nawet tych jej złośliwości, gdy próbowała mi udowadniać, że to nie ja rządzę w naszym związku. Moja słodka Angel… Najbardziej jednak przerażała mnie myśl, jak miałem sobie poradzić w pojedynkę z trudem wychowania naszych dzieci…
Stałem i beznamiętnym wzrokiem patrzyłem przez szybę inkubatora na naszego syna. Był taki podobny do Angel. Kolor włosów, zadarty nosek. Tak, musiałem przyznać, że ten maleńki chłopczyk, którego ciałko niemal tonęło w za dużej pieluszce, wyglądał zupełnie jak jego mama. Moja Angel… Powtarzałem to stale, jakbym obawiał się, że ją zbyt szybko zapomnę albo, co gorsza, jakbym głupio się łudził, że przywołując w kółko jej imię, sprawię, że wróci…
Zamknąłem oczy i zdusiłem w sobie szloch, który bezgłośnie wyrywał się z piersi. Zacząłem oddychać powoli, by zapanować nad rozpaczą, która rwała na strzępy moje głupie, nieposłuszne serce, w miejscu którego odczuwałem niemal fizyczny ból. To Angel sprawiła, że uwierzyłem w miłość, a teraz jej już nie było…
– To dzielny i bardzo grzeczny chłopczyk. – Usłyszałem za plecami.
Otarłem łzę, która skapnęła mi na nieogolony policzek i odwróciłem się w stronę znanej mi już pielęgniarki. Przyglądała mi się badawczo.
– Pana córeczka to jego przeciwieństwo – dodała, uśmiechając się lekko. – Jest uparta i głośno manifestuje swoje niezadowolenie – wyjaśniła i zerknęła na stojący nieopodal inkubator.
– Zupełnie jak jej ojciec – odparłem, podążając wzrokiem w stronę mojej córki.
Kobieta nie skomentowała moich słów. Uśmiechnęła się jedynie pobłażliwie i pokiwała ze zrozumieniem głową.
– Trzeba by nadać im imiona – powiedziała nagle.
– Co? – spytałem nieprzytomnie.
– Dzieci mają na rączkach identyfikatory, na których napisane jest tylko: córka, syn Angeli Zuzanny Lewandowskiej – wyjaśniła.
Natychmiast chciałem sprostować pomyłkę, bo przecież Angel… nosiła moje nazwisko. Ostatecznie jednak doszedłem do wniosku, że nie ma to już teraz żadnego znaczenia, skoro jej już nie było…
– Na ogół dzieciaczki zawsze tak są znakowane i nadawanie im imion wręcz na siłę nie ma większego sensu, ale pana dzieci spędzą na oddziale dla wcześniaków jakiś czas, więc dobrze by było zacząć je jakoś nazywać. Proszę mi wierzyć, te małe istoty szybko zapamiętują nawet te pierwsze chwile ze swego życia, więc…
– Naprawdę? – spytałem na głos, choć w zasadzie nie zamierzałem tego robić.
Pielęgniarka w odpowiedzi pokiwała głową, na co ja uśmiechnąłem się przez łzy. „Wobec tego zapamiętają swoją matkę, której tak krótko dane było się nimi cieszyć” – pomyślałem z narastającym żalem.
– No więc jak będzie? – spytała ciemnooka kobieta, wpatrując się we mnie z wyraźnym wyczekiwaniem.
– Z czym? – spytałem jak idiota, pogrążony w niedawnych wspomnieniach z sali porodowej.
– No z imionami dla dzieci – odparła i znów podążyła wzrokiem w stronę jednego ze śpiących za szybą maluszków.
– Hope i Marvel – odparłem wówczas pewnym, choć wciąż bardzo zatroskanym głosem, który brzmiał, jakby nie należał do mnie.
– Jest pan pewien?
– Chwilowo jestem pewien tylko tego, bo cała reszta wydaje mi się jedną wielką niewiadomą.
Nie musiałem ani też nie czułem się w obowiązku, by przed obcą kobietą tłumaczyć, dlaczego tak, a nie inaczej postanowiłem nazwać swoje dzieci. Marvel, a właściwie Marv – uznałem, że takie zdrobnienie pasuje idealnie – bo ten chłopczyk w istocie był cudem, zupełnie jak jego matka, która nagle pojawiła się w moim życiu i całkowicie je odmieniła. Szybko więc doszedłem do wniosku, że nie mogłem mu wybrać właściwszego imienia. A Hope? Moja rozkapryszona córeczka, która nawet teraz, w ciepełku inkubatora, wydawała się niezadowolona, o czym mogła świadczyć choćby jej skwaszona minka, była nadzieją, a tej teraz potrzebowałem najbardziej. Nie wiem, czego właściwie się spodziewałem, nadając takie, a nie inne imię naszej córce, ale głęboko wierzyłem, że to właśnie dzięki niej uda mi się przetrwać te trudne chwile bez jej matki. Nadzieja…
więcej..
